Psychobilly : η σκοτεινή πλευρά του rock n roll
Μια που θα μας έρθουν οι Meteors , ας πούμε δυο τρία πραγματάκια για το Psychobilly. Για να μην πάτε αδιάβαστοι στο live. Και γενικότερα να μην πάτε αδιάβαστοι. Αν και έχω την εντύπωση πως οι παρευρισκόμενοι στο Gagarin 205 στις 24 του Μάη ήδη ξέρουν πραγματάκια , αλλά καλό είναι και να φρεσκάρετε τις γνώσεις σας. Όσοι δεν θα πάτε, να κάτσετε να διαβάσετε. Έχει ενδιαφέρον.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ψιλοβαρετά, εγκυκλοπαιδικά. Σαν όρος, εμφανίστηκε πρώτη φορά στο τραγούδι που έγραψε ο Wayne Kemp για τον Johnny Cash “One piece at a time”
Αυτά το 1976 για το εγκυκλοπαιδικό της φάσης. Όμως μουσικά το psychobilly δεν είναι αυτό. Είναι το πάντρεμα του rockabilly με το punk. Ή του hillybilly με το Punk. Αν θα έπρεπε όμως να καταθέσω την προσωπική μου άποψη, αν και δεν με ρωτάτε, θα πω πως το psychobilly ήταν ήδη εκεί πολύ πριν απλά δεν το λέγαν έτσι. Υπάρχει ας πούμε ο Hasil Adkins με το “She Said” κάπου στο 1964 αν δεν κάνω λάθος.
Βέβαια τότε το λέγαν rockabilly γιατί ήταν το κοντινότερο στο οποίο μπορούσαν να το εντάξουν. Λίγο πιο πριν στο 1958 υπήρχε και ο Phantom με το “Love Me”.
Ναι εντάξει , η αλήθεια είναι πως οι Cramps του πέταξαν τα μάτια έξω και το κάνανε psycho τελείως. Αλλά το λένε λόγο κραυγής. Αν το πάμε έτσι βέβαια, τι να πει και Little Richard ή ο Bunker Hill. Μικρή σημασία έχουν αυτά. Ας πάμε και στους πρωτάρηδες.
Σαν ξέχωρο μουσικό είδος,
δεν ξέρω αν μπορώ να το εντάξω κάπου χρονολογικά. Κυρίως γιατί υπάρχουν αυτοί που λένε πως η φάση ξεκινάει με την πρώτη αμιγώς psychobilly μπάντα. Άλλοι λένε πως ξεκινάει με το πρώτο κομμάτι που παίχτηκε. Και ας μην ήταν η μπάντα μόνο Psychobilly.
Αν πάμε με την πρώτη πρόταση, τότε πατεράδες είναι οι Άγγλοι Meteors. Είναι η πρώτη μπάντα που έπαιζε μόνο τέτοια μουσική. Και ακόμα το κάνουνε. Ευτυχώς, για να μαθαίνουν και οι νέοι τίποτα. Ξεκινήσανε λοιπόν το 1980 και από τότε με πολλές αλλαγές στο line up, συνεχίζουν εμμονικά, αυτιστικά και αδιάλειπτα. Αν το πάμε με τη δεύτερη πρόταση , πατεράδες είναι οι Αμερικάνοι Cramps. Βέβαια ο Lux , η Ivy και η παρέα τους παίζανε και surf και garage από τα 60’s. Μάλιστα οι ίδιοι δεν πολυγουστάρανε να τους λένε πως παίζανε psychobilly. Λέγανε ότι παίζανε μουσική που ήταν ήδη εκεί, απλά την ξαναπαρουσιάζανε στον κόσμο για να την εκτιμήσει. Thank god for The Cramps λέω εγώ.
Η αλήθεια είναι
πως το είδος άνθισε κυρίως στην Αγγλία. Ξεπήδησαν πολλές μπάντες. Δημιουργήθηκε σκηνή. Όχι εύκολα . Κάθε αρχή και δύσκολη. Στην αρχή ήταν απόκληροι, δεν τους θέλανε ούτε οι punks ούτε οι teddyboys που μέχρι τότε ακούγανε μόνο rockabilly. Πέφτανε και φάπες. Μερικές φορές και λίγο περισσότερες από το σύνηθες. Αλλά με κάτι τέτοια είναι που πεισμώνεις. Μάλιστα λέγεται πως είχανε κλέψει πολύ κόσμο από το punk . Αυτό έγινε γιατί κάπου στις αρχές του 80 το Punk άρχισε να φθίνει ή αν θέλετε να μεταλλάσσεται. Από διασκεδαστικό και θυμωμένο, είχε αρχίσει να γίνεται είδος για τους σκεπτόμενους, και οι δημιουργοί του είχαν ήδη αρχίσει να ψάχνουν διαφορετικούς τρόπους έκφρασης, Όμως ο κόσμος πάντα ζητάει τη διασκέδαση.
Και το psychobilly ήταν ακριβώς αυτό. Ακομπλεξάριστο. Με fun θεματολογία. Νεκροί, κόλαση, zombies, νεκροταφεία , σκελετοί προστέθηκαν στις χαμένες αγάπες. Και μπύρες και ποτό και τσιγάρο. Και όλα αυτά με rock n roll που δεν ήταν προσκολλημένο στα 50’ς ή στα 60΄ς ή στο punk. Πήρε όλα τα καλά στοιχεία από τα παραπάνω και με τις διπλομπασιές και τις παραμορφωμένες κιθάρες ξεβούλωσε αυτιά. Και φυσικά άρεσε σε όσους είχαν ανοιχτό μυαλό.
To psychobilly look
Ξεκινάμε από το κούρεμα. Flat top λοιπόν. Μαλλί καρφί λέμε. Όσο πιο μακρύ και όρθιο, τόσο καλύτερα. Και άμα έπαιζε και καμιά πράσινη ή μωβ μπογιά ακόμα καλύτερα. Ή στα μαύρα μια ή περισσότερες λωρίδες άσπρα. Έτσι για την αλητεία. Κατά τα άλλα σαν ντύσιμο ήταν σαν ροκαμπιλάδες αλλά και με punk στοιχεία. Είπαμε ήταν ακομπλεξάριστο. Αντί για χορό επίσης, υπάρχει το wrecking, που μοιάζει με pogo αλλά τα χέρια είναι σε συγκεκριμένη θέση, δεν τα αμολάμε και όποιον πάρει χάρος. Και είναι ας πούμε και λιγότερο επιθετικό. Είναι φάση άσε με να περάσω, όχι θέλω να φάω σούτια στα πλευρά. Από εκεί εμπνεύστηκαν οι Meteors το δεύτερο album τους με τίτλο Wreckin Crew. Επίσης χρειάστηκε και ένας χώρος να φιλοξενήσει αυτή τη σκηνή. Και αυτός ήταν το Klub Foot στο Λονδίνο. Έχω την εντύπωση πως όλες οι μπάντες της Αγγλίας περάσανε από εκεί.
Αν μπορούμε να πούμε πως το psychobilly σε κάποια φάση έπιασε την κορυφή της ακμής του, αυτό είναι το 1983.
Όταν ο King Kurt με το “Destination Zululand” σκαρφάλωσε στο νούμερο 36 του billboard και είχαν τηλεοπτική εμφάνιση στο Top Of The Pops. Τσεκάρετε το video και τα κουρέματα, θα δείτε κάτι που θα σας θυμίσει Prodigy! Και κάπου εκεί υπήρχε παντού μεν σαν μουσική αλλά ποτέ στο προσκήνιο δε.
Στα live των Κing Kurt , πετούσαν στον κόσμο σακούλες με νεκρές μύγες, ο κόσμος τους πετούσε ότι να ‘ναι, υπήρχε και ένας τροχός που σε γυρνούσαν μέχρι να βγάλεις όλη την μπύρα στους γύρω σου. Με κάτι τέτοια οι King Kurt φάγανε άκυρο από τα live μαγαζιά. Και μαζί τους όλες οι psychobilly μπάντες. Και γυρίσαν όλοι στο underground, εκεί που ανήκανε εξ αρχής. Δεν θα κάτσω να αραδιάσω μπάντες. αν θέλετε ψάξτε το μόνοι σας, μην καταπίνετε μόνο μασημένη τροφή.
Όπως καταλαβαίνετε, ήταν ώρα για το psychobilly να γίνει πιο psycho για να μην ξεφτιλιστεί. Και έτσι έγινε. Δεν έγινε ποτέ εμπορεύσιμο με την έννοια του κέρδους. Δεν θα δείτε ποτέ άρθρα για μπάντες .Ειδικά καινούργιες. Υπάρχει σταθερό κοινό στην πάροδο του χρόνου. Μικρό σε αριθμούς, αλλά πιστό. Και ανανεώνεται συνέχεια. Τόσο από μπάντες όσο και από κόσμο. Έχει και το Psychobilly Meeting κάθε χρόνο γιατί η φυλή πρέπει να μαζεύεται και να γιορτάζει. Με παλιές και νέες μπάντες όλοι μαζί. Γιατί τα συναισθήματα και η εκτόνωση που σου προσφέρει το αγνό rawk n roll σε οποιαδήποτε μορφή του, δεν στα δίνει τίποτα άλλο. Να τα λέμε και αυτά.
Αυτά τα λίγα από μένα, δεν είμαι και ιδιαίτερος γνώστης είναι η αλήθεια. Αλλά το psychobilly είναι αληθινό rock n roll και μου αρέσει. Περισσότερα στους Meteors.
Σχολιάστε