Οι Cradle of Filth είναι η “οικογένεια” του Dani Filth. Έχει περάσει από χίλια ζόρια από την αρχή της καριέρας τους όπως αλλαγές εταιριών. Η κριτική σε κάθε άλμπουμ τους μετά τα επιβλητικά τέσσερα-πέντε πρώτα αρκετά “σκληρή” που πολλές φορές δε το άξιζε.

Το παρελθόν είναι ένδοξο!

Δεν χωράει αμφιβολία ότι τα “The principle of evil made flesh”, “Dusk and her embrace”, “Cruelty and the beast” και “Midian” πρέπει να κοσμούν κάθε Black Metal δισκοθήκη. Είναι αριστουργήματα σκότους με θεματολογία Βικτωριανής εποχής. Τα ακούς συνέχεια και λατρεύεις κάθε ατμόσφαιρα και ακραίο ή μελωδικό πέρασμα. Μαζί με τους Dimmu Borgir αλλά και πολλούς άλλους έβαλαν το Black Metal στα “σαλόνια” με τις μελωδικές φόρμες και τις γότθικες αισθητικές που εισήγαγαν στο είδος.

Βλέπεις το εξώφυλλο του “Dusk and her embrace” και σε πιάνει νοσταλγία για την χρυσή δεκαετία του ’90. Οι Cradle of Filth με τα διάφορα προβλήματα που αντιμετώπισαν, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν τέσσερα “διαμάντια” στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους. Ας φανταστούμε λίγο, αν δεν ήταν στην Cacophonous και ήταν από την αρχή σε καμιά Osmose ή Peaceville , τι θα γινόταν? Σίγουρα όχι αλλαγές σημαντικών μελών.

Στο παρόν λοιπόν και στο “The Screaming of valkyries”

Το προηγούμενο τους άλμπουμ “Existence is futile” ήταν μια απροσδόκητη επιστροφή στον γνώριμο ήχο των millenium. Αυτή η επιστροφή λοιπόν συνεχίζεται και εδώ. Θα το αναφέρουμε από την αρχή, το “The screaming of valkyries” είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει από τις εποχές των “Midian” και “Nymphetamine”. Ειμαι υπερβολικός? Δεν θα το έλεγα. Είμαι ένας από τους πιο αυστηρούς κριτές της μπάντας γιατί την ακολουθώ από το 1999.

Με τα singles μας είχαν δώσει τις προειδοποιήσεις τους σχετικά με το τι επέρχεται. Να σημειώσουμε ότι εδώ έχουμε δυο νέες προσθήκες, βασικά από 2022 είναι. Στα γυναικεία φωνητικά και τα πλήκτρα είναι η Zoe Marie Federoff και στις κιθάρες έχουμε τον Donny Burbage. Ο νέος κιθαρίστας λοιπόν “παίζει” να ακούει πολύ thrash metal, δεν εξηγείται αυτή η πανδαισία από riffs.

Δεν ξέρω αλλά τα νέα μέλη έχουν δώσει πολλές “αναπνοές” στο συνθετικό κομμάτι. Η φρεσκάδα που έχει το άλμπουμ θυμίζει την εποχή που κυκλκοφόρισαν το θρυλικό “Midian”. Από τα δυο πρώτα κιόλας κομμάτια το άλμπουμ δείχνει τα “δόντια” του, μιλάμε για επιστροφή και δεν κάνουμε πλάκα.

Το βασικό riff του “To Live Deliciously” είναι βγαλμένο από την εποχή του “Seasons in the abyss” των Slayer. Αυτή η μίξη Black Metal με Thrash Metal και με μελωδικά Heavy Metal περάσματα είναι εξαιρετική και στο “Demagoguery” με το διαολεμένα κολλητικό refrain του. Καλά στο “The trinity of shadows” έχουμε riffs από άλλη διάσταση, ένα γρήγορο κομμάτι με πανέξυπνα πλήκτρα μέσα στις οργισμένες κιθάρες. Τα φωνητικά του Dani είναι από τα καλύτερα και πιο “καθαρά” που έχει ηχογραφήσει τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία.

Το “Non omnis moriar” είναι ένα πανέμορφο μελωδικό κομμάτι με αυξομειώσεις στις ταχύτητες και εξαιρετικά φωνητικά από την Zoe. Θα σας φέρει στο νου την εποχή του “Nymphetamine”, μιας και η χροιά της Zoe θυμίζει την Liv. Το “White hellebore” είναι μαι σύνθεση “ταυτότητα” του νέου άλμπουμ. Η αλήθεια είναι οτι η έναρξη του θυμίζει την εποχή του “Cruelty and the beast” και μετά το φέρνουν σε πιο σύγχρονες φόρμες. Ένα αρκετά γρήγορο κομμάτι με αρκετές εναλλαγές στις κιθάρες.

Τα φωνητικά της Zoe είναι τεράστιο ατού για όλο το άλμπουμ, όπως και η φόρμα στην οποία βρίσκεται ο Dani. Έχουν βρεί εξαιρετική “χημεία” μεταξύ τους και φαίνεται από το αποτέλεσμα. Το “You are my nautilus” είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του άλμπουμ με χαρακτηριστική και σπουδαία κιθαριστική δουλειά από τους Ashok/Burbage. Οι δυο κιθαρίστες κάνουν μαγικά πράγματα σε αυτό το άλμπουμ. Στο 3:41 θα γίνεται χαμός στα mosh pit της περιοδείας τους, βάλτε και ακούστε riff βγαλμένο από το thrash του ’80, όπως και solos.

Το “Malignant perfection” είναι το μοναδικό single που κυκλοφόρησαν για το νέο άλμπουμ. Είναι από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια λόγω της παρανοϊκής ατμόσφαιρας που κουβαλάει και σου φέρνει στο νου λίγο από “Saffron’s curse”. Ναι, το “Midian” παλι μπροστά μας και αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο κομβικός δίσκος ήταν για την καριέρα των Βρετανών. Μια σύνθεση που δεν επιλεχθηκε τυχαία για single, μιας και είναι αρκετά μελωδικό. Το ξέσπασμα κατά μεσής του κομμάτιου είναι από τα πιο ευφυή “The screaming of valkyries”.

Το άλμπουμ τελειώνει σιγά σιγά, φτάνουμε στο “Ex Sanguine Draculae” που και αυτό είναι ένα επτάλεπτο κομμάτι. Ένα πολύ γρήγορο και ακραίο κομμάτι το οποίο θα σας πάει στην εποχή του “Cruelty and the beast” με την ακρότητα του, ίσως και στο επτάρι “Vempire”. Υπάρχει απαράμμιλη τεχνική τόσο στο rhythm section όσο και στις κιθάρες και φαίνεται από την Λάρνακα που είμαι μέχρι και το Suffolk. Για την ώρα έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο γεμάτο όρεξη, μεράκι και αγάπη για την μουσική μας. Το mid tempo rhythm στο 3:03 “σπάει” σβέρκους και όσο διαρκεί. Μετά πάλι οι ταχύτητες ανεβαίνουν για τα καλά. Ένα σπουδαίο κομμάτι.

Το “When misery was a stranger” είναι ένα κλασσικό κομμάτι των Cradle of Filth με απίστευτη ενέργεια σε όλη την διάρκεια του. Έχει έναν χαρακτηριστικό επικό τόνο που προσδίδουν τα πλήκτρα και η φωνή της Zoe. Νομίζω είναι το ιδανικό τέλος για ένα πραγματικά πολύ καλό άλμπουμ, άξιο διάδοχο του “Existence is futile”.

Για το τέλος

Το “The screaming of the valkyries” είναι ένα άλμπουμ που το ακούω συνέχεια σήμερα, ημερομηνία κυκλοφορίας του. Τόσο στη δουλεια όσο και στο σπίτι, ψάχνω να βρω κάποιο ελλάτωμα. Δεν έχουμε να κάνουμε με αδύναμες στιγμές εδώ. Τα νέα μέλη έχουν δώσει απίστευτη φρεσκάδα στη μπάντα και τα διάφορα στοιχεία που εισήγαγαν έχουν κάνει μεγάλη διαφορά. Αυτές οι εναλλαγες από το ακραίο black metal blast beat στο thrash metal και τις παραδοσιακές heavy metal αρμονίες, είναι εξαιρετικό μείγμα. Οι Cradle of Filth μας εξέπληξαν και εμείς αποκτήσαμε άλλον έναν δίσκο που θα ακούμε για καιρό. Μπραβό Dani.