Οι Chronic Fatigue, η ανερχόμενη δύναμη της punk σκηνής του Βανκούβερ, ανακοινώνουν την αυτοκυκλοφορία του δεύτερου EP τους, Surrender To Serenity. Kυκλοφόρησε στις 15 Νοεμβρίου 2024. Γνωστοί για τις υψηλών οκτανίων εμφανίσεις τους και το ωμό punk ήθος τους. Οι Chronic Fatigue κάνουν ένα τολμηρό ηχητικό άλμα με αυτή την αυτοπαραγόμενη κυκλοφορία. Αναμειγνύουν τις punk ρίζες τους με επιρροές από το post-punk, το metal και το πειραματικό hip-hop. Για να δημιουργήσουν έναν μοναδικά καθηλωτικό ήχο.
Αυτό το EP ήταν πλήρως αυτοπαραγόμενο.
Βλέπει το συγκρότημα να επεκτείνεται από τις ευθείες punk rock καταβολές του. Διευρύνει τον ήχο του για να συμπεριλάβει τους ήχους του post punk, του metal και κυρίως του hip hop. Η διαδικασία της σύνθεσης και ηχογράφησης αυτών των τεσσάρων τραγουδιών ήταν πολύ πιο συνεργατική από ό,τι στο παρελθόν. Η στήριξη στη συγγένεια και την αγάπη του τραγουδιστή Sam Patterson για το πειραματικό χιπ χοπ – με πιο αξιοσημείωτους τους JPEGMAFIA, Danny Brown και Death Grips – δίνει στο ΕΡ έναν ενεργητικό, ζωντανό ήχο που μοιάζει φρέσκος. Διατηρώντας παράλληλα την προσκόλληση στην κεντρική ηχητική ταυτότητα της μπάντας.
Chronic Fatigue – Surrender to serenity cover
Για τα τέσσερα μέλη των Chronic Fatigue – τον Patterson, τον κιθαρίστα Sean Wilson, τον μπασίστα Dylan Bondy και τον ντράμερ Quinn Letendre – η ζωντανή εμπειρία είναι το παν. Η μπάντα έκανε γρήγορα ένα όνομα για τον εαυτό της. ΄Έχτισε μια συνεχώς αυξανόμενη βάση οπαδών και απέκτησε μια ισχυρή φήμη στην τοπική μουσική σκηνή του Βανκούβερ. Ως ένα από τα πιο συναρπαστικά νέα ζωντανά σχήματα της πόλης. Χάρη στις εκρηκτικές, υψηλής ενέργειας και διαδραστικές ζωντανές εμφανίσεις τους.
Με το Surrender To Serenity,
η μπάντα προσπάθησε να αποτυπώσει την ένταση. Την ενέργεια. Την καθαρή διασκέδαση των ζωντανών τους εμφανίσεων. Ενώ ταυτόχρονα προωθούσε τα συνθετικά τους προσόντα. Το αποτέλεσμα είναι τέσσερα κομμάτια γεμάτα με σκληρά punk grooves. Περίπλοκη και σίγουρη φωνητική απόδοση στίχων που κυμαίνονται από αισιόδοξους έως εσωστρεφείς και ανόητους. Και ένα αιχμηρό μείγμα hip hop και punk που είναι πολύ δυνατό και απαιτεί να το δείτε από κοντά.
Για αυτά τα νέα κομμάτια, η μπάντα κοίταξε επίσης έξω από τις μουσικές της επιρροές. Αναφέρουν την κουλτούρα του skate ως σημαντική επιρροή στη σύνθεση των τραγουδιών τους.
«Κανείς από τους Chronic Fatigue δεν είναι μεγάλος skater. Αλλά ο βιντεογράφος και φωτογράφος μας Liam Tait μεγάλωσε και άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία και τη βιντεοσκόπηση σε αυτόν τον χώρο. Είχε τεράστια επιρροή πάνω μας. Μου έδειξε έναν τόνο από παλιά βίντεο με skate. Ερωτεύτηκα αμέσως τη μουσική και τα vibes. Υπάρχει ένας πολύ ευδιάκριτος παραλληλισμός μεταξύ του punk rock και του skate.
Προφανώς το pop punk, το hardcore και το punk είναι συνυφασμένα με τα βίντεο και τα παιχνίδια του skate εδώ και πολύ καιρό. Αλλά πάει πέρα από αυτό. Και τα δύο είναι σφιχτοδεμένες κοινότητες συχνά απορριπτόμενων απόκληρων. Συνήθως παρεξηγούνται και παραμερίζονται ως ενοχλητικοί, ενώ το μόνο που θέλουν να κάνουμε είναι να κάνουμε παρέα. Να διασκεδάσουμε και να κάνουμε λίγο θόρυβο!»
-Quinn Letendre, ντράμερ των Chronic FaTIGUE
Αυτή η επιρροή είναι εμφανής στο τελευταίο μουσικό βίντεο των Chronic Fatigue για το Serenity, ένα old-school skate βίντεο στη λογική κλασικών όπως το Baker 3 και το Yeah Right! Η μπάντα επιστράτευσε τοπικούς skaters, συμπεριλαμβανομένων των Dashell Willborn και Sean Pearson, άρπαξε μια βιντεοκάμερα και τους άφησε ελεύθερους σε όλη την πόλη! Το αποτέλεσμα είναι ένας τρυφερός φόρος τιμής στην κουλτούρα του skate και ένα τέλειο σκηνικό για το αισιόδοξο, groovy, pop-punky κομμάτι.
«Πέρασα υπέροχα φτιάχνοντάς το. Είπα στους skaters μετά τα γυρίσματα, «όποτε θέλετε να το ξανακάνετε αυτό, θα σας γυρίζω όλη μέρα στην πόλη και θα σας βιντεοσκοπώ και θα σας βλέπω να κάνετε skate». Σοβαρά.’ Μου άρεσε πολύ. Ήταν υπέροχο που μπήκαμε πραγματικά σε αυτή την υποκουλτούρα για λίγο, κάνοντας παρέα στο skate park και κάνοντας ο ένας στον άλλο τη δουλειά του. Νομίζω ότι το βίντεο αντικατοπτρίζει το πόσο καλά περάσαμε».
Done with You bursts with energy, is a liberation song from the chains of a toxic relationship. Blacktop Overdrive Experience have grown a songwriting close to the bone, riding like a high-speed train through intro / refrain / chorus /bridge and riffs, with not a single boring note.
Done with You
is the perfect song to shout at the wheel while driving on a long distance.
Heavy classic rock rejuvenated by stoner guitars and desertic Californian vibes.
Recorded and mastered at Nuevarte Studios, Misterbianco (CT).
The videoclip was directed by Giacomo Scuderi from Giobbe Visual Studio.
The locations are on eastern coastal side of Sicily and also on the slopes of Etna Vulcano.
The actress in the video is Roberta Vinciullo.
Blacktop Overdrive Experience
started in 2014, as a project of three friends from the Catania area in Sicily, all into 70s rock and blues.
Peppe Papa on bass, Antonio Valentino on drums and backing vocals, and Gianfranco Torrisi on guitar and vocals.
The choice of English for the lyrics occurs in an absolutely natural way, as Gianfranco was born and lived for several years in Australia.
Since its inception, the trio has dedicated itself to writing songs inspired by 70s-80s rock and blues. Also by more “modern” genres such as Grunge and 90s Stoner.
Blacktop Overdrive Experience – Done with you
The first eponymous album was released in October 2017, and led the trio to perform at the Rocketta Summer Live at the Benedictine Monastery of Catania, opening the concert for two international bands, Photo Taxis and Random Recipe.
At the end of 2019 the trio began working on the new album Out of the Show. Due to the prolonged closures due to Covid, was only completed in March 2022, and then released in March 2024. Out of the Show, compared to the first work, distances itself from classic rock, seeking rhythmic and harmonic solutions closer to a more contemporary, grungey and raw sound.
The Daily Ration deliver a song built over the classic rock ashes, with mantra guitar riffs made of concrete, dusty basslines, a tight drumming and visionary vocals. Sleepy is the sound of the rising sun in the Joshua Tree desert, after a sleepless night spent in sweat, fighting with demons.
Sleepy
is also the first single from The Daily Ration second album, planned for 2025, and it was produced by Michele Quaini.
For fans of: Neil Young, Pearl Jam, QOTSA
The Daily Ration
are an Italian alternative rock band formed in Milan in the winter of 2021-2022. Part of the wider musical project of the artist SOMA, aka Davide Fortunato.
Soma is the name of the drug taken in small doses by the characters from Aldous Huxley sci-fi novel Brave New World. Which inspired also the band’s name, as The Daily Ration (of music) being a kind of addiction to ensure a better quality of life.
The lyrics cross the themes of injustice and love.
Stories of deception, morality and respect for minorities.
They are not aiming to represent life as it is. But to play hymns to an alternative interpretation which source is the inner self.
The Daily Ration released their first and self-titled album on January 19th, 2023.
In Summer of 2024, after a year which saw the band perform frequently in clubs around the Milan area. The band felt ready for a new chapter, and started to work at new composition.
The plan this time is to release new songs as singles as soon they’re ready, collecting them later in the album format.
Sleepy is the first dose of your Daily Ration.
This is the sound of muscle being augmented by melody, atmosphere tempering energy, power being put to purpose, groove, and grandeur being turned into grace.
On the strength of this single, the new album can’t come quickly enough.
« ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ » Aithousa anamonis / μια δραματική κωμωδία κάθε Δευτέρα & Πέμπτη στις 21:00 στο Σ.Ο.Τ.Α. – Σωματείο Οδηγών Ταξί Αττικής.
Τέσσερις γυναίκες συναντώνται τυχαία σε μια αίθουσα αναμονής, σε έναν «μη-τόπο», έτοιμες να διαβούν το κατώφλι μιας μεταιχμιακής στιγμής. Κυριεύονται από μια υποσυνείδητη ανάγκη για αλλαγή, απομακρύνονται από τα μοτίβα τους και, μέσα από χιούμορ και συγκίνηση, οδηγούνται σε μια επώδυνη διαδρομή αυτογνωσίας.
Η αίθουσα αναμονής παύει να είναι σημείο αναβολής και μετατρέπεται σε αυτό που ορίζει η Βιρτζίνια Γουλφ «το δικό της δωμάτιο», όπου οι τέσσερις γυναίκες θρυμματίζουν την κατασκευασμένη εικόνα που επιτελούν, δίνοντας το δικαίωμα στον εαυτό τους να νιώσουν, να αισθανθούν και να απελευθερωθούν.
Aithousa anamonis
Η «Αίθουσα Αναμονής»
είναι καρπός συλλογικής διαδικασίας, που διήρκησε δεκαεπτά ολόκληρους μήνες. Είναι ένα σύμπαν το οποίο γεννήθηκε από την αλήθεια των ηθοποιών και της σκηνοθέτιδας της παράστασης και την ανάγκη τους να ενσωματώσουν τις πτυχές που η καθεμιά θεωρούσε κομβικές για τον δημόσιο διάλογο σήμερα, με το κείμενο και τη δραματουργία να δουλεύεται από κοινού συν τω χρόνω.
Η σκηνοθέτις αναζητούσε μια πραγματική αίθουσα αναμονής. Έναν φυσικό χώρο που θα αφηγούνταν παλιές ιστορίες, ξεχασμένες στον χρόνο και θα λειτουργούσε ως το σκηνικό περιβάλλον της παράστασης.
Ο χώρος βρέθηκε στο κτίριο όπου στεγάζεται το Σωματείο Οδηγών Ταξί Αττικής (Σ.Ο.Τ.Α.), εκπροσωπώντας έναν από τους πιο ανδροκρατούμενους επαγγελματικούς κλάδους. Τα μέλη του σωματείου αγκάλιασαν την «Αίθουσα Αναμονής» και παραχώρησαν τον χώρο τους σε μια παράσταση για την γυναικεία εμπειρία, ενδυναμώνοντας τη θέση τους ότι «έχουμε όλοι πληγεί από τα στερεότυπα».
Τη σκηνοθετική δουλειά της Δήμητρας Τάμπαση γνωρίσαμε από τις παραστάσεις “Σατωβριάνδου και Γ’ Σεπτεμβρίου”, του Γιάννη Κωνσταντινίδη, σε συνεργασία με τον Τάσο Πυργιέρη (Εθνικό Θέατρο, 2015, στο πλαίσιο της Ανοιχτής Πλατφόρμας), “Brave New World” του Άλντους Χάξλεϊ (Σύγχρονο Θέατρο, 2016) και “Lulu” (Bios, 2017).
Οι Sexy Christians ξεκίνησαν το δίκαιο έργο τους στα τέλη του 2012. Από εκείνη τη στιγμή, έχουν δώσει περισσότερες από 200 συναυλίες, διαδίδοντας το μήνυμα. Rock’n’roll, αγιότητα και η θέληση να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Μετά τη θεϊκή παρέμβαση, ήρθε η ώρα να ηχογραφήσουν το άλμπουμ. Ο Θεός με υπερηφάνεια παρουσιάζει τους The Sexy Christians!
To Original sins αποτελείται από 12 τραγούδια .
Και πολλές διαθέσεις. Υπάρχει το punk rock, υπάρχει και funk . Υπάρχει μπαλάντα. Έχει και ένταση για παλινδρομική κίνηση αυχένα. Αυτό για κάποιους θα μπορούσε να σημαίνει ότι είναι μια μπάντα που ακόμα ψάχνει τον ήχο της. Αλλά δεν είναι έτσι. Οι Sexy Chrisstians απλά γράφουν αυτό που τους εκφράζει. Ενδεχομένως να είναι και παραπάνω από ένας οι συνθέτες στην μπάντα. Aυτό μόνο κακό δεν είναι. Το να κοινωνείς τη μουσική σου είναι μεγάλο πράγμα. Και όταν δεν ταμπελιάζεσαι εύκολα, δεν τσουβαλιάζεσαι και εύκολα.
Αυτό από μόνο του κάνει το Original Sins να ξεχωρίζει. Είναι ένας δίσκος με ωραίες εκπλήξεις. Εκεί που νομίζεις πως σε πάνε σε ένα δρόμο, στο αλλάζουν άρδην. Από rock σε ποπ , σε funky σε punk. Έχει και κιθάρες έχει και synth και μπλιμπλίκι. (Εξαίρετος μουσικός όρος). Και αυτό για μένα σημαίνει ένα πράμα. Πως οι Sexy Christians υπηρετούν τα τραγούδια τους. Να πω επίσης πως αν και τα παιδιά έχουν όντως κάνει άπειρα live, δεν τους έχω πετύχει ποτέ. Αλλά έτσι όπως άκουσα το δίσκο, μου φαίνονται το λιγότερο ενδιαφέροντες.
Sexy Christians – Original Sins cover
Μου άρεσαν οι φωνές που δίνουν κάποιον χαρακτήρα στα κομμάτια. Το παίξιμο και οι χροιές είναι πολύ προσεγμένες. Αν και υπάρχει αρκετό λούστρο για τα γούστα μου, ιδιαίτερα στις punk στιγμές του. Αλλά αυτό είναι το δικό μου γούστο, να εξηγούμαστε. Το σύνολο είναι στιβαρό και υπερσφιχτά δεμένο. Και είναι ωραίο τελικά να βλέπεις διαφορετικές επιρροές ή ιδέες αν προτιμάτε να γεννιούνται και να μετουσιώνονται σε τραγούδια.
Ο δίσκος των Sexy Christians μάλλον αποτυπώνει την στιγμή
της μπάντας την ώρα που κυκλοφορεί. Με τέτοιο δείγμα, μας τρώει να ακούσουμε την επόμενη φάση της . Και λάβετε υπόψη σας πως μιλάμε για το 3ο album τους. Το δε γεγονός πως όλα είναι αυτοτροφοδοτούμενα, εμένα με κάνει να τους γουστάρω και ας μην τους ξέρω ιδιαίτερα.
Δεν ξέρω καν αν κυκλοφόρησε βινύλιο, αλλά ψηφιακά το ακούτε και το παραγγέλνετε από εδώ. Στηρίξτε!
Για το τεχνικό Brutal Death Metal τα πρώτα άλμπουμ των Defeated Sanity αποτελούν must για το είδος. Το “Psalms of the moribund” είναι από τα καλύτερα δείγματα γραφής τους που μαζί με το “Passages into deformity” τα βάζεις κοντά σε κυκλοφορίες της Tampa. Το τελευταίο τους άλμπουμ, “The sanguinary impetus”, άφησε εντυπώσεις που άνετα τις είχαμε και όταν ακούσαμε τα προηγούμενα που ανέφερα. Η μπάντα είναι με “σπασμένα” τα φρένα γενικά, δεν έχουν απογοητεύσει ούτε τους οπαδούς τους. Ίσα ίσα που αποτελούν από τις καλύτερες επιλογές στο είδος για αυτούς που αρέσκονται στο τεχνικό brutal death metal.
Defeated Sanity: “Chronicles of lunacy”
Πάμε στο “Chronicles of lunacy” που κυκλοφόρησε από την Season of Mist και όχι από την Willotip Records. Αν και άργησαν οι Μασσαλοί να κάνουν την κίνηση, έπρεπε από τα πρώτα τους βήματα να προστεθούν σε μεγάλη εταιρεία οι Defeated Sanity. Εδώ παιδιά δεν έχουμε εισαγωγές και λοιπά. Με το που ξεκινάει το “Amputationsdrang” σε πετάει στον τοίχο με τα 2:30 που διαρκεί. Προτού πάρεις ανάσα έρχεται το “The odour of sanctity” και καταλαβαίνεις ότι για μισή ώρα απλά θα ακούς ταχύτητες και απαράμιλλη τεχνική.
Ο Lille Gruber σίγουρα έχει μελετήσει Pete Sandoval στα πρώτα χρόνια που ασχολήθηκε με το drumming. “Γυρίσματα” απίστευτης τεχνικής και μουσικής παιδείας. Η συνέχεια γνωστή και στο “Accelarating the rot” με ένα εκπληκτικό μπάσο και κιθάρες που ξερνάνε φλόγες και μίσος.
Στο “Temporal disintegration” θα μπορούσαν εύκολα να κάνουν παρέα με τους Origin, Suffocation και Morbid Angel (Φυσικά!). Μην σας πω και τους παλιούς Cryptopsy αλλά και τους Unleashed. Στο τεχνικό μέρος οι επιρροές από Death είναι αρκετά εμφανείς. Η μπάντα έχει μελετήσει τις μπάντες αυτές, έχει απορροφήσει τα στοιχεία που θέλει και έχει διαμορφώσει το προσωπικό της στυλ. Το τελείωμα θα σας θυμίσει Death της εποχής “Spiritual healing”.
Η συνέχεια του άλμπουμ είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή
Η παραγωγή του Colin Marston από την άλλη έχει εξυψώσει την ποιότητα του άλμπουμ. “Extrinsically Enraged” και δεν μένει τίποτα όρθιο, χαμός στον ίσωμα λέμε. Blastbeat που δεν λυπάται κανέναν και φωνητικά από τα καλύτερο στο είδος. Στο “A patriarchy perverse” μας φέρνουν στα χαμηλά κάτι λίγα από παλιούς Six Feet Under αλλά μετά το Jazzy Death Metal rhythm section των Schmidt/Gruber παίρνει τα ηνία. Ίσως από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου που θα σας θυμίσουν και Obituary,
Defeated Sanity
Το “Condemned to Vascular Famine” και το χαοτικό μουσικό παραλήρημα δεν έχει τέλος. Τα κιθαριστικά riffs του Vaughn Stoffey αγγίζουν την τελειότητα, είναι σεμιναριακού χαρακτήρα ότι βγάζει αυτός ο τύπος μέσα σε αυτή την δουλειά. Το “Heredity violated” τελειώνει τον δίσκο όπως ξεκίνησε. Δηλαδή, σε έχουν διαλύσει με το ατόφιο τεχνικό Death Metal τους.
Εν κατακλείδι…
Οι Defeated Sanity χωρίς να γίνονται σε κανένα σημείο φλύαροι και με την prog αισθητική περιορισμένη στην Jazz νοοτροπία του rhythm section κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους στο είδος για το 2024. Η μπάντα απλά κυκλοφόρησε άλλο ένα διαολεμένα τεχνικό και brutal δίσκο. Τέλος.
Οι θρυλικοί Black Flag για πρώτη φορά στην Ελλάδα!
Η ιστορία του πανκ ροκ γράφεται ξανά στην Αθήνα! Οι Black Flag, ένα όνομα που δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις, καθώς με τη μουσική και τη στάση ζωής τους συνέβαλαν θεμελιωδώς στη διαμόρφωση της punk rock όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα για μία ανεπανάληπτη συναυλία.
Ημερομηνία: Πέμπτη, 12 Ιουνίου 2025
Τοποθεσία: Arch Club, Αθήνα
Ώρα: 21:00
Με επικεφαλής τον ιδρυτή και κιθαρίστα Greg Ginn και τον θρυλικό Mike Vallely στα φωνητικά, οι Black Flag υπόσχονται να χαρίσουν στο ελληνικό κοινό την απόλυτη εμπειρία πανκ, γεμάτη ένταση, πάθος και τον ανατρεπτικό ήχο που τους έκανε αθάνατους. Από εμβληματικά κομμάτια όπως το “Rise Above” και το “Six Pack”, μέχρι την πιο σύγχρονη δημιουργική τους ταυτότητα, αυτή η βραδιά θα αποτελέσει ορόσημο για τη ροκ σκηνή της χώρας.
Early Bird: 28€
Normal: 32€
Door: 35€
Εισιτήρια προπωλούνται μέσω more.com και του δικτύου καταστημάτων του: (Public, Wind, Media Markt, βενζινάδικα Shell, BP, EKO, Metro, My Market)
Θα είναι Πέμπτη. Θα κάνει ζέστη. Το Arch είναι πιθανώς μικρό και το sold out είναι μάλλον σίγουρο και γρήγορο. Μην λέτε ότι δεν σας ειδοποιήσαμε γρήγορα. Άντε γιατί άντε. At your own risk. Γιατί αν και μιλάμε για το 3ο (νομίζω) reunion, το live αναμένεται εκρηκτικότατο.
Dirty Granny Tales,The Philanthropist-Photo by Jo Gogou
Ήμασταν στην πρεμιέρα της παράστασης The Philanthropist των Dirty Granny Tales
για ένα σκοτεινό και ενδιαφέρον παραμύθι. Η αρχή έγινε στις 21/11 όπου και άνοιξαν για πρώτη φορά οι πόρτες του Θεάτρου Ροές. Δεν είναι η πρώτη φορά που τους φιλοξενεί το θέατρο, καθώς στο παρελθόν είχαν βρεθεί και χειροκροτηθεί όσο δεν πάει, στην ίδια σκηνή.
Θα ξεκινήσω ανάποδα και πρώτα απ’ όλα θα αναφερθώ στους συντελεστές της παράστασης για το πολύ καλό αποτέλεσμα ώστε να αποδοθεί η ιστορία με τον καλύτερο τρόπο.
Συντελεστές
Ο Σταύρος Μητρόπουλος : Φωνητικά, Μαντολίνο, Μάντολα, Τσέλο, Κρουστά, Φλογέρα, Synthesizer.
Στον θεατρικό ρόλο: The journalist, η Χριστίνα Συριοπούλου που επάνω της είχε: Πιάνο, Φωνητικά, Synthesizer ενώ ως The journalist 2 ηταν ο Μιχάλης Κασβίκης σε Κρουστά.
Από την άλλη έχουμε τον ρόλο The citizen, ο Γιώργος Σμακ σε Ακουστική κιθάρα, Φωνητικά, Φλογέρα, Μελώντικα, Synthesizer
Υπάρχουν ακόμα ο χαρακτήρας The citizen 2 με τον Διονύση Ανδριόπουλο που τον βρίσκουμε στον Χορό αλλά και στις κούκλες.
Τέλος έχουμε την προσθήκη της Δήμητρας Δασκάλου ως Canteen Woman
Dirty Granny Tales,The Philanthropist-Photo by Jo Gogou
Dirty Granny Tales
Αρχικά να πω πως ως πρώτη επαφή με κέρδισε το τρέιλερ της παράστασης, όπου βλέπετε και παρακάτω:
Και να έρθω να προσθέσω για όσους δεν το ξέρουν πως το κομμάτι έχει ως πυρήνα το Funny Man από τους Horrified και το άλμπουμ Animal.
The Philanthropist
Μπαίνοντας στο θέατρο μπαίνεις και στο κλίμα του dark theater. Στο μαύρο που κυριαρχεί, τα σκηνικά που έχουν στηθεί και νομίζεις ότι σου γελάνε χαιρέκακα. Αντιλαμβάνεσαι ότι θα ακούσεις και θα δεις τι κρύβεται πίσω από το προφανές, την άλλη μεριά της ιστορίας που ή φοβάσαι, ή βαριέσαι να σκεφτείς και να προβληματιστείς.
Το ότι είναι μία πολυδιάστατη παράσταση αυτό την κάνει πιο ενδιαφέρουσα. Ζωντανές μαριονέτες που σου λένε την ιστορία μέσα από στίχους αλλά σε metal εκδοχή. Κι αυτή η πιο απόκοσμη ατμόσφαιρα σε παρασύρει να δεις τον εαυτό σου μέσα στην ιστορία.
Dirty Granny Tales,The Philanthropist-Photo by Jo Gogou
Δεύτερος χρόνος της παράστασης.
Μία παράσταση αφύπνισης. Για ότι μας “αποχαυνώνει” έρχεται να μας θυμίσει πως δεν είναι όλα όπως φαίνονται. Σε βάζει στην διαδικασία να σκεφτείς έξω από το κουτί εστιάζοντας στην έκφραση και με μεγάλη σημασία στην λεπτομέρεια.
Είναι ωραίο να ακολουθείς το ρεύμα της εποχής αλλά αν δεν σου ταιριάζει; Και τι γίνεται όταν εναντιώνεσαι στους παραλογισμούς που σου επιβάλλονται; Το νόμισμα έχει δύο όψεις, μην το ξεχνάς!
Χωρίς να αποκαλύψω την ιστορία θα πω μόνο πως υπάρχει ηθικό δίδαγμα, όπως σε κάθε παραμύθι άλλωστε, και το δικό μου στο τέλος της παράστασης ήταν το εξής: εμείς κρύβουμε τη δύναμη μέσα μας, και θα είμαστε ευτυχισμένοι μόνο όταν απελευθερωνόμαστε από δεσμά που δεν μας ταιριάζουν. Σε κάθε επίπεδο.
Και σε τελική ανάλυση τι είναι πιο μαύρο; Το παραμύθι ή αυτό που ζούμε;
Στην πρόσφατη κριτική μας εκφράστηκάμε με τα θερμότερα λόγια για το νέο άλμπουμ των Planet of Zeus, “Afterlife”. Η κυκλοφορία ενός εξαιρετικού δίσκου από την μεγαλύτερη Heavy/Rock μπάντα της Ελλάδας, μαζί με την είδηση για την επικείμενη εμφάνιση τους στο Savino Live στις 5 Ιανουαρίου έδωσε την αφορμή για μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Γιάννη Βράζο, μπασίστα της μπάντας.
Καλησπέρα Γιάννη, για αρχή θα ήθελα να σου δώσω τα συγχαρητήρια μου για έναν εξαιρετικό δίσκο που κυκλοφορήσατε πριν λίγες εβδομάδες. Ο λόγος για το “Afterlife”. Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου μέχρι τώρα τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και σε παγκόσμια κλίμακα για το νέο άλμπουμ των Planet of Zeus?
Γ: Καλησπέρα και από εμένα. Χαίρομαι που σου άρεσε το “Afterlife”. Ο κόσμος δείχνει να το έχει αγκαλιάσει από τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας του και δεχόμαστε καθημερινά θετικά σχόλια από όλο τον πλανήτη τόσο με αγαπημένα κομμάτια που έχουν ξεχωρίσει αλλά κυρίως με το σύνολο του δίσκου.
Ποιες διαφορές εντοπίζεις μεταξύ του “Afterlife” και το “Faith in physics” σε παραγωγή αλλά και songwriting?
Γ: Σίγουρα μπορώ να εντοπίσω διαφορές στα topics που ανέφερες αν και υπάρχουν πολλοί κοινοί τόποι. Στο “Faith in Physics” η συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιών είχε προκύψει από πρόβες, jamming και γενικά από ταυτόχρονη συνεισφορά όλων μας στον χώρο που προβάρουμε και στην διαδικασία ηχογράφησης, η “ραχοκοκαλιά” του δίσκου(τύμπανα, μπάσο και κάποιες ρυθμικές κιθάρες) είναι ηχογραφημένα live και πάνω σε αυτά προσθέσαμε τα extra layers κιθάρας και στο τέλος τις φωνές. Επίσης οι ηχογραφήσεις έγιναν σε διαφορετικά studios.
“Είχαμε την ανάγκη απ’ ότι αποδείχτηκε εκ των υστέρων, να δημιουργήσουμε ένα εξωστρεφές ηχητικό αποτέλεσμα.”
Στην περίπτωση του “Afterlife”, μιας και η προεργασία άρχισε στην περίοδο του covid, η συνύπαρξη στον ίδιο χώρο ήταν κάτι «παράνομο», οπότε η συνθήκη αυτή μας οδήγησε να δουλέψουμε ξεχωριστά ο καθένας μονός του σε επίπεδο πρωτολείων ιδεών και να καταγράφουμε το υλικό, τόσο σε αρχικό στάδιο όσο και στο κομμάτι της προ-παραγωγής, χωρίς να έχουμε συνυπάρξει στον ίδιο χώρο προβάροντας. Στο κομμάτι της σύνθεσης, λειτουργήσαμε περισσότερο αφαιρετικά σε σχέση με το παρελθόν. Αφήσαμε χώρο στην φωνή, στις μελωδικές γραμμές και στην γενικότερη up-tempo αίσθηση. Είχαμε την ανάγκη απ’ ότι αποδείχτηκε εκ των υστέρων, να δημιουργήσουμε ένα εξωστρεφές ηχητικό αποτέλεσμα.
Planet of Zeus
Ποιοι ήταν οι λόγοι που καθυστέρησε το “Afterlife”, μιας και η προηγούμενη σας κυκλοφορία βγήκε στην αγορά το 2019. Παλαιότερα δεν είχατε τόσα εκτενή διαλείμματα…
Γ: Ναι, ισχύει αυτό, απλά παλιότερα δεν είχαμε τις ζωές και τις υποχρεώσεις που έχουμε τώρα στις προσωπικές μας ζωές και αν σκεφτείς ότι 2 χρόνια από την ζωή μας λόγω πανδημίας δεν υπολογίζονται, τότε μπορείς να καταλάβεις πως μπορεί να έχει προκύψει αυτή η χρονική απόσταση. Επίσης, δεν νιώθουμε ότι μας βιάζει κάτι για να κυκλοφορήσουμε έναν δίσκο. Κάποιες φορές, χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να γίνουν όλα όπως τα έχεις φανταστεί.
“Θα ξεχώριζα το “No ordinary Life” λόγω της έντασης που μου προκαλεί σαν σύνθεση.”
Ποια κομμάτια θα ξεχώριζες από το νέο άλμπουμ των Planet of Zeus και γιατί?
Γ: Θα ξεχώριζα το “No ordinary Life” λόγω της έντασης που μου προκαλεί σαν σύνθεση. Κάποιες φορές νιώθω ότι ο τρόπος που «μπαίνει» το κομμάτι είναι σαν τρως χαστούκι εκεί που δεν το περιμένεις, σαν κάποιος να προσπαθεί να σε αφυπνίσει από κάτι που σε έχει κάνει να νιώθεις νωθρός, κάτι που σε έχει υπνωτίσει.
Προσωπικά άκουσα πολυάριθμες φορές το “State of non-existence”. Θα ήθελα να μου αφηγηθείς κατά κάποιο τρόπο την συγγραφή αυτή της σύνθεσης. Προσωπικά ανέφερα στην κριτική μου ότι η σκηνή του Maryland συναντάει την σκηνή του Seattle. Συμφωνείς?
Γ: Θα συμφωνήσω κυρίως με την δεύτερη αναφορά σου. Υπάρχει όντως ένα vibe από τα πιο μακρόσυρτα κομμάτια των Soundgarden και ίσως και των Alice in Chains.
To αρχικό riff ήταν παλιός μας γνώριμος, μιας και είχε ακουστεί σε κάποια πρόβα παλιότερα αλλά σε συνδυασμό με τους στίχους που γραφόντουσαν παράλληλα με την συνέχεια της μουσικής, δημιούργησε ένα σκοτεινό αλλά και ταυτόχρονα απελευθερωτικό αποτέλεσμα. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αναφέρεται στα λόγια που μας λένε οι δικοί μας άνθρωποι που έχουμε χάσει, κοιτώντας μας από εκεί που βρίσκονται, σαν η αγάπη να συνεχίζει να εκπέμπεται και από την ζωή μετά.
Αν έλεγαν στους Planet of Zeus της εποχής “Eleven the hard way” ότι κάποτε θα έκαναν εκτενείς Ευρωπαϊκές περιοδείες και θα έπαιζαν δίπλα σε ονόματα όπως Kvelertak, Mastodon και Clutch πως θα αντιδρούσαν?
Γ: Θα γελούσαμε, θα κοροϊδεύαμε αυτόν που θα μας το έλεγε επειδή θα νομίζαμε ότι μας κορόιδευε και αυτός και σίγουρα θα βάζαμε στοίχημα ένα αξιοσέβαστο χρηματικό ποσό ότι αυτό που ισχυρίζεται δεν θα γίνει ποτέ. Νιώθουμε όμορφα με όλα όσα μας έχουν συμβεί αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν τα είχαμε σκεφτεί ούτε βάλει ως στόχο όταν κυκλοφορούσε ο πρώτος μας δίσκος.
“Αναπόφευκτα θα πω το “Macho libre”. Κομβικό όχι μόνο για εμάς αλλά για μια ολόκληρη σκηνή.”
Ποιο άλμπουμ στην καριέρα σας πιστεύεις ότι είναι το πιο κομβικό για τους Planet of Zeus?
Γ: Αναπόφευκτα θα πω το “Macho libre”. Κομβικό όχι μόνο για εμάς αλλά για μια ολόκληρη σκηνή. Είναι το άλμπουμ που έθεσε ψηλά τον πήχη και για τους ίδιους τους Planet άλλα και για μεταγενέστερες μπάντες όχι μόνο από την δική μας σκηνή αλλά για τον ευρύτερο σκληρό εγχώριο ήχο.
Ποιο είναι το επόμενο όνειρο για να επιτύχουν οι Planet of Zeus?
Γ: Να συνεχίσουμε να είμαστε υγιείς, να παίζουμε μουσική και να ταξιδεύουμε.
“…μπορώ να σου αναφέρω πόσο ευεργετικά έχει λειτουργήσει το streaming και τα αδιαφιλονίκητα πλεονεκτήματα που ενέχει για μπάντες όπως οι Planet of Zeus”
Πόσο πιστεύεις ότι έχει αλλάξει την ζωή των μπαντών, των εταιριών αλλά και των οπαδών η βιομηχανία του streaming?
Γ: Δεν ξέρω πως μπορεί να έχει επηρεάσει ο τρόπος με τον οποίον ακούει μουσική πλέον ο κόσμος τις δισκογραφικές εταιρίες, αλλά μπορώ να σου αναφέρω πόσο ευεργετικά έχει λειτουργήσει το streaming και τα αδιαφιλονίκητα πλεονεκτήματα που ενέχει για μπάντες όπως οι Planet of Zeus. Το streaming δίνει την δυνατότητα στους υφιστάμενους φίλους της μπάντας να αποκτήσει ακόμα πιο στενούς δεσμούς με την μουσική της. Από την άλλη στους newcomers να έχουν μια πλήρη και άμεση εικόνα της δισκογραφίας της. Αυτή η δυνατότητα θα οδηγήσει ένα συντριπτικό ποσοστό είτε σε κάποιο live της μπάντας όπου εκεί θα του δοθεί η δυνατότητα να επιλέξει κάτι από το merch stand είτε σε περίπτωσή που η μπάντα δεν θα βρεθεί να παίζει live στην πόλη του, να επισκεφτεί ο ίδιος το site της για να στηρίξει αναλόγως.
Planet of Zeus
“Οι μπάντες, ειδικά αυτές που ανήκουν στον σκληρό/εναλλακτικό ήχο οφείλουν να βγαίνουν στο δρόμο με κάθε ευκαιρία.”
Την σήμερον ημέρα μια μπάντα για παράδειγμα όπως οι Planet of Zeus πιστεύεις ότι πρέπει να περιοδεύει πολύ περισσότερο από παλαιότερα λόγω της εξέλιξης στη μουσική βιομηχανία?
Γ: Αν μια μπάντα επιλέξει να μην περιοδεύει, μειώνει δραστικά και το ποσοστό engagement που θα προκαλέσει στους ακροατές σε όλα τα επίπεδα. H πληροφορία είναι πλέον ταχύτατη και έχει μικρό προσδόκιμο «ζωής». Οι μπάντες, ειδικά αυτές που ανήκουν στον σκληρό/εναλλακτικό ήχο οφείλουν να βγαίνουν στο δρόμο με κάθε ευκαιρία. Όχι μόνο για να παραμείνουν relevant, όχι μόνο για την βιωσιμότητα της σε οικονομικό επίπεδο. Αλλά κυρίως γιατί η μουσική αυτή είναι γεννημένη για να αποδίδεται αλλά και να «εκλαμβάνεται» ζωντανά.
Θα ήθελα να μάθω τις τρεις καλύτερες δουλειές που ξεχώρισες για το 2024 στον σκληρό χώρο.
Γ: Η αλήθεια είναι ότι λόγω περιορισμένου ελεύθερου χρόνου δεν έχω την δυνατότητα να ακούσω όσο καινούρια μουσική άκουγα παλιότερα. Μου άρεσε πολύ το “Ilion” από τους Slift. Επίσης το “Songs of a lost world” των Cure και το “Μπρανκαλεόνε” του Παυλίδη.
Planet of Zeus
Όσον αφορά την επικείμενη σας εμφάνιση των Planet of Zeus στο Savino Live στις 5 Ιανουαρίου, σχεδόν έναν χρόνο από την προηγούμενη σας επίσκεψη. Τι να περιμένει το κοινό της Κύπρου?
Γ: Επισκεπτόμαστε την Κύπρο από το 2016 και κάθε φορά είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Τα live στο αγαπημένο μας Savino είναι «φωτιά». Αυτή την φορά, ερχόμαστε με το νέο μας άλμπουμ “Afterlife” και ανυπομονούμε να το παρουσιάσουμε ζωντανά.
Αυτά από μένα Γιάννη, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου! θα ήθελα να κλείσουμε την συνέντευξη για τους Planet of Zeus με ένα μήνυμα σας προς το αναγνωστικό κοινό του Afternoiz.
Γ: Και εγώ σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση!
Σας ευχαριστούμε πολύ για την υποστήριξη και σας περιμένουμε σε κάποιο live μας.
Οι Dirty Granny Tales και το Afternoiz επιστρέφουν για 2 ακόμα τυχερούς!
Η παράσταση The Philanthropist στο θέατρο Ροές περιμένει 2 τυχερούς που θα κρατούν στα χέρια τους 2 διπλές προσκλήσεις για τις 28 Νοεμβρίου 2024!
Dirty Granny Tales
μετά τις πετυχημένες παραστάσεις στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (όπως θα διαβάσετε και εδώ), θα συνεχίσουν και φέτος το καινούριο τους έργο The Philanthropist στο θέατρο Ροές.
Ανανεωμένη με περισσότερους ρόλους και πιο πλούσιο σκηνικό, η παράσταση θα δώσει έναν ακόμα πιο μαγευτικό αέρα στην ιστορία.
Επηρεασμένη από το κλίμα της εποχής, η Βρώμικη Γριά αυτή τη φορά δε θα μας αφηγηθεί απλά ένα σκοτεινό ατμοσφαιρικό παραμύθι. Επανέρχεται με πιο ειρωνική διάθεση, σκορπίζοντας ερωτηματικά μέσα σε ένα σκηνικό βγαλμένο από ένα τσίρκο του τρόμου.
Πως να πάρεις μέρος στο διαγωνισμό;
Η διαδικασία απλή όπως πάντα Noizers:
1ο Κάνετε like στην σελίδα μας στο Facebook Afternoiz
2ο Κάνετε like στο profile μας στο instagram Afternoiz, εφόσον έχετε.
3ο Αφήνετε ένα σχόλιο με το ονοματεπώνυμο σας στα σχόλια που βλέπετε πιο κάτω.
Ευχόμαστε καλή επιτυχία σε όλους!
Dirty Granny Tales: ‘The Philanthropist’ Live report photos By Jo Gogou
Οι νικητές θα ανακοινωθούν την Τετάρτη 27.11.2024, το μεσημέρι, με σχόλιο ως απάντηση στη φόρμα (παρακάτω).
Κοινοποιήστε το διαγωνισμό με hasthag #afternoiz_contest , στα social και σίγουρα είναι υπερ σας!
Παραστάσεις
Ημερομηνίες: 22,23,24,28,29,30 Νοεμβρίου & 5 και 7 Δεκεμβρίου
Ώρα έναρξης 22:00
Τιμή εισιτηρίου 15 ευρώ προπώληση 17 ευρώ ταμείο
Ηλικίες 12 και άνω
Ενημερωθείτε σχετικά, εδώ.
Οι Savage Beat, η δυναμική ολλανδική μπάντα γνωστή για το ηλεκτρισμένο μείγμα punk rock, high energy rock ‘n’ roll και street vibes, είναι ενθουσιασμένοι που ανακοινώνουν την κυκλοφορία του «The Singles: 2018-2022» στην Wap Shoo Wap Records & Longshot Music. Αυτή η συλλογή περικλείει την ωμή, αφιλτράριστη ουσία των Savage Beat, συγκεντρώνοντας τα πιο επιδραστικά singles τους από τα τελευταία πέντε χρόνια σε ένα κρατσανιστό βινύλιο.
Από την ίδρυσή τους το 2017, οι Savage Beat είναι ο λαμπαδηδρόμος αυτού που οι ίδιοι ονομάζουν «street boogie», ένα είδος που συνδυάζει την σπλαχνική ενέργεια του punk των late ’70s με τα σκληρά riffs του Oi! και του bovver rock. Αντλώντας έμπνευση από θρύλους όπως οι Slaughter & The Dogs, οι Boys, οι Hellacopters και οι MC5, οι Savage Beat έχουν χαράξει μια θέση για τους εαυτούς τους με τους ροκ ύμνους τους με τρία ακόρντα, διαδίδοντας το ενεργητικό τους ευαγγέλιο από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη.
Το αδυσώπητο πρόγραμμα περιοδειών της μπάντας τους έχει δει να μοιράζονται τις σκηνές με punk rock είδωλα όπως οι The Damned, Cock Sparrer και The Exploited, εδραιώνοντας περαιτέρω τη θέση τους στη ροκ σκηνή. Οι ζωντανές τους εμφανίσεις είναι θρυλικές, γνωστές για την ικανότητά τους να πυροδοτούν τους χώρους με τα μεγάλα riffs και τα κολλητικά ρεφρέν τους.
Το «The Singles: 2018-2022» των Savage Beat
περιλαμβάνει όλα τα αυθεντικά κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει προηγουμένως σε 7ιντσο βινύλιο, μαζί με τραγούδια από το αναγνωρισμένο EP τους του 2021, «NEW WORLD». Ιδιαίτερο highlight είναι μια ακυκλοφόρητη εκδοχή του fist-pumping ύμνου τους «ALWAYS DREAMING», προσφέροντας στους οπαδούς ένα σπάνιο διαμάντι για να το αγαπήσουν.
Αυτή η περιορισμένη έκδοση του LP όχι μόνο αποτελεί απόδειξη της παραγωγής της μπάντας, αλλά γεφυρώνει και το κενό μέχρι την άφιξη του πολυαναμενόμενου full-length άλμπουμ τους το 2025. Για παλιούς και νέους οπαδούς, αυτή η συλλογή είναι ένα must-have, που περικλείει την ουσία της αδυσώπητης επιδίωξης των Savage Beat για rock ‘n’ roll καθαρότητα.
Track Listing:
SIDE 1:
1. NEW WORLD
2. LEAGUE OF FOOLS
3. KILLING TIME
4. TRAPPED
5. ALL BARS IN TOWN
6. ALWAYS DREAMING (2020 version)
SIDE 2:
1. THREE CHORD DISCIPLE
2. MOB RULE
3. RATS & SHEEP
4. MONSTER BABY
5. PAPER DOLLS
6. LIVING IN THE CITY
Το Βερολίνο είναι ένα καλλιτεχνικό “χωνευτήρι”, όπως και το Λονδίνο άλλωστε. Μέσα από αυτό βγήκαν οι The Cascades. Όμως για λίγο θα σας απασχολήσω με το Βερολίνο ως πόλη γιατί έχει σημασία. Τα ταξίδια τα αγαπάω πολύ, όποτε πηγαίνω είτε με την καθημερινή μου εργασία είτε για να καλύψω συναυλίες, μπαίνω στη διαδικασία να ψάχνω πολύ την κάθε πόλη που επισκέπτομαι. Να μάθω τα στέκια που πάνε οι οπαδοί της αγαπημένης μας μουσικής, τα δισκάδικα και τα clubs γενικά. Προσπαθείς κάθε φορά να αφομοιώσεις την κουλτούρα της πόλης που επισκέπτεσαι και αυτό η αλήθεια είναι ότι το έχω κάνει συνήθειο όποτε βγαίνω εκτός Ελλαδικού χώρου. Σε μια σειρά από άρθρα, θα ασχοληθούμε με μπάντες που έχω βρει είτε ηθελημένα, είτε από τύχη από διάφορες μητροπόλεις. Σε κάποιες σίγουρα θα υπάρχουν περισσότερες, σε κάποιες άλλες λιγότερες ή πολύ λιγότερες. Είμαι από τους οπαδούς του Gothic Rock/ΕΒΜ/Darkwave που επιδιώκει κάθε φορά να ψάχνει πίσω από τα μεγάλα ονόματα, τις λιγότερο γνωστές μπάντες. Η περίπτωση του Βερολίνου λοιπόν.
Soviet Memorial Tiergarten-Berlin(Source:Personal Archive)
Το Βερολίνο, μια μητρόπολη “κόσμημα”
Το Βερολίνο το αγάπησα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του. Τότε είχα πει στην παρέα μου ότι είναι από τις πόλεις που πάντα θα επιστρέφεις με κάποιο τρόπο. Είναι μια μητρόπολη καταδικασμένη να εξελίσσεται συνεχώς και να αφομοιώνει νέες κουλτούρες και ιδέες. Τα μουσικά κινήματα που ξεκίνησαν από εκεί ήταν φυσιολογικό να έχουν μεγάλη σχέση με το Punk της Γηραιάς Αλβιόνας. Οι συνδυασμοί πολλοί και διάφοροι που είναι αδύνατον να τα βάλουμε κάτω σε αυτό το άρθρο. Εμείς θα ασχοληθούμε με την σκηνή του Gothic Rock όπως και με αυτή του EBM και Darkwave. Για αρχή λοιπόν θα ασχοληθούμε με τους The Cascades. Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, όχι την Αμερικάνική μπάντα της δεκαετίας του ’60.
The Cascades
Η περίπτωση των The Cascades
Τους The Cascades τους έμαθα από μια πολύ καλή φίλη πριν πολλά χρόνια, όταν και ανταλλάζαμε με ταχυδρομικά δέματα CD με Mp’3 μέσα. Τότε έπιασα να ασχοληθώ αρκετά με αυτή την μπάντα από το Βερολίνο. Η μπάντα ιδρύθηκε το 1988 και έχουν κυκλοφορήσει έξι άλμπουμ και αποτελούνται από τους Markus Wild και Maximilian Raith. Οι ολοκληρωμένες τους δουλειές είναι οι παρακάτω: “Nine 66”, “Corrosive mind cage”, “Spells and ceremonies”, “Dead of dawn”, “Something to happen” και “Phoenix”. Το 2017 κυκλοφόρησαν και μια συλλογή που έφερε τον τίτλο “Diamonds and rust” που περιείχε και κάποια καινούρια κομμάτια. Γενικά κυκλοφορούσαν άλμπουμ αραιά και που. Πάντως εμένα τα αγαπημένα άλμπουμ είναι τα “Corrosive mind cage” και “Spells and ceremonies”. Εμείς σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με το πρώτο.
The Cascades: “Corrosive mind cage”
Το “Corrosive mind cage” είναι ένα άλμπουμ Gothic Rock αυθεντικότητας
Το “Corrosive mind cage” μου φέρνει στο μυαλό την αγαπημένη μου περίοδο από τους The Sisters of Mercy, αυτή των “Floodland” και “First and last and always”. Η παθιασμένη φωνή του Wild μου φέρνει στο νου τις καλές ημέρες του Eldritch σε μεγάλο βαθμό. Οι κιθάρες ακολουθούν ξεκάθαρα το μοτίβο των Gothic Rock σχημάτων που ξεκίνησαν στα μέσα των 80’s με κάποια στοιχεία από post/punk.
Το μυστικό της επιτυχίας κρύβεται στην απλότητα
Από αυτό το άλμπουμ το πρώτο κομμάτι που άκουσα ήταν το “Hexeneinmaleins” και μετά κόλλησα και με την υπόλοιπη δουλειά. Συνθέσεις όπως “Page one”, “Ultrasonic” και “Lost and found” σε πιάνουν από το χέρι και σου λένε πως παίζεται το Gothic rock το γνήσιο, το γερμανικό. Επίσης, ένα μεγάλο πλεονέκτημα είναι ο τρόπος που χειρίζονται τα πλήκτρα. Δεν πλήττεις με πιθανή υπερβολική χρήση αυτών, απλά συνοδεύουν τις κιθάρες και βοηθάνε στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας.
The Cascades
Το καλό της υπόθεσης είναι ότι δεν έχουμε ομοιότητες μεταξύ των συνθέσεων, είναι διαφορετικές με το ίδιο προσωπικό ύφος της μπάντας να κυριαρχεί σε όλες. Έχουμε πληθώρα ποικίλων riffs και ρυθμών και μελωδίες που την μια τείνουν προς τον σκοτεινό ερωτισμό και την άλλη προς μυστηριακές φάσεις. Στο “Live is a fiction” φέρνει η φωνή και σε λίγο Pete Steele, καθόλου κακό θα έλεγα. Οι The Cascades σίγουρα ακούγανε Rammstein όταν γράφανε το “Hexeneinmaleins”, ένα πραγματικά πολύ όμορφο τραγούδι και κόλλημα μου για καιρό. “Avalon” και “Sundown” συνεχίζουν ένα άλμπουμ το οποίο ξεχωρίζει για την αυθεντικότητα του. Μια μπάντα που συνεχίζει την παράδοση των Sisters of Mercy.
The Cascades
Μπορεί οι ενορχηστρώσεις τους να είναι απλοϊκές αλλά είναι πιασάρικες, όπως συμβαίνει στα “Believe and trust” και “Echoes from you”. Ειδικά στο πρώτο τα πλήκτρα προσδίδουν ένα σκοτεινό ηχόχρωμα που σε παρασέρνει μαζί με τις χαρακτηριστικές ρυθμικές κιθάρες.
Το κλασσικό gothic rock συνεχίζεται με τα “G.P.E.” και “Belong together”, τα φωνητικά έχουν την κυριότητα και στις δυο συνθέσεις, οι κιθάρες και η ερμηνεία του Wild θα σας φέρουν στο νου The 69 eyes. Το “Corrosive mind cage” τελειώνει με τον σωστό τρόπο, δηλαδή με μια πολύ όμορφη και ατμοσφαιρική μπαλάντα, “Break me”.
The Cascades
Επίλογος
Οι The Cascades δεν κυκλοφόρησαν πολλά άλμπουμ στην καριέρα τους όπως προαναφερθήκαμε. Κυκλοφόρησαν έξι άλμπουμ, τα οποία όλα ήταν από αξιόλογα μέχρι και εξαιρετικά. Αναφέρθηκα στα δυο αγαπημένα μου, αυτό που αναλύσαμε εδώ και το “Spells and ceremonies”. Το τελευταίο άλμπουμ που σας προτείνω να ψάξετε είναι το “Phoenix” που κυκλοφόρησαν το 2018. Καλό θα ήταν όμως να ακούσετε όλους τους προηγούμενους δίσκους τους. Είναι το αυθεντικό Gothic Rock όπως το αγαπήσαμε από τους The Sisters of Mercy, The 69 Eyes, Elusive και πάει λέγοντας. Σε μια εβδομάδα θα επανέλθουμε με μια άλλη μπάντα από το Βερολίνο, η οποία είναι και η πιο αγαπημένη μου.
Ο Πέδρο, ένας ονειροπόλος νεαρός μετανάστης χωρίς χαρτιά, εργάζεται ως μάγειρας σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα εστιατόρια του Μανχάταν. Όταν μάθει πως η Τζούλια (Ρούνεϊ Μάρα), η νεαρή σερβιτόρα με την οποία είναι ερωτευμένος έκανε έκτρωση, θα οδηγηθεί σε μια πράξη που θα προκαλέσει χάος στο εστιατόριο. Ένας κωμικοτραγικός φόρος τιμής στα αόρατα άτομα που «τρέχουν» τα εστιατόρια, κυνηγώντας μια άπιαστη εκδοχή του Αμερικάνικου Ονείρου.
To La Cocina του Αλόνσο Ρουϊζπαλάσιος, έναν από τους πιο ταλαντούχους και πολυβραβευμένους σκηνοθέτες του Μεξικό, με πρωταγωνιστές την δύο φορές υποψήφια για Όσκαρ Ρούνεϊ Μάρα (Carol, Nightmare Alley) και τον Ραούλ Μπριόνες, έναν από τους καταξιωμένους ηθοποιούς του Μεξικό.
To La Cocina συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου.
To La Cocina άνοιξε το ArtCinema Hydra, με το κοινό να τής επιφυλάσσει θερμή υποδοχή. Παρών στην προβολή ήταν και ο πρωταγωνιστής, Ραούλ Μπριόνες.
Σημείωμα του σκηνοθέτη
Ξεκίνησα να σκέφτομαι το La Cocina όσο εργαζόμουν ως λαντζέρης και σερβιτόρος στο Rainforest Café στο Λονδίνο στη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων. Τότε ήταν που διάβασα για πρώτη φορά την Κουζίνα, το θεατρικό έργο του Άρνολντ Γουέσκερ, στο οποίο βασίζεται ελαφρώς και το σενάριο της ταινίας.
Διαβάζοντας την ταινία την ίδια περίοδο που εργαζόμουν στο εστιατόριο έκανε την εμπειρία πιο ενδιαφέρουσα (και τις εργασιακές μέρες πιο ανεκτές). Εντυπωσιάστηκα από το σύστημα καστών που υπάρχει ακόμα στις κουζίνες, αποτελώντας σημαντικό στοιχείο της λειτουργίας τους. Όπως με το πλήρωμα ενός πλοίου, η ιεραρχία δεν είναι κάτι που παίρνουν ελαφρά τη καρδία πίσω από τις πόρτες μιας κουζίνας.
Το Grill είναι μια παγίδα στο κέντρο της Νέας Υόρκης, όπου οι μετανάστες αναζητούν δουλειά, επειδή τους προσλαμβάνουν χωρίς χαρτιά και το πουρμπουάρ είναι καλό. Η δουλειά είναι σκληρή και το φαγητό απαίσιο. Οι μάγειρες σερβίρουν το ένα πιάτο μετά το άλλο, γνωρίζοντας πόσο κακό είναι.
Ήθελα να δείξω τι πραγματικά συμβαίνει σε τέτοιου είδους μέρη που σερβίρουν 3000 άτομα στη διάρκεια μιας τυπικής Παρασκευής: δεν υπάρχει ποτέ αρκετός χρόνος για ποιότητα, τα πιάτα πασπαλίζονται με τον ιδρώτα τον σερβιτόρων, οι σούπες γεμίζουν με σόδα, ώστε να αντέξουν περισσότερες μέρες, και όλα αυτά εξαιτίας της πίεσης. Η πίεση οδηγεί τον Πέδρο στην καταστροφή της κουζίνας στην τελευταία πράξη της ταινίας. Η πίεση εμποδίζει τον Ρασίντ να αντιληφθεί τη λογική του Πέδρο.
Τα σύνορα -φυσικά, πνευματικά και κοινωνικά-
παίζουν μεγάλο ρόλο στo La Cocina. Η κάθετη δομή της κουζίνας είναι το τέλειο σκηνικό για να εξερευνήσεις τι κρύβεται κάτω από μία διαιρεμένη κοινωνία που είναι εγκλωβισμένη στον ίδιο ζωτικό χώρο. Υπό αυτό το πλαίσιο, το εστιατόριο στο οποίο διαδραματίζεται η ταινία και το οποίο κρύβει τους δικούς του διαχωρισμούς -μπροστά και πίσω από την κουζίνα, η διεύθυνση και οι εργαζόμενοι, οι ντόπιοι και οι μετανάστες που εργάζονται εκεί- μετατρέπεται στην ιδανική μεταφορά για τον σύγχρονο κόσμο. Η «Γραμμή» στην οποία οι μάγειρες αφήνουν το φαγητό για να το πάρουν οι σερβιτόροι είναι μια υπενθύμιση όλων αυτών των διαχωρισμών. Είναι επίσης η γραμμή που χωρίζει τον Πέδρο από την Τζούλια.
Η απίθανη σχέση των δύο μοιάζει με πειραγμένη ρομαντική κομεντί. Είμαστε με το μέρος αυτού του περίεργου ζευγαριού, όσο γελάνε, φλερτάρουν ή τσακώνονται. Κατά μία έννοια, η σχέση τους αντικατοπτρίζει τη σχέση των Η.Π.Α. με το Μεξικό. Όπως είπε κάποτε και ο Χούστο Σιέρα: «Κρίμα για το Μεξικό… Βρίσκεται τόσο μακριά από τον Θεό και τόσο κοντά στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Με διάφορους τρόπους, το La Cocina μιλάει
για την πνευματική αστεγία. Ενώ κάποιος μπορεί να μπει στον πειρασμό να την διαβάσει ως μια ιστορία για τη μετανάστευση, η πραγματική έμφαση είναι αλλού. Εδώ, η συνθήκη των παράνομων μεταναστών είναι μόνο αυτό: μια συνθήκη, ένα δεδομένο. Αυτό για το οποίο αγωνίζονται είναι η εύρεση του εαυτού, της κοινότητας και της αδελφοσύνης. Η ΕΡΓΑΣΙΑ είναι το άλλο κύριο θέμα: η πάλη για επιβίωση στο μέσο της ασταμάτητης μηχανής του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Είσαι μέσα στην κουζίνα. Μπορεί να βραχείς. Μπορεί να σου λείπουν όσοι άφησες πίσω. Ίσως δεν έχεις χρόνο για νέες γνωριμίες. Να μην προλάβεις να καταλάβεις τα πάντα. Nα μην έχεις χρόνο να ονειρευτείς.
Ίσως το μόνο που χρειάζεσαι είναι να αντέξεις μέχρι το τέλος της βάρδιας σου. Ίσως αντικρύζεις μόνο την μισή αλήθεια. Η κρίση σου είναι μεροληπτική. Ίσως τίποτα απ’ όλα αυτά να μην έχει σημασία. Ίσως, ίσως να βρεις έναν φίλο.
Οι Αθηναίοι heavy rockers Degenerate Mind, λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του δεύτερου full length album “Vortex“, κυκλοφόρησαν το επίσημο animated video για το τραγούδι τους “Alive“.
Degenerate Mind: Vortex.
Στις 29 Σεπτέμβρη το 2o full length album τους που είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. Η παραγωγή, ηχογράφηση και μίξη του άλμπουμ έγινε στο CFΝ recordings studio απο τον Διονύση Χριστοδουλατο, ενώ το mastering στο VU Productions mastering studio απο τον Νάσο Νομικό.
Δίνει απλόχερα πολλά riff και ατμόσφαιρα και έχει προσεγμένη παραγωγή… Είναι και radio friendly και μας άρεσε και μπορείτε να διαβάσετε την άποψή μας για το album των Degenerate MindΕΔΩ
Tracklist
In A Golden Cage
I Walk Alone
Glow In The Abyss
Clouded Sky
Day Zero
Vortex
Nothing Left
Alive
Το τραγούδι όμως που κυκλοφόρησε πρώτο, δείχνοντας την νέα κατεύθυνση του συγκροτήματος ήταν το “NothingLeft“. Το βίντεο είναι μία παραγωγή του Singloud TV σε συνεργασία με τον Αλέξανδρο Χαριτάκη που ανέλαβε filming και editing αυτού. Τα εσωτερικά πλάνα πραγματοποιήθηκαν στα Manos Backline Services-MB Studio. Στα εξωτερικά πλάνα πρωταγωνιστεί η ηθοποιός Ελένη Ευταξοπούλου. Tο σενάριο του βίντεο έχουν αναλάβει οι Ευταξοπούλος και Χαριτάκης.
Η ταινία Better Man αποτελεί ένα μοναδικό υπερθέαμα που υπόσχεται να ταξιδεύσει το κοινό στις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας και ζωής του Ρόμπι Γουίλιαμς. Υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του οραματιστή Μάικλ Γκρέισι (The Greatest Showman), ο οποίος υπογράφει και το σενάριο. Η ταινία αποτυπώνει το πνευματώδες και αδάμαστο πνεύμα του Ρόμπι Γουίλιαμς. Ακολουθεί τον τραγουδιστή από τα παιδικά του χρόνια. Τη συμμετοχή του στο επιτυχημένο συγκρότημα Take That μέχρι τις ανεπανάληπτες επιτυχίες του ως σόλο τραγουδιστής. Θίγοντας παράλληλα και τις προκλήσεις που έφερε στη ζωή του η δόξα.
better man movie still
«O Ρόμπι είναι μια μοναδική προσωπικότητα», αναφέρει ο Γκρέισι. «Οπότε ήθελα να βεβαιωθώ πως θα αποτυπώσω την ιστορία του εξίσου μοναδικά». Συχνά, ο Γουίλιαμς αναφέρεται στον εαυτό του ως μια μαϊμού. Οπότε ο Γκρέισι σκέφτηκε πως θα ήταν καταπληκτικό να τον αποτυπώσει στo Better Man ως μαϊμού.
«Η ζωή μου μοιάζει να κινείται πάντοτε σε ένα τεντωμένο σχοινί», παρατηρεί ο Γουίλιαμς. «Όταν ο Μάικλ πρότεινε να με αποτυπώσουν ως μαϊμού σκέφτηκα πως αυτή είναι η μεγαλύτερη αλλαγή που θα μπορούσε να γίνει στην ταινία. Λάτρεψα το ρίσκο που πήρε και ήξερα πως έπρεπε να το ακολουθήσω», συμπληρώνει ο τραγουδιστής.
better man
Λίγα λόγια για τo Better Man
Η ταινία αποτυπώνει την άνοδο, την πτώση και την αναγέννηση του Ρόμπι Γουίλιαμς. Ενός εκ των εμπορικότερων καλλιτεχνών της βρετανικής μουσικής σκηνής. Εμπνευσμένος από προσωπικά βιώματα του αγαπημένου δημιουργού, ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος της ταινίας Μάικλ Γκρέισι (“The Greatest Showman”), υπόσχεται μια κινηματογραφική εμπειρία που δεν μοιάζει με καμιά άλλη!
Την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Μάικλ Γκρέισι. Τα ψηφιακά εφέ η κορυφαία εταιρεία του χώρου Weta (Avatar, Άρχοντας των Δαχτυλιδιών). Με τους Ρόμπι Γουίλιαμς, Τζόνο Ντέιβις (Kingsman: Μυστική Υπηρεσία), τον βραβευμένο με BAFTA® Στιβ Πέμπερτον (Inside No.9, “Killing Eve) και την υποψήφια για BAFTA® Άλισον Στέντμαν (The Kings Man).
Την διανομή τoυ Better Man στην Αμερική έχει αναλάβει η Paramount.
Οι θρύλοι της Ελληνικής thrash σκηνής FLAMES έδωσαν στη δημοσιότητα το νέο τους single αλλά και το lyric video που το συνοδεύει!
FLAMES strike back!
Ε Π Ρ Ε Π Ε και το περιμέναμε πως και πως…
Ο τίτλος του “Counterstrike” και αποτελεί το πρώτο δείγμα από την επερχόμενη δισκογραφική τους δουλειά που θα κυκλοφορήσει από την Sleaszy Rider Records.
Το βίντεο επιμελήθηκε η αγαπημένη μας Έλενα Βασιλάκη και ελπίζουμε να το απολαύσετε όσο κι εμείς!
Η σύνθεση των FLames είναι:
Thomas Trampouras – Rhythm guitar, vocals
Chris Kirk – Lead guitar
Andy Kirk – Bass
Nick “Yngve” Samios – Drums
Να θυμίσω ότι γιορτάσαμε στον Βόλο, φετινό GRF, 40 χρόνια Flames… με αστραπόβροντα! Παρόλο που μας τα χάλασε η βροχή ανυπομονούμε να τους δούμε ξανά σε μια μεγάλη σκηνή με ένα full set αυτή τη φορά. Αν θες να μάθεις τι είχε γίνει εκείνη την Παρασκευή 30 Αυγούστου κάνε ένα κλικ ΕΔΩ
Flames @ GRF2024 Day 2 – photo by Elena Vasilaki
Για τους δύσπιστους…
απλά να θυμίσω ότι η μπάντα αρκετά χρόνια πριν από τους Rotting Christ, Nightfall, Septic Flesh είχαν κάνει συμβόλαιο με ξένη δισκογραφική εταιρία, έπαιξαν μαζί με τους Motorhead live αλλά και με κορυφαίες μπάντες της γερμανικής thrash.
Ιδρύθηκαν το 1984 από τον Chris Kirk και από την πρώτη χρονιά ύπαρξής τους (1985) ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν δύο δίσκους. Τα “Made in Hell” από την Babylon Rec. Germany – FM Rec. Greece και “Merciless Slaughter” από την Magic Music Rec. Germany -FM Rec. Greece.
Υπάρχουν κάποιες μπάντες που με έναν-δυο μόλις δίσκους μπορούν και δημιουργούν τον δικό τους ήχο. Μια από αυτές τις μπάντες είναι και οι Αμερικάνοι Crimson Glory από την Florida. Το ομώνυμο τους άλμπουμ και το “Transcendence” είναι συγκλονιστικά δημιουργήματα ατόφιου Heavy/Power Metal. Έχουν αναφερθεί από εκατοντάδες μπάντες στον κόσμο ως επιρροή τα συγκεκριμένα άλμπουμ. Και πως να το κάνουμε άλλωστε όταν έχεις έναν λυρισμό που όμοιο του δημιουργούσαν μόνο οι Savatage από τις πιο γνωστές μπάντες, όταν έχεις ένα τραγουδιστή που έφτανε στα ουράνια τους ακροατές με την ερμηνεία του. Για να μην μιλήσουμε πως ως και σύνολο στις εμφανίσεις τους δεν άφηναν τίποτα όρθιο. Όταν μιλάμε για Αμερικάνικο Heavy/Power Metal ο νους μας πάει στους Savatage, Crimson Glory, Liege Lord, Helstar και Vicious Rumours.
Crimson GLory Live in Cyprus
Χρόνια πριν ο Midnight μας “άφησε”, ο Drenning έχει πολλά προβλήματα με τον νόμο και η μπάντα προσπαθεί πάλι να βρει τα βήματα της. Στη θέση του τραγουδιστή έχουμε τον Travis Wills των Valorheart και Infidel Rising. Στη θέση του Drenning έχουμε τον Mark Borgmeyer. Οι υπόλοιποι είναι στις θέσεις τους δηλαδή Jeff Lords στο μπάσο, Dana Burnell στα drums και Ben Jackson στις κιθάρες. Έχοντας κυκλοφορήσει ένα επίσημο κομμάτι με αυτή την σύνθεση, το “treiskaideka” και έχοντας παίξει live άλλο ένα καινούριο ονόματι “Chasing the hydra”. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα από τα live που έχουμε δει στο διαδίκτυο, είναι θετικά. Ο Travis Wills διαθέτει πολύ καλό επίπεδο και τα καταφέρνει στους ύμνους των δυο πρώτων δίσκων.
Solitary Sabred
Οι Solitary Sabred θα “ανοίξουν” την βραδιά
Μαζί τους θα είναι οι Solitary Sabred μια μπάντα που κυκλοφόρησε πέρσι έναν πραγματικά σπουδαίο δίσκο, το “Temple of the serpent”. Για το τελευταίο μπορείτε να διαβάσετε την κριτική μας εδώ. Μια μπάντα που έχει παίξει αρκετές φορές Κύπρο και Ελλάδα σχετικά πρόσφατα. Σίγουρα θα ζεστάνουν για τα τα καλά το κοινό πριν βγουν οι θρυλικοί Crimson Glory στο σανίδι του Downtown Live.
Εισιτήρια προπωλούνται εδώ.
Early Bird: €25 (limited to 50)
Presale: €30 (price valid until 2/3 both online and physical)
Door: €35
Οι Gojira θα εμφανιστούν στο Release Festival στην Πλατεία Νερού στην Αθήνα στις 19 Ιουλίου. Μετά από τον δικαιολογημένο ντόρο που προκάλεσαν στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, ήταν απολύτως λογικό να έχουν πολυάριθμες προτάσεις για τα καλοκαιρινά φεστιβάλ. Ούτως ή άλλως είναι πολύ σημαντικό όνομα εδώ και πολλά χρόνια στην αγαπημένη μας μουσική. Προσωπικά, εγώ τους θυμάμαι πριν καν υπογράψουν στην Roadrunner Records. Εδώ λοιπόν θα μιλήσουμε για τα πρώτα χρόνια τους και συγκεκριμένα όταν ήταν κάτω από διάφορες εταιρείες. Όπως οι Gabriel, Boycutt και Listenable Records.
Οι τρεις πρώτοι δίσκοι διαμόρφωσαν τα πάντα γύρω από τους Gojira
Αν και θα σταθούμε περισσότερο στα εκπληκτικά “From Mars to Sirius” και “The link”, καλό θα ήταν να αφιερώσουμε λίγες γραμμές για το “Terra incognita”. Το πρώτο τους άλμπουμ είναι το πιο ακραίο που έχουν κυκλοφορήσει οι Γάλλοι, ένα απίστευτα βαρύ κράμα μετάλλου με αιχμηρές κιθάρες και rhythm section που να γκρεμίζει πολυκατοικία.
Εύκολα θα έλεγα ότι είναι ο καλύτερος τους δίσκος για μένα αν δεν ερχόταν οι δυο επόμενοι δίσκοι τους. Δεν υπάρχουν λόγια για τα “Space time”, “Blow me away you(niverse)”, “Lizard skin”, “The clone”, “Rise”, “Fire is everything” και “In the forest”. Το τελευταίο είναι ένα δωδεκάλεπτο έπος. Οι επιρροές από Morbid Angel και Death είναι πολύ εμφανείς στις περισσότερες συνθέσεις. Μιλάμε για εποχές “Domination” και “Symbolic”/”Individual thought patterns”.
Το “Terra incognita” είναι προϊόν κυρίως των demos της μπάντας
Χαμός στο ίσωμα λέμε! Τεράστιος δίσκος που κυκλοφόρησε τότε από μια αρκετά άγνωστη εταιρεία που έφερε το όνομα Gabriel. Αρκετά από τα κομμάτια προέρχονται από demos. Δηλαδή τα “Lizard skin”, “Satan is a lawyer”, “Fire is everything” και “Love” προέρχονται από το demo “Wisdom comes” που κυκλοφόρησε το 2000. Τα “Clone”, “Deliverance” και “On the B.O.T.A.” προέρχονται από το demo “Saturate” όταν ακόμα ονομάζονταν Godjilla (κάπου το 1999). Δεν είναι τυχαίο ότι κάποια από τα αγαπημένα μου είναι και από τα demos.
Gojira: “Terra incognita”
Οι Gojira τότε διαμόρφωναν το προσωπικό τους στυλ βάζοντας πολλά στοιχεία από την Αμερικάνικη Death Metal σκηνή. Το “Terra incognita” ήταν ένα αρκετά πρώιμο δείγμα για το τι θα επακολουθούσε με το “The link” να παίρνει την σκυτάλη και να κυκλοφορεί κάτω από άλλη εταιρεία, την Boycutt Records.
Gojira: “The link”
Το “The link” όπως και το επόμενο είναι από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ για διαφορετικούς λόγους. Το πρώτο άλμπουμ για μένα είναι το πιο ακραίο τους, το “The link” όμως είναι το πιο παράξενο και πειραματικό τους άλμπουμ σε όλη την καριέρα τους. Μπορώ να μιλάω για ώρες για τις συνθέσεις αυτού του εξαιρετικού άλμπουμ. Στο “Dawn” το post rock συναντάει το Metal και όλα παίρνουν φωτιά. “Inward movement” ta riffs κουβαλάνε σκοτεινές μελωδίες και η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική.
Το “The link” είναι ότι πιο παράξενο και πειραματικό έχουν κυκλοφορήσει
Στο “The link” όλα συνδέονται κατά κάποιο τρόπο. Τα διαφαινόμενα tribal στοιχεία από το πρώτο κιόλας ομώνυμο κομμάτι και οι παράξενες φόρμες που βγαίνουν από τις κιθάρες δίνουν χαρακτήρα στο άλμπουμ. Οι Gojira με το “The link” άνοιξαν τον δρόμο για το “From Mars to Sirius”.
Οι Morbid Angel και γενικά η σκηνή της Tampa δεν λείπουν από το άλμπουμ. Στο “Death to me” την μια ακούς progressive φάση και την άλλη φάση “Formulas fatal to the flesh”. Το “The link” ως δουλειά πέφτει ανάμεσα σε δυο πολύ σημαντικούς δίσκους για τους Gojira. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι είναι ένας πολύτιμος συνδετικός κρίκος μεταξύ των δυο αυτών άλμπουμ.
Οι πόρτες άνοιξαν για τους Gojira με το τρίτο άλμπουμ
Το “From Mars to Sirius” είναι το άλμπουμ που τους έφερε από τα προάστια των Παρισίων στην Champs-Élysées. Η σημασία του “The Link” είναι τεράστια για αυτή την εξέλιξη, πραγματικά χρωστάνε πολλά στο δεύτερο δίσκο τους. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το μεγαλείο των “Backbone”, “From the sky” και “The heaviest matter of the universe”,κομμάτια σύμβολα της εξέλιξης των Γάλλων.
Gojira: “From Mars to Sirius”
Από το “The link” υπήρχε μια διαφαινόμενη φιλοσοφία από την μπάντα για τον πλανήτη μας (βλ. “Indians”), εδώ απλά κορυφώνεται μόνο που ακούς το πρώτο κομμάτι “Ocean planet”. Για μένα ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ οι Gojira είναι το “Flying whales”, για την ακρίβεια ίσως το καλύτερο της δισκογραφίας τους. Ένα οκτάλεπτο κομμάτι που όσο το ακούς “χτίζεται” μέσα σου με ένα break ακουστικό και μετά riffs που παρασύρουν τα πάντα στο διάβα τους. Μια σύνθεση ορόσημο για την μπάντα.
Το “From Mars to Sirius” είναι ένα άλμπουμ απίστευτα groovy που εμβαπτίζει υπέροχα την αγάπη των μελών για την Αμερικάνική Death Metal σκηνή στο ήδη διαμορφωμένο προσωπικό τους στυλ. Ναι, το “The link” ουσιαστικά, έστω και κάπως άκομψα, διαμόρφωσε την προσωπικότητα των Gojira. Δεν ήθελε και πολύ λοιπόν οι αδερφοί Duplantier να το πάνε ακόμα πιο πέρα και να πετύχουν αυτό το breakthrough στην παγκόσμια Metal κοινότητα.
Εν κατακλείδι…
Οι Gojira στα πρώτα τους βήματα ήταν η μπάντα που μόλις την άκουγες ήξερες ότι θα γίνει μεγάλη. Από το “Space time” του “Terra incognita” στο “Wisdom comes” του “The link” και τελικά να φτάνουμε στην τελειότητα του “Flying whales”, όλα πήγαν σαν να ήταν προγραμματισμένα. Ο “αλγόριθμος” των αδερφών Duplantier, Andreu και Labadie απλά λειτούργησε άψογα.
Gojira
Μετά ήρθε το συμβόλαιο με την Roadrunner records και οι επόμενες δουλειές που δεν άφησαν κανέναν ανικανοποίητο. Η φόρμουλα πέτυχε πολύ πιο πριν, τότε που άλλαζαν τις εταιρείες λες και ήταν πουκάμισα. Οι Gojira κατάφεραν να γίνουν μεγάλη μπάντα γιατί διαφοροποιούνταν βήμα-βήμα και έπαιρναν ρίσκα. Για αυτό άλλωστε είμαι και μεγάλος οπαδός του κατακριτέου από πολλούς, “Fortunate”. Οι Gojira είναι μεγάλη μπάντα και δεν έγιναν ούτε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, ούτε με τις κυκλοφορίες των “Magma” και “L’enfant sauvage”. Ήταν ήδη από την εποχή των “The link” και “From Mars to Sirius”.
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies. Υπάρχει προσδιορισμός και αποθήκευση δεδομένων. Πληροφορίες σχετικά με την επεξεργασία δεδομένων και τη δυνατότητα άρνησης αυτής περιλαμβάνονται στην πολιτική απορρήτου.
