Είναι κάποιες φορές ρε φίλε που πραγματικά κάποια ντεμπούτο σε κάνουν να αγαπάς περισσότερο την μουσική που ακούς. Μου έχει συμβεί με πάρα πολλές μπάντες και όλων των ιδιωμάτων. Ένα τέτοιο άλμπουμ ήταν των τρομερών Lethal Steel, “Legion of the night”. Το συγκεκριμένο είχε κυκλοφορήσει το 2016 και είχε κάνει χαμούλη στο underground εκείνης της εποχής. Σε αυτούς λοιπόν drums έπαιζε ο Leo Ekstrom Solenmo, ο οποίος παίζει σε αυτό το “διαμάντι” που θα σας παρουσιάσω παρακάτω. Μαζί του λοιπόν ο Steffan Tengner στα φωνητικά, κιθάρες και μπάσο και έτσι έχουμε τους Century. Να μην ξεχάσω να σας πω να ακούσετε και τους Toronto, στους οποίους παίζουν οι δυο τους. Όπως επίσης να ακούσετε το Progressive/Black metal project του Leo, Temisto. Σε αυτούς συμμετέχει και ο Robert Andersson των πολύ καλών Morbus Chron, οι οποίοι μπορεί να έχουν διαλύσει, αλλά σας προτείνω να ακούσετε το “Sweven”.
Τα φωνητικά του Staffan δεν ακολουθούν την πεπατημένη του NWOBHM τόσο όσο αυτή των συμπατριωτών Heavy Load, Mindless Sinner και Onyx.
Για δεύτερη φορά λοιπόν, ο Ekstrom με πιάνει απροετοίμαστο και κυκλοφορεί ένα “διαμάντι” για τον χώρο του 80’s παραδοσιακού Heavy Metal. Τα 37 λεπτά αυτού του άλμπουμ τα βάζω δίπλα ακριβώς στα 36 του “Legion of the night”. Εδώ δεν έχει εισαγωγές, το άλμπουμ σε πιάνει και σε κολλάει στον τοίχο από το πρώτο λεπτό του “The fighting eagle”. Συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό με τα “Black revenant”, “Sinister star” και “Victim of chains”. Τα φωνητικά του Staffan δεν ακολουθούν την πεπατημένη του NWOBHM τόσο όσο αυτή των συμπατριωτών Heavy Load, Mindless Sinner και Onyx. Εκπληκτικές κιθάρες σε όλο το άλμπουμ, η δουλειά που έχει γίνει είναι από τις καλύτερες που έχω ακούσει στο είδος τον τελευταίο καιρό.
Πραγματικά, ούτε επαναλήψεις, ούτε τίποτα ενοχλητικό που να σε κάνει να πατήσεις το skip στο “The conquest of time”.
Οι Gotham City που με ένα άλμπουμ κοίταξαν κατάματα τις μικρομεσαίες αλλά πολύ καλές μπάντες του NWOBHM, είναι εδώ. Όπως και αυτή των 220 Volt, κυρίως με τους τέσσερις πρώτους δίσκους τους. Οι Century συνεχίζουν επάξια τις διδαχές των προαναφερθέντων με απόλυτη επιτυχία. Συνεχίζουμε με το ομώνυμο, “Master of hell” και “Distant mirror” και μέχρι τώρα το ενδιαφέρον για το άλμπουμ παραμένει αμείωτο. Πραγματικά, ούτε επαναλήψεις, ούτε τίποτα ενοχλητικό που να σε κάνει να πατήσεις το skip στο “The conquest of time”. Το “Breakthrough” είναι ένα εξαιρετικό πέρασμα τριών λεπτών. Παρακάτω μπορείτε να παρακολουθήσετε και το video clip που γυρίστηκε για λογαριασμό αυτού.
Το τελευταίο κομμάτι, “Servants of the iron mask”, κλείνει υπέροχα έναν πραγματικά απολαυστικό δίσκο, αντάξιο πολλών κορυφαίων κυκλοφοριών του “Νησιού”. Ατσάλινα riffs, μελωδικά solo από μια εποχή που οριοθέτησε σε μεγάλο βαθμό αυτό που βιώνουμε σήμερα και φωνητικά γεμάτα νοσταλγία. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά ενός από τα καλύτερα ντεμπούτο που άκουσα τελευταία.
