Οι Yo La Tengo επανήλθαν μετά από κάποια (πέντε;) χρόνια δισκογραφικής απουσίας. Βέβαια για μια μπάντα που έχει δισκογραφική παρουσία σχεδόν 4 δεκαετίες και αναλογιζόμενοι και το corona break, δεν τρέχει και τίποτα και ειδικά όταν η επιστροφή είναι τέτοια.
Το This Stupid World είναι μια πολύ καλή στιγμή της μπάντας. Σε 9 κομμάτια βρίσκουμε τη μπάντα σε μεγάλη φόρμα. Όλο το άκουσμα έχει μια δυναμική που δίνει την αίσθηση της ζωντανής ηχογράφησης. Εδώ οι Yo La Tengo μας ξανατραγουδάνε με τις αιθέριες φωνές και τα ακόμα πιο ξωτικά ψιθυριστά φωνητικά. Το ρυθμικό μας οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια τις περισσότερες φορές . Η κιθάρα έρχεται να βάλει την απαραίτητη ποσότητα θορύβου. Πότε παίζοντας ακόρντα, πότε νότες που σου δίνουν την εντύπωση πως προσπαθούν να ταιριάξουν με τη μελωδία.
Η μονοτονία της μπασογραμμής
είναι καθηλωτική στο Sinatra Drive Breakdown. Και οι φωνές ρωτάν Do We All Break? και αμέσως καταλαβαίνουμε πως αυτή τη φορά οι Yo La Tengo έχουν όρεξη για κριτική και δύσκολες διαπιστώσεις. Το Fallout είναι στο ίδιο μοτίβο με κύριο πρωταγωνιστή τη φωνή που λέει την αλήθεια της. Shoegaze παραμορφωμένες νότες και indie αισθητική. Απολαυστικό. Το Tonight’s Episode που ακολουθεί έχει εισαγωγή με ένα θορυβώδες να κυριαρχεί σε αντίθεση με την μελωδική φωνή. Πανέξυπνη μπασσογραμμή (όπως σε όλα τα κομμάτια του δίσκου) μέχρι να μπει η ακουστική κιθάρα να εξισορροπήσει την κατάσταση αλλά το κομμάτι επιστρέφει με το θορυβώδες synth.
To Aselestine είναι ίσως η πιο φωτεινή pop στιγμή του δίσκου. Γυναικεία φωνητικά που δίνουν μια ωραία μελαγχολία που συνοδεύεται από ακουστική κιθάρα και πλήκτρα να χρωματίζουν με το μπάσσο που κρατάει τη μελωδική γραμμή. Σαν μια όμορφη φθινοπωρινή στιγμούλα. Το Until It Happens λέει μια ιστοριούλα, αρκεί να προσέξεις γιατί τελειώνει απότομα. Ωραία κρουστά δίνουν το κάτι διαφορετικό, αν και δεν είναι απαραίτητο.
Το Apology Letter
είναι σίγουρα το πιο προσωπικό κομμάτι του τραγουδιστή . Είναι ο τρόπος του να ζητήσει συγνώμη από κάποιον που δεν ήθελε να πληγώσει τελειώνοντας μια σχέση. Η μουσική είναι στο ίδιο μοτίβο και όχημα για να πει αυτά που πρέπει. Ακουστική κιθάρα ξανά στο προσκήνιο και solo ηλεκτρικής να μπλέκουν μεταξύ τους . Το Brain Capers έχει μια περίεργη εισαγωγή. Μια στιγμή που μάλλον η μπάντα θα ήθελε να αποτυπώσει. Το κομμάτι μπαίνει με όμορφες κιθάρες με το reverb στα τέρματα και πλήκτρα να χρωματίζουν. Στα solos έχουμε την πρέπουσα παραμόρφωση να δίνει τον τόνο.
Και μετά έχουμε το This Stupid World. Εισαγωγή ξανά με παραμορφωμένες κιθάρες και ένα ντέφι να σιγοντάρει το μπασοτύμπανο για 2 λεπτά μέχρι να μπουν τα φωνητικά. Το Miles Away που κλείνει αυτή την ιδιαίτερη δουλειά ακούγεται σα το πιο τραχύ και το πιο “ηλεκτρονικό” από άποψη παραγωγής.
Η ικανότητα που έχει αυτή η μπάντα να σε υποβάλει στο ρυθμό της είναι ίσως και το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της. Η δε αίσθηση που μου άφησε πως είναι όλο live και καθόλου αποστειρωμένο πολύ μου άρεσε. Άλλωστε μια μπάντα σαν τους Yo La Tengo δεν έχει καμία ανάγκη να είναι αρεστή σε όλους. Απλά συμβαίνει σε όσους έχουν ακούσει λίγο μουσική.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την Matador Records στις 10 Φλεβάρη. Είναι διπλός αλλά με 3 πλευρές. Η μια πλευρά πάει χαμένη. Ίσως το μόνο κακό που μπορώ να πω. Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερός τους δίσκος. Αλλά τα jams του δίσκου σε ταξιδεύουν μια χαρά. Κατά τα άλλα βάλτε το να το ακούσετε μαζί με το αμόρε σας και δεν θα χάσετε.
