Τα Παιδιά της Παλαιότητας: Ώρα για Αισθηματική αγωγή
Τα Παιδιά της Παλαιότητας βρέθηκαν με το afternoiz.gr και συγκεκριμένα ο Μάριος Πλασκασοβίτης και η Χριστίνα Παπαλίτσα, για να μας απαντήσουν σε όλα αυτά τα σύντομα που θα θέλαμε να ξέρουμε, πριν τους συναντήσουμε στο Gagarin, σε μια φουλ Αισθηματική αγωγή!
Να σας ευχαριστήσουμε καταρχήν που καταφέρατε να ξεκλέψετε λίγο χρόνο από την καθημερινότητα σας, για να μπορέσετε να απαντήσετε στις ερωτήσεις μας.
1.Έρχεται το δεύτερο μέρος της Αισθηματικής αγωγής και φέρνει μια καλή και περίεργη παρέα. Ανάμεσα στα συγκροτήματα, βρίσκεστε και εσείς. Πως νιώθετε που συμβάλλετε σε αυτό;
Χ.Π.: «Δόξα και τιμή»!
2. Όπως γνωρίζετε, το πρώτο μέρος βγήκε sold out και πήγε εξαιρετικά καλά. Σας αγχώνει καθόλου αυτό;
Μ.Π.: Δεν μας φτάνουν όλα τ’ άλλα, λίγο άγχος και για την προσέλευση μας έλειπε! Γενικά νομίζω ότι αυτό το άγχος βαραίνει κυρίως τους διοργανωτές σε τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά δεν βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω, γιατί οι συντελεστές της Αισθηματικής Αγωγής δεν είναι όποιοι κι όποιοι. Υπάρχει μια συγγένεια με αυτά τα πρόσωπα, μας συνδέουν μνήμες και καταστάσεις, επιτυχίες αλλά και παταγώδεις αποτυχίες. Θα είναι λοιπόν ευτυχές να μπορέσουμε να συμβάλλουμε σε μια επανάληψη της επιτυχίας του Vol.1, αλλά μέχρι εκεί.
3. Κατά πόσο και αν, έχει επηρεαστεί ο ήχος σας, τα τελευταία χρόνια; Θα μπορούσε να έχει παραμείνει στάσιμος από τα πρώτα βήματα “των παιδιών”, αλλά συνδιαστικά να έχει κάνει και ένα μεγάλο βήμα μετά τους Κόρε Ύδρο;
Μ.Π.: Είναι αλήθεια ότι έχουμε κάνει διάφορες ενορχηστρωτικές «μαλαγανιές» σε όλη την πορεία, αλλά νομίζω ότι το ζήτημα της στασιμότητας ή της μεταβλητότητας του ήχου των Κόρε. Ύδρο. και των Παιδιών της Παλαιότητας, έχει ξεκαθαριστεί επαρκώς από τον Άρη Καραμπεάζη στην κριτική του για το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών (τον τελευταίο μας δίσκο).
Είχε πει ότι «Αν δεν είχε υπάρξει ο Χατζηνάσιος, ο Λοΐζος, ο Καρβέλας ή ακόμη και ο Σαββόπουλος, θεωρώ ότι ο κόσμος του Π.Ε. Δημητριάδη και των συγκροτημάτων του θα ήταν κατά βάση ο ίδιος με αυτόν που μας έχει παραδοθεί μέχρι σήμερα. Ή τέλος πάντως θα ήταν ελάχιστα διαφοροποιημένος, χωρίς όμως καμία αλλοίωση στον σκελετό και στην ψυχή του…». Είναι δύσκολο να διαφωνήσεις μαζί του τελικά…
4. Αρκετές οι συνεργασίες και τα ονόματα που σας συντρόφευσαν ή συντροφεύσατε αντίστοιχα. Υπήρξε κάποια άβολη στιγμή και αν ναι, πως την αντιμετωπίσατε;
Μ.Π.: Δεν τις λες και αρκετές. Μάλλον λίγες είναι. Και σ’ αυτές τις λίγες, οι στιγμές ήταν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα άβολες, χωρίς να μου έρχεται κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό τώρα.
5. Είναι άραγε τα πληγωμένα μηνύματα αναθεωρημένα;
Χ.Π.: Τα Πληγωμένα Μηνύματα του τραγουδιού μας είναι όντως αναθεωρημένα.
6. Αρκετά τα χρόνια και οι στιγμές. Θα αλλάζατε κάτι; Τι θα προσθέτατε;
Μ.Π.: Θα το πω εδώ, γιατί είμαι σκασμένος. Θα άλλαζα τη μίξη του πρώτου μας δίσκου, 12 Τραγούδια από τις Κατακόμβες. Αλλά δυστυχώς δεν έχουν σωθεί τα αρχεία. Με εξαίρεση το Ενθύμιον, έχουν συμβεί πράματα και θάματα γενικώς στις «παραγωγές» των Παιδιών της Παλαιότητας και έχω μεγάλο μερίδιο ευθύνης για ό,τι έγινε κι ό,τι δεν έγινε.
7. Έχετε μια μοναδική ευκαιρία για να αποδείξετε παγκοσμίως τη δουλειά σας, που την παρουσιάζετε και γιατί;
Μ.Π.: Η λέξη «ευκαιρία» δεν νομίζω ότι έχει θέση σ’ αυτό που κάνουμε με τα Παιδιά της Παλαιότητας και αυτό το λέω με πλήρη συνειδητοποίηση.
8. Κάπου πήρε το μάτι μας, για μια μικρή “εκπληξούλα¨στο live… Ισχύει; Θα μας αφήσετε γενικά με το στόμα ανοιχτό;
Χ.Π.: Εκπληξούλα; Αλήθεια; Θέλετε να μας πείτε κι εμάς;
Τα Παιδιά της Παλαιότητας,φωτογράφος Βίλμα Κόκα
9. Τι σημαίνει για εσάς αισθηματική αγωγή και πως θα το εξηγούσατε σε κάποιον;
Μ.Π.: Θα το εξηγούσα σε κάποιον όπως μου εξηγήθηκε πρόσφατα εμένα από τον Παντελή και τον Νώντα. Ό,τι πρόκειται για ένα βιβλίο του 19ου αιώνα, του Γκουστάβ Φλωμπέρ, του οποίου ο τίτλος είναι μάλλον ειρωνικός, καθώς σ’ αυτό περιγράφονται κυρίως ιστορίες αισθηματικής αποτυχίας. Το βιβλίο είναι προφανώς η πηγή έμπνευσης για τον τίτλο της σειράς συναυλιών στο Gagarin, που θα συμμετάσχουμε κι εμείς.
10. Ποιον στίχο θα αφιερώνατε στο κοινό σας και γιατί;
Χ.Π.: Αφιερώνουμε το «Λέτε πως σας έλειψα, κι εγώ απορώ που σας έλειψα…», από το Μια Χώρα που Άλλαξε Όνομα. Αλλά υποψιάζομαι ότι αυτή τη φορά, ο στίχος θα διαψευστεί!
Σας ευχαριστούμε πολύ και τα λέμε σίγουρα στις 21 Ιανουαρίου στο Gagarin 205, ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ / VOL.2
Σχολιάστε