Home Blog Page 32

Live Report: Dark Angel, Demolition Hammer @ Gagarin205, 1/8/25

0
Dark Angel | Φωτογραφίες Έλενα Βασιλάκη
Dark Angel | Φωτογραφίες Έλενα Βασιλάκη

Οι DARK ANGEL είχαν υποσχεθεί κατά τη διάρκεια της συναυλίας τους στη χώρα μας, το 2023, ότι θα ξαναγυρίσουν σύντομα. Και έτσι έγινε! 1η Αυγούστου 2025 ζήσαμε μια μοναδική THRASH εμπειρία στο Gagarin205!

Τη σκηνή μοιράστηκαν οι Demolition Hammer, Memorain και Cult of Orpist. Το Δελτίο Τύπου (δες το ΕΔΩ) για την συναυλία είχε χαρακτηρίσει την σύμπραξη Dark Angel και Demolition Hammer ως μια σπάνια συγκυρία γεμάτη αδρεναλίνη, ιδρώτα και ανελέητο moshpit.

Dark Angel & Demolition Hammer: ένα old school thrash party για δυνατούς αυχένες!

Το Gagarin205 γέμισε και σαρδελοποιηθήκαμε για τα καλά εμείς που επιλέξαμε να παρακολουθήσουμε τη συναυλία από πολύ πολύ κοντά. Γίναμε ένα με το κάγκελο και παρά τα σμπρωξοκλωτσομπουνίδια που ανταλλάξαμε με τους… πισινούς μας, έγινε του thrash metal!

Ας τα πάρουμε από την αρχή…

Cult of Orpist

Το ντεμπούτο album των Cult of Orpist φέρει τον τίτλο “Attack of the Zombie Cans” και κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 2024. Η μπάντα που αναλαμβάνει να ανοίξει τις συναυλίες έχει τον “άχαρο” ρόλο να “ζεστάνει” την ατμόσφαιρα και την οπαδικότητα! Βέβαια, με τη βοήθεια της ήδη υψηλής θερμοκρασίας οι Cult of Orpist κατάφεραν λίγο πιο εύκολα να κουνήσουν τα κεφάλια των οπαδών που βρέθηκαν από νωρίς στο χώρο.

CULT OF ORPIST | Φωτογραφίες Έλενα Βασιλάκη
CULT OF ORPIST | Φωτογραφίες Έλενα Βασιλάκη

Είχα ακούσει αποσπασματικά κάποια κομμάτια τους και όχι ολόκληρο το album, ωστόσο με την εμφάνισή τους στο Gagarin την Παρασκευή κέρδισαν νέους οπαδούς. Κινούνται σε death/thrash μονοπάτια με πινελιές από τα 80s και ομολογώ ότι μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Μεταξύ θυμού και συγκίνησης όταν παρουσίασαν το τραγούδι τους για τα 57 θύματα των Τεμπών που περιγράφει την εκδίκηση που θα πρέπει να πάρουμε! (κάποια στιγμή ελπίζω και εύχομαι) Νομίζω ότι άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές όλων των παρευρισκόμενων…

Μια μικρή ένσταση στον ήχο θα αναφέρω, γιατί αν και ήμουν μπροστά ακουγόταν κάπως μπουκωμένος, κατά τ’ άλλα μου άρεσε πολύ τόσο η σκηνική τους παρουσία όσο και οι συνθέσεις τους αλλά και όλο το attitude της μπάντας.

Memorain

Οι Memorain δεν είναι χθεσινοί. Έχουν κυκλοφορήσει 9 studio albums, με τελευταίο το “Duality of Man” του 2016. Έχουν όμως και πολλά χιλιόμετρα στις βαλίτσες τους από τις live εμφανίσεις τους σε Ελλάδα και εξωτερικό, ως το 2021. Μετά και την κυκλοφορία του τότε νέου single τους “Social Experiment” εκείνη τη χρονιά, έχασα τα ίχνη τους. Όπως είπε και ο Βαγγέλης Κολιός, ο frontman της μπάντας, είχαν 4 χρόνια να κάνουν live… Κάπως έτσι εξηγείται λοιπόν.

Με ιδιαίτερο ενθουσιασμό βγήκαν πάνω στη σκηνή. Ο frontman στην προσπάθειά του να δημιουργήσει pit, με ένα σάλτο από τη σκηνή πάτησε στο κάγκελο και μετά βρέθηκε στον χώρο… ανάσκελα! Μέσα στο πρόγραμμα και μια δόση υπερβάλλοντος ζήλου που προκάλεσε γέλια και πολλά χαμόγελα.

Anyway, οι Memorain κινούνται σε πιο κλασσικό Speed/Thrash και ηχητικά μου θύμισαν κάτι από Testament. Καλοπροβαρισμένοι ήταν, με διάθεση και ενέργεια προσπάθησαν αν ξεσηκώσουν το κοινό. Με εξαίρεση ένα μικροπρόβλημα στο μπάσο, στην αρχή της εμφάνισης τους, καθώς ξεκούμπωσε δυο τρεις φορές το καλώδιο του μπάσου, γενικά είχαν αρκετά καλό ήχο. Μπασίστας και τραγουδιστής μετέφεραν τόνους ενέργειάς στον κόσμο, ενώ οι δυο κιθαρίστες ήταν πιο “μαζεμένοι”. Πήραμε και μια γεύση από τη νέα τους δουλειά, καθώς έπαιξαν ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι τους. Well done!

Demolition Hammer

ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΑΣ!!! Αυτή είναι η μοναδική λέξη που ενδεχόμενα μπορεί να χαρακτηρίσει καλύτερα αυτό που ζήσαμε στο Gagarin το βράδυ της Παρασκευής. Είχα διαβάσει ότι πρόκειται για thrash όλεθρο, είχα δει και κάποια videos από διάφορες συναυλίες τους αλλά κακά τα ψέματα αλλιώς είναι το video αλλιώς η live εμπειρία!

Με το που πάτησαν το πόδι τους πάνω στη σκηνή εξαπέλυσαν ωμά, κοφτά και βίαια riffs. “Skull Fracturing Nightmare” και αρχίζει το ματς… Τα πρώτα pits ανοίγουν, οι οπαδοί αρχίζουν να ουρλιάζουν και ξεκίνησαν τα πρώτα έντονα σπρωξίματα. Συνέχεια με “Pyroclastic Annihilation” και νιώθουμε σαν σε εκτελεστικό απόσπασμα, τα thrash/death πυρομαχικά της μπάντας μας έχουν σαρώσει.

Από το album του 1990 “Tortured Existence” – δισκάρα – ακούσαμε τα “Neanderthal“, “Crippling Velocity“, “Infectious Hospital Waste” και in between που λένε και στο χωριό μου τα “Human Dissection“, “Aborticide” και “Envenomed” από το album του 1992 “Reception and Legacy“. Ανεπανάληπτο κλείσιμο με το επικό “.44 Caliber Brain Surgery” και κανένας μας δεν ήταν καλά! To σφυρί της κατεδάφισης, μεγάλο σαν αυτό του Θωρ, ρίχτηκε πάνω μας με μένος. Το ότι επιβιώσαμε είναι καθαρή τύχη!

Επικοινωνιακός ο μπασίστας και τραγουδιστής Steve Reynolds που μας αποκαλούσε διαρκώς μαδε’φακε’ς. Ο Derek Sykes δε σταμάτησε ούτε λεπτό να κοπανιέται και να κάνει διάφορες αερόβιες ασκήσεις επί σκηνής… Για τον drummer Angel Cotte μπορώ να πω σίγουρα ότι κατάφερε να θερίσει (και να σπείρει). Ο κιθαρίστας James Reilly απέδειξε ότι η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός, ιδιαίτερα όταν γουστάρεις τη μουσική σου! Φοβερή σκηνική παρουσία ο τύπος, χαιρετούσε με την κιθάρα του τον κόσμο, αντάλλαζε χειραψίες και όργωνε τη σκηνή σαν έφηβος.

Ο James Reilly εκτός από ευδιάθετος και απίστευτα ενεργητικός είναι και ένας άνθρωπος με Α κεφαλαίο. Και το γράφω αυτό γιατί ούσα στην πρώτη γραμμή είδα που έδωσε μέσω του security μια πένα του σε έναν οπαδό που βρισκόταν σε αναπηρικό αμαξίδιο και τον χαιρέτισε από τη σκηνή ουκ ολίγες φορές…

Σε αυτό το σημείο θα ανοίξω μια μικρή παρένθεση.

Ο ίδιος άνθρωπος, στη μέση του set ενδιαφέρθηκε για μια ακόμη οπαδό, την Γεωργία, που στεκόταν δίπλα μου, μετά από μια μετωπική σύγκρουση με έναν… ιπτάμενο οπαδό. Όταν ένας εξαιρετικά καυλωμένος fan ανέβηκε στη σκηνή, πήδηξε καταπάνω μας στην προσπάθειά του να κάνει επικό crowdsurfing και όπως ήταν αναμενόμενο, μας σάρωσε στο πέρασμά του. Όλα καλά, ευτυχώς δεν τραυματίστηκε κανένας. Ο James Reilly παρακολούθησε το σκηνικό με τεράστια απορία στο πρόσωπό του (τύπου wtf?) και ρώτησε πολλές φορές, αφού ανασκουμπωθήκαμε, με απόλυτη ειλικρίνεια στο βλέμμα του “Are you alright?κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του set.

Ναι, το καταλαβαίνω οι Demolition Hammer ξύπνησαν τα ζωώδη ένστικτα των thrash-ο-deathάδων και ναι, θες να κάνεις crowdsurfing. Ανάμεσα στη σκηνή του Gagarin και στο pit υπάρχει ένα κενό (ο χώρος των security και των φωτογράφων). Mind the gap ρε άνθρωπε! Όταν θες να πηδήξεις από τη σκηνή προς τον κόσμο πάτα το ρημάδι το κάγκελο γιατί αφενός δεν είσαι ο Τεντόγλου, αφετέρου δεν προσγειώνεσαι σε άμμο αλλά πάνω σε άνθρωπο…

Σε μια τέτοια συναυλία φυσικά τα moshpits και crowdsurfing είναι στις “εργοστασιακές ρυθμίσεις” κάθε γνήσιου – ημίγυμνου και καταϊδρωμένου – φανατικού thrash-ά! Παράπλευρες απώλειες πάντα υπάρχουν στη μάχη, γιατί και το γεγονός ότι παρακολουθείς μια thrash metal συναυλία σαν μάχη μοιάζει. Ok, been there done that, δεν ήταν η πρώτη φορά που τρώμε αγκωνιές, σπρωξιές, κλωτσιές γύρω από τα διάφορα pits που ανοίγουν… Αλίμονο, δίνουμε κι εμείς άλλες τόσες (και πάλι φίλοι).

Κλείνω την παρένθεση με τους στίχους:

Need a reprieve from my misery
Unrelenting anxiety
All I ask is one final plea
.44 caliber brain surgery… surgery

Dark Angel

Ό,τι και να γράψω θα είναι λίγο. Thrash attack όλεθρος που ταρακούνησε γι’ άλλη μια φορά τη Λιοσίων. Πριν δυο χρόνια δεν είχα καταφέρει να τους δω και είχα ακούσει εξαιρετικά σχόλια, οπότε φέτος, με την ανακοίνωση της συναυλίας τους το “κλικ” ήταν μονόδρομος.

Dark Angel | Φωτογραφίες Έλενα Βασιλάκη
Dark Angel | Φωτογραφίες Έλενα Βασιλάκη

Ούτε ο Κυριάκος έμεινε αμέτοχος φυσικά ο οποίος έγραψε ένα φανταστικό αφιέρωμα για τον απόηχο του “Darkness Descends” στη thrash metal σκηνή εκείνης της εποχής αλλά και του σήμερα. Επίσης, θα βρείτε μια άκρως απολαυστική συνέντευξη του Gene Hoglan εδώ: afternoiz.gr/globalnoiz/interviews-international/dark-angel/

Δυστυχώς, τον Μάρτη του 2023 απεβίωσε ο κιθαρίστας των Dark Angel, Jim Durkin κι έτσι δεν είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε απο κοντά με ένα ακόμα από τα ιδρυτικά μέλη. Ωστόσο, όπως ανέφερε ο frontman Ron Rineheart, όλη σχεδόν η συναυλία ήταν αφιερωμένη σε εκείνον και είμαι σίγουρη ότι ήταν μαζί μας και χαμογελούσε που έβλεπε τον κόσμο να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του! Στο line up τώρα, τη θέση του πήρε η Laura Christine, κιθαρίστρια και σύζυγος του “προπελιέρη” drummer Gene Hoglan. Στο μπάσο ήταν ο Mike Gonzalez, στην κιθάρα ο Eric Meyer.

Dark Angel “ήλθον, είδον, απήλθον”

Η συναυλία των Dark Angel ξεκινάει με τον τεράστιο, στην κυριολεξία, Gene Hoglan να βγαίνει στη σκηνή και να στέκεται πίσω από τα τύμπανα, φορώντας γυαλιά ηλίου και να “ποζάρει” χαρακτηριστικά με τα χέρια ανοιχτά προκαλώντας έκρηξη χειροκροτημάτων και ιαχών! Είναι μορφάρα, τον αγαπάμε κάργα!!

Όπως και πριν από δυο χρόνια, έτσι και το βράδυ της Παρασκευής, οι Dark Angel έκαναν επιθετικό μπάσιμο με “We Have Arrived” ξεσηκώνοντας άπαντες μέσα στον χώρο. Το πρώτο μεγάλο pit πήρε σάρκα και οστά και εξαπλώθηκε σαν ιός… Μια φωτοβολίδα άναψε και δε μπορώ να σας περιγράψω την έκπληξη και τον τρόμο στα μάτια των security όπως και στα βλέμματα των θεατών που βρέθηκαν face to face με αυτή (us included).

Τι ζήσαμε τέλος πάντων σε αυτή τη συναυλία; 

Εκτός από τους απανταχού ιπτάμενους οπαδούς, επιβιώσαμε φωτοβολίδας που άναψε και συμμετείχε ενεργά στο pit πριν την σβήσουν εκτός συναυλιακού χώρου. Αν και αποπνικτική η ατμόσφαιρα, η μπάντα δε σταμάτησε να παίζει και συνέχισε να μας χτυπά αλύπητα με “Time Does Not Heal“, “Never to Rise Again” και “The Burning of Sodom“.

Άκρως επικοινωνιακός ο frontman Ron Rineheart που παρότρυνε τα moshpits και τα crowdsurfings και το κοινό ανταποκρίθηκε στο έπακρο. Θηρίο ο Gene Hoglan στα τύμπανα που δεν αποχωρίστηκε τα γυαλιά ηλίου σε όλη τη διάρκεια του set, μόνο στο τέλος, που κατέβηκε για να μοιράσει μπαγκέτες και να μας χαιρετήσει!

@sissy_dragonfly

August starts with #DarkAngel #live #gig in Athens, #Greece #Gagarin205 #stressfree #metal #thrash

♬ πρωτότυπος ήχος – sissy_dragonfly

Υποσχέθηκαν να μας έρθουν ξανά, σύντομα, έχουν άλλωστε το νέο τους δίσκο στα σκαριά.

Οι Dark Angel είχαν έρθει προετοιμασμένοι… Ήξεραν ότι είμαστε ένθερμο κοινό και κάνουμε χαμό. Το διαπίστωσαν την προηγούμενη φορά και τους είχε μείνει έντονα στη μνήμη τους. Φάνηκαν να διασκεδάζουν κάθε λεπτό τους πάνω στη σκηνή. Την όργωναν από άκρη σε άκρη. Ο Ron Rineheart είχε γίνει πολλές φορές ένα με τους οπαδούς, καθώς σκεκόταν στα κάγκελα, πηγαινοερχόταν στο κενό (που λέγαμε πιο πάνω) και αλληλοεπιδρούσε με τους οπαδούς. Όπως μας ανέφερε, ήταν εκείνοι που πρότειναν στους Demolition Hammer να έρθουν μαζί τους στην Ελλάδα για να ζήσουν κι εκείνοι με τη σειρά τους την ένταση.

Συνέχεια του set των Dark Angel με τα “No One Answers“, “Merciless Death” και “The Death of Innocence” με τον κόσμο να βρίσκεται σε παροξυσμό! Φυσικά και δε θα μπορούσε να λείπει το ΕΠΟΣ “Death Is Certain (Life Is Not)

Death is certainLife is notYour mind’s in tormentWaiting to rotThe final curtainAlways draws it closeWhen death is certainThe end unfolds

Πλησιάζοντας προς το τέλος της εμφάνισής τους κράτησαν μερικά κομμάτια που ξεβίδωσαν αυχένες κι αυχένες. “Extinction Level Event” και “Darkness Descends” και στο τελευταίο κομμάτι ουρλιάζει όλο το Gagarin σύσσωμο, ταλαντεύονται τα τσιμέντα από τα decibel και οι στίχοι βγαίνουν αβίαστα:

Take a stand for what is right
Time is now so make the fight
Perish in flames, die in flames, die

Αυτό ήταν…

Καταϊδρωμένοι αλλά απόλυτα ικανοποιημένοι και χαρούμενοι ξεχυθήκαμε πάνω στη Λιοσίων…

Until we meet again!

Credits

Ευχαριστούμε πολύ το Rock Hard και τον Σάκη Φράγκο .

Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
Link: https://www.facebook.com/ElenavasilakiPhotography

Kelley Mack: Η Addy του “The Walking Dead,” έφυγε στα 33 της

0
57th chicago international film festival filmmakers-Kelley Mack
57th chicago international film festival filmmakers-Kelley Mack

Η ηθοποιός Kelley Mack, που έκανε το πέρασμα της και μέσα από τη γνωστή μετα-αποκαλυπτική σειρά ζόμπι που άφησε εποχή, «The Walking Dead», έφυγε στα 33 της χρόνια.

Η Mack ή Kelley Klebenow όπως ήταν και το πραγματικό όνομα της, «έφυγε ειρηνικά» στην πόλη όπου και έμενε, το Cincinatti, το Σάββατο, μετά από μάχη που έδινε με γλοίωμα του κεντρικού νευρικού συστήματος, σύμφωνα με δήλωση που δημοσιεύτηκε στο CaringBridge. Σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε τι είναι το γλοίωμα, τότε να σας πούμε πως είναι ένας τύπος όγκου που προσβάλλει τον εγκέφαλο ή τον νωτιαίο μυελό.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Kelley Mack (@itskelleymack)

Συνάδελφοι, συγγενείς και φίλοι μιλάνε για μια «ταλαντούχα» και «γλυκιά ψυχή».

«Τι απίστευτος άνθρωπος. Είμαι πολύ περήφανη που αγωνίστηκα μαζί της στο τελευταίο μας επεισόδιο»
Alanna Masterson, The Walking Dead.

Kelley Mack

Η Mack είχε 35 συμμετοχές ως ηθοποιός και πέντε ως παραγωγός κατά τη διάρκεια της καριέρας της. Ήταν πιο γνωστή για τον ρόλο της Addy στην 9η σεζόν του «The Walking Dead» και της Penelope Jacobs στην 8η σεζόν του «Chicago Med» και στο «9-1-1» του FOX. Σειρές αλλά και ρόλοι που άφησαν το στίγμα τους και την καθόρισαν ανάμεσα σε μεγάλα ονόματα.

Kelley Mack

Η συμμετοχή της δεν έμεινε μόνο στα τηλεοπτικά  καθημερινά δρώμενα. Η φωνή της αλλά και η προσωπικότητά της βρέθηκε σε διαφημίσεις για την Dr. Pepper, τα καταστήματα Ross, την Dairy Queen και την Chick-fil-A.

«Η Κέλι ήταν γνωστή για τη ζεστασιά, τη δημιουργικότητα και την αμέριστη υποστήριξή της προς τους γύρω της». «Ο μεταδοτικός ενθουσιασμός και η αφοσίωσή της στη δουλειά της ενέπνευσαν αμέτρητους άλλους στον κλάδο και πέρα από αυτόν».

Kelley Mack
Kelley Mack

Αποφοίτησε από το Hinsdale Central High School και απέκτησε πτυχίο κινηματογραφίας από το Dodge College of Film and Media Arts του Πανεπιστημίου Chapman στο Όραντζ της Καλιφόρνια.

kelley mack-the walking dead-addy
kelley mack-the walking dead-addy

«Η κληρονομιά της Kelley θα ζήσει μέσα από τη συμβολή της στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, αλλά και στις καρδιές όσων την αγαπούσαν. Θα μας λείψει πολύ και θα τη θυμόμαστε για πάντα για το ταλέντο, την καλοσύνη και το ζωντανό πνεύμα της».

COSMIC REAPER: «Bloodfeather» είναι το 2o single του δίσκου!

0
cosmic reaper band photo
cosmic reaper band photo

Οι COSMIC REAPER, οι ειδικοί του ψυχεδελικού doom από τη Βόρεια Καρολίνα, παρουσιάζουν ένα σκοτεινό και ανατριχιαστικό δεύτερο απόσπασμα από το δεύτερο άλμπουμ τους «Bleed the Wicked, Drown the Damned», που θα κυκλοφορήσει στις 26 Σεπτεμβρίου από την Heavy Psych Sounds.

«Ένα αργοκίνητο juggernaut με συντριπτικά riffs, το Bloodfeather είναι ένα ζοφερό, υπνωτικό τοπίο που ενσαρκώνει το χαρακτηριστικό μείγμα της μπάντας από heavy doom και ουράνια απόγνωση.» – The Sleeping Shaman

Ακούστε το νέο κομμάτι «Bloodfeather» στο The Sleeping Shaman

Από το 2017, οι Cosmic Reaper κρατούν ψηλά τη φλόγα της παράδοσης, σφυρηλατημένη από τη μακρά ιστορία του doom και του sludge. Αναδυόμενοι από τις σκιές της Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνας, το συγκρότημα συνδυάζει τον ακατέργαστο, νότιο swing με τον πλήρη κύκλο του heavy metal, δημιουργώντας έναν ήχο τόσο εμποτισμένο με αμερικανικό μυστικισμό όσο και με υπερβολικό κορεσμό από λατρεία των ενισχυτών.

Το πολυαναμενόμενο δεύτερο άλμπουμ τους «Bleed the Wicked, Drown the Damned» είναι μια βαθύτερη κατάδυση στον στοιχειωμένο πυρήνα του psych-doom και αποτελεί ένα μεγάλο βήμα μακριά από τα παλαιότερα stoner στοιχεία, υποσχόμενο να ωθήσει τα ηχητικά τους όρια ακόμη πιο μακριά στο κενό — βαρύτερα, πιο παράξενα και πιο αποκαλυπτικά από ποτέ. Ακούστε το τελευταίο τους single Pot Of Gold!

Νέο άλμπουμ «Bleed The Wicked, Drown The Damned»
Κυκλοφορεί στις 26 Σεπτεμβρίου από την Heavy Psych Sounds

Αν και οι ρίζες τους βρίσκονται στα ιερά μέρη των Sabbath και Saint Vitus, το DNA της μπάντας μεταλλάσσεται περαιτέρω, αντλώντας από την έντονη οργή των Soundgarden και ακόμη και τις χαοτικές δυνάμεις των Snapcase. Οι Cosmic Reaper δεν ενδιαφέρονται απλώς να επαναλαμβάνουν το παρελθόν. Το ανακατεύουν σε ένα ποτήρι, δημιουργώντας ένα κοκτέιλ από βροντερά μπάσα και ντραμς, fuzz που αγγίζει τα όρια της καταστροφής και αιθέρια φωνητικά, σε ένα ηχητικό τελετουργικό που  είναι απολύτως δικό τους.

Το ομώνυμο ντεμπούτο των Cosmic Reaper που κυκλοφόρησε το 2021

από την Heavy Psych Sounds, ανακοίνωσε την άφιξή του με κατακλυσμιαία δύναμη, κερδίζοντας επαίνους για την συντριπτική ατμόσφαιρα, τα riff με επιρροές από το hard rock και τις ψυχεδελικές πινελιές. Κομμάτια όπως τα «Hellion» και «Planet Eater» ανέδειξαν την ικανότητά τους να περιπλανιούνται μεταξύ γαλαξιακών doomscapes και groove που γεννήθηκαν στα έλη. Το sequel του 2022, «Doom Sessions Vol. 7», είδε μια σύντομη εξέλιξη στα tempo και τα θέματα που αντλήθηκαν από τα απομεινάρια του ομώνυμου δίσκου.

cosmic reaper
cosmic reaper
cosmic reaper - doom sessions vol.7
cosmic reaper – doom sessions vol.7

Από τότε, πολλά έχουν αλλάξει. Με την αλλαγή του κιθαρίστα όχι μία, αλλά δύο φορές, οι Cosmic Reaper καλωσόρισαν τον κιθαρίστα Pete Snasdell στην ομάδα τους. Μακροχρόνιος υποστηρικτής της βρετανικής heavy metal σκηνής, ο Snasdell έφερε μια εξελιγμένη αίσθηση αρμονίας και βαρύτητας, επεκτείνοντας την επίθεση των δύο κιθάρων της μπάντας και εμβαθύνοντας την αφοσίωση στο heavy metal. Τώρα, με μια ενισχυμένη σύνθεση που περιλαμβάνει τους Thad Collis (φωνητικά/κιθάρα), Garret Garlington (μπάσο), Jeremy Grobsmith (ντραμς) και Pete Snasdell (κιθάρα), οι Cosmic Reaper συνεχίζουν να καίγονται αργά, αλλά πάντα εκτυφλωτικά.

«Το Bleed the Wicked, Drown the Damned είναι ένα άλμπουμ στο οποίο βάλαμε όλη μας την καρδιά. Με το δεύτερο LP μας, στοχεύσαμε να ανεβάσουμε τον ήχο μας σε ένα νέο επίπεδο, αντλώντας έμπνευση από τις ρίζες του doom, με μια πινελιά από την αγωνία της δεκαετίας του ’90. Στιχουργικά, αγγίζει όλα τα θέματα, από την αντίσταση στην τυραννία μέχρι την εκδίκηση, τη θυσία, τον έρωτα, τη λαγνεία και την προδοσία — όλα τυλιγμένα σε θέματα τρόμου, επιστημονικής φαντασίας και ιστορίας. Για την καλύτερη ακουστική εμπειρία: ανάψτε ένα και ανεβάστε την ένταση», λέει η μπάντα.

Cosmic Reaper-Bleed The Wicked Drown The Damned
Cosmic Reaper-Bleed The Wicked Drown The Damned

COSMIC REAPER είναι
Thad Collis – Φωνητικά / Κιθάρα
Peter Snasdell – Κιθάρα
Garrett Garlington – Μπάσο
Jeremy Grobsmith – Ντραμς

COSMIC REAPER συνδέσεις
FacebookBandcampInstagramSpotify

Love Ghost και The Skinner Brothers φέρνουν κοινό single

0
Love Ghost

Μια νέα δημιουργική συμμαχία μεταξύ Love Ghost και The Skinner Brothers φέρνει τη δεύτερη συνεργασία τους, που έχει τίτλο ‘Scrapbook‘ — έναν καθηλωτικό, συναισθηματικά φορτισμένο pop-punk ύμνο που συνδυάζει ωμές εξομολογήσεις με εκρηκτικούς ηχητικούς τοίχους.

Το κομμάτι ακολουθεί το επιτυχημένο single του 2024 «RUNNIN’ WITH THE WOLVES», σηματοδοτώντας τη συνέχεια μιας μουσικής πορείας γεμάτης ευαλωτότητα και ένταση.

Το «Scrapbook»

ξεκινά με ενδοσκοπικούς στίχους εμποτισμένους με emo αισθητική, πριν εκραγεί σε ένα εκρηκτικό ρεφρέν που απαιτεί την προσοχή. Οι The Skinner Brothers φέρνουν την χαρακτηριστική indie-rock ωμότητα του Μάντσεστερ, ενώ οι Love Ghost — μια μουσικά ευέλικτη δύναμη που αντλεί έμπνευση από grunge, emo και rock — προσφέρουν στίχους που αποτυπώνουν τις πιο ωμές στιγμές της ζωής. Το αποτέλεσμα είναι ένα ηχητικό τοπίο που συνδυάζει νοσταλγία και φρεσκάδα, αγγίζοντας τόσο το συναίσθημα όσο και την ενέργεια.

Παραγωγός του single είναι ο Mike Summers, και το κομμάτι αποτελεί την πιο πρόσφατη γεύση από το επερχόμενο EP και την κοινή περιοδεία των δύο συγκροτημάτων.

Love Ghost
Love Ghost

Οι Love Ghost,

γνωστοί για τις συνεργασίες τους με καλλιτέχνες όπως η Rico Nasty και παραγωγούς όπως ο Tim Sköld, συνεχίζουν να επεκτείνουν τη διεθνή τους παρουσία με αισθητική που ξεπερνά τα είδη. Παράλληλα, οι The Skinner Brothers — με εκατομμύρια streams και περιοδείες με συγκροτήματα όπως οι Kasabian και The Libertines — προσθέτουν στο «Scrapbook» τη δική τους ωμή, ακατέργαστη ενέργεια.

Διαθέσιμο τώρα σε όλες τις μεγάλες streaming πλατφόρμες, το «Scrapbook» είναι κάτι παραπάνω από ένα τραγούδι — είναι μια απόδειξη της δημιουργικής σύμπνοιας, της συναισθηματικής ειλικρίνειας και της punk-τροφοδοτούμενης ανθεκτικότητας. Το επίσημο music video είναι πλέον διαθέσιμο στο YouTube των Love Ghost.

Scrapbook:

Krooked Tongue: Το νέο single ‘Dog Days’ έρχεται στις 8/8!

0
Krooked Tongue
Krooked Tongue

Το τρίο rock συγκρότημα Krooked Tongue από το Bristol , πρόκειται να κυκλοφορήσει το νέο του single με τίτλο «Dog Days» στις 8 Αυγούστου 2025. Αφορά το επόμενο single από το επερχόμενο ντεμπούτο άλμπουμ τους, που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του χρόνου (2026).

Όπως αναφέρεται και στο επίσημο δελτίο τύπου, τα προηγούμενα singles του άλμπουμ «Marigold», «Let ‘Em Loose», «Ember Mile», «Nothing Ever Grows» και «You Don’t Need A Sun Tan» έτυχαν της υποστήριξης των Apple editorial’s «Breaking Hard Rock», «New In Rock», New Noise Magazine, HEAVY Magazine, CLOUT, Fab UK, Sirius XM, Total Rock, Primordial Radio και Boogaloo Radio.

Απευθείας στο δημόσιο λόγο:

Φαίνεται πως κάτι έχει πάει πολύ καλά αφού ήδη το «Nothing Ever Grows» ακούστηκε κατά τη διάρκεια του αγώνα πυγμαχίας Bivol vs Beterbiev στο DAZN Sports ενώ το «Let ‘Em Loose» χρησιμοποιήθηκε ως soundtrack της ζωντανής εκπομπής Progress Wrestling στο Electric Ballroom του Λονδίνου.

Krooked Tongue - Dog Days
Krooked Tongue – Dog Days
Εν του album ο λόγος:

Ηχογραφημένο και παραγόμενο με τον μακροχρόνιο παραγωγό Josh Gallop (Sergeant Thunderhoof, Mother Vulture, Phoxjaw) στα Stage 2 Studios στο Bath, το «Dog Days» αποτυπώνει τέλεια τα επείγοντα, όλα τα συναισθήματα της εφηβικής αγάπης.

Μίλησαν για αυτό:

“Sound like Queens Of The Stone Age breaking Royal Blood out of jail” – Loudwire
“Guitar solos weave through the mosh-inducing song, the perfect finale for live performance.” – Ones To Watch
“Another fine example of British rock music setting itself on a pedestal against the world.”- HardBeat Magazine
And you can find the band online here: https://linktr.ee/krookedtonguemusic

Ο τραγουδιστής και στιχουργός του συγκροτήματος Oli Rainsford, είπε για αυτό:

“‘I feel like ‘Dog Days’ is a tune that perfectly sums up that feeling of teenage love; The all or nothing nature of that, as if nothing better could ever come along. Hindsight is everything now, but the innocence of youth is everything at that time. We attach importance to things that seem so trivial now but in the moment, are our whole life. Those years are ones where we find ourselves, who we are, and those first relationships we have are cornerstones throughout the rest of our lives. Nobody forgets their first love, that’s for damn sure. There’s a nostalgia for the teen years that I think resonates with most people in their 20s and beyond. A retrospective comfort that makes us remember the weather somehow always being good. Every memory dressed in a golden hue and every moment packed with a constant stream of peers that never seemed to fade. Of course, as we get older they do; friends drift apart and relationships, despite our naivety, come and go. But to have felt the full bearing of our budding emotions at that time, as if the whole world stopped for a summer just so you could live it to the maximum is a beautiful thing. 

“‘Dog Days’ is a much more authentically written tune, if you can call it that. It was written on an acoustic originally and then spruced up later with all the niceties of our electric sound. You can still hear that acoustic throughout the tune though as we wanted to keep that rhythm and authentic feel throughout. It’s quite a bass heavy track despite its soft nature, which is quite a cool concoction of tonalities. I think it helps drive home that nostalgic fullness that the song harps on.” 

Krooked Tongue

Οι Krooked Tongue έκαναν την εμφάνισή τους με την κυκλοφορία του  αναγνωρισμένου ντεμπούτου EP τους «No Vacancy Hotel» τον Φεβρουάριο του 2022, το οποίο ηχογραφήθηκε με τον Josh Gallop (Phoxjaw, Mother Vulture) στα Stage 2 Studios. Το EP έχει συγκεντρώσει πάνω από 250.000 streams και έλαβε υποστήριξη από δημοσιεύσεις όπως τα Ones To Watch, HardBeat Magazine και Distorted Sound.

Krooked Tongue
Krooked Tongue

Το δεύτερο EP τους, «Deathproof», που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2023, σηματοδότησε την αρχή της εξέλιξης της μπάντας, με μια ανανεωμένη ωριμότητα στη σύνθεση των τραγουδιών τους και μια εμφανή πρόοδο στον ήχο τους. Το «Deathproof» έχει συγκεντρώσει πάνω από 350.000 streams μέχρι σήμερα και έχει τιμηθεί από το Louder Than War Radio, το Ones To Watch, το Sirius XM, το BBC Introducing και πολλά άλλα.

Τον Αύγουστο του 2024 πραγματοποίησαν την μεγαλύτερη περιοδεία τους μέχρι σήμερα, υποστηρίζοντας τον Kid Brunswick στην τελευταία του περιοδεία «Dead Forever» σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Έχουν επίσης μοιραστεί τη σκηνή με τους False Heads, Virgin Marys, Phoxjaw, Pulled Apart By Horses, The Soap Girls και Mother Vulture και έχουν παίξει σε φεστιβάλ όπως το Icebreaker, το Dot to Dot, το The Godney Gathering, το Tallinn Music Week της Εσθονίας και το Burn It Down.

Το συγκρότημα αποτελείται από τους:

Oli Rainsford – Vocals, Bass
Dan Smith – Guitar, Vocals
Harry Pritchard – Drums

Krooked Tongue Links:

Website: https://krookedtongue.bandcamp.com/
Facebook: https://www.facebook.com/Krookedtongue/
X: https://x.com/krooked_tongue
Instagram: https://www.instagram.com/krookedtongue 

Το φαινόμενο “The dark Saga” που “έθρεψε” μια ολόκληρη γενιά

Iced Earth: "The dark saga"
Iced Earth: "The dark saga"

Μιλάμε το “The dark saga” των Iced Earth μαζί με το “Tunes of war” των Grave Digger και το “Alternative 4” των Anathema είχαν την δική τους ιστορία στη χώρα μας. Σε όλες τις λίστες των τότε περιοδικών με τα καλύτερα άλμπουμ, ένα διάστημα έβγαιναν αυτά τα άλμπουμ στην πρώτη θέση. Ειδικά το “Tunes of war” “αράχνες” είχε βγάλει σε κατάταξη γνωστού περιοδικού.

Οι Έλληνες οπαδοί είχαν “φάει” τρελό σκάλωμα. Με τους Iced Earth ειδικά όταν κυκλοφόρησαν τόσο το “The dark saga” όσο και το επόμενο “Something wicked this way comes”, έγινε μεγάλος πανικός.

Οι Iced Earth την εποχή του "The dark saga"
Οι Iced Earth την εποχή του “The dark saga”

Η κληρονομιά του “Burnt offerings”

Εντάξει, εντάξει και τα δυο πρώτα είναι μεγάλοι δίσκοι. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία περί τούτου. Να μου “κοπεί το χέρι” αν πάω κάποια στιγμή να γράψω κακό λόγο για το ομώνυμο και για το “Night of the stormrider”. Από την πλευρά μου, το “Burnt offerings” το θεωρώ το καλύτερο άλμπουμ των Iced Earth, απίστευτα βαθιά σκοτεινό και τίγκα στα thrash metal riffs και τα απόκοσμα φωνητικά του Barlow.

Μπορώ να γράφω για ώρες για το “Burnt offerings” και την τεράστια σημασία του για το Αμερικάνικο Heavy Metal γενικά. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με το “The dark saga”, για “Dante’s Inferno” κτλ θα μιλήσουμε άλλη φορά.

Είναι μεγάλο κεφάλαιο, πιο αναλυτικό από ότι φαντάζεστε.

Iced Earth: "The dark saga"
Iced Earth: “The dark saga”

“The dark saga” λοιπόν και τα “μυαλά στα κάγκελα”

Η σκόνη δεν έχει πέσει κάτω από τον χαμό που προκάλεσε το “Burnt offerings”. Συνταγή που έχει πετύχει δεν αλλάζει και μπαίνουν στα ίδια studios που ηχογράφησαν το “Burnt offerings“. Αν θέλετε να μιλήσουμε για Αμερικάνικο Metal ήχο, ένα όνομα θα έρθει πρώτο στο τραπέζι. Τα θρυλικά Morrisound Studios. Ναι σε εκείνα που πήγε και ηχογράφησε τα αριστουργήματα του ο Chuck Schuldiner. Οι Tom και Jim Morris γνωρίζουν πολύ καλά το παιχνίδι σχετικά το πως πρέπει να ακούγεται ένας METAL δίσκος. Έτσι λοιπόν η παρέα του Schaffer μπήκε ξανά στα ίδια studios.

Tom and Jim Morris στα Morrisound Studios
Tom and Jim Morris στα Morrisound Studios

Το “The dark saga” είχε δύσκολο έργο

Η αλήθεια είναι ότι για να διαδεχθείς ένα άλμπουμ σαν το “Burnt offerings” ήθελε και γενικά ένα τόσο ποιοτικό άλμπουμ, θέλει κότσια για να το διαδεχθεί κάτι ανάλογης ή και πιο υψηλής ποιότητας. Ήταν βαρύ το όνομα της προηγούμενης κυκλοφορίας, πως να το κάνουμε. Το “The dark saga” απλοποίησε την κατάσταση μουσικά. Δεν θα ακούσετε ακραίες φάσεις που υπήρχαν στο προηγούμενο.

Οι οπαδοί έπρεπε να ξεχάσουν τα ωμά thrashy riffs και τα brutal φωνητικά σε σημεία του Barlow. Εδώ τα πράγματα απλοποιήθηκαν σε όλο το φάσμα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σκοτεινό Heavy/Thrash Metal δίσκο που από ποιότητα “αστράφτει”.

Ένα από τα Comic Book του Tom McFarlane από την σειρά "Spawn"
Ένα από τα Comic Book του Tom McFarlane από την σειρά “Spawn”

Το “The dark saga” είναι βασισμένο σε comic book

Ο Todd McFarlane είναι ένας από τους πιο διάσημους συγγραφείς comic book. Η σειρά “Spawn” έχει πουλήσει εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και γενικά έχει φανατικούς οπαδούς. Όπως και η σχετικά πρόσφατη ταινία με τον Tom Hardy. Η όλη ιστορία έχει να κάνει με ένα δολοφόνο της κυβέρνησης που ξαναγεννιέται ως Spawn, καταραμένος να περιπλανιέται στη Γη βλέποντας τη γυναίκα που αγαπά να ζει χωρίς αυτόν. Η ιστορία “τρέχει” μέσα από ενδοσκοπικούς και συναισθηματικά καθοδηγούμενους στίχους – όχι μόνο για τη βία, αλλά και για την απώλεια και φυσικά την καταδίκη και το εσωτερικό μαρτύριο.

Todd McFarlane
Todd McFarlane

Η μουσική “αρχιτεκτονική” του album

Ένα χαρακτηρισμό που θα μπορούσε να φέρει είναι Thrash Metal με Heavy Metal μελωδίες. Αρκετά πιο ευθύ προς τον μέσο ακροατή της αγαπημένης μας μουσικής, χωρίς πολλές εναλλαγές που να αναγκάζεται ο ακροατής να “ψαχτεί”. Οι Iced Earth με αυτό το άλμπουμ απλά “ανοίχτηκαν” σε πιο ευρύ κοινό και δεν απέτυχαν, αν κρίνουμε και από τις επόμενες επιτυχίες που είχαν. Με αποκορύφωμα βέβαια τον διάδοχο του “The dark saga”, “Something wicked this way comes”.

Το άλμπουμ έχει το δικό του σκοτάδι, όχι τόσο αβυσσαλέο όσο του προκάτοχου του βέβαια. Μιας και η θεματολογία που έχει και το συναίσθημα της αγάπης μέσα, δεν μπορεί να το υποστηρίξει. Είναι λογικό. Για αυτό και κομμάτια με απαλές μελωδικές γραμμές υπάρχουν μέσα στη δουλειά αυτή όπως είναι το “I died for you” και το “A question to heaven”. Αυτές οι συνθέσεις δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν στο προηγούμενο άλμπουμ ας πούμε. Η μελωδικές γραμμές εδώ παίζουν μεγάλο ρόλο, βέβαια στην πλειονότητα των συνθέσεων έχουμε το thrash metal πρωταγωνιστή.

Το ομώνυμο και τα “Violate”, “The hunter”, “Depths of hell”, “The last laugh”, “Vengeance is mine”, “Scarred” και “Slave to the dark” είναι αγνά Thrash/Power κομμάτια. Όμως, σε αντίθεση με το προηγούμενο άλμπουμ δεν διαθέτουν αυτή την μυσταγωγική θα χαρακτήριζα ατμόσφαιρα. Άλλωστε, σίγουρα δεν θα εξυπηρετούσε και τις επιταγές του concept. Τα κομμάτια αυτά και το σσύνολο του άλμπουμ είχαν ως προορισμό τον μέσο ακροατή ο οποίος δεν έψαχνε και πολλά πολλά. Αυτό καθιστά το “The dark saga” κακό άλμπουμ?

Σε καμία περίπτωση! Είναι ένας από τους καλύτερους, ποιοτικούς και εμπορικούς δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει οι Iced Earth. Μαζί με τα “Something wicked the way comes”, “Horror show” και “The glorious burden” είναι από τα καλύτερα τους και τα πιο εμπορικά τους. Δεν χωράει καμιά αμφιβολία, οτι η ποιότητα είναι σε υψηλότατα επίπεδα στο “The dark saga”, απλά θα σημειώναμε εύκολα ότι είναι ένα άλμπουμ εύπεπτο και δεν χρειάζεται πολλά ακούσματα για να εμπεδώσεις την αξία του αλλά και να εισέλθεις στον σκοτεινό κόσμο του “Spawn”.

Ένα ακόμα “διαμάντι” στο δισκογραφικό “περιδέραιο” των Iced Earth

Έτσι θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε και να ισχυριστούμε ότι ο Schaffer έπαιξε πανέξυπνα και κέρδισε ακόμα περισσότερο λάο πλάι του. Έγινε εθνικό σύμβολο της χώρας μας, που μαζί με το επόμενο ακούγονταν παντού οι συνθέσεις αυτών. Μπορεί να μην διαθέτει ένα “Dante’s inferno” αλλά έχει μια σπουδαία τριλογία στο τέλος που δίνει στον ακροατή αυτό που χρειάζεται. Η μπαλάντα “I died for you” οπως και τα γυναικεία φωνητικά στο “A question of heaven” προσθέτουν μια γλυκήτητα στο όλο εγχείρημα και ακούγονται πάντου. Αυτό θα συμβεί και στο επόμενο άλμπουμ τους άλλωστε.

Έχοντας τον Randall Shawver δίπλα του

Για μένα ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες που είχε δίπλα του ο Schaffer, παίζει και τις “κάλτσες” του στα solos και τα riffs. Είναι εμφανές οτι ο Shawver είναι επηρεασμένος στο παίξιμο του, όπως και ο ίδιος ο Schaffer άλλωστε. Ότι έκαναν στο προηγούμενο άλμπουμ, έκαναν και εδώ και δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση. Μια τέτοια “συνταγή” δεν άλλάζει και εύκολα η αλήθεια είναι. Όπως και το rhythm section, που μπορεί να έχει αλλάξει drummer αλλά δεν “χάνει” πουθενά. Δυναμικό και στακάτο και κρατάει την groovy φάση σε υψήλη θέση.

Το “The dark saga” και η θέση του στην καριέρα των Αμερικάνων

Χωρίς αμφιβολία, άνοιξε “πόρτες” και μπήκαν πολλά λεφτά στα ταμεία τόσο των ίδιων όσο και της Century Media. Η προσέγγιση που ακολουθήθηκε ήταν η καλύτερη για να συνεχίσει η μπάντα το έργο της. Γιατί, πως να το κάνουμε, στο τέλος της ημέρας το ταμείο “μετράει”. Οι Iced Earth κατόρθωσαν με ένα συναρπαστικό δίσκο με αστείερευτη ποιότητα μέσα από μια αξιοζήλευτη απλότητα να καταφέρουν να μείνουν στο πάνθεον του Αμερικάνικου Power/Thrash Metal. Με το επόμενο τους άλμπουμ την επισφράγισαν αυτή την παραμονή.

Οι Ashes of Ares στη Λευκωσία 

Οι Ashes of Ares των Barlow/Vidales έρχονται στη Λευκωσία όπως σας είχαμε αναφέρει εδώ. Επίσης μπορείτε να ανατρέξετε και στην agenda μας για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την εμφάνιση τους τον Σεπτέμβριο στο Downtown Live. Θα παίξουν όλο το “The dark saga” όπως και επιτυχίες δικές τους. Πραγματικά έχουν μια εξαιρετική δισκογραφία και το τελευταίο τους άλμπουμ, “New messiahs” άφησε πίσω του μόνο θετικά σχόλια. Τα ίδια μπορούμε να πούμε και για το “Emperors and fools”. Έτσι λοιπόν θα μας “ταξιδέψουν” πίσω στα χρόνια του Λυκεία παίζοντας αυτό το άλμπουμ. Μην το χάσετε αυτό το live!

Ashes of Ares, Solitary Sabred+ΤΒΑ
Ashes of Ares, Solitary Sabred+ΤΒΑ

Absinthe Green: Παρουσιάζουν το νέο single ‘Bitterwseet’

0
Absinthe Green
Absinthe Green

Οι Absinthe Green ήταν το προσωπικό project της συνθέτριας και παραγωγού Eirini ‘Absinthe Green’, το 2016. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα το 2019, η ‘Absinthe’ ένωσε τις δυνάμεις της με τους Harry Mason και Villy Pirris ενώ αργότερα προστέθηκε και ο Panos Economakis, δίνοντας έτσι πλήρη μορφή και σύνθεση μπάντας.

Το debut album τους, αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός του έτους και φέρει τον τίτλο “Of Love and Pain“. Την παραγωγή και μίξη του έχει αναλάβει ο Hiili Hiilesmaa (HIM, The 69 Eyes, Amorphis, Moonspell, Sentenced κ.α.).

Το που κινούνται μουσικά οι Absinthe Green δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρο.

Μπορείς να τους εντάξεις στην alternative metal σκηνή αλλά και στη hard rock. Από την άλλη παρουσιάζουν κάτι διαφορετικό, ένα κράμα εμπειριών και πολλών μουσικών κατευθύνσεων. Θα ακούσεις πολλά στοιχεία pop και ταυτόχρονα επιθετικές γκρουβάτες κιθάρες σε συνδυασμό με συναισθηματικά φορτισμένο στίχο.

Absinthe Green
Absinthe Green

Οι στίχοι των Absinthe Green αποκαλύπτουν αλήθειες για τον έρωτα, τον πόνο και τη λύτρωση και εξερευνούν τη διττότητα της ζωής, με την χαρά και τη θλίψη, την ελπίδα και την απόγνωση να χορεύουν σε κύκλο.

Το νέο τους single “Bittersweet” σύμφωνα με τις δηλώσεις του συγκροτήματος, είναι “μια ωμή απεικόνιση της σκοτεινής πλευράς του έρωτα, όπου η απογοήτευση και η έκσταση συνυπάρχουν σε έναν χαοτικό, εθιστικό δεσμό“.

The song dives into the emotional extremes of a relationship built on passion, pain, and power struggles, capturing the thrill of intensity even when it’s destructive. With visceral lyrics and a confessional edge, it reflects the allure of losing yourself in something that both consumes and completes you.

Τους στίχους τους έχει γράψει η Eirini ‘Absinthe Green’, η οποία έχει κάνει και την παραγωγή του τραγουδιού μαζί με τον Φινλανδό μουσικό παραγωγό Kai ‘Hiili’ Hiilesmaa. Η ηχογράφηση έγινε στα Vena Cava Studios, στην Αθήνα (Geegor – Abyssal Productions).

Τον Μάρτιο που μας πέρασε κυκλοφόρησαν cover για το τραγούδι των OpethDeath Whispered A Lullaby“. Περισσότερα μπορείς να διαβάσεις ΕΔΩ

OF LOVE AND PAIN Album Release Tour

Absinthe Green _ Tour
Absinthe Green _ Tour

Από τον Σεπτέμβριο το συγκρότημα θα πραγματοποιήσει εμφανίσεις στην Αγγλία και θα κάνει στάση και στην χώρα μας, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα τον Οκτώβρη και Δεκέμβρη αντίστοιχα.

24 September – Islington, UK @ Hope & Anchor
25 September – Preston, UK @ The Ferret
26 September – Stockport, UK @ The Spinning Top
27 September – Brighton, UK @ The Pipeline
28 September – York, UK @ The Fulford Arms
18 October – Thessaloniki, GR @ Eightball
12 December – Athens, GR @ Pireaus Academy

Περισσότερες πληροφορίες, νέα και τις μουσικές των Absinthe Green θα βρεις με ένα κλικ εδώ:
absinthegreen.com
linktr.ee/absinthegreen

Absinthe Green
Absinthe Green

Οι ABSINTHE GREEN είναι οι:
Eirini ‘Absinthe Green’ – Vocals & Rhythm guitar
Villy Pirris – Bass
Panos Economakis – Guitar
Harry Mason – Drums

GOYA: fall US tour with In Company Of Serpents announced!

0
GOYA
GOYA

Arizona doom metal spearhead GOYA will embark on an extensive US tour alongside In Company Of Serpents, in support of their newly released fourth album “In the Dawn of November” on Blues Funeral Recordings.

“A red-hot meltdown of dead cold doom brutalism.” Decibel Magazine
“A tour-de-force of modern day doom metal.” Outlaws Of The Sun
“This is the sound of cities being flattened, mountains collapsing, planets slowly imploding, and entire galaxies colliding.” Ghost Cult Magazine
“Heavy, doomy, melodic, expertly played, perfectly produced, and enough sadness to make you an emotional wreck, the new Goya record rules.” Musipedia Of Metal

With sprawling compositions, titan-heavy riffs drenched in fuzz and haunting atmospherics, GOYA don’t just play doom music: they embody it to the core. Unrelenting and immersive, their fourth studio album “In the Dawn of November” is raucous, hypnotic and defiantly punishing. Recorded by Jack Endino (High On Fire, Soundgarden), this new sonic onslaught from the desert trio takes no prisoners while sweeping everything in its path. “In the Dawn of November” is out now on Blues Funeral Recordings.

On their upcoming fall tour with Denver sludge mongers In The Company Of Serpents, Goya’s Jeffrey Owens comments:

“We’re excited to get back on the road with longtime friends In the Company of Serpents. Their new album is amazing and I’m personally stoked to perform ‘Endless Well’ live with them. We’ve been floored by the response to ‘In the Dawn of November’ and can’t wait to bring those tunes to fans old and new alike!”

Fall US tour with In The Company Of Serpents

10/8 Wed – Moonlight Lounge, Albuquerque NM
10/9 Thu – The Atomic Yellow, Amarillo TX
10/10 Fri – The Lost Well, Austin TX
10/11 Sat – Ruins, Dallas TX
10/12 Sun – Whittier Bar, Tulsa OK
10/14 Tue – The Crypt, Denver CO
10/15 Wed – Aces High Saloon, Salt Lake City UT
10/16 Thu – The Shredder, Boise ID
10/17 Fri – Ray’s Golden Lion, Richland WA
10/18 Sat – High Water Mark, Portland OR
10/19 Sun – Substation, Seattle WA
10/21 Tue – The Dip, Redding CA
10/22 Wed – Bottom of the Hill, San Francisco CA
10/23 Thu – Dark Nectar, San Luis Obispo CA
10/24 Fri – The Moroccan Lounge, Los Angeles CA
10/25 Sat – Eleven 10 Moto Garage, Phoenix AZ

GOYA tour
GOYA tour

Formed in 2011 by guitarist and vocalist Jeffrey Owens, Goya’s 2012 demo showcased their early potential, but it was their debut full-length “777” (2013) that announced their fearsome arrival in the doom underground. With sprawling, riff-heavy compositions and occult-tinged lyrics, “777” resonated deeply with fans of titanic sludge-metal. Continuing to evolve, Goya released “Obelisk” in 2015, a concept album that refined their blend of psychedelic doom.

They followed this with their magnum opus, 2017’s “Harvester of Bongloads”, another concept album that leaned as heavily as ever into their fuzz-laden, riff-driven aesthetic and further cemented their legacy of unrelenting doom and immersive sonic landscapes.

In the summer of 2024, Goya returned to the road for a month-long US tour after taking a few years to write their fourth album, “In the Dawn of November”, to be released in the spring of 2025 via New Mexico-based label Blues Funeral Recordings (Acid King, Lowrider, Dozer). Goya entered Soundhouse Studios in Seattle in the fall with legendary producer Jack Endino (High On Fire, Year of the Cobra, Soundgarden) to lay down a monolithic work of graveyard grooves and bleak reflections to herald their towering return with their most accomplished and unwaveringly bone-crushing record to date — leading the trio to ink a deal with revered Albuquerque-based label Blues Funeral Recordings.

The band is

Marcus Bryant – Drums
Jeffrey Owens – Guitar/Vocals
CJ Sholtis – Bass

Goya links
FacebookBandcampInstagramSpotify

Blues Funeral Recordings links
WebsiteFacebookBandcampInstagram

Twin Tribes: Το “Pendulum” είναι μεγάλος δίσκος

Twin Tribes
Twin Tribes

Οι ΗΠΑ και ειδικά το Τέξας δεν μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους μπάντες όπως οι Twin Tribes. Αυτά τα πραγματάκια είναι περισσότερο Ευρωπαϊκή υπόθεση, για να μην ισχυριστώ Βρετανική. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εύκολα στο παζλ και τους NITE όπως και τους Sevit. Επίσης και τους Urban Heat, The Abyss, Garden of Mary, Pinkish Black, Aztec Death, Ossuary Severe, Ritual Order, iill, Slimy Member και AWEN. Εδώ λοιπόν θα μιλήσουμε για τους Twin Tribes, μια μπάντα που μας έχει κρατήσει το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα.

Twin Tribes
Twin Tribes

Οι Twin Tribes συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν

Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ήδη από το πρώτο τους άλμπουμ “έκλεψαν” τις εντυπώσεις. Το “Shadows” δεν ήταν απλά ένα άλμπουμ, έτσι για να κυκλοφορήσει ένα ντεμπούτο. Ήταν δισκάρα με όλη την σημασία της λέξεως, όπως και το “Ceremony” που ακολούθησε. Δεν μπορούμε να πούμε κακό λόγο ούτε για αυτό. Η ποιότητα ήταν ήδη σε υψηλά επίπεδα και η προσωπικότητα της μπάντας διαμορφωμένη ήδη από το ντεμπούτο. Οι Luis Navarro και Joel Niño, Jr. αργότερα κυκλοφόρησαν το καλύτερο τους άλμπουμ και αυτό ήταν το “Pendulum”.

Το “Pendulum” είναι αριστούργημα

Θυμάμαι ακόμα το μεγάλο “κόλλημα” μου, το “Cauldron of thorns”. Μελωδία από άλλη διάσταση και ένα κολλητικό refrain. Μετά ήρθε και το “Monolith” και εκεί απλά είπα, εντάξει αυτός ο δίσκος είναι ο καλύτερος τους. Ότι απειροελάχιστο μειονέκτημα υπήρχε στο προηγούμενο, εδώ εξαλείφθηκε. Μιλάμε για μια μπάντα που έχει πάρει τα καλύτερα στοιχεία των The Cure και Depeche Mode και τα έχει αφομοιώσει υπέροχα.

Twin Tribes: "Pendulum"
Twin Tribes: “Pendulum”

Πάμε λοιπόν στο “Pendulum” που ανέβασε τα standards της μπάντας σε ποιότητα σε δυσθεώρητα ύψη. Ένα άλμπουμ που μπορεί να χαρακτηρίστει ως μια εξαιρετική δουλεια που φέρνει στο προσκήνιο ένα σκοτεινό ρομαντισμό ο οποίος και χαρακτηρίζει την μουσική προσωπικότητα των Twin Tribes. Οι μουντές μπασόγραμμες που φέρνουν την post-punk αγριότητα μαζί με τα “παγωμένα” synths και τα γεμάτα με ευθημία φωνητικά, ορίζουν το “σύμπαν” των Τεξανών.

Ένα άλμπουμ που σηματοδοτεί μια σταδιακή εξέλιξη

Σε αυτό το άλμπουμ έχουμε την αγνότητα και την τρυφερότητα των στίχων να έρχονται και να κολλάνε με στοιχεία που έχουν περισσότερη ενέργεια και κάτι λίγα από οργή και θυμό. Τα χορευτικά και γεμάτα ωμότητα beats είναι αρκετά και αυτό μπορούμε να το ορίσουμε και ως εξέλιξη. Το “Monolith” όταν κυκλοφόρησε, “κουβάλησε” μαζί τους και τα eighties, κατευθείαν με το πρώτο άκουσμα. Θα μπορούσαμε να το πούμε και ένα συνδυασμό Darkwave με Bowie την συγκεκριμένη σύνθεση.

Ένα άλμπουμ με όραμα και ένα βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν

Σε αυτό το άλμπουμ θα συναντήσουμε τους The Cure, Joy Division, Depeche Mode και φυσικά Love Like Blood και The Sisters of Mercy. Ένα υπέροχο μείγμα κάτω από το μαύρο “πέπλο” του ρομαντισμού των Twin Tribes. Όλα αυτά ακούγοντας τα “Monolith” και “Cauldron of Thorns”. Να σημειώσουμε ότι και τα δυο είναι εξαιρετικά clips. Από την άλλη τα “Another life”, “Sanctuary”, “Eternal” και “Sangre de oro” είναι από τα πιο χορευτικά κομμάτια τους μέσα στο άλμπουμ. Εξαιρετικές εναλλαγές στους ρυθμούς με “παιχνιδιάρικα” synths και πανέμορφες μελωδίες από την κιθάρα που ισως σας φέρει στο νου τους Clan of Xymox. Στο “Eternal” ειδικά, η αγάπη τους για την μουσική ιδιοφυϊά που ονομάζεται Robert Smith είναι αρκετά έκδηλη.

Twin Tribes
Twin Tribes

Στο “Κινηματογραφικό” σκοτάδι των Twin Tribes

Στο “Meadow” χαμηλώνουν τα “φώτα”, ήρεμες μελωδίες στις κιθάρες και φωνητικά βαθειά και μελαγχολικά. Το άλμπουμ ρέει όπως πρέπει για να παίρνει τις απαραίτητες ανάσες ο ακροατής. Το Darkwave όπως πρέπει να παίζεται εν έτη 2025. Στο τέλος θα καταλήξω στο cinematic “Temperance” που σε μαγεύει με τις υπέροχες αιθέριες μελωδίες των πλήκτρων και τις κιθάρες που σε πάνε πίσω στα μέσα του ’80. Αγαπημένο κομμάτι γιατί στο μυαλό μαζεύει όλα τα στοιχεία του άλμπουμ μέσα σε σχεδόν τέσσερα λεπτά. Μαγεία απλά.

Twin Tribes
Twin Tribes

Ένα ντουέτο με εξαιρετική καλλιτεχνική “χημεία”

Τα φωνητικά του Luis Navarro έχουν πάει σε άλλο επίπεδο και έχουν γίνει ένα μεγάλο μέρος της ταυτότητας του ντουέτου των Twin Tribes. Οι μελωδίες που βγάζει σε πάνε πίσω στις πρώτες εποχές των The Cure και των Joy Division και σου έρχεται μια δόση νοσταλγίας. Όμως για κάποιο λόγο, ακούγεται τόσο σύγχρονο αυτό το πισωγύρισμα, που είναι απλά μαγικό. Θα σταθώ ακόμα στο μπάσο του Joel Niño, Jr. που φέρει την ταυτότητα της Darkwave πλευράς των Twin Tribes το οποίο σε συνδυασμό με το εντατικό drum machine του Luis σε παρασέρνουν σε κάποιες συνθέσεις όπως αναφέραμε παραπάνω σε ένα dancefloor mood.

Twin Tribes
Twin Tribes

Οι Twin Tribes είναι ήδη στις κορυφαίες θέσεις στις προτιμήσεις μου

Μαζί με τους Τούρκους She Past Away και τους Καταλανούς Darkways είναι στο καθημερινό μου playlist. Αυτές τις τρεις μπάντες τις ακούω συνέχεια, πως να το κάνουμε, με τα άλμπουμ τους έχουν δώσει μια απίστευτη δόση φρεσκάδας στο είδος. Οι Twin Tribes με τρια άλμπουμ αισίως πραγματοποιούν παντού συναυλίες και γεμίζουν venues, έχουν ήδη ένα ισχυρό πυρήνα οπαδών. Σίγουρα περιμένουμε ακόμα περισσότερα και μεγαλύτερα πράγματα από τους Τεξανούς.

Twin Tribes: Live in Athens
Twin Tribes: Live in Athens

Όπως σας είχαμε ενημερώσει εδώ αλλά και με περισσότερες πληροφορίες μέσα από την agenda μας, οι Twin Tribes θα επισκεφθούν Αθήνα και Θεσσαλονίκη στα τέλη Σεπτεμβρίου. Σε Temple και Mylos club αντίστοιχα. Οι απαιτητικοί και όχι μόνο οπαδοί του Darkwave και του Post – Punk δεν πρέπει να χάσουν αυτές τις συναυλίες. Η μπάντα είναι από τις καλύτερες στο είδος εκεί έξω.

Twin Tribes tour
Twin Tribes tour

BUSH: Ακούστε το νέο single ‘Scars’ από το 10ο τους album

0
Bush- i beat loneliness
Bush- i beat loneliness

Οι BUSH κυκλοφόρησαν το υποβλητικό βίντεο για το «Scars», ένα ξεχωριστό κομμάτι από το άλμπουμ τους I Beat Loneliness.

Μια δυνατή διαλογιστική προσέγγιση της ψυχικής υγείας, των εσωτερικών συγκρούσεων και της αυτογνωσίας, το βίντεο ταξιδεύει τους θεατές σε ένα ενδοσκοπικό ταξίδι στις πιο σκοτεινές γωνιές του μυαλού.

Bush band photo
Bush
I Beat Loneliness

Με 12 τραγούδια που είναι ταυτόχρονα ύμνοι και αποκαλύπτουν την ψυχή, το I Beat Loneliness ανοίγει μια αδιάκοπη συζήτηση γύρω από την συναισθηματική ευαισθησία — ειδικά τη σιωπή που συχνά περιβάλλει την ψυχική υγεία των ανδρών. Σε τραγούδια όπως το «Scars» — το κεντρικό τραγούδι του δίσκου — οι BUSH αντιμετωπίζουν αυτή τη σιωπή κατά μέτωπο.

Το «Scars»

είναι μια ωμή αναμέτρηση με τον πόνο και τη θεραπεία, μετατρέποντας τις πληγές σε απόδειξη επιβίωσης. Από σεισμικούς ροκ ρεφρέν μέχρι απογυμνωμένες εξομολογήσεις, το άλμπουμ προκαλεί τους ακροατές να νιώσουν τα πάντα — υπενθυμίζοντάς μας ότι η θεραπεία ξεκινά όταν τελειώνει η σιωπή.

  “This is the most personal record I’ve ever made. It’s there so people don’t feel so alone. Life is beautiful but not easy. ‘Scars’ works perfectly as the opening track because it sets up the whole point of the record. It accepts that we are all crazy and we are in this together– enjoy  

Gavin Rossdale

10o album των BUSH

Το συγκρότημα μετρά τον 10ο δίσκο, τονίζοντας πως βρίσκονται ακόμα εδώ! Εκεί που όλα τα συγκροτήματα και καλλιτέχνες της ίδιας γενιάς μας άφησαν απλά με το σημάδι τους, έρχονται οι Bush να θυμίσουν πως είναι ακόμα εδώ εκείνη η εποχή.

Ο δίσκος περιλαμβάνει 12 αρκετά ιδιαίτερα και δυνατά singles που στοχεύουν βαθιά στη ψυχή.

Bush album

Το I Beat Loneliness ξεκλειδώνει συζητήσεις γύρω από την συναισθηματική ευαισθησία. Κοιτώντας από την κλειδαρότρυπα αντιλαμβάνεσαι την σιωπή που υπάρχει γύρω από την αρρενωπή ψυχική υγεία. Ναι παιδιά και οι άντρες κλαίνε! Και αυτό το μαρτυρά το «Scars» .

And so here it is – the day you get the record – i feel like I’ve been talking about it so much that I’m thrilled i can just let the music play now – no more words – just music. this record is most definitely from the heart and lungs. i’ve no idea who will hear it which is the beauty of music. it belongs to the listener. I hope you get lost in this record. i hope you feel seen and connected to us. we are here for you. also fun fact – we leave today seemingly forever on tour – the US and then into Europe then hopefully Australia Japan and South America. come see us – we do it all for you . – GR 

Μείνετε συντονισμένοι για το grunge επιστρέφει.

Bush

Patrick Walker live @Αρχιτεκτονική Live Stage, 14/12

0
Patrick Walker

Ο χαρισματικός Patrick Walker, η ψυχή πίσω από τους θρυλικούς Warning και τους καθηλωτικούς 40 Watt Sun, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα για μία μοναδική, ατμοσφαιρική εμφάνιση που θα μείνει αξέχαστη.

Την Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2025, ο Patrick Walker θα ανέβει στη σκηνή του συναυλια (Ελασιδών 6, Αθήνα) για να παρασύρει το κοινό σε ένα ιδιαίτερο ακουστικό σετ, υπό το φως των κεριών, γεμάτο ευαισθησία και εσωτερικότητα.

Patrick Walker

Με αφετηρία την πορεία του στους Warning, ένα από τα σημαντικότερα doom metal σχήματα όλων των εποχών, και συνεχίζοντας με τους 40 Watt Sun, o Walker έχει καταφέρει να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του μέσα από τη βαθιά προσωπική, εξομολογητική γραφή και την αξεπέραστη ερμηνεία του. Τα άλμπουμ “Wider than the Sky” και “Perfect Light” έως και το πρόσφατο “Little Weight” έχουν αποθεωθεί από κοινό και κριτικούς, χάρη στη μοναδική τους ικανότητα να μεταφέρουν συναισθήματα θλίψης, νοσταλγίας και ελπίδας.

Patrick Walker
Patrick Walker

Σε αυτή την ξεχωριστή βραδιά, ο Patrick Walker θα παρουσιάσει επιλεγμένα κομμάτια που σημάδεψαν τη διαδρομή του: από τους πιο σκοτεινούς και μελαγχολικούς ήχους έως τις πιο ήπιες, γυμνές και ευάλωτες στιγμές των 40 Watt Sun.

Μια σπάνια ευκαιρία να βιώσουμε από κοντά την τέχνη ενός καλλιτέχνη που μετουσιώνει τον πόνο και τη μοναξιά σε μουσική που μιλά κατευθείαν στην ψυχή.

Μια μυσταγωγική εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη.

Περιορισμένος αριθμός εισιτηρίων διαθέσιμος μέσω Ticketmaster.

Early Birds: 17€
Κανονικό: 22€

Μην το χάσετε.

Μια μυσταγωγική εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη.

Facebook event: https://www.facebook.com/events/1284518913376458 

https://www.ticketmaster.gr/40-watt-sun-live-in-athens_sen_2007372.html

Ο Patrick Walker των 40 Watt Sun First Time Ever in Greece!

0
Patrick Walker

Ο χαρισματικός Patrick Walker, η ψυχή πίσω από τους θρυλικούς Warning και τους καθηλωτικούς 40 Watt Sun, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα για μία μοναδική, ατμοσφαιρική εμφάνιση που θα μείνει αξέχαστη.

Την Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2025, ο Patrick Walker θα ανέβει στη σκηνή του Αρχιτεκτονική Live Stage (Ελασιδών 6, Αθήνα) για να παρασύρει το κοινό σε ένα ιδιαίτερο ακουστικό σετ, υπό το φως των κεριών, γεμάτο ευαισθησία και εσωτερικότητα.

Patrick Walker

Με αφετηρία την πορεία του στους Warning, ένα από τα σημαντικότερα doom metal σχήματα όλων των εποχών, και συνεχίζοντας με τους 40 Watt Sun, o Walker έχει καταφέρει να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του μέσα από τη βαθιά προσωπική, εξομολογητική γραφή και την αξεπέραστη ερμηνεία του. Τα άλμπουμ “Wider than the Sky” και “Perfect Light” έως και το πρόσφατο “Little Weight” έχουν αποθεωθεί από κοινό και κριτικούς, χάρη στη μοναδική τους ικανότητα να μεταφέρουν συναισθήματα θλίψης, νοσταλγίας και ελπίδας.

Patrick Walker
Patrick Walker

Σε αυτή την ξεχωριστή βραδιά, ο Patrick Walker θα παρουσιάσει επιλεγμένα κομμάτια που σημάδεψαν τη διαδρομή του: από τους πιο σκοτεινούς και μελαγχολικούς ήχους έως τις πιο ήπιες, γυμνές και ευάλωτες στιγμές των 40 Watt Sun.

Μια σπάνια ευκαιρία να βιώσουμε από κοντά την τέχνη ενός καλλιτέχνη που μετουσιώνει τον πόνο και τη μοναξιά σε μουσική που μιλά κατευθείαν στην ψυχή.
Μια μυσταγωγική εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη.

Περιορισμένος αριθμός εισιτηρίων διαθέσιμος μέσω Ticketmaster.

Early Birds: 17€
Κανονικό: 22€

Μην το χάσετε.

Μια μυσταγωγική εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη.

Facebook event: https://www.facebook.com/events/1284518913376458 

https://www.ticketmaster.gr/40-watt-sun-live-in-athens_sen_2007372.html

Μη ξεχάσεις να το αποθηκεύσεις στην ατζέντα σου!

Nosferatu: The Night is still young!

Nosferatu
Nosferatu

Οι Nosferatu είναι από τις μπάντες που αγαπώ πολύ και εχω σε εκτίμηση σε μεγάλο βαθμό. Η αλήθεια είναι ότι τους έμαθα όταν αντάλλαζα μουσική με μια κοπέλα με CD που είχαμε τα άλμπουμ σε μορφή MP3. Τότε έμαθα πολλές μπάντες, έτσι λοιπόν ήρθε και το “Rise” στη ζωή μου. Θυμάμαι πολύ καλά ήταν μαζί με το “Beyond the maze” των Dreadful Shadows, στον ίδιο φάκελο. Κάπου στα 17 μου μπήκαν τα είδη των Gothic Rock, Darkwave και EBM στη ζωή μου, όπως και τα Dada στη Μπενάκη και τα Rebound και Dark Sun. Αυτά συνήθως συνδυάζονταν με Texas και Revenge of Rock. Όμορφες νύχτες εις τας Αθήνας πριν αφοσιωθούμε στις σπουδές μας.

Nosferatu
Nosferatu

Σίγουρα έχουν αλλάξει πολλά και η μπάντα με την σειρά της έχει αλλάξει πολλά μέλη. Για το 2025, το line up είναι το παρακάτω: Damien DeVille (κιθάρες), Tim Vic (φωνητικά και κιθάρες), Olde Bones (τύμπανα) και Smiffy (μπάσο). Η μπάντα δεν έχει κυκλοφορήσει τίποτα από το 2015 και μετά, όταν και αποχώρησε ο προηγούμενος τραγουδιστής της μπάντας, Louis DeWray. Η μπάντα όμως συνεχίζει να πραγματοποιεί εμφανίσεις, έχοντας στο ενεργητικό της πέντε άλμπουμ. Αυτά είναι τα “Rise”, “The prophecy”, “Prince of Darkness”, “Lord of the flies” και “Wonderland”. Εμείς σε αυτό το άρθρο θα μείνουμε στο πρώτο τους άλμπουμ, το αγαπημένο τόσο σε μένα όσο και σε χιλιάδες άλλους, “Rise”.

Nosferatu: "Rise"
Nosferatu: “Rise”

Οι Nosferatu δημιούργησαν “σχολή”

Γιατί πολύ απλά είναι μια δουλειά που δεν ξεχνιέται εύκολα μόλις την ακούσεις. Όλα είναι σωστά και άρτιο δομημένα για να το θεωρήσουμε το άλμπουμ, ποιοτικά “διαστημικό”. Επηρεασμένοι και λόγω ονόματος από την ταινία “Dracula” του 1958, δημιούργημα του Terence Ficher. Πρωταγωνιστές της ιστορικής ταινίας ήταν οι Peter Cushing, Michael Gough, Melissa Stribling και φυσικά ο Christopher Lee. Η ταινία είναι βασιμένη στο διάσημο μυθιστόρημα του Bram Stoker, “Dracula”. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι βρίσκεται ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες του Βρετανικού κινηματογράφου.

Οι Nosferatu την εποχή του 1993 και του "Rise"
Οι Nosferatu την εποχή του 1993 και του “Rise”

Συνοπτικά για την μπάντα

Οι Nosferatu δημιουργήθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία το 1988 από τους Damien DeVille στις κιθάρες, Vlad Janicek στο μπάσο και Sapphire Aurora στα φωνητικά. Ο τελευταίος αντικαταστάθηκε το 1990 από τον Gary Ash ο οποίος έκατσε πίσω από το μικρόφωνο μόνο για λίγους μήνες. Το 1991 ήρθε στην μπάντα ο Louis DeWray και ανέλαβε τα φωνητικά ο οποίος και έμεινε μέχρι το 1993. Το 1994 ήρθε πίσω ο Chris Clark και ανέλαβε τα drums. Μέχρι το τέλος του 1994 ο Niall Murphy ανέλαβε ως performer και ο Dominic LaVey ανέλαβε φωνητικά από το Μάρτιο του 1995 μεχρί και το 2002.

Nosferatu: "Wonderland"
Nosferatu: “Wonderland”

Τα πήγαινε έλα δεν σταμάτησαν και έτσι επέστρεψε ο Louis DeWray στα φωνητικά το 2003. Μέχρι τότε δούλευε με τους Fashionable Living Death και την δική του μπάντα, Ditzy Micro. Στην μπάντα σε διάφορες περιόδους μέχρι το 2014 έπαιξε percussion, πλήκτρα και είχε αναλάβει και τα φωνητικά. Επίσης έβαλε έντονα την συνθετική του “σφραγίδα” στο άλμπουμ “Wonderland” του 2011.

Πάμε στο “Rise”!

Είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο στην ιστορία του Gothic Rock. Επίσης, είναι άλλη μια απόδειξη γιατί αυτό το είδος είναι κατ’ουσία Βρετανική υπόθεση. Η μπάντα αποτελούταν τότε από τους Louis DeWray στα φωνητικά, Vlad Janicek σε πλήκτρα, προγραμματισμό του drum machine και μπάσο και στις κιθάρες βρίσκουμε τον Damien DeVille, όπως έδωσε αρκετή βοήθεια για το drum machine. Είναι ένα άλμπουμ που κάλλιστα θα μπορούσε να είχε ηχογραφηθεί στην Τρανσυλβανία της Ρουμανίας.

Είναι μεγάλος δίσκος για πολλούς λόγους και θα τολμούσα να ισχυριστώ ότι η ατμόσφαιρα του έχει επηρεάσει και το Gothic Metal σε μεγάλο βαθμό. Βέβαια, μπορείτε να ρωτήσετε και τον Dani των Cradle of Filth τη γνώμη του για το εν λόγω άλμπουμ και την ατμόσφαιρα του. Το μεγάλο ατού του άλμπουμ είναι το σκοτάδι που κουβαλάει από την αρχή μέχρι το τέλος. Εδώ έχουμε τον συνδυασμό δυο πολύ αγαπημένων μου μπάντων από το πρώτο κύμα του Gothic Rock. Κακά τα ψέμματα, μπορεί να δημιουργήθηκαν το 1988 οι Nosferatu, αλλά με πρώτο δίσκο το 1993 κατατάσονται κατευθείαν στο δεύτερο κύμα του αγαπημένου μας είδους.

The Mission
The Mission

Ακούγοντας λοιπόν το “Rise” μας φέρνουν στο νου τους θρυλικούς The Mission του “God’s own medicine” και τους ιστορικούς The Sisters of Mercy του “First and last and always”. Όμως, η θεματολογία του άλμπουμ είναι τόσο βαθειά μέσα στους θρύλους των βρυκολάκων και του Δράκουλα που κατευθείαν ντύνεται με την προσωπικότητα των Nosferatu. Μέσα σε όλα αυτά έχουμε και έντονα περάσματα από Darkwave πλήκτρα.

The Sisters of Mercy
The Sisters of Mercy

Τα περάσματα της κιθάρας του Damien DeVille έχουν έντονα τον ήχο Hard Rock όμως λόγω παραγωγής απέχει πολύ από τον σκληρό ήχο και να φέρει και τον χαρακτηρισμό ως Metal. Οι υφές των riffs στις κιθάρες φέρνουν έντονα ένα χαρακτηρισμό που θα μπορούσαμε να τον πούμε ως ρομαντικό και σκοτεινό. Δηλαδή, ακριβώς η ατμόσφαιρα που κουβαλάει το “Rise”.

Ως αγαπημένα κομμάτια θα μπορούσα να αναφέρω όλες τις συνθέσεις του άλμπουμ. Δεν υπάρχουν fillers. Χαρακτηριστικά κομμάτια θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τα “Lucy is red” με τον έντονο upbeat ρυθμό του, τις χαρακτηριστικές κιθάρες του ομώνυμου που κουβαλάνε την “ταυτότητα” του ήχου των Nosferatu. Να μην ξεχάσω και το αγαπημένο μου, “Alone”, με τα θαυμάσια πλήκτρα βυθισμένα στη synth κουλτούρα των eighties σε συνδυασμό με τις gothic rock κιθάρες.

Το παραπάνω κομμάτι είναι από την deluxe έκδοση του “Lord of the flies” και το οποίο και υπάρχει και σε ένα soundtrack ενος παιχνιδιού ρόλων, “Vampire-The Masquerade”. Πίσω στο “Rise” και την σημασία του στο χώρο. Ουσιαστικά οι Nosferatu πήραν όλα τα σημαντικά στοιχεία του Gothic Rock των eighties μαζί και με το Darkwave και τα ενσωμάτωσαν στη μουσική τους προσωπικότητα. Όπως αναφέραμε και στην αρχή, τα πιο δυνατά τους σημεία είναι η σκοτεινή και ρομαντική ατμόσφαιρα τους και οπωσδήποτε τα φωνητικά του DeWray που σου φέρνουν στο νου την παλιά καλή εποχή του πρώτου “ρεύματος” του Gothic Rock. Εδώ να σημειώσουμε και τον πανέξυπνο τρόπο που φιλτράρονται οι επιρρόες τους. Δηλαδή δεν έχουμε ένα καχέκτυπο των The Sisters of Mercy ας πούμε.

Το σκοτάδι τους μοναδικό 

Πολλές φορές αναφερόμαστε σε μπάντες και τονίζουμε ότι είναι μοναδικές για ένα στοιχείο τους. Αυτό που τους χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό δηλαδή. Οι Nosferatu με το ντεμπούτο τους κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν ισχυρό πυρήνα οπαδών το οποίο κατά γενική ομολογία εντυπωσιαζόταν από το show έστηνε στη σκηνή ο Vlad Janicek. Ένας εκλεπτυσμένος διαμορφωμένος χώρος που έφερνε το σκοτάδι και τον ρομαντισμό της μουσικής των Nosferatu στο προσκήνιο. Το “Rise” λοιπόν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι δημιούργησε μια ιδιαίτερη σχολή που συνείσφερε στα μέγιστα για το είδος.

Οι Nosferatu στην Αθήνα τον ερχόμενο Οκτώβριο
Οι Nosferatu στην Αθήνα τον ερχόμενο Οκτώβριο

Οι Nosferatu λοιπόν επιστρέφουν στην Αθήνα τον ερχόμενο Οκτώβριο και συγκεκριμένα το Σαββάτο στις 11 του μήνα, μαζί τους θα είναι οι Grey Gallow’s. Θα εμφανιστούν στο Temple στο Γκάζι και σίγουρα αναμένουμε ένα show βγαλμένο από μια ένδοξη εποχή ενός πολύ αγαπημένου είδους. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην agenda μας.

Helloween: Νέο κομμάτι από το επερχόμενο άλμπουμ!

Helloween
Helloween

Οι Helloween είναι στις ετοιμασίες για την περιοδεία που θα ξεκινήσει τον ερχόμενο Οκτώβριο, όπως επίσης έχουν έτοιμο εδώ και καιρό το νέο τους άλμπουμ, “Giants and monsters”. Για το τελευταίο όσο και για το single “This is Tokyo”, σας μιλήσαμε εδώ πριν λίγο καιρό.

 

Όμως η θρυλική μπάντα δεν μένει με “σταρωμένα” τα χέρια και βγάζει στην αγορά το επόμενο της κομμάτι, “Universe (Gravity for hearts)”. Ένα κομμάτι πολύ διαφορετικό από το προηγούμενο τους, που όπως και να το κάνουμε ήταν στατηγικής σημασίας για την αγορά της Ιαπωνίας. Όλοι που ασχολούμαστε με αυτή την μουσική γνωρίζουμε ότι η Ιαπωνία είναι πολύ δυνατή και ξεχωριστή αγορά. Οι Helloween λοιπόν επιστρέφουν με μια σύνθεση Power Metal “δυναμίτη”.

Ο Sascha Gerstner είναι μεγάλη “μονάδα” για τους Helloween

Υπεύθυνος για αυτό το εξαιρετικό κομμάτι είναι ο Sascha Gerstner, κιθαρίστας της μπάντας από την εποχή του “Rabbit don’t come easy”. Ο Γερμανός κιθαρίστας έχει αποδείξει 25 χρόνια τώρα ότι δεν είναι κανένας τυχαίος, μιας και έχει στην κατοχή του μεγάλες συνθέσεις της μπάντας όλα αυτά τα χρόνια. Θα το επισημαίνω πάντα ότι οι Helloween είναι πολύ τυχέροι που έχουν στις τάξεις τους, τους Sascha Gerstner και Dani Loble. Αυτοί ήρθαν τα δύσκολα χρόνια της μετάβασης το 2000 και στήριξαν την συνεχόμενη προσπάθεια.

Helloween: "Giants and monsters"
Helloween: “Giants and monsters”

Το νέο κομμάτι των Helloween

Το νέο κομμάτι λοιπόν είναι ένας Power Metal με Speed αναφορές ύμνος προς την θετικότητα και την αισιοδοξία που πρέπει να κουβαλάει ένας άνθρωπος. Μια σύνθεση που σε προτρέπει να πιστευείς στα όνειρα σου για να οδηγηθείς στην επιτυχία. Ο Kiske που ερμηνεύει σε όλη την σύνθεση είναι απλά στα καλύτερα του, έχει πια ταυτιστεί με το όραμα της μπάντας. Η ερμηνεία του είναι απλά για σεμινάριο, τρομέρος. Λοιπόν, αυτό το κομμάτι τώρα που το ακούω ξανά και ξανά, σε πάει πίσω στην εποχή του “Keeper of the seven keys-The legacy”. Αυτή την εποχή θυμίζει, ξεκάθαρα όμως.

Helloween tour dates
Helloween tour dates

Οι κιθάρες είναι απλά ο ορισμός του Power Metal riffing όπως αυτοί μας διδάσκουν και μας προσφέρουν 40 δεκαετίες τώρα. Η τριπλέτα Hansen/Weikath/Gerstner “δεν παίζεται”. Αν είναι έτσι και το υπόλοιπο άλμπουμ, τότε δεν μιλάμε για μια απλή συνέχεια του προηγούμενου τους ομώνυμου άλμπουμ τους, αλλά για την διατήρηση τους στο θρόνο ξεκάθαρα. Ήταν μεγάλο ρίσκο να μαζευτούν τόσο διαφορετικές προσωπικότητες και να συνεχίσουν το όραμα της μπάντας. Τα κατάφεραν όμως. Sold out ημερομηνίες παντού, όπως σας είχαμε ενημερώσει εδώ για την Ισπανία.

Το poster των εμφανίσεων των Helloween στην Ισπανία
Το poster των εμφανίσεων των Helloween στην Ισπανία

Περισσότερα νέα για την εμφάνιση τους στην Ισπανία και συγκεκριμένα στη Μαδρίτη μπορείτε να βρείτε στην agenda μας. Επίσης όσο είστε στην παραλία μπορείτε να ξεκινήσετε το αφιέρωμα τεσσάρων άρθρων που πραγματοποιήσαμε για τα 40 χρόνια της μπάντας ξεκινώντας από εδώ.

¡Nos vemos en Madrid!

The Hives: Ο 7ος δίσκος, η κορυφής της μουσικής, η περιοδεία

0
The Hives

Τους Hives τους έχουμε δει, τους έχουμε ακούσει και φυσικά ξαναμιλήσει για αυτούς. Η πορεία τους είναι ανοδική όπως και οι πωλήσεις των δίσκων τους.

Το 7ο album που θα έχει τον τίτλο “The Hives Forever Forever The Hives“, ετοιμάζει την προσγείωσή του στις 29 Αυγούστου ενώ η περιοδεία τους δεν σταματά, όπως θα δείτε και παρακάτω.

Ο 46χρονος frontman των Hives, Pelle Almqvist, πιστεύει ότι η μπάντα βρίσκεται στο «αποκορύφωμα» της δύναμής της. Και πως να μην το πιστεύει, αφού όπου και αν πάνε γίνεται χαμός;

Η δήλωσή του αυτή, ειπώθηκε σε συνέντευξη που έδωσε μετά από ένα live show που δόθηκε σε Πόλη του Μεξικού, για την παρουσίαση του νέου τους άλμπουμ The Hives Forever Forever The Hives.

The Hives

«Μετά από 30 χρόνια ως μπάντα, βρισκόμαστε στο αποκορύφωμα της δύναμής μας. Αυτό δεν συμβαίνει συχνά».

The Hives Forever Forever The Hives tour

Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να γιορτάσεις μια νέα δουλειά; Φυσικά γιορτάζοντάς το με το κοινό σου! Μια σειρά από μικρές συναυλίες στο Ηνωμένο Βασίλειο προγραμματίστηκαν και αυτό φέρει πολλά παραπάνω.

Το νέο άλμπουμ έχει περιγραφεί από το συγκρότημα ως «τόσο γεμάτο ενέργεια, χαρά, θυμό και ζωή που θα αμφισβητήσετε την πραγματικότητα όπως την έχετε γνωρίσει». (Εμείς τα λέμε… να μας διαβάζετε, γιατί κάνει καλό).

 

 

The Hives band
The Hives band

Η μπάντα δήλωσε σε μια ανακοίνωση στο Instagram: «ΕΛΑΤΕ ΟΛΟΙ! Οι The Hives θα τιμήσουν με την παρουσία τους μικρές αίθουσες σε όλο το υπέροχο Ηνωμένο Βασίλειο».

The Hives tour
tour
Ticket alert

Τα εισιτήρια για τις συναυλίες θα τεθούν σε πώληση στις 10 π.μ. BST την Παρασκευή (30.07.25).

Η ανακοίνωση ακολουθεί την κυκλοφορία του νέου single Legalize Living, ενός κομματιού με έντονα riff που προέρχεται από το επερχόμενο άλμπουμ.

Ακολουθεί τις προηγούμενες κυκλοφορίες Enough Is Enough — που έκανε το ντεμπούτο του τον Απρίλιο — και Paint A Picture.

Σχολιάζοντας το Enough Is Enough, ο ίδιος ο Pelle είπε:

«Νομίζω ότι το Enough Is Enough επιλέχθηκε ως single πολύ νωρίς, όταν υπήρχαν μόνο τα demo, επειδή ο μάνατζέρ μας πίστευε ότι θα πουλούσε εισιτήρια για τις συναυλίες.

The Hives
The Hives

(Η δισκογραφική εταιρεία) ήθελε να το κυκλοφορήσει πρώτα επειδή έχει ένα δυνατό riff και είναι το τέλειο tempo για να κάνει το κοινό να χοροπηδάει.

Επιλέχθηκε πολύ νωρίς, όταν τα άλλα τραγούδια δεν είχαν ολοκληρωθεί, αλλά μου αρέσει πολύ το πώς ξεκινά: «Όλοι είναι λίγο μ**** κ****…».

Αυτό είναι το πιο κοντινό σε πολιτικό σχόλιο που μπορείς να βρεις! Βασικά, «Γ**** και τις δύο πλευρές».

Τα μέλη του συγκροτήματος Nicholaus Arson, Vigilante Carlstroem, Chris Dangerous και The Johan and Only — θα ξεκινήσουν επίσης μια πλήρη περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη αργότερα μέσα στο έτος.

Οι ημερομηνίες περιλαμβάνουν συναυλίες σε Γλασκόβη,  Μάντσεστερ και Λονδίνο.

Στην περιοδεία θα συμμετάσχουν οι Yard Act, οι οποίοι θα είναι το support σε όλες τις συναυλίες στο Ηνωμένο Βασίλειο και την ΕΕ.

“A worthy contender, let’s see if they can handle The Hives.”

Glandula: ακούσαμε το 2o beat kicking single!

0
glandula band
glandula band

Η δεύτερη κυκλοφορία των Glandula, αυτής της ισπανικής μπάντας που σχηματίστηκε στη Γερμανία. Δύο ψυχεδελικά garage τραγούδια που ηχογραφήθηκαν και μιξάστηκαν αποκλειστικά με αναλογικές τεχνικές στα Holler Studios στη Μάλτα.

H κυκλοφορία είναι στην γνωστή και μη εξαιρετέα Groovie Records και είναι σε 2 επιλογές: Μiα να πάρεις το βινύλιο σκέτο με εξώφυλλο. Η άλλη περιλαμβάνει και μάσκα για να είσαι true follower του συγκροτήματος. Βέβαια πολύ αμφιβάλλω έως είμαι απόλυτα βέβαιος πως δεν πρόκειται να τους δούμε στα κοντά σε πάτριο έδαφος. Αν κάποιος κουνήσει προς κολωνία ξερω γω να μου πει να του πω να πάει να τους δει και να μας πει.

glandula
glandula
H θεματολογία των Glandula

Όλα περιστρέφονται γύρω από τη φιλία και το θάνατο, το να ζεις τη στιγμή ενώ η ζωή συνεχίζει να χτυπάει, και το να ακούς τα σήματα που μας στέλνει συνεχώς ο ζωικός κόσμος. Δύο σπαρακτικά τραγούδια που διαψεύδουν το γεγονός ότι οι Glándula μόλις έφτασαν, ξεσπώντας με έναν μοναδικό και προσωπικό ήχο και στυλ σύνθεσης.

To Amigo De Verdad ας το ονομάσουμε τραγούδι της πρώτης πλευράς. Κυρίως γιατί έτσι το παρουσιάζει το συγκρότημα. Έχουμε λοιπόν μια τσαχπινογαργαλιάρικη εισαγωγή που δεν ξέρεις που θα σε προσγειώσει. Είναι λίγο ψυχεδελικό; είναι λίγο garagerock? είναι λίγο eurobeat 60’s?

H αλήθεια (εκτός από τους Sex Pistols) βρίσκεται κάπου ανάμεσα εκεί. Η κιθαρούλα μου θυμίζει την υπέροχη ξεκουρδίλα των Strange Boys και αυτό από μόνο του για εμένα είναι winner. Tο μπασοτύμπανο είναι καραστακάτο και υποστηρίζει τέλεια την κιθάρα. Και πως το κάνουν αυτό οι Ισπανοί της Γερμανίας; Ακούς ένα ήχο τέλεια μιξαρισμένο στα σωστά επίπεδα έντασης και με τα σωστά εφεδάκια. Να είναι όλα διακριτικά διακριτά χωρίς να σκεπάζουμε τους πρωταγωνιστές. Δηλαδή την κιθάρα και τη φωνή.

Στην περίπτωση του El Ciervo, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Εϊναι πιο πολύ tribute στα εγγλέζικα 60’s. Μπορεί να είναι και διασκευή. Μου θυμίζει πολλά πραγματάκια και τίποτα συγκεκριμένο που σημαίνει πως τα παλικάρια κάνουν τη δουλειά τους μια χαρά και το μαθημα freakbeat το έχουν περάσει με άριστα.

Βέβαια μπορεί να σας ξενίσει η ισπανική γλώσσα στα τραγούδια αλλά οι φίλοι μας οι Ισπανοί το συνηθίζουν, και αν νομίζετε πως τα αγγλικά είναι χρήσιμα στη χώρα τους, πλανάστε πλάνη οικτράν. Ξανά η κιθαρούλα – ξεκουρδίλα στο solo μόνο εδώ δίνει αυτό το “κάτι” που πάλι θα σου τραβήξει το αυτί.

Ρεφραίν μια ομορφιά με ωραία φωνητικά και σπάσιμο στο ρυθμό στο τέλος για να συνεχίσουμε να ζεσταινόματε μεν, αλλά με 2 ωραία κομμάτια να έχουν ταλανίσει ευχάριστα τα ώτα μας.

glandula guitar shot
glandula guitar shot

Έχοντας ακούσει και την πρωτη τους κυκλοφορία , έχω την εντύπωση πως οι Glandula θα μας αποσχολήσουν και μελλοντικά . Κατά προσωπική προτίμηση με κυκλοφορία σε 12 ίντσες ευχαρίστησης, Εκτός και αν έχουν διαλέξει τον δύσκολο δρόμο των 45 στροφών και 7 ιντσών με σκοπό να μείνουν για τα καλά στην αθέατη πλευρά του rock n roll, εκεί που έχει πάντα δροσιά μεν, αλλά επίσης και σπάνια ο ήλιος λάμπει. Kαι όταν ονομάζεις την μπάντα σου ΑΔΕΝΑ (κυριολεκτικά) μάλλον δεν σκοπεύεις στην παγκόσμια κυριαρχία, αλλά να περάσεις καλά. Μας αρκεί και μας περισσεύει , ειδικά όταν η μεταδοτικότητα από τον παίχτη στον ακροατή είναι έύκολα και άμεση, Όπως εδώ δηλαδή.

Άκουσμα και παραγγελιές από δω

 

Suede: Αυτό είναι το 3ο single από το δίσκο Antidepressants

0
Suede
Photo: ©Kevin Westenberg.

Οι Suede μας προετοιμάζουν το έδαφος για το νέο τους δίσκο Antidepressants και μας παρουσιάζουν το 3ο single που θα βρίσκεται σε αυτό!

suede upcoming album
suede upcoming album

Το «Dancing With The Europeans» είναι το τρίτο single από το επερχόμενο άλμπουμ και μπορείτε να πάρετε μια γεύση:

There’s something inside that craves the artificial life
There’s something inside that craves the blue and yellow lights

Oh with a European stain within me and a European suffering in me, dancing with the Europeans
I got a European stain within me and a European suffering
I want to be dancing with the Europeans 

Antidepressants

Είχαμε ήδη αναφερθεί στο νέο αυτό δίσκο, από τη στιγμή που το αυτί μας έπιασε το Disintegrate, το πρώτο single που μας πέταξαν στο δόξα πατρί. Δεν σας κρύβουμε τον ενθουσιασμό μας για το πολυπόθητο Antidepressants που Θα κυκλοφορήσει στις 5 του Σεπτέμβρη , αφού οι Λονδρέζοι ξέρουν τι κάνουν εδώ και χρόνια. Μπορεί ο νέος να είναι ωραίος, ο παλιός όμως είναι αλλιώς (συγνώμη για αυτήν την αναδρομή στο στίχο).

Suede
Photo by Dean Chalkley

Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει επίσημα 3 singles από το 10ο studio album και μιλάμε για τα: Disintegrate , το Trance State και το Dancing With The Europeans .

Το πρώτο κομμάτι αγκαλιάζει το πανκ ή τουλάχιστον την επιρροή που έχει, με μια goth διάθεση, κάτι που βλέπουμε να συνεχίζει και να ελπίζουμε σε ένα σκοτεινό και μελωδικό δίσκο.

Suede πυρετός

Η αγαπημένη μπάντα από τα Λονδίνα, έχουν καταφέρει να μείνουν εκεί που τους αφήσαμε με μια εξέλιξη που πολύ θαυμάζουμε. Αυτό το british indie pop που κάποιες μπάντες υιοθέτησαν αλλά άφησαν στην πορεία, αφού δεν κατάφεραν να συντηρήσουν τις σχέσεις μεταξύ τους (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε).

Φαίνεται πάντως ότι το μουσικό αυτό ύφος έχει αρχίσει να παίρνει και πάλι τα πάνω του και δεν σας κρύβω πως μου είχε λείψει.

Follow https://www.suede.co.uk/

suede takeover tour
suede takeover tour

Dark angel: A journey of defining moments

Dark Angel
Dark Angel

Dark Angel are visiting Athens in a few days for a show at Gagarin 205. Kyriakos Athanasiadis didn’t miss the opportunity to contact Gene Hoglan and discuss everything about Dark Angel as well as an extensive reference to Death and generally the American Thrash and Death Metal scene of the mid ’80s.

Good evening Gene! At first, I would like to say that it is a great pleasure to conduct this interview because we have a lot to talk about the past, the present and the future. Tell me, what’s new from Dark Angel?

G: Everything’s going great. I mean, we’re about to embark on a European tour, and that tour starts from Greece, and particular in Athens. That’s gonna be our second time playing there, and our first time was back in 2023. So, we’re all really excited. And, you know, we have the new album coming out, and we’re really happy about that. Additionally, we’ve just announced our US tour for the fall. We’re really feeling great for that one as well. So, there’s a lot of really interesting and exciting things going on for Dark Angel, and we’re happy to share them with everybody.

Very nice. Very nice. So, let’s start with the unfortunate part. The loss of Jim Durkin has definitely caused the band to an incredible high level. How do you feel about releasing the first Dark Angel album without Jim on the guitars?

Well, this is actually, it’s not the first Dark Angel album without Jim because as any Dark Angel fan knows, we released “Time Does Not Heal” (Editor’s note: Oops!). We had Brett Eriksen (Viking) on guitars. So, you know, when Jim left the band for the first time in 1989, we were able to carry on without him. But Jim was still alive then. It was Jim’s choice to leave the band the first time and we’ve remained friends.

“We just try to keep his spirit alive definitely through the riffs writing and through our love of Jim”

I mean, we were with Jim close friends. Whatever made him leave the band the first time in 1989, we were able to carry on and just hiccup right where we left off. So, but now that Jim is no longer with us, and this is our first album without Jim Durkin walking the earth along with us, we just try to keep his spirit alive definitely through the riffs writing and through our love of Jim and just the way that we’ve got him here in our hearts at all times.

Dark Angel back in 1986
Dark Angel back in 1986

So that’s one way that we’re able to keep moving forward because he is the founder/creator of Dark Angel. Without him, Dark Angel would not exist. So, in the first place, we’re very grateful to Jim for putting the band together forty years ago, in particular forty-three years ago. Yeah, forty-four years ago, I guess. So Yes, that’s where we’re very grateful for that, and we just try to keep his legacy alive through the music. Because he’s written some great music as we all have.

“We’re just trying to keep moving forward and put a really positive outlook on things for Dark Angel.”

So, we’re just trying to keep moving forward and put a really positive outlook on things for Dark Angel. And that’s where we’re at this very positive juncture in our current lives where we have a new album coming out. We’re we are excited about that. We’re getting to tour a lot. We’re getting to hang out as pals and friends, so that’s really cool. And Jim is with us every step of the way. Absolutely. We’re happy to move forward with his spirit right here in our hearts. Absolutely.

Dark Angel: "Extinction level event"
Dark Angel: “Extinction level event”

So, you released a couple of singles from your upcoming album, “Extinction Level event”, a while ago, which I thought were very good. What have been the reactions of the fans so far?

G: Well, as far as I know, like I said, I’ve said this many times. I spend no time online paying attention to what people say, good or bad. That’s never been a part of why I do what I do, but my management said that there’s a lot of positive. Although, there are some negatives. And so that’s where I’m just like, oh, negatives involving Dark Angel? Okay.

“I do this for us. I do this for me. We do this for us. So, if the fans wanna get on the Dark Angel “train”, killer!”

That’s always been. You know, we’ve been always a polarizing band. So if people enjoy the music, great. If they don’t, that’s their call. It’s not gonna keep me away from making kick ass metal. I do this for us. I do this for me. We do this for us. So, if the fans wanna get on the Dark Angel “train”, killer! And if there’s people out there as haters we’ve always had haters, you know, always.

So if that’s the case with the latest couple of singles, then, okay, it’s not going to change my mind, and it’s not gonna make me doubt anything. Like, my management said that there are some problems that people are facing with the artwork of the cover. Get over it, really. You know? Like, I love our cover. I love our artwork. Took us a couple years to get it together. Me and my artist, Kane Gillis, did a lot of work with it.

“So, this album for me is an absolute win – win”

And, you know, he is quite proficient at the computer graphics as well. It took a lot of work to get our artwork, and I’m excited about all of it. I’m very happy about the songs. I’m excited about the lyrics, the music, the production, the vocals, the performances in total. So, this album for me is an absolute win – win, and I’m just really, really excited to be able to share it with everybody.

I can’t wait for the day will come out. Come on, man. That’s all I’m saying. So there you go. It’s very nice. Very nice. I believe that the songs are very good. So it’s, evolution for, Dark Angel. Okay? We have 2025. It’s not 1986 or 1987, something like that. Thats the truth. This was the principle that was, you know, placed upon our selves with the writing.

Dark Angel always been an evolution in progress, and that is still the case in 2025.”

It’s like, there’s no point we’ve never repeated an album, so there’s no point in trying to repeat something from forty years ago, you know, thirty-five years ago, what however long it’s been. We’re not gonna do that. So, Dark Angel always been an evolution in progress, and that is still the case in 2025. Absolutely.

Doesn’t it stress you out that you are releasing new work after 34 years, having a brilliant legacy in the past with albums that in a large part established much of Thrash Metal?

G: Am I stressed? God, no. Not in the slightest. Man, I’m excited! Yeah. This album is for me. Like I said, this is all my opinions. This album is gonna be for people. You know, this is gonna be I think like I say, I can’t really have any conjecture on what people are gonna think of it. Hhhmm. I love it, and I am no slouch in being a judge of what I think is good thrash metal. There’s a lot of thrash metal that I think is pretty damn generic. You know, over the years, it’s happened. It happens. Say, sometimes bands don’t release the best records.

Dark Angel
Dark Angel

You could accuse Dark Angel of that. I don’t know how, but if you want to, that’s your call. But, you know, I think this album is gonna absolutely sit right at the top with tons of whatever you think about Dark Angel’s legacy, like, how yes. Dark Angel absolutely helps to create and mold a lot of extreme metal. And Dark Angel had a huge hand in influencing other thrash bands. I’ll give Dark Angel that. We had a large influence on a lot of what became death metal bands and extreme metal bands later. A lot of that happened with Dark Angel.

Dark Angel
Dark Angel

So, this new album is filled with really exciting thrash metal to me. So I’ll let everybody make up their own minds on it. You know? All I know is, like, when I get people reaching out to me saying: “Hey, man. We love the new song.” You know? Like, that’s how I hear from anybody. I get direct texts, because I’m not online. I have no interest in seeing what the world says on, you know, Twitter or Facebook or Instagram or anything.

“I move forward with all aspects of my career.”

Like, I’m way too busy for that. You know? So Yeah. Business. Judging, getting on there and going, what do people think about me on Instagram? Oh my god. You know what? So that’s the way I move forward with all aspects of my career. And I’m the only person I listen to my close-knit cohorts who are going to help guide my direction, but for the most part, I’m listening to myself, you know, pretty much.

Let’s go back a little bit, you once mentioned that if “Darkness descends” had cycled in early 1986 and not towards the end, its impact would have been different. Can you elaborate on that point of view?

G: You know, because we have a “Master of puppets” and a “Reign in blood” that was before “Darkness descends”. So you have said that, we’ll have a different impact to the people if this one I get what you’re saying. And, you know, that’s really just from what I heard at the time, just where, our record label folks were saying: “Man, this thing just came out two months ago, you know, or a month ago.”

“If you just had this album out a couple of months earlier Yes. They might have had a different impact.”

Because, I mean, it came out about three weeks after “Reign in Blood”. “Reign in Blood” is a “killer” record, you know, and “Master of Puppets”, killer albums! They are great, but, that was all. And people who reviewed it said I just reviewed the new Slayer album last week, and now I’m reviewing the new Dark Angel record.

When Dark Angel were touring with Possessed
When Dark Angel were touring with Possessed

And, boy, I tell you, “Peace sells…but who’s buying” of Megadeth just released a couple of months back, before I listened to Slayer. That’s all. That’s all conjecture, you know. Totally. I mean, just because just because somebody put that in an article somewhere or somebody told us that from the record label doesn’t necessarily mean it’s true. If you just had this album out a couple of months earlier Yes. They might have had a different impact. That’s fine.

“I’m not shy to recognize “Darkness descends” as impact or Dark Angel’s impact.”

It still had quite the impact, had a big impact on all the big bands that are out there that were already out and a big impact on bands that were to come later. So it still had quite an impact. No doubt of that. So we’re proud of that anyway, you know, and I’m not shy to recognize “Darkness descends” as impact or Dark Angel’s impact. They were having impact on the metal scene before I joined Dark Angel.

Dark Angel: "Darkness descends"
Dark Angel: “Darkness descends”

So I know I watched it in person, you know, before I was in the band. So, so there you go. That means that is something to be said, but we’re really happy that if “Darkness descends” has had an impact forty years later where people are still talking about it and people are still requesting, “Hey man! Would you come over to our town and play that album in its entirety?” We’re very fortunate for that.

“It wasn’t Dark Angel who made it an iconic record, or whatever term you want to use — says a lot. It was the fans who did it”

So, you know, I won’t discount that either. The fact that we still get to talk about this album — and that it wasn’t Dark Angel who made it an iconic record, or whatever term you want to use — says a lot. It was the fans who did it, you know, and people who wrote about Thrash metal in 1985 through ’87. Just Yeah! Τhose kind of people that have created the legacy that “Darkness descends” seems to have.

Don Doty and Eric Meyer of Dark Angel during the era of "Darkness descends"
Don Doty and Eric Meyer of Dark Angel during the era of “Darkness descends”

And for it to be included in a lot of those all-time greatest thrash albums lists — that’s very cool, you know? I mean, those lists are small, and we’re really appreciative to be on one of them. Yeah. But I believe that, those years, 1986, 1987, ’85, there were dozen of Thrash metal albums that were the beginning. So Absolutely. Every fan was, like, bombing with a lot of albums that time. A lot of Absolutely.

I mean, look at the year of 1986. I mean, all the classic albums that have come out, of course, from the big three of the big four. And, of course, you’ve got, you know, “Darkness descends”. You got, you know, you know, Kreator “Pleasure to kill”. Yeah. I don’t think Destruction was releasing great records as was, Sodom were bringing out good stuff, and I know Celtic Frost was too.

Dark Angel
Dark Angel

You know, Death Angel and Testament were both recording their records in ’86 to be released pretty early in ’87. So, so it’s a pretty magical year. In ’87, it followed up with a whole bunch of really “killer” records. And, you know, you got bands like Death releasing their album in ’87, which that was a pretty aggressive.

Possessed
Possessed

You know, it was pretty thrash metal esque with some gore lyrics and vocals over it. You know, “Thank you, Possessed, for setting that template”. A lot of it was really what an exciting few years of metal, you know? And metal is always retained its excitement, you know, no matter what. So, we’ll take it. Yeah. And, to say for the history that, you have used the same producer with them.

Also “Scream bloody gore” was with the same producer, that you used in “Darkness Descends”, I think. 

G: That is correct. And, you know, before even “Darkness Descends”, Randy Burns, the producer, he was producing not only Possessed “Seven churches”, but also, Megadeth’s “Peace sells…but who’s buying”. And as well as I learned this way after the fact, but Randy Burns had a gigantic production, resume involved in the punk scene.

“Randy Burns, the producer, he was producing not only Possessed “Seven churches”, but also, Megadeth’s “Peace sells…but who’s buying””

All the punk bands that were huge when I was growing up around the LA scene, Randy Burns was pretty much the single man in charge of all of those. I learned that years and years after the fact. So Randy was around for a whole lot of killer stuff.  Like, you know, he’d done some Nuclear Assault works as well. And you know, how cool is that? I mean, he has all those killer records.

Randy Burns
Randy Burns

He also produced my favorite, Crumbsuckers album, “Beast on My Back”. What a legendary album that was. And Randy always Randy, I you know, we remain friends, and he’s been hanging around with Dark Angel quite a bit. You know, like, he’s he comes to our shows, and he came to a Dethklok show a few months back and all that. And we were talking about, like, just productions and things like that.

Gene Hoglan with Dethklok
Gene Hoglan with Dethklok

He was speaking with Brendon Small (Dethklok) about productions and you know, because Brendon likes a lot of those records too. And Randy had said, “I was pretty good at getting a drum sound.

“It was definitely cool working with both Burns, Randy and Scott.”

I wasn’t that good in getting a guitar sound.” I was like, because, I mean, his drum sounds are crushing. Like, the drum sounds are really huge. And I was like, “I never thought about it that way, where the drums are massive, but the guitars… yeah, I see what you’re saying now, Randy.” You know? That was a bit of a challenge for him. But still, it was definitely cool working with both Burns, Randy and Scott.

How do you feel that hundreds of bands in the industry cite your first three albums as a great insistence for their sound even after almost four decades. How do you see the modern Thrash Metal sound these days and which bands would you single out?

G: Well, you know, I mean, it’s very cool that we’ve had that kind of legacy, I suppose. So, I think your question was — are there any newer thrash bands that stand out? Yeah, definitely. I mean, I know they’re more death-thrash, but for me, Revocation is a pretty thrashy band. Their riffs don’t really sound like death metal to me, they sound more like aggressive thrash metal.

“I’ve always felt that bands like Cannibal Corpse, Morbid Angel and Deicide, musically, lean more toward aggressive thrash metal than the rumbling death metal”

And I think that’s awesome. And for me — just in my opinion — this is how I feel, because I love aggressive thrash metal so much. I’ve always felt that bands like Cannibal Corpse, Morbid Angel and Deicide, musically, lean more toward aggressive thrash metal than the rumbling death metal that was emerging back in 1985. You know, that early death metal sound that was just starting to bubble up.

Cannbal Corpse
Cannbal Corpse

To me, Cannibal Corpse riffs are killer, aggressive thrash riffs. I mean, take a song like “Hammer smashed face”, or “Stripped, Raped and Strangled”, or even “The Bleeding”, those are catchy, thrashy riffs. Very thrash-metal in feel. The vocals are very death-metal oriented — and I mean that as the ultimate compliment, you know — because I love Cannibal Corpse, I love Morbid Angel, I love Deicide. I love all these great bands. I love Obituary too, but their form of death metal is quite different from, say, Cannibal Corpse. You know? We all hear that, obviously — those are pretty obvious statements on my part.

Morbid Angel
Morbid Angel

But yeah, I really do dig Revocation. And about ten years after thrash metal had its heyday, The Haunted released their first album, which included the song “Hate Song” — an instant thrash metal classic. I mean, that thing was amazing. Forbidden in 1997 put out “Green” record, which was a great album, and they were kind of, leaning away from what Forbidden used to sound like.

The Haunted
The Haunted

Forbidden now has some new material coming out. I’m excited to hear that because Forbidden is one of my all-time favorite bands. So I’m excited to hear, you know, what forbidden is sounding like. I’ve heard the “Divided by zero” single, and that’s killer Forbidden music. I mean, their new singer, Norman Skinner, is crushing it.

Forbidden
Forbidden

You know, he’s doing a great job. I mean, if you’re for those of us who love Russ Anderson, what a great, you know, what a great return to classic Forbidden sounds. So, you know, I’m excited for the new forbidden release. Also, you know, everyone keeps talking about the new Exodus, I can’t wait to hear it! For me, it’s the old-school guys — the ones who were putting out albums back in the day. I’m always going to listen to them, because they represent the evolution of this style of music. Where did it start in 1984, 1985, 1986, 1987? And where are those bands these days? I’m always going to pay attention to everybody that releases records.

Exodus
Exodus

For instance, I’m looking forward to the next Artillery album. I love Artillery. Boy, Terror Squad (Editor’s note: A Japanese band) records, one of my all-time favorites. Another one band that i like is Cyclone Temple. But yeah, that’s who I tend to pay more attention to. Still, there are so many younger bands keeping the music and the spirit alive. Killer stuff. And that, to me, is a testament to how cool thrash metal was back in ’83 through ’87 or ’89 — whatever you wanna call it.

Artillery
Artillery

That music was so powerful that now, forty years later, you’ve got 20-year-olds saying, “I want my band to sound like those bands from the ’80s”. Thrash metal to me is my favorite form of metal. Yeah. Love all forms of metal, but thrash metal is aggressive thrash metal, this is number one for me. So, you know, I always enjoy when somebody’s gonna put a new stamp on something, on the other hand still keep the energy and the aggression and the evilness of early thrash alive.

Well, let’s go a little bit to Death. What do you remember from your time in Death, i.e. “Individual thought patterns” and “Symbolic”? What do you think is the contribution of these albums to our music and also what is the social impact on the average metaller? That is, how to perceive events in the modern world.

G: Well, I’m going to answer the first part of that question, and then I’ll ask you to repeat the second part. As for my thoughts on those two records — and this is just my opinion, I could be totally wrong — I really feel like those albums helped Chuck move into two other styles of metal. One of them was melodic death metal. Because, up until “Individual thought patterns”, most death metal, for the most part, was just trying to out-aggress everything else — which, of course, is “killer”. I love that. But when “Individual thought patterns” came out, that was a pretty musical record.

Death: "Individual thought patterns"
Death: “Individual thought patterns”

Like, I loved “Human”. “Human” is, to this day, my favorite Death album because of the songs, because of the performances of everybody involved, and just the aggression of it. It just sounded really mean, and it was well played. It sounded a lot meaner and much better played than the previous album, “Spiritual Healing”. It felt like Death had a breath of fresh air infused into it.

“Human” is, to this day, my favorite Death album”

So, with that in mind, when it came time for “Individual thought patterns” — writing and recording — the goal was to keep that spirit alive through the playing. But at first, when I was hearing these new songs, I remember thinking: “Wait a minute… these don’t hit me with the same level of aggression that Human did.” Chuck is taking this band in quite a direction. Am I on board? Am I not on board? Now, of course, I was on board, so I was like, well, how can I help Chuck reach his vision?

Death during era of "Individual thought patterns"
Death during era of “Individual thought patterns”

So, you know, that’s where I tried to create drum patterns that that really moved with the riffs, and I really utilized the riffs involved in in the in the in the songwriting form. So that’s where, you know, that album had its impact in terms of okay. There’s a new style of music coming. Death helped usher in another style with the previous album, technical death metal. You have your atheists and bands like that.

“So, Watchtower being, like, the grandfathers, the godfathers of technical metal.”

Prior to that, playing some technical music, we were all big Watchtower fans. So Watchtower being, like, the grandfathers, the godfathers of technical metal. They were the ground zero of technical metal, you know, fusing Metallica with King Crimson and Yes and Motorhead and all that kind of stuff, Rush. So keeping a lot of that spirit alive through the album “Individual thought patterns” and then to “Symbolic” album, you see how both are polar opposites in terms of approach.

Death: "Symbolic"
Death: “Symbolic”

“Individual thought patterns” put together pretty quickly. You know, Chuck had a deadline he was working with. We put “Individual thought patterns” together in about three weeks, and then we were in the studio recording. With “Symbolic”, we had the chance to build things from the ground up in many ways — and you can hear that. That album has a different kind of feeling; it sits and settles in a more deliberate way.

“With “Symbolic”, we had the time to work things out, to try different ideas and experiment a bit.”

I’ve always described “Individual thought patterns” as a bull in the china shop of melody, musicality, and creativity. It just kind of felt… you know, a bit rushed and raw. With “Symbolic”, we had the time to work things out, to try different ideas and experiment a bit. With “Individual thought patterns”, it was more like: you’ve got an idea? Boom — there it is. Lock it in. Let’s go. But with “Symbolic”, we had the chance to move around a little more with the material, explore things, and really shape the songs.

Death during the era of "Symbolic"
Death during the era of “Symbolic”

We had the time to really maneuver with the songs and let them settle into where they naturally needed to go. That was the main difference between those two albums. But I definitely think, and credit to Chuck for this, he wasn’t paying attention to what anyone else was doing. He had to follow his own heart, and that’s always been my number one rule: you’ve got to listen to yourself. You can’t have people in your ear saying, ‘You should sound like this’ or ‘You should sound like that.

“Just look at “Symbolic”. To a lot of people, that record is pretty much untouchable.”

Chuck only listened to Chuck — and to his credit, absolutely. Just look at “Symbolic”. To a lot of people, that record is pretty much untouchable. You just can’t fault that album. I feel pretty much the same way about “Individual thought patterns” and for me, “Human” as well. Still, you’ve got a very strong list of albums that have made Death one of those untouchable bands. There’s really not much you can fault Death for. So, kudos to Chuck.

A-B-S-O-L-U-T-E-L-Y! I totally agree with you! Chuck was an incredible musician who offered us “gems” of our favorite music. To me he was an artistic genius with an amazing understanding. The second part of my question was about the effect of the lyrics on the average metaller i.e. “Symbolic”

G: I understand that. Okay, I’m picking up what you’re laying down there. And I think that was just Chuck. Chuck himself said that part of what made him decide to only listen to himself was the realization that he wasn’t the same guy he was a decade earlier, writing “Scream bloody gore”, “Leprosy”, and all those albums. He wasn’t that same person anymore.

“He definitely had his own opinions about what was right and wrong, and that really started coming through lyrically on “Spiritual healing”

You know, he was growing up a bit, starting to see what the world had to say about things. He definitely had his own opinions about what was right and wrong, and that really started coming through lyrically on “Spiritual healing”…Writing songs like “Altering the future”, “Living monstrosity”, “Genetic reconstruction”, and “Spiritual Healing” — where he’s observing and expressing strong feelings about real issues.

Death during the era of "Individual thought patterns"
Death during the era of “Individual thought patterns”

For Chuck, writing about real-life experiences started to matter more than just the usual ‘drink from the goblet of gore’ kind of themes. And that’s understandable — you know, you grow up a little. You start kind of seeing what’s going on in the world, and you want to write about that. I think when “Symbolic” came around, Chuck began writing more introspectively — really looking inward and reflecting on how he felt about things. It’s one thing to observe and say, “She’s a stupid bitch”, you know, that kind of thing.

Death during the era of "Symbolic"
Death during the era of “Symbolic”

But when you start asking yourself some real-life questions — and that starts coming out through your art — that’s taking a huge leap forward. That’s putting yourself on the line, putting your soul — and yeah, your ass — out there. And I think it worked. For Chuck, it absolutely worked. It allowed people to see him in a much more human light — not just as the “godfather of death metal’ or the ‘godfather of gory lyrics.”

“That’s where it stands now: Chuck created himself, and he didn’t listen to anyone else. So yeah — good for you, Chuck.”

Those are shallow titles, honestly. Chuck wanted to be seen as Chuck Schuldiner — the artist. And I believe he took it upon himself to create that identity, on his own terms. That, to me, is where Chuck’s legacy truly lies. That’s where it stands now: Chuck created himself, and he didn’t listen to anyone else. So yeah — good for you, Chuck.

Absolutely! Next question, is it true that you were once a roadie in Slayer before you joined Dark Angel? If so, what was that time like in general and how did you join Dark Angel during the legendary “Darkness descends” era?

G: Well, it’s true — a lot of people are under the mistaken impression that I was Dave’s drum tech. People just kind of assume that. But no — I was actually their lighting guy. Not a lighting designer like they call it now — I just ran the lights for them. It wasn’t a big deal or anything, but I still remember how it all came about. I used to go see Slayer all the time when I was about 15 or 16. Back then, a lot of clubs in L.A. were all-ages, so they didn’t check IDs too strictly.

“I used to go see Slayer all the time when I was about 15 or 16.”

I’d just go and see Slayer whenever I could. At the time, they were a really small band in L.A. — and honestly, I think their music was just way too extreme and heavy for most people. In ’83 and ’84, everyone was into bands like Mötley Crüe, you know? The bandanas, the spandex — all that cock rock hair metal stuff, which to me was total horseshit.

Slayer
Slayer

Slayer wasn’t part of that scene at all. They were doing tons of shows with Dark Angel and part of that underground metal movement. I mean, even Metallica started in L.A., but they bailed as soon as they got the chance — and I don’t blame them. So, how I ended up working for Slayer? We were all friends, and one night I showed up to a mid-week gig, and Tom goes, “Hey, our light guy’s not gonna make it. See that light board over there? You think you can figure it out?” I was like, ‘Sure.’ It had, like, eight buttons.

Dave Lombardo and Gene Hoglan
Dave Lombardo and Gene Hoglan

How hard could it be? The light board was about the size of an iPad — and I’m actually talking to you on an iPad right now. It was pretty tiny. So that night, I ran the lights, and it went great. The next week, same thing: another show, and the light guy couldn’t make it again. Tom asked me if I wanted to do it again, and I said, “Okay, sure.” After a while, it just became routine — I’d show up at the Slayer shows and head straight to the light board to run the lights.

Slayer: "Haunting the chapel"
Slayer: “Haunting the chapel”

Then, when it was time for their very first tour — the “Haunting the West Coast” tour, a short run up and down the West Coast — Tom asked me if I wanted to come along. Later, Tom told me he had to ask my parents for permission to let me go on the road with them. I was like, “Wow That’s crazy.” He said, “Well, you were a minor, so I had to, you know, become your legal guardian for that tour.”

“Later, Tom told me he had to ask my parents for permission to let me go on the road with them.”

So on that run, I often did Dave’s sound checks — I’d go play his drums while the band jammed, just so Dave could hear what the band sounded like from the front of house. Guitarists and vocalists can easily walk out front with wireless setups to hear how the band sounds, but drummers rarely get that chance unless someone else plays the material for them. That someone was me. So yeah, that’s how it worked. It was pretty fun.

Also is it true that you once got a ship’s propeller and used it in your then drum kit?

G: Yes, it is. You can see that propeller — I got it at the end of Dark Angel’s first run in the music scene, and then I used it on the “Individual Thought Patterns” album. Anytime you hear that little ding, kind of like hitting a ride bell, especially in the chorus of “Overactive Imagination”, that’s the propeller. It’s all over that record. I used it instead of a splash cymbal or something similar.

So yeah, it’s definitely featured there. You can even see it in the “Philosopher” video on YouTube — if you watch it, you’ll see me playing drums with a big boat propeller right in front of me. It was just something fun to play with. I’ve always been pretty adventurous when it comes to drumming — I like introducing odd, weird sounds and things. So yeah, that’s the story.

Gene Hoglan
Gene Hoglan

You will perform in Athens and at Gagarin 205 on August 1st. What can people expect from Dark Angel in this show?

G: What you can absolutely expect — 100% — is a night of intense, relentless, brutal metal, just straight in your face, man. That’s what Dark Angel is known for: intense live shows. The last time we played in Greece, the crowd was absolutely nuts.

Dark Angel, Demolition Hammer, Cult Of Orpist, Memorain Live Poster
Dark Angel, Demolition Hammer, Cult Of Orpist, Memorain Live Poster

 

Upcoming Events