Σε πολλούς στην Ελλάδα, το όνομα Johnny Bacolas μπορεί να μην είναι γνωστό. Αυτά που έχει ζήσει όμως ο ελληνικής καταγωγής κιθαρίστας/παραγωγός στο Seattle και τα ονόματα με τα οποία έχει συνεργαστεί και συναναστραφεί, αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα της πορείας του στη μουσική! Από την πρώιμη μορφή των Alice In Chains και τον Layne Staley, στην προσωπική δόξα με τους Second Coming… και από κει στην καριέρα πίσω από την κονσόλα του παραγωγού, αλλά και τις συνεργασίες με ονόματα του ελληνικού χώρου! Διαβάστε μια απολαυστική συνέντευξη μαζί του, όπου εμφανίζονται οι Monster Magnet, ο Mike McCready των Pearl Jam, o Στράτος Διονυσίου, η Χάρις Αλεξίου, η Σόφη Αλεξάνδρου, μέχρι και… ο Νότης Σφακιανάκης!

Διαβάστε τη συνέντευξη

Π: Έχεις μια μεγάλη καριέρα στη σκηνή του Seattle και το χώρο του rock/grunge, όντας εκεί από το ξεκίνημα. Πώς ασχολήθηκες με το συγκεκριμένο είδος?
Johhny: Όταν ήμουν 12 χρονών, πήρα την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα και άρχισα κατευθείαν με το hard rock. Περίπου ένα χρόνο μετά, ξεκινήσαμε μια rock μπάντα στη γειτονιά, την οποία είμαι σίγουρος ότι ξέρεις, μιας και εξελίχθηκε στους Alice In Chains! Υποθέτω όπως οι περισσότεροι μουσικοί, αγαπούσα την μουσική τόσο πολύ που ένιωθα σχεδόν υποχρεωμένος να μάθω να παίζω κάποιο όργανο. Αργότερα, έμαθα να γράφω μουσική και να κάνω παραγωγές. Έτσι απλά ξεκίνησα, και εξελίχθηκαν τα πράγματα από εκεί.

Π: Κοιτάζοντας πίσω στο χρόνο, ποια είναι η πιο δυνατή ανάμνηση που έχεις από τη σκηνή γενικά και τις μπάντες με τις οποίες σχετιζόσουν ειδικότερα?
J: Έχω υπέροχες αναμνήσεις από όλους! Στην πρώιμη ενσάρκωση των Alice In Chains (που γραφόταν Alice ‘N Chains τότε), ήμασταν έφηβοι, απλά παιδιά. Μπορείς να φανταστείς τη χαρά που είχαμε 4 έφηβοι σε μια από τις πιο δημοφιλείς rock μπάντες στο Seattle. Ήταν καταπληκτικά! Ο χώρος για τις πρόβες που είχαμε εκεί ήταν σαν το δικό μας προσωπικό σπίτι. Διοργανώναμε parties και αράζαμε κάθε Σαββατοκύριακο με τους φίλους και τα κορίτσια μας. Οι εμφανίσεις μας ήταν πάντα sold-out και είχαμε πολλές υπέροχες στιγμές, το λιγότερο. Αυτές οι εποχές είναι από τις πιο αξιομνημόνευτες της ζωής μου. Νιώθω ότι σαν rock συγκρότημα, ότι μας έλειπε από μουσικές γνώσεις το αντισταθμίζαμε με την προσωπικότητα και την καλλιτεχνικότητά μας. Σίγουρα ωραίες αναμνήσεις…

Στη συνέχεια, με τους Second Coming, νιώθω ότι όλα ενώθηκαν μαζί – η μουσικές ικανότητες, η σύνθεση, η παραγωγή, η αντίληψη της μουσικής βιομηχανίας, η καλλιτεχνία κτλ.. Τότε άρχισα να το νιώθω πολύ ανταποδοτικό ως καλλιτέχνης. Αρκετές από τις εμφανίσεις εκείνες είναι άξιες μνήμης. Παίζαμε 300+ συναυλίες το χρόνο για αρκετά χρόνια, όλα αυτά κάπως θολωμένα πλέον, αλλά ακόμα θυμάμαι την αδρεναλίνη που κυλούσε μέσα μας όταν εμφανιζόμασταν «στο δικό μας παιχνίδι». Οι καλύτερες αναμνήσεις μου είναι να παίζω ζωντανά, να είμαι στη σκηνή σίγουρα.

Π: Πώς ήταν να συγκατοικείς με τον Layne Staley?
J: Δύσκολη ερώτηση… Από πολλές απόψεις ήταν πολύ ωραίο. Είχα την ευκαιρία να περάσω πολύ χρόνο μαζί του, κάναμε διάφορα μαζί. Είχαμε πολλά κοινά και πραγματικά τον αγαπούσα σαν αδερφό μου. Από την άλλη, ήταν μια στενόχωρη και σκοτεινή περίοδος επίσης. Είχαμε πολλές ωραίες στιγμές, αλλά και πάλι, το να βλέπεις κάποιον που αγαπάς, έναν παιδικό σου φίλο, να καταστρέφεται η υγεία του τόσο δραστικά και γρήγορα, είναι πολύ δύσκολο να το ζεις σε καθημερινή βάση.

Συγκατοικούσαμε την περίοδο 1994-1995, σε μια πολύ ωραία περιοχή του Seattle που λεγόταν “Queen Anne Hill”. Μέναμε στον πάνω όροφο ενός διώροφου σπιτιού. Ο Layne με ρώτησε αν ήθελα να μείνουμε μαζί, ένα βράδυ κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού για κάμπινγκ που κάναμε. Δεν ήταν καλά στην υγεία του και είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται και στην εμφάνισή του. Έδειχνε εύθραυστος, πολύ λεπτός και αδύναμος. Έχω πολλά videos από εκείνο το 7ήμερο ταξίδι και δεν μπορώ καν να τα δω, είναι πολύ λυπηρό. Μετακόμισα 2 εβδομάδες μετά, απ’ότι θυμάμαι. Νομίζω ήταν το καλοκαίρι του ’94.

Την περίοδο εκείνη, αν και είχαμε τη σκοτεινιά της ηρωίνης να πλανάται πάνω από το σπίτι μας συνέχεια, εν τούτοις είχαμε και πολλές ωραίες στιγμές. Μας επισκέπτονταν πάντα φίλοι στο σπίτι, μουσικοί και άλλοι ταλαντούχοι άνθρωποι. Εκείνη την περίοδο ο Layne ηχογραφούσε το album των Madseason στα Bad Animal Studios, οπότε ο Mike McCready (κιθάρα, Pearl Jam / Madseason) ήταν συνεχώς στο σπίτι, όπως και ο Baker Saunders (μπάσο, Madseason) και πολλοί άλλοι που ήταν φίλοι του Layne ή/και δικοί μου. Μου άρεσε να περιστοιχίζομαι από τόσο ταλαντούχους ανθρώπους συνέχεια, ήταν πηγή έμπνευσης.

Εν τέλει όμως έπρεπε να μετακομίσω, γιατί αυτό το σκοτεινό σύννεφο είχε αρχίσει να επηρεάζει την ψυχική μου υγεία πάρα πολύ. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τον βοηθήσω, δυστυχώς κανένας δεν μπορούσε να κάνει κάτι σε εκείνο το σημείο. Πραγματικά προσπάθησα να τον βοηθήσω. Μέχρι και σήμερα δεν έχω βρει κανέναν με τέτοιο χάρισμα και προσωπικότητα… και φυσικά ταλέντο.

Έχω υπέροχες αναμνήσεις από όλους! Στην πρώιμη ενσάρκωση των Alice In Chains (που γραφόταν Alice ‘N Chains τότε), ήμασταν έφηβοι, απλά παιδιά. Μπορείς να φανταστείς τη χαρά που είχαμε 4 έφηβοι σε μια από τις πιο δημοφιλείς rock μπάντες στο Seattle

Π: Για να αλλάξουμε κλίμα, ένα τραγούδι σας (των Second Coming) συμπεριλήφθηκε στην blockbuster ταινία « Έκτη Αίσθηση». Πώς έγινε η συμφωνία για το “The Unknown Rider”?
J: Το management μας μου τηλεφώνησε μια μέρα και είπαν ότι έλαβαν μια κλήση από έναν μουσικό επιμελητή που ζητούσε να συμπεριλάβει ένα τραγούδι μας σε μια νέα ταινία με τον Bruce Willis, με τίτλο «Έκτη Αίσθηση». Μάθαμε λίγες περισσότερες πληροφορίες και τελικά εγκρίναμε τη συμφωνία, τόσο απλά! Έγινε γρήγορα μετά την υπογραφή μας με την Capitol Records το 1998 (η ταινία βγήκε το 1999). Το τραγούδι ακούγεται κάπου στο μέσο της ταινίας κατά τη διάρκεια του γενέθλιου party. Ήταν φοβερό να το ακούμε δυνατά από τα ηχεία των κινηματογράφων όταν βγήκε η ταινία!

Π: Έχεις μοιραστεί τη σκηνή με μεγάλες μπάντες και διάσημους καλλιτέχνες. Ποιους θα ξεχώριζες?
J: Κάποια από τα πιο αξιομνημόνευτα shows ήταν με καλλιτέχνες όπως οι Motorhead, ο Lenny Kravitz, οι Van Halen, ο Kidd Rock και οι Fuel. Η αγαπημένη μου μπάντα όμως να βλέπω μετά από δική μας εμφάνιση ήταν οι Monster Magnet. Ήταν η πρώτη περιοδεία που μας έβαλε η Capitol. Ο δίσκος τους, το “Spacelord”, μόλις είχε βγει και ακουγόταν πολύ συχνά στο ραδιόφωνο.

Μου άρεσε πολύ που έπαιξα σε πολλά “House Of Blues” μαγαζιά ανά τη χώρα μαζί τους, αλλά και σε μαγαζιά όπως το Harpo’s στο Detroit και σε διάφορα clubs στην Ανατολική Ακτή και το μεσοδυτικό κομμάτι των Η.Π.Α. Όταν ξεκινούσαν το “Dopes To Infinity” έπιανα το καλύτερο σημείο που μπορούσα στο πλάι της σκηνής (ή σε εξώστη αν παίζαμε στα House Of Blues μαγαζιά) και απολάμβανα από εκεί την εμφάνισή τους. Αυτό ήταν ένα από τα τραγούδια που παίζαμε στο tour bus 15 λεπτά πριν να βγούμε στη σκηνή, για να κάνουμε την αδρεναλίνη μας να τρέξει!

Π: Οι Second Coming είχαν μεγάλη φήμη στα 90’s και τα 00’s. Πώς αποφασίστηκε η επανένωσή τους? Είναι μόνο για εμφανίσεις ή υπάρχουν σχέδια και για νέα μουσική?
J: Κάναμε μια συνάντηση και το συζητήσαμε αλλά δεν έχουμε ακόμα κάποια σίγουρα σχέδια.

Π: Έχεις διασκευάσει και ελληνικά τραγούδια, όπως το «Αφιλότιμη» και «Το Αγαλμα». Πώς και διάλεξες αυτά τα συγκεκριμένα?
J: Όταν ήμουν παιδί, οι γονείς μου άκουγαν μόνο ελληνική μουσική. Θυμάμαι αυτά τα τραγούδια να παίζουν στο σπίτι, στα μπουζούκια που μας πήγαιναν οι γονείς στο Seattle και στο αμάξι. Ο αγαπημένος τραγουδιστής του πατέρα μου ήταν ο Στράτος Διονυσίου, οπότε αυτά τα τραγούδια ήταν παρόντα σε μεγάλο βαθμό στην παιδική μου ηλικία.

Το «Αφιλότιμη» ήρθε αφού ο τραγουδιστής των Second Coming το άκουγε να παίζει στο τζιπ μου για πολύ καιρό – καθώς πηγαίναμε στις συναυλίες μας. Πάντα είχα ελληνική μουσική να παίζει στο αμάξι μου και του άρεσαν πολύ μερικά τραγούδια, με αυτό να είναι ένα. Εν τέλει, απομνημόνευσε τα λόγια, χωρίς να το γνωρίζω, και μια μέρα όταν πήγα στο studio, ξαφνιάστηκα που τον άκουσα να τα ηχογραφεί σε ένα από τα τραγούδια μας που ήδη είχε ένα Μεσογειακό μέρος στο μέσο του (τότε ήταν ακόμα άτιτλο το τραγούδι μας). Δεν το είχαμε προσχεδιάσει…

«Το Άγαλμα» από την άλλη ήταν πάντα από τα αγαπημένα μου ελληνικά τραγούδια και μελωδίες. Ξεκίνησα με την ιδέα να ετοιμάσω μια house/dance εκδοχή του τραγουδιού, αλλά εξελίχθηκε σε κάτι πολύ περισσότερο. Ζήτησα από έναν από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές των 90’s, τον Γιώργο Σαρρή (Ζιγκ Ζαγκ) αν θα τον ενδιέφερε να συμμετάσχει. Άκουσε το τραγούδι όπως ετοίμαζα την παραγωγή του και συμφώνησε. Αυτή την περίοδο μάλιστα είμαι στη διαδικασία να επανηχογραφήσω τα κιθαριστικά μέρη του τραγουδιού με τον νέο μου κιθαρίστα και να προσδώσω έναν ήχο στο ύφος των Gypsy Kings. Μου αρέσει πολύ να δημιουργώ τέτοιες διεθνείς συνεργασίες και αγαπώ την τεχνολογία που μου επιτρέπει να το κάνω.

Π: Θα έλεγες ότι η βασική σου ιδιότητα είναι αυτή του μουσικού ή του παραγωγού στην τωρινή σου φάση?
J: Θα έλεγα ότι είναι και οι δύο εξίσου, καθώς εξελίσσονται και οι δύο. Παίζω αρκετά όργανα – κιθάρα, μπάσο, μπουζούκι – συνεχώς γράφω μουσική και κάνω παραγωγές, οπότε θα έλεγα ότι τα εξισορροπώ. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενος με την εμπειρία που απέκτησα ως παραγωγός τα τελευταία χρόνια, καθώς επικεντρώνομαι σε δικές μου παραγωγές.

Π: Πώς ήρθες σε επαφή με τους ΙΝΚ? Έκανες την παραγωγή στο “Ophelia” και εμφανίστηκες και στο videoclip!
J: Ο Χρήστος (Τσάνταλης, φωνή) με προσέγγισε μέσω του facebook αρκετά χρόνια πριν. Ήταν οπαδός των Second Coming, από την περίοδο που μας είχε δει στο MTV στην Ελλάδα, καθώς έκανε τη θητεία του. Επικοινώνησε μαζί μου για να κάνω την παραγωγή σε ένα έμμονο, ονειρικό και επικής αγάπης τραγούδι είχε γράψει με τον κιθαρίστα τους, τον Κώστα (Αποστολόπουλο). Μου έστειλαν το τραγούδι, νομίζω τότε είχε μόνο κιθάρα και φωνητικά, και θεώρησα ότι έχει πολλές δυνατότητες. Μου άρεσε το συναίσθημά του πάρα πολύ. Στο μυαλό που έφτιαχνα πολλή μουσική, πολλά επίπεδα που θα μπορούσαν να προστεθούν στο κομμάτι.

Έκανα το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής στο home studio που διαθέτω και στη συνέχεια τη μίξη και το mastering στα πασίγνωστα London Bridge Studios που βρίσκονται εδώ στο Seattle (σ.σ.: μπάντες όπως οι Alice in Chains, Pearl Jam, Candlebox, Soundgarden έχουν ηχογραφήσει εκεί). Και εγώ και ο Χρήστος θεωρούμε ότι επιτύχαμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στη συνέχεια, όταν ετοίμαζαν το video, μου ζήτησαν τα παιδιά να κάνω μια εμφάνιση σε αυτό, οπότε ένας φίλος μου τράβηξε τα πλάνα εδώ και τα στείλαμε στον Σάββα (Καραμπαλάση, σκηνοθέτης του video) στην Αλεξανδρούπολη.

Δούλεψα στενά με τον Χρήστο αυτή την περίοδο και γνωριστήκαμε καλά και σε προσωπικό επίπεδο. Τον θεωρώ από τους πολύ κοντινούς μου φίλους, και το ίδο πιστεύει και η μάνα μου που τον γνώρισε επίσης και τον αγαπάει! Με κάθε σεβασμό στον νέο τους δίσκο, πιστεύω ότι αξίζει μια συμφωνία με εταιρία, είναι πολύ δυνατός. Έχουν μεγαλώσει και ως συγκρότημα και ως συνθέτες. Υπάρχουν πολύ δυνατά τραγούδια και η παραγωγή είναι πολύ ωραία σε όλο το δίσκο, όπως και τα videos τους. Είμαι πολύ περήφανος γι αυτούς γι αυτό το δίσκο τους.

Π: Υπάρχουν πλάνα για περαιτέρω συνεργασία? Ο Χρήστος μου είπε πρόσφατα για τις σκέψεις να δουλέψετε περισσότερο μαζί
J: Ναι, θα δουλέψουμε ξανά μαζί στο μέλλον. Με τον Χρήστο είχαμε αρκετές συνομιλίες μέσω Skype και ανυπομονώ να ξαναδουλέψω μαζί τους για την παραγωγή τραγουδιών τους. Επίσης, έχουμε μιλήσει στην πολύ γνωστή Pamela Moore (σ.σ.: γνωστή και από τη συνεργασία της με τους Queensryche) για να συνεργαστούμε κάποια στιγμή και ενδιαφέρεται. Θα ήθελα πολύ να κάνουμε κάτι όλοι μαζί και ψάχνουμε για το κατάλληλο τραγούδι.

Π: Είναι αυτή η μουσική που περιμένουμε από σένα ή έχεις κι άλλα σχέδια που ετοιμάζεις?
J: Το νέο album που ετοιμάζω είναι για το νέο μου group, που προς το παρόν είναι ανώνυμο. Αυτή είναι η προτεραιότητά μου αυτή τη στιγμή, να ηχογραφήσω αυτό το δίσκο και να ετοιμάζω τη μπάντα για να εμφανιστούμε και ζωντανά. Η μουσική είναι σχεδόν όλη ηχογραφημένη, 13 τραγούδια στο σύνολο.

Επίσης ασχολούμαι με τη σύνθεση και παραγωγή τραγουδιών για Έλληνες τραγουδιστές. Το 2009 έδωσε στην Χάρις Αλεξίου ένα τραγούδι που είχα γράψει γι αυτήν. Της άρεσε πολύ και ηχογράφησε 2 διαφορετικές εκδοχές με διαφορετικούς μαέστρους στην Αθήνα. Δυστυχώς δεν ήταν ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα και είναι τελειομανής, σαν κι εμένα. Είναι αρχόντισσα. Έχω αμέριστο σεβασμό για το πρόσωπό της και τη δουλειά της και ήταν τιμή για μένα που ασχολήθηκε με ένα από τα τραγούδια μου για το δίσκο της. Τον Ιούλιο του 2013 με κάλεσε στην εμφάνισή της στο Ηρώδειο, ήταν μια από τις πιο μαγικές βραδιές της ζωής μου!

Γνωριστήκαμε και από κοντά μετά την εμφάνιση και ήταν πολύ ευγενική και πολύ όμορφη από κοντά. Επίσης προς το παρόν δουλεύω πάνω σε 2 τραγούδια για τον Νότη Σφακιανάκη – αν και δεν το ξέρει ο ίδιος ακόμη. Είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής, ίσως από όλους, είναι ο καλύτερος! Είναι όνειρό μου να ηχογραφήσω μαζί του και ίσως να μοιραστούμε και τη σκηνή. Συνεργάζομαι με μια τραγουδοποιό/τραγουδίστρια, την Σοφία Αλεξάνδρου, πάνω στα ελληνικά τραγούδια. Μόλις τελειώσαμε τη σύνθεση ενός ζεϊμπέκικου – μαζί και με έναν άλλο συνθέτη, τον George Stevens – για το οποίο είμαι ενθουσιασμένος, με τον τίτλο «Στάχτη».

Π: Ασχολήθηκες και με άλλα μουσικά θέματα όμως πρόσφατα, όπως το OST της ταινίας “Drag Hell: Zombies(Meat Lovers)”…
J: Ήμουν ο μουσικός επιμελητής, συντάκτης και παραγωγός όπως και ένας από τους συνθέτες. Αρχικά, με προσέγγισε ο εκτελεστικός παραγωγός για να κάνω ένα remix ενός από τα τραγούδια της ταινίας, του “I Need Your Love”. Αυτή η κουβέντα οδήγησε στις συζητήσεις για να αναλάβω τις θέσεις που τελικά ανέλαβα. Με αυτόν τον τρόπο κατέληξα να δουλεύω πάνω στην ταινία για 4 μήνες. Μάζεψα υλικό από διάφορους καλλιτέχνες που γνώριζα, όπως οι The Crying Spell (των οποίων ήμουν μέλος την περίοδο 2006-2010), τους INK (σ.σ.: με το τραγούδι “Ophelia”), την Pamela Moore, τον Len Hotrum και άλλους. Αρκετή από τη μουσική την έγραψα κι εγώ ο ίδιος.

Π: Δουλεύεις πάνω σε άλλες παραγωγές αυτό τον καιρό?
J: Ναι, βασικά ετοιμάζω την παραγωγή του ντεμπούτου του νέου μου συγκροτήματος. Ξεκινήσαμε από τον περασμένο Ιούνιο.

Π: Επισκέπτεσαι καθόλου την Ελλάδα, έχεις αγαπημένα μέρη εδώ?
J: Ναι, και βέβαια. Κατά την παιδική μου ηλικία περνούσα τα καλοκαίρια κυρίως στην Αθήνα, από όπου κατάγεται ο πατέρας μου, και στην Λαμία, από όπου κατάγεται η μάνα μου. Ως έφηβος έκανα τις διακοπές μου με φίλους στα νησιά, με τα Μύκονος, Σαντορίνη και Νάξος να είναι τα αγαπημένα μου. Επίσης πολλές ωραίες αναμνήσεις έχω από ένα χωριό κοντά στη Λαμία, τη Μιλή, όπου μένουν πολλοί συγγενείς της μάνας μου. Η πιο πρόσφατη επίσκεψη ήταν το 2013, όταν μάλιστα τραβήξαμε και ένα video στη Μύκονο, και ελπίζω η επόμενη φορά να είναι τον ερχόμενο Ιούνιο.

Π: Ήταν χαρά μου να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη Johnny! Παρακαλώ πρόσθεσε ότι θέλεις για τους αναγνώστες του Afternoiz και του Παρατηρητή της Θράκης
J: Ευχαριστώ πολύ Πασχάλη για το ενδιαφέρον και την συνέντευξη! Εκτιμώ πολύ την ευκαιρία να κάνω γνωστή τη δουλειά μου στην Ελλάδα, ιδιαίτερα μέσα από τέτοια σεβαστά μέσα ενημέρωσης και ανθρώπους όπως εσύ. Είχα ακούσει τα καλύτερα από τους κοινούς μας φίλους, και πάλι σε ευχαριστώ!

Θα ήθελα να αναφέρω ένα ελληνικό τραγούδι για το οποίο ετοιμάζω την παραγωγή και είμαι ενθουσιασμένος. Λέγεται «Δεν Θα Σε ξεχάσω», ένα υπέροχο ερωτικό τραγούδι. Δουλεύω εδώ και λίγο καιρό με μια ταλαντούχα τραγουδίστρια από την Αθήνα, την Σοφία Αλεξάνδρου που ανέφερα και πιο πριν. Είναι η κόρη ενός γνωστού τραγουδιστή από τα 70’s, 80’s και 90’s, του Λάκη Αλεξάνδρου, με επιτυχίες όπως τα «Εγώ Θα Ζω Να Τραγουδώ», «Καλό Μου Όνειρο», «Άδειο Σπίτι Μου», «Προσευχή» και άλλα.

Οι χαρακτηριστική του φωνή και οι όμορφες μελωδίες του συνάρπαζαν το κοινό εντός και εκτός Ελλάδας. Γνώρισα τη Σόφη μέσω του facebook όταν περιόδευε με τον Στέλιο Διονυσίου το περασμένο καλοκαίρι. Σκέφτηκα ότι έχει υπέροχη φωνή όταν είδα τα videos, μου θύμισε τη Νατάσσα Θεοδωρίδου και την Χάρις Αλεξίου κατά καιρούς.

Της έστειλα το τραγούδι “Never Forget You”, της άρεσε πολύ και τη ρώτησα αν θα την ενδιέφερε να δουλέψει πάνω σε μια ελληνική εκδοχή του. Το μετέφρασε από τα αγγλικά, άλλαξε κάποιους στίχους και το τραγούδησε με την παθιασμένη και αισθαντική φωνή της. Την πρώτη φορά που το τραγούδησε στα ελληνικά σε μένα και τον George Stevens μέσω skype, μας σηκώθηκε η τρίχα! Ο Τάκης Δαμάσχης από τους C:Real μας έχει βοηθήσει να ηχογραφήσουμε τα φωνητικά της στο home studio του (Ευχαριστώ πολύ Τάκη!).

Ένας κοινός φίλος, η Αννίτα Δαμάσχη, κόρη του Τάκη, με έχει βοηθήσει πολύ με την μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα και είμαστε πολύ κοντά οικογενειακώς. Επίσης αναμένω νέες συνεργασίες με Έλληνες καλλιτέχνες και πάντα ψάχνω νέα ταλέντα από όλο τον κόσμο. Με την ευκαιρία αυτή να δηλώσω τη λύπη μου για τον ξαφνικό χαμό του Παντελή Παντελίδη, ενός από τους νέους τραγουδιστές που μου άρεσαν αρκετά. Μεγάλη τραγωδία, οι σκέψη μου είναι με την οικογένειά του και με τις 2 κοπέλες που ήταν μαζί του.

Όπως ανέφερα και πιο πριν, ετοιμάζω τον νέο μου δίσκο στο εγγύς μέλλον, album που θεωρώ ότι θα καθορίσει το ύφος μου. Πραγματικά πιστεύω ότι θα είναι ότι καλύτερο έχω κάνει στην καριέρα μου. Ελπίζω όλοι να τον ακούσουν και να τον ευχαριστηθούν. Ανυπομονώ να έρθω στην αγαπημένη μου Ελλάδα το καλοκαίρι και να γνωριστούμε με όσους διαβάζουν το άρθρο αυτή τη στιγμή και θέλουν. Μπορείτε να με βρείτε στο facebook και στο προσωπικό μου site (www.johnnybacolas.com), ευχαριστώ πολύ!!