Μιλώντας για rock, υπάρχουν πολλά είδη που μπορούν να έρθουν στο μυαλό. Από τις καλύτερες περιόδους του όμως είναι αναμφισβήτητα τα 70’s με τον χαρακτηριστικό τους ήχο, είτε το συνδύαζαν με τα blues ή είχαν έναν πιο heavy τόνο. Στις μέρες μας όμως θέλουμε και κάτι πιο σύγχρονο, οπότε ένας συνδυασμός αυτών των μουσικών φαντάζει ιδανικός… Από τους καλύτερους εκπροσώπους αυτής της μίξης είναι οι Τεξανοί Scorpion Child που μας έδωσαν πριν λίγες μέρες – 10 Ιουνίου – τον δεύτερο δίσκο τους, με τίτλο Acid Roulette! Δραττόμενοι λοιπόν της περίστασης μιλήσαμε με την χαρακτηριστική φωνή της μπάντας, Aryn Jonathan Black, του οποίου η ράθυμη – χωρίς καμία αρνητική έννοια – ομιλία, ειδικά με τη δήλωση του στο ξεκίνημα να θέλει να επισκεφτεί την Ελλάδα, φάνταζε απόλυτα φυσιολογική σε σχέση με το ύφος της μπάντας στο μυαλό μου…
Πασχάλης Κουτσογιάννης: … θα ήταν ωραίο να επισκεφτείτε την Ελλάδα σε συνδυασμό με μια – δυο εμφανίσεις εδώ! Ειδικά μετά το πολύ ωραίο ντεμπούτο και τα πρώτα δείγματα του νέου δίσκου ( σ.σ.: η συνέντευξη έγινε πριν την κυκλοφορία του δίσκου)
Aryn: Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Πραγματικά θα ήταν πολύ καλό να συνέβαινε, θα το θέλαμε!
Π: Απ’ ότι είχα διαβάσει, ξεκινήσατε να δουλεύετε πάνω στον δίσκο από τις αρχές του 2015… υπήρχαν καθόλου καθυστερήσεις?
Α: Βασικά πήρε περίπου 6 μήνες η διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης, απλά υπήρχε η περίοδος της περιοδείας και των αλλαγών στο συγκρότημα και στη συνέχεια ήταν θέμα της εταιρίας πότε θα το κυκλοφορούσε… και τους πήρε σχεδόν ένα χρόνο. Αν περνούσε το δικό μου, θα βγάζαμε τον δίσκο 2 χρόνια μετά το ντεμπούτο (σ.σ.:2013) και σε τέτοιο χρονοδιάγραμμα θα ήθελα να συνεχίσω.
Π: Πότε σου ήρθε η ιδέα για το concept του δίσκου, προϋπήρχε στο μυαλό σου ή το συνέλαβες όταν αποφασίσατε να γράψετε το δεύτερο album?
Α: Ήταν μια δυναμική διαδικασία θα έλεγα, ξεδιπλωνόταν με τον καιρό. Είχα κάποια όνειρα τα οποία κατέγραφα καθώς ασχολούμασταν με τον δίσκο, ο οποίος ήρθε πολύ φυσικά, κύλισε έτσι η διαδικασία σύνθεσής του. Βρεθήκαμε στο στούντιο και όλα άρχισαν να αποκτούν νόημα. Η ιστορία υπήρχε στο μυαλό μου, αλλά η μουσική γράφτηκε κατά τη διάρκεια που ήμασταν στο στούντιο!
Π: Και σε αυτόν τον δίσκο έχετε τον Chris Smith πίσω από την κονσόλα του παραγωγού. Είναι ο άνθρωπος που ξέρει τον ήχο των Scorpion Child?
Α: Ναι, το θεωρούμε ως το έξτρα μέλος της μπάντας. Δεν ξέρω πώς θα συνεχίσουμε και αν θα θελήσουμε στο μέλλον να συνεργαστούμε με άλλον, αλλά προς το παρόν μας βγάζει τον ήχο που έχουμε στο μυαλό μας.
Π: Ο δεύτερος ή ο τρίτος είναι ο πιο σημαντικός για ένα συγκρότημα?
Α: Προσωπικά θεωρώ ο δεύτερος, εκεί που κρίνεται περισσότερο η μπάντα, εκεί που εδραιώνει τον ήχο της… και μετά στον τρίτο μπορείς να επεκταθείς στη μουσική σου, αν και ποτέ δεν ακολουθούσα τους κανόνες.
Π: Για να πιάσουμε λίγο το concept του δίσκου… Έχουμε λοιπόν τον άντρα που παγιδεύεται και καταδικάζεται για φόνο που δεν έκανε, από τη γυναίκα του και τον πλούσιο εραστή της… Ακούγεται σαν σενάριο ταινίας!
Α: Ναι, θα μπορούσες να το πεις έτσι. Το έβλεπα να εξελίσσεται στο μυαλό μου καθώς έγραφα τους στίχους. Στο She Sings, I Kill υπάρχει περίπου η εξήγηση του τι θα ακολουθήσει στην ιστορία. Μετά αρχίζει η δύσκολη περίοδος στη φυλακή όπου συνειδητοποιεί ότι δεν πρόκειται να γλιτώσει, δεν πρόκειται να ξαναδεί τη γυναίκα και τα παιδιά του. Στην ουσία αρχίζει η καταρράκωση, αρχίζει να χάνει το μυαλό του. Προσπαθεί να το αρνηθεί, μετά να το αποδεχτεί και να εξοικειωθεί με το περιβάλλον του…
Π: Σίγουρα μπορεί κάποιος να το δει ως αληθινή ιστορία!
Α: Ακριβώς, μπορεί να συμβεί… Είναι στενάχωρο και σκληρό, αλλά και ρεαλιστικό!
Π: Και τι ακριβώς είναι η Acid Roulette?
Α: Είναι μια δίοδος δραπέτευσης, είναι ένα παιχνίδι που έκανε με τους συγκρατουμένους του. Τύλιγαν acid σε κομμάτια χαρτί και τα έβαζαν σε ένα βάζο. Κάθε κρατούμενος έπαιρνε 5 χαρτάκια και μετρούσαν πόσα κομμάτια acid έτυχαν στον καθένα. Με αυτόν τον τρόπο ξέφευγαν από την καθημερινότητα και από τις οδυνηρές σκέψεις. Μια προσωρινή απόδραση, αλλά δεν υπήρχε και άλλος τρόπος.
Π: Έχουμε μια σημαντική διαφορά σε αυτό το δίσκο, καθώς η δεύτερη κιθάρα έχει αντικατασταθεί από πλήκτρα…
Α: Η αλήθεια είναι ότι από το ξεκίνημα της μπάντας αυτό είναι το στήσιμο που είχα στο μυαλό μου για τους Scorpion Child, προτιμούσα να έχω πλήκτρα παρά δεύτερη κιθάρα. Κάτι για παράδειγμα παρόμοιο με τους Deep Purple… και χρειάστηκε όλος αυτός ο χρόνος για να βρούμε το κατάλληλο άτομο για αυτό.
Π: Σχεδόν όλες οι μπάντες αυτού του ήχου, όπως οι Deep Purple που ανέφερες είχαν αυτό τον ήχο, έτσι? Με μια κιθάρα και πλήκτρα… Έγινε σκόπιμα, ώστε να δώσει μια πιο 70’s αισθητική?
Α: Θεωρώ ότι με αυτό τον τρόπο στο συγκεκριμένο είδος μπορείς να εξερευνήσεις περισσότερο τον ήχο σου. Το προτιμώ αυτό από 2 αντιμαχόμενες κιθάρες και απλά πολλά riffs. Ο Chris (σ.σ.: Christopher Jay Cowart, κιθάρα) μπορεί να καλύψει τα riffs, ο AJ (σ.σ.: Aaron Jon Vincent, πλήκτρα) μπορεί να προσθέσει riffs επίσης στα πλήκτρα… υπάρχει μια ευρεία γκάμα μουσικής που μπορούμε να ανακαλύψουμε έτσι.
Π: Οι στίχοι είναι δική σου, μιας και είχες και την ιστορία του δίσκου στο μυαλό σου. Για τη μουσική υπάρχει συνεργασία όλων των μελών?
Α: Ναι, φυσικά, έχουν παίξει πολύ μεγάλο ρόλο όλοι. Είμαστε μια μπάντα, περισσότερο από απλά ξεχωριστοί μουσικοί όταν δημιουργούμε τα τραγούδια.
Π: Τους Scorpion Child όμως περιβάλλει και μια δυνατή ομάδα ανθρώπων που ασχολούνται με το υπόλοιπο κομμάτι… εκτός από την παραγωγή που αναφέραμε, τη μίξη, το artwork κτλ.
Α: Ναι, παρόλο που θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο και αυτών των κομματιών της δημιουργίας του δίσκου, όσο αυτό είναι εφικτό, κάποια θέματα είναι καλύτερο να αφήνονται στα χέρια άλλων. Όπως ο Frenchie (σ.σ.: προσωνύμιο του παραγωγού τους) για παράδειγμα, που στο στούντιο δρα ως το 6ο μέλος των Scorpion Child και φέρνει και ωραίες ιδέες επίσης. Γενικότερα πάντως υπάρχει αυτή η συλλογική προσπάθεια που ανέφερα και στη σύνθεση των τραγουδιών.
Π: Πάντως έβαλες το χέρι σου και στη δημιουργία του artwork, έτσι δεν είναι?
Α: Και βέβαια, είχα το concept στο μυαλό μου όπως το φανταζόμουνα, όχι μόνο στιχουργικά αλλά και οπτικά. Στη συνέχεια το έδωσα στον Rob (σ.σ.: Kimura), και το έδεσε σε μια εικόνα κάνοντας φοβερή δουλειά, ειδικά και με τη χρησιμοποίηση των χρωμάτων.
Π: Μπορείς να μας δώσεις μια ανάλυση της σύνδεσης του εξωφύλλου με το concept?
Α: Έχουμε μια ωραία γυναίκα, όπως την έχει στο μυαλό του ο πρωταγωνιστής, αλλά το κεφάλι της – και συνεπώς τα μάτια της που συγκεντρώνουν την ομορφιά της – είναι καλυμμένα από ένα κρανίο αρσενικού ταύρου που δηλώνει την δύναμη. Από την άλλη μπορεί να το εκλάβει κάποιος ότι μια γυναίκα είναι αυτή που υπομένει την αδικία με τον άντρα της να είναι αυτός που φεύγει… μπορεί να συμβεί και στα δύο φύλα. Τα χρώματα πάλι, αντιπροσωπεύουν τα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα που υπάρχουν μέσα στον δίσκο.
Π: Η αλήθεια είναι ότι κάποια από τα τραγούδια μοιάζουν «γραμμένα» να γίνουν hits… έχεις κάποιες προτιμήσεις εσύ από τον δίσκο?
Α: Δύσκολο να διαλέξω, αλλάζω γνώμη συνέχεια… δεν μπορώ να πω ότι προτιμώ αυτό ή εκείνο το τραγούδι. Μου αρέσει να το ακούω ως σύνολο, ειδικά μιας και είναι ενιαία και η ιστορία.
Π: Έχετε και πιο ήρεμες στιγμές στον δίσκο, όπως το Survives…
Α: Ναι, έγραψα αυτό το τραγούδι στο πιάνο, όταν περνούσα μια «μαύρη» περίοδος, δεν ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση… αλλά άρεσε στην υπόλοιπη μπάντα και ήθελαν να το κρατήσουμε. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου.
Π: Τώρα που έχει ολοκληρωθεί το album, ακούγοντας το, βρίσκεις πράγματα που θα άλλαζες?
Α: Υπάρχουν κάποια σημεία που θα τα έκανα διαφορετικά… Για παράδειγμα, μεταξύ του She Sings, I Kill και του Reaper’s Danse υπάρχει ένα μεγάλο κενό και θα προτιμούσα να γινόταν πιο γρήγορα η μετάβαση. Δεν είναι κάτι το φοβερό, αλλά αυτά τα 4 δευτερόλεπτα είναι αχρείαστα πολύς ενδιάμεσος χρόνος (γέλια). Ίσως σε μια επανακυκλοφορία με remastering σε 20 χρόνια να τα αλλάξουμε αυτά τα μέρη!
Π: Βλέπεις τους Scorpion Child να είναι εδώ σε 20 χρόνια?
Α: Αλήθεια δεν ξέρω! Θα ήθελα πάντως να είμαστε από αυτές τις μπάντες που λένε (σ.σ.: αλλάζει τόνο στη φωνή) «αν με ρωτούσες πριν από 20 χρόνια αν σκεφτόμουν πως θα υπάρχουμε ακόμα σε 20 χρόνια, θα σου έλεγα όχι» (γέλια). Προτιμώ να φτάσω σε εκείνη την κατάσταση σε 20 χρόνια όπου θα σκέφτομαι ότι την τωρινή στιγμή σκεφτόμουν για το μέλλον… (σ.σ.: πήγαμε και ήρθαμε στο χρόνο 3-4 φορές σε μια πρόταση!). Ή αλλιώς, καλύτερα να ζεις τη στιγμή!
Π: Και αυτή τη στιγμή τη ζείτε έντονα εσείς, τόσο με τον νέο δίσκο όσο και με τις εμφανίσεις σας. Πρόσφατα περιοδεύσατε στην Ευρώπη με τους Monster Magnet, πώς ήταν η εμπειρία?
Α: Την απολαύσαμε… και παίζαμε το μεγαλύτερο μέρος του νέου δίσκου. Νομίζω το απόλαυσε και ο κόσμος, το feedback ήταν πολύ καλό και άρεσαν τα να τραγούδια.
Π: Τα ήξερε τα τραγούδια μέσω των lyric videos?
Α: Είναι μια καλή χρήση των lyric videos αυτή. Μπορεί να είναι λίγο “cheesy” αλλά την κάνουν τη δουλειά τους. Ο κόσμος μπορεί να μάθει τα τραγούδια και να συμμετέχει στις συναυλίες πιο ενεργά… ή να πει ότι δεν αξίζουν! Ο τρόπος πάντως που θα διαχειρίζεται η εταιρία είναι διαφορετικός από τη μπάντα… η εταιρία τα βλέπει όπως τα singles, ενώ η μπάντα έχει το δίσκο στο μυαλό της στο σύνολό του.
Π: Είχε η εταιρία την απόφαση ποια τραγούδια θα βγούνε ως singles?
Α: Το συζητήσαμε μαζί, τη δική τους σκέψη και τη δική μας. Δεν επέβαλαν την άποψη τους με το έτσι θέλω πάντως, η Nuclear Blast δεν δουλεύει έτσι. Αν πάλι ήμασταν σε πολυεθνική όπως η Warner Bros για παράδειγμα, δεν νομίζω να είχαμε λόγο εμείς… Μέχρι και τι να φοράμε φαντάζομαι θα μας επέβαλλαν.
Π: Αλήθεια, πώς και συνεργαστήκατε με τη Nuclear Blast, μια εταιρία που έχει παράδοση και ροπή σε περισσότερο metal μπάντες?
Α: Για την ακρίβεια, αυτοί ήρθαν σε επαφή με μας…
Π: πολύ καλύτερα νομίζω…
Α: Ω και βέβαια! Όταν επιζητάς εσύ την επαφή, πολλές φορές καταλήγεις απλά στο σωρό των προσφορών, ίσως ακόμα να μην έχεις καν την ευκαιρία να σε ακούσουν για να σε δοκιμάσουν. Εμείς ευτυχώς είχαμε τη δυνατότητα να διαλέξουμε μάλιστα, καθώς υπήρξαν 2-3 εταιρίες που ενδιαφέρθηκαν να μας εντάξουν στο δυναμικό τους.
Π: Θεωρείς ότι ο κόσμος θέλει να γυρίσει το rock σε πιο 70’s ήχους, μιας και μπάντες όπως εσείς, οι Royal Thunder, οι Rival Sons κ.α., έχουν μεγάλη πέραση στο κοινό?
Α: Δεν μπορώ να σου πω με ακρίβεια… από τη μεριά μας δεν προσπαθούμε εσκεμμένα να έχουμε έναν 70’s ήχο, απλά μας βγαίνει έτσι. Είμαστε μια rock μπάντα που κάνει ότι κάνουν οι rock μπάντες. Γράφουμε τα τραγούδια μας όπως μας αρέσουν, χωρίς να μας πολυνοιάζει για το πώς θα ακουγόμαστε. Ίσως να έπρεπε να μας νοιάζει, αλλά νομίζω τότε θα ακουγόμασταν ίδιοι με υπάρχουσες μπάντες, όπως οι Black Sabbath ή κάτι παρόμοιο.
Π: Οπότε αν στο μέλλον σας βγούνε τραγούδια πιο βαριά η πιο ελαφριά, δεν θα τα απορρίψετε ως ακατάλληλα για τους Scorpion Child…
Α: Όχι, σε καμία περίπτωση. Πιστεύω είμαστε ικανοί για αρκετούς διαφορετικούς ήχους και ο καλύτερος τρόπος για να λειτουργούμε είναι να κάνουμε ότι θέλουμε χωρίς εξωγενείς επιδράσεις, κάτι σαν τους Melvins για παράδειγμα!
Π: Πλάνα για την προώθηση του δίσκου υπάρχουν ήδη?
Α: Ναι, ήδη είναι κανονισμένη η περιοδεία μας στην Ευρώπη με τους Uncle Acid And The Deadbeats. Είμαστε οπαδοί της μουσικής τους και νομίζω θα είμαστε ένα πολύ δυνατό πακέτο.
Π: Ευρωπαϊκό ή Αμερικανικό κοινό, τι προτιμάς?
Α: Νομίζω οι Ευρωπαίοι είναι πιο… ρομαντικοί. Και εδώ στις Η.Π.Α. υπάρχουν πολύ καλοί οπαδοί, σκληροπυρηνικοί μάλιστα, απλά οι Ευρωπαίοι θα κάνουν τα πάντα για να πάνε σε μια συναυλία που θέλουν. Έχουν λίγο περισσότερο εμμονή με κάθε πλευρά της μπάντας.
Κάπου εδώ έπρεπε να κλείσουμε, καθώς ήταν ώρα για την επόμενη συνέντευξη του Aryn, οπότε τον ευχαρίστησα για την κουβέντα μας και αυτός εξέφρασε για άλλη μια φορά την επιθυμία του να μπορέσουν να έρθουν στη χώρα μας για συναυλίες… Και μια συναυλία των Scorpion Child είναι σίγουρο ότι θα μας κάνει να περάσουμε πολύ πολύ ωραία…
