Ο Dub FX, παγκοσμίου φήμης beatboxer και κορυφαίος καλλιτέχνης της street art, θα βρεθεί το Σάββατο 18 Οκτωβρίου στο Fuzz Live Music Club στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας του για την παρουσίαση του νέου του album με τίτλο Open Secret Society.
Ο Dub Fx με τον Woodnote, ζωντανά στην Αθήνα! Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2025 Fuzz Live Music Club Εισιτήρια μέσω του More.com
Θα απολαύσουμε ένα μουσικό υπερθέαμα, ένα εκρηκτικό και καθηλωτικό live γεμάτο από ολόφρεσκη dubstep, drum & bass, hip hop και reggae όπως δεν τις έχουμε ακούσει ξανά από μια πραγματικά ιδιαίτερη και μοναδική περίπτωση καλλιτέχνη.
Το “Open Secret Society”,
αποτελεί ένα άλμπουμ συνεργασίας μεταξύ των Dub FX και Woodnote και ενσαρκώνει το πνεύμα του κινήματος, με τον ίδιο τίτλο – προκαλώντας τα όρια, αφυπνίζοντας τη συνείδηση και ενώνοντας τους ανθρώπους μέσω του ήχου.
Όλα τα τραγούδια του δίσκου δημιουργήθηκαν με τη χρήση ενός MPC, του Cubase και ενός loop station που ονομάζεται Loopy Pro.
Ο DUB FX εφάρμοσε τη μοναδική του μουσική φόρμουλα, που έχει ανaπτύξει κατά τη διάρκεια της καριέρας του, η οποία περιλαμβάνει στοιχεία όπως bouncy beats, μελωδικές μπασογραμμές, jazzy slash chords, groovy skanks, επικές ενορχηστρώσεις πνευστών και συνειδητοποιημένους στίχους.
Το album περιλαμβάνει μια σειρά από τραγούδια που άνετα χαρακτηρίζονται ως party bangers πολλά από τα οποία παρουσιάζονται μέσα από μια σειρά από συνεργασίες. Τέλος, η παραγωγή, η μίξη και το mastering έγιναν με τα υψηλότερα πρότυπα από τον ίδιο τον DUB FX.
Το Open Secret Society θα είναι διαθέσιμο καθ’ όλη τη διάρκεια της περιοδείας και όσοι παρευρεθούν στις συναυλίες θα έχουν την ευκαιρία να πάρουν ένα αντίτυπο απευθείας από τους καλλιτέχνες.
Ο Dub FX
έχει αποδείξει περίτρανα ξανά και ξανά γιατί έχει χαρακτηριστεί ως ο μάγος του beat box, ένας μαέστρος των μηχανημάτων. Με στίχους που παραμένουν άμεσοι και με κοινωνική συνείδηση, χωρίς να νοιάζεται αν αυτή η επιλογή είναι κόντρα στο “ρεύμα”, με κομμάτια-δυναμίτες, όπως τα “Flow”, “No Rest For The Wicked”, “Love Someone”, αποτελεί εδώ και αρκετά χρόνια ένα φαινόμενο στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Θα μας προσφέρει όπως συνηθίζει μια δυνατή και καινούργια εμπειρία με τη παρουσίαση του νέου δίσκου άλλα θα ερμηνεύσει κι επιτυχίες του παρελθόντος, με το μαγευτικό σαξόφωνο του Mr. Woodnote να τον συνοδεύει σ’ ένα καταιγιστικό κι εκρηκτικό live!
https://www.youtube.com/watch?v=LGMU4C4DL1M
Για σχεδόν δύο δεκαετίες, οι Dub FX και Woodnote χρησιμοποιούν συχνότητες και συντονισμό για να αφυπνίσουν τα μυαλά και να εξυψώσουν τα πνεύματα. Από τον Σεπτέμβριο έως τον Δεκέμβριο του 2025 θα περιοδεύσουν για άλλη μια φορά σε όλη την Ευρώπη για να εμφανιστούν και να φέρουν κοντά ανθρώπους που πιστεύουν στη δύναμη της μουσικής να εμπνέει την αλλαγή και να πυροδοτεί την ευαισθητοποίηση.
Έρχεται η Γιορτή του Cinema 2025, την Πέμπτη 30 Οκτωβρίου με Ενιαίο εισιτήριο στα 2€! Θα το χάσεις;
Η πιο αγαπημένη κινηματογραφική συνήθεια επιστρέφει! Άδραξε την ημέρα και άρπαξε την μοναδική αυτή ευκαιρία, για να δεις αγαπημένες ταινίες και να βιώσεις την αγάπη του κινηματογράφου!
Την Πέμπτη 30 Οκτωβρίου όλη η Ελλάδα γίνεται μια τεράστια κινηματογραφική αίθουσα: σε όλα τα σινεμά της χώρας, όλες οι ταινίες και όλες οι προβολές με ενιαίο εισιτήριο 2€.
μία ιδέα που έγινε θεσμός, έρχεται για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, δίνοντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε τη μαγεία της μεγάλης οθόνης με μειωμένη τιμή.
Επιλέγουμε την ταινία που θέλουμε, την παρέα που προτιμάμε, την αίθουσα που μας αρέσει, παίρνουμε τα ποπ κορν μας και δίνουμε ραντεβού στη μεγαλύτερη κινηματογραφική γιορτή της χρονιάς.
Γιατί την Πέμπτη 30 Οκτωβρίου δεν πάμε απλά σινεμά. Πάμε στη Γιορτή του Σινεμά. Μόνο με 2 ευρώ
#giortitoucinema #giortitoucinema2025
Με την υποστήριξη:
ΕΔΙΚΤΕ, COSMOTE TV, CINENEWS, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Μην χάσετε την ευκαιρία να δείτε νέες ταινίες αλλά και να περάσετε ένα απόγευμά σας στον κινηματογράφο! Θυμάστε άραγε την τελευταία σας φορά στον κινηματογράφο και αν ναι, ποια ταινία είχα δει;
Μετανιώσατε ποτέ για λεφτά που δώσατε;
Να μια καλή ευκαιρία !
Australian cinematic experimental/ math rock project SEIMS will release their new album “V” this Friday, October 10th via Bird’s Robe Records/ dunk!records.
“V” is a new full-length album featuring their signature blend of complex rhythm, memorable melodicism and sonic exploration.
The brainchild of multi-instrumentalist Simeon Bartholomew, SEIMS has evolved into an explorational and formidable band over the course of several records, including their most recent release Four which saw them pick up a sizeable underground audience and launched them on tours around the world, including performances at ArcTanGent (UK), Dunk! Festival (Belgium) and supports for And So I Watch You From Afar (Northern Ireland), sleepmakeswaves (Australia) & Delta Sleep (UK).
seims V
The new record V
expanded on themes explored on Four with exquisitely crafted arrangements of tracks ranging from complex odd-meter timing to standard rhythmic feels. Preoccupations picks up where Showdown Without A Victim left off, evoking 65daysofstatic’s Wild Lightera mixed with Stranger Things. Chaos Within A Construct continues a similar vein, infused with the relentless energy of contemporaries like And So I Watch You From Afar, but blended with the clean tones and beguiling precision of a mid-west emo math rock band (or Delta Sleep, if you’re more that way inclined).
But then you have tracks like the Rush-meets-Oasis-with-a-hint-of-Moby melodic pop-prog of Forever The Optimist which maintains SEIMS unique ability to straddle parallel universes. It’s the perfection of the experimental side that is most appealing with SEIMS. These are sonic explorations, but conducted with compositional mastery by monster players and performers.
The album was written & produced by Simeon Bartholomew himself, engineered by Tim Carr (We Lost The Sea), mixed by Alex Wilson (sleepmakeswaves) & mastered by Jeff Lipton and Maria Rice at Peerless Mastering, Boston.
As well as Simeon performing bass, guitars, synths, piano & vocals himself, it also features blistering performances from Plini drummer Chris Allison, Sam Sheumack (Fangz) on slide guitar, Mark Owen (We Lost The Sea) on guitar, Nataliya Lukich on violins, Monique Turner on violas, Tangents/FourPlay member Peter Hollo on cellos, Tom Botting (Scoredatura) on double basses, Paul Murchison on trumpet & flugelhorn & Luke Bartley on tuba and sousaphone.
seims
Simeon says:
“The only true thing I care about in the world is growth. If we’re not trying, we may as well not be trying at all. SEIMS has always had this at the core – try and do something I can’t. Play drums. Play piano. Mix an album. Sing lead vocals. Arrange an entire orchestra. Cross-pollinate as many genres as possible. Write a concept album. Play something in 14/8 but make it groove as if it were 4/4. Try to be a better musician. Try to be a better composer. Try to creatively push myself, and my skill set, with every release. Try to make the uncomfortable, comfortable.
And now being a father to a gorgeous, independent, witty joker – “trying” has so many new meanings. It’s about being able to be on the same plane as someone who has literally only experienced this planet for a mere four years. It’s also about dealing with your own inner demons in a mature manner – trying to role model not just who you are, but helping your child see who they could be.
Flowing Upstream is exactly this. Getting thrown into the deepend of the worst, and trying to embrace it – ending up somewhere new. Abandonment is Expected is all about dealing with the unintentional abandonment of thought from a child – constantly having the stream of consciousness change right before your eyes – and trying to make sense of the why. My Memories Retain Nothing is all about trying to undo the faults of our parents and grandparents. And Forever the Optimist – well, it’s all in the name, isn’t it?”
Director of Bird’s Robe Records Mike Solo says: “We’ve been sitting on this for a long time and here it is: the brand new SEIMS album ‘V.’
As always, it’s a stupendous effort from Simeon and his legendary team. I’m still a major fan of the last record FOURand this one takes it up a notch. One louder, if you will. Please check it out and feel the spirit of post-math-experimental-rock take you on a journey.”
Initially conceived as a one-man studio project in 2012, the band has expanded into a ferocious live act with some of Sydney’s most talented musicians. SEIMS has shared stages with a diverse array of acts including Tortoise, Regurgitator, We Lost The Sea & Jean Jean. They performed at back to back Progfest events in 2018 & 2019 and have toured Japan twice, featuring at Tokyo’s iconic math-rock festival Bahamasfest.
For the release of V SEIMS have again partnered with Australian label Bird’s Robe and European vinyl label dunk!records. Pre-order it on limited edition vinyl right here: https://seims.bandcamp.com/album/v
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου και οι Polkar για μια βραδιά στο ΚΥΤΤΑΡΟ, την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου – Το Τσακίρ Κέφι !
«Την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου στο Κύτταρο δεν υπάρχει καμία περίπτωση να χορέψω σαν κατσίκι.
Δεν πρόκειται να τραγουδήσω καψουροτράγουδα.
Δεν θα ξαναβάλω στρας.
Polkar kuttaro 7.11
Δεν θα ξαναπετάξω σουτιέν – το υπόσχομαι- και κανενός είδους εσώρουχο εκτός αν κάποιος δεν αντέχει χωρίς αυτό το δρώμενο.
Δεν θα πω ακυκλοφόρητα τραγούδια από το νέο μας album που θα κυκλοφορήσει από τη Sony Music.
Όχι, δεν θα κάνω ψεύτικους γάμους στις φετινές μου συναυλίες.
Δεν θα σε ξαναξενυχτήσω.
Δεν θα πούμε κουτσομπολιά από σκηνής.
Γενικά θα περάσουμε απλά, λιτά, εντός πλαισίου.
Το πολύ πολύ στο τσακίρ κέφι να κάνω όλα τα παραπάνω»
Οι Red Snapper είναι γνωστοί για το μοναδικό κράμα acid jazz, trip hop και ψυχεδελικού surf με ηλεκτρονικό ήχο και ακουστικά όργανα, καθώς και το εκρηκτικό ταπεραμέντο τους στις ζωντανές εμφανίσεις, οι Βρετανοί επιστρέφουν στην Ελλάδα έχοντας στις αποσκευές τους το νέο τους δίσκο “Barb & Feather” αλλά και τα σπουδαιότερα τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας τους, συμπεριλαμβανομένης της 30ης επετείου του εμβληματικού “Reeled and Skinned“.
Οι Red Snapper
ιδρύθηκαν στο Λονδίνο το 1993 από τους Ali Friend (κοντραμπάσο), Richard Thair (τύμπανα) και David Ayers (κιθάρα), και τρία χρόνια μετά υπέγραψαν συμβόλαιο με τη Warp Records για το ντεμπούτο άλμπουμ τους, «Prince Blimey» ―που έκανε πάταγο και δικαίωσε την απόφαση της Warp να βάλει στο πόστερ της καλλιτέχνες με τόσο διαφορετικό ήχο από αυτό που είχε συνηθίσει. Tην επόμενη χρονιά, οι Red Snapper, μαζί με τους Foo Fighters, άνοιγαν τους Prodigy στην περιοδεία τους στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Red Snapper
Συνεργασίες με ονόματα όπως οι Bjork, David Holmes, Beth Orton, Fugees και Massive Attack προβάλλουν τους Red Snapper σε ακόμη μεγαλύτερο κοινό, ενώ το 2000 μας δίνουν το πολύ επιτυχημένο «Our Αim Ιs to Satisfy», με τον ωριμασμένο ήχο της acid jazz που γνωρίσαμε με το Prince Blimey, αλλά και με αφομοιωμένα τα ηλεκτρονικά, dance στοιχεία τoυ ενδιάμεσου δίσκου «Making Bones» (1998).
Στις αρχές του 2002, η μπάντα ανακοινώνει τη διάλυσή της· τα μέλη της ήθελαν να δοκιμάσουν διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις, ενώ είχαν κουραστεί να συζητούν τόσο πολύ για το τι ακριβώς ήθελαν να παίξουν…
Για μια πενταετία, ο Friend συνεργάζεται με την Beth Orton και το πρότζεκτ Clayhill, ενώ ο Ayers γράφει μουσική για αναγνωρισμένες τηλεοπτικές εκπομπές, όπως το «The Tribe» του BBC. Ο Thair συνεργάζεται με τον Jakeone στους Toob, αλλά και με τους με τον Rennie Pilgrem, TCR Allstars και Bomb the Bass.
Στα τέλη του 2007, οι Red Snapper ξαναβρίσκονται όλοι μαζί για ένα τζαμάρισμα, και αποφασίζουν να επανενωθούν ―ανακοίνωση που βγαίνει στη σελίδα τους στο MySpace και ξεσηκώνει τους θαυμαστές τους. Οι μουσικοί επιστρέφουν στο στούντιο για να δουλέψουν πάνω σε νέο υλικό για το έκτο άλμπουμ τους, αυτή τη φορά μαζί με τον σαξοφωνίστα Tom Challenger, που γίνεται και επίσημα μέλος της μπάντας.
Ανανεωμένοι και ορεξάτοι, οι Red Snapper κυκλοφορούν το «Pale Blue Dot» τον Οκτώβρη του 2008, και εμφανίζονται στο Bloc Weekend τον Μάρτιο του 2008, και στο Glastonbury το 2009.
Τον Μάιο του 2011 έρχεται ο έβδομος δίσκος τους, «Key», με guest τραγουδιστές τους Gavin Clarke (UNKLE, Clayhill) και Eliza Carthy, και ακολουθεί Ευρωπαϊκή περιοδεία ―ενώ το 2014, κυκλοφορεί το «Hyena» από τη Lo Recordings, με μουσική εμπνευσμένη από την σενεγαλέζικη ταινία «Touki Bouki» του 1973.
Το 2019, το τραγούδι τους, Spiky, από το «Κey», βρίσκει μια θέση στο soundtrack του El Camino, της spin-off ταινίας του Vince Gilligan για τη λατρεμένη τηλεοπτική σειρά Breaking Bad, και οι Red Snapper αποκτούν ακόμη περισσότερους νέους θαυμαστές!
Ο τελευταίος δίσκος της μπάντας, «Barb & Feather» κυκλοφόρησε από τη Lo Recordings τη χρονιά που διανύουμε, και σε συνδυασμό με την επέτειο του “Reeled and Skinned” έσπρωξε τους Βρετανούς να ξεκινήσουν άλλη μία περιοδεία· με σκοπό να επανενωθούν με το πάντα αγαπημένο τους ελληνικό κοινό σε βραδιές γεμάτες χορό, ζωντάνια και το μοναδικό acid jazz/trip hop/funk παλμό των Red Snapper.
Οι Red Snapper είναι γνωστοί για το μοναδικό κράμα acid jazz, trip hop και ψυχεδελικού surf με ηλεκτρονικό ήχο και ακουστικά όργανα, καθώς και το εκρηκτικό ταπεραμέντο τους στις ζωντανές εμφανίσεις, οι Βρετανοί επιστρέφουν στην Ελλάδα έχοντας στις αποσκευές τους το νέο τους δίσκο “Barb & Feather” αλλά και τα σπουδαιότερα τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας τους, συμπεριλαμβανομένης της 30ης επετείου του εμβληματικού “Reeled and Skinned“.
Οι Red Snapper
ιδρύθηκαν στο Λονδίνο το 1993 από τους Ali Friend (κοντραμπάσο), Richard Thair (τύμπανα) και David Ayers (κιθάρα), και τρία χρόνια μετά υπέγραψαν συμβόλαιο με τη Warp Records για το ντεμπούτο άλμπουμ τους, «Prince Blimey» ―που έκανε πάταγο και δικαίωσε την απόφαση της Warp να βάλει στο πόστερ της καλλιτέχνες με τόσο διαφορετικό ήχο από αυτό που είχε συνηθίσει. Tην επόμενη χρονιά, οι Red Snapper, μαζί με τους Foo Fighters, άνοιγαν τους Prodigy στην περιοδεία τους στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Red Snapper
Συνεργασίες με ονόματα όπως οι Bjork, David Holmes, Beth Orton, Fugees και Massive Attack προβάλλουν τους Red Snapper σε ακόμη μεγαλύτερο κοινό, ενώ το 2000 μας δίνουν το πολύ επιτυχημένο «Our Αim Ιs to Satisfy», με τον ωριμασμένο ήχο της acid jazz που γνωρίσαμε με το Prince Blimey, αλλά και με αφομοιωμένα τα ηλεκτρονικά, dance στοιχεία τoυ ενδιάμεσου δίσκου «Making Bones» (1998).
Στις αρχές του 2002, η μπάντα ανακοινώνει τη διάλυσή της· τα μέλη της ήθελαν να δοκιμάσουν διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις, ενώ είχαν κουραστεί να συζητούν τόσο πολύ για το τι ακριβώς ήθελαν να παίξουν…
Για μια πενταετία, ο Friend συνεργάζεται με την Beth Orton και το πρότζεκτ Clayhill, ενώ ο Ayers γράφει μουσική για αναγνωρισμένες τηλεοπτικές εκπομπές, όπως το «The Tribe» του BBC. Ο Thair συνεργάζεται με τον Jakeone στους Toob, αλλά και με τους με τον Rennie Pilgrem, TCR Allstars και Bomb the Bass.
Στα τέλη του 2007, οι Red Snapper ξαναβρίσκονται όλοι μαζί για ένα τζαμάρισμα, και αποφασίζουν να επανενωθούν ―ανακοίνωση που βγαίνει στη σελίδα τους στο MySpace και ξεσηκώνει τους θαυμαστές τους. Οι μουσικοί επιστρέφουν στο στούντιο για να δουλέψουν πάνω σε νέο υλικό για το έκτο άλμπουμ τους, αυτή τη φορά μαζί με τον σαξοφωνίστα Tom Challenger, που γίνεται και επίσημα μέλος της μπάντας.
Ανανεωμένοι και ορεξάτοι, οι Red Snapper κυκλοφορούν το «Pale Blue Dot» τον Οκτώβρη του 2008, και εμφανίζονται στο Bloc Weekend τον Μάρτιο του 2008, και στο Glastonbury το 2009.
Τον Μάιο του 2011 έρχεται ο έβδομος δίσκος τους, «Key», με guest τραγουδιστές τους Gavin Clarke (UNKLE, Clayhill) και Eliza Carthy, και ακολουθεί Ευρωπαϊκή περιοδεία ―ενώ το 2014, κυκλοφορεί το «Hyena» από τη Lo Recordings, με μουσική εμπνευσμένη από την σενεγαλέζικη ταινία «Touki Bouki» του 1973.
Το 2019, το τραγούδι τους, Spiky, από το «Κey», βρίσκει μια θέση στο soundtrack του El Camino, της spin-off ταινίας του Vince Gilligan για τη λατρεμένη τηλεοπτική σειρά Breaking Bad, και οι Red Snapper αποκτούν ακόμη περισσότερους νέους θαυμαστές!
Ο τελευταίος δίσκος της μπάντας, «Barb & Feather» κυκλοφόρησε από τη Lo Recordings τη χρονιά που διανύουμε, και σε συνδυασμό με την επέτειο του “Reeled and Skinned” έσπρωξε τους Βρετανούς να ξεκινήσουν άλλη μία περιοδεία· με σκοπό να επανενωθούν με το πάντα αγαπημένο τους ελληνικό κοινό σε βραδιές γεμάτες χορό, ζωντάνια και το μοναδικό acid jazz/trip hop/funk παλμό των Red Snapper.
RDKL (Radikal Events) proudly presents: RED SNAPPER [uk]
+ opening act Semeli Tagara & band
Οι Red Snapper είναι γνωστοί για το μοναδικό κράμα acid jazz, trip hop και ψυχεδελικού surf με ηλεκτρονικό ήχο και ακουστικά όργανα, καθώς και το εκρηκτικό ταπεραμέντο τους στις ζωντανές εμφανίσεις, οι Βρετανοί επιστρέφουν στην Ελλάδα έχοντας στις αποσκευές τους το νέο τους δίσκο “Barb & Feather” αλλά και τα σπουδαιότερα τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας τους, συμπεριλαμβανομένης της 30ης επετείου του εμβληματικού “Reeled and Skinned“.
Οι Red Snapper
ιδρύθηκαν στο Λονδίνο το 1993 από τους Ali Friend (κοντραμπάσο), Richard Thair (τύμπανα) και David Ayers (κιθάρα), και τρία χρόνια μετά υπέγραψαν συμβόλαιο με τη Warp Records για το ντεμπούτο άλμπουμ τους, «Prince Blimey» ―που έκανε πάταγο και δικαίωσε την απόφαση της Warp να βάλει στο πόστερ της καλλιτέχνες με τόσο διαφορετικό ήχο από αυτό που είχε συνηθίσει. Tην επόμενη χρονιά, οι Red Snapper, μαζί με τους Foo Fighters, άνοιγαν τους Prodigy στην περιοδεία τους στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Red Snapper
Συνεργασίες με ονόματα όπως οι Bjork, David Holmes, Beth Orton, Fugees και Massive Attack προβάλλουν τους Red Snapper σε ακόμη μεγαλύτερο κοινό, ενώ το 2000 μας δίνουν το πολύ επιτυχημένο «Our Αim Ιs to Satisfy», με τον ωριμασμένο ήχο της acid jazz που γνωρίσαμε με το Prince Blimey, αλλά και με αφομοιωμένα τα ηλεκτρονικά, dance στοιχεία τoυ ενδιάμεσου δίσκου «Making Bones» (1998).
Στις αρχές του 2002, η μπάντα ανακοινώνει τη διάλυσή της· τα μέλη της ήθελαν να δοκιμάσουν διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις, ενώ είχαν κουραστεί να συζητούν τόσο πολύ για το τι ακριβώς ήθελαν να παίξουν…
Για μια πενταετία, ο Friend συνεργάζεται με την Beth Orton και το πρότζεκτ Clayhill, ενώ ο Ayers γράφει μουσική για αναγνωρισμένες τηλεοπτικές εκπομπές, όπως το «The Tribe» του BBC. Ο Thair συνεργάζεται με τον Jakeone στους Toob, αλλά και με τους με τον Rennie Pilgrem, TCR Allstars και Bomb the Bass.
Στα τέλη του 2007, οι Red Snapper ξαναβρίσκονται όλοι μαζί για ένα τζαμάρισμα, και αποφασίζουν να επανενωθούν ―ανακοίνωση που βγαίνει στη σελίδα τους στο MySpace και ξεσηκώνει τους θαυμαστές τους. Οι μουσικοί επιστρέφουν στο στούντιο για να δουλέψουν πάνω σε νέο υλικό για το έκτο άλμπουμ τους, αυτή τη φορά μαζί με τον σαξοφωνίστα Tom Challenger, που γίνεται και επίσημα μέλος της μπάντας.
Ανανεωμένοι και ορεξάτοι, οι Red Snapper κυκλοφορούν το «Pale Blue Dot» τον Οκτώβρη του 2008, και εμφανίζονται στο Bloc Weekend τον Μάρτιο του 2008, και στο Glastonbury το 2009.
Τον Μάιο του 2011 έρχεται ο έβδομος δίσκος τους, «Key», με guest τραγουδιστές τους Gavin Clarke (UNKLE, Clayhill) και Eliza Carthy, και ακολουθεί Ευρωπαϊκή περιοδεία ―ενώ το 2014, κυκλοφορεί το «Hyena» από τη Lo Recordings, με μουσική εμπνευσμένη από την σενεγαλέζικη ταινία «Touki Bouki» του 1973.
Το 2019, το τραγούδι τους, Spiky, από το «Κey», βρίσκει μια θέση στο soundtrack του El Camino, της spin-off ταινίας του Vince Gilligan για τη λατρεμένη τηλεοπτική σειρά Breaking Bad, και οι Red Snapper αποκτούν ακόμη περισσότερους νέους θαυμαστές!
Ο τελευταίος δίσκος της μπάντας, «Barb & Feather» κυκλοφόρησε από τη Lo Recordings τη χρονιά που διανύουμε, και σε συνδυασμό με την επέτειο του “Reeled and Skinned” έσπρωξε τους Βρετανούς να ξεκινήσουν άλλη μία περιοδεία· με σκοπό να επανενωθούν με το πάντα αγαπημένο τους ελληνικό κοινό σε βραδιές γεμάτες χορό, ζωντάνια και το μοναδικό acid jazz/trip hop/funk παλμό των Red Snapper.
Πριν η «Δημοκρατία των Kadebostany» αναλάβει την εξουσία της σκηνής, το κοινό θα ταξιδέψει με τα ονειρικά ηχοτόπια των Seven of Hearts – του ελληνικού ντουέτου που ξεχωρίζει για τον ατμοσφαιρικό του ήχο και την art-pop αισθητική του, παντρεύοντας φως και σκοτάδι σε πρωτότυπα μουσικά τοπία.
KADEBOSTANY
THE OUTSIDER WORLD Tour
Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2025
Fuzz Club
Opening Act: Seven of Hearts
Μια καρδιά χωρισμένη στα επτά χτυπά στον ρυθμό της Art-Pop. Οι Seven of Hearts υφαίνουν φως και σκοτάδι σε νήματα ήχου, δημιουργώντας ατμοσφαιρικά ηχοτοπία που στέκονται κάπου ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα.
Με το πρώτο τους single, “Untamed” (2023), μας κάλεσαν σε έναν ανεξερεύνητο ηχητικό κόσμο – και το ατίθασο κάλεσμά τους ταξίδεψε μέσα από τα ραδιοφωνικά κύματα της πόλης.
Ακολούθησε το “In Her Darkness” (2024), μια εξομολόγηση για τη στιγμή που δύο ψυχές συγκρούονται και προσπαθούν να σωθούν μέσα στο σκοτάδι της επιθυμίας – ένα dark art-pop μανιφέστο που συνοδεύτηκε από ένα τολμηρό video, σκηνοθετημένο με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης.
Το 2025, το “Wild Hearts” άνοιξε τον δρόμο για το πρώτο τους άλμπουμ, “Based on a True Story”, ένα μουσικό αφήγημα γεμάτο πάθος, ευαισθησία και πειραματισμό.
Στις ζωντανές τους εμφανίσεις, ο Χρήστος Μιχαήλ (φωνή) και ο Σταύρος Φιλιπποπολίτης (πιάνο, programming) πλέκουν ένα εκλεπτυσμένο μουσικό σύμπαν που κινείται από τη μελωδικότητα της pop ως τη σκοτεινή λάμψη της synth–art αισθητικής, προσθέτοντας E.D.M. στοιχεία. Στο ρεπερτόριό τους συναντιούνται οι The Weeknd, Adele, Harry Styles, Lana Del Rey, Daft Punk, και ήχοι μιας άλλης synth-pop εποχής, όλοι φιλτραρισμένοι μέσα από το δικό τους συναίσθημα και ήχο.
Οι Seven of Hearts δεν παίζουν απλώς μουσική — αφηγούνται ιστορίες. Ιστορίες για ανήμερες καρδιές που αγαπούν, χάνονται και ξαναγεννιούνται στο φως της σκηνής.
Seven of Hearts
Chris Michael (Vocals)
Stavros Filippopolitis (Keys & Programming)
Το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου, οι Kadebostany ‘καταλαμβάνουν’ τη σκηνή του Fuzz Club, παρουσιάζοντας ένα νέο εκρηκτικό show, γεμάτο πάθος, ενέργεια και εικόνες που μένουν χαραγμένες στη μνήμη.
Η Αθήνα θα είναι ένας από τους σταθμούς της παγκόσμιας περιοδείας THE OUTSIDER WORLD TOUR 2026, με την οποία ο Guillaume de Kadebostany – οραματιστής δημιουργός, παραγωγός και «Πρόεδρος» της μπάντας – εγκαινιάζει μια νέα εποχή για το φαντασιακό του μουσικό σύμπαν. Ο ίδιος περιγράφει το νέο του έργο ως “sophisticated music with mass appeal”, μια εκλεπτυσμένη αλλά συναισθηματικά εκρηκτική pop, που δεν υπακούει σε κανόνες και αναζητά την ελευθερία.
Παράλληλα, μόλις κυκλοφόρησε το νέο single «Elephant in the Room» σε συνεργασία με τη rising star Selin Çıngır, προάγγελο του πολυαναμενόμενου άλμπουμ The Outsider, που έρχεται τον Ιανουάριο του 2026.
Η Vasiliki συνεχίζει να ηχογραφεί τα τραγούδια της και παράλληλα συνεχίζει να «πειράζει» αγαπημένα της τραγούδια, τραγούδια που κάποτε σημάδεψαν κάποιο κομμάτι της ζωής της.
Έτσι μετά τη πολύ πετυχημένη διασκευή στο “Cheri Cheri Lady” μας ταξιδεύει στα τέλη των 90s τότε που οι Placebo απογείωναν τη καριέρα τους με το “Every You Every Me” – ένα τραγούδι που ανακατασκευάζει έτσι, ώστε να ακούγεται πραγματικά δικό της.
Παραγωγός και σε αυτό, ο Σταύρος Τσαρούχας, που ως συνθέτης και παραγωγός συμμετέχει με 3 τραγούδια στο νέο άλμπουμ της Doja Cat.
“This song reminds me of my teenage years and childhood. When life was or seemed simpler at least. It feels weird releasing music when there is so much suffering happening around us. A lot of times I find myself losing hope for humanity but those are also the times in which I remind myself how important it is not to, however hard it may seem.
I am worried about the future as we all are. I feel like we are collectively entering an era that will being so many changes – and that it is in our hands to resist, to keep spreading kindness and to keep creating- speaking up and contributing in which ever way we see fit . I understand that It’s easy for me to be writing this – as all these thoughts come from a place of safety but I don’t know what else there is to do – other than keep on going. Thank you to my collaborators on this project. @placeboworld”
Δείτε το video και ακούστε τη διασκευή:
Credits:
Written by Bryan Molko and Stefan Olsdal
Produced by Stavros Tsarouhas
Performed by Vasilikí
Οι Misty Route ετοιμάζονται για το Σάββατο 22 Νοεμβρίου για το ιστορικό ΑΝ club που ρίξουν επίσημα την αυλαία του πρώτου τους άλμπουμ “Without A Trace“, γιορτάζοντας παράλληλα το πέρασμα στη νέα τους εποχή και το επερχόμενο άλμπουμ που έχουν στα σκαριά.
Στο πλάι τους δύο πολύ αγαπημένες μπάντες της Ελληνικής underground σκηνής, με αξιοθαύμαστη πορεία και ανεξίτηλο μουσικό στίγμα, οι Hidden In The Basement και οι Sevengill.
Ετοιμαστείτε για ένα αξέχαστο μουσικό ταξίδι και πάρτε καλού κακού μαζί σας και έναν εφεδρικό σβέρκο!
Misty Route
Οι Misty Route είναι μία alternative metal μπάντα που σχηματίστηκε το 2019, με έδρα την Αθήνα. Το μουσικό τους ύφος προκύπτει από ένα κράμα διαφορετικών μουσικών επιρροών, με κύρια χαρακτηριστικά την ατμοσφαιρικότητα και την κλιμακούμενη γκρούβα, ενώνοντας αρμονικά ψυχεδελικές ροκ πινελιές με metal ξεσπάσματα.
Το group απαρτίζεται από τους Λευτέρη Σαατσάκη στην κιθάρα και τα φωνητικά, Γιώργο Κονόμη στο μπάσο και Κωνσταντίνο Καλούδη στα τύμπανα.
Μετά την κυκλοφορία 3 demo κομματιών το 2020, οι Misty Route κυκλοφόρησαν το Δεκέμβριο του 2021 το πρώτο full-length άλμπουμ τους με τίτλο “Without A Trace”. Η μίξη του άλμπουμ έγινε από τον Αντώνη Κοντόζογλου στο 9800 Studios, στο Αιγάλεω, ο οποίος ανέλαβε μαζί με τους Misty Route και την τελική παραγωγή. Το mastering επιμελήθηκε ο Goran Finnberg στο ΑΒ mastering room στη Σουηδία, ο οποίος έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με ονόματα-μεγαθήρια του σκληρού ήχου όπως Opeth, In Flames, Meshuggah, Arch Enemy, Soilwork, Hammerfall και Dark Tranquility.
Με φρέσκες εμπειρίες στις αποσκευές τους από τις πρόσφατες δυνατές live εμφανίσεις τους σε Ελλάδα και εξωτερικό, οι Misty Route επιστρέφουν ορεξάτοι στη σκηνή του ΑΝ Club διοργανώνοντας μια χορταστική μουσική γιορτή για όλους τους παλιούς και νέους φίλους τους.
Οι Hidden in the Basement είναι ένα heavy rock συγκρότημα από τη Λάρισα.
Δημιουργημένοι το 2007, έχουν ήδη χαράξει μια ποιοτική και συνεπή πορεία στην εγχώρια underground σκηνή, έχοντας κυκλοφορήσει ένα demo και 3 full length άλμπουμ.
Με συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, την Ευρώπη και την Τουρκία, δίπλα σε μεγάλα συγκροτήματα όπως Sepultura, Karma to Burn, Orange Goblin, Burst, Clutch, Septic Flesh, Rotting Christ, οι Hidden in the Basement πάντα λαμβάνουν τις πιο θετικές κριτικές για τις ζωντανές εμφανίσεις τους!
Το 2025 η μπάντα είναι έτοιμη να κυκλοφορήσει το 4ο full length album της!
Οι Sevengill είναι μια post metal μπάντα από την Αθήνα. Σχηματίστηκαν το 2016 και το Νοέμβριο του 2022 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο “Sea”, ενώ έχει προηγηθεί η κυκλοφορία ενός EP (Atem, 2019).
Έχουν μοιραστεί με διάφορα ονόματα τις εγχώριες underground – και μη – σκηνές, µɛ τις support εμφανίσεις τους δίπλα σε Cult of Luna και Amenra στην Ελλάδα να ξεχωρίζουν. Η μουσική τους χαρακτηρίζεται ταυτόχρονα από μινιμαλισμό και δυναμισμό και ποντάρει στη χημεία των τριών μελών του συγκροτήματος.
Επηρεασμένοι από τον ήχο των Isis, Amenra και Giant Squid, καταπιάνονται με το δέος και την υπαρξιακή αγωνία που προκαλεί η Φύση και ο Θάνατος.
Το Release Athens 2026 υποδέχεται τους Nick Cave & The Bad Seeds, την Τετάρτη 24 Ιουνίου, στην Πλατεία Νερού, σε μια χρονιά – ορόσημο, καθώς συμπληρώνεται μια δεκαετία από το ξεκίνημα του φεστιβάλ. Μη ξεχάσουμε πως η πρώτη ανακοίνωση ήρθε για τον Morrisseyεπιστρέφει στην Αθήνα.
Ο χαρισματικός Αυστραλός καλλιτέχνης και η καθηλωτική μπάντα του, επιστρέφουν στη χώρα μας, τέσσερα χρόνια μετά τη συγκλονιστική τους εμφάνιση στον ίδιο χώρο, για μία ακόμα μεγάλη βραδιά στο πλαίσιο της Wild God Tour, η οποία έχει ήδη χαρακτηριστεί ως μία από τις σημαντικότερες ζωντανές εμπειρίες των τελευταίων ετών, παγκοσμίως.
Περισσότερα ονόματα θα ανακοινωθούν σύντομα! Εσύ προς το παρόν το αποθηκεύεις από τώρα στην ατζέντα σου!
Οι Nick Cave & The Bad Seeds
σχηματίστηκαν το 1983, μετά τη διάλυση των Birthday Party, και γρήγορα παγιώθηκαν ως ένα από τα πιο πρωτοπόρα και καταξιωμένα συγκροτήματα της post-punk εποχής. Ο ήχος τους εξελίσσεται σταθερά όλα αυτά τα χρόνια, μαζί με τη λυρική ματιά του ηγέτη τους: από το σκοτεινό χάος του “From Her to Eternity” (1984) μέχρι τη σκεπτόμενη διάθεση του “Wild God” (2024), o Cave μαζί με τους Bad Seeds δεν σταμάτησαν να δημιουργούν τραγούδια που αγγίζουν εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο, κερδίζοντας μία περίοπτη θέση στη rock ‘n’ roll αιωνιότητα.
Παρότι η σύνθεση των Bad Seeds έχει μεταβληθεί μέσα στα χρόνια, το συγκρότημα παρέμεινε πάντα μια μουσική δύναμη εξίσου ισχυρή με τον Αυστραλό super star, γεμάτη σπουδαίες καλλιτεχνικές προσωπικότητες (ανάμεσά τους πλέον και ο Colin Greenwood των Radiohead) που στηρίζουν το έργο του με μια σπάνια σταθερότητα και δημιουργική συνέπεια, κάτι που επιβεβαιώθηκε με την κυκλοφορία του “Wild God”, το οποίο απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και κατέκτησε το Top 10 σε αρκετές χώρες.
Η περιοδεία που ακολούθησε όχι μόνο έκανε sold out το ευρωπαϊκό σκέλος της, αλλά χαρακτηρίστηκε συνολικά ως μία από τις κορυφαίες live εμπειρίες των ημερών μας, ένα θέαμα γεμάτο ένταση και συγκίνηση, που περιέχει ισόποσες δόσεις μελαγχολίας και λύτρωσης, και χαρακτηρίζεται από μία μοναδική επαφή με το κοινό, τοποθετώντας τους δημιουργούς του οριστικά στο κορυφαίο επίπεδο ανάμεσα στους headliners της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.
Την Τετάρτη 24 Ιουνίου, οι Nick Cave & The Bad Seeds επιστρέφουν στο Release Athens και την Πλατεία Νερούγια να παρουσιάσουν ένα setlist που περιλαμβάνει τραγούδια και από τις τέσσερις δεκαετίες της καριέρας τους και να μας θυμίσουν ότι παραμένουν ένα από τα πιο συναρπαστικά live acts του πλανήτη.
Η διάθεση των εισιτηρίων ξεκινάει την Παρασκευή 10 Οκτωβρίου, στις 10:00, προς 62€. Οι επόμενες φάσεις θα ανακοινωθούν στην πορεία.
Επίσης, διατίθεται περιορισμένος αριθμός VIP εισιτηρίων, με πρώτη τιμή τα 180€.
Nick Cave, photo by Ian Allen
Στη συγκεκριμένη κατηγορία περιλαμβάνονται οι εξής προνομιακές παροχές:
Ξεχωριστή υπερυψωμένη περιοχή διαμορφωμένη με stands & stools για όλους
Open-bar
Ξεχωριστή πύλη εισόδου
Ιδιωτικό parking
Ξεχωριστές τουαλέτες
Αναμνηστικό δώρο
Όλες οι πληροφορίες (τιμές, πρόγραμμα, πρόσβαση) στο releaseathens.gr
Διάθεση εισιτηρίων ΑμεΑ:
Το Φεστιβάλ φροντίζει για την πρόσβαση Ατόμων με Αναπηρία, προσφέροντας ειδικό χώρο με ανεμπόδιστη θέα προς τη σκηνή. Ο ειδικός χώρος είναι προσβάσιμος με αμαξίδιο, διαθέτει καθίσματα, ξεχωριστές τουαλέτες & δωρεάν parking.
Για την αγορά εισιτηρίων ΑμεΑ, παρακαλούμε να προωθήσετε το αίτημά σας ηλεκτρονικά στο support@releaseathens.gr, επισυνάπτοντας την κάρτα αναπηρίας σας. Για την είσοδό σας στους χώρους ΑμεΑ, η κάρτα αυτή θα χρειαστεί να επιδειχθεί κατά την άφιξή σας στο Φεστιβάλ.
Το Release Athens 2026 υποδέχεται τους Nick Cave & The Bad Seeds, την Τετάρτη 24 Ιουνίου, στην Πλατεία Νερού, σε μια χρονιά – ορόσημο, καθώς συμπληρώνεται μια δεκαετία από το ξεκίνημα του φεστιβάλ. Μη ξεχάσουμε πως η πρώτη ανακοίνωση ήρθε για τον Morrisseyεπιστρέφει στην Αθήνα.
Ο χαρισματικός Αυστραλός καλλιτέχνης και η καθηλωτική μπάντα του, επιστρέφουν στη χώρα μας, τέσσερα χρόνια μετά τη συγκλονιστική τους εμφάνιση στον ίδιο χώρο, για μία ακόμα μεγάλη βραδιά στο πλαίσιο της Wild God Tour, η οποία έχει ήδη χαρακτηριστεί ως μία από τις σημαντικότερες ζωντανές εμπειρίες των τελευταίων ετών, παγκοσμίως.
Περισσότερα ονόματα θα ανακοινωθούν σύντομα!
Οι Nick Cave & The Bad Seeds
σχηματίστηκαν το 1983, μετά τη διάλυση των Birthday Party, και γρήγορα παγιώθηκαν ως ένα από τα πιο πρωτοπόρα και καταξιωμένα συγκροτήματα της post-punk εποχής. Ο ήχος τους εξελίσσεται σταθερά όλα αυτά τα χρόνια, μαζί με τη λυρική ματιά του ηγέτη τους: από το σκοτεινό χάος του “From Her to Eternity” (1984) μέχρι τη σκεπτόμενη διάθεση του “Wild God” (2024), o Cave μαζί με τους Bad Seeds δεν σταμάτησαν να δημιουργούν τραγούδια που αγγίζουν εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο, κερδίζοντας μία περίοπτη θέση στη rock ‘n’ roll αιωνιότητα.
Παρότι η σύνθεση των Bad Seeds έχει μεταβληθεί μέσα στα χρόνια, το συγκρότημα παρέμεινε πάντα μια μουσική δύναμη εξίσου ισχυρή με τον Αυστραλό super star, γεμάτη σπουδαίες καλλιτεχνικές προσωπικότητες (ανάμεσά τους πλέον και ο Colin Greenwood των Radiohead) που στηρίζουν το έργο του με μια σπάνια σταθερότητα και δημιουργική συνέπεια, κάτι που επιβεβαιώθηκε με την κυκλοφορία του “Wild God”, το οποίο απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και κατέκτησε το Top 10 σε αρκετές χώρες.
Η περιοδεία που ακολούθησε όχι μόνο έκανε sold out το ευρωπαϊκό σκέλος της, αλλά χαρακτηρίστηκε συνολικά ως μία από τις κορυφαίες live εμπειρίες των ημερών μας, ένα θέαμα γεμάτο ένταση και συγκίνηση, που περιέχει ισόποσες δόσεις μελαγχολίας και λύτρωσης, και χαρακτηρίζεται από μία μοναδική επαφή με το κοινό, τοποθετώντας τους δημιουργούς του οριστικά στο κορυφαίο επίπεδο ανάμεσα στους headliners της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.
Την Τετάρτη 24 Ιουνίου, οι Nick Cave & The Bad Seeds επιστρέφουν στο Release Athens και την Πλατεία Νερούγια να παρουσιάσουν ένα setlist που περιλαμβάνει τραγούδια και από τις τέσσερις δεκαετίες της καριέρας τους και να μας θυμίσουν ότι παραμένουν ένα από τα πιο συναρπαστικά live acts του πλανήτη.
Η διάθεση των εισιτηρίων ξεκινάει την Παρασκευή 10 Οκτωβρίου, στις 10:00, προς 62€. Οι επόμενες φάσεις θα ανακοινωθούν στην πορεία.
Επίσης, διατίθεται περιορισμένος αριθμός VIP εισιτηρίων, με πρώτη τιμή τα 180€.
Στη συγκεκριμένη κατηγορία περιλαμβάνονται οι εξής προνομιακές παροχές:
Ξεχωριστή υπερυψωμένη περιοχή διαμορφωμένη με stands & stools για όλους
Open-bar
Ξεχωριστή πύλη εισόδου
Ιδιωτικό parking
Ξεχωριστές τουαλέτες
Αναμνηστικό δώρο
Όλες οι πληροφορίες (τιμές, πρόγραμμα, πρόσβαση) στο releaseathens.gr
Διάθεση εισιτηρίων ΑμεΑ:
Το Φεστιβάλ φροντίζει για την πρόσβαση Ατόμων με Αναπηρία, προσφέροντας ειδικό χώρο με ανεμπόδιστη θέα προς τη σκηνή. Ο ειδικός χώρος είναι προσβάσιμος με αμαξίδιο, διαθέτει καθίσματα, ξεχωριστές τουαλέτες & δωρεάν parking.
Για την αγορά εισιτηρίων ΑμεΑ, παρακαλούμε να προωθήσετε το αίτημά σας ηλεκτρονικά στο support@releaseathens.gr, επισυνάπτοντας την κάρτα αναπηρίας σας. Για την είσοδό σας στους χώρους ΑμεΑ, η κάρτα αυτή θα χρειαστεί να επιδειχθεί κατά την άφιξή σας στο Φεστιβάλ.
Οι The Duckling και Runes συναντήθηκαν διόλου τυχαία στα Shellac Recording Studios, σε μια live studio συνεργασία που χωρίζεται σε 3 μέρη:
1ο μέρος: ακουστική live εκτέλεση των κομματιών “3+7” και “Water” των THE DUCKLING από τoυς: Βάσια Μπακογιάννη (φωνητικά), Grim Puppet (ακουστική κιθάρα) και Runes (πιάνο).
2o μέρος: live εκτέλεση από τον RUNES των κομματιών του “Nobody Writes Songs for Therapists” και “Never Let Go”.
3o μέρος: live cover του “Birds of a Feather” της Billie Eilish από RUNES & THE DUCKLING.
είναι ένα ανερχόμενο pop μουσικό project που απαρτίζεται από τους Βάσια Μπακογιάννη και Τάσο Παππά (Grim Puppet) και συνδυάζει στοιχεία dream / retro / electro και synth pop.
Ανακαλύψτε τις δύο πρόσφατες ποπ κυκλοφορίες των THE DUCKLING, “3+7” και “WATER”:
είναι καλλιτέχνης ambient μουσικής που δημιουργεί ατμοσφαιρικά ηχοτοπία με έμπνευση τη φύση, την ταυτότητα και το συναίσθημα. Με συνδυασμό μινιμαλιστικών synths και ανατολίτικων μελωδιών, η μουσική του προσφέρει χώρο για εσωτερικό στοχασμό και αναζήτηση για κατανόηση του πώς δουλεύει ο κόσμος.
Ανακαλύψτε το πολυσχιδές ηχητικό σύμπαν του RUNES:
Οι Love Underground είναι μια ωραία έκπληξη από Θεσσαλονίκη, σας τα έχουμε πει εδώ και καιρό αυτά. Οι κάτοικοι της συμπρωτεύουσας που ασχολούνται έστω και λίγο με κιθάρες τους ξέρουν ή θα έπρεπε να τους ξέρουν γιατί άντε. Το καλό είναι πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ήρθε το ντεμπούτο τους album και μεις περιχαρείς το ακούσαμε και έχουμε να σας πούμε τα εξής φοβερά και τρομερά πράγματα.
the love underground – never ends cover (1)
Οι Love Underground έχουν παρουσιάσει μια άρτια και πολυπληθής δουλειά.
Και εξηγούμαι πάραυτα για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Είναι αρχικά από τα album που δεν αρκεί μια φορά να το ακούσεις. Εγώ είμαι ήδη στο τέταρτο πέρασμα και αποφάσισα να αρχίσω να γράψω καμιά αράδα γιατί το σαββατοκύριακο άρχισε και τελειώνει με αυτούς παρέα και σίγουρα βγήκα κερδισμένος.
Στα 11 κομμάτια που αποτελούν το δίσκο, οι Love Underground καταφέρνουν να μας δείξουν τα δόντια τους, χωρίς πολλές φιοριτούρες και κανένα overplay, αλλά να καταλάβεις και τις επιρροές τους, και να δεις ξεκάθαρα ότι έχουν χαρακτήρα και το βασικό συστατικό: ψυχή. Και την καταθέτουν όλοι, δεν ξεχωρίζω κανέναν.
Αν σας αρέσουν οι κιθάρες, θα βρείtε πολλά γούστα εδώ. Indie, post punk, grunge και λίγο περισσότερο κιθαριστικό θόρυβο με γούστο και συνοχή που δίνει αρτιότητα σε όλα τα κομμάτια.
Αρκετές χροιές στις κιθάρες το κάνουν από μόνο του ενδιαφέρον. Από την άλλη, η φωνή είναι μια μελωδική σταθερά που σου δίνει σαφή προσανατολισμό, και ανάλογα το κομμάτι, το κάνει πιο λυρικό στις ήρεμες στιγμές τους, ή τους φέρνει σε απόλυτη ισορροπία όταν οι κιθάρες δίνουν πόνο. Επίσης είχαμε καιρό να ακούσουμε ωραίες νότες και καθαρές από τραγουδιστή σε κιθαριστική μπάντα για να το πω γενικά.
the love underground live 2 (1)
Τα δε κομμάτια είναι αποτέλεσμα δουλειάς και τίποτα δεν είναι στην τύχη, αποτέλεσμα σκέψης και μάλλον οι επιλογές τους δουλέψανε όλες τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Μπορεί να με πήγαν λίγο πίσω, μπορεί να μου θύμισαν και λίγο Βρετανία, πιο πολύ Αμερική, αλλά όλα ήταν στιγμές που και οι δυο μεριές του ατλαντικού μεγαλουργούσαν μουσικά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αλλά το λέω για καλό και μόνο.
Επίσης, παρότι οι αναφορές τους είναι ξεκάθαρες, είναι το σύνολο που τους κάνει μαγικούς. Δηλαδή, παρότι φαίνονται αρκετά πραγματάκια συνέχεια, ένας ήχος σου μένει, με πολύ ωραίες δυναμικές, ήρεμα και έντονα σημεία, παντού όμως ένα είναι το γνώρισμα: ένας ήχος. Ναι ξέρω είναι δύσκολο αυτό που λέω, αλλά είναι για να καταλάβετε πόσο συμπαγής είναι ο ήχος τους. Μπορεί να είναι η παραγωγή, μπορεί να είναι ότι είναι ίσως μια εξαιρετικά καλοδουλεμένη μπάντα.
Και αυτό είναι ένα φαινόμενο της βόρειας Ελλάδας. Οι μπάντες ό,τι και να παίζουν είναι πάντα καλοπροβαρισμένες και συνήθως με ουσία και χωρίς πολλά πολλά. Αφήνουν τη μουσική τους να μιλήσει για αυτές, γιατί εκεί είναι η ουσία και όχι στο hype. Άλλωστε οι Love Underground δεν νομίζω πως νοιάζονται γι’ αυτό, και πολύ καλά κάνουν. Δεν τους νοιάζει αν θεωρούνται “σχετικοί” με την μουσική του σήμερα.
Από την άλλη, επειδή είναι τόσο ωραία τα τραγούδια τους και είναι ο τρόπος έκφρασης τους, μάλλον περνάνε καλά πρώτα οι ίδιοι όταν εκφράζονται δισκογραφικά και live, και όποιος καταλάβει τη φάση τους καλώς, αλλιώς καλή καρδιά. Και αυτό αυτόματα τους κάνει μπάντα του “τώρα”.
Αν σας αρέσουν οι κιθάρες, αν σας αρέσει η μουσική με νεύρο. αν σας αρέσει η μελωδία, αν σας αρέσουν τα εφέ στις κιθάρες, αν σας αρέσει να ακούτε μπασογραμμές που μετράνε, αν σας αρέσει να ακούτε drummers που ξέρουν ποια είναι η δουλειά τους σε μια μπάντα και τέλος μια φωνή που δένει με όλα αυτά και συνυπογράφουν όλοι στην ταυτότητα της μπάντας, ακούστε τους Love Underground από την αρχή μέχρι το τέλος και μετά θα δείτε πως θα πάτε άμεσα στο repeat. Γιατί σε κερδίζουν από την μουσικότητα και μόνο.
Για τον τρόπο με τον οποίο μπορείτε να δείξετε την εκτίμηση σας τον ξέρετε πλέον μην το κουράζουμε ε; Τέτοιες δουλειές πρέπει να ακούγονται εντός, εκτός, και συνεχώς!
Cobol Pongide: Avant-pop fusing science fiction and political action, retro-futuristic soundscapes to resist space capitalism.
Kosmodrom, the fourth full-length album by Rome-based avant-synth-pop/post-punk outfit Cobol Pongide, released on Friday, October 3, 2025, preceded by the single Lada-Vaz! (1964), the album will be available digitally, on CD and cassette via independent Italian label Dischi Durevoli Records, with distribution by Goodfellas.
The title Kosmodrom
a transliteration of the Cyrillic Космодром – symbolises a humanity in perpetual training for life among the stars. From sarcopterygian fish to early tetrapods to Homo Sapiens, evolution is reimagined here as a long trajectory towards the cosmos, “per aspera ad astra”.In this visionary manifesto, science, Cosmist imagery, and retro-futurist electronics converge into a work that reflects on humanity’s destiny as a cosmic species, and on planet Earth as a “cosmonaut vessel” hurtling through deep space at 600 km per second.
Embracing what they define as “utopian cosmic-electric pop” – or more precisely, “Cosmutopian (avantpop)” – Cobol Pongide continue their sonic exploration using vintage consoles, 1980s toy keyboards, home computers like the Commodore 64, and arcane electronic machines combined with obsolete synths and rickety drum machines. All this serves to fuel songs sung in Italian, telling the story of a working-class cosmonaut epic, tracing humanity’s journey from its deep biological past to an extraterrestrial future.
But make no mistake: this is no ode to the neoliberal conquest of space. Cobol Pongide take a clear stand against predatory space capitalism, denouncing the interplanetary ambitions that have taken shape in the private corporate sector over the past two decades. It’s a critical, poetic, and political form of sci-fi sonics.
Musically, it’s hard not to think of DEVO or Alberto Camerini as guiding spirits behind the project. Yet Cobol Pongide’s vision is equally shaped by science fiction literature – from Philip K. Dick to Stanisław Lem – and by the entire tradition of Soviet space art and culture. This is reflected in the album’s cover art, depicting Cobol, the band’s frontman, inside a real kosmodrom in Rome’s eastern suburbs, floating in zero gravity while coaxing alien sounds from a Soviet Formanta guitar.
Cobol Pongide
Cobol Pongide craft a brand of utopian cosmic-electric pop – or as they call it, “cosmutopian” – sung in Italian and shaped by the creative use of vintage consoles, early home computers like the Commodore 64, 1980s toy keyboards, and other electromechanical oddities. Since their 2009 debut, the band – originally formed by the human Cobol and the robotic vocalist Emiglino Cicala, and initially associated with the toy music scene – has gradually evolved towards a more structured form of avant-pop, incorporating classic electric instruments such as battered synthesisers and dysfunctional drum machines.
Their songs chronicle a cosmonautical and Cosmist epic, not to be confused with astronautics. As they put it: “The astronaut is a freelance entrepreneur of courage; the cosmonaut, a worker of interplanetary progress.” It’s a journey that begins with the first tetrapods and arrives at modern humanity, now poised to leave its earthly marshlands behind in search of celestial bodies. But they warn: this expansion into space must not be led by the same predatory capitalism that, over the past two decades, has begun to colonise the interplanetary imagination. Unsurprisingly, science fiction – and its most visionary strands – saturate the world of
Cobol Pongide
They have released three albums to date: Musica per anziani cosmonauti (2009), Vita da spaziale (2017), and Estremofilia cosmica e operaia (2021). Their fourth full-length album, Kosmodrom, is scheduled for release in October 2025 via Dischi Durevoli Records/Goodfellas. Five additional releases – including a soundtrack and a tribute album curated by Emiglino Cicala – are available on Bandcamp.
But Cobol Pongide is more than just a music project. Cobol has authored three critical essays on space exploitation, including Marte oltre Marte (DeriveApprodi, 2019), the first Italian book to explore the future of interplanetary labour. The group is also involved in UFOcycling, a form of counter-mapping by bicycle through urban environments, and in 2024 published Anticaja Canaglia, a collection of speculative fiction grounded in everyday life.
CREDITS
Instruments, music and lyrics | Cobol
Recording, mixing and mastering | Cobol
Artwork | Cobol
Photos | Maria Cassa
Οι Vintersorg κυκλοφόρησαν νέα δουλειά και ο τίτλος αυτού ‘Vattenkrafternas spel’ !
Οι Vintersorg μαζί με τους Borknagar και τους Enslaved είναι κυρίαρχοι σε έναν χώρο όπου η θεματολογία έχει να κάνει με τις βόρειες αξίες, κυρίως της Σκανδιναβίας. Αυτοί λοιπόν παίζουν “μπάλα” μόνοι τους στο Viking/folk Black Metal με progressive αναφορές. Πιστεύω ότι καλά το έθεσα ως όρο. Τις βάσεις τις έβαλαν οι Enslaved με το εκπληκτικό “Frost”, όπως και με το ντεμπούτο τους άλλωστε. Οι Vintersorg έχουν πραγματοποιήσει ένα θαυμάσιο σερί από αξιόλογους ως και εξαιρετικούς δίσκους.
Μην ξεχνάμε ότι ο Andreas Hedlund έχει παίξει σε πέντε-έξι δουλειές των Borknagar.
Vintersorg: “Vattenkrafternas spel”
Το νέο άλμπουμ των Vintersorg δεν προδίδει την εμπιστοσύνη μας
Τόσα χρόνια και τόσους δίσκους, εμπιστευόμαστε μια μπάντα που γνωρίζει πως να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό ακροατή του είδους. Ένα δύσκολο είδος η αλήθεια είναι που πολλές φορές μπορεί να πέσει εύκολα στην “παγίδα” της γραφικότητας και της κωμωδίας πολλές φορές.
Οι Vintersorg ποτέ δεν έπεσαν σε αυτή την “παγίδα”, σε κανένα άλμπουμ τους. Το άλμπουμ ξεκινάει ορμητικά με το “Efter dis kommer dimma” ένα γρήγορο κομμάτι με επικές μελωδίες και φωνητικά. Εδώ έχουμε και την συμμετοχή της Johanna Lundberg με τα αιθέρια γυναικεία φωνητικά να ταιριάζουν “γάντι” με τα φωνητικά του Hedlund.
Στην επόμενη σύνθεση έχουμε τις πιο πιασάρικες μελωδίες από τις κιθάρες και για μια ακόμη φορά ο Hedlund είναι πολύ καλός στα brutal φωνητικά.
Από τις καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ είναι τα επόμενα δυο κομμάτια. Τα “Malströmsbrus” και “Från djupet dunstar tiden”, οι εναλλαγές που πραγματοποιούνται στα φωνητικά προσφέρουν ποικιλομορφία και τα progressive riffs τελειοποιούν το αποτέλεσμα. Τα πλήκτρα από την άλλη μου έφεραν στο νου και λίγο τους παλιούς καλούς Arcturus. Μιας και προσδίδουν κάποιου είδους ψυχεδέλεια, ειδικά στο “Från djupet dunstar tiden”. Πάμε σε ένα άλλο πολύ καλό κομμάτι του άλμπουμ και το “Ur älv och å” με τα Black Metal riffs να δίνουν και να παίρνουν. Ενδιάμεσα έχουμε folk αναφορές με “καθαρά” φωνητικά από τον Hedlund.
Ένα άλμπουμ που κυλάει όμορφα
Το “Vattenkrafternas spel” είναι ένα άλμπουμ που έχει από όλα. Αυτό φαίνεται και στο “Kraftkällan” με ορχηστρικά μέρη να σου κρατάνε το ενδιαφέρον μέχρι και το τέλος του κομματιού. Ένα επικό κομμάτι που έχει μια δόση χάους μέσα λόγω του τρόπου που χρησιμοποιούνται τα πλήκτρα.
Θα μπορούσαμε ίσως να αναφέρουμε ότι και οι παλιοί Covenant κρύβονται μέσα σε αυτούς τους ήχους. Στο “Regnskuggans rike” βρίσκουμε σχεδόν μόνο “καθαρά” φωνητικά και θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το παρελθόν του Hedlund στους Borknagar, ειδικά προς το τέλος του κομματιού. Αυτά τα ξεσπάσματα είναι χαρακτηριστικά των τελευταίων. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό βέβαια.
Το “Skyrök” είναι το πιο απλό και Black Metal κομμάτι του δίσκου με αναφορές σε Bathory κυρίως στα riffs. Τα πλήκτρα θα σας θυμίσουν και λίγο τον τρόπο που έπαιζε κάποτε ο Mortiis. Σε πιο έντονα folk μονοπάτια η τελευταία σύνθεση την οποία και θεωρώ και την πιο αντιπροσωπευτική του άλμπουμ. Black Metal riffs με επικές μελωδίες και solos που σε συνεπαίρνουν. Εδώ τελειώνει το “Vattenkrafternas spel”.
Vintersorg
Λίγα λόγια για το τέλος
Οι Vintersorg μας πρόσφεραν για μια ακόμη φορά μια πολύ αξιόλογη δουλειά η οποία έχει γίνει με μεράκι και αγάπη για το είδος που πρεσβεύουν.
Ο Hedlund, εκτός του ότι είναι από τους καλύτερους τραγουδιστές που έχουν περάσει από τους Borknagar, είναι και εξαιρετικός συνθέτης. Ήταν στην μπάντα την “χρυσή” εποχή του “Empiricism”, ενός από τα καλύτερα άλμπουμ των Νορβηγών. Αυτός ο συνθέτης λοιπόν, παίρνει στοιχεία από το Black Metal των nineties μέχρι και από κλασσικό Heavy metal, όπως συμβαίνει στο “Ödsliga salar”. Μαζί με τους υπόλοιπους δημιούργησαν ένα άλμπουμ που μπορεί να μην φτάνει τα “Till fjälls” και “Ödemarkens son” αλλά στέκεται επάξια μέσα στη δισκογραφία τους.
Οι Green Carnation επιστρέφουν με νέο άλμπουμ μετά από μια πενταετία και έτσι έχουμε γιορτή στον progressive ατμοσφαιρικό ήχο.
Μπορείτε να τους πείτε Gothic Rock, Gothic Metal, όπως θέλετε. Η φάση είναι ότι αυτή η μπάντα δεν εντάχθηκε σε ένα είδος, για την ακρίβεια δημιούργησε ένα παρακλάδι της αγαπημένης μας μουσικής.
Θυμάμαι ακόμα το “A blessing in disguise” πόσο είχε “κολλήσει” να το ακούω στο repeat. Για τα δυο πρώτα δεν το συζητώ, εξερευνούσαν απάτητες περιοχές για την Νορβηγική σκηνή τότε. Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Green Carnation είναι δημιούργημα του Tchort, πρώην μπασίστα των Emperor.
Ο Tchort είναι μια ιδιοφυΐα
Ναι γιατί έχει παίξει στους Emperor. Εντάξει, κάνω πλάκα. Βέβαια να πούμε για την ιστορία έχει παίξει στο κολοσσιαίο “Anthems at the welkin at dusk”. Όταν κυκλοφόρησε το “A journey to the end of the night” μάζεψε εκεί τα αδέρφια Botteri από τους In the Woods και τον Alf T. Leangel στα drums και ουσιαστικά ξεκίνησε ένα progressive gothic/doom metal “ταξίδι”. Να σημειωθεί ότι στο πρώτο άλμπουμ συμμετέχει και η Vibeke Stene. Ναι, το πρώην “αηδόνι” των Tristania, θα έσκαγα αν δεν το επισήμαινα.
Ο Tchort των Green Carnation
Με τέτοια ομάδα δεν χάνεις ρε φίλε. Δημιούργησε με ικανότατους μουσικούς τεράστιους δίσκους που κανείς τους, μα κάνεις τους, δεν έχει ένα μειονέκτημα. Λόγω προσωπικών προβλημάτων ο Tchort έλειψε από την μπάντα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όμως τον προηγούμενο Μάιο επέστρεψε. Για να συνεχίσει αυτό το “ταξίδι”, ένα “ταξίδι” που εμπνεύστηκε από την απώλεια της κόρης του πριν πολλά χρόνια.
Ξέρω ότι πλατιάζω μερικές φορές, αλλά καλό είναι να υπάρχουν αυτές οι επισημάνσεις και οι πληροφορίες γενικά. Ειδικά όταν μιλάμε για τους Green Carnation οι οποίοι δεν είναι μια μπάντα απλά, είναι μια ιδέα.
Green Carnation: “A Dark Poem Part I: The Shores of Melancholia”
Το νέο άλμπουμ των Green Carnation είναι εδώ.
Πέντε χρόνια ήταν πολλά. Το τελευταίο αριστούργημα δεν μας άφησε να συνέλθουμε για πολύ καιρό. Ναι, το “Leaves of yesteryear” ήταν ένα δημιούργημα απύθμενης έμπνευσης. Κοντά στο comfort zone των “A blessing in disguise” και “Light of day, day of darkness”και με μια Opeth κατεύθυνση, μας πήραν τα μυαλά. Και η αλήθεια είναι ότι και τότε πέντε χρόνια είχαν περάσει από τον προηγούμενο δίσκο.
Το νέο άλμπουμ των Green Carnation είναι ένας “θησαυρός” και κυκλοφορεί από την Season of Mist. Ξεκινάμε να αν φέρουμε ότι το πανέμορφο αυτό εξώφυλλο είναι δημιουργία του Niklas Sundin, πρώην κιθαρίστα των Dark Tranquillity. Βασικά δεν αποχώρησε και ποτέ από την μπάντα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Εδώ έχουμε την έναρξη μια τριλογίας
Η τριλογία ονομάζεται “A dark poem” και εδώ έχουμε το πρώτο μέρος της. Στο άκουσμα του πρώτου κομματιού “As silence took you”, οι στίχοι για τον πόνο που προκαλεί η απώλεια σε διαλύουν. Το εναρκτήριο riff είναι Doom από εδώ μέχρι και το Birmingham και την γνωστή γέφυρα. Τα φωνητικά του Kjetil Nordhus είναι για μια ακόμη φορά μαγευτικά, ο άνθρωπος κάνει απίστευτα πράγματα με τα “χρώματα” της φωνής του. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι “τρέχει” μαζί με τον Tchort την Sublife Productions.
Το “In your paradise” είναι από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του άλμπουμ. Με πλήκτρα που συνοδεύουν υπέροχα τα Doom περάσματα των κιθάρων και ένα θαυμάσιο solo με φλάουτο από την Ingrid Ose. Τα riffs είναι δουλεμένα πανέξυπνα χωρίς να κουράζουν τον ακροατή ούτε σε αυτό το κομμάτι. Δεν τα λες progressive, αυτόν τον όρο θα μπορούσαμε να τον χρησιμοποιήσουμε μόνο για την δομή του “In your paradise”.
Αν τα δυο πρώτα κομμάτια ήταν τόσο κοντά στο Doom/Gothic Metal των Νορβηγών, τόσο το “Me, my enemy” είναι μια σύνθεση ατμοσφαιρικού rock. Σίγουρα άκουγαν Pink Floyd όταν τον έγραφαν. Ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα.
Green Carnation: “In your Paradise” single
Πάντα μας εκπλήσσουν οι Green Carnation. Το κάνουν όλα αυτά τα χρόνια που είναι στη σκηνή. Μετά από το ήρεμο διάλειμμα που μας πρόσφερε το “Me, my enemy”, έρχεται Black Metal “καταιγίδα”. Το “The slave that you are” δεν το περιμένεις, καταιγιστικά riffs και ταχύτατα drums. Τα ακραία φωνητικά είναι μια ευγενική χορηγία του Grutle Kjellson των Enslaved. Οι αλλαγές στα φωνητικά με τον Kjetil Nordhus ίσως σας φέρουν στο νου τους Borknagar.
Το ομώνυμο κομμάτι θα το χαρακτήριζα αιθεριακό με τα πλήκτρα και τις κιθάρες να σε παρασέρνουν σε ένα progressive metal μονοπάτι.
Οι Green Carnation εδώ μπαίνουν στα progressive heavy metal “χωράφια”, βγάζοντας προς τα έξω τις Doom Metal “ρίζες” τους. Όσο ακραίο ήταν το “The slave that you are”, τόσο progressive είναι το “Too close to the flame”. Μια υπέροχη σύνθεση που αποτελεί το ιδανικό τέλος για μια ακόμη υπέροχη δουλειά από την παρέα του Tchort.
Πολύ καλό άλμπουμ!
Οι Green Carnation, αν κυκλοφορούν κάθε πέντε χρόνια δίσκο και βγάζουν δουλειές σαν το “A dark poem part 1: The shores of melancholia”, τότε ας είναι. Το νέο τους άλμπουμ είναι από τα κορυφαία της καριέρας τους, όχι όμως το καλύτερο. Η αψεγάδιαστη ποιότητα που πρεσβεύουν με κάθε δουλειά τους δεν σε αφήνει να πεις κακό λόγο. Η αλήθεια είναι ότι για κανένα άλμπουμ τους δεν έχω αναφέρει μειονεκτήματα, μιας και πάντα στο μυαλό μου τους βάζω δίπλα στους αγαπημένους μου In the Woods. Όσοι αγαπήσατε το “Leaves of yesteryear”, θα αγαπήσετε και το “A dark poem part I: The shores of melancholia”.
Οι Orbit Culture κυκλοφόρησαν τον δίσκο της χρονιάς. Δεν σας κάνω πλάκα, τους παρακολουθώ από την εποχή του πρώτου άλμπουμ τους, “In media res”.
Από τότε άρχισα να διακρίνω τα σημάδια της επερχόμενης βελτίωσης τους και συνεπώς ανόδου τους. Ήρθε το “Rasen” και επαληθεύτηκα για μια ακόμη φορά. Πολλοί έλεγαν απλά για ένα καλό δίσκο και τίποτα παρα πέρα. Όχι δεν ήταν απλά καλός, ήταν σχεδόν άψογος. Το “Sun of all” έπαιζε συνέχεια στο playlist μου κάθε πρωί στη δουλειά. Έρχονται τα singles “Nesha”, “Rebirth” και “Shadowing” και πέφτουν “σαγόνια”. Φτάνει το “Nija”, επανάσταση!
Το “Descent” ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για τους Orbit Culture
Χαμός με το “Descent” του οποίου οι επιρροές βρίσκονται στα “Roots” και “Chaos A.D.” των Sepultura και στους Lamb of God. Ακρότητα, πολλές φορές “βιομηχανοποιημένη, τιμώντας τους φανταστικούς Fear Factory. Το άλμπουμ κυκλοφορεί από την Αμερικάνικη Seek and Strike. Περιοδεύουν με ονόματα όπως Machine Head και Fear Factory στις ΗΠΑ. Η Αμερικάνικη αγορά ανοίγει με τον καλύτερο τρόπο. Κυκλοφορούν το EP που σας “έπρηξα” σε μια δισκοκριτική που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Το “While we serve” στιχουργικά σε “διαλύει”, στον ήχο ακούς τους Sepultura της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Υπερβολικός? Όχι!
Νέο άλμπουμ για τους Orbit Culture υπό νέα “στέγη”
Η Century Media επενδύει στη μπάντα κατευθείαν. Κυκλοφορεί τέσσερα singles και πέντε clips για την μπάντα από το
Eksjö της Σουηδίας. Ακούμε πρώτα το “The tales of war”, μελωδικό Death Metal και Groovy μέχρι τέλους. Μετά έρχεται το ομώνυμο, riffs που χρωστάνε πολλά στον Cavalera. Δύναμη και κτηνωδία.
Το “Hydra” σε πάει στην έρημο και οι επιρροές από “Dune” δίνουν και παίρνουν. Από τα πιο groovy riffs της σκηνής, εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Έρχεται το “Nerve” και οι επιρροές από In Flames της εποχής “Sense of purpose” ταιριάζουν υπέροχα. Τέσσερα κομμάτια και ήδη μιλάμε για έναν δίσκο που σίγουρα δεν θα απογοητεύσει κανέναν που αγαπάει το μοντέρνο Metal.
Το νέο άλμπουμ κυκλοφόρησε τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές
Ακούω πάλι τα singles και νιώθω ότι τα λόγια μου τόσο καιρό έπιασαν τόπο. Βγαίνει αληθινός ο Matt Heafy των Trivium που είχε δηλώσει πριν λίγο καιρό:
“Η μπάντα που πιστεύω ότι κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στη heavy metal σκηνή είναι οι Orbit Culture. Μια απολύτως απίστευτη μπάντα, σούπερ heavy, σούπερ μελωδική, έχει όλα τα συστατικά για να είναι υπέροχη. Και αυτή τη στιγμή έχουν εξαντλήσει τα εισιτήρια για όλες τις συναυλίες τους στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη. Καταπληκτική μπάντα. Μπράβο, παιδιά!”
Δεν μπορεί, κάτι παραπάνω ξέρει το αλάνι από το Orlando των Η.Π.Α.. Πίσω λοιπόν στο “Death above life”, τον νέο δίσκο των Orbit Culture που ακούω τώρα, την ημέρα δηλαδή που κυκλοφόρησε.
Orbit Culture: “Death above life”
Το άλμπουμ ξεκινάει με το “Inferna”. “Ξύλο” από τα πρώτα δευτερόλεπτα και κάπου στο 3:15 αλλάζει όλο και γίνεται ελάχιστα μελωδικό. Το groove στοιχείο κυριαρχεί, αυτό το κομμάτι είναι Orbit Culture. Τίποτα δεν περισσεύει. Ένα ακραίο και δυστοπικό κομμάτι. “The riot starts!”.
Orbit Culture
Στο “Bloodhound” οι Σουηδοί πάνε μια βόλτα μέχρι την Iowa για να αφομοιώσουν κάποιες ιδέες από τους Slipknot. Δεν θέλω να φανταστώ τι θα γίνετε στο mosh pit στα live τους όταν παίζουν αυτό το κομμάτι. Εκπληκτικά drums από τον Christopher Wallerstedt και μόνο brutal φωνητικά από τον Niklas Karlsson. Η “βρώμικη” και “βιομηχανική” παραγωγή το κάνει το κομμάτι άπιαστο. Ακρότητα, όπως ακριβώς και στο video που ακολουθεί.
Το “Inside the waves” έχει ξεκάθαρη κατεύθυνση προς τους πρόσφατους In Flames. Ένα αρκετά διαφορετικό κομμάτι από τα συνηθισμένα αλλά όπως και να έχει ακούγεται πολύ ευχάριστα. Ένα άμεσο κομμάτι, ότι πρέπει για τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Στην παραγωγή ο Buster Odeholm έχει κάνει τρομερή δουλειά, όλα ακούγονται όπως πρέπει. Περνάμε στην τετράδα των singles που σας έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα μας. Το πρώτο που κυκλοφόρησε ήταν το “The tales of war”.
Ένα hit για να ακούγεται συνέχεια!
Το “The tales of war” ήταν ότι πρέπει για να μας συστηθεί το “Death above life” πριν λίγους μήνες. Σας είχαμε μιλήσει για αυτό εδώ. Ένα από τα πιο κινηματογραφικά κομμάτια της μπάντας με solos, ακρότητα και έπος σε πλήρη ισορροπία. Και κάπου εκεί πίσω κρύβεται και μια αγάπη για τις ρυθμικές κιθάρες του Hetfield. Μια σύνθεση που συνδυάζει με επιτυχία την ομορφιά και την επιθετικότητα. Πάμε στο επόμενο single που φέρει τον τίτλο “Hydra” και για το οποίο πρωτύτερα σας είχαμε μιλήσει εδώ.
Στο 2:25 της σύνθεσης έχουμε χάος, όλα συνδυάζονται τέλεια. Δεν υπάρχει αυτό που συμβαίνει σε αυτό το κομμάτι οπού οι μελωδίες μαζί με το cinematic σκηνικό φάσης “Dune” σε συνεπαίρνουν. Αν δεν είναι αυτό το κομμάτι ο ορισμός του σημερινού Groove Metal, τότε ποιο είναι? Συνέχεια ακούμε συναυλιακά κομμάτια και το άλμπουμ δεν έχει φτάσει ούτε στο μισό. Στο “Nerve” απέτισαν φόρο τιμής στη σκηνή του Gothenburg και στους αγαπημένους μας In Flames αλλά σε αυτούς των τελευταίων είκοσι ετών. Άνετα αυτό το κομμάτι έμπαινε στο “Come clarity” των Σουηδών μελωδικών Death Metallers. Οι Orbit Culture δεν αστειεύονται καθόλου.
Πάμε στο ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ. Μια πλούσια σύνθεση με την αγάπη για τους Sepultura του “Chaos A.D.” να ξεχειλίζει. Τα riffs είναι “ξυράφια” και μαζί με όλα τα υπόλοιπα δημιουργούν ένα χαώδες και πορωτικό σκηνικό. Ναι φίλοι μου, αυτή είναι η “ταυτότητα” των Orbit Culture. Το καλύτερο σημείο είναι στο 4:25. Άντε γεια!
Η προσωποποίηση της δύναμης ακούει στο κομμάτι “The storm”. Τα riffs είναι επικά που ίσως σας φέρουν ελάχιστα στο νου τους Amon Amarth. Θα σας θυμίσουν επίσης και την αρχή που ξεκίνησαν, κάπου στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Όλα τα κομμάτια που έχουμε ακούσει μέχρι τώρα είναι ισάξια. Δεν περισσεύει κανένα, ακούμε ένα μεστό δίσκο. Ακούμε τον ορισμό του Groove Metal meets Melodic Death Metal.
Orbit Culture
Το άλμπουμ κερδίζει τον ακροατή με την πρώτη ακρόαση
Πάμε στο “Neural collapse”, φτάνουμε προς το τέλος. Τα λιγοστά πλήκτρα που εμπεριέχονται στο γενικότερο σύνολο κάνουν κάθε κομμάτι εφιαλτικό και δυστοπικό. Δίνουν μια μοχθηρή και ακραία ατμόσφαιρα που κατακλύζει το άλμπουμ και στη μια ώρα που διαρκεί συνολικά. Το εναρκτήριο riff απλά σε πετάει στον τοίχο, σηκώνεσαι και χτυπιέσαι. Μια σύνθεση που είναι ότι πρέπει για το χρονοδιάγραμμα του “Death above life”. Στο 3:58 η ατμόσφαιρα έχει και κάτι λίγα από Iron Maiden. Μετά, κόλαση!
Orbit Culture
Το “The path I walk” τελειώνει τον δίσκο, πρώτη φορά ο Karlsson τραγουδάει με αυτό τον τρόπο, τόσο χαμηλά. Είναι η πρώτη μπαλάντα που ηχογραφεί η μπάντα και ο Karlsson είναι απλά ένας ερμηνευτής που με την ίδια ευκολία φέρνει στα μέτρα του τόσο τα ακραία όσο και τις μπαλάντες. Οι Hetfield αναφορές στη χροιά του είναι εμφανείς, όμως δεν ενοχλούν καθόλου. Τρομερά ενορχηστρωμένο κομμάτι με αδιανόητη μελωδία. Το “Death above life” φτάνει στο τέλος του.
Δεν υπάρχουν λόγια
Ακολουθώ την μπάντα από τα πρώτα της χρόνια, μιας και είμαι γνωστός “Σουηδός” στα ακούσματα μου. Το προηγούμενο άλμπουμ άνοιξε τους ορίζοντες για τους Orbit Culture, το “Death above life” απλά τους έβαλε στην elite. Τα έχει πει και ο Heafy με τον οποίο έχουν περιοδεύσει κιόλας. Δεν τα λέω μόνο εγώ, όπως επίσης τυχαία δεν τους υπέγραψαν οι Γερμανοί. Ένα εφιαλτικά μελωδικό και ακραίο άλμπουμ από τους Orbit Culture που για μένα είναι ο δίσκος της χρονιάς. Όσο “γεννιούνται” μπάντες όπως αυτοί οι Σουηδοί, η αγαπημένη μας μουσική δεν θα πεθάνει ποτέ. Αυτό.
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies. Υπάρχει προσδιορισμός και αποθήκευση δεδομένων. Πληροφορίες σχετικά με την επεξεργασία δεδομένων και τη δυνατότητα άρνησης αυτής περιλαμβάνονται στην πολιτική απορρήτου.
