«Μια τεράστια μπάντα διεθνούς βεληνεκούς, που απλά τα μέλη της τυχαίνει να μιλάνε στα ελληνικά ανάμεσα στα κομμάτια». Η περιγραφή που βγήκε αβίαστη κατά την διάρκεια τηλεφωνικής ανταλλαγής απόψεων με φίλο για την συναυλία των Septicflesh το Σάββατο 17 Φεβρουαρίου στο Piraeus 117 Academy συνοψίζει μάλλον απόλυτα την γνώμη μου για την άψογη και άκρως επαγγελματική εμφάνιση του συγκροτήματος, που έχει κατορθώσει μαζί με τους Rotting Christ να αποτελούν τους βασικούς λόγους, που το metal μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στην λίστα των «εξαγώγιμων προϊόντων» της Ελλάδας.   

Πριν, βέβαια, οι Septicflesh ταρακουνήσουν για τα καλά το Academy και μας θυμίσουν πως  μπορούν να υπερηφανεύονται πως όχι απλά ηγούνται αλλά στην ουσία έχουν «χτίσει» το genre του συμφωνικού death metal, το κοινό είχαν φροντίσει να ζεστάνουν αρχικά οι Scar of the Sun. Όπως ακριβώς  ήταν προγραμματισμένο, ανέβηκαν στην σκηνή στις 20:30 και ξεκίνησαν με την τριάδα Αmong Waters and Giants, An Ill Fated Wonder και Versus the World από το In Flood του 2016 για να ακολουθήσει το «Inertia» (αν άκουσα σωστά) ένα κομμάτι από το επικείμενο δίσκο τους, που βρίσκεται στο τελικό στάδιο των ηχογραφήσεων και πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα. Ακολούθησε το Ode to a Failure, που μας γύρισε στο παρθενικό τους πόνημα A Series of Unfortunate Concurrencies  του 2011, στο οποίο παραμείναμε και το Gravity, το τελευταίο κομμάτι του ημίωρο set τους.  Με κάποιες ωραίες ιδέες, μερικές όμορφες μελωδίες και αρκετό groove οι modern metallers όπως αυτοπροσδιορίζονται αποτέλεσαν το ορεκτικό σε μια βραδιά, που όπως και να το κάνουμε επεφύλασσε σαφώς μεγαλύτερες συγκινήσεις.

Στις συγκινήσεις αυτές θα πρέπει να συμπεριληφθεί και η 45λεπτη εμφάνιση των The Slayerking του ηγέτη των Nightfall Ευθύμη Καραδήμα . Mε τον Κώστα Κυριακόπουλο (Nightfall, Cemetery Dance) στην κιθάρα αλλά με νέο ντράμερ που έχει αντικαταστήσει την Άννα Ελευθερίου (Inspiritum, ex-Crystal Winds) με την οποία τους γνωρίσαμε, οι The Slayerking μας ταξίδεψαν στα αργόσυρτα doom μονοπάτια τους, που φροντίζουν να μπολιάζουν με ηχοχρωμάτα, που μοιάζουν να έλκουν την «καταγωγή» τους από την Ανατολή και τις Ινδίες. Με κομμάτια από το ντεμπούτο τους “Sanatana Dharma” και με τους Black Sabbath, τους Tool και τους Paradise Lost (αλλά και τους ατμοσφαιρικούς Slayer) να κάνουν συχνά-πυκνά την εμφάνιση τους ανάμεσα στις νότες κατάφεραν να κερδίσουν για τα καλά το κοινό που είχε γεμίσει το Academy. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί πως το συγκρότημα έχει επενδύσει σημαντικά στην πιο θεατρικού τύπου σκηνική παρουσία, την οποία ενίσχυαν στοιχεία όπως ο μεγάλος ανάποδος σταυρός που βρισκόταν στην «πλάτη» τους αλλά και οι δυο μαυροντυμένες χορεύτριες, που υποστήριξαν με τον δικό τους τρόπο το σκοτεινό «Black Mother of the Lord of Light».  Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο, όμως, ήταν ο ίδιος ο Καραδήμας, ο οποίος είχε μεταμορφωθεί σε μια σκοτεινή φιγούρα, που έκρυβε το πρόσωπο της κάτω από ένα μαύρο καπέλο με κρόσσια και έβγαζε μια  απόκοσμη φωνή όταν μίλαγε ανάμεσα στα κομμάτια. Το εν λόγω «ξωτικό» όπως όλα δείχνουν κέρδισε την καρδιά και την εκτίμηση όσων βρέθηκαν στο Αcademy και αυτό φάνηκε και στο ζεστό χειροκρότημα μετά το  “Southern Gate of the Sun”, με το οποίο ολοκληρώθηκε η εμφάνιση των The Slayerking

Aς είμαστε ειλικρινείς όμως. Όσο καλοί κι αν ήταν οι Τhe Slayerking,  το Academy είχε γεμίσει για να δει ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του ακραίου ήχου παγκοσμίως και αυτό δεν ήταν άλλο από τους Septicflesh. Η αντίδραση του κοινού όταν αποκαλύφθηκαν τα δυο banner της σκηνής αλλά και το κεντρικό banner με το artwork του Codex Omega, που έχει, φυσικά, επιμεληθεί ο Seth Siro Anton, ήταν η πρώτη ένδειξη του τι πρόκειται να ακολουθήσει. Όταν δε στις 22:30 ακούστηκαν οι πρώτες νότες του Portrait of a Headless Man, το σκηνικό φάνηκε πως ήταν προδιαγεγραμμένο από την αρχή για εκτροχιασμό. Άψογοι ηχητικά, στιβαροί, ογκώδεις  και με «μαγικά» προηχογραφημένα ορχηστρικά μέρη, οι Septicflesh για την επόμενη μιάμιση περίπου ώρα παρέδωσαν μαθήματα για το πώς πρέπει να είναι μια metal συναυλία.  Με κιθάρες σαν ξυράφια, μελωδίες που έχουν την δύναμη να σε ταξιδεύουν, τον Seth να βγάζει από μέσα του φωνή δράκου που μας επιτίθεται κατευθείαν από τον κάτω κόσμο και τον Krimh (Kerim  Lechner) να «οργώνει» στα drums, μας θύμισαν κάποιες από τις καλύτερες στιγμές της πορείας τους ενώ παράλληλα μας παρουσίασαν το μεγαλύτερο μέρος του Codex Omega.

Από την αρχή φάνηκε πως αυτή δεν θα ήταν μια ακόμη συναυλία.  Στο (δεύτερο στο selist)  The vampire from Nazareth ο Σωτήρης Βαγενάς, ο οποίος δεν συμμετέχει συνήθως στα live της μπάντας ανεβαίνει στην σκηνή με το κοινό να τον αποθεώνει ενώ πριν από το Μartyr, o Seth ζητά από όλους  να δώσουν «την ενέργεια και την φωτιά που έχουν μέσα τους».  Στην συνέχεια ακολουθούν  το  Prototype από το Titan και το Pyramid God από το Τhe Great Mass για να στρώσουν τον δρόμο για το εξαιρετικό  Virtues of the beast  από το Sumerian Daemons, όπου για πρώτη φορά ακούμε και τα (καθαρά) φωνητικά του Βαγενά.

Επιστροφή στο Codex Omega με το Enemy of Truth και τον Seth να τονίζει «Θέλω να νιώσετε στην καρδιά σας και την ψυχή σας την ενέργεια της ορχήστρας και της μελωδίας», λίγο πριν μας σφυροκοπήσει κανονικά με το φρενήρες Communion.  Άκρως επικοινωνιακός και με διάθεση για «κουβέντα» προλογίζει το επόμενο κομμάτι αναφέροντας πως μιλάει για έναν θεό. Όταν το κοινό απαντάει άμεσα με ιαχές,  σπεύδει να ξεκαθαρίσει πως δεν θα ταξιδέψουμε στην Αίγυπτο (ακόμη) καθώς η ιστορία που θα ακολουθήσει αφορά ένα δικό μας ημίθεο, τον Τιτάνα που μας έφερε την γνώση. Prometheus, λοιπόν, και κανείς δεν χαλιέται. Το εντελώς αντίθετο θα έλεγα…

Τα επόμενα δυο κομμάτια έρχονται ξανά από το Communion που κυκλοφόρησε πριν από ακριβώς 10 χρόνια και κάνουν το κοινό να ανεβάζει ακόμη περισσότερο την ένταση. Lovecraft’s Death για αρχή και Persepolis για την συνέχεια με τον Seth να ουρλιάζει “Burn this city to the ground/Take a torch and spread the fire” και την φωνή του Βαγενά να καρφώνεται στο μυαλό: «Η Περσέπολη κλαίει ενώ οι φλόγες απομακρύνουν τις “σάρκες” της..»

Το Dante’s Inferno πάλι από το Codex Omega έρχεται για το κλείσιμο του set και με τον επιβλητικό τρόπο του μας οδηγεί κατευθείαν στην κόλαση του «headbanging» . Τα drums κοντεύουν να  πιάσουν φωτιά ενώ όλη η μπάντα μοιάζει να ξεσπάει και να  διοχετεύει όλη την ένταση της στο κομμάτι, που ανοίγει τον τελευταίο δίσκο τους και δεν γίνεται να σε αφήσει ανεπηρέαστο.

Βέβαια, καλή metal συναυλία χωρίς encore δεν νοείται. Το δεύτερο μέρος ξεκινά με το A Great Mass of Death και τον Βαγενά να είναι ξανά πάνω στην σκηνή, στην οποία πρόκειται αυτή την φορά να μείνει μέχρι το κλείσιμο της βραδιάς. Αμέσως μετά ο Seth αναφέρει πως αυτή είναι μια ξεχωριστή βραδιά για τους Septicflesh που μετά από ένα μεγάλο τούρ σε Λατινική Αμερική, Ντουμπάι, Λίβανο και Ευρώπη και λίγο πριν φύγουν για τις ΗΠΑ παίζουν στην πόλη τους και «παίρνουν την ενέργεια και την δύναμη που χρειάζονται».

Έχει έρθει η ώρα, όμως,  για εκείνη την επίσκεψη στην Αίγυπτο, που αναφέραμε προηγουμένως. Annubis από το Communion ξανά και το κοινό  πια δεν κρατιέται. Τραγουδάει την μελωδία μαζί με τον Seth, κινείται με οδηγό τα κοφτά riffs και συνοδεύει τον Βαγενά όταν απευθύνει έκκληση στον θεό των Αιγύπτιων: «Don’t let me wither and die»

Λίγο πριν το κλείσιμο, ο Seth ζητάει το χειροκρότημα μας για τα συγκροτήματα, που άνοιξαν την βραδιά ενώ επιφυλάσσει μια αναφορά και στην τριάδα Septicflesh-Rotting Christ- Νightfall που ξεκίνησαν μαζί την πορεία τους στα 90s. Ακόμη μας υπενθυμίζει πως το «σκοτεινό» δεν είναι απαραίτητα το άσχημο ή το υποχθόνιο αλλά το μη φανερό, αυτό που πρέπει να αποκωδικοποιηθεί και να έρθει στην επιφάνεια.  Dark art, λοιπόν, για το τέλος και μια καταπληκτική εμφάνιση ολοκληρώνεται.

Σύμφωνα, όμως, με τον Seth θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα.

Το πιστεύω…