Ο τίτλος και μόνο, “We Lost Our Hope Along The Way“, είναι μια δήλωση, μια βαριά παραδοχή που σε προϊδεάζει για το συναισθηματικό τοπίο, στο οποίο οι Αυστραλοί Autumn’s Dawn σκοπεύουν να μας περιπλανήσουν με την τρίτη τους ολοκληρωμένη δουλειά. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν απογοητεύουν, συνεχίζουν την πορεία τους με τον πιο σαγηνευτικά οδυνηρό τρόπο, που αρμόζει στο ιδίωμα των Post–Black και Depressive Black Metal. Αυτά ακριβώς που μας αρέσουν…
Autumn’s Dawn: Μια Βουτιά στην Απελπισία του Σκότους
Μετά το “Gone“ του 2014 και το θρυλικό “Dying Ember“ του 2020, οι Αυστραλοί Autumn’s Dawn επιστρέφουν μετά από 5 χρόνια με το νέο τους δίσκο από την Avantgarde Music. Aπό τις πρώτες νότες, είναι φανερό πως ο δίσκος αυτός είναι μια απαιτητική κατάδυση σε μια βαριά ατμόσφαιρα, που όμως κρύβει μια ιδιότυπη, σκοτεινή ομορφιά. Ο δίσκος κυκλοφόρησε τις 28 Μαρτίου 2025.
Η μπάντα, αποτελούμενη από τους έμπειρους Tim “Sorrow“ Yatras (φωνητικά, drums, πλήκτρα) και Matthew “Anguish” Bell (κιθάρες, φωνητικά), γνωστούς και από άλλα σχήματα της αυστραλιανής σκηνής, όπως οι Austere, Germ, Skuggor, Grey Waters κ.α. συνεχίζει να χτίζει πάνω στον ήχο που την καθιέρωσε, εξελίσσοντάς τον όμως με νέες πτυχές. Μπορεί να αργούν οι κυκλοφορίες τους αλλά αξίζει η αναμονή.
Μουσικά, οι Autumn’s Dawn παραμένουν πιστοί στις ρίζες τους, κινούμενοι στα γνώριμα μονοπάτια ενός ατμοσφαιρικού, συχνά βασανιστικά μελωδικού Post Black Metal. Οι διαπεραστικές κραυγές απελπισίας του Sorrow, σήμα κατατεθέν του, μπλέκονται αριστοτεχνικά με κιθαριστικά θέματα από τον Anguish που άλλοτε θρηνούν με μια σπαρακτική λιτότητα και άλλοτε ξεσπούν σε μια ανεξέλεγκτη οργή.
Μπορεί να μη μοιάζει τόσο με τα προηγούμενα δύο άλμπουμ τους, αλλά διατηρείται η ίδια αίσθηση κινηματογραφικής απόγνωσης που τους χαρακτηρίζει, με τις συνθέσεις να ξεδιπλώνονται σαν αλληλοσυμπληρούμενα κεφάλαια μιας ιστορίας χωρίς αίσιο τέλος, μιας πορείας με την ελπίδα να χάνεται σταδιακά (όπως φανερώνει και ο τίτλος του αλμπουμ).
Η Παραγωγή του We Lost Our Hope Along The Way
Η παραγωγή υπηρετεί πιστά το όραμα των Autumn’s Dawn, δημιουργώντας έναν ήχο στιβαρό, με όγκο, αλλά ταυτόχρονα αρκετά ωμό ώστε να μην χάνεται η αίσθηση της αμεσότητας και της ανθρώπινης αδυναμίας. Κάθε όργανο έχει τον χώρο του, και η μίξη επιτρέπει στις διαφορετικές στρώσεις της μουσικής να αναδειχθούν, από τα υπόγεια πλήκτρα μέχρι τις κοφτερές κιθάρες και τα σκληρά φωνητικά, που εντείνουν την αίσθηση της ματαιότητας και του εσωτερικού κενού.
Ανατέμνοντας την Απώλεια: Κομμάτι προς Κομμάτι
Η κάθοδος στην άβυσσο του “We Lost Our Hope Along The Way“ ξεκινά με το “Infinity on Low“, μια σύντομη, μόλις ενός λεπτού και κάτι, εισαγωγή πιάνου. Λειτουργεί σαν προοίμιο, θέτοντας ένα νεκρικό τόνο. Δεν είναι κραυγαλέο, αλλά υποβλητικό, σαν την ησυχία πριν την καταιγίδα ή τον σιωπηλό θρήνο που προηγείται της έκρηξης.
Αμέσως μετά, το “Ever Fading Light“ μας βυθίζει κατευθείαν στα βαθιά και θυμίζει τους παλιούς Grey Waters. Ένα επτάμισι λεπτών έπος, που οι χαρακτηριστικές μελωδίες των Autumn’s Dawn ξεδιπλώνονται σε όλο τους το μεγαλείο. Οι εναλλαγές ρυθμών, οι σπαρακτικές κραυγές, τα καθαρά φωνητικά και οι κιθάρες που άλλοτε δημιουργούν τείχη απόγνωσης και άλλοτε εξιστορούν πένθιμες μελωδίες, συνθέτουν ένα κομμάτι που δικαιώνει απόλυτα τον τίτλο του: το φως που σβήνει αέναα.
Το “Dream of Yesterday“ ακολουθεί, και εδώ ίσως διαφαίνονται κάποιες 90’s Rock επιρροές, ίσως με τη μορφή πιο καθαρών φωνητικών σε σημεία ή μιας πιο ευδιάκριτης μελωδικής δομής που θυμίζει πιο Alternative μονοπάτια. Παρ’ όλα αυτά, η μελαγχολία παραμένει ο πυρήνας των Autumn’s Dawn, ένα όνειρο του χθες που στοιχειώνει το παρόν, μια νοσταλγία για κάτι που έχει χαθεί πια. Η απελπισία είναι πιο συγκρατημένη εδώ, πιο εσωστρεφής.
Με το “Shades of Cold“, η ατμόσφαιρα γίνεται ξανά πιο παγερή και αφιλόξενη. Οι κιθάρες κόβουν σαν ξυράφι, και τα φωνητικά εκφράζουν μια πιο ωμή, ψυχρή απόγνωση. Είναι ένα κομμάτι που σε κάνει να νιώθεις το κρύο της μοναξιάς και της εγκατάλειψης, αυτές οι «αποχρώσεις του κρύου» που διεισδύουν μέχρι το μεδούλι.
Επόμενο τραγούδι το “Far from Home“ που ήταν και single και είναι ένα ακόμα εκτενές ταξίδι, σχεδόν επτά λεπτών, που εξερευνά την αίσθηση της αποξένωσης και της μελαγχολίας. Η επαναληπτικότητα της μελωδίας εδώ δημιουργεί εικόνες έρημων τοπίων, τόσο εξωτερικών όσο και εσωτερικών. Η αίσθηση του «μακριά από το σπίτι» έντονα υπαρξιακή είναι μια κραυγή για ένα μέρος ασφάλειας που δεν υπάρχει πια. Ειδικά στο 03:38 η μελαγχολία των Autumn’s Dawn κορυφώνεται…
Στο “Forever Yours“ ο τόνος ίσως αλλάζει κάπως ξανά, χαλαρώνει. Θα μπορούσε να είναι μια ακουστική ανάπαυλα, μια πιο προσωπική εξομολόγηση. Ο τίτλος είναι αμφίσημος και αφήνει χώρο για ερμηνείες, αλλά η υποβόσκουσα μελαγχολία σίγουρα παραμένει εκεί.
Το “Unbroken Fragments“ υποδηλώνει μια προσπάθεια να περισωθεί κάτι από τα συντρίμμια μιας παρελθοντικής ολότητας, ίσως με τη ψευδαίσθηση μιας ελπίδας που γρήγορα συντρίβεται. Θυμίζοντας τις τελευταίες δουλειές των Austere μας ταξιδεύει σε ατμοσφαιρικά ηχοτοπία.
Το άλμπουμ κλείνει με το “A Velvet Hue“ που θα μπορούσε να λειτουργεί σαν επιμύθιο. Ο τίτλος είναι ενδιαφέρων, το βελούδο μπορεί να είναι απαλό, αλλά και βαρύ, αποπνικτικό, συχνά συνδεδεμένο με το πένθος. Ίσως εδώ η απόγνωση παίρνει μια πιο στοχαστική, σχεδόν γαλήνια μορφή: την ηρεμία μετά την καταιγίδα της οδύνης και της απώλειας.
Συμπεράσματα μιας Οδυνηρής Περιπλάνησης
Αυτό που ξεχωρίζει στο “We Lost Our Hope Along The Way“ δεν είναι τόσο η ριζοσπαστική πρωτοτυπία – το είδος έχει εξερευνηθεί εκτενώς και οι Autumn’s Dawn δεν προσπαθούν να «επανεφεύρουν τον τροχό». Η δύναμή τους έγκειται στην αφοπλιστική ειλικρίνεια και την καθηλωτική ένταση της απόδοσης. Νιώθεις ότι εννοούν κάθε κραυγή, κάθε μελωδία απόγνωσης, κάθε στίχο που στάζει πόνο. Υπάρχουν στιγμές που η μελωδία γίνεται σχεδόν πένθιμα όμορφη, μια ομορφιά που όμως πηγάζει από την άβυσσο…
Για τους αμετανόητους λάτρεις του Atmospheric Post–Black Metal, αυτούς που αναζητούν μια γνήσια, αφιλτράριστη έκφραση μελαγχολίας και εσωτερικής πάλης, το “We Lost Our Hope Along The Way” αποτελεί μια παραπάνω από αξιόλογη πρόταση. Είναι ένας δίσκος που, αν και θεματικά εξαντλητικός, καταφέρνει να αφήσει ένα βαθύ στίγμα, μια διαρκή υπενθύμιση της εύθραυστης φύσης της ελπίδας και της πανταχού παρουσίας της απώλειας. Οι αγαπημένοι μου Autumn’s Dawn, ο Tim και ο Matthew είναι «εδώ» ξανά!
