Τους Dreadful Shadows τους έμαθα από μια κοπέλα όταν ανταλλάζαμε CD με MP’3 ταχυδρομικώς. Η κοπέλα αυτή αν θυμάμαι καλά ήταν από την Λάρισα και σε αυτή χρωστάω μεγάλο μέρος των γνώσεων μου για την σκηνή του Gothic/Darkwave/EBM. Αν θυμάμαι καλά, μέσα σε ένα από τα CD που είχαμε ανταλλάξει ήταν και το “Beyond the maze”. Τότε έγινε και η “ζημιά”. Το “Beyond the maze” δεν το έχω βάλει τυχαία δίπλα στα “Icon” και “The Nephilim”. Μην ρωτήσετε ποιών, όλοι τους γνωρίζουμε. Οι Dreadful Shadows δεν μπήκαν ποτέ σε “καλούπια”. Ανακάτευαν την “τράπουλα” των σκοτεινών επιρροών τους με μεγάλη επιτυχία. Από το Darkwave/Post punk της δεκαετίας του ’80 μέχρι και τις εμφανέστατες Metal επιρροές τους. Αν και η αλήθεια είναι ότι οι Βερολινέζοι ανήκουν στην δική μας φάση ξεκάθαρα.

Η μπάντα ξεκίνησε το 1993 με τους Sven Friedrich, Reiko Jeschke, Franc Hofer, Jens Riediger και Ron Thiele να είναι υπεύθυνοι για αυτό το δημιούργημα. Όπως σε κάθε μπάντα σχεδόν, στα αρχικά της βήματα, είχαμε και αλλαγές. Έτσι ο Jenshke αντικαταστάθηκε από τον Stefan Neubauer στις κιθάρες. Η μπάντα ξεκίνησε επιλεκτικές εμφανίσεις στη Βόρεια Ευρώπη, κυρίως σε γειτονικές χώρες της Γερμανίας. Δεν αργεί να έρθει το πρώτο άλμπουμ της μπάντας τον Απρίλιο του 1994. Το “Estrangement” βρίσκεται στα δισκοπωλεία με ένα πολύ όμορφο logo να κοσμεί το υπέροχο εξώφυλλο του.

Ένα ντεμπούτο όπως πρέπει να είναι

Σημαντική στιγμή στην καριέρα τους αποτέλεσε η περιοδεία με τους σπουδαίους Love Like Blood και Nosferatu. Σε αυτή την παρέα είχαν προστεθεί και οι The Eternal Afflict. Οι τελευταίοι είναι μια πραγματικά σπουδαία μπάντα με πολλά άλμπουμ στην διάθεση τους. Σε άλλο άρθρο θα αναφερθούμε στην μπάντα από το Essen της Γερμανίας. Η μπάντα λοιπόν γίνεται ευρέως γνωστή σε Μεγάλη Βρετανία, Δανία και Ολλανδία. Κυκλοφορούν το 1995 το εξαιρετικό “εφτάρι” “Homeless” το οποίο και αποτελεί και προάγγελο του “Buried again”. Εκείνη την χρονιά γενικά εμφανίζονται με ιστορικές μπάντες όπως είναι οι Αμερικάνοι Mephisto Waltz και οι Christian Death και “κερδίζουν” πολλούς “πόντους” σε δημοτικότητα.

Αυτές οι δυο κυκλοφορίες έκαναν τους Dreadful Shadows “όνομα” στην Βόρεια Ευρώπη κυρίως. Τα εκπληκτικά και χαρακτηριστικά φωνητικά του Sven Friedrich με τις Gothic Metal κιθάρες δημιουργούσαν ψηφίδα-ψηφίδα ένα πορτραίτο μιας σπουδαίας μουσικής προσωπικότητας. Η σύνθεση που για μένα τους έβαλε στο χώρο ως μια από τις πιο σημαντικές μπάντες είναι το “Funeral procession”. Αυτή η μεγαλειώδης ατμόσφαιρα που υπάρχει στο “Estrangement” κορυφώνεται σε αυτή την αριστουργηματική σύνθεση. Ένα άλμπουμ που ως ντεμπούτο έκανε την δουλειά του και με το παραπάνω. Οι Dreadful Shadows μας συστήνονται και λένε ότι εμείς εδώ έχουμε το κάτι διαφορετικό. Αυτή η μίξη Darkwave και Gothic Rock με την Metal επιβλητικότητα δημιουργούν ένα απίστευτο “περιδέραιο” ήχων.

Το “Homeless” από την άλλη έχει την ομώνυμη σύνθεση που την θεωρώ από τις καλύτερες που έχουν βγάλει οι Βερολινέζοι. Όπως επίσης και μια τρομερή διασκευή στο “True faith” των New Order. Το “Homeless” βάζει τους Dreadful Shadows στα Metal σπίτια και είναι ξεκάθαρο με το που ακούς το ομώνυμο. Σημαντικές συνθέσεις είναι εξίσου τα “Dirge” και “Paradize”. Ένα EP το οποίο έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο για την μετέπειτα πορεία τους.

Το “Buried again” έβαλε τους Dreadful Shadows στον χάρτη

Έρχεται λοιπόν το “Buried again” ένα σαφώς να το πω πιο ορχηστρικό άλμπουμ με την μεταλλική ορμή του “Homeless” να συνεχίζει αβίαστα. Φεύγουν από την Sounds of delight και υπογράφουν στην Deathwish Office που ανήκε στους Love Like Blood. Η μπάντα κυκλοφορεί το “Buried again” το 1997 και μπορώ να πω ότι ήταν ένα άλμπουμ μεγάλης σημασίας. Το πιάνο εδώ μεγαλύτερη συμμετοχή όπως και τα “χαμηλά” του Sven. Οι ατμόσφαιρες γίνονται ακόμα πιο επιβλητικές. Τα “Chains”, “Dissolution”, “Everlasting worlds”, “Dusk” και το ομώνυμο σε στέλνουν “αδιάβαστο”. Για να μην πούμε για το “Racking call” όπου είναι από τα καλύτερα κομμάτια που είχαν συνθέσει μέχρι τότε.

Το “Beyond the maze” είναι ένα “μαργαριτάρι” της μουσικής μας

Η μεγάλη στιγμή για την μπάντα από το Βερολίνο έχει φτάσει. Το 1998 και μετά από μια επιτυχημένη περιοδεία με τους Paradise Lost, επιστρέφουν με το επόμενο “χτύπημα” τους. Το “Beyond the maze” δεν έχει ανταγωνιστή εκεί έξω, βασικά για να μην είμαι ισοπεδωτικός, έχει ελάχιστους. Η μπάντα έχει πάει στην Oblivion και μπαίνει στα Thommy Hein Tonstudios το 1997 για τις ηχογραφήσεις ενός άλμπουμ που έμελλε να θεωρηθεί από την πλειονότητα των κριτικών ως αριστουργηματικό. Το “Beyond the maze” είναι το πιο ολοκληρωμένο και ώριμο άλμπουμ τους. Όλα τα διάσπαρτα κομμάτια που είχαν μείνει στο “Buried again” εδώ βρίσκουν την θέση τους. Ο Sven είναι πραγματικά απίστευτος στις ερμηνείες του και οι υπόλοιποι παίζουν απλά σε Metal ύφος με την Gothic Rock αισθητική όμως. Ναι αυτό μπορούν να το καταφέρουν ελάχιστοι.

Όλο το άλμπουμ για μένα είναι εκπληκτικό και ίσως είναι από τα ελάχιστα που δεν μπορώ να επιλέξω αγαπημένα κομμάτια. Έτσι θα περιοριστώ στο ότι όταν άκουσα πρώτη φορά το “Burning the shrouds” έπαθα σοκ. Ακούω μετά το υπόλοιπο άλμπουμ και αναφωνώ ότι “εδώ τα πράγματα είναι απλά, είναι ένα κομψοτέχνημα”. Τα πικρά συναισθήματα, οι κατασκότεινες ατμόσφαιρες και οι στίχοι που γίνονται ένα με την ποίηση είναι από τα χαρακτηριστικά που μπορώ να δώσω σε ένα “διαμάντι” της μουσικής μας. Συναισθήματα γεμάτα πικρία όπως προείπα που βυθίζονται στον πόνο και την μοναξιά με μουσική που διέπεται από την μεταλλικότητα των ’90s.

Το “Beyond the maze” είναι από τις πιο εμπνευσμένες δουλειές των Dreadful Shadows στις κιθάρες. Τα riffs κυριαρχούν και συνοδεύονται στις ατμόσφαιρες από τα υπέροχα πλήκτρα του Sven.

“Shades are rising above my head, voices whisper a name”

Το μαγευτικό “Fall” σε κατακλύζει με μια ατμόσφαιρα που στο “Buried again” ήταν σχετικά περιορισμένη. Από την άλλη το “Figures of disguise” μπαίνει δυναμικά και δεν σου αφήνει περιθώρια για αμφισβήτηση. Το βιολοντσέλο είναι απλά μαγικό στη συγκεκριμένη σύνθεση. “Ties of time”, ένα κομμάτι που ηγείται ο Friendrich και το εξυψώνει σε δυσθεώρητα επίπεδα ποιοτικά. Και τι μπορούμε να αναφέρουμε για τα “Craving” και “The soil” που σε “πατάνε” κάτω με το σκοτάδι που κουβαλάνε. Άντε τώρα να ξεφύγεις από τον εφιάλτη που προσφέρει το “The drowing sun”, μια σύνθεση ένα “κεφάλαιο” μόνη της. Τα πιο τραχιά φωνητικά του Friedrich είναι όλα στο σωστό timing. Τα βιολιά και οι χορωδίες που συμμετέχουν στο άλμπουμ το κάνουν ακόμα πιο ποικιλόμορφο. Η μπάντα έχει ανέβει επίπεδο, παίζει σε άλλη πίστα. Διαθέτει τενόρους και σοπράνο να φανταστείτε. Το “Beyond the maze” είναι ένα ορχηστρικό Gothic Metal άλμπουμ.

Η σημασία του “Beyond the maze”

Η τριάδα “Desolated home”, “Burning the shrouds” και το ομώνυμο κλείνουν ιδανικά ένα άλμπουμ που έχει μείνει στην ιστορία για το είδος. Όπως είπαμε το βάζω δίπλα στα “Icon” και “The Nephilim”. Είμαι από τους οπαδούς τους που όσο κι αν μου αρέσει το “The Cycle”, αν σταματούσαν την καριέρα τους εδώ, δεν θα είχα κανένα θέμα. Το απύθμενο σκοτάδι αυτής της δουλειάς το συναντάς σε ελάχιστες στο χώρο. Ήταν το βήμα παραπάνω ή να πω καλύτερα, τα βήματα παραπάνω από το “Buried again”. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες και μέρες για την σπουδαιότητα αυτού του έργου.

Ο δύσκολος ρόλος του “The Cycle”

Ο απόηχος της κυκλοφορίας του “Beyond the maze” ήταν πολύ ισχυρός και όπως σκεφτήκατε σωστά, δεν το ξεπέρασαν ποτέ. Μπορώ να θεωρήσω ότι το “The cycle” είναι ένα σκαλοπάτι πιο κάτω, όμως όχι ότι δεν είναι και αυτό ένα θαυμάσιο άλμπουμ. Δεν έκαναν κάτι παραπάνω από το να προσφέρουν μαι δουλειά γνησιότητας να πούμε καλύτερα. Τα βιολεντσελα και τα βιολιά μαζί με την συμμετοχή της Gitane DeMone γνωστή από την συμμετοχή της τόσο στους Christian Death και την solo καριέρα της, το άλμπουμ το απογειώνουν. Η Gitane στο “Futility” κάνει απίστευτα πράγματα και βρίσκεσαι παρά μόνο στο δεύτερο κομμάτι.

“The end was always the futility of delight”

Αργότερα έρχονται τα “New day” και “Better god” όπου στο δεύτερο βρίσκουμε πάλι την Gitane να κάνει τα δικά της. Gothic rock συνθέσεις που σου μένουν στο μυαλό χωρίς καν δεύτερο άκουσμα. Η απόγνωση που εκλύεται από το “Intransigence” είναι μοναδική με τις κιθάρες να σε βάζουν σε ένα μοναδικό gothic ντελίριο. Στο “Torn being” ο πόνος που βγαίνει από την ερμηνεία του friendrich δεν δίνεται με περιγραφή. Το “Courageous” αποτελεί το ιδανικό διάλειμμα για το τρομερό “Vortex” όπου τα ηλεκτρονικά στοιχεία παντρεύονται τέλεια με την “ταυτότητα” των Dreadful Shadows. Το άλμπουμ είναι στη μέση και δεν έχει πατηθεί το skip και πως να γίνει αυτό όταν ακολουθούν συνθέσεις όπως τα “Awakening” και “Vagrants in space”. Η ποικιλομορφία των ήχων σε αυτό το άλμπουμ είναι αστείρευτη.

Ένα άλμπουμ ποικιλόμορφο

Συνθέσεις σαν το “Calling the sun” προσφέρουν μια ηρεμία στο άλμπουμ μέχρι να έρθει το “Exile” και το ομώνυμο κομμάτι που ουσιαστικά κλείνουν την δισκογραφία των Dreadful Shadows. Το “Twist in my sobriety” της Tanita Tikaram είναι μια διασκευή που την έφεραν στα μέτρα τους και της έδωσαν έναν διαφορετικό χαρακτήρα. “The Cycle” λοιπόν, ήταν ένα άλμπουμ το οποίο ήταν ιδανικό για το τέλος της μπάντας? Εγώ θα ισχυριστώ πως ναι, ήταν ένα άλμπουμ που έδωσε πολλά όπως έκανε και το “Beyond the maze”.

Η σημασία των Dreadful Shadows

Οι Dreadful Shadows κυκλοφόρησαν τέσσερα full length albums. Μετά διέλυσαν για να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους. O Friedrich σχημάτισε τους Zeraphine και τους Solar Fake που αξίζει να τους ακολουθήσετε μιας και δεν με έχουν απογοητεύσει. Η μπάντα θεώρησε ότι έπρεπε να το λήξει, η αλήθεια είναι ότι όταν τα τελευταία σου δυο άλμπουμ χαρακτηρίζονται από απαράμιλλη ποιότητα, τότε ναι μπορείς να δώσεις τέλος. Τα “Beyond the maze” και “The cycle” αποτελούν must για τους οπαδούς του Gothic Rock και Metal. Αν και πιστεύω ότι ανήκουν στο δεύτερο ή μήπως όχι? Δεν έχει σημασία, η μπάντα “δίδαξε” πως παίζεται το εμπνευσμένο Gothic και τους ευχαριστούμε.