Κομοτηνή, μια σχετικά μικρή πόλη της επαρχίας που τα τελευταία χρόνια κάνει σταθερά βήματα για την ενσωμάτωσή της στον μεταλλικό χάρτη (sic) της χώρας. Q5, ένα συγκρότημα από το Seattle, που έχει γνωρίσει μέρες μεγάλης δόξας στα 80’s και έχει έντονη κινητικότητα και πάλι, με μέλη που έχουν προσωπική φιλία με συγκροτήματα όπως Queensrÿche, Nevermore κ.α., με ένα εκ των ιδρυτικών μελών να είναι ο Floyd Rose… το πιάνετε το νόημα. Κι όμως, στο tshirt της ευρωπαϊκής τους περιοδείας για το 2018, γράφει σαν τελευταία στάση “Sept 9. Komotini – Greece”!
Είχα την χαρά να βρεθώ από την πρώτη στιγμή που έφτασε στον βορρά το συγκρότημα, καθώς το παραλάβαμε με τον Γιάννη – εκ των διοργανωτών με το δισκοπωλείο του Grendel Metal Record Store, μαζί με το Stage Live – άρτι αφιχθέν στην Αλεξανδρούπολη. Στον δρόμο για την Κομοτηνή είχα την ευκαιρία να τα πούμε με τον Jeffry McCormack (drums) και τον Evan Sheeley (μπάσο), για την πορεία της μπάντας στις μέρες μας. Μάθαμε λοιπόν ότι βρίσκονται στην διαδικασία σύνθεσης των νέων τραγουδιών με πιθανή κυκλοφορία του νέου δίσκου στις αρχές του 2019. Δεν θα παίρναμε βέβαια κάποια δόση νέας μουσικής, καθώς δεν ήθελαν να παίξουν κάτι μη ολοκληρωμένο, και εξάλλου αυτή η περιοδεία επικεντρωνόταν στο “Steel The Light” album τους. Ο Γιάννης από την άλλη, έχοντας στο αυτοκίνητο τον ηγέτη και frontman Scott Palmerton (a.k.a. Jonathan K), έκανε την ερώτηση που καίει πολύ κόσμο χρόνια τώρα… αν υπάρχει πιθανότητα επανένωσης με τον Rose, με τον Scott όμως να απαντά αρνητικά, καθώς ο διάσημος κιθαρίστας δεν έχει σκοπό να επιστρέψει ενεργά στην μουσική, καλυπτόμενος πλήρως από την ενασχόλησή του με το tremolo system που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό. Γενικά ειπώθηκαν αρκετές ιστορίες και τότε και την επομένη της συναυλίας, που συμπεριλάμβαναν μέχρι και τους Van Halen, αλλά δεν είναι και τόσο της παρούσης. Και ξέρετε κάτι, δεν χρειάζεται κιόλας, μιας και το δίδυμο Dennis Turner και James Nelson στις κιθάρες έχει δέσει πολύ ωραία με τους υπόλοιπους και οι Q5 αποτελούν μια σφιχτοδεμένη heavy metal μηχανή!
Ερχόμενοι στην Κομοτηνή, φάνηκε να τους άρεσε πολύ η ηρεμία – Κυριακή γαρ – και οι χαλαροί ρυθμοί… α, και τα αδέσποτα που τους συμπεριφέρονταν καλά ο κόσμος! Μετά την απαραίτητη στάση στο ξενοδοχείο και μια γρήγορη ενημέρωση προσανατολισμού, κατευθείαν στο Stage Live για το soundcheck, ώστε να ακολουθήσει σύντομη ξεκούραση στη συνέχεια και πριν την έναρξη της συναυλίας. Εν τω μεταξύ, όσο πλησίαζε η ώρα, ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται, με το κοινό εν τέλει να περιλαμβάνει οπαδούς από τη Θεσσαλονίκη και τη Νάουσα, μέχρι τη… Βουλγαρία και τη Ρουμανία! Είπαμε, πολύ μεγάλο όνομα και δεν υπάρχει συχνά η ευκαιρία να βρεθεί στα μέρη μας τέτοιο συγκρότημα. Αν και μια μερίδα του τοπικού λεγόμενου “metal κοινού” της Θράκης, προτίμησε την ηρεμία του καναπέ του…
Την βραδιά άνοιξαν οι ταιριαστοί για την περίπτωση Emerald, με το γνωστό τους hard rock feeling και ήχο. Το στήσιμο της σκηνής και των φώτων είχε αλλάξει, πράγμα που βοήθησε αρκετά και τις δύο μπάντες. Μπάντα που στηρίζεται στα πόδια της και στο δικό της υλικό οι Emerald, εκτός των γνωστών έως τώρα τραγουδιών τους και ελάχιστων επιλεγμένων διασκευών όπως κάθε φορά, μας έδωσαν και δείγμα νέου υλικού, όπως το “Dancing With The Wolves” που έχει μια μεγαλύτερη ένταση και δυναμική από τα περισσότερα προϋπάρχοντα κομμάτια τους. Το χάρηκε ο κόσμος, το χάρηκε και η μπάντα, το χάρηκαν και οι Q5, οι οποίοι είχαν έρθει και παρακολουθούσαν από το πλάι της σκηνής. Δεν χρειάζονταν πολλά λόγια, αυτό που μου είπαν 2-3 φορές βρισκόμενοι μαζί στο merch stand αρκούσε: “that’s one fine song”… Οι αλλαγές στη σκηνή και το σωστό στήσιμο του ήχου από την έναρξη της συναυλίας, βοήθησε στο να αποδώσουν και οι ίδιοι κατάλληλα το υλικό τους και χειροκροτούμενοι αποχώρησαν από τη σκηνή ώστε να ακολουθήσουν οι Q5…
Οι Αμερικάνοι λοιπόν ανέβηκαν με διάθεση να δώσουν στον κόσμο που είχε πυκνώσει και ανυπομονούσε ένα heavy metal party με το παλιό καλό 80’s feeling αλλά και την φρέσκια διάθεση που έχουν, ώστε να ολοκληρώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την “Steel The Live 2018” περιοδεία τους. Όταν βλέπεις μια μπάντα που έχει βιώσει την δόξα του metal στην Αμερική του ’80, να χαμογελάει ευχαριστημένη στην μικρή σκηνή σε μια πόλη στην άκρη της Ελλάδας, ξέρεις ότι όλοι θα περάσουν υπέροχα. Το merchandise τους πουλούσε σαν φρέσκο ψωμί, πολύς κόσμος είχε ήδη ντυθεί με το μπλουζάκι της περιοδείας και από τις πρώτες νότες του “Let Go” το κοινό παλλόταν στις επιταγές του Scott αλλά και της μουσικής τους γενικά. Με το που μπήκε στο παιχνίδι και το κλασσικότατο hit τους “Lonely Lady” όλοι μαζί τραγουδούσαν και ειδικά οι μεγαλύτεροι μεταφέρθηκαν πίσω στην εποχή που «έλιωναν» το συγκεκριμένο βινύλιο… Κι εμείς βέβαια που είχαμε την επαφή μαζί του στα τέλη των 90’s, τα ίδια συναισθήματα είχαμε! Ακούστηκε συνολικά όλος ο δίσκος – αφού σε αυτόν ήταν αφιερωμένη και η περιοδεία – συν επιλεγμένα τραγούδια και από τους άλλους 2 δίσκους τους (σ.σ.: φυσικά και θα κάνω και την καθιερωμένη υποτιθέμενη γκρίνια μου, καθώς δεν έπαιξαν το “Unrequited”, μη χαλάσω την παράδοση…).
Ο ήχος ήταν σε υψηλά επίπεδα, ότι πρέπει για μια εμφάνιση σε μικρό κλειστό χώρο και μάλιστα χαμηλοτάβανο. Σε κάθε ευκαιρία ο Scott ευχαριστούσε το κοινό για την συμπαράσταση και τη συμμετοχή του κι εμείς απαντούσαμε με ακόμα πιο δυνατές φωνές. Εκ των κορυφαίων στιγμών της εμφάνισης ήταν και τα “Ain’t No Way To Treat A Lady” και “Come And Gone”, αλλά και το “Teenage Runaway” με τον Scott να θυμάται τα νιάτα του και τις κατακτήσεις του, βάζοντας στο παιχνίδι ακόμα περισσότερο το κοινό με το sing-along που ξεκίνησε και τον Jeffrey να δίνει τον ρυθμό πίσω από το drum kit. Φοβερή εμφάνιση και από τους 2 κιθαρίστες με solos και πόζες αλλά και αλληλεπίδραση με το κοινό, ενώ ο Sheeley φαινόταν πιο ήρεμος, πάντα όμως στιβαρός στο παίξιμό του – κάτι που όμως είχε την εξήγησή του όπως θα διαβάσετε παρακάτω! Φτάνοντας προς το τέλος, ο κόσμος φυσικά και ζητούσε περισσότερο, φαντάζομαι και οι ίδιοι οι Q5 θα το ήθελαν αλλά είχε έρθει η ώρα για το φινάλε και το “Tear Up The Night”. Κάπου εδώ αξίζει να γίνει αναφορά στη ολική τήρηση του χρονοδιαγράμματος, κάτι που εξήρε και ο κόσμος αλλά και οι Q5, με τη συναυλία να ολοκληρώνεται ακριβώς την καθορισμένη ώρα. Με την μέρα να είναι Κυριακή και με κόσμο που ήρθε από μακριά, ήταν πολύ σημαντικό να τελειώσει έγκαιρα η συναυλία, ώστε να μπορούν αυτοί οι οπαδοί να βρίσκονται στις πόλεις τους την ώρα που είχαν προγραμματίσει. Για τους υπόλοιπους υπήρχε το after show party στο Valhalla…
Τέλος λοιπόν για τη μουσική, αλλά πολύς κόσμος παρέμεινε φυσικά ώστε να κάνει τα υπόλοιπα ψώνια του από το merchandise αλλά και να φωτογραφηθεί με τους Q5 ή να πάρει υπογραφές στο υλικό που είχε φέρει ο καθένας μαζί του. Εκεί λοιπόν, στο small-talk με τα μέλη της μπάντας, μου έκανε και την αποκάλυψη ο Evan, για τον λόγο που δεν ήταν περισσότερο κινητικός. Ο εν λόγω Επαγγελματίας (με κεφαλαίο Ε) λοιπόν, λίγο καιρό πριν την έναρξη της περιοδείας είχε ένα εγκεφαλικό (!!) επεισόδιο που του προκάλεσε μερική παράλυση για μέρες στην αριστερή του πλευρά. Πάραυτα, δεν ακυρώθηκε καμία εμφάνιση, δίνοντας τον καλύτερό του εαυτό και αποδίδοντας τα μέγιστα στην στιβαρότητα του rhythm section των Q5. Όπως είπε όμως και ο ίδιος, «μπορώ να παίξω πολύ πιο άνετα και καλύτερα, αλλά το μούδιασμα στο χέρι μου με κρατούσε πίσω». Δεν νομίζω να παραπονέθηκε κανένας Evan!
Η περιοδεία των Q5 λοιπόν έλαβε τέλος, στην Κομοτηνή, και την επόμενη μέρα ξεκίνησαν οι διακοπές τους, μιας και θα έμεναν στη χώρα μας μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Βόλτα στην πόλη, πολλές φωτογραφίες και σχόλια στα διάφορα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης – μεγάλη θραύση το «Σπαθί» και το «Τείχος» – αλλά και με όποιον έβρισκαν στον δρόμο, γευσιγνωσία στο «Σουλτάν Τεπέ» με το ανατολίτικο στοιχείο και άκαρπη αναζήτηση tshirt «I love Komotini»… ας είναι, θα τους τα έχουμε έτοιμα για την επόμενη φορά που θα μας έρθουν, με τον νέο δίσκο στις αποσκευές τους!
