Οι PAGAN επιστρέφουν στο Principal Club Theater για ένα μοναδικό μυσταγωγικό δρώμενο τo Σάββατο 14 Δεκεμβρίου.
Μετά από δύο απανωτές sold out εμφανίσεις στο Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού και στο Κύτταρο στην Αθήνα, το συγκρότημα που ξεχώρισε με τον μοναδικό ήχο του και τις γεμάτες θεατρικότητα εμφανίσεις, θα μας μυήσει σε μια αρχέγονα διονυσιακή βραδιά που θα περιλαμβάνει και παρουσίαση νέου υλικού.
Pagan live from Kyttaro, 2024 Photos by Jo Gogou
Το συγκρότημα έρχεται από ένα δυναμικό καλοκαίρι που σημαδεύτηκε από εκρηκτικές εμφανίσεις με χιλιάδες κόσμο και ανεπανάληπτη επαφή με το κοινό, αλλά και από τον ερμηνευτικό θρίαμβο της τραγουδίστριας τους Έβελυν Ασουάντ στην ιστορική παράσταση Ορέστεια του Θεόδωρου Τερζόπουλου, που σημείωσε τεράστια επιτυχία και κυριάρχησε στα καλλιτεχνικά θέματα του καλοκαιριού.
Pagan live from Kyttaro, 2024 Photos by Jo Gogou
Ζήστε την μοναδική εμπειρία μιας εμφάνισης των PAGAN και μπείτε στον υπερφυσικό κόσμο τους, όπου παρελθόν και παρόν συγκατοικούν αρμονικά
είσοδος: 20:30
έναρξη: 22:00
Έβελυν Ασουάντ – Φωνή
Σταύρος Τσουμάνης – Ηλεκτρική κιθάρα και φωνή
Βασίλης Προδρόμου – Ακουστική κιθάρα και φωνή
Παντελής Πέτρου – Ηλεκτρικό μπάσο και φωνητικά
Μάρκος Παύλου – Γκάιντα και φωνητικά
Σωτήρης Ντούβας – Τύμπανα
Δημήτρης Μπρέντας – Πνευστά και φωνητικά
Σκηνοθετική επιμέλεια – Marlene Kaminsky
Ηχοληψία FOH – Άκης Γκοράκης
Ηχοληψία Stage – Αλέξης Σοφιανός
Φωτισμοί – Μιχάλης Κάρλος
Κοστούμια και σκηνικά – Νίκη Ψυχογιού
Σχεδιασμός make up – Ελεάνα Δημοπούλου και Όλγα Φάλει
Κατασκευή προσθετικών props – Ελεάνα Δημοπούλου
Κατασκευή κομμώσεων – Κωνσταντίνος Κολιούσης
Γραφιστικά και media management – Ιωάννης Πηταράκης
Υπεύθυνη παραγωγής & social media – Χρύσα Τσουμάνη
Παρασκευή 15/11/24 απολαύσαμε Wiegedood & KIVA στο Temple!
Μια ακόμα “σκοτεινή” βραδιά μας περίμενε στο Temple με το φωτογραφικό μου δίδυμο, Δέσποινα Σταματάκη. Φτάνοντας στον χώρο δεν είχε πολύ κόσμο αλλά όσο περνούσε η ώρα το μαγαζί γέμισε. Σαφώς πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι οι δυο μπάντες “τράβηξαν” το κοινό και γίναμε πολλοί εμείς που θέλαμε να ανακαλύψουμε το φως σε αυτό το μουσικά δύστροπο βράδυ Παρασκευής…
KIVA
Την συναυλία άνοιξαν οι KIVA οι οποίοι πατάνε περισσότερο σε post black/sludge metal ήχους. Σχηματίστηκαν το 2021 και το πρώτο τους album “An Elegy Οf Scars Αnd Past Reflections” κυκλοφόρησε νωρίτερα φέτος. Από την αρχή της εμφάνισής τους γίνεται αντιληπτή η σκοτεινή τους αισθητική… Ακόμα κι αν δεν έχεις ακούσει ούτε ένα τραγούδι τους. Ηχητικά μου θύμισαν κάτι από Amenra και Cult of Luna αλλά και με τέτοια ένταση ώστε να στοιχειώσουν ολόκληρο το Temple.
Ο frontman φαίνεται να ουρλιάζει αλλά αν τον παρατηρήσεις από μια άλλη γωνία βλέπεις κάποιον που τραγουδάει με πάθος!
KIVA @ Temple, photo by Despina Stamataki
Δεν είχε τύχει να τους δω live, παρόλο που έχω ακούσει τον δίσκο τους. Ήταν μια συναρπαστική εμπειρία. Στην εποχή της πληροφορίας και της υπερπροσφοράς μουσικών ακουσμάτων και ερεθισμάτων αν μια μπάντα μπορεί να σου τραβήξει την προσοχή, να σε βάλει σε έναν άλλο κόσμο και να σε κάνει να την παρακολουθήσεις τότε σίγουρα μιλάμε για επιτυχία. Κάτι αντίστοιχο λοιπόν συνέβη και την Παρασκευή το βράδυ, όση ώρα οι KIVA βρίσκονταν επί σκηνής! ΕΥΓΕ!
Wiegedood
Τι μπορείς να πάθεις όταν κάθεσαι σχεδόν πρώτη σειρά και ο ήχος είναι τόσο δυνατός που νιώθεις τις δονήσεις από τα τύμπανα και τα μπάσα και αισθάνεσαι ότι “τρέμουν” τα σωθικά σου;
Wiegedood @ Temple, photo by Despina Stamataki
Η σοκαριστικά σκοτεινή ατμόσφαιρα και η ανελέητη επίθεση των riffs σε παρασέρνει σε άλλους κόσμους… Εν προκειμένω σε μια αιματηρή επίθεση Orks στη Μέση Γη, χωρίς ξεκάθαρο νικητή και νικημένο!!
Αυτός ο τύπος, ο GillesDemolder έχει κάνει τρελή πατέντα και μοιράζει το σήμα της κιθάρας του σε δύο ενισχυτές (κιθάρας / μπάσου) και παίζει με τέτοια τεχνική που ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι ακούς κανονικότατα μπάσο και το ψάχνεις.
Μπορεί να μην είπαν κουβέντα όση ώρα βρίσκονταν πάνω στη σκηνή, αλλά ήταν τόσο έντονη η παρουσία τους που δεν χρειαζόταν. Οι κραυγές του Levy Seynaev και η επιθετικότητα της μουσικής δημιούργησαν μια πνιγηρή ατμόσφαιρα. Έμοιαζε σαν αρπακτικό που ήθελε να σου σκίσει τη σάρκα με τα γαμψά νύχια της. Και κάπως έτσι ένοιωθα σαν τον Προμηθέα αλυσοδεμένη και δε μπορούσα να κουνηθώ από τη θέση μου.
Πόσο υπέροχο συναίσθημα να νιώθεις τις νότες και τις δονήσεις της μουσικής να σε διαπερνούν. Να δημιουργούν εικόνες και συναισθήματα.
Πόσο περίεργο είναι όλα αυτά να τα βιώνεις σε μια black metal συναυλία;
Προσωπικά η εμπειρία των Wiegedood θα μείνει στην μνήμη μου ως ένα φωτεινό σημείο αναφοράς παρόλο που ήταν πνιγμένη στο σκοτάδι. Οι Βέλγοι μας είχαν ήδη εξιτάρει με το album τους “There’s Always Blood at the End of the Road” και μετά από αυτή την εμφάνισή τους τους βάλαμε στο βάθρο περιμένοντας με ακόμα μεγαλύτερη ανυπομονησία καινούργιο υλικό τους.
Wiegedood @ Temple, photo by Despina Stamataki
Credits
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω την Como Estas Events για την πρόσκληση σε αυτό το μοναδικό θέαμα. Ευχαριστώ πολύ και την Δέσποινα για την υπομονή της και τις υπέροχες φωτογραφίες της.
Με ένα κλικ ΕΔΩ μπορείς να διαβάσεις τα live reports όλων εκείνων των συναυλιών που έχουμε παραβρεθεί!
Αλέξανδρος Δάικος, ο νέος τραγουδοποιός που κερδίζει ολοένα και περισσότερο τις εντυπώσεις με τις αλήθειες του, συναντάει στη σκηνή του Κυττάρου τους OTRA ROTA , την εκρηκτική μουσική παρέα που αβίαστα ξεσηκώνει τους πάντες στο πέρασμα της και στήνουνε μαζί, μια χορταστική βραδιά γεμάτη με ..τροφή για σκέψη, συναίσθημα και ατελείωτο χορό..!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΙΚΟΣ
Ένας τραγουδοποιός της νέας γενιάς έχει κάτι να σου πει! Ο Αλέξανδρος Δάικοςέχει στο ενεργητικό του 2 προσωπικούς δίσκους και έναν ακομα με το πρώην συγκρότημά του, τους 3 LaLoun. Το καλοκαίρι και φθινόπωρο του 2023 περιόδευσε σε όλη την Ελλάδα πλάι στην Μελίνα Κανά. Έχει συνεργαστεί δισκογραφικά αλλά και επί σκηνής με καλλιτέχνες όπως ο Λεωνίδας Μπαλάφας, ο Νίκος Ζιώγαλας, Ο Σπύρος Γραμμένος, οι Κοινοί Θνητοί, ο Βασίλης Ράλλης κ.α. Αυτή την περίοδο ηχογραφεί τον 3ο του δίσκο και συμμετέχει στην “Γιορτή για τον Παύλο Σιδηρόπουλο” ως ένας εκ των τραγουδιστών. Ήχος σύγχρονος, με ροκ, έντεχνα και ποπ στοιχεία και με αναφορές στην παράδοση. Με στίχους που… φωτίζουν κοινωνικούς προβληματισμούς, αφηγούνται ερωτικές ιστορίες και αναδύονται από μια εσωτερική αναζήτηση του δημιουργού. Μαζί του
Οι Otra Rota γεννήθηκαν το 2019 στα φοιτητικά στέκια της Πάτρας σαν ένα ντουέτο κιθάρας και λαούτου. Τα όργανα έγιναν σκαριά και οι παρέες πλήρωμα σε ένα ταξίδι με μόνο προορισμό το ίδιο το παρόν. Η πειρατική σημαία με τη λαουτοκιθάρα έγινε σήμα κατατεθέν και οι περιστασιακές συνεργασίες με διάφορους φίλους μουσικούς στη σκηνή έδωσαν τον πρώτο τίτλο αυτού του πρότζεκτ: the one night band. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2023, με δεκάδες εμφανίσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ιωάννινα, Καλάβρυτα, Πύργο, Κεφαλονιά, Χίο, Κουφονήσια, Κίμωλο και Χανιά η μπάντα απέκτησε επιτέλους όνομα και υπόσταση: Otra Rota!
Τα δύο ιδρυτικά μέλη βρίσκονται στις φωνές και τις χορδές, ο Βασίλης Γεώργας στην κιθάρα και ο Δημήτρης Καραμάνης στο στεριανό λαούτο. Στα κρουστά είναι ο Μάριος Αδιάβαστος, ενώ ο Διονύσης και ο Λεωνίδας Καραμάνης στο βιολί και στα πνευστά αντίστοιχα. Ενίοτε αγαπημένοι φίλοι και συνεργάτες συμπληρώνουν το σετ με σαξόφωνα, κλαρίνα, τύμπανα, μπαλέτα, ρούμι κ.α. Το έντεχνο και παραδοσιακό ρεπερτόριο των Otra Rota τους ενώνει σε μια τεράστια αγκαλιά με το κοινό που είναι πλέον χαρακτηριστικό για τον παλμό
και την ενέργειά του, στήνοντας πάντοτε μοναδικά γλέντια από τις σκηνές μέχρι τους δρόμους!
Από το ρεπερτόριο δε λείπουν ποτέ τραγούδια καταξιωμένων καλλιτεχνών που θίγουν κοινωνικοπολιτικά ζητήματα και προβληματίζουν καθώς υπάρχει η πεποίθηση η συνύπαρξη ανθρώπων μέσα απ’ τη μουσική ανοίγει το δρόμο για τη συλλογική εγρήγορση και ευαισθητοποίηση που είναι πάντοτε αναγκαία και θεραπευτική για τον κάθε συνάνθρωπο μας. Παράλληλα οι Otra Rota ετοιμάζουν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο ‘Αϋπνίες’ με τραγούδια που αποτελούν δικές τους δημιουργίες και ήδη ενσωματώνουν στο πρόγραμμά τους! Καλή
αντάμωση!
Buzzcocks @Arch club . Opening act: Nerrves | Live report Photos by Jo Gogou
Σάββατο 16/11 πήγαμε στο Arch Live Stage για ένα gig που περίμενα από τότε που ανακοινώθηκε. Οι Buzzcocksμαζί με τους Nerrves! Για μένα τουλάχιστον 2 μπάντες φετίχ. Τους Άγγλους γιατί τους αγαπώ από παλιά και τους δικούς μας γιατί τους ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα!
Nerrves
Λίγο μετά τις 21.30 ανέβηκαν οι Nerrves επί σκηνής ,
πήραν τις θέσεις τους και ΜΠΑΜ! Ξεκινήσαν με το Insise Your Head το σφυροκόπημα. 2 Fender που παίρναν και δίναν ξυραφάκια για τα αυτιά μας και ένα Crumar να δίνουν την υπογραφή. Αλλά η ταυτότητα στον ήχο τους δεν έρχεται μόνο από εκεί. 3 βοκαλίστες, ο καθένας εξαιρετικός. Και κυρίως lead o drummer που χρωματίζει ιδιαίτερα και φυσικά σαν rock n roll drummer δεν κάνει καμιά οικονομία στο παίξιμο.
Buzzcocks @Arch club . Opening act: Nerrves | Live report Photos by Jo Gogou
Το ίδιο βέβαια ισχύει για όλα τα μέλη της μπάντας. Πρώτη φορά είδα ιδρώτα να στάζει από jockey. Ιδιαίτερη μνεία και στον bassman γιατί ήταν εκεί, προσηλωμένος και ίσως στη φούσκα του αλλά περνούσε καλά. Τα παιδιά μας πηγαν τον αυχένα στην Λαμία αλλά πολύ μου άρεσε. Μας κάνανε μια βολτίστσα στην δισκογραφία τους και έχω την εντύπωση πως μας παίξανε και μερικά καινούργια. Όλα με την την ειλικρινή αποδοχή του κόσμου που τον κέρδισαν.
Buzzcocks @Arch club . Opening act: Nerrves | Live report Photos by Jo Gogou
Η ικανότητα που έχει αυτή η μπάντα να μπλέκει το garage με τον σύγχρονο psych ήχο νομίζω ότι τους κάνει αξιοπρόσεκτους . Τo ίδιο και η ικανότητά τους στη σύνθεση. Γιατί όλα τα κομμάτια τους έχουν το κάτι που θα τραβήκει την προσοχή σου. Το δε γεγονός πως βλέπω τέτοιες μπάντες να μπαίνουν σε άλλη κατηγορία πλέον, ενισχύει τα σχέδιά μου για παγκόσμια rock n roll κυριαρχία. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Δίκαια κέρδισαν το έντονο χειροκρότημα
και τις επιδοκιμασίες του κοινού και μας ζέστάνανε τις αρθρώσεις με τον καλύτερο τρόπο. Άλλωστε είναι σπάνιο το opening act να κερδίζει extra χρόνο. Για οποιοδήποτε λόγο και αν έγινε αυτό, κρατείστε το όνομα και ψάξτε το δίσκο τους χθες.
Buzzcocks @Arch club . Opening act: Nerrves | Live report Photos by Jo Gogou
Μετά το απαραίτητο διάλειμμα για κουρδίσματα, ανεφοδιασμό μπύρας κλπ, η σκηνή είχε σεταριστεί και περίμενε, Και το κατάμεστo Arch επίσης. Στα ηχεία το θέμα από την Οδύσσεια του διαστήματος 2001.Και το δεύτερο MΠΑΜ έλαβε χώρα.
Οι Buzzcoks επί σκηνής λοιπόν.
Buzzcocks @Arch club . Opening act: Nerrves | Live report Photos by Jo Gogou
Κατά σειρά εμφάνισης ο κύριος Farrant κάθισε πρώτος στο σετ του και άρχισε το σφυροκόπημα όσο οι Marco Perazzoli & Chris Remington πήραν τις θέσεις τους στην κιθάρα και το μπάσσο αντίστοιχα . Ακολούθησαν στο intro και εμφανίστηκε ο Steve Diggle με ντέφι. Μικρός πανζουρλισμός. Ζώθηκε μια (μάλλον) ολοκαίνουργια telecaster και What Do I Get για αρχή.
Και η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Συνειδητοποιώ με ταχύτητα μυρικάζουσας αγελάδας πως το κοινό μπροστά είναι πιτσιρικάδες και έχει αρχίσει ένα ωραίο pit. Μέσα λοιπόν και γω. Καιρό είχα να το κάνω να πω. Και μου άρεσε. Αυτή η αίσθηση που αλλάζεις ταχυδρομικό κώδικα μέσα σε ένα μαγαζί έχει πλάκα. Εντάξει θα φας και κανα δυο αγκωνιές, μπορεί να χάσεις και κανα δόντι ξέρω γω αλλά δεν πειράζει. Σε punk live βρίσκεσαι. Θυμήθηκα τα νιάτα μου πολλά χρόνια πριν. Μέχρι και μασχαλίλα είχε για να δώσει και την οσφρητική μνήμη ολοκληρωμένα. Η φασούλα θα ολοκληρώνονταν με εμετούλη αλλά ευτυχώς δεν είχαμε παρατράγουδα.
Χτυπάνε ανελέητα
Όσο οι Buzzcocks μας χτυπάνε ανελέητα με I dont Mind, Everybody’s Happy & Promises, γίνεται το σώσε κυρίως από το κέντρο και δεξιά της σκηνής. Οι πιτσιρικάδες τιμήσαν τους Punk θεούληδες δεόντως. Και κάπου εκεί έρχεται το Senses Out Of Control. Δια στόματος Diggle πληροφόρησε το κοινό ότι είναι καινούργιο κομμάτι (σχετικά). Το Pit ασταμάτητο και εκεί. Το λίγο μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό πιάστηκε αδιάβαστο αλλά δεν πειράζει.
Buzzcocks @Arch club . Opening act: Nerrves | Live report Photos by Jo Gogou
Ήταν έτσι το σετ τους που ενώ μας πήγαν μια ωραία βόλτα στα παλιά που δικαίως ενθουσιάζουν, o κύριος Diggle ζητούσε χεράκια και sing along που ούτως ή άλλως το είχε. Και αυτό ηρεμούσε το πιτ όσο έπρεπε για να μην εκτραχυνθούν καταστάσεις.
Στα Fast Cars έκλαψα λίγο
από συγκίνηση αλλά το Pit με επανέφερε ταχέως. Από εκεί και μετά δεν θυμάμαι σειρά. Δεν έχει και πολλή σημασία. Παίξαν και πολύ και όλα. Δείξαν τη δυναμική τους, μια μπάντα live ξεκάθαρα με έναν ασυγκράτητο frontman. Μπορεί να έχει τα χρονάκια του. Μπορεί ο Pete Shelley να μην είναι πια εν ζωή. Όμως το όνομα Buzzcocks κρατάει γερά και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την πληθώρα νεαρών οπαδών. Orgasm Addicts όλοι μαζί.
Buzzcocks @Arch club . Opening act: Nerrves | Live report Photos by Jo Gogou
Μέσα στο Pit οι τελευταίες αναλαμπές που θυμάμαι να εντείνεται η κατάσταση ήταν βεβαίως βεβαίως το Boredom και φυσικά το Ever Fallen In Love With που πήραν και οι παλιοσειρές για τα καλά μπρος.
Να κάνουμε και μια μνεία για τους Άγγλους συμπατριώτες των Buzzcocks που δώσαν το παρόν, πάσης ηλικίας και δώσαν το εναρκτήριο λάκτισμα για πάρτυ.
Buzzcocks @Arch club . Opening act: Nerrves | Live report Photos by Jo Gogou
Κατά τα άλλα ο Steve Diggle και η παρέα του περίτρανα απόδειξαν χθες πόσο διασκεδαστικό είναι το pop punk του οποίου είναι πατέρες και δημιουργοί. Μπορεί από τις πρώτες μέρες της μπάντας να απέχουμε σχεδόν 50 χρόνια. Όμως χθες στο Arch club εύκολα μας πήγαν στο Manchester του “τότε”. Γιατί τα είχαν όλα. Και το παίξιμο και το attitude και το fun. Και γω δεν μπορώ παρά να τους είμαι ευγνώμων για αυτό.
Ο Mazoha σερβίρει «Φαρμάκι Σαντιγύ» στην «Χώρα των Νεκρών» και δεν τον προλαβαίνουμε πια…
Πολυγραφότατος, πολυσχιδής, πολυοργανίστας και πολυπράγμων ο MAZOHA, κατά κόσμον Τζίμης Πολιούδης, επιβεβαιώνει συνεχώς πως είναι μια larger than life περσόνα. Συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής δεν φαίνεται διατεθειμένος να αφήσει την «Μούσα» να ξεφύγει από δίπλα του. Μόλις τον Σεπτέμβριο παρουσίασε το EP “Φαρμάκι Σαντιγυ“. Αυτό δεν τον εμπόδισε, όμως, να κυκλοφορήσει πριν λίγες ημέρες το 7ο full album του. Με τίτλο «Στην χώρα των νεκρών» πρόκειται για το δεύτερο (!!) full album του μέσα στο 2024.
Τον Μάιο είχε κυκλοφορήσει το -πολύ κάλο- «Stress για Success». Με 2 full albums και ένα ΕP, λοιπόν, μέσα στον ίδιο χρόνο, ο θεσσαλονικιός καλλιτέχνης συνεχίζει να «τρέχει» σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Και φυσικά διαλύοντας αρκετά στεγανά στο πέρασμα του. Για αυτό άλλωστε έχει ξεχωρίσει στην εγχώρια ανεξάρτητη σκηνή,
H αγάπη πρέπει να παραμένει
Σε fast tempo κινούνται και τα έξι τραγούδια του “Φαρμάκι Σαντιγύ“. Ο δημιουργός του το περιγράφει σαν ένα ερωτικό mini album για μια σχέση που έχει τελειώσει. Περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία και τα συναισθήματα που μπορεί να περιλαμβάνει αυτό το τέλος. Πρόθεση του όμως είναι να δείξει πως ο έρωτας μπορεί να τελειώσει, αλλά η αγάπη πρέπει να παραμένει.
Το χαρμάνι του Mazoha
συνθέτουν ηχοχρώματα punk, post punk, hip hop και electronica, κυνισμός και ρομαντισμός σε ισόποσες δόσεις. Η μελαγχολική διάθεση «χορεύει» με την DIY punk νοοτροπία. Η οργή «κλείνει το μάτι» άλλοτε στην έκρηξη και άλλοτε σε μια απροσδιόριστη χαρά, που φέρνει ζεστασιά. Με vibes βγαλμένα κατευθείαν από τα 80s και στίχους που μιλάνε στην ψυχή και την καρδιά ο MAZOHA μας θυμίζει πως η ζωή είναι γλυκόπικρη. Σερβίρει «Φαρμάκι Σαντιγυ» πασπαλισμένο με μπλιμπλίκια, drum machines και ηλεκτρονικά ηχητικά «στιλέτα».
Άλλοτε ρομαντικός
(συννεφιάζω αν συννεφιάζεις), άλλοτε κυνικός και συνειδητοποιημένος με τις καταστάσεις (θα σου σπάσω την καρδιά/είμαι ένας ακόμη μαλάκας). Ταγμένος στην ανιδιοτελή αγάπη, ότι κι αν έχει γίνει (Δεν υπάρχει ντροπή/Η ώρα 6 το πρωί/Βάλε εσύ μια φωνή/Κι εγώ θα’μαι εκεί). Γιατί η αγάπη μένει, ακόμη και όταν όλα τα άλλα έχουν χαθεί. Γιατί όλα είναι κύκλος, όλα είναι σύνθεση πραγμάτων: «λίγο από δράμα και λίγο κωμωδία, λίγο φαρμάκι και λίγη σαντιγύ».
«Με νοιάζει μονο η φαντασία/Με νοιάζουν οι αναπνοές/ Με νοιάζει το εδώ και τώρα /Του μυαλού μου οι πυρκαγιές» τραγουδάει ο MAZOHA. Επιλέγει δε να κλείσει το ep με ένα στίχο που βγάζει όλη την πίκρα του να πρέπει να είσαι συνέχεια δυνατός. Για κάτι. Για οτιδήποτε. «Κάθε μέρα τελικός/πρέπει να κερδίζω». Ποιος να του πει τι;
«Τρώω φασαίους για πρωινό»
Στην «Χώρα των Νεκρών» τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Βέβαια από την πρώτη νότα καταλαβαίνεις ότι ακούς album του MAZOHA. Οι κιθάρες βρίσκονται στο προσκήνιο με punk και grunge riffs σε tempo πιο γρήγορο από ποτέ. Δεν λείπει, όμως, η 80ς αισθητική και τα ηλεκτρονικά στοιχεία, που παραπέμπουν κατευθείαν εκεί. Λείπει βέβαια το «τρολάρισμα» με τον αέρα της Eurovision και φυσικά η παράμετρος του έρωτα. Το βασικό μοτίβο στην «Xώρα των Νεκρών» είναι η οργή. Εκφράζεται τόσο με τα γκάζια της μουσικής όσο και με τους στίχους που αιχμηροί και καυστικοί παίρνουν σβάρνα τα πάντα στο διάβα τους. Φασαίοι, «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, τραμπούκων, νταήδων και βιαστών», το κορίτσι που όλο θέλει να χορεύει τσιφτετέλι, τα ψεύτικα συναισθήματα και οι fake συμπεριφορές, η παροδικότητα των πάντων, οι μπάτσοι, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι θεσμοί, οι πλούσιο. Τίποτα δεν μένει όρθιο.
Οργισμένος, γκαζωμένος, ενίοτε αυταναοφορικός και πάντοτε αθεράπευτα ρομαντικός ο ΜΑΖΟΗΑ κάτω από όλο αυτόν το θυμό, ουρλιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο. Προσπαθεί να μας ξυπνήσει όλους. Νομίζω κυρίως και πρωταρχικά τον εαυτό του τον ίδιο. Μοιράζει «Μίσος για όλες τις ώρες» αλλά μας θυμίζει πως και το αγρίμι θέλει χάδι. Tρέμει μήπως «μην και δεν ξυπνήσει να σωθεί» ενώ σαν τραγουδοποιός της meta-εποχής κάνει το δικό του ιδιότυπο homage στον Παπάζογλου αναρωτώμενος «γιατί το τραγούδι να είναι λυπητερό;»
Βέβαια, θαμμένα μέσα σε αυτό το βουνό οργής, καυστικότητας, θυμού, επιθετικότητας, εκτόνωσης, απόρριψης, καταγγελτικότητας και κραξίματος, υπάρχουν και κάποια ψήγαματα αισιοδοξίας.
Θα ‘ρθουν οι μέρες, θ’ ακουστούν όλων μας οι φωνές,
-//- οι μέρες που δε θα χουμε άλλες πληγές,
θα ‘ρθουν οι μέρες χωρίς άλλες σιωπηλές κραυγές,
θα ‘ρθουνε μέρες θα΄ρθουν νύχτες τόσο όμορφες
Μέχρι τότε ο MAZOHA θα γράφει τραγούδια σε φούλ ταχύτητα. Τραγούδια για να τα ακούς με ακουστικά σε μέσα μεταφοράς ή στο laptop αργά πριν κοιμηθείς. Μπορεί σε κάποιο στρiμωγμένο after bar στην Aμοργό ή σε κάποιο party (που θέλει να το παίξει) ψαγμένο.
Οι Opeth ανήκουν στην κατηγορία των μπαντών που είτε θα λατρέψεις, είτε θα μισήσεις. Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Μπορεί το πρώτο άλμπουμ που άκουσα να ήταν το “Blackwater park”, αλλά μετά γύρισα πίσω στην αρχική τους φάση. Στα χρόνια της Candlelight. Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές από το βήμα που μου έχει δοθεί εδώ, τόσο η Peaceville όσο και η Candlelight με τις κυκλοφορίες τους μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Έτσι έγινε και με τους Opeth. Άκουσα το “Orchid” και έπαθα σοκ. Μετά το “Morning rise” το οποίο μας έβαλε να ψαχνόμαστε. Το “My arms, your hearse” μας έδειξε την κατεύθυνση που θα ακολουθούσε η μπάντα από το Sörskogen της Στοκχόλμης. Τα progressive στοιχεία άρχισαν να φαίνονται πιο καθαρά, οι επιρροές από Pink Floyd και Camel διάσπαρτες και αχνές. Έπρεπε να ακούσεις πολλές φορές το άλμπουμ για να το καταλάβεις.
Opeth: “Still life”
Έρχεται λοιπόν το “Still life” το οποίο κυκλοφόρησε από την Peaceville. Η αλλαγή δεν προκάλεσε φόβο στους οπαδούς, ήξεραν ότι ο Paul Groundwell δεν θα έμπαινε καν στη διαδικασία να τους ενοχλήσει. Δηλαδή να τους υποδείξει προς τα που να κατευθυνθούν. Ο Mikael Åkerfeldt απομακρύνθηκε πιο πολύ από τις Death Metal “ρίζες” του και πήγε περισσότερο προς το Progressive Rock των seventies. Ας τα πάρουμε από την αρχή και από το εξώφυλλο που φιλοτεχνήθηκε από τον Travis Smith.
To “κόσμημα” των Opeth, “My arms, your hearse”
Το δεύτερο concept άλμπουμ των Opeth μετά το “My arms, your hearse”
Όπως έχει εξηγήσει και ο Mikael Åkerfeldt, το “Still life” έχει αντιχριστιανική θεματολογία. Η ιστορία που πραγματεύεται συμβαίνει πολλά χρόνια πριν, όταν ο χριστιανισμός ήταν πολύ πιο σημαντικός. Ο κεντρικός ήρωας έχει εξοριστεί από την γενέτειρα του επειδή δεν έχει την ίδια πίστη με τους υπόλοιπους κατοίκους εκεί. Έτσι το άλμπουμ ξεκινάει ουσιαστικά με την επιστροφή του ήρωα στη γενέτειρα για να τα βρει ξανά με την κοπέλα του. Όμως αυτό δεν το αποδέχονται τα “μεγάλα” κεφάλια της περιοχής και αρχίζουν να συμβαίνουν πολλά άσχημα πράγματα. Τα αφεντικά της περιοχής τον χαρακτηρίζουν ως υποκριτή. Αργότερα όπως προχωράει το άλμπουμ έχουμε την εξομολόγηση της αγάπης της Melinda προς το πρόσωπο του πρωταγωνιστή. Αργότερα η Melinda δολοφονείται και ο πρωταγωνιστής ξεσπάει εναντίον των ιθυνόντων. Το άλμπουμ τελειώνει με την δολοφονία του πρωταγωνιστή και την συνάντηση του με την Melinda στη μετά θάνατον ζωή.
Οι Opeth κάπου στο Λονδίνο backstage το 1997
Το “Still life” είναι “παιδί” του Åkerfeldt
Η δουλειά αυτή έχει γραφτεί εξολοκλήρου από τον Mikael Åkerfeldt. Τα υπόλοιπα μέλη είναι Peter Lindgren στις κιθάρες, Martín Méndez στο μπάσο και ο Martin Lopez στα drums. Ο Méndez κανονικά μπήκε στην μπάντα από το προηγούμενο άλμπουμ των Opeth, απλά δεν πρόλαβε να παίξει το μπάσο και το “έβγαλε” όλο ο Åkerfeldt. Το πρώτο άλμπουμ του με τους Opeth που ηχογραφεί το μπάσο είναι το “Still life”. Όπως και ο Lopez μπήκε στην μπάντα στο “My arms, your hearse” και συνέχισε στο “Still life” μέχρι και το “Ghost reveries”.
Το “κεφάλαιο” Lindgren
Ο Lindgren είναι άλλη ιστορία, μπήκε στο πρώτο άλμπουμ της μπάντας και δεν το κούνησε ρούπι μέχρι και το “Ghost reveries”. Μεγάλο κεφάλαιο για την μπάντα με τρομερές συνθετικές ικανότητες. Έχει γράψει μεταξύ άλλων τα “Black rose immortal” από το “Morningrise”, “Demon of the fall” από “My arms, your hearse” και τα “Dirge for November” και το ομώνυμο από το “Blackwater park”. Με αυτό το “διαστημικό” line up ηχογράφησαν στα Fredman Studios το αριστουργηματικό “Still life”.
“Still life”
Είναι ξεκάθαρο πια, το Progressive Rock “παντρεύεται” με το Death Metal
Εδώ οι επιρροές από το progressive rock που λατρεύουν οι Åkerfeldt και Lindgren παντρεύονται με την άλλη αγάπη τους, το Αμερικάνικο Death Metal αλλά και το NWOBHM σε σημεία. Το ταλέντο του Åkerfeldt να συνδυάζει τα γαλήνια περάσματα των ακουστικών κιθάρων με τις Death Metal πομπώδεις εκρήξεις είναι ότι πιο χαρακτηριστικό έφεραν οι Opeth στη μουσική μας. Είναι η δικιά του προσέγγιση προς τον progressive ήχο και αυτό ξεκινάει από το “Orchid”. Δεν συμφωνείτε? Ακούστε πολλές φορές το ντεμπούτο τους και θα το διαπιστώσετε.
“Still life”
Η συνεισφορά του Nordstrom
Εδώ έχουμε την ωρίμανση των Opeth, αν και κατά την γνώμη μου φαινόταν από το προηγούμενο τους άλμπουμ. Ουσιαστικά ο ήχος τους έγινε πιο διαυγής και αυτό οφείλεται στην παραγωγή του Fredrik Nordstrom που έγινε παρέα με τον Åkerfeldt. Το “Moor” που ξεκινάει το άλμπουμ σε βάζει κατευθείαν στις ράγες που θα ακολουθήσει το τρένο των Opeth.
“Still life”
Το “Still life” λειτούργησε ως πρόλογος για την επιτυχία του “Blackwater park”
Τα προηγούμενα άλμπουμ ήταν πιο αιχμηρά ας μας επιτραπεί ο όρος. Τώρα οι γωνίες εδώ υπέστησαν λείανση. Όλα ακούγονται αρκετά πιο άμεσα και λιγότερο ωμά. Η δουλειά αυτή ουσιαστικά προλόγησε το “Blackwater park”, δεν χωρά αμφιβολία περί τούτου. Μπορεί να έχασαν σε ακρότητα και οι Morbid Angel φάσεις να ελαχιστοποιήθηκαν, όμως δεν δίνεις καμιά σημασία σε αυτά όταν ακούσεις μόνο το πρώτο λεπτό αυτού του δίσκου. Η κατασκευή του κόσμου των Opeth μέσα στις μακροσκελείς συνθέσεις φέρνει μαζί και την “βουτιά” του ακροατή μέσα στο χάος των ιστοριών. Εδώ αυτό το πετυχαίνουν και πάλι οι Opeth. Όπως πετυχαίνουν και την μεταφορά της ψυχοσύνθεσης του πρωταγωνιστή που επιστρέφει στην πόλη. Το “Godhead’s lament” με την παρανοϊκή ακρότητα του σε κυριεύει με αυτό το συναίσθημα. Όλα έχουν λόγο ύπαρξης στο “Still life”.
“Still life”
Οργή, ζήλια, θλίψη, παράνοια, τρόμος, φόβος
Η αγωνία και θλίψη μεταφέρονται υπέροχα με τα κομμάτια “Face of Melinda” και “Benighted”. Το blues των seventies μπορεί να αποδώσει υπέροχα αυτά τα συναισθήματα, όπως και τον τρόμο άλλωστε. Η ατμόσφαιρα μπορεί να θυμίσει και ταινία τρόμου των sixties άνετα π.χ. Dario Argento. Οι Opeth σε αυτό το άλμπουμ έχτισαν έναν τελείως διαφορετικό κόσμο από τις προηγούμενες δουλειές τους. Η μουσική “χημεία” που υπάρχει μεταξύ των Lindgren και Åkerfeldt είναι σχεδόν απόλυτη στον ήχο τους, το rhythm section των Méndez και Lopez είναι ότι πιο Jazz έχουμε ακούσει πριν το “Damnation”. Αυτά που γίνονται στο “Moonlapse vertigo” απλά δεν υπάρχουν, ένα μουσικό χάος σε τάξη θα το χαρακτήριζα.
Το “Still life” αποτελεί “κόσμημα” για την σκηνή και θεμέλιο λίθο για την δισκογραφία τους
Οι Opeth με αυτόν τον δίσκο μεγαλούργησαν και ίσως να τολμήσω να αναφέρω ότι έφτασαν στο peak τους. Ναι, πολλοί θα μου πείτε ότι το “Blackwater park” ήταν αυτό. Θα διαφωνήσω. Από συνθετικής πλευράς, το “Still life” έπιασε δυσθεώρητες κορυφές. Απλά το “Blackwater park” διατήρησε τις αξίες του προκατόχου του. Η αλλαγή στο ύφος τους ήθελε πολλά κότσια εκείνη την εποχή, γιατί κακά τα ψέματα, η ένταξη του progressive rock στην όλη φάση αποτέλεσε ρίσκο. Όπως και η πιο “γυαλιστερή” παραγωγή, ακούς τις κιθάρες στο “Serenity painted death” να μην έχουν την groovy φάση του παρελθόντος, αφήστε που είναι ότι πιο progressive είχαν γράψει τότε, βάλτε το στο 03:10 και θα καταλάβετε.
“Still life”
Στο τέλος…
Το σχήμα σε πέντε ημέρες από τώρα κυκλοφορεί τη νέα της δουλειά, το “The last will and testament”. Άλμπουμ σαν τα πέντε πρώτα δεν θα κυκλοφορήσουν ξανά, ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να τα πλησιάσουν. Βγήκαν την κατάλληλη εποχή και άφησαν το στίγμα τους. Το να δούμε με προκατάληψη το νέο άλμπουμ λόγω του ότι μετά από πολύ καιρό ο Åkerfeldt χρησιμοποίησε brutal φωνητικά είναι άδικο. Οι Opeth, όπως σε κάθε άλμπουμ τους, επιθυμούν να πρωτοπορούν. Αυτό θα γίνει και με τη νέα τους δουλειά, μπορεί απλά να μας αφήσουν “παγωτό”. Εγώ πάντως δεν ανησυχώ, όπως και σε κάθε άλμπουμ τους, έτσι και τώρα είμαι σίγουρος ότι θα πρέπει να το ακούσω πολλές φορές για να γράψω μια αντικειμενική κριτική. Τα σπουδαία λοιπόν στις 22 του Νοέμβρη…
Οι Thy Catafalque του Tamás Kátai αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία για την μουσική μας. Κινούμενος σε Avant-garde μονοπάτια όλα αυτά τα χρόνια έχει δημιουργήσει πολύ σημαντικές δουλειές. Χωρίς την παραμικρή υπερβολή, τα επτά πρώτα άλμπουμ του Ούγγρου multinstrumentalist είναι εξαιρετικά. Συνθετικά απλά κατατάσσονται κοντά σε αριστουργήματα της σκηνής για πλάκα. Θυμάμαι ακόμα όταν άκουσα το “Triumph lightless” που δεν ήξερα τι με χτύπησε. Το ντεμπούτο ξεκίνησε το ταξίδι που φτάνει μέχρι και τώρα σε πολύ υψηλά επίπεδα σύνθεσης. Ακόμα και το προηγούμενο άλμπουμ τους που μπορεί να μην με εντυπωσίασε σε μεγάλο βαθμό, με έκανε να ακούω συνέχεια το “Alföld” ας πούμε.
Thy Catafalque: “XII A gyönyörü álmok ezután jönnek”
Για να δούμε τι έχει να μας δώσει το νέο άλμπουμ
Ερχόμαστε λοιπόν στο “XII: A gyönyörü álmok ezután jönnek” και εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά. Δεν υπάρχουν μακροσκελείς συνθέσεις όπως μας είχε συνηθίσει παλαιότερα ο Tamás Kátai. Δηλαδή οι άνω των δέκα λεπτών που τις είδαμε στο “Vadak” τελευταία. Btw, μεγάλη δισκάρα. Ξεκινώντας με το πρώτο κομμάτι ακούμε ότι το πάντρεμα του progressive metal με τα heavy metal riffs. Τα πλήκτρα μαζί με τα φωνητικά της Martina Veronika Horváth δίνουν μια folk αισθητική που εντυπωσιάζει. Το δεύτερο κομμάτι “Mindenevö” ξεκινάει με solos και blastbeat και brutal φωνητικά. Ένα αρκετά extreme κομμάτι με βιρτουοζικά solos διάσπαρτα που το κάνουν πολύ ξεχωριστό. Τρομερές ενορχηστρώσεις.
Οι Thy Catafalque μας δίνουν ένα ακόμα πολυδιάστατο άλμπουμ
Black Metal riffing ξεκάθαρα στο επόμενο που μας φέρνει στο νου τους πολυαγαπημένους μας Celtic Frost. Το “Vasgyár” είναι μια σύνθεση γεμάτη οργή και συνεχείς αλλαγές με αυξομειώσεις στις ταχύτητες. Διαπιστώνουμε την τρομερή δεινότητα που υπάρχει στην κιθαριστική δουλειά που έχει γίνει. Πολλές αλλαγές στο riffing και παρανοϊκά solos. Το παλιό Black Metal είναι παρών και στο “Világnak világa”, τα βασικά riffs και το drumming το προδίδουν στην αρχή. Αργότερα το σκηνικό αλλάζει και τα brutal δίνει την σκυτάλη σε υπέροχα “καθαρά” φωνητικά αλλάζοντας πλήρως την κατεύθυνση του κομματιού. Ο Tamás Kátai είναι ιδιοφυΐα.
Ο Tamás Kátai των Thy Catafalque
Οι Thy Catafalque κάνουν εξαιρετική δουλειά μέχρι τώρα!
Βρισκόμαστε στη μέση του άλμπουμ και πραγματικά είναι εντυπωσιακό ότι μας κρατάει το ενδιαφέρον σε μεγάλο βαθμό. Κάπου εδώ στο “Nyárfa, nyírfa” έρχονται οι επιρροές από Killing Joke και Dead Can Dance και κάτι λίγα από Ataraxia. Το επόμενο “Lydiához” είναι ιδιαίτερο μιας και έχουμε άταστο μπάσο από τον Miguel Velasquez Matija. Τα φωνητικά των Gábor Dudás και Martina Veronika Horváth εναλλάσσονται υπέροχα σε ένα πανέμορφο folk κομμάτι. Το “Vakond” έχει μέσα μπουζούκι και μπαγλαμά από τους Grigoris Mitropoulos και Edu Giró, ταιριάζουν απίστευτα. Οι τρομπέτες είναι από τους Gergő Bille και Joakim Toftgaard. Όλα “δένουν” τέλεια με μια space αισθητική που έχει το κομμάτι. Όπως καταλαβαίνετε γίνετε μεγάλος χαμός από συμμετοχές και ο Tamás Kátai αποδεικνύει για άλλη μια φορά γιατί είναι ένας τρομερός μουσικός και εξυψώνει την περίπτωση των Thy Catafalque.
Το “Ködkiraly” είναι από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου
Το “Ködkiraly” είναι ένα πανέμορφο cinematic ατμοσφαιρικό κομμάτι με πολλά μουσικά όργανα συμμετέχουν και το ακούς με περίσσια άνεση. Τα φωνητικά της Ivett Dudás είναι εντυπωσιακά, άλλωστε την ξέρουμε και από τους Tales of Evening. Στο τέλος της σύνθεσης μπαίνουν οι κιθάρες με τα brutal φωνητικά του Gábor Veres. Αρκετά groovy τελείωμα. Συνέχεια με το “Aláhullás” με εξαιρετικές κιθάρες που φλερτάρουν με το prog. Ένα αρκετά περίεργο κομμάτι που το άκουσα αρκετές φορές για να μην το αδικήσω. Για το τέλος έχουμε το ομώνυμο το οποίο και τελειώνει ιδανικά τον δίσκο με ίσως τους περίεργους ήχους που έχουμε ακούσει κατά την ακρόαση του “XII: A gyönyörü álmok ezután jönnek”. Στα πολύ όμορφα φωνητικά βρίσκεται ο Gábor Dudás. Οι Thy Catafalque μας άφησαν να “ψαχνόμαστε”.
Εν κατακλείδι…
Το νέο άλμπουμ των Thy Catafalque είναι απλά ένα θαυμάσιο άλμπουμ με δεκάδες συμμετοχές. O Tamás Kátai χρησιμοποιώντας πάρα πολλές ιδέες τις οποίες και άντλησε από διάφορα είδη δημιούργησε έναν δίσκο που ισορροπεί μεταξύ ακραίου Metal και progressive rock όπως και με το folk σε πολλά σημεία. Προσωπικά το “XII: A gyönyörü álmok ezután jönnek” το βρήκα χωρίς μειονεκτήματα. Απλά θέλει πολλά ακούσματα και να καταλάβεις τι θέλει να σου πει ο δημιουργός του. Εγώ θα δώσω τα εύσημα μου στον Tamás Kátai για έναν δίσκο που πραγματικά εντυπωσίασε για μια ακόμη φορά.
Οι Planet of Zeus εδώ και αρκετά χρόνια έχουν γίνει Ευρωπαϊκή και όχι μόνο υπόθεση. Έχουν παίξει support σε μεγάλες μπάντες του χώρου όπως Kvelertak, Clutch και Mastodon. Επίσης, έχουν εμφανιστεί στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης όπως Hellfest, Graspop,Wacken,Rock Im Wald, Ressurection Festival και Mystic Festival. Από το μακρινό 2008 και το “Eleven the hard way” μέχρι και το πρόσφατο “Afterlife” προσφέρουν συνέχεια ανόθευτο Heavy Rock με επιρροές από Mastodon, Clutch και Lynyrd Skynyrd. Δεν μπορείς να πει κακή κουβέντα για καμία κυκλοφορία τους, έχουν προσωπικότητα και όρεξη για αυτό που κάνουν και αυτό φαίνεται. Επίσης μπορείτε να διαβάσετε την κριτική μας για το τελευταίο τους άλμπουμ εδώ.
Poster
Έτσι λοιπόν οι Planet of Zeus θα επιστρέψουν στο “δεύτερο σπίτι” τους στις 5 Ιανουαρίου 2025 για να ανοίξει η συναυλιακή χρόνια με τον καλύτερο τρόπο. Το Savino Live θα τους φιλοξενήσει για μια ακόμη φορά στο χώρο του και το Κυπριακό κοινό θα τους τιμήσει για άλλη μια φορά όπως τους τίμησε πέρσι για παράδειγμα και ήταν περίπου ίδια εποχή. Το συγκεκριμένο άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Οι Αθηναίοι λοιπόν θα μας επισκεφθούν για να μας παρουσιάσουν το νέο τους άλμπουμ όπως και παλαιότερες επιτυχίες τους.
Θα είναι ένα φανταστικό live!
Η αλήθεια είναι ότι έχουν άλμπουμ που δεν μπορείς να εξαιρέσεις εύκολα συνθέσεις. Κομμάτια όπως “Eat me alive” και “Stab me” από την πρώτη τους δουλειά δεν μπορούν να λείπουν κατά την γνώμη μου. Όπως βέβαια και από το “Macho libre” τα “Leftovers” και “Dawn of the dead”. Μπορούμε να αναφέρουμε δεκάδες συνθέσεις που γεμίζουν άνετα είναι τρίωρο. Φανταστείτε τι έχει να γίνει στις αρχές του χρόνου. Όλοι λοιπόν στις 5 Ιανουαρίου στο Savino Live για μια μπάντα που ξέρει να ξεσηκώνει. Να προσφέρει αξέχαστες στιγμές ανόθευτου Heavy Rock. Και μην ξεχνάτε, πέρσι το συγκεκριμένο live ήταν sold out!
Πραγματικά ήθελα να παρακολουθήσω τους Vonavibe και η νύχτα χθες ήταν ότι πρέπει. Η χθεσινή βραδιά στη Λάρνακα ήταν ήρεμη, άδειοι δρόμοι μιας και από νωρίς αδειάζει το κέντρο γενικά σε κάθε πόλη του νησιού τον χειμώνα. Όμως στο Savino Live είχαμε άλλες διαθέσεις από δυο πολύ καλές μπάντες, τους Αθηναίους Vonavibe και τους Κύπριους The Smallest Creature. Έτσι λοιπόν κατέβηκα προς το κέντρο και την Λαϊκή Γειτονιά όπου και βρίσκεται το Savino Live. Μια υπέροχη συνοικία ουσιαστικά δίπλα στον Άγιο Λάζαρο, έναν από τους πιο ιστορικούς ναούς της πόλης και δίπλα στις Φοινικούντες, τον φημισμένο παραλιακό δρόμο.
Λίγος κόσμος για την εμφάνιση των Vonavibe
Ο κόσμος λιγοστός, για την ακρίβεια σε διψήφιο αριθμό τον εκτίμησα. Εντάξει, όλες οι μπάντες έχουν βρεθεί στα πρώτα τους βήματα μπροστά σε τόσο λίγο κόσμο. Ρωτήστε τους Behemoth στην Αθήνα κάποτε, ή τους Hypocrisy. Και μιλάμε για μπάντες με δυο τρεις δίσκους τότε στον ενεργητικό τους.
The Smallest Creature (Source:Personal Archive)
Οι The Smallest Creature μας έβαλαν στο κλίμα
Έτσι λοιπόν, με τον εξαιρετικό ήχο που έχει πάντα το Savino Live βγήκαν στη σκηνή γύρω στις 22:30 οι The Smallest Creature. Μια μπάντα που πραγματικά με έκανε να περάσω πολύ όμορφα τα 45-50 λεπτά που εμφανίστηκαν. Οι Κύπριοι παίζουν alternative rock των σχολών Βοστώνης και Νέας Υόρκης και έκαναν το λιγοστό κοινό να περάσει πολύ καλά. Έχοντας δυο άλμπουμ στη φαρέτρα τους, τα “Million” και “Magic beans”, πρόσφεραν ένα υπέροχο show στους θαμώνες.
The Smallest Creature (Source: Personal Archive)
Τα κομμάτια που έπαιξαν από το “Magic beans” ήταν “Would you blink”, “Let burn” και “Break me”. Όπως και τα singles “What color is the rain” και το πρόσφατο “Queen”. Άλλα κομμάτια που μας παρουσίασαν ήταν τα “FML”, “Find” και “You too”. Εξαιρετικές και οι διασκευές στα “Man of war” των Radiohead και “Sinnerman” της Nina Simone. Αναμένουμε το τρίτο τους άλμπουμ με το καλό μιας και βρίσκονται στις ηχογραφήσεις αυτό τον καιρό.
Vonavibe (Source:Personal Archive)
Οι Vonavibe συνέχισαν με την ίδια επιτυχία!
Στη σκηνή ανεβαίνουν οι Vonavibe, έχοντας κυκλοφορήσει πρόσφατα το EP “Locked up” και συγκεκριμένα τον προηγούμενο Αύγουστο. Όπως επίσης και το εξαιρετικό “Bleed to life” που είχε κυκλοφορήσει το 2023, δεν είχαν κανένα απολύτως θέμα να πραγματοποιήσουν μια εξαιρετική εμφάνιση. Για την ακρίβεια μας παρουσίασαν όλο το “Bleed to life”, όπως επίσης και τρία νέα κομμάτια. Ο λόγος για τα “Baku”, “Bow” και “Seconds” τα οποία είναι η φυσική συνέχεια του προηγούμενου τους δίσκους. Να σημειώσουμε και τις εξαιρετικές διασκευές στα all time classics “Paint it black” από Rolling Stones και “Sad but true” από Metallica.
Vonavibe (Source:Personal Archive)
Αυτό το γνήσιο Heavy Rock που κατά την γνώμη μου έχει τις ρίζες του στους Metallica του “Black album” όπως και στα “Load” και “Reload” ήταν όλα τα λεφτά. Όπως επίσης θα ακούσετε σε πολλά σημεία και αναφορές σε Alter Bridge όπως και σε Avenged Sevenfold. Είναι επηρεασμένοι από την Αμερικάνική σκηνή, χωρίς όμως να χάνεται το προσωπικό στυλ που τους διέπει.
Για το τέλος…
Ήταν ένα ακόμα απολαυστικό live στο Savino Live της Λάρνακας με δυο μπάντες που στάθηκαν κάτι περισσότερο πάνω από το ύψος των περιστάσεων. Δυο επαγγελματικές εμφανίσεις με εξαιρετικούς μουσικούς να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Ήταν δυο παρουσίες που εκπροσωπούσαν διαφορετικούς χώρους και δεν σε έκαναν στιγμή να βαρεθείς. Θα τα πούμε σύντομα και στις παρουσιάσεις των νέων άλμπουμ τους.
Οι μουσικοί του Μάντσεστερ INCA BABIES παρουσιάζουν το ‘Ghost Mechanic 9 ‘, το ομώνυμο κομμάτι από το ένατο στούντιο άλμπουμ τους ‘Ghost Mechanic Nine‘. Ένα τραγούδι με κιθαριστική έκρηξη. Είναι μια ισχυρή ένδειξη της γεύσης του συνολικού άλμπουμ. Με τον ήχο να οφείλεται στην πρώιμη μουσική των Incas, καθώς ο frontman HARRY STAFFORD επανεξετάζει τους ακατέργαστους κιθαριστικούς ήχους της πρώιμης παραγωγής τους.
Νωρίτερα, κυκλοφόρησαν το σκοτεινό αλλά και αισιόδοξο Rockabilly κομμάτι ‘Spacewalk ‘ με το B-side ‘Monster In The Deep‘.
Ηχογραφημένοι και μιξαρισμένοι στα 6Db Studios του Salford με τον SIMON ‘DING’ ARCHER ( THE FALL, PJ HARVEY). Οι Inca Babies επισκέπτονται ένα παρόμοιο μέρος με εκεί που ξεκίνησαν στα 80s με το psychobilly trash rock τους.
Inca Babies – Ghost Mechanic 9 cover
Ο Stafford πειράζει: “Το φάντασμα στον αυτοκινητόδρομο, ο μηχανικός με το γράσο που λέει ότι θα συνεχίσεις να πηγαίνεις για μίλια και μίλια. Και όλοι οι αριθμοί είναι οι ίδιοι. Είναι το νούμερο 9, το ένατο άλμπουμ των Inca Babies και το πρώτο από τα εννέα τραγούδια του δίσκου.
Εδώ να σας πούμε και μεις πως το album των Inca Babies είναι έτοιμο.
Το έχουμε στα χέρια μας και πολυ σύντομα θα μοστράρει στις δισκοκριτικές μας. Γιατί το παιδί αυτί έχει και μύτη για κάτι τέτοια!
Kατά τα άλλα και χωρίς απολύτως κανένα λόγο, παρτε και λίγη αριθμολογία. Το Ghost Mechanic 9 είναι το ένατο album των Inca Babies. Έχει 9 τραγούδια. Kαι ο μήνας (δεν) έχει 9. Αλλά δεν έχει καμία σημασία.
Οι BRING BACK PERSEPHONE, η κορυφαία metalcore μπάντα της ελληνικής σκηνής, επιστρέφει δυναμικά στην Αθήνα!
Έχουν ιδρυθεί το 2006. Ξεκίνησαν με demo ηχογραφήσεις και διάφορα ονόματα και line-ups, πριν κυκλοφορήσουν το πρώτο τους EP, “Years of Suffering” το 2015.
Μετά από 18 χρόνια στη σκηνή, η μπάντα έχει εξελιχθεί. Πλέον χαρακτηρίζεται από έναν ώριμο old-school metalcore/hardcore ήχο με μοντέρνες metal επιρροές.
Στο πλούσιο μουσικό βιογραφικό τους περιλαμβάνονται εμφανίσεις με σημαντικά ονόματα του χώρου. Όπως οι Born from Pain, Defeater, Bane, Hundredth, Stick to Your Guns, και Polar. Με τρία EP, ένα single και έναν ολοκληρωμένο δίσκο, οι BRING BACK PERSEPHONE επιστρέφουν στη σκηνή ανανεωμένοι και παρουσιάζουν τρία ολοκαίνουργια singles, έτοιμοι να προσφέρουν στους θαυμαστές τους μία εκρηκτική βραδιά.
Τη συναυλία θα ανοίξουν οι Bent by Sorrow, οι οποίοι, με 12 χρόνια παρουσίας και νέο υλικό στα σκαριά, επιστρέφουν στη σκηνή του Arch Club για να μας δώσουν μία δυναμική γεύση από τον επερχόμενο τους δίσκο.
Στη συνέχεια, οι ανερχόμενοι groove metallers Herta θα βάλουν τη δική τους ένταση, δίνοντας την σκυτάλη στους Nonlinear, πλέον γνωστούς στην ελληνική metalcore και progressive σκηνή, οι οποίοι θα ανεβάσουν τον παλμό με τον χαρακτηριστικό τους ήχο.
Για την Chelsea Wolfe τα έχουμε ξαναπεί μα δεν παύει ποτέ ο θαυμασμός μας. Αυτή η μοναδικότητα, το χάρισμα, ο πόνος, η θλίψη… η ψυχή της όλη σε ένα δίσκο κάθε φορά.
Είναι μοναδικό για ένα καλλιτέχνη να μπορεί να χαρίσει τις ιστορίες του και τα συναισθήματα του μέσα από την δουλειά του. Διόλου εύκολο αν με ρωτάτε, αφού κάνεις πραγματικά κατάθεση ψυχής. Και αυτό φίλοι μου θέλει κότσια. Και αυτό το έχει αποδείξει η Chelsea περίτρανα.
Τι γίνεται όμως όταν οι συνεργασίες της προσθέτουν ακόμα ένα λιθαράκι στην ανατριχίλα που νιώθεις ήδη; Πως γίνεται να μην μένεις με το στόμα ανοιχτό, την ένταση δυνατά και ένα ποτήρι αλκοόλ να σε περιμένει;
Επέλεξα 5 συνεργασίες που έχουμε ακούσει και πολύ θα θέλαμε να δούμε από κοντά…
Anhedonia
Το 2021 μια νέα συνεργασία εμφανίστηκε πίσω από την κουρτίνα και μας άφησε με ανοιχτό το στόμα. Η Chelsea Wolfe μαζί με την Emma Ruth Rundle (που πρόσφατα απολαύσαμε) κυκλοφόρησαν το “Anhedonia“.
Ανατριχιαστικό τόσο όσο πρέπει για να μπορούμε να συνέλθουμε σχετικά εύκολα. Δυο φωνές που ένωσαν κλίμακες και σκαρφάλωσαν μέσα στη ψυχή μας.
Οι Saudade είναι ένα πολυσυλλεκτικό supergroup των Chino Moreno, Chuck Doom, John Medeski και Dr. Know. Προσθέτοντας περισσότερους δημιουργικούς χυμούς στην ήδη γεμάτη σύνθεση, έρχεται η goth σειρήνα Chelsea Wolfe για το «Shadows & Light».
Ένας νέος κόσμος ανακαλύπτεται και αφήνουν να βγει παραέξω, το 2019.
“The song that we did was me, Chino and Chuck Doom, and it turned out really cool,” Wolfe recently told us of her collaboration with fellow Sacramento-bred artist Moreno. “It’s really different from Deftones and really different than my music. It’s something special and unique.”
Flatlands – Chelsea Wolfe and Mark Lanegan
Πίσω στο 2013…
Ο Mark Lanegan έχει ένα νέο άλμπουμ που βγαίνει με τίτλο Imitations. Αποτελείται κυρίως από διασκευές όπως ίσως κάποιοι ξέρετε. Μία από αυτές, είναι και το «Flatlands» της Chelsea Wolfe από το άλμπουμ της Unknown Rooms.
King Dude & Chelsea Wolfe – Be Free
Το 2014, η Chelsea Wolfe και ο T.J. Cowgill έχουν μια πυκνή βαρυτική έλξη προς το κέντρο. Τα τελευταία χρόνια, και οι δύο καλλιτέχνες έχουν δουλέψει με απανθρακωμένη, νεο-φολκ ενορχήστρωση.
Το «Be Free» είναι το νέο συνεργατικό 7» του ζεύγους από το Not Just Religous Music -με την υπογραφή του Gira-θυμίζει τον Cowgill, γνωστός και ως King Dude-και αποδεικνύει και πάλι ότι οι φωνές τους είναι συμπληρωματικές. Είναι ένα κρύο, θλιμμένο, άγρια χορτασμένο εμβατήριο, που βροντάει ανοιχτά και κλειστά όπως το συγκλονιστικό Pain Is Beauty LP του Wolfe.
«Don’t you dare take my hand if you want to be free»
Τέλος, το 2017, το video clip για το single “Funeral” έρχεται να μας καθηλώσει και αυτό με τη σειρά του. Στο άκουσμα και μόνο αντιλαμβάνεσαι την ανατριχιαστική gothic αισθητική αυτών των 2 φωνών αν μη τι άλλο.
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν ζωντανά σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Las Vegas, ενώ η Myrkur έχει μια παραδοσιακή Σουηδική άρπα που ονομάζεται nyckelharpa.
The Phantom - Ο πρώτος μασκοφόρος υπερήρωας των κόμικς επιστρέφει
The Phantom #1 – Η Απαγορευμένη Γη
Ο πρώτος μασκοφόρος υπερήρωας των κόμικς επιστρέφει! Mετά από σχεδόν 50 χρόνια εκδοτικής απουσίας στην χώρα μας σε μια νέα αυτόνομη έκδοση!
Ο Φάντομ (The Phantom) έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του
στις εφημερίδες των Ηνωμένων Πολιτείων στις 17 Φεβρουαρίου 1936. Δημιουργημένος από τον Lee Falk, και κατάφερε να μετατραπεί σε ένα πραγματικό εκδοτικό φαινόμενο. Το «Φάντασμα που Περπατά». θεωρείται πλέον μία ιστορική φιγούρα της ένατης τέχνης. Έχει κατακτήσει επάξια τη θέση που του αξίζει στον χώρο των κόμικς, καθώς θεωρείται ο πρώτος μασκοφόρος υπερήρωας της Ένατης Τέχνης.
Σχεδόν μισό αιώνα μετά από την τελευταία αυτόνομη έκδοσή του, ο ιστορικός αυτός ήρωας The Phantomαναβιώνει ξανά στην Ελλάδα. Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να πει πως το «μισός αιώνας» είναι κάτι το σχετικό. Γιατί, όπως λέει και ένα παλιό ρητό της ζούγκλας: «Όταν ο Φάντομ κινείται, ο χρόνος παγώνει.»
Ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει τις παρακάτω πέντε περιπέτειες, που δημοσιεύθηκαν πρώτη φορά στην Αμερική σε κυριακάτικες εφημερίδες, την περίοδο 2006-2020, και είναι αδημοσίευτες στη χώρα μας: Η Απαγορευμένη Γη Οι Τυμβωρύχοι Πειρατές Πλουτωνίου Το Οχυρό Του Νομάδα Το Πλοίο Των Κατασκόπων
Και οι εννιά αυτές ιστορίες πρόκειται να σας συναρπάσουν και να φέρουν σε επαφή, τόσο το παλιό όσο και το νεότερο κοινό, με τον πλούσιο κόσμο του ήρωα!
Σενάριο: Tony DePaul | Σχέδιο: Graham Nolan, Paul Ryan, Terry Beatty, Jeff Weigel
Σελίδες: 156 | Μέγεθος: 17Χ24
Έγχρωμο
Όταν “έσκασε” η είδηση ότι οι Αμερικάνοι rockers Skillet θα επισκεφθούν για πρώτη φορά το “Νησί της Αφροδίτης” δεν υπήρχε περίπτωση το afternoiz να μείνει αμέτοχο. Η αγάπη τόσο εμένα όσο και της πλειονότητας των μελών της ομάδας μας για αυτή την εποχή του Αμερικάνικου rock είναι έκδηλη μέσα από τα κείμενα μας. Μια μπάντα που είναι από το Memphis και με τους στίχους της παραπέμπουν σε Christian Rock τοποθέτησαν την Λεμεσό της Κύπρου στο χρονοδιάγραμμα τους για να προσφέρουν στο Κυπριακό κοινό μια ατόφια Αμερικάνικου rock βραδιά. Η εταιρεία που τους έφερε, MMI Concert Agency, έκανε από τις καλύτερες ever κινήσεις.
Skillet
Οι Skillet και γιατί έχει σημασία η εμφάνιση τους
Γιατί όμως το λέω αυτό? Μα γιατί οι Skillet και δίσκάρα κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα που έφερε τον τίτλο “Revolution” αλλά γενικά έχουν κατακτήσει κορυφές κατά την διάρκεια της μακρόχρονης καριέρας τους. Πρόσφατα σας αναφέραμε σε ένα εκτενές άρθρο την σημασία του “Awake” το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε μεταξύ των θαυμάσιων “Rise” και “Comatose” και ήταν δεδομένο ότι θα σαρώσει. Ήταν και το πρώτο άλμπουμ της ταλαντούχας Jens Ledger που από τότε δεν έχει αφήσει την θέση πίσω από το drumkit, τουλάχιστον στο studio, γιατί στα live “πετάγεται” και ερμηνεύει παρέα με τον John L. Cooper. Έτσι λοιπόν η μπαντάρα έφτασε στην Κύπρο για την εμφάνιση της πριν πετάξει για Αθήνα.
Skillet
Πολυάριθμοι οπαδοί
Χωρίς support στο Monte Caputo της Λεμεσού, εμφανίστηκαν οι Skillet μπροστά σε ένα ασφυκτικά γεμάτο χώρο. Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται από νωρίς και υπήρχε αναμονή έξω. Στην Κύπρο άλλωστε δεν κάνει κρύο πριν τα μέσα Δεκέμβρη άρα ούτε γκρίνιες ούτε τίποτα από τους παρευρισκόμενους. Όλα πήγαν “ρολόι”.
Skillet (Source: Personal Archive)Skillet(Source: Personal Archive)
Η συναυλία ξεκινάει δυναμικά
Πρώτη στη σκηνή βγήκε η Ledger και κάθισε πίσω από το drumkit της ρίχνοντας έναν χαιρετισμό με ένα υπέροχο χαμόγελο προς τον κόσμο. Αργότερα βγήκε και η υπόλοιπη μπάντα και ξεκίνησε με τα κομμάτια “Feel invincible” από το πολύ καλό “Unleashed”. Η σκηνική παρουσία της μπάντας άρτια και επαγγελματική. Ο ήχος απλά καθαρός και όπως πρέπει για ένα σχήμα σαν και αυτό. Όλα ακούγονται μεταξύ τους ομοιόμορφα. Το επόμενο κομμάτι είναι το ομώνυμο από το εξαιρετικό “Rise”, “κοφτά” riffs και ερμηνεία από τον Cooper για σεμινάριο και η Ledger να βάζει “δεύτερες” διανθίζοντας ακόμα περισσότερο τη σύνθεση. Ο κόσμος να φωνάζει “Tonight, we rise!” και να καλύπτει την ερμηνεία του Cooper. Πραγματικά ένα πολύ θερμό κοινό που με την μπάντα ήταν απλά οικογένεια.
Μπορεί να μην υπήρχε support αλλά η μπάντα ξεσήκωσε τον κόσμο από νωρίς!
Οι Skillet έχουν αποφασίσει να καλύψουν όλη την καριέρα τους και έτσι μας έρχονται τα hits “Surviving the game”, “Legendary” και “Unpopular” από τρία διαφορετικά άλμπουμ. Η Korey Cooper και σύζυγος του τραγουδιστή κάνει απίστευτα πράγματα στην κιθάρα μαζί με τον Morisson που έχει αναλάβει τα solos. Είναι λογικό λοιπόν να μην μπορούσαν να μείνουν έξω δουλειές όπως “Dominion”, “Victorius” και το τελευταίο τους, “Revolution”. Πραγματικά, το “Unpopular” έδωσε “ρέστα”!
Μεγάλος χαμός με συνθέσεις από “Rise”, “Comatose” και φυσικά “Awake”
Χαμός στο “Awake and alive” από το πιο αγαπημένο μου άλμπουμ τους, το “Awake”. Ο ρυθμός ξεσηκώνει, το drumming της Ledger πρωταγωνιστεί μαζί με τα πλήκτρα της Korey. Πιάνω τον εαυτό μου, όντας κατάκοπος από το οκτάωρο της καθημερινής μου δουλειάς, να χοροπηδάω σαν να μην υπάρχει αύριο. Η Ledger συνοδεύει απλά υπέροχα τον Cooper.
Skillet (Source: Lucia Maksakova)
Οι Skillet είναι On Fire!
Διάλειμμα με το “Back from the dead” από το “Unleashed” και απίστευτα πράγματα με το πανέμορφο “Hero” από το “Awake”. Δεν γίνεται να αφήσεις έξω ένα τέτοιο άλμπουμ για κανένα λόγο. Τα refrain είναι το μεγαλύτερο “όπλο” της μπάντας να κάνει τον κόσμο να ξεσηκώνεται σχεδόν σε κάθε σύνθεση.
Στο “Not gonna die” τα πλήκτρα ξεσηκώνουν τον κόσμο και αμέσως μετά έρχεται το πρώτο κομμάτι από το “Comatose”. Το “Whispers in the dark” μας παρασέρνει με τον ρυθμό του και όλο το Monte Caputo χοροπηδάει στους ρυθμούς του. Εντάξει όλοι περίμεναν το “Psycho in my head” με το εκπληκτικό refrain του και τις σαρωτικές κιθάρες. Μεγάλα πράγματα από την μπαντάρα από το Memphis. Επόμενο άσμα το “Anchor” και πλημμυρίζει ο χώρος από συναισθήματα. Μια μπαλάντα που ο Cooper συνοδεύεται υπέροχα από το κοινό. Η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των οπαδών και της μπάντας είναι κάτι παραπάνω από θερμή, υπάρχει ένα ισχυρό “δέσιμο”.
Η διασκευή στο πανέμορφο “Be thou my vision” της Eleanor Hull ήταν ωραίο break. Ουσιαστικά είναι ένας παλιός Ιρλανδικός ύμνος και το απέδωσαν τέλεια. Το “Comatose” με τα χαρακτηριστικά πλήκτρα και τους πιασάρικους ρυθμούς ξεσηκώνει πάλι τον κόσμο. Ένα refrain που ερμηνεύεται πολύ εύκολα από όλους τους παρευρισκόμενους. Το “Undefeated” συνεχίζει ότι άφησε πίσω το “Comatose”, κρατάει τον κόσμο στην “τσίτα”. “This time, I’m coming like a hurricane, this time!”
Τα τελευταία κομμάτια χαρίζουν μοναδικές στιγμές στους οπαδούς.
Επιστροφή στο “Awake” όπως ήταν φυσικό, λες και είχα παραγγείλει ήδη τις συνθέσεις που επιθυμούσα να ακούσω. Το “Monster” δεν αφήνει περιθώριο για αμφισβητήσεις, οι Skillet έχουν έρθει για να μας “πατήσουν” κάτω. Τα “παιχνιδιάρικα” φωνητικά του Cooper και η σκηνική παρουσία όλων των υπόλοιπων καθιστούν την μπάντα εντυπωσιακή πάνω στο stage. Η ήρεμη δύναμη που ονομάζεται Morisson παίζει και τις κάλτσες του δίπλα στην Korey. Εντάξει και ποιος δεν περίμενε το “Rebirthing” με τα πομπώδη πλήκτρα και τις ξεχωριστές κιθάρες, οι Skillet δεν θα αφήσουν εύκολα την σκηνή απόψε.
Η μπάντα αποχωρεί από την σκηνή. Ο κόσμος όμως συνεχίζει να φωνάζει το όνομα της και να ζητάει κι άλλο. Έτσι λοιπόν εμφανίζεται η Ledger πρώτη και επανέρχονται και οι υπόλοιποι για να ερμηνεύσουν το “The resistance” από το “Unleashed”. Οι Αμερικάνοι δίνουν τέλος σε μια φαντασμαγορική εμφάνιση που πραγματικά τα είχε όλα.
Οι Skillet άφησαν όχι απλά τις καλύτερες εντυπώσεις, ξεπέρασαν και τις προσδοκίες μου
Κοιτάξτε, τους Αμερικάνους τους είχα παρακολουθήσει στο Graspop Metal Meeting το 2016 ανάμεσα σε πολλές μπάντες. Σε Open Air φάση και κεντρική σκηνή ουσιαστικά και για καμιά ώρα. Όμως φίλε, όταν τους παρακολουθείς σε κλειστό χώρο η ενέργεια που απελευθερώνεται μεγιστοποιείται. Η επαφή με τους οπαδούς γιγαντώνεται και τα συναισθήματα είναι πολύ διαφορετικά. Στο Monte Caputo οι Αμερικάνοι έκαναν τα πάντα για να μιλάμε για καιρό για μια πραγματικά επαγγελματική και συναρπαστική από κάθε άποψη εμφάνιση. Το ζευγάρι Cooper μαζί με τους Morisson και Ledger δεν άφησαν κανένα περιθώριο για αρνητικά σχόλια. Ανέβηκαν στην σκηνή και έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα, την κατέκτησαν.
Σκέψεις που πρέπει να ειπωθούν
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε εταιρείες όπως MMI Concerts Agency και Eventation που τους έφεραν σε Κύπρο και Ελλάδα αντίστοιχα. Αυτό γιατί πολλοί δεν ξέρουν την σημασία τέτοιων μπαντών και ότι ειδικά στις ΗΠΑ κάνουν τρελές πωλήσεις, μαζεύουν τεράστιο αριθμό θεατών και έχουν φανατικούς οπαδούς σε όλες τις πολιτείες και τον κόσμο γενικά. Και πάλι συγχαρητήρια!
Νέα δουλειά από DreaMachinery και έχει τον τίτλο Superb. Ένα κομμάτι έκπληξη που κυκλοφορεί από Plus Rec και διανομή: Panik Records
To Music Video του τραγουδιού θα είναι διαθέσιμο την Δευτέρα 18/11!
Γνωστός για το μουσικό-αναλογικό του στίγμα, επιστρέφει στη δισκογραφία με το single «Superb», το οποίο θα περιλαμβάνεται στο νέο του αγγλόφωνο άλμπουμ με τίτλο «Love Systemic». Το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει τόσο ψηφιακά όσο και σε βινύλιο τη Δευτέρα, 2 Δεκεμβρίου!
Από το πρώτο ρυθμικό χτύπημα του αναλογικού ντραμασινάτου ήχου ο ακροατής μεταφέρεται στην γκλαμουράτη, γεμάτη συνθετητές μουσική και έντονα χρώματα εποχή των 80’s, που αποτυπώνονται μοναδικά μέσα από την απόλυτα εναρμονισμένη σύγχρονη παραγωγή που φέρει την προσωπική σφραγίδα του καλλιτέχνη.
Η δυναμική ερμηνεία και η ιδιαίτερη φωνητική χροιά της Ιόλης Πενταρά αναμειγνύεται αριστοτεχνικά με τα αναλογικά, συνθετικά χτυπήματα του τραγουδιού, δίνοντας ζωή στους πολύχρωμους «poping» στίχους του Nomik.
Το single «Superb» μας δίνει μια πρώτη γεύση από την πολυαναμενόμενη τρίτη δισκογραφική δουλειά του DreaMachinery…
So, let the dream start – And this is Superb!
Short bio
Ο DreaMachinery,
με σπουδές στο κλασικό πιάνο και στον τομέα της ηχοληψίας – μουσικής τεχνολογίας, αντλεί έμπνευση από τους ευφάνταστους, πολύχρωμους ήχους της ηλεκτρονικής επανάστασης των synthesizers της δεκαετίας του ’80. Αφού πειραματίστηκε για αρκετά χρόνια με διάφορα old-school πλήκτρα, το 2011 δημιούργησε το μουσικό project DreaMachinery, παραμένοντας πιστός στον αναλογικό ήχο. Οι επιρροές του περιλαμβάνουν θρυλικούς καλλιτέχνες, όπως ο Giorgio Moroder, οι Thompson Twins, οι Kraftwerk, ο Howard Jones, οι Human League, ο Gary Numan, οι Japan, οι Yazoo, και πολλοί άλλοι.
Dreamachinery – Superb (Digital Cover)
Ως δημιουργός, καταφέρνει με έναν μοναδικό τρόπο να μας εισάγει στον αναλογικό, ηλεκτρονικό του κόσμο, που συντίθεται από ονειρικές ατμόσφαιρες συνθετητών, γλυκά grooves και electro-pop αισθητική. Κάθε ηχογράφημά του λειτουργεί ως ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο. Η ροή των συνθέσεων δημιουργεί μια νοσταλγική αναδρομή στη χρυσή εποχή της electro-pop σκηνής των ’80s.
Discography
– Maurice – X – Song (12″, EP, Maxi-Single) Upfilter Records 2015
– DreaMachinery (LP, Album) Plus Rec 2019
– Superb (Digital Single) Plus Rec 2024
– Love Systemic (LP, Album) Plus Rec 2024 (Coming soon)
Η νέα δουλειά με τίτλο “Passage” του mastroKristo (a.k.a. Χρήστος Παραπαγκίδης), είναι σκοτεινός, σε περνά σε άλλη διάσταση και είναι διαθέσιμος για όλους!
In moments unforeseen, when journeys stall, departures are postponed.
Each second suspended, a chance to explore.
A dance with existence, woven in light, unveils hidden treasures that patiently await.
The passage through stillness, unfolds stories yet untold.
Το “Passage”
είναι το νέο άλμπουμ του mastroKristo (a.k.a. Χρήστος Παραπαγκίδης), ο οποίος χρησιμοποιεί για μια τελευταία φορά το ιδιαίτερο τρίο (Πιάνο, Τούμπα, Φαγκότο) που παρουσίασε αρχικά στο επιτυχημένο και πολυσυζητημένο ντεμπούτο του, “Departures”. Αυτή τη φορά, η συμφωνία ξεδιπλώνεται μέσα από τους διαδρόμους της μεταμόρφωσης, ανάμεσα στη θλίψη και την ελπίδα, οδηγώντας το αρμονικό ταξίδι στον τελικό του προορισμό.
Τα εννέα κομμάτια που συνθέτουν το “Passage” ξεκίνησαν με την πρόσκληση σε τέσσερις καλλιτέχνες να επανερμηνεύσουν αγαπημένες συνθέσεις από το “Departures”. Η εκλεκτή ομάδα των Claire Deak, Aaron Martin, Federico Mosconi και The Phonometrician αναδιαμορφώνουν το υλικό με αυτοπεποίθηση, συνδυάζοντας μια πλούσια ποικιλία επιρροών που εναρμονίζεται με τον χαρακτηριστικό ήχο του “Departures”.
Το “Departures” απέσπασε εξαιρετική αναγνώριση από τον Τύπο και το κοινό παγκοσμίως, προσελκύοντας ακόμη και την προσοχή του Tom Huizenga από το NPR, ο οποίος σχολίασε: “With its softly swaying rhythm and bittersweet tune, could be the musical score to a dream, as if you’ve stumbled upon a ramshackle piano in a dimly lit attic. You can almost hear the dust pluming off the felt hammers…”. Το “Departures” παρουσιάστηκε στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών το 2023 σε 3 sold out παραστάσεις αποσπώντας και εκεί, το έντονο ενδιαφέρον του κοινού.
Το “Passage” είναι μέρος της σειράς ‘Maps to Where the Poison Grows’ της Lost Tribe Sound. Η έκδοση CD του “Passage” περιέχεται σε εξώφυλλο από χοντρό χαρτόνι, υψηλής ποιότητας με αντίστροφη εκτύπωση, σε μορφή gatefold, συνοδευόμενη από μια διπλής όψης αφίσα διαστάσεων 9,5 x 9,5 ίντσες. Η έκδοση CD περιλαμβάνει μια επιπλέον παραλλαγή του κομματιού “The Passage”, η οποία δεν είναι διαθέσιμη στην ψηφιακή έκδοση.
πέρα από την επιμέλεια παραγωγής και ενορχηστρώσεων γνωστών και ανερχόμενων καλλιτεχνών, δραστηριοποιείται ενεργά στη σύνθεση μουσικής και στο σχεδιασμό ήχου για παραστάσεις σύγχρονου χορού που περιοδεύουν παγκοσμίως, καθώς και για μεγάλες τηλεοπτικές παραγωγές.
The debut album of the psych/dream/indie folk-rock singer-songwriter Misha Chylkova is a captivating and passionate journey through the stages of love.
Friday, November 15th, 2024 marks the release of Dancing the Same Dance, the debut album by Czech-born psych/dream/indie folk-rock singer-songwriter Misha Chylkova, who was musically shaped in London. The album, preceded in the following weeks by the singles Sparrows and The Loop, is being released on vinyl, CD and digital formats by the label Gare Du Nord Records.
Dancing the Same Dance
is a collection of deeply personal songs that Misha Chylkova has written over the past few years, revealing her fascination with repetition. The album was mainly recorded in London with the support of outstanding musicians such as Darren Hayman (Hefner) and Ian Button (Death in Vegas, Thrashing Doves) primarily as the rhythm section, as well as Jonathan Clayton (Hurtling, Jim Bob) who mixed, mastered and co-produced the album.
The work is driven by a passion for melody and for pulsating, looping rhythms, with influences ranging from Low, Angel Olsen, Black Heart Procession, to Suicide.
On a lyrical level,
the full-length album can be seen as a loop in itself. It’s a journey through the stages of love: from infatuation and heightened senses to the ensuing obsession, creeping doubts, gradual loss of trust, destructive thoughts, betrayal, the end of the relationship, denial, and often, a new beginning.
The singer-songwriter’s deep interest in analysing these repeating patterns within the intimate nature of human behaviour has allowed her to weave autobiographical nuances into the lyrics while also exploring conceptual abstraction.
As Misha Chylkova says, “It’s a story that unfolds with a beginning, a middle, and an end. But is the end really the end?”
Misha Chylkova
is a Londoner of Czech origin. Always drawn to darkness and repetition, her artistic perspective offers a highly personal view of reality and romantic relationships. In her music, elegance meets simplicity, as she gradually layers melodic threads into a crescendo of complexity. This melodic minimalism, enriched with a touch of sharp humour, was forged in London, where Misha fell in love with music and began playing within the anti-folk scene alongside artists such as The Awkward Silences, David Cronenberg’s Wife, and Extradition Order.
In 2020, she started a fruitful collaboration with Darren Hayman (Hefner), Ian Button (Death in Vegas, Thrashing Doves), and Jonathan Clayton (Hurtling, Jim Bob), which led her to release several singles between 2021 and 2022 with the independent label Gare Du Nord Records. The same artistic partnership is the foundation of her debut album, Dancing the Same Dance (Gare Du Nord), set for release in November 2024.
TRACKLIST
Side A Coffee | Love. Or. | Will You? | The Loop | Sparrows
Side B I Will | Doing It All Wrong | Dead Plants | (Don’t) Stay | Dancing the Same Dance
CREDITS
All songs written and composed by Misha Chylkova
Recorded by Jonathan Clayton in One Cat Studios, London, except:
– synths, field recordings and percussion for Love. Or. & Dancing the Same Dance recorded by Misha Chylkova in Navigli, Milan;
– guitars and drums for Love. Or. recorded by Valerio Mina in Blackstar Recording Studio, Milan.
Mixed by Jonathan Clayton in One Cat Studios, London except The Loop, mixed by James Aparicio in London.
Mastered by Jonathan Clayton in One Cat Studios, London.
Produced by Jonathan Clayton & Misha Chylkova.
Photos by Eugenio Intini
Video by Frank Monopoli
Misha Chylkova – vocals, guitar, synths, autoharp, harmonium, e-bow, steel drum
Darren Hayman – bass, piano, guitar & accordion;
Ian Button – drums
Jonathan Clayton – Philicorda organ
Niccolò Avanzi – guitars on Love. Or.
Gabriele Arnolfo – drums on Love. Or.
Ταξίδι έως τη Σουηδία για ακόμα ένα Sweden Rock Festival!
Μπορεί να έχουν περάσει κάποιοι μήνες από την φετινή έκδοση του αγαπημένου μας Sweden Rock Festival ωστόσο οι μνήμες ειναι πάντα νωπές σαν να μην πέρασε μέρα.
Η φετινή μας περιπέτεια είχε τελείως διαφορετική αίσθηση από τις άλλες χρονιές. Αλλαγή τόπου διαμονής μετά από 10 χρόνια, κάποιοι φίλοι έλειπαν κάποιοι καινούριοι προστέθηκαν… To μόνο που μένει ίδιο είναι η φανταστική ατμόσφαιρα με τα πάνω της και τα κάτω της.
Ως συνήθως ξεκινάω πάντα με τα στραβά της διοργάνωσης για να φεύγουν απ’τη μέση και συνεχίζουμε με τα καλά παρακάτω.
SWEDEN ROCK FESTIVAL 2024, Highshot.
Parking
Καθώς χρειαστήκαμε αυτοκίνητο φέτος για τις μετακινήσεις μας έπρεπε να κλείσουμε και θέση σε κάποιο από τα parking lots του φεστιβάλ. Δυστυχώς δεν προλάβαμε διαθεσιμότητα στον κυρίως χώρο που ειναι ακριβώς απέναντι από την κύρια είσοδο και κλείσαμε στον εφεδρικό που οπως διαφήμιζαν οι διοργανωτές απείχε 900 μετρα από την κύρια είσοδο.
Οκ όλα καλά. Ναι;… ΟΧΙ!!!
Το δεύτερο parking ήταν τελικά περίπου 2 χλμ μακριά. Μισή ώρα περπάτημα τουλάχιστον κάτι που θα δυσκόλευε πολύ την οργάνωση του χρόνου μας και θα επιβάρυνε κατά πολύ το ήδη βαρύ πρόγραμμα και από άποψη χρόνου και ταλαιπωρίας. Αναγκαστήκαμε να αναζητήσουμε άλλη λύση την οποία και βρήκαμε. Εδώ οι διοργανωτές μας απογοήτευσαν, όχι γιατί έβαλαν μακριά το parking, αλλά γιατί δεν ήταν απολύτως ειλικρινής σχετικά με την απόσταση και την τοποθεσία (στους χάρτες το τοποθετούσαν σε άλλο σημείο από αυτό στο οποίο ήταν πραγματικά). Χάσιμο χρόνου και χρήματος για εμάς που σταθήκαμε τυχεροί στο ότι βρήκαμε εναλλακτική.
VIP area – WHAT A MESS!!!
Ο χώρος VIP είναι ένας ξεχωριστός χώρος σε κάποιο σημείο του φεστιβάλ όπου πρόσβαση έχουν μόνο όσοι έχουν πληρώσει vip εισιτήριο και όσοι έχουν press pass. Είναι ένας χώρος με μπαρ, σημεία φαγητού, lounge areas, τέντες χορηγών και φυσικά η press area για τους κατέχοντες press pass.
Είναι απολύτως κατανοητό για ένα φεστιβάλ να θέλει να βγάλει χρήματα παραπάνω με την πώληση των vip εισιτηρίων και μάλιστα χωρίς πολλά πολλά έξτρα.
Κατά τη γνώμη μου η vip area δεν έχει τίποτα παραπάνω από το υπόλοιπο φεστιβάλ, το μόνο που ενδέχεται να συναντήσεις κάποιον rock star ο οποίος θα περιφέρεται και αυτός στον χώρο. Όμως το να πουλάς παραπάνω εισιτήρια από όσα επιτρέπει ο χώρος νομίζω ότι εκτός του ότι χάνει το όλο νόημα, προκαλεί και δυσαρέσκεια. Και περισσότερο στους ανθρώπους του τύπου που εργάζονται για αυτό το φεστιβάλ και δεν πάνε για διασκέδαση. Δεν ειναι δυνατόν να τους υποχρεώνεις να περιμένουν ουρά για να μπουν στον χώρο ώστε να μπορέσουν να εργαστούν. Μάλλον θα πρέπει να αλλάξει το σύστημα σε αυτό το σημείο. Μια διαφορετική είσοδος για τους ανθρώπους του τύπου θα ήταν μια λύση.
Αυτά όσον αφορά στο αρνητικό κομμάτι της όλης εμπειρίας και πάμε τώρα στα καλά.
Το πρώτο και κύριο σημείο που μας έκανε απίστευτα θετική εντύπωση ήταν το ότι οι φετινές παρεμβάσεις ώστε να δημιουργηθεί περισσότερος ελεύθερος χώρος στην είσοδο και εντός του φεστιβάλ δούλεψε άψογα. Η αφαίρεση του κεντρικού μπαρ ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει. Πλέον η μετακίνηση από την μία μεριά του χώρου στην άλλη αλλά και μεταξύ των σκηνών δεν ήταν περιπέτεια, αντίθετα ήταν άνετη, γρήγορη και ασφαλής. Αλλά και στην είσοδο ή αφαίρεση των πάγκων των διαφόρων πωλητών και φαγητού δημιούργησε μια πιο άνετη διαδικασία εισόδου και εξόδου από τον χώρο.
Κανένα πρόβλημα στην εμφάνιση των συγκροτημάτων. Καμία καθυστέρηση ή τεχνικό ζήτημα, πέραν κάποιων μικρών θεμάτων στον ήχο σε ορισμένες περιπτώσεις που ομως ξεπεράστηκαν γρήγορα.Ένα σπάνιο φαινόμενο φέτος είναι ότι καμία μπάντα ή καλλιτέχνης δεν μας απογοήτευσε εντελώς (πλην ενός που θα δούμε παρακάτω). Άλλους λατρέψαμε άλλους απλά ευχαριστηθήκαμε, άλλοι μας εξέπληξαν ευχάριστα.
Πάμε λοιπόν να δούμε τι είδαμε και τι χαρήκαμε και “ποιον” όχι.
Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως εκφράζω την απολύτως προσωπική μου υποκειμενική άποψη με τις συμπάθειες και αντιπάθειες μου. Επίσης αναφέρω σε κάθε κατηγορία τους καλλιτέχνες κατά σειρά εμφάνισης.
ΜΠΑΝΤΕΣ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΨΑ
ElectricCallboy: ΘΕΟΜΟΥΡΛΟΙ, ΘΕΟΠΑΛΑΒΟΙ, ΒΛΑΜΜΕΝΟΙ ΥΠΕΡΟΧΟΙ. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και δείτε τους live. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!
TREAT: Τι να πω πια για τους TREAT. Υπέροχοι κάθε φορά. Λατρεία.
JUDASPRIEST: NO COMMENTS. Είμαι πολύ μικρή για να μιλήσω για ΤΟΝ ΘΕΟ!!!!
AliceCooper: Ο θείος Αlice μας έστειλε στη μαμάκα μας ακόμα μια φορά (Nita είσαι ΘΕΑΡΑ κοπέλα μου). Οι υπόλοιποι γύρω μου είπαν ότι έβρεχε καταρρακτωδώς εκείνη τη στιγμή. Για να το λένε έτσι θα ήταν.
Avantasia: Ο κύριος Sammet μας πήρε τα μυαλά τοσο ο ίδιος όσο και οι φίλοι που έφερε μαζί του. Adrienne Cowan, Ronnie Atkins, Chiara Tricarico, Geoff Tate, Tommy Karevik, Bob Catley. Τι άλλο μπορούσαμε να ζητήσουμε. Ίσως να μην έβρεχε εκείνη την ώρα αλλά μερικές σταγόνες βροχής δεν ήταν σε θέση να μας πτοήσουν.
ΜΠΑΝΤΕΣ ΠΟΥ ΧΑΡΗΚΑ
Τalisman: Το γνωστό tribute στον Marcel Jacob. Μας συγκίνησαν και θυμηθήκαμε τα παλιά.
MSG: Ο δεξιοτέχνης της κιθάρας μας έκανε επίδειξη του ταλέντου του ακόμα μια φορά. Ακούραστος
Winger: Αγαπημένες μελωδίες από έναν Κip σαφώς ανανεωμένο, και πολύ καλύτερο από την προηγούμενη φορά που τον είδαμε και ας έχουν περάσει 14 χρόνια.
Five Finger Death Punch: Μεγάλη μπάντα, είτε τους αγαπάς είτε όχι. Λίγο βλαμμένος frontman αλλά με υπέροχη φωνή.
Tyketto: Μεγάλη χαρά που κατάφερα να τους ξαναδώ μετά από τόσα χρόνια. Τι κι αν το μακρύ μαύρο μαλλί σήμα κατατεθέν του DannyVaughn, είναι πλέον άσπρο. Το κέφι και η ενέργεια του ίδιου αλλά και των υπολοίπων μελών ήταν ικανά για να περάσουμε υπέροχα.
SwedishErotica: Ομολογώ δεν τους γνώριζα τους κυρίους από πριν. Πολύ καλοί όμως και ας μην ήξερα ούτε ένα τραγούδι.
Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως εκφράζω την απολύτως προσωπική μου υποκειμενική άποψη με τις συμπάθειες και αντιπάθειες μου.
Gloryhammer: Το side project του Christopher Bowes των Alestorm δε θα μπορούσε να είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Στην ουσία βέβαια το μόνο που αλλάζει είναι η θεματολογία των στίχων όπου εδώ έχουμε να κάνουμε με ιππότες και κάστρα, και όχι με πειρατές. Κατά τα άλλα ίδιος ήχος, ίδιο vibe.
Gloryhammer, Sweden Rock Festival 2024, photo by Savvina Eleftheriadou
Nestor: Ωραίος ο Nestor βγήκε σαν τον Βαγγέλη Σειληνό στην ‘Παριζιάνα’ με χρυσά αμφιμασχάλια. Ωραίος ήχος, ωραία τραγούδια, ενέργεια και κέφι στα ύψη.
Nestor, Sweden Rock Festival 2024, photo by Savvina Eleftheriadou
Black Stone Cherry: Ακόμα μια πολύ ικανοποιητική εμφάνιση. Επίσης θέλω τις βιταμίνες που παίρνει ο κιθαρίστας τους Ben Wells ο οποίος δε σταμάτησε λεπτό να χοροπηδάει και να τρέχει πάνω κάτω.
Beast In Black: Τι να λέμε. Γιάνναρος και ξερό ψωμί. Μας κάνεις πολύ περήφανους πατριωτάκι!
Pain: Με ανυπομονησία περίμενα τους (τον) αγαπημένους PAIN καθώς η εμφάνιση τους επί ελληνικού εδάφους μερικούς μήνες πριν δεν μας είχε ενθουσιάσει λόγω κακής ποιότητας ήχου στον χώρο της συναυλίας. Παρόλο που αρχικά εντοπίσαμε παρόμοια προβλήματα, αυτά βελτιώθηκαν αργότερα και η συναυλία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
ΜΠΑΝΤΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΞΠΛΗΞΑΝ
Parkway Drive: Τι κακός χαμός με δαύτους. Ας κάτσω λίγο να δω προς τι η φασαρία… Αυτά έλεγα λίγο πριν ξεκινήσει η λαίλαπα. Που να το φανταστώ ότι αυτή η μπάντα είναι τόσο καταιγιστική. Κυριολεκτικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ντροπή μου που δεν ειχα ασχοληθεί στο παρελθόν.
Battle Beast: Με επιφυλάξεις πήγα να τους δω καθώς η προηγούμενη φορά που τους είδα live με την πρώτη τους τραγουδίστρια ήταν απαίσια. Μου έλεγαν φίλοι ότι η τωρινή δεν έχει καμία σχέση. Πόσο δίκιο είχαν. Άλλη μπάντα εντελώς.
Εvanescence: WOW… και ξανά WOW! Προετοιμασμένη να εισπράξει μια ωραιότατη σούπα. Είχα δει βίντεο όπου η αγαπημένη Amy Lee φαινόταν να μην μπορεί πια. Αποκορύφωμα ένα live streaming από εμφάνιση τους σε κάποιο άλλο φεστιβάλ όπου πραγματικά πόνεσε η ψυχή μου. Προφανώς και επανήλθε. Δεν ήταν απλά καλή. Ήταν φανταστική, εκπληκτική, μοναδική. Μέχρι και που με έκανε και έκλαψα στο My Immortal και δεν είναι καν το αγαπημένο μου.
ΜΠΑΝΤΕΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΙ, ΤΙΜΙΟΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΙ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Riot: Διεκπεραιωτικοί!
PrimalFear: Το αυτό!
Extreme: Όταν ο σταρ της μπάντας είναι ο κιθαρίστας μοιραία θα υποστείς ατελείωτα σόλο. Κούρασαν από κάποιο σημείο και μετά.
Journey: Ζητάω συγγνώμη από τους die hard θαυμαστές τους, αλλά δε μπόρεσα να νιώσω Journey. Είχα την τύχη να τους ξαναδώ παλαιότερα στα αρχικά βήματα του Arnel Pineda και ομολογώ πως είχα ενθουσιαστεί τότε. Αυτή τη φορα ο Φιλιππινεζος τραγουδιστής με απογοήτευσε όχι με τη φωνή του η οποία ήταν άψογη αλλά με την εμφάνιση και το ύφος του. Επίσης το setlist με κούρασε λίγο καθώς είπαν ΟΛΕΣ τις μπαλάντες της δισκογραφίας τους. Γνωστός βέβαια ο ήχος των Journey, αλλά και πάλι.
Bruce Dickinson: Οκ. Καλός ναι. Του το δίνω ότι ήταν φανερά άρρωστος (κάποιο κρυολογημα) ωστόσο έβγαλε set της λίγο πιο πάνω από μίας ώρας. Και πάλι συγγνώμη από τους θαυμαστές του και ξέρω ότι είστε άπειροι.
ΤΕΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΕΝΑΣ – Γιατι;;;;;; Γιατί καλέ μου άνθρωπε;
W.A.S P.: Γιατί μας το έκανες αυτό και σε μας και στον εαυτό σου. Γιατί δεν υπάκουσες τους γιατρούς που σου είπαν να μην βγεις. Ήταν τραγικό να βλέπεις έναν Blackie Lawless καθήμενο σε σκαμπό λόγω εγχείρησης στην σπονδυλική στήλη οπως μας είπε ο ίδιος καμιά 10αρια φόρες να προσπαθεί ανεπιτυχώς να τραγουδήσει και να παίξει κιθάρα. Το όλο σκηνικό ήταν για γέλια και για κλάματα. Ακόμα και το πόστερ στην πλάτη της σκηνής ήταν από παλαιότερη περιοδεία και είχαν καλύψει τις χρονολογίες με μαύρη ταινία. Με μια λέξη Α Ρ Π Α Χ Τ Η ! Τεράστιο κρίμα!
Και αυτή ήταν η ανασκόπηση του Sweden Rock Festival 2024. Γλυκόπικρος ο αποχαιρετισμός όπως πάντα με την ευχή να ξαναβρεθούμε στα ιερά χώματα του οικισμού Norje της κομητείας του Blekinge, της Νότιας Σουηδίας.
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies. Υπάρχει προσδιορισμός και αποθήκευση δεδομένων. Πληροφορίες σχετικά με την επεξεργασία δεδομένων και τη δυνατότητα άρνησης αυτής περιλαμβάνονται στην πολιτική απορρήτου.
