Οι Prong είναι η λατρεία που μας έγινε συνήθεια. Το φάντασμα του κορυφαίου “Force red” στοιχειώνει ακόμα τους οπαδούς του Crossover/thrash metal. Μιλάμε για δίσκο “μνημείο” που δεν το έχουν ξεπεράσει ούτε οι ίδιοι. Σε καμιά περίπτωση όμως αυτά που ακολούθησαν ήταν μέτρια, πραγματικά και στη συνέχεια είχαν αξιοπρεπέστατους δίσκους. “Μπροστάρηδες” θα έβαζα τα “Prove you wrong”, “Cleansing”, “Power of the damager” και το θαυμάσιο “Carved in stone”. Το τελευταίο μαζί και με το “Zero days” είναι από τα πολύ αγαπημένα μου, εξαιρείται το ντεμπούτο που είναι μια κατηγορία μόνο του. Τα παιδιά από την Νέα Υόρκη έφτασαν αισίως στον αριθμό 13 στα άλμπουμ τους. Γρουσούζικο για κάποιους? Για να δούμε.
Συνεχίζουν ποιοτικά και με ωριμότητα αυτό που κάνουν όλα αυτά τα χρόνια, προσφέροντας γκρουβάτο “βιομηχανικό” ήχο με προσωπικότητα.
Δεν πιστεύω σε καμιά περίπτωση στις προλήψεις και ο αριθμός 13 δεν με τρόμαξε. Οι Prong συνεχίζουν από εκεί που το άφησαν με το “Zero days”. Συνεχίζουν ποιοτικά και με ωριμότητα αυτό που κάνουν όλα αυτά τα χρόνια, προσφέροντας γκρουβάτο “βιομηχανικό” ήχο με προσωπικότητα. Οι μελωδίες δεν λείπουν και σε αυτό το άλμπουμ, όπως φαίνεται και στο “Non-Existence” το οποίο σπάει το σερι-“κοπάνημα” των τριών πρώτων κομματιών. “Light turns black” και έχουμε solos και hard core αναφορές σε όλο το κομμάτι.
Το “Back (NYC)” μας γυρνάει πίσω στο χρόνο και είναι λες και έχει ηχογραφηθεί σε καμία πάροδο ενός προαστίου της Νέας Υόρκης, τρομερό επίσημο κλείσιμο για Prong.
Ένα από τα αγαπημένα μου από το “State of emergency”. Το “Who told me” πάει για συναυλιακό hit με τον groove ρυθμό που έχει, σαρωτικό rhythm section όπως και σε όλα τα υπόλοιπα. Από τις αγαπημένες μου μελωδίες έχουμε στο “Obeisance”, το οποίο δεν σαν κρύβω ότι μπήκε στο repeat τρεις τέσσερις φορές. Το “Disconnected” συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό με όμορφες μελωδίες από τις κιθάρες και χαρακτηριστικά φωνητικά από τον Tommy. Μεγάλη αδυναμία μου είναι το “Compliant”, στίχοι για “σεμινάριο” και φωνητικά γεμάτα οργή. Το “Back (NYC)” μας γυρνάει πίσω στο χρόνο και είναι λες και έχει ηχογραφηθεί σε καμία πάροδο ενός προαστίου της Νέας Υόρκης, τρομερό επίσημο κλείσιμο για Prong.
Στη μπάντα έχει μείνει μόνο ο Tommy Viktor από τους ιδρυτές της μπάντας. Και τι με αυτό? Με συνοδοιπόρους τους Jason Christopher και Griffin McCarthy, δεν μπορεί να χάσει. Ο πρώτος έχει περάσει από Ministry και Sebastian Bach, ο δεύτερος από την άλλη δεν έχει κάνει πολλά, αλλά είναι τρομερά ταλαντούχος. Με τέτοια ομάδα δεν χάνεις. Η παραγωγή από την άλλη πάει το αποτέλεσμα σε πολύ πιο υψηλά επίπεδα, ο Steve Evetts έχει κάνει τρομερή δουλειά. Καλά ο τύπος έχει κάνει παραγωγή στη μισή ακραία και μη, metal σκηνή των ΗΠΑ, από Incantation και Devildriver μέχρι Symphony X. Από συμμετοχές, ο μπασίστας του Danzig, Steve Zing, έχει πάρει μέρος στα φωνητικά στο “Back(NYC)”. Από την άλλη ο Marc Rizzo των Cavalera Conspiracy συμμετέχει στο “The Descent” με κάποια riffs. Το δυστοπικό εξώφυλλο του Marcelo Vasco είναι ότι πρέπει για το περιεχόμενο του “State of emergency”.
Οι Prong ήταν μια μπάντα που πάντα έπαιρνε ρίσκα και δεν φοβόταν να πειραματιστεί.
Οι Prong ήταν μια μπάντα που πάντα έπαιρνε ρίσκα και δεν φοβόταν να πειραματιστεί. Έτσι και εδώ δείχνει τα κότσια της σε ένα κομμάτι που το έχουν διασκευάσει οι μεγαλύτεροι rock καλλιτέχνες, διασκευάζει το “Working man” των Rush. Η διασκευή είναι εξαιρετική, πάνω στο ύφος των Prong και με σεβασμό στην ιστορική μπάντα. Ας το αφήσω εδώ, γιατί αν ξεκινήσω να μιλάω για Rush, δεν μου φτάνει αυτή η δισκοκριτική.
Εν κατακλείδι, το νέο άλμπουμ των Prong είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί εκεί έξω για το είδος. Εγώ ήδη ψάχνω που να τους δω στην Ευρώπη. Δεν θα απογοητευθείτε. Επενδύστε άφοβα.
