Ακούσαμε το Time Nomads του Κώστα Τζίρου

Ο Κώστας Τζίρος είναι ένας τραγουδοποιός τραγουδιστής που ζει στην Αθήνα. Το Time Nomads το έκανε το 2021. Για τους προφανείς λόγους της πανδημίας αποφάσισε να αρχίσει να το προωθεί τώρα. Καλά κάνει καθώς έχει κάνει και live σχήμα για την προώθηση της δουλειάς του. Εμείς με χαρά και ευγνωμοσύνη όπως πάντα δεχθήκαμε το υλικό, το ακούσαμε και έχουμε να σας πούμε τα παρακάτω ωραία πράγματα.

Το album αποτελείται από 12 κομμάτια.

Ξεκινάει με το  All Day Dreaming. Σκοτεινό, ρομαντικό και με ωραίες κιθάρες, μελωδικότατο. Εμένα μου θύμισε μέχρι και Madrugada στα τραγούδια που έχουν συνηθίσει να παίζουν στο ελληνικό κοινό. Μέσα από την μελωδία βγαίνεις από το σκοτάδι στο φως και τα όνειρα ξεκινάνε με τη βαθιά, πεντακάθαρη και αισθαντική φωνή του Κώστα Τζίρου. Ανεκπλήρωτοι πόθοι που θα πρέπει να προσπαθήσεις μέχρι ουρλιαχτού. Και μια κιθάρα με ωραίο βάθος, πεντακάθαρη σαν τη φωνή να σε συντροφεύει στην προσπάθειά σου.

Στο Halo o ρυθμός επιταχύνει και ένα οργανάκι σαν χαλί κάνει την μελωδία πιο γλυκιά. Οι κιθάρες κόβουν σαν ξυράφια μαζί με τα γυναικεία δεύτερα φωνητικά που χρωματίζουν σε πιο εναλλακτικές διαθέσεις το κομμάτι. Σολάκι και η ιστορία επαναλαμβάνεται μουσικά αλλά η ιστορία του κομματιού συνεχίζει. Στο Morning Light o ρυθμός πέφτει πάλι αλλά το μπασάκι δίνει τη μελωδία και η κιθάρα ακολουθεί με ακόρντα.  Και μια κιθάρα με λίγη παραμόρφωση και φουλ reverb μαζί με το πλήκτρα σε βάζουν στη διάθεση που θέλει ο δημιουργός.

Το Strange Kind Of Fire  έχει το τσιμπητό παίξιμο στην κιθάρα αλλά με πολύ ωραία αλλαγή στο κομμάτι και το οργανάκι να μπαίνει σαν στοιχείο έκπληξης στο δεύτερο κουπλέ και να δίνει στο κομμάτι χαρακτήρα . Στο Burning Temple έχουμε “σπασμένο” ρυθμό και το μπάσο να δίνει ξανά τη μελωδική γραμμή με ένα άρωμα από post punk αλλά το οργανάκι έρχεται αν χρωματίσει ψυχεδελικά μαζί με την κιθάρα και να ελαφρύνει λίγο από τη σοβαρότητα με την οποία η φωνητική χροιά  οδηγεί την ακρόαση.

Το Time Nomads

συνεχίζει  με το 1000 miles away που είναι για τη δική μου ταπεινή πάντα άποψη και η καλύτερη στιγμή του δίσκου.  Πολύ ωραία licks στην κιθάρα και μελωδία που σε ταξιδεύει . Άλλωστε το λέει και το τραγούδι  : it feels like I’m a thousand miles away!  H ακουστική κρατάει την μελωδία και η ηλεκτρική μπαίνει εκεί που πρέπει . Τραγούδι με πολύ ωραίο ρεφραίν.

Το Sunday Night είναι το πιο ιδιαίτερο ρυθμικά και ξεχωρίζει επίσης.  Σκοτεινές νότες από τις κιθάρες γεμίζουν την λυπητερή μελωδία του κομματιού. Το Time Goes By στο άκουσμά του εμένα μου προκάλεσε λίγο άγχος. Ο ρυθμός μαζί με τις κιθάρες με βαθάκι και  tremolo μου το κάνουν αυτό, σίγουρα βοηθάνε και οι στίχοι. Πολύ ωραία μπασογραμμή. Το Nightly Shiver έχει πάλι ίδιες κιθάρες (βάθος και tremolo ντε) αλλά η μελωδία και ο ρυθμός σε παραπέμπουν σε προηγούμενες δεκαετίες  αλλά η φωνή σε επαναφέρει στο σήμερα. Και στη μέση του κομματιού μπαίνουν τα ρυθμικά ακόρντα να του δώσουν ένα ακόμα πιο indie χαρακτήρα. Βέβαια και εδώ το ματζόρε έχει την τιμητική του. Και δεν το λέω για κακό αυτό. Πολύ ωραίο δέσιμο της σόλο κιθάρας με την ρυθμική.

Συνεχίζουμε με το Sea με πολύ ωραία εισαγωγή. Το κομμάτι ανεβαίνει πολύ ωραία και το όργανο συντροφεύει στο κρεσέντο μέχρι τη λήξη του κομματιού. Το Τοmmorow’s Tears είναι άλλη μια ιστορία  που σε υποβάλλει μουσικά. Πολύ ωραίο το σημείο που η κιθάρα και τα πλήκτρα παίζουν μαζί το θέμα του κομματιού. Και το κομμάτι οδηγείται στο ρεφραίν που χορωδιακά ακούς (αν άκουσα καλά) we build a world of tomorrow’s tears… και αλήθεια λέει. Το TIme Nomads ολοκληρώνεται με το The Cat’s Cradle που λέει μια όμορφη ιστορία αν το προσέξεις.

Γενικά

το album είναι μια πολύ όμορφη δουλειά από ένα δημιουργό που μας δείχνει την ευαίσθητη και ευάλωτη πλευρά του . Χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος. Και δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να εξωτερικεύεις μουσικά τις διαθέσεις σου και τον χαρακτήρα σου. Αν και ίσως αρκετά λυπητερό, είναι πολύ ωραίο. Ταυτόχρονα θα μπορούσε άνετα να είναι η υπόκρουσή σας στο δρόμο καθώς τρώτε χιλιόμετρα προσπαθώντας να φτάσετε εκεί που θέλετε ενώ ο απογευματινός ήλιος παίζει με τα σύννεφα και τα χρώματα στον ουρανό.

Ακούστε το και εσείς εδώ και θα με θυμηθείτε.

album review time nomads Κώστας Τζίρος