Megadeth: Το σωστό timing ενός farewell
O Dave Mustaine των Megadeth ανακοίνωσε την κυκλοφορία μιας farewell περιοδείας και την κυκλοφορία του τελευταίου άλμπουμ της μακρόχρονης καριέρας του. Είναι κάτι που αναμέναμε οι περισσότεροι που ακολουθούμε μιας από τις μεγαλύτερες thrash metal μπάντες της υφηλίου. Είμαι υπεροβολικός? Όποιος το αμφισβητεί, ας πάει να συνθέσει επτά thrash metal αριστουργήματα στη σειρά έτσι όπως έκανε ο ηγέτης τους από το La Mesa της Καλιφόρνιας. Εδώ λοιπόν θα ξεκινήσουμε μια σύντομη αναδρομή στην καριέρα των Αμερικάνων.
Υπάρχουν δυο θρύλοι στην πιάτσα του Bay Area σχετικά με τους Megadeth και τον Dave Mustaine. Ο πρώτος είναι ότι ο Lars τον έστειλε από την Νέα Υόρκη μαζί με την απόλυση του με λεωφορείο πίσω στη δυτική ακτή. Ο δεύτερος είναι η γνωριμία του Dave Mustaine με τον Dave Ellefson ο οποίος λέγεται ότι ο πρώτος πέταξε μια γλάστρα στο παράθυρο του διαμερίσματος του δεύτερου. Μετά γνωρίστηκαν καλύτερα και ξεκίνησαν τους Megadeth. Τώρα λοιπόν τι ισχύει από όλα αυτά, μόνο ο Mustaine μπορεί να μας εξηγήσει.
Οι Megadeth είναι ιδέα!
Για αρχή να πούμε ότι οι Megadeth είναι πολύ μεγαλύτερο κεφάλαιο στη μουσική μας από οτι νομίζουν οι περισσότεροι εκεί έξω. Για πολλούς, ανάμεσα σε αυτούς βρίσκομαι και εγώ, θεωρούμε τον Mustaine μουσική ιδιοφυΐα. Δίσκοι όπως τα επτά πρώτα τους θεωρούνται “κοσμήματα” που ανήκουν στο τεράστιο “χρυσορυχείο” της αγαπημένης μας μουσικής. Τα “Killing Is My Business… and Business Is Good!”, “Peace sells…but who’s buying”, “So far, so good, so what”, “Rust in peace”, “Countdown to extinction”, “Youthanasia” και “Cryptic writings” δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από μεγάλες κυκλοφορίες “δεινοσαύρων” της μουσικής μας.
Έβαλα και το “So far, so good, so what”, ε ναι, πείτε μου τώρα ότι όταν το βάζετε τα “Set the world on fire” και “In my darkest hour” δεν φεύγουν πράγματα προς τον τοίχο? Δισκάρα με μια διασκευή ορόσημο, το “Anarchy in the U.K.” των Sex Pistols.
Κυκλοφόρησαν δίσκους που έμειναν στην ιστορία
Για να μην μιλήσουμε για το αριστούργημα “Cryptic writings” που μπορεί να κυκλοφόρησε στη σκιά των “Rust in peace”, “Countdown to extinction” και “Youthanasia” αλλά έδωσε τόσα πολλά. Το ακούς και λες, αυτό είναι ένα Megadeth άλμπουμ τόσο διαφορετικό που σε πορώνει. Τεράστιος δίσκος που στέκεται δίπλα στο “Youthanasia” εύκολα.
Οι Megadeth ποτέ δεν φοβήθηκαν τις αλλαγές
Μετά ήρθαν οι αλλαγές στον ήχο, με αλλαγή εταιρείας και το “Risk” ήρθε με έναν τρόπο άγαρμπο προς τους οπαδούς. Στο soft rock και το pop και σε παρόμοιους χώρους μπορεί να είναι εντάξει συνθετικά αλλά δεν έπεισε καθόλου η αλλαγή αυτή. Όσοι βέβαια το παρομοιάζουν με την αλλαγή των Metallica στο “Load” και “Reload”, είναι πέρα για πέρα ανούσια. Όπως είναι ανούσια και η σύγκριση των μπαντών μεταξύ τους.
Οι αλλαγές στα line up γινόντουσαν πιο συχνά από ποτέ μετά την αποχώρηση Menza/Friedman
Το “The world needs a hero” είναι ένα άλμπουμ επανεκκίνηση και επιστροφή στα γνωστά metal μονοπάτια. Έχουν φύγει Menza και Friedman και έχουν έρθει στη θέση τους Jimmy DeGrasso και Al Pitrelli αντίστοιχα. Η συνεργασία του τελευταίου με τον Dave φέρνει ένα πιο “Countdown to extinction” και “Youthanasia” προσανατολισμό. Γενικά ένα άλμπουμ που χαρακτηρίζεται με τον όρο “OK”.
Αργότερα ήρθε το “The system has failed” με Chris Poland στις κιθάρες, στο μπάσο και τα drums βρίσκουμε τους Jimmie Lee Sloas και Vinnie Colaiuta αντίστοιχα. Για όσους δεν γνωρίζετε αυτό το άλμπουμ προοριζόταν να ήταν το προσωπικό του Dave Mustaine, για κάποιο λόγο όμως δεν έγινε έτσι.
Να φανταστείτε ότι δεν τα βρήκε με τον Friedman σε τέτοιο βαθμό, που επιστράτευσε τον πρώτο κιθαρίστα των Megadeth για να τον βοηθήσει. Τελικά πήγε καλά εμπορικά το άλμπουμ και ξεκίνησε για τα καλά η ανοδική πορεία της μπάντας.
Η μεγάλη επιστροφή με τα αδέρφια Drover
Στο “United abominations” βρίσκουμε τον εξαιρετικό Glen Drover στις κιθάρες με προϋπηρεσία στο εκπληκτικό “House of God” του King Diamond αλλά και στους τρομερούς Eidolon. Εδώ λοιπόν έχουμε την καθιέρωση των Megadeth με έναν εξαιρετικό δίσκο.
Πραγματικά πολύ καλός album και δουλεμένο στο έπακρον. Ο αδερφός του Glen βρίσκεται στα drums όπου και αυτός ήταν στους Eidolon. Στο μπάσο βρίσκουμε τον σημερινό μπασίστα της μπάντας, James LoMenzo, ο οποίος έχει δουλέψει με Black Label Society και Ozzy Osbourne μεταξύ άλλων. Ήταν ένα άλμπουμ επιστροφή στις “ρίζες” ξεκάθαρα.
Τα “Endgame” και “Th1rt3en” κινήθηκαν στα ίδια πλαίσια με κιθαρίστα αυτή την φορά τον σπουδαίο Chris Broderick. Το “Super collider” μπορείς να το πεις και πειραματικό δίσκο, δεν πρόσφερε και πολλά στη φάση που βγήκε και ήταν και το τελευταίο με τον Broderick. Να σημειωθεί ότι ο Ellefson επέστρεψε στις τάξεις της μπάντας από το “Th1rt3en”.
Από τους καλύτερους δίσκους της τελευταίας εικοσαετίας τα “Dystopia” και “The sick, the dying…and the dead!”
Με τον Chris Adler στα drums και τον Kiko Loureiro από τους Angra, έχουμε το θαυμάσιο “Dystopia” που επαναφέρει τους Megadeth εκεί που τους έχουμε συνηθίσει. Στην κορυφή των προτιμήσεων μας. Τελευταίο άλμπουμ με τον Βραζιλιάνο κιθαρίστα ήταν το “The sick, the dying… and the dead!” το οποίο ήταν ότι καλύτερο τα τελευταία χρόνια για την μπάντα, μην πω για την εικοσαετία.
Κάναμε λοιπόν αυτή την σύντομη αναδρομή για να τεκμηριώσουμε με σαφήνεια και σοβαρότητα κάποια πράγματα. Έτσι λοιπόν φτάνουμε στην ανακοίνωση του Mustaine ότι διαλύει το παρεάκι με έναν τελευταίο δίσκο και μια αποχαιρετιστήρια περιοδεία. Το timing είναι σωστό και δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Έχουμε να κάνουμε με έναν ηγέτη μπάντας που πέρασε πολύ μεγάλες τρικυμίες κατά την διάρκεια της καριέρας του που μετράει σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Πολλοί από εμάς δεν θα αντέχαμε ούτε το 1/10 από αυτά πέρασε. Ειδικά την εποχή του “So far, so good, so what” αλλά και το μεταίχμιο “Risk” και “United abominations”. Ζόρικες περιόδοι για τον Mustaine.
Επίσης τίθεται και το θέμα της υγείας του, μιας και πέρασε μια ζόρικη δοκιμασία με την επάρρατη νόσο. Είναι και σε μια ηλικία που αριθμεί 63 έτη. Έδωσε ότι έδωσε ο άρχοντας, ένας αρχηγός που υπηρέτησε το ιδιώμα με επιτυχία για σαράντα χρόνια. Έναν καλλιτέχνης που έπεσε και στάθηκε στα πόδια του αρκετές φορές. Αυτό ήταν το τέλος μιας μπάντας που μας έδωσε “θησαυρούς” ποιοτικής σκληρής μουσικής, που δεν έκανε πίσω στο να παίρνει ρίσκα συνέχεια. Δεν επαναπαύθηκε ποτέ στην επιτυχία του “Youthanasia” ή του “Rust in peace” ας πούμε. Πάντα ακολουθούσε τους δισκούς της κανονές.
Εμείς με την σειρά μας καθ’όλη την διάρκεια της προετοιμασίας του νέου τους άλμπουμ όσο και της επερχόμενης περιοδείας τους, θα πραγματοποιούμε αφιερώματα για δίσκους που έμειναν στην ιστορία και γράφτηκαν στα βιβλία αυτής με “χρυσά” γράμματα. Μέχρι τότε λοιπόν δεν λέω αντίο στον άρχοντα, μιας και θα τα πούμε στο επόμενο κείμενο μου.
