Έξι χρόνια και μία πανδημία μετά την κυκλοφορία του “Speaking of Chaos and Relative Peace” (self release), του ντεμπούτου του προσωπικού project της Χρύσας Τσαλταμπάση “Spineless”, έρχεται ο δεύτερος full length δίσκος της με τίτλο “Dysphonia”.
Χρύσα Τσαλταμπάση
Η Χρύσα Τσαλταμπάση είναι τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και vocal coach με ειδίκευση και συνεχή έρευνα πάνω στα extreme metal φωνητικά. Έχει συνεργαστεί με συγκροτήματα και καλλιτέχνες διαφόρων μουσικών ειδών και φωνητικών απαιτήσεων, τόσο ως μόνιμο μέλος (National Pornografik, Bella Fuzz, Biotech, Travel Mind Syndrome, Anal Veritas, Low Texture κ.α.) όσο και ως session / special guest (Alkaloid, Calyces, Beyond Perception, Afformance, Scar of the Sun, Mother Turtle κ.α.). Η δουλειά της εκτείνεται και εκτός συνόρων! Έχει συμμετάσχει μαζί με την Σοφία Σαρρή στο soundtrack της σειράς “1899” σε συνεργασία με τον Ben Frost, όπως και στα soundtrack των σειρών “Βeauty and the beast”, “The secret circle”, “Star crossed”, “Delirium” κ.α. με τον Ολλανδό Dj Tim Besamusca.
Ο χρόνος που πέρασε για το Spineless σαν project, ήταν γεμάτος με αλλεπάλληλες μουσικές συνεργασίες, ταξίδια γνώσης και διερεύνησης. Η δημιουργία των δέκα νέων κομματιών ήρθε σχεδόν οργανικά, φέρνοντας στο εδώ και τώρα την εξιστόρηση μιας νέας ιστορίας. Μιας ιστορίας με μεστή αφήγηση, προσεγμένη τεχνική προσέγγιση, σαφή μα ταυτόχρονα πειραματική αισθητική, που καταλήγει να είναι τόσο προσωπική για την δημιουργό, όσο και για τον κάθε ένα ακροατή ξεχωριστά. Ένα πλήρες μουσικό έργο, που την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου θα παρουσιαστεί στην ολότητά του, χαρίζοντας μια έντονη οπτικοακουστική εμπειρία στους παρευρισκομένους.
Το “Dysphonia” κυκλοφορεί 1η Νοεμβρίου μέσω της SubmersionRecords, ενώ είναι ήδη διαθέσιμο για προπαραγγελία στην Bandcamp σελίδα της εταιρείας. Μια πρώτη γεύση από ό,τι επίκειται, βρίσκεται στα πρώτα singles που βγήκαν τον Οκτώβριο: “Disease” και “Where am I?”.
Στον ρόλο του opening act της βραδιάς είναι η τραγουδίστρια και συνθέτρια EmiPath.
Γνωστή για τον ατμοσφαιρικό και πειραματικό ήχο της, συνδυάζει ambient, σκοτεινούς και μινιμαλιστικούς τόνους. Οι συνθέσεις της μαζί με τα αιθέρια φωνητικά της, δημιουργούν καθηλωτικά, ενδοσκοπικά ηχοτοπία. Παράλληλα, πειραματίζεται με την έννοια της “φόρμας” η οποία πολλές φορές αποδομείται για να μας θυμίσει πόσο σημαντική είναι η ύπαρξή της.
Έχει κυκλοφορήσει τα άλμπουμ “The Shadow”(self-release) το 2017 και “VOID” το 2023 (Submersion records), καθώς και δύο Ep, το The Shadow live (digital release) και το Dive Deep σε live ηχογράφηση (limited cassette – split release with Ghone).
Έχει συνθέσει μουσική για θέατρο και κινηματογράφο ενώ παράλληλα συνεργάζεται με διάφορα μουσικά σχήματα.
Links: Spineless Facebook | Instagram
Submersion Records & “Dysphonia” Pre Order HERE
Emi Path: www.facebook.com/emipath / www.instagram.com/emi.path/
Οι Cyanide 4 έβγαλαν ένα νέο single με τίτλο “GoneWithTheWind” και φυσικά μας έδωσαν και το μουσικό video που το συνοδεύει. Η πιο πρόσφατη δισκογραφική τους δουλειά κυκλοφόρησε το 2012, με τίτλο “AmaΛgamA“. Το νέο single όμως κινείται σε πιο mid-tempo ρυθμό και θυμίζει αρκετά early 90s.
Για όσους δεν γνωρίζουν οι Cyanide 4 είναι ένα Hard Rock/Glam Metal συγκρότημα που σχηματίστηκε στην Αθήνα το 2008.
Ο ήχος τους ένα μείγμα από LA glam ’80s μέχρι και rock ‘n’ roll. Κι εγώ κάπου εκεί τους ανακάλυψα, όταν κυκλοφόρησαν το demo EP “Complex“. Το 2010 έβγαλαν το EP “CriticalMentalErosion” και το 2012 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο album τους, “Everyday Is A Masquerade“. Τη δισκογραφία τους συμπληρώνουν δύο ακόμα albums: “Nekyia” (2017), “Amalgama” (2022).
Το album των Cyanide 4 “AmaΛgamA” είναι ακριβώς αυτό που σημαίνει η λέξη
ένα αμάλγαμα μουσικών στοιχείων που κουβαλά κάθε μέλος του συγκροτήματος. Ηχητικά κινείται σε ’80s Glam/Hard rock με αρκετά old-school στοιχεία. Για όσους γουστάρουν αυτό το ηχόχρωμα το προτείνω ανεπιφύλακτα καθώς πρόκειται για έναν ιδιαίτερα πιασάρικο δίσκο που σίγουρα θα σε κάνει να περάσεις καλά!
Cyanide 4 “AmaΛgamA” album cover
Στην Αρχαία Ελλάδα, οι Αλχημιστές, των οποίων το σύμβολο ήταν ο κηρύκειο του Ερμή, δημιουργούσαν κράματα αναμειγνύοντας κυρίως υδράργυρο με διάφορα μεταλλικά στοιχεία.
Οι Planet of Zeus είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί στο χώρο του Hard Rock με τον αλήτικο, βρώμικο και μεστό ήχο που τους χαρακτηρίζει. Πέρασαν πέντε χρόνια από την τελευταία τους κυκλοφορία, “Faith in physics”, η οποία και ενθουσίασε πολύ κόσμο εκεί έξω. Η εκρηκτικότητα των Rage Against the Machine, η ενέργεια των MC5, η “βρωμιά” των Clutch και τα μελωδικά περάσματα των Queens of the Stone Age είναι χαρακτηριστικά της ολοκληρωμένης προσωπικότητας των Αθηναίων rockers. Μια προσωπικότητα που τους εξασφάλισε εμφανίσεις δίπλα σε Kvelertak, Mastodon και Clutch.Όπως και εμφανίσεις σε τεράστια Ευρωπαϊκά φεστιβάλ σαν τα Graspop, Wacken, Hellfest και Desertfest. Όπως φυσικά και σε δικά μας σαν το Release και πρόσφατα το Mommoth στη Θεσσαλονίκη.
Planet of Zeus-“Afterlife”
Το “Afterlife” εκπλήσσει πολύ ευχάριστα
“Afterlife” λοιπόν μετά από πέντε χρόνια δισκογραφικής απουσίας από την τελευταία τους κυκλοφορία, “Faith in physics”. Συνήθως δεν έκαναν τόσο μεγάλα κενά, δηλαδή το “Loyal to the pack” κυκλοφόρησε το 2016, το “Vigilante” το 2014, το “Macho libre” το 2011 και το ντεμπούτο το 2008. Εντάξει, δεν χάλασε και ο κόσμος, η μπάντα ακούγεται πιο “φρέσκια” από ποτέ και σε αυτό το άλμπουμ. Τα riffs έχουν γίνει πιο απλοϊκά, ο τρόπος που τραγουδάει ο Μπάμπης έχει διαφοροποιηθεί από την προηγούμενη δουλειά.
Η ερμηνεία του στις συνθέσεις είναι πολυδιάστατη και πιο εμπορική ταυτόχρονα, χωρίς αυτό να αποτελεί drawback. Για παράδειγμα στο “The vixen” που είναι και ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια, ο τύπος βγάζει τρελή ενέργεια. Όπως και στο τελευταίο κομμάτι που θα σας φέρει στο νου τον Layne Staley με την ψυχεδέλεια που βγάζει με την ερμηνεία του. Στο “State of non-existence” η σκηνή του Seattle πετυχαίνει σε σταυροδρόμι αυτή του desert rock του Maryland. Εξαιρετικό blend από τους Αθηναίους Heavy Rockers.
Planet of Zeus
“Baptised in his death” και οι Planet of Zeus “βάζουν φωτιά”
Ξεκινήσαμε κάπως ανάποδα την κριτική μας. Το “Baptised in his death” έχει Mastodon vibes με riffs που ξεσαλώνουν σε όλο το κομμάτι. Επίσης γυρίστηκε και ένα πανέμορφο ατμοσφαιρικό video clip στα πλαίσια της προώθησης του “Afterlife”. Ότι πρέπει για να ανοίξει ένας σύγχρονος Heavy Rock δίσκος.
“You were born for this, to deny the easy way, previеw of an afterlife, do you dare to stеp right in, And taste the agony?”
Στίχοι γεμάτοι νόημα που σε κάνει να ακούς συνέχεια ένα κομμάτι με ένα τόσο κολλητικό riff.
Οι Planet of Zeus συνεχίζουν ακάθεκτοι
Το “Step on, skin off” συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό με αλήτικα φωνητικά και υπέροχο refrain. Είμαι σίγουρος ότι στα live τους θα γίνεται μεγάλος χαμός με αυτό το κομμάτι. Το “No ordinary life” είναι ένα πιο εμπορικό κομμάτι από τους προκατόχους του. Όμως τα leads διατηρούν την ταυτότητα που μας έχει κάνει να αγαπήσουμε αυτή την μπάντα. Υπέροχο μπάσο στην αρχή που σε συνεπαίρνει με τον ρυθμό που δίνει για να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Μπορεί να λείπει εμφανέστατα το southern στοιχείο αλλά έχει άλλα χαρακτηριστικά που σου κρατάνε το ενδιαφέρον, είναι κάπως πιο crossover.
Το “Afterlife” διαφοροποιείται σύνθεση με σύνθεση
Το “The song you misunderstand” είναι σαν να έχει βγει από το “Faith in physics”. Λειτουργεί ως break στη ροή του άλμπουμ. Το “Let’s call it even” το χάρηκα πολύ μιας και έχει κάποια πολύ όμορφα περάσματα με τις κιθάρες να δίνουν τσαμπουκά πάλι στη φάση. Πολύ καλά και “αιχμηρά” φωνητικά από τον Μπάμπη. Το συναίσθημα που υπάρχει σε όλο αυτό το Heavy Rock συνονθύλευμα “δεν υπάρχει”. οι Planet of Zeus γνωρίζουν πως να το ενσωματώνουν στη μουσική τους και αυτό συμβαίνει και στο υπέροχο “Bad milk”. Ένα πραγματικά υπέροχο και ένα από τα πιο groovy κομμάτια του άλμπουμ. Το “Letter to a newborn” σε παρασέρνει με τον ρυθμό του και σε προετοιμάζει για τα καλά για το “The vixen” που είπαμε στην αρχή.
Μπάντες σαν τους Planet of Zeus δεν απογοητεύουν ποτέ
Με το “Aftrlife” η μπάντα αποδεικνύει για άλλη μια φορά γιατί βρίσκεται εκεί που βρίσκεται στον παγκόσμιο χάρτη της μουσικής μας. Για μένα το μεγαλύτερο ατού αυτής της μπάντας εκτός από τους στίχους που είναι πρωτοποριακοί και με “βάθος”, είναι ο τρόπος που φιλτράρουν τις επιρροές τους. Με το “Afterlife” πήγαν ακόμα πιο μπροστά την μουσική τους, χρησιμοποιώντας περίτεχνα ένα μοντέρνο Heavy Rock ύφος. Πάντως τα δυο τελευταία τους κομμάτια με τα οποία και ξεκίνησα την κριτική μου, θα μας απασχολήσουν στο μέλλον πολύ. Είναι από τα κομμάτια που πάτησα το repeat τις περισσότερες φορές. Αξίζουν χίλια μπράβο στους Planet of Zeus που κυκλοφόρησαν για μια ακόμη φορά έναν θαυμάσιο δίσκο.
Μεγάλωσα με τις βασικές μπάντες των μελών που απαρτίζουν τους Cemetery Skyline. Δηλαδή με τους Dark Tranquillity, Insomnium, Dimmu Borgir, Amorphis και Sentenced. Μπορώ να ακούω συνέχεια τις δισκογραφίες τους. Δεν έχω λόγια για “The gallery”, “Tales from a thousand lakes”, “Amok” και “Above the weeping world”. Εντάξει μόνο ο Viktor Brandt δεν έχει παίξει σε κάποιο άλμπουμ που να μου έχει μείνει στο μυαλό. Άντε να πω ότι μου άρεσε αρκετά το “Nightside” των Witchery. Όπως καταλαβαίνετε, η ανακοίνωση ότι η παρέα αυτή θα κυκλοφορούσε άλμπουμ με ενθουσίασε. Όπως ας πούμε ενθουσιάστηκα με την ανακοίνωση του σχηματισμού των The Halo Effect.
Ακολουθήσαμε τα πρώτα τους βήματα
Το afternoiz ήταν από τα πρώτα μέσα που σας ενημέρωσε για τους Cemetery Skyline και μπορείτε να διαβάσετε εδώ το κείμενο. Αργότερα είχαμε αναφορές σχεδόν σε κάθε single και viceo clip που κυκλοφορούσε από την μπάντα. Η μπάντα κυκλοφόρησε πέντε singles που είναι από τις πιο αντιπροσωπευτικές συνθέσεις του “Nordic gothic”. Η Century Media από την πλευρά της έκανε πολλά για την προώθηση τους, μιας και οι βασικές μπάντες των πλείστων μελών των Cemetery skyline ανήκουν/άνηκαν στο portfolio της. Δηλαδή Dark Tranquillity, Sentenced και Insomnium. Έχει φάει κόσμος “ψωμί” από τις δισκογραφίες τους. Έτσι λοιπόν πήγαν Νέα Υόρκη όπως και Τόκιο για να προωθήσουν το άλμπουμ τους. Επίσης κυκλοφόρησαν τέσσερά videos τα οποία είναι “Violent storm”, “In darkness”, “Torn away” και “Behind the lie”.
Cemetery Skyline: “Nordic gothic”
“Nordic gothic” λοιπόν από τους Cemetery Skyline
Έτσι λοιπόν, έρχεται το “Nordic gothic” με τις προσδοκίες μας πολύ υψηλές και λογικό. Τα πρώτα πέντε κομμάτια μας ενθουσίασαν, τα υπόλοιπα όμως? Οι Cemetery Skyline δεν μας απογοήτευσαν ούτε και με τα υπόλοιπα και είναι φυσιολογικό. Δηλαδή πως να περιμένεις κακό άλμπουμ από μια μπάντα που έχει στις τάξεις της μέλη που με τις βασικές μπάντες τους μας έχουν προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις και έχουν “οργώσει” όλο τον πλανήτη? Ναι, το “Nordic gothic είναι ένα θαυμάσιο άλμπουμ σύγχρονου Gothic rock με μια υπέροχη και καλογυαλισμένη παραγωγή.
Cemetery Skyline
Πιο ταιριαστό κομμάτι για το “μπάσιμο” του “Nordic gothic” δεν θα μπορούσε να υπάρχει
Για το “Torn away” μπορούμε να πούμε ότι είναι ότι πρέπει για εισαγωγικό κομμάτι. Τα vibes από The sisters of mercy και The 69 eyes είναι πολύ δυνατά εδώ. Το εν λόγω κομμάτι δίνει την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει το άλμπουμ στον ακροατή. Ο Mikael Stanne σε ταξιδεύει πίσω στα τέλη του ’80 και τις αρχές του ’90. Είναι από τους πιο εντυπωσιακούς ερμηνευτές της Ευρώπης, δεν χωράει αμφιβολία περί τούτου.
Όλες οι επιρροές ανακατεύονται υπέροχα με την προσωπικότητα των Cemetery Skyline
Για το “In darkness” ήμασταν από τους πρώτους που σας ενημερώσαμε για το δεύτερο κομμάτι που έβγαλε η μπάντα εδώ. Μια άκρως αντιπροσωπευτική σύνθεση με ένα υπέροχο clip να το συνοδεύει. Εδώ “κόβουν” βόλτες και οι αγαπημένοι μου The Mission και Killing Joke σε απόλυτη συμμετρία με τους Sisters of Mercy. Νοσταλγία να βλέπεις τον Vesa Ranta πίσω από τα drums ξανά.
Για το “Violent storm” σας είχαμε μιλήσει εδώ το απόγευμα που κυκλοφόρησε το clip στο διαδίκτυο. Μας άφησαν άναυδους με τον ήχο τους, δεν περιμέναμε τέτοια φάση σε καμιά περίπτωση. Ένα υπέροχο Gothic/Darkwave συναίσθημα που πηγάζει από την δεκαετία του ’80. Η μπάντα μας ενθουσίασε μόλις με τα πρώτα λεπτά μιας σύνθεσης.
Το άλμπουμ “καλπάζει”
Το “Behind the lie” είναι από τα πιο catchy και melodic κομμάτια του “Nordic gothic” που θα σας φέρουν στο νου Sentenced. Τα cinematic πλήκτρα του Sando “κλέβουν” την παράσταση. Όπως επίσης μου φέρνουν στο μυαλό τους εκπληκτικούς Beseech. Πρέπει να τους ακούσω ξανά αυτούς τους Σουηδούς, εξαιρετική μπάντα που αν δεν τους γνωρίζετε, τρέξτε να τους μάθετε.
Ο Stanne είναι συγκλονιστικός για μια ακόμη φορά
Το “When silence speaks” το λατρεύω, η ερμηνεία του Stanne χτυπάει “ταβάνι”, είναι απίστευτος σε αυτό που κάνει. Για μένα αυτό το κομμάτι αποτελεί το highlight του “Nordic gothic”, ξεχειλίζει από συναίσθημα. Πραγματικά μια σύνθεση που σε “αγγίζει” σε τεράστιο βαθμό. Οι Cemetery Skyline έχουν κατακτήσει τον κόσμο μόνο με μισό άλμπουμ.
Δεν υπάρχουν fillers, όλα έχουν την θέση τους.
Το “The darkest night” είναι ένα κομμάτι που θα σας θυμίσει το Gothic rock μπαντών όπως οι Evereve και οι To/Die/For. Εκεί κάπου στα μέσα των nineties που οι μπάντες του συγκεκριμένου ήχου ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια. Το “Never look back” έχει ένα refrain που θα τραγουδιέται στα sing along των εμφανίσεων τους, πόσο όμορφες κιθαριστικές μελωδίες από τον Vanhala. Οι The 69 Eyes επιρροές είναι πιο εμφανείς από ποτέ και δεν είναι καθόλου άσχημο, τουναντίον, ταιριάζουν τέλεια.
Cemetery Skyline
Πάμε στο “The coldest heart” για το οποίο είχαμε μιλήσει πριν λίγο καιρό εδώ όταν κυκλοφόρησε. Ναι, κάπου οι HIM βρίσκονται εδώ και δεν μας χαλάει καθόλου. Κυρίως στα πλήκτρα να σας πω την αλήθεια. Βέβαια και οι Tiamat δεν λείπουν στο refrain, όπως και ο Peter Steele. Το μπάσο μας δίνει ένα Type o Negative vibe που τόσο έχει λείψει από την σκηνή. Πανέμορφη σύνθεση. Οι Cemetery Skyline ήδη διεκδικούν θέση στην πρώτη πεντάδα το Top-10 μου για το 2024.
Η τελευταία “τζούρα” του άλμπουμ είναι και από τις πιο θεαματικές
Το “Anomalie” είναι ότι πρέπει για να λειτουργήσει ως “χαλί” για το τελευταίο κομμάτι, “Together alone”. Η σημασία του μεγάλη μιας και είναι το τελευταίο δυναμικό κομμάτι του “Nordic gothic”. Εξαιρετικό άσμα που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις με τον “κολλητικό” του ρυθμό. Το “Alone together”, τι μπορώ να πω για αυτό “διαστημικό” κομμάτι δηλαδή? Η ερμηνεία του Stanne εξωπραγματική. Οι κιθάρες εμπνευσμένες όσο δεν πάει. Ένα rhythm section που σε πάει πίσω στη δισκογραφία των Type ‘o’ Negative και πλήκτρα που φτιάχνουν μια πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα. Το τελευταίο κομμάτι δεν ήταν δυνατόν να μην σου δώσει μια τελευταία “τζούρα” νοσταλγίας και συγκίνησης για μια εποχή που είχες την τύχη να ζήσεις, έστω και λίγο μεταγενέστερα.
Cemetery Skyline
Το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες μας σε μεγάλο βαθμό
Οι Cemetery Skyline επιβεβαίωσαν τις προβλέψεις μου με το που διάβασα ποια μέλη θα απαρτίζουν την μπάντα. Δεν ήταν δυνατόν να έχουμε αποτυχία εδώ, σε καμιά περίπτωση. Η επαγγελματική δεινότητα της μπάντας είναι κορυφαία, τα μέλη γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν για να προσφέρουν κάτι που θα διαρκέσει στο χρόνο. Ο Brandt είναι πολύ τυχερός που βρίσκεται με αυτούς τους “καθηγητές” σε αυτό το σχήμα. Σίγουρα θα μάθει πάρα πολλά και ελπίζω να μας απασχολήσει το μέλλον και με άλλα σχήματα. Το “Nordic gothic” αποπνέει μια ατμόσφαιρα που την μια σε πάει στα σκηνικά της ταινίας “The Crow” του 1994 και την άλλη στη σκηνή της Μεγάλης Βρετανίας των eighties. Είναι ένα ντεμπούτο που μπορώ να ακούω συνέχεια και όποιος αρέσκεται σε αυτόν ήχο έπρεπε να το είχε αγοράσει…χθες.
Οι Αθηναίοι Degenerate Mind κυκλοφόρησαν στις 29 του Σεπτέμβρη το 2o full length album τους με τίτλο “VORTEX” και είναι άμεσα διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. Σε φυσική μορφή αναμένεται σύντομα!
Αν δεν κάνω λάθος, το πρώτο τους album “B.L.E.V.E.” κυκλοφόρησε 3 χρόνια πριν. Μουσικά πάντα μιλώντας, ήταν εκτός των ακουσμάτων μου κι έτσι δεν έχω άποψη. Όμως το “Vortex” το άκουσα περισσότερες φορές απ’ όσες υπολόγιζα.
Degenerate Mind – 2o full length album – “VORTEX”
Η παραγωγή, ηχογράφηση και μίξη του άλμπουμ έγινε στο CFΝ recordings studio απο τον Διονύση Χριστοδουλατο, ενώ το mastering στο VU Productions mastering studio απο τον ΝάσοΝομικό.
To artwork είναι μια δημιουργία του ταλαντούχου Γιάννη Νάκου (Remedy Art Design).
Degenerate Mind Vortex album cover. Artwork by Giannis Nakos, Remedy Art Design
Τους είχα δει live όταν άνοιξαν για τους ΡΑΙΝ – διάβασε αναλυτικά ΕΔΩ – και τότε είχαν παίξει τραγούδια από το “B.L.E.V.E.” και δύο νέα, τα “I Walk Alone” και “Nothing Left”. Η διαφορά των 2 αυτών λοιπόν με τα υπόλοιπα ήταν αισθητή.
Vortex – “μουσική δίνη που στη δίνει”
Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν ξεκίνησα να ακούω τα τραγούδια του “Vortex” και δεν ήταν αυτό που περίμενα. Ο ήχος τους, σε τούτο το album, είναι πιο σκοτεινός θα μπορούσα να πω. Η όλη ατμόσφαιρα του είναι πιο “βαριά” σε σχέση πάντα με την “εικόνα” που έχω από την live εκτέλεση του B.L.E.V.E. στο Gagarin205.
Όσοι με ξέρετε, ξέρετε το σκάλωμα που έχω με τα brutal vocals. Το γεγονός ότι οι DegenerateMind με “έβαλαν” στην διαδικασία να ακούσω heavy rock δίσκο με καθαρά φωνητικά το λέω και άθλο. Οπότε το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά. Friendly advice: αν οι παρακάτω στίχοι είχαν ακόμα περισσότερη “βρωμιά” θα έκανα κωλοτούμπα! (Day Zero)
In a coffin my own will is laying inside
Buried in a place, where shadows lie
Can you see me?
Σε όλα σχεδόν τα σημεία του το album αυτό έχει να προσφέρει στον ακροατή πολλά… Από τα riff, την ατμόσφαιρα, τους στίχους, την παραγωγή… Μέσα υπάρχουν απλόχερα και πιασάρικα riff που τα κάνουν radio friendly ενώ παράλληλα σου δίνουν και μια κλωτσιά για “χορό” σε κάποιο pit.
Δεν με κούρασε και σίγουρα αξίζει της προσοχής σας!
Tracklist
In A Golden Cage
I Walk Alone
Glow In The Abyss
Clouded Sky
Day Zero
Vortex
Nothing Left
Alive
Μια υπέροχη βραδιά, ένα εκπληκτικό live των Fu Manchu και Khirki έλαβε χώρα στις 10/10/2024! Μετά τα καλοκαιρινά festival, ήταν η πιο ωραία έναρξη της χειμερινής σεζόν.
Γι’ άλλη μια φορά η Smoke The Fuzz το έκανε το θαύμα της κι έφερε – σε μια ακόμα αρτιότατη SOLDOUT διοργάνωση – το συναυλιακό απωθημένο πολλών. Οι Fu Manchu
όπου και να εμφανιστούν, σε μεγάλη ή μικρή σκηνή, ανεβαίνουν και κυριαρχούν… Παίζουν γιατί γουστάρουν, διαλύουν τα πάντα και φεύγουν. ΈΤΣΙ ακριβώς έγινε και την Πέμπτη στο Gagarin205…
Ας τα βάλουμε όμως σε μια σειρά.
Khirki
Στην σκηνή του Gagarin ανέβηκε το τρίο που ακούει στο όνομα Khirki.
khirki, photos by Κωνσταντίνος Κονταρακης
Μάλλον ήμουν από τους λίγους που βρισκόντουσαν στο χώρο που δεν είχε ακούσει ποτέ το γκρουπ. Ειλικρινά εκ του αποτελέσματος αυτός ήταν άλλος ένα λόγος – πέραν από τον προφανή – που βρέθηκα την Πέμπτη στο Gagarin.
Η μπάντα με ρούφηξε από το πρώτο λεπτό.
Υπέροχος ήχος, ωραία groove riff με folk στοιχεία και ακούσματα από Ελλάδα, όγκος που σε καθήλωνε, όλα μα όλα ήταν άψογα. Μια εμφάνιση που είχε ενέργεια και δυναμική και φυσικά μετά το Live μπήκα και άκουσα τα LP που έχουν κυκλοφορήσει, με το 2ο να είναι «φρεσκότατο».
Γράφω αυτές τις γραμμές ακούγοντας τα “Featherless”, “Medea” και “Συμπληγάδες”.
Για να κλείσω θα σταθώ σε ένα μέλος της μπάντας, αν και τα παιδιά μπροστά ήταν εκπληκτικά, ο drummer ήταν καθηλωτικός!
Μετά από αυτήν την φοβερή έναρξη όλα ήταν έτοιμα για να δούμε ένα γκρουπ που μας έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια πως παίζεται η μπαλίτσα στην groov-ια!!
Fu Manchu
Ήθελα πάρα πολύ να δω σε κλειστό χώρο τους Fu Manchu και επιτέλους αυτή μου η επιθυμία έγινε πραγματικότητα! Με μια εμφάνιση που θα μου μείνει αξέχαστη.
Το setlist των Fu Manchu ήταν ένα ταξίδι στην δισκογραφία τους, που ξεσήκωσε το κοινό στο Gagarin.
O Scott Hill κοπανιόταν ανελέητα, γυρόφερνε την σκηνή ασταμάτητα, με ενέργεια που πέρναγε στο κοινό, που «απαντούσε» με συνεχόμενα crowed surfing και πολύ χορό.
Τα ακούσαμε όλα και δώσαμε headbanging χωρίς σταματημό, σε ένα sold out που θα μας μείνει αξέχαστο.
Μια μικρή «ένσταση» έχω μόνο για τον ήχο. Ήταν λίγο «χαμένα» ως προς την καθαρότητα τους, τα drums, αλλά όχι σε σημείο που ήταν ενοχλητικό για να μας χαλάσει την πώρωση.
Δεν έμεινε τίποτα όρθιο στην groov-ια και τον όγκο του “Hands Of The Zodiac”. Μας πήρε και μας σήκωσε το “Evil Eye” και μας έδωσαν δυνατά χτυπήματα με τα “Mongoose”, “Squash That Fly ” & “King Of The Road”. Εννοείται πως το τέλος αυτής της υπέροχης βραδιάς, γράφτηκε με το “Godzilla”
Credits
Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά την Smoke The Fuzz Gigs και την Ελίνα για την πρόσκληση. Ευχαριστούμε πολύ και τον Κωνσταντίνο Κονταράκη για το φωτογραφικό υλικό.
Λίγες μέρες πριν την εμφάνισή τους στη σκηνή “κλέψαμε” λίγο χρόνο από τον Ανδρέα και τα υπόλοιπα μέλη των Okwaho και κάναμε μια συνέντευξη προς γνώση και συμμόρφωση!
Okwaho & ο σκοτεινός blackened sludge ήχος
Οι Okwaho με τον σκοτεινό blackened sludge ήχο τους έχουν την κατάλληλη εμπειρία να ζεστάνουν το σανίδι του An Club. Πότε; Την Πέμπτη 17 Οκτωβρίου!
Αν δεν έχεις πάρει είδηση ότι θα μοιραστούν την σκηνή με τους Euphrosyne & τους εξαιρετικούς ULTHA θα σε μαλώσω. Θα σε στείλω όμως και στην ατζέντα μας για… κάμψεις!
Καλώς ήρθατε και πάλι στο afternoiz.gr. Toν Οκτώβρη του 2019 είχαμε επικοινωνήσει και πάλι μαζί σας (διάβασε την συνέντευξη ΕΔΩ). Σε αυτά τα 5 χρόνια που μεσολάβησαν τι έχει αλλάξει στους Okwaho; Παραμένετε καλά παιδιά, πλένετε τα δόντια σας και βοηθάτε ακόμα ηλικιωμένους να περάσουν το δρόμο;
Ουάνς καλά παιδιά, όλγουεϊζ καλά παιδιά! Δυστυχώς, καθότι είναι μια συνταγή που δεν δουλεύει. Κατά τα άλλα, τώρα πια ακονίζουμε τα δόντια μας, και σταματήσαμε να περνάμε παππούδια στον δρόμο και να τα βοηθάμε με τα ATM, καθώς τα συστημικά μίντια απέδωσαν τις δεξιότητες αυτές στα… καλά και ευγενικά παιδιά της Χρυσής Αυγής.
Κατά τα άλλα, μεγαλώσαμε…
σοβαρέψαμε, βελτιώσαμε τον ήχο μας και την απόδοσή μας στα λάιβ, βγάλαμε έναν δίσκο κι ένα lyric video για τα οποία είμαστε περήφανοι. Kάναμε πολύ δυνατά λάιβ και μια μικρή ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Mass Culture. Ετοιμαζόμαστε για τα επόμενα.
Πέρυσι τον Νοέμβρη γιορτάσατε την κυκλοφορία του νέου σας album “The Usurper Regime” με ένα live στο An Club παρέα με τους Mass Culture και Breeding The Shadows. Φήμες λένε ότι στήνατε στο παρελθόν αρκετά live-γιορτές…
Κοίτα, με το πέρασμα του χρόνου αποκτήσαμε ένα μικρό αλλά συμπαγές κύκλωμα, ομοιόμορφο από πολλές απόψεις αν και ανομοιογενές ηχητικά – μπάντες που γουστάρουμε να παίζουμε μαζί τους και άτομα με τα οποία περνάμε καλά. Για την παρουσίαση του Usurper ρίξαμε πολύ δουλειά, είχαμε φίλους πάνω και κάτω από τη σκηνή.
Ελπίζουμε να ήταν όλοι χαρούμενοι και εξαγριωμένοι!
Επίσης, ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι diy χώροι που τα παιδιά στήνουν φάσεις με αγάπη και μεράκι, και είναι ευκαιρία για μικρά, «οικογενειακά» λάιβ, όπου όλοι είναι φίλοι ή γίνονται!
Okwaho, “The Userper Regime” album cover
Είστε μια πολιτικοποιημένη blackened-sludge μπάντα, με στίχους που ασχολούνται κατά κανόνα με κοινωνικοπολιτικά θέματα. Είστε από εκείνους με το έντονο κριτικό βλέμμα και το σηκωμένο φρύδι. Τι άλλαξε στο ύφος, στον ήχο ή στους στίχους από την προηγούμενο δίσκο σας;
Μουσικά μετακινηθήκαμε σε πιο ακραίους ήχους. Τα όποια stoner και groove στοιχεία περιορίστηκαν στην παλέτα μας, και αντικαταστάθηκαν από post ατμόσφαιρες και στοιχεία black metal. Η φωνή πλέον ισορροπεί ανάμεσα στο ακραίο γρέζι και τα brutal, το drumming ανάμεσα στο doom και σε πιο ακραίο metal στιλ.
Οι στίχοι μας παραμένουν ρεαλιστικοί, απλά σε σχέση με τον πρώτο δίσκο όλα τα κομμάτια αφορούν πλέον αμιγώς πολιτικά ή και κοινωνικά θέματα.
Νομοτελειακά και το αισθητικό κομμάτι (εξώφυλλο, τίτλος, artwork) παρέμεινε σκοτεινό αλλά απέδωσε μια πιο συνεπή πολιτική στάση.
Η μετάφραση του τίτλου “The Usurper Regime” στα ελληνικά είναι: “To σφετεριστικό καθεστώς”. Αναφέρεστε σε κάποιο συγκεκριμένο καθεστώς;
Συλλάβαμε το(ν) Usurper Regime ως το «Καθεστώς σφετεριστή». Είναι ο ηγέτης, οι ελίτ, αλλά και το πολίτευμα του εξωφύλλου. Σάπιο και απάνθρωπο, με μια κορώνα στο κεφάλι και με ρίζες τις οποίες απλώνει όπου μπορεί για να γαντζωθεί στην εξουσία – και φυσικά, στην κατάχρησή της.
Ο βασικός στόχος μας είναι ο νεοφιλελευθερισμός
Aυτή η ακραία και παντελώς (αυτο)καταστροφική εκδοχή του καπιταλισμού, η οποία έχει διεισδύσει σχεδόν σε όλα τα κράτη, και έχει μετατρέψει σε ανέκδοτο το αφήγημα της «ανθρωπιστικής, δημοκρατικής» Δύσης. Η ίδια είναι ανώτερη και άσπιλη, Άριστη αν θες, «καθεστώτα» είναι μόνο οι αντίπαλοί της!
Πρόσφατα δημοσιεύσατε το lyric video για το τραγούδι “The Mermaid”. Πείτε μας λίγο για την ιστορία του τραγουδιού, την πηγή έμπνευσης αυτού αλλά και τα γυναικεία φωνητικά της Alice Wanderland.
Το The Mermaid είναι το πρώτο κομμάτι από το The Usurper Regime που παίξαμε λάιβ πριν τις καραντίνες. Από τότε είχε, με έναν γενικό τρόπο, ως θεματολογία τους πρόσφυγες που προσπαθούν να περάσουν τη Μεσόγειο και τις διαρκείς τραγωδίες (τα εγκλήματα δηλαδή) που συμβαίνουν.
Γενικά στον δεύτερο δίσκο δουλεύτηκαν πολύ πιο μεθοδικά οι στίχοι και τα κόνσεπτ, οπότε μέσα σε αυτό το ψάξιμο πέσαμε πάνω σε αυτή τη μικρή ιστορία του Selahattin Demirtaş, φυλακισμένου Κούρδου αγωνιστή από το καθεστώς (ώπα, να ένα καθεστώς! Ευτυχώς είναι στην Τουρκία, εδώ όλα πάνε καλά και δημοκρατικά!) Ερντογάν. Οπότε το κομμάτι ολοκληρώθηκε, με την εκ των ουκ άνευ βοήθεια της AliceWanderland (βλ. Breeding the Shadows) σε φωνή και στίχους.
Τι να πούμε για τα φωνητικά της!;
Είναι τρομακτικά και συγκλονιστικά! Ελπίζουμε ότι στο μέλλον θα βρίσκεται πιο συχνά πάνω στη σκηνή, οπότε μη χάσετε την ευκαιρία να το ζήσετε αυτό.
Παρόλο που το κομμάτι έχει διάρκεια 9:30, θεωρήσαμε ότι είναι το κατάλληλο για να βγάλουμε ένα lyric video, το οποίο θέλουμε να πιστεύουμε είναι πιο πολύ μια art ταινία μικρού μήκους παρά ένα βίντεο μέταλ μπάντας. Μπορείτε να το δείτε στο κανάλι μας:
Πείτε μας πέντε (5) αγαπημένους σας δίσκους που σας επηρέασαν και συνεχίζουν να επηρεάζουν τη μουσική σας.
Neurosis – A Sun That Never Sets
Neurosis ή Isis;
Αυτό το ερώτημα διχάζει τους Okwaho, όπως και όλο τον υπόλοιπο κόσμο που ασχολείται με το post/sludge ιδίωμα. Για την παρούσα λίστα είναι εύκολη η επιλογή των πρώτων ως μιας εμφανούς επιρροής και στους δύο δίσκους μας.
Nevermore – Enemies Of Reality
Είναι thrash; Είναι power; Είναι heavy; Είναι progressive; Είναι πολιτικοποιημένη μπάντα; Ναι και όχι σε όλα ταυτόχρονα. Ένα τεράστιο σχήμα που αποτελεί συνθετικά μια από τις μεγαλύτερες, αν και η πιο απρόσμενη, επιρροές των Okwaho.
Celtic Frost – Monotheist
Μετά από πολλά χρόνια, περιπέτειες και παλινδρομήσεις, αυτοί οι πρωτοπόροι και οραματιστές του μαύρου κατάφεραν το ακατόρθωτο! Όχι απλά να βγάλουν τον υπέρτατο δίσκο τους, αλλά να συμπυκνώσουν το σκότος μέσα σε εξηντακάτι λεπτά.
Cult of Luna – The Beyond
Τεράστιος, ογκώδης ήχος. Mια φωνή γεμάτη συναίσθημα και υπαρξιακές αναζητήσεις, για το κομβικό post metal συγκρότημα που μπορεί να συνδυάζει τα επιθετικά ριφ με post rock ατμόσφαιρες.
Morbid Angel – Domination
Θα μπορούσε να βρίσκεται το Covenant στη θέση του, αλλά εδώ βρίσκονται δύο εξαιρετικά παραδείγματα για το ότι οι Μ.Α. έπαιζαν (και) sludge death, αδιαφορώντας για το αν υπάρχει καν ο όρος!
Τι να περιμένουμε από το live σας την Πέμπτη 17 Οκτωβρίου;
Τον γνωστό ογκώδη και έρπων ήχο μας να σαρώνει τα αυτάκια σας, με τα 2/3 της μπάντας να χτυπιούνται δίχως αύριο και το 1/3 να σας κοιτάει «με έντονο κριτικό βλέμμα και σηκωμένο φρύδι».
Α! Λέμε να σας παίξουμε για πρώτη φορά και το πρώτο από τα κομμάτια που ετοιμάζουμε για τον τρίτο μας δίσκο… Οπότε θα πάρετε και μια (πολύ) μικρή ιδέα για το πού το πάμε!
Να είσαστε εκεί από νωρίς λοιπόν για να δείτε τους Okwaho, τους ταχέως ανερχόμενους Euphrosyne, και φυσικά τους καταπληκτικούς Γερμανούς Ultha!
Ευχαριστώ πολύ!
Εμείς ευχαριστούμε πολύ που παρά το πιεσμένο πρόγραμμά σας ανταποκριθήκατε άμεσα.
Μετά τους Watain οι Deathhammer Records “χτύπησε” με ένα group που έχει τον σεβασμό από όλους τους extreme κύκλους του πλανήτη. Όχι, δεν είναι υπερβολή αυτό που αναφέρω. Το πιστεύω μέχρι τελευταία λέξη. Οι Varathron μόνο τα δυο πρώτα άλμπουμ τους να είχαν κυκλοφορήσει, θα μιλούσαμε για επιρροές πάνω στον επόμενο “κύμα” του Black Metal. Τα “His majesty at the swamp” και “Walpurgisnacht” είναι κλασσικά και αποτελούν κληρονομιά, τελεία και παύλα.
Varathron: Μια ιστορία, μια μπάντα!
Σε αυτά τα άλμπουμ συμμετέχουν μέλη των Horrified, Rotting Christ και Septic Flesh πέραν όλων των άλλων. Ο Στέφανος πραγματοποίησε μια τεράστια προσπάθεια τότε που ευδοκίμησε και ενέπνευσε μπάντες σε όλο τον πλανήτη για τον χώρο του Black Metal. Η συνέχεια ήταν μια πορεία με πολύ καλούς έως και εξαιρετικούς δίσκους. Κανείς δεν μπορεί να βρει κακό λόγο να πει για τα άλμπουμ τους μέχρι και το πρόσφατο άλμπουμ τους, “The crimson temple” για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε κριτική εδώ. Όπως και την συνέντευξη που μας παραχώρησε εδώ.
Obsequila Sceptre(Source:Personal Archive)
Πρώτη μπάντα στο “σανίδι” οι Obsequila Sceptre
Αν και με πολλή κούραση στην πλάτη, μιας και πήγα κατευθείαν από την δουλειά στο κέντρο, πρόλαβα ευτυχώς όλες τις μπάντες. Πρώτοι στην σκηνή ανέβηκαν οι Obsequila sceptre και κάτι που μας εντυπωσίασε είναι ότι ερμήνευε ο drummer τους τις συνθέσεις. Εντυπωσιακό, μιας και έχω να δω κάτι τέτοιο στο extreme metal γενικά όταν κατά διαστήματα τραγουδάει ο Ventor των Kreator. Ούτως ή άλλως ο drummer από το Gelsenkirchen είχε ερμηνεύσει τα μισά κομμάτια στο “Endless pain” και τρεις συνθέσεις στο “Pleasure to kill”. Μεγάλο αλάνι. Να επανέλθουμε στους Obsequila Sceptre μιας και εδώ έχουμε να κάνουμε με old school Black Metal. Ζέσταναν για τα καλά το κοινό για να υποδεχτούμε στη συνέχεια τους Godblood.
Godblood(Source:Personal Archive)
Το Black ‘n’ Roll των Godblood έκανε χαμό
Οι Godblood παίζουν Black Metal παραδοσιακό, θα μπορούσαμε να πούμε περισσότερο σε Black ‘n’ Roll μου έφεραν. Το τελευταίο λόγω των έντονων επιρροών από το Αμερικάνικο Thrash Metal και σίγουρα και το παλιό Αμερικάνικο Black Metal. Αν μπορούσα να τους βάλω δίπλα σε κάποιους θα ήταν οι Αμερικάνοι Absu και τους Aura Noir από την Νορβηγία, όπως και τα γειτονάκια τους Cadaver.
Godblood(Source:Personal Archive)
Πάρα πολύ καλή εμφάνιση από τους Godblood που έπαιξαν κομμάτια από την πρώτη τους κυκλοφορία πίσω στο 1994 όπως τα “Witch” και “Howling”. Από το “Those funeral times” έπαιξαν το “A funeral” και από την τελευταία τους κυκλοφορία το “Passionless”.
Godblood(Source:Personal Archive)
Οι Godblood έδωσαν ένα άριστο show
Οι υπόλοιπες συνθέσεις που παρουσιάστηκαν ήταν τα “Fuck the skull”, “Pure necrosis” και “Primitive bitch”. Το τελευταίο το έπαιξαν “ζωντανά” για πρώτη φορά. Εξαιρετική εμφάνιση από τους Λευκωσιάτες Godblood.
Temple of Evil(Source:Personal Archive)
Οι Temple of Evil πραγματοποίησαν και αυτοί μια εξαιρετική εμφάνιση
Οι Temple of Evil είχαν εμφανιστεί και με τους Watain, δυστυχώς λόγω δουλειάς τους πρόλαβα ελάχιστα τότε. Εδώ λοιπόν παρακολούθησα ολόκληρο το set τους και πραγματικά είδα μια μπάντα που ξέρει τι κάνει και που πατάει. Εντυπωσιακό το outfit των μελών, ενός σχήματος που έχει κυκλοφορήσει δυο άλμπουμ.Τα “The 7th awakening” και “Apolytrosis”.
Temple of Evil(Source:Personal Archive)
Black Metal από τα παλιά
Εδώ έχουμε να κάνουμε με απόκρυφο, μοχθηρό και δυναμικό Black Metal. Ακατέργαστα οργισμένα riffs και επιδέξιο δυναμικό drumming μαζί με την occult ατμόσφαιρα έφτιαξαν ένα εξαιρετικό “πακέτο”.
Temple of Evil(Source:Personal Archive)
Άφησαν υποσχέσεις για το μέλλον
Στηριγμένοι ανάμεσα στο παλιό Νορβηγικό Black Metal και τις ατμόσφαιρες μπαντών από την Μεγάλη Βρετανία, ενθουσίασαν τον κόσμο. Ευελπιστώ σύντομα την νέα τους κυκλοφορία για να να έχουμε να πούμε πιο πολλά. Συναυλιακά “έσκισαν”! Το setlist τους ήταν: “Illvminatio Tenebrarvm”, “Epignosis”, “The book of shadows”, “Necromancer’s Mystical Conjuration” και “Chalice of impure blood”.
Varathron(Source:Personal Archive)
Οι Varathron, μια από τις πιο ιστορικές μπάντες του Black Metal ανεβαίνουν στη σκηνή
Οι Varathron ανέβηκαν στη σκηνή και μας έπιασαν από τον λαιμό με το “Hegemony of chaos” από το τελευταίο τους εξαιρετικό άλμπουμ. Αργότερα ήρθε και μας βούτηξε από τα μούτρα το “Tenebrous” από το θαυμάσιο “Patriarchs of evil”. Η μπάντα είναι ασταμάτητη και ο Στέφανος δίνει τον καλύτερο του εαυτό.
Varathron(Source:Personal Archive)
Επαγγελματική και παθιασμένη εμφάνιση από τους Βετεράνους
Ήρθε η στιγμή του κολοσσιαίου “His Majesty at the swamp” και τα “Unholy funeral” και “Nightly kingdoms” μας πάνε πίσω στα early nineties. Νοσταλγία και συγκίνηση, τα δυο πρώτα τους άλμπουμ τα έχω πολύ ψηλά τι να λέμε. Ας πάμε μια βόλτα στο 1995 και το “Walpurgisnacht”, η επιλογή να παίξουν το “Cassiopeia’s ode” ήταν θαυμάσια.
Varathron(Source:Personal Archive)
Στηριγμένοι στα δυο τελευταία αλλά και τα δυο πρώτα τους άλμπουμ
Πάμε πάλι στο “Patriarchs of evil” και το τρομερό “Saturnian sect”, απολαμβάνουμε Black Metal υψηλών προδιαγραφών. Μετά από αυτό το διάλειμμα, επιστρέφουμε στα παλιά, το “Lustful father” από το “His majesty at the swamp” μας “διαλύει”. Η μπάντα “οργώνει” πάνω στη σκηνή, επαγγελματική και παθιασμένη εμφάνιση μέχρι τώρα.
Varathron(Source:Personal Archive)
“Genesis of apocryphal desire” και χάος!
“Ouroboros Dweller (The Dweller of Barathrum)” και τιμούν το προηγούμενο τους άλμπουμ σε σημαντικό βαθμό. Το “Crypts in the mist” το οποίο και αποτέλεσε και single του τελευταίου τους άλμπουμ δεν θα μπορούσε να λείπει από μια εμφάνιση σαν και αυτή. Περίμενα πως και πως το “Son of the moon” από το πρώτο τους θρυλικό άλμπουμ. Πάμε πιο παλιά και στο “Genesis of Apocryphal Desire” και χαμός στο Downtown Live. Εγώ από την άλλη έχω ξεχάσει οποιαδήποτε κούραση κουβάλαγα, είμαι λάτρης της πρώτης περιόδου πως να το κάνουμε.
Varathron(Source:Personal Archive)
Εν κατακλείδι…
Να πω την αμαρτία μου, ήθελα στο τέλος ένα “The Tressrising of Nyarlathothep”, δεν πειράζει, την επόμενη φορά με το καλό. Η προηγούμενη Παρασκευή ήταν μια βραδιά γιορτή για το Extreme Metal και ειδικότερα για το Black Metal. Μετά τους Watain, ήρθαν μετά από λίγες ημέρες οι Varathron και ολοκλήρωσαν την όλη φάση που διοργάνωσε η Deathhammer Records. Εγώ πάντως είδα κόσμο πολύ ευχαριστημένο μετά το πέρας της βραδιάς και αυτό είναι που κρατάμε. Ελπίζουμε σύντομα και σε άλλα ονόματα του χώρου να έρθουν και να κάνουν την εμφάνιση τους στο νησί της Κύπρου. Και πάλι πολλά συγχαρητήρια!
Heilung live at Lycabetous, Athens, Greece
Photos by Jo Gogou/ Afternoiz
Ψες λοιπόν νωρίς με το πρώτο σκοτάδι ανηφορίσαμε το λόφο για να δούμε τους Heilung. Για να είμαι ειλικρινής και με καθαρό μέτωπο, η επαφή μου με τη μουσική τους είναι μικρή. Μπαίνοντας λοιπόν μέσα έβλεπες ενα σκηνικό που θύμιζει δάσος. Άλλωστε παγανιστικό folk τους έχουν πει, δικαιολογημένο. Ο κόσμος μαζεύτηκε. Και αρκετός κόσμος ήταν οργανωμένος ενδυματολογικά και με το απαραίτητο μακιγιάζ. Όμορφα.
Στα ηχεία είχαμε τιτβίσματα πουλιών να μας κρατάνε παρέα και τη δροσιά του Λυκαβηττού να μας επαναφέρει μετά το απαραίτητο σκαρφάλωμα στις ανηφόρες. Όλα βέβαια μέχρι να φτάσεις στο van που μας μετέφερε στην είσοδο. Ενα συν από τους διοργανωτές.
Λίγο μετά τις 9 τα φώτα έσβησαν και ο Kai βγήκε στην σκηνή
ντυμένος με τα γνωστά. Κέρατα κοσμούσαν το κεφάλι του, μάσκα και μια είδους κάπα με λωρίδες από ύφασμα. Είχε μαζί του ένα μπολ που ανάβλυζε καμμένο φασκόμηλο (μάλλον, αν δεν ήταν κάποιο άλλο βότανι) και αρχίζει με τη βοήθεια ανθισμένων κλαδιών να εξαγνίζει τον χώρο, τα όργανα και τους υπόλοιπους που σιγά σιγά ανεβαίνουν στη σκηνή. Σχηματίζουν κύκλο και βροντοφωνάζουν όλοι μαζί στα αγγλικά κάτι του τύπου όλοι είμαστε ένα , ανθρωποι ζώα φυτά και γη αέρας και προερχόμαστε από το ίδιο αρχαίο υπέρτατο ον.
Τελετή; Παράσταση; Όπως θες πες το, θρησκευτική ευλάβεια υπήρχε. Σόρρυ για τους χριστιανοταλιμπάν αλλά βλέπαμε παράσταση, μην ξεχνιέστε. Το να προσβληθείς από κάτι τέτοιο και να το θεωρήσεις προσηλυτιστικό, είναι σαν να λες ότι πρέπει να καταργήσουμε την αρχαία τραγωδία γιατί προβάλλει το δωδεκάθεο. Αυτά για να εξηγούμαστε.
Και με τον πρώτο λαρυγγισμό των Heilung το ταξίδι στη δισκογραφία τουςξεκινάει. Τα τύμπανα δυνατά και καθαρά σου δίναν το στίγμα από την αρχή. Και τα κρουστά ήταν πολλά και ποικίλα. Άλλωστε αν έχεις ακούσει έστω και λίγο από Heilung, καταλαβαίνεις εύκολα πως η μουσική τoυς στηρίζεται κυρίως εκεί και στα φωνητικά. Υπάρχουν και κάτι πρωτόγονα μονόχορδα και τα λίγα απαραίτητα εφέ αλλά μέχρι εκεί. Το κέρατο φύσηξε και η μυσταγωγία άρχισε. Και εύκολα συνειδητοποιείς πως σε πάνε ένα όμορφο ταξίδι στην ιστορία της βόρειας ευρώπης από τα παλιά χρόνια.
Συγκλονιστικό επίσης το εξής:
Όλα ήταν όργανα στη σκηνή των Heilung. Τα δόρατα των χορευτών, τα πόδια τους, τα σώματά τους. Όλα δίναν ρυθμό. Kαι σιγά σιγά νομίζω πως και οι πιο δύσκολοι και δυσκοίλιοι μπαίναν στη φάση τους. Και ο ρυθμός ήταν απλός. Γρήγορος και έντονος σε έβαζε πότε σε πολεμική ένταση και πότε σε μυστηριακή κατάσταση. Τα δε φωνητικά από την Maria αλλά και τις άλλες κοπέλες, απίστευτα.
Ανεβοκατεβαίνανε οκτάβες με την ίδια ευκολία που πίνεις νερό. Φυσικά. Σε συνδυασμό με τους λαρρυγισμούς του Kai και τα εφέ του Juul που νομίζω είναι ο master της μουσικής παραγωγής, το αποτέλεσμα των Heilung ήταν απολαυστικά απόκοσμο. Το λιγότερο πολύ ξένο για μας τους μεσογειακούς. Αλλά ταυτόχρονα και πολύ οικείο γιατί με τα τύμπανα να δίνουν , εύκολα ταυτίζεσαι και η καρδιά σου χτυπάει μαζί τους.
Για τα σκηνικά, τα κουστούμια και τα μηχανήματα καπνού, καταλαβαίνεις πως ήταν μέρος της παράστασης. Και μάλιστα βασικό αν όχι πρωταγωνιστικό. Συνέβαλαν όλα στο να σε οδηγήσουν στην υπέρβαση. Και όταν καταλάβεις πως δεν είναι απλά μόνο μια συναυλία αλλά παράσταση, τότε μαγεύεσαι. Τα χορευτικά συντονισμένα και δίναν τόσο και στη μουσική των Heilung (χτυπώντας δόρατα και ασπίδες και κέρατα) όσο και στην όλη εμπειρία. Πότε κινούταν σαν αιθέρας και πότε ήταν πιο brutal οι κινήσεις τους βάζοντας σε σε combat mode. Τα φώτα απόλυτα χρονισμένα με όλο αυτό το γινόμενο επί σκηνής μερικές φορές μου έκοψαν την ανάσα και είμαι και μεγάλος άνθρωπος.
Το γεγονός ότι για 2 περίπου ώρες
που έλαβε χώρα το δρώμενο, ό,τι ακούσαμε ήταν κέλτικα και ίσως και αλλες γλώσσες που δεν καταλάβαινα, μας φλασάρανε διάφορους ρούνους επί σκηνής που δεν τους έχει ουτε το duolingo, δεν με ξένησε. Ίσα ίσα μου κίνησε την περιέργεια περισσότερο για τους Heilung. Όταν το υπόλοιπο οπτικοακουστικό είναι τόσο δυνατό σε χτυπάει στα μούτρα. Βέβαια το καλό με τη μουσική είναι πως όταν σε χτυπάει δε νοιώθεις πόνο. Έξαψη, συγκίνηση και δέος. Ίσως είναι και οι τρεις λέξεις που θα μπορούσαν να συνοψίσουν την όλη εμπειρία. Ίσως θα έπρεπε να στείλουμε έναν ποιητή για να σας περιγράψει το live γιατί εγώ νοιώθω λεκτικά φτωχός.
Και μετά από μια πληθώρα από ρυθμούς, ήχους εικόνες και ψαλμωδίες, ο Kai μας είπε ευχαριστώ στα ελληνικά. Οι συντελεστές της παράστασης των Heilung όλοι σε κύκλο ξαναβροντοφώναξαν και χαιρέτησαν τον κόσμο που άργησε να σταματήσει να τους φωνάζει ρυθμικά ή με αλυχτίσματα και πολεμικές κραυγές. Απαραίτητος ο εξαγνισμός με καπνό από το βοτάνι για τον χώρο , τους ανθρώπους αλλά και το κοινό και ήρεμη αποχώρηση. Ο κύκλος που άνοιξε έκλεισε ξανά. Η επαφή με το πρωτόγονο είναι μας είχε μάλλον επιτευχθεί για τους περισσότερους. Άλλωστε Heilung σημαίνει θεραπεία. Και αν η επαφή με τις πιο πρωτόγονες ρίζες σου δεν είναι θεραπευτική , τότε τι είναι;
Ο Γερμανός DJ και παραγωγός Thomas Brückner, πιο γνωστός με το όνομα Tomcraft, πέθανε σε ηλικία 49 ετών.
Στις 16 Ιουλίου 2024, άφησε την τελευταία πνοή ο Thomas Brückner και γέμισε με θλίψη τον κόσμο της trance μουσικής σκηνής.
Thomas Brückner
Ο κόσμος της χορευτικής trance μουσικής απέτισε φόρο τιμής, με τον Judge Jules – ο οποίος υπερασπίστηκε το Loneliness κατά την κυκλοφορία του – να γράφει ότι ήταν ένας «υπέροχος τύπος, ο οποίος έκανε έναν από τους μεγαλύτερους δίσκους όλων των εποχών».
Ένα μήνυμα από την οικογένεια του Brückner που αναρτήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την Τρίτη, ανέφερε:
With a heavy heart, we need to inform you that yesterday, 15 July 2024, our beloved father and husband has passed away. “We will forever carry you in our hearts and love you until we’re reunited again.”
Έγινε γνωστός στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Δεν ήταν όμως μονάχα αυτό.
Το Loneliness
του χάρισε μεγάλη μπορική επιτυχία, φτάνοντας στο νούμερο 8 στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2002, πριν φτάσει στο νούμερο ένα το επόμενο έτος.
Thomas Brückner
Ο Brückner
έγραψε το κομμάτι, μαζί με τον συνεργάτη του στο στούντιο Eniac, ως instrumental, αλλά αποφάσισε ότι κάτι έλειπε.
Έτσι, πρόσθεσε στίχους και μια μελωδία δανεισμένη από το R&B single Share the Love της Andrea Martin το 1999. Το οποίο είχε βρει σε ένα φιλανθρωπικό κατάστημα του Μονάχου, και έβαλε να ηχογραφήσει εκ νέου τα λόγια από μια Βρετανίδα τραγουδίστρια ονόματι Vivian.
Thomas Brückner / Tomcraft
“The lyrics say that happiness seems to be loneliness and loneliness killed my world,” αναφέρει ο Brückner στο βιβλίο των Jon Kutner και Spencer Leigh 1,000 Number One Hits.
“It doesn’t really make much sense to me either – but I prefer it because of that.
“I like the idea that it is a bit crazy – it’s just that kind of record.”
Με τους Deadly Spiritsέχουμε ξαναασχοληθεί στο κοντινό παρελθόν . Όταν αμόλησαν το Creepin and Crawlin που είναι single από το κομμάτι βινυλίου που θα μας απασχολήσει σήμερα.
Kυκλοφορία της Yokai 5 Records. Για το label δεν ξέρω τίποτα, αλλα φαίνεται να μπαίνει δυναμικά με αυτή την κυκλοφορία στο χάρτη. Είναι από τις ανεξάρτητες προσπάθειες έξω από τα γνωστά δεδομένα οπότε ξέρετε τι πρέπει να κάνετε.
Όσον αφορά το δίσκο, oi Deadly Spirits μου τον έστειλαν έγκαιρα, αλλά ήταν λίγο πριν φύγω για παραλία και δουλίτσα και μπήκε στο ντουλάπι. Είναι όμως από αυτές τις περιπτώσεις που το βάζεις και παίζει και ένα πλατύ φαρδύ σαρδόνιο χαμόγελο σχηματίζεται στη μάπα σου. Στο χωριό μου το λέμε και smirk αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Το Shadows and Serenades ξεκινάει χωρίς αστεία
και κατευθείαν στο μεδούλι. Το Why Did You Do (the things you did) είναι ξεκάθαρα κομμάτι ΑΠΑΝΩ ΤΟΥΣ . Τα έχει όλα. Λίγα ακόρντα, ταχύτητα, σολάκι πλήκτρα, δεν φλυαρεί.Garage punk υψηλών προδιαγραφών από τους Deadly Spirits θα πω εγώ. Στο Nails & Wounds που ακολουθεί δεν αφήνουμε το πόδι από το γκάζι. Ίσα ίσα το πατάμε μια ψιλή ακόμα. Το κουπλέ μου θυμίζει λίγο το Gone Daddy Gone στη μουσική αλλά όλα διορθώνονται όταν μπαίνει η φωνάρα που το πάει αλλού.
Το Sunshine Alley ξεκινάει με ένα riff βουτηγμένο στο βούρκο και αυτή η αλλαγή διάθεσης πολύ μου αρέσει. Μην απατάστε, δεν μειώνουν ούτε εδώ ταχύτητες οι Deadly Spirits ούτε θα ακούσετε σκοτάδι. Άλλωστε για λιακάδα μιλάμε. Απλά η αισθητική είναι λίγο πιο trash rock n roll και έχει και σημειάκι που σπάει λίγο η ένταση . Μόνο και μόνο για να ανέβει ξανά και να σε κάνει να χτυπιέσαι σαν το χταπόδι.
Μετά έχουμε το Hail Cleopatra. In Fuzz we trust και οι Deadly Spirits εδώ μας δίνουν ένα κομμάτι με τα βασικά και απαραίτητα συστατικά που θα κάνουν το επόμενο πάρτυ σας να πάρει φόκο αν έχει πιει αρκετά. Με το I change My mind έχουμε το πλήκτρο ολίγον πιο μπροστά που πολύ μου αρέσει και γκρούβα με ωραία φωνητικά. ΦΥΣΙΚΑ δεν λείπει το fuzz και η ταχυβολία συνεχίζεται. Πολύ μου αρέσει το σημείο που το ψυχεδελίζουν λίγο με τα φωνητικά ίσα ίσα για να μπει το fuzzαριστό σόλο και να στείλει τους χίππηδες στις σπηλιές τους.
Έπεται το Brassknuckles Boogaloo
που νομίζω πως συνθετικά θα το ζηλέψουν πολλές μπάντες. Ξεκινάει λίγο σκοτεινά αλλά γκρουβάρει τρομερά. Και εδώ ενώ η ταχύτητα είναι ένα τι πιο κάτω, είναι αυτό που λέμε σοβαρό garage punk. Αν και η διάρκεια περνάει τα 4 λεπτά νομίζω πως κανέναν δεν θα πειράξει καθώς έχουμε και το απαραίτητο ξέσπασμα speed up στο τέλος. Μετά είναι το Creepin and Crawlin για το οποίο σας έχουμε μιλήσει ήδη.
Οπότε πάμε παρακάτω στο Too Hard Too Fast. Με την 1523 Blair εισαγωγή δεν αφήνει αμφιβολίες ότι θα λαχανιάσεις. Ωραίο riff και κιθάρες να μιλάνε μεταξύ τους μέχρι το ρεφραίν και ένα από τα πιο rock n roll σόλο που έχω ακούσει. Νότες τόσες πρέπει και βούτυρο στα δάχτυλα. Α και που είστε, η ταχύτητα δεν πέφτει ούτε λεπτό. Άσε που μου φαίνεται να ανεβαίνει.
Το Dead To Me που ακολουθεί έχει μια ρημαγμένη κιθάρα και καραστακάτο παίξιμο. Ωραία δουλειά στα φωνητικά που είναι ένα όργανο που στη ουσία κάνει το ρεφραίν να ξεχωρίζει μετά το garage-punk-στα-μούτρα-σας κουπλέ. Έχουμε και Jug εφέ (αυτό που έκανε ο Tommy Hall με τη νταμιτζάνα) . Για να μην έχετε αμφιβολίες για τις επιρροές της μπάντας.
Το Double Or Nothing είναι σε λίγο πιο psych μονοπάτια αλλά το έχουνε παντρέψει με ποπ φωνούλες και ένα ρεφραίν που αλλάζει διάθεση. Ούτε εδώ βέβαια έχουμε παραστράτημα. Fuzz και όργανο να δίνουν τη στάμπα. Octofuzz Bound λέγεται το επόμενο. Θα το χορέψεις. Και είναι και ένα κομμάτι ύμνος σε πεταλάκι κιθάρας. Ξεκάθαρο και τίμιο rawk n roll και σου λένε τι μουσική παίζουν οι Deadly Spirits.
Για το τέλος εχουμε το Sun Deamon
που νομίζω θα ενθουσιάσει με τις αλλαγές στις διαθέσεις. Ξεκινάει σκοτεινά και είναι ένα στοιχείο που υπάρχει σε όλο το κομμάτι , ακόμα και στο χοροπηδηχτό κουπλέ. Στο ρεφραίν βουτάνε στις πιο σκοτεινές στιγμές των Fuzztones και μας δίνουν ένα υπέροχο τέλος σε μια έτσι κι αλλιώς εξαιρετική κυκλοφορία.
Γενικά νομίζω πως οι Deadlly Spirits μπήκαν κατευθεία στις μεγάλες κατηγορίες με το Shadows And Serenades. Είναι ένας δίσκος που δεν θα ενθουσιάσει μόνο τους ακόλουθους του garage punk. Νομίζω πως εύκολα θα στείλει το μήνυμα σε όποιον ακούει κιθάρες. Και αυτό γιατί ενώ οι αναφορές του είναι σαφείς και ξεκάθαρες, η ωμή του ενέργεια και οι συνθέσεις το κάνουν να ξεχωρίζει.
Άλλη μια περιπτωσούλα που πρέπει να βιαστείτε γιατί μιλάμε για 200 κομμάτια και μετά κλαίμε. Aν για κάποιο λόγο δεν σας έχω πείσει ακόμα να το παραγγείλτε, μπορείτε να το ακούσετε όλάκερο από δωχάμου.
Οι Starsailor μπορούμε να πούμε πως συγκαταλέγονται στα νοσταλγικά εκείνα συγκροτήματα που έχουν αφήσει για τα καλά χαραγμένο το σημάδι τους στη μουσική σκηνή. Δεν είναι τυχαίο ο χάρισμα που έχουν μελωδικά αλλά και στιχουργικά. Βασικό και δύσκολο ρόλο έχει ο James Walsh.
Αυτό δεν σημαίνει πως ο πρώτος τους δίσκος, δεν κουβαλούσε μια μικρή “κατάρα”.
Love Is Here
Την εμφάνιση τους έκαναν το 2001 με το “Love Is Here”.
Εξαρχής μας έδωσαν τον ρυθμό που θα ακολουθούσαν αλλά και το μονοπάτι εκείνο που δύσκολα μπορείς να ακολουθήσεις και να μην αποκοπείς.
Είναι ο δίσκος εκείνος που χάρισε 8 υπέροχα κομμάτια, μεταξύ άλλων το Alcoholic και το Good Souls που κατέκτησαν τα charts στην Ιρλανδία και την Ολλανδία.
Το «Alcoholic»
κυκλοφόρησε ως single στις 17 Σεπτεμβρίου 2001, το οποίο ακολούθησε περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έδωσαν μια χούφτα συναυλίες στις ΗΠΑ στο τέλος του έτους- το «Lullaby» κυκλοφόρησε ως single στις 10 Δεκεμβρίου 2001.
Το Love Is Here εμφανίστηκε στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.
Το συγκεκριμένο album μετά την οριστικοποίηση της σύνθεσής τους αλλά και τις θετικές κριτικές που είχε, κατάφερε να ξεκινήσει έναν πόλεμο προσφορών μεταξύ των δισκογραφικών εταιρειών. Αποτέλεσμα ήταν να υπογράφει στην EMI.
Starsailor
Το συγκρότημα ηχογράφησε το ντεμπούτο άλμπουμ του στα Rockfield Studios με τον παραγωγό Steve Osborne μέσα σε έξι εβδομάδες. Το Love Is Here περιλαμβάνει ακουστικές κιθάρες συνοδευόμενες από απαλές συγχορδίες πιάνου, κερδίζοντας συγκρίσεις με τα άλμπουμ Parachutes (2000) των Coldplay και The Invisible Band (2001) των Travis! Για την χρονιά εκείνη, ήταν κάτι πολύ σημαντικό.
Η επιτυχία ήταν δεδομένη,
αλλά έπρεπε να γίνει και σωστή προώθηση.
Για να το καταφέρουν αυτό έδωσαν μια χούφτα συναυλίες στην Αμερική. Φυσικά για να πετύχει και να ακουστεί τι έκαναν; Ακολούθησαν οι Charlatans, και πραγματοποίησε μια headlining περιοδεία στις ΗΠΑ.
Το άλμπουμ βρέθηκε στο νούμερο δύο των charts στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ έφτασε επίσης στο top 40 στην Αυστρία, τη Δανία, τη Γερμανία, την Ιρλανδία, την Ιταλία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Νορβηγία και τη Σκωτία.
Το ραδιόφωνο τους αγάπησε και τους υποστήριξε. Και αυτό έγινε πράξη όχι μόνο στην αρχή αλλά και στο επόμενο album που έφεραν το 2003. Το “Silence Is Easy” (2003), έφτασε πολύ ψηλά στα charts και σε αυτό οφείλεται η αγάπη του κόσμου.
Silence Is Easy
Εδώ υπήρξε συνεργασία με τον Phil Spector. Να θυμίσουμε πως ήταν τελευταία του δουλειά στην παραγωγή πριν από την καταδίκη του για φόνο το 2009! και τέλος το θάνατό του το 2021.
Ξέρεις πως προέκυψε;
Η συνεργασία προέκυψε μετά την επίσκεψη της κόρης του Spector, Nicole, σε μια από τις συναυλίες του συγκροτήματος στην Αμερική, το χειμώνα του 2002. Ο Spector αγάπησε το «Lullaby», το τέταρτο single του συγκροτήματος. Υπήρξε συνάντηση με τον παραγωγό οπότε και το συγκρότημα συμφώνησε να συνεργαστεί μαζί του για το δεύτερο άλμπουμ τους. Αυτό δε σημαίνει πως όλα πήγαν καλά.
Phil Spector with Starsailor
Η συνεργασία ήταν βραχύβια. Οι συνεδρίες στο Abbey Road του Λονδίνου αποδείχθηκαν δύσκολες όπως και ο ίδιος στις συνεργασίες του, κάτι που υποστηρίζουν αρκετοί καλλιτέχνες και μουσικοί.
starsailor
Η επιτυχία ήταν να καταφέρουν να ολοκληρώσουν δύο κομμάτια όπου και μπήκαν στο δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος: το ομώνυμο κομμάτι, το «Silence Is Easy», και το «White Dove».
Το συγκρότημα έκανε συμπαραγωγή σε επτά από τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου με τον Danton Supple και τον John Leckie.
Το πρώτο single ήταν το «Silence Is Easy», το οποίο μπήκε στο Top Ten και έφτασε το Νο. 9. Αυτή ήταν και η υψηλότερη θέση του συγκροτήματος.
Το «Four to the Floor», έγινε remix από τους Thin White Duke και έγινε ένα δημοφιλές club hit.
Το άλμπουμ μπορεί να σημείωσε καλές θέσεις στα charts, αλλά δεν έφτανε την επιτυχία του πρώτου άλμπουμ. Αυτή είναι και η παγίδα καμιά φορά όταν βγάζεις κάτι πολύ καλό. Ή θα πρέπει να προχωρήσεις με κάτι καλύτερο ή να σε “παρασύρει το νερό…”
Φθινόπωρο του 2003.
Λίγο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, ξεκίνησε μια πλήρης περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο, με αποκορύφωμα το Brixton Academy του Λονδίνου. Η συναυλία περιελάμβανε τη μοναδική εκτέλεση πριν από την αμερικανική περιοδεία τους το 2006 του «Restless Heart». Ήταν το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ Silence Is Easy. Ο Mark Collins, από τους The Charlatans συμμετείχε στους Starsailor για όλες τις ημερομηνίες μεταξύ Αυγούστου 2003 και Δεκεμβρίου 2004, παίζοντας πρόσθετη και lead κιθάρα.
Ακολουθούν 2 albums το 2005 και το 2009. Μιλάμε για το “On the Outside” και το “All the Plans”. Με αυτά κατάφεραν να βρουν ισορροπία ανάμεσα στη συμφωνική ποπ εμπνευσμένη από τα ’60s και τη σύγχρονη ροκ.
Reunion
Όλα ξεκίνησαν όταν εκείνο το κρύο βράδυ (not) του 2014 ενήθηκαν και πάλι, παίζοντας support στο φεστιβάλ Summer in the City στις 10 και 11 Ιουλίου στο Castlefield Bowl, με επικεφαλής τους Pixies και τους James.
Έκτοτε όλο και κάπου δήλωναν την παρουσία τους, αφού και οι ίδιοι γνώριζαν πως τίποτα δεν έχει τελειώσει.
Greatest hits
Το πρώτο greatest hits άλμπουμ των Starsailor, με τίτλο Good Souls: The Greatest Hits, κυκλοφόρησε στις 18 Σεπτεμβρίου 2015. Περιείχε 19 κομμάτια, συμπεριλαμβανομένων όλων των singles του συγκροτήματος και δύο ολοκαίνουργια τραγούδια «Give Up the Ghost» και «Hold on», ηχογραφημένα με τον παραγωγό Harry Rutherford.
Δύο τα χρόνια που πέρασαν και πάμε στο 2017, που κυκλοφόρησαν το «Listen To Your Heart». Αυτό είναι και το 5ο album όπου φέρει τον τίτλο All This Life, κυκλοφόρησε την 1η Σεπτεμβρίου 2017 μέσω της νέας δισκογραφικής εταιρείας του συγκροτήματος, Cooking Vinyl.
starsailor
20 χρόνια από το Love Is Here
Κοντεύει τα 20 χρόνια το συγκρότημα και τον Δεκέμβριο του 2021, επρόκειτο να κυκλοφορήσει μια διευρυμένη έκδοση του άλμπουμ τους Love Is Here, καθώς και να βγει σε περιοδεία για την υποστήριξή του. Η κυκλοφορία αναβλήθηκε για τον Ιανουάριο του 2022 λόγω καθυστερήσεων στην εκτύπωση της έκδοσης βινυλίου. Πολλές οι αναποδιές. Κατάφερε τελικά να ολοκληρώσει την περιοδεία του τον Σεπτέμβριο του 2022.
Τέλος τον Οκτώβριο του 2023 το συγκρότημα ανακοινώνει λεπτομέρειες για το 6ο στούντιο άλμπουμ του, με τίτλο Where The Wild Things Grow, με ημερομηνία κυκλοφορίας τον Μάρτιο του 2024.
James Walsh
Ο James Walsh κυκλοφορεί το 2022 το “Everything Will Be Ok”. Διαβάστε την αναφορά μας εδώ.
Μην ξεχάσεις τις συναυλίες τους την Πέμπτη 31 Οκτωβρίου στην Θεσσαλονίκη στο Mylos Club και την Παρασκευή 01 Νοεμβρίου στην Αθήνα, στο Gazarte Ground Stage . Να θυμίσουμε πως στις 2 Νοεμβρίου έχει προστεθεί και 2η ημέρα για τον χώρο του Gazarte Ground Stage.
Στα άμεσα σχέδια των Hooverphonic βρίσκεται η Ελλάδα, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του συγκροτήματος.
Hooverphonic / Magnificent Tree
16 venues, 10 χώρες και 25τα γενέθλια… και το συγκρότημα παίρνει τους δρόμους.
Η ανακοίνωση αυτή έφταση πριν από 40′ σχεδόν και το Magnificent Tree έχει πάρει φωτιά. Είμαστε σίγουροι πως θα υπάρξουν προσθήκες είτε σε venues, είτε έξτρα ημερομηνίες, ακόμα και άλλων χωρών.
Hooverphonic / Magnificent Tree tour
Ελλάδα
Η Ελλάδα έχει την τιμητική της, με 2 συναυλίες. Συγκεκριμένα στις 16/4 στο Principal club, στην Θεσσαλονίκη, ενώ στις 17/4 στο Fuzz live club στην ΑΘήνα.
Σίγουρα θα έχουν αναφορές σε όλους τους δίσκους και ίσως να έχουμε τη χαρά να ακούσουμε κομμάτια τους με την ορχηστρική αίσθηση που είχανμε το κουαρτέτο The Belgian Session Orchestra.
Το “Fake Is The New Dope”, ομότιτλο του δίσκου για το 2024, ακούστηκε σε επισόδειο του “De Toots Sessies”.
Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερα
Που ξέρετε, μπορεί οι εκπλήξεις στα social media του συγκροτήματος να φέρουν περισσότερα καλά μαντάτα…
Το συγκρότημα το είχαμε ακούσει από κοντά, όταν το 2022 επισκέφθηκαν την χώρα μας. Διαβάστε σχετικά στο Ημερολόγιο ενός συναυλιάκια.
Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά, αφού φαίνεται πως η χώρα μας ή έχει καλό κοινό ή προσελκύει τους μουσικούς σα τις μύγες τον Αύγουστο.
Στα άμεσα σχέδια των Hooverphonic βρίσκεται η Ελλάδα, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του συγκροτήματος.
Hooverphonic / Magnificent Tree
16 venues, 10 χώρες και 25τα γενέθλια… και το συγκρότημα παίρνει τους δρόμους.
Η ανακοίνωση αυτή έφταση πριν από 40′ σχεδόν και το Magnificent Tree έχει πάρει φωτιά. Είμαστε σίγουροι πως θα υπάρξουν προσθήκες είτε σε venues, είτε έξτρα ημερομηνίες, ακόμα και άλλων χωρών.
Hooverphonic / Magnificent Tree tour
Ελλάδα
Η Ελλάδα έχει την τιμητική της, με 2 συναυλίες. Συγκεκριμένα στις 16/4 στο Principal club, στην Θεσσαλονίκη, ενώ στις 17/4 στο Fuzz live club στην ΑΘήνα.
Σίγουρα θα έχουν αναφορές σε όλους τους δίσκους και ίσως να έχουμε τη χαρά να ακούσουμε κομμάτια τους με την ορχηστρική αίσθηση που είχανμε το κουαρτέτο The Belgian Session Orchestra.
Το “Fake Is The New Dope”, ομότιτλο του δίσκου για το 2024, ακούστηκε σε επισόδειο του “De Toots Sessies”.
Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερα
Που ξέρετε, μπορεί οι εκπλήξεις στα social media του συγκροτήματος να φέρουν περισσότερα καλά μαντάτα…
Το συγκρότημα το είχαμε ακούσει από κοντά, όταν το 2022 επισκέφθηκαν την χώρα μας. Διαβάστε σχετικά στο Ημερολόγιο ενός συναυλιάκια.
Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά, αφού φαίνεται πως η χώρα μας ή έχει καλό κοινό ή προσελκύει τους μουσικούς σα τις μύγες τον Αύγουστο.
Στα άμεσα σχέδια των Hooverphonic βρίσκεται η Ελλάδα, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του συγκροτήματος.
Hooverphonic / Magnificent Tree
16 venues, 10 χώρες και 25τα γενέθλια… και το συγκρότημα παίρνει τους δρόμους.
Η ανακοίνωση αυτή έφταση πριν από 40′ σχεδόν και το Magnificent Tree έχει πάρει φωτιά. Είμαστε σίγουροι πως θα υπάρξουν προσθήκες είτε σε venues, είτε έξτρα ημερομηνίες, ακόμα και άλλων χωρών.
Hooverphonic / Magnificent Tree tour
Ελλάδα
Η Ελλάδα έχει την τιμητική της, με 2 συναυλίες. Συγκεκριμένα στις 16/4 στο Principal club, στην Θεσσαλονίκη, ενώ στις 17/4 στο Fuzz live club στην ΑΘήνα.
Σίγουρα θα έχουν αναφορές σε όλους τους δίσκους και ίσως να έχουμε τη χαρά να ακούσουμε κομμάτια τους με την ορχηστρική αίσθηση που είχανμε το κουαρτέτο The Belgian Session Orchestra.
Το “Fake Is The New Dope”, ομότιτλο του δίσκου για το 2024, ακούστηκε σε επισόδειο του “De Toots Sessies”.
Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερα
Που ξέρετε, μπορεί οι εκπλήξεις στα social media του συγκροτήματος να φέρουν περισσότερα καλά μαντάτα…
Το συγκρότημα το είχαμε ακούσει από κοντά, όταν το 2022 επισκέφθηκαν την χώρα μας. Διαβάστε σχετικά στο Ημερολόγιο ενός συναυλιάκια.
Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά, αφού φαίνεται πως η χώρα μας ή έχει καλό κοινό ή προσελκύει τους μουσικούς σα τις μύγες τον Αύγουστο.
Άγουρα Κεράσια" σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη στο Θέατρο Αλκμήνη, thriller
Μια νέα θεατρική παράσταση του Μιχαήλ Άνθη ανεβαίνει στο Θέατρο Αλκμήνη. Τα Άγουρα Κεράσια είναι ένα σοκαριστικό θρίλερ ενδοοικογενειακής βίας, για να μας πει πως…«καμιά φορά η σιωπή κάνει τον πιο επικίνδυνο θόρυβο».
Άγουρα Κεράσια
Σκηνοθεσία: Μανούσος Μανουσάκης Από Δευτέρα 14 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα στο Θέατρο Αλκμήνη
Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ \ Άγουρα Κεράσια
Στάθης και Φανή ζουν την φαινομενικά ήσυχη σχέση τους σε κάποια γωνιά της ελληνικής επαρχίας. Εκείνος γιατρός και πολλά υποσχόμενο κομματικό στέλεχος, εκείνη manager development σε πρόωρη απόσυρση, προκειμένου να αφοσιωθεί στην οικογένειά της και στην 15χρονη κόρη τους, Μαρία. Πίσω, όμως, απ’ την ειδυλλιακή ησυχία, ένα τέρας καραδοκεί. Η Μαρία φέρεται αψυχολόγητα, λείπει απ’ το σπίτι τις πιο απίθανες ώρες, καπνίζει γυμνή χόρτο με τους συμμαθητές της στις τουαλέτες του σχολείου. Βίντεο με την ίδια σε άσεμνες πόζες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Ο πατέρας της καταφέρνει να κουκουλώσει τον όποιο αντίκτυπο. Η Μαρία όμως δεν το βάζει κάτω. Επιμένει. Για κάποιο δικό της λόγο μοιάζει να θέλει να γίνουν γνωστά όσα κάνει, ώσπου ένα βράδυ…
Το τέρας αρχίζει να ξεπροβάλει. Κι όσο σκοτεινό είναι, άλλο τόσο αμείλικτο φως εκπέμπει. Ένα φώς τόσο αποκαλυπτικό, όσο και οι ζωγραφιές της μικρής που συνθέτουν το φριχτό παρασκήνιο.
Ο βραβευμένος με 4 κρατικά βραβεία του Υπουργείου Πολιτισμού Μιχαήλ Άνθης, συνθέτει ένα σοκαριστικό θρίλερ ενδοοικογενειακής βίας, για να μας πει πως…«καμιά φορά η σιωπή κάνει τον πιο επικίνδυνο θόρυβο».
Παίζουν:
Τάνια Τρύπη
Κωνσταντίνος Καζάκος
Στο τσέλο ο Σταύρος Παργινός
Ακούγεται ως Μαρία η Τζένη Καζάκου
Σημείωμα σκηνοθέτη
Διαβάζοντας το έργο του Μιχαήλ Άνθη θέλησα αμέσως να βρω την ευκαιρία να το σκηνοθετήσω. Και μου δόθηκε από τον παραγωγό Γιάννη Μακρίδη.
Ξέρετε, ο Γιάννης Μακρίδης είναι ίσως ο μοναδικός παραγωγός που συνθέτει και την μουσική των έργων που παράγει.
Η διανομή του έργου με γέμισε χαρά. Δύο αγαπημένοι μου συνεργάτες, η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος, ιδανικοί για να ερμηνεύσουν τους πολυσχιδείς και ακραίους ρόλους.
Τι να γράψω;
Τι μπορεί να περιλαμβάνει, τι μπορεί να περιγράφει, τι μπορεί να αναλύει ένα σημείωμα σκηνοθέτη για ένα τόσο καταλυτικό θέμα όπως αυτό που πραγματεύεται το έργο του Μιχαήλ Άνθη.
Ένα έργο που το διαβάζεις και το ξαναδιαβάζεις, το «βλέπεις» και το «ξαναβλέπεις» ανακαλύπτοντας κάθε φορά νέες παραμέτρους, καινούργιο βάθος στους χαρακτήρες, καινούργιες πτυχές στην ακραία εξέλιξη.
Άγουρα Κεράσια” σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκηστο Θέατρο Αλκμήνη
Έργο τριών πρωταγωνιστών που οι δύο διασχίζουν ένα καταραμένο ταξίδι ζωής, χωρίς διέξοδο, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας αλλά κυρίως χωρίς ελαφρυντικά.
Ναι δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για κανέναν από τους δύο. Μόνο η τρίτη ηρωίδα έχει ελαφρυντικά διότι είναι το πάσχων πρόσωπο, διότι δεν πυροδοτεί τα γεγονότα, όπως οι πρώτοι, αλλά υφίσταται τις συνέπειές τους.
Η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα, θύματα όμως που δεν τους πρέπει καμία συγχώρεση διότι και οι δύο είναι εγκλωβισμένοι σε ένα υπερβολικό «εγώ» πότε παθητικά – πότε ενεργητικά – κινούμενοι σε δύο παράλληλα σύμπαντα που εξοστρακίζουν το τρίτο μέλος όσο και εάν προσχηματικά θέλουν να αποτελεί το κέντρο της ύπαρξής τους.
Εδώ σταματάω, οτιδήποτε άλλο θα μείωνε το έργο διότι είναι αυτάρκες και αυτοεπεξηγούμενο..
Μανούσος Μανουσάκης
«Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων»
Άγουρα Κεράσια" σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη στο Θέατρο Αλκμήνη, thriller
Μια νέα θεατρική παράσταση του Μιχαήλ Άνθη ανεβαίνει στο Θέατρο Αλκμήνη. Τα Άγουρα Κεράσια είναι ένα σοκαριστικό θρίλερ ενδοοικογενειακής βίας, για να μας πει πως…«καμιά φορά η σιωπή κάνει τον πιο επικίνδυνο θόρυβο».
Άγουρα Κεράσια
Σκηνοθεσία: Μανούσος Μανουσάκης Από Δευτέρα 14 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα στο Θέατρο Αλκμήνη
Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ \ Άγουρα Κεράσια
Στάθης και Φανή ζουν την φαινομενικά ήσυχη σχέση τους σε κάποια γωνιά της ελληνικής επαρχίας. Εκείνος γιατρός και πολλά υποσχόμενο κομματικό στέλεχος, εκείνη manager development σε πρόωρη απόσυρση, προκειμένου να αφοσιωθεί στην οικογένειά της και στην 15χρονη κόρη τους, Μαρία. Πίσω, όμως, απ’ την ειδυλλιακή ησυχία, ένα τέρας καραδοκεί. Η Μαρία φέρεται αψυχολόγητα, λείπει απ’ το σπίτι τις πιο απίθανες ώρες, καπνίζει γυμνή χόρτο με τους συμμαθητές της στις τουαλέτες του σχολείου. Βίντεο με την ίδια σε άσεμνες πόζες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Ο πατέρας της καταφέρνει να κουκουλώσει τον όποιο αντίκτυπο. Η Μαρία όμως δεν το βάζει κάτω. Επιμένει. Για κάποιο δικό της λόγο μοιάζει να θέλει να γίνουν γνωστά όσα κάνει, ώσπου ένα βράδυ…
Το τέρας αρχίζει να ξεπροβάλει. Κι όσο σκοτεινό είναι, άλλο τόσο αμείλικτο φως εκπέμπει. Ένα φώς τόσο αποκαλυπτικό, όσο και οι ζωγραφιές της μικρής που συνθέτουν το φριχτό παρασκήνιο.
Ο βραβευμένος με 4 κρατικά βραβεία του Υπουργείου Πολιτισμού Μιχαήλ Άνθης, συνθέτει ένα σοκαριστικό θρίλερ ενδοοικογενειακής βίας, για να μας πει πως…«καμιά φορά η σιωπή κάνει τον πιο επικίνδυνο θόρυβο».
Παίζουν:
Τάνια Τρύπη
Κωνσταντίνος Καζάκος
Στο τσέλο ο Σταύρος Παργινός
Ακούγεται ως Μαρία η Τζένη Καζάκου
Σημείωμα σκηνοθέτη
Διαβάζοντας το έργο του Μιχαήλ Άνθη θέλησα αμέσως να βρω την ευκαιρία να το σκηνοθετήσω. Και μου δόθηκε από τον παραγωγό Γιάννη Μακρίδη.
Ξέρετε, ο Γιάννης Μακρίδης είναι ίσως ο μοναδικός παραγωγός που συνθέτει και την μουσική των έργων που παράγει.
Η διανομή του έργου με γέμισε χαρά. Δύο αγαπημένοι μου συνεργάτες, η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος, ιδανικοί για να ερμηνεύσουν τους πολυσχιδείς και ακραίους ρόλους.
Τι να γράψω;
Τι μπορεί να περιλαμβάνει, τι μπορεί να περιγράφει, τι μπορεί να αναλύει ένα σημείωμα σκηνοθέτη για ένα τόσο καταλυτικό θέμα όπως αυτό που πραγματεύεται το έργο του Μιχαήλ Άνθη.
Ένα έργο που το διαβάζεις και το ξαναδιαβάζεις, το «βλέπεις» και το «ξαναβλέπεις» ανακαλύπτοντας κάθε φορά νέες παραμέτρους, καινούργιο βάθος στους χαρακτήρες, καινούργιες πτυχές στην ακραία εξέλιξη.
Άγουρα Κεράσια” σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκηστο Θέατρο Αλκμήνη
Έργο τριών πρωταγωνιστών που οι δύο διασχίζουν ένα καταραμένο ταξίδι ζωής, χωρίς διέξοδο, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας αλλά κυρίως χωρίς ελαφρυντικά.
Ναι δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για κανέναν από τους δύο. Μόνο η τρίτη ηρωίδα έχει ελαφρυντικά διότι είναι το πάσχων πρόσωπο, διότι δεν πυροδοτεί τα γεγονότα, όπως οι πρώτοι, αλλά υφίσταται τις συνέπειές τους.
Η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα, θύματα όμως που δεν τους πρέπει καμία συγχώρεση διότι και οι δύο είναι εγκλωβισμένοι σε ένα υπερβολικό «εγώ» πότε παθητικά – πότε ενεργητικά – κινούμενοι σε δύο παράλληλα σύμπαντα που εξοστρακίζουν το τρίτο μέλος όσο και εάν προσχηματικά θέλουν να αποτελεί το κέντρο της ύπαρξής τους.
Εδώ σταματάω, οτιδήποτε άλλο θα μείωνε το έργο διότι είναι αυτάρκες και αυτοεπεξηγούμενο..
Μανούσος Μανουσάκης
«Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων»
Άγουρα Κεράσια" σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη στο Θέατρο Αλκμήνη, thriller
Μια νέα θεατρική παράσταση του Μιχαήλ Άνθη ανεβαίνει στο Θέατρο Αλκμήνη. Τα Άγουρα Κεράσια είναι ένα σοκαριστικό θρίλερ ενδοοικογενειακής βίας, για να μας πει πως…«καμιά φορά η σιωπή κάνει τον πιο επικίνδυνο θόρυβο».
Άγουρα Κεράσια
Σκηνοθεσία: Μανούσος Μανουσάκης Από Δευτέρα 14 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα στο Θέατρο Αλκμήνη
Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ \ Άγουρα Κεράσια
Στάθης και Φανή ζουν την φαινομενικά ήσυχη σχέση τους σε κάποια γωνιά της ελληνικής επαρχίας. Εκείνος γιατρός και πολλά υποσχόμενο κομματικό στέλεχος, εκείνη manager development σε πρόωρη απόσυρση, προκειμένου να αφοσιωθεί στην οικογένειά της και στην 15χρονη κόρη τους, Μαρία. Πίσω, όμως, απ’ την ειδυλλιακή ησυχία, ένα τέρας καραδοκεί. Η Μαρία φέρεται αψυχολόγητα, λείπει απ’ το σπίτι τις πιο απίθανες ώρες, καπνίζει γυμνή χόρτο με τους συμμαθητές της στις τουαλέτες του σχολείου. Βίντεο με την ίδια σε άσεμνες πόζες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Ο πατέρας της καταφέρνει να κουκουλώσει τον όποιο αντίκτυπο. Η Μαρία όμως δεν το βάζει κάτω. Επιμένει. Για κάποιο δικό της λόγο μοιάζει να θέλει να γίνουν γνωστά όσα κάνει, ώσπου ένα βράδυ…
Το τέρας αρχίζει να ξεπροβάλει. Κι όσο σκοτεινό είναι, άλλο τόσο αμείλικτο φως εκπέμπει. Ένα φώς τόσο αποκαλυπτικό, όσο και οι ζωγραφιές της μικρής που συνθέτουν το φριχτό παρασκήνιο.
Ο βραβευμένος με 4 κρατικά βραβεία του Υπουργείου Πολιτισμού Μιχαήλ Άνθης, συνθέτει ένα σοκαριστικό θρίλερ ενδοοικογενειακής βίας, για να μας πει πως…«καμιά φορά η σιωπή κάνει τον πιο επικίνδυνο θόρυβο».
Παίζουν:
Τάνια Τρύπη
Κωνσταντίνος Καζάκος
Στο τσέλο ο Σταύρος Παργινός
Ακούγεται ως Μαρία η Τζένη Καζάκου
Σημείωμα σκηνοθέτη
Διαβάζοντας το έργο του Μιχαήλ Άνθη θέλησα αμέσως να βρω την ευκαιρία να το σκηνοθετήσω. Και μου δόθηκε από τον παραγωγό Γιάννη Μακρίδη.
Ξέρετε, ο Γιάννης Μακρίδης είναι ίσως ο μοναδικός παραγωγός που συνθέτει και την μουσική των έργων που παράγει.
Η διανομή του έργου με γέμισε χαρά. Δύο αγαπημένοι μου συνεργάτες, η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος, ιδανικοί για να ερμηνεύσουν τους πολυσχιδείς και ακραίους ρόλους.
Τι να γράψω;
Τι μπορεί να περιλαμβάνει, τι μπορεί να περιγράφει, τι μπορεί να αναλύει ένα σημείωμα σκηνοθέτη για ένα τόσο καταλυτικό θέμα όπως αυτό που πραγματεύεται το έργο του Μιχαήλ Άνθη.
Ένα έργο που το διαβάζεις και το ξαναδιαβάζεις, το «βλέπεις» και το «ξαναβλέπεις» ανακαλύπτοντας κάθε φορά νέες παραμέτρους, καινούργιο βάθος στους χαρακτήρες, καινούργιες πτυχές στην ακραία εξέλιξη.
Άγουρα Κεράσια” σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκηστο Θέατρο Αλκμήνη
Έργο τριών πρωταγωνιστών που οι δύο διασχίζουν ένα καταραμένο ταξίδι ζωής, χωρίς διέξοδο, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας αλλά κυρίως χωρίς ελαφρυντικά.
Ναι δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για κανέναν από τους δύο. Μόνο η τρίτη ηρωίδα έχει ελαφρυντικά διότι είναι το πάσχων πρόσωπο, διότι δεν πυροδοτεί τα γεγονότα, όπως οι πρώτοι, αλλά υφίσταται τις συνέπειές τους.
Η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα, θύματα όμως που δεν τους πρέπει καμία συγχώρεση διότι και οι δύο είναι εγκλωβισμένοι σε ένα υπερβολικό «εγώ» πότε παθητικά – πότε ενεργητικά – κινούμενοι σε δύο παράλληλα σύμπαντα που εξοστρακίζουν το τρίτο μέλος όσο και εάν προσχηματικά θέλουν να αποτελεί το κέντρο της ύπαρξής τους.
Εδώ σταματάω, οτιδήποτε άλλο θα μείωνε το έργο διότι είναι αυτάρκες και αυτοεπεξηγούμενο..
Μανούσος Μανουσάκης
«Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων»
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies. Υπάρχει προσδιορισμός και αποθήκευση δεδομένων. Πληροφορίες σχετικά με την επεξεργασία δεδομένων και τη δυνατότητα άρνησης αυτής περιλαμβάνονται στην πολιτική απορρήτου.
