Μπείτε στον κακόφημο υπόκοσμο του Revenge, του επερχόμενου άλμπουμ του αυστραλιανού τρίο Plastic Section. Θολώνοντας τα όρια ανάμεσα στο pulp noir και την ωμή ενέργεια του rockabilly της δεκαετίας του “50, ο δίσκος είναι ένας ανεμοστρόβιλος από παράξενο rockabilly, αδάμαστο rock ‘n” roll και ωμό rhythm and blues. Το εξώφυλλο του Olaf Jens αντικατοπτρίζει το χάος – νέον-μουσκεμένοι δρόμοι, σκιώδεις φιγούρες και ένας κόσμος όπου η εκδίκηση βασιλεύει.
Κάθε κομμάτι είναι μια σκληρή βινιέτα: από το ξέφρενο swagger του «Insane» μέχρι το απειλητικό groove του “Revenge” και τη φρενήρη ορμή του «Hell Highway Truckin’». Είναι μουσική φτιαγμένη για μεταμεσονύκτιες καταδιώξεις και αναμετρήσεις στα σοκάκια.
Oι Plastic Section δεν είναι για πολλά λόγια.
Έτσι κι αλλιώς αυτά πάντα φτώχια είναι λέει ο θυμόσοφος λαός που υποτίθεται πως ξέρει. Και αυτό είναι η πρώτη και μάλλον τελευταία πολιτική μου τοποθέτηση. Αλλά ας πάμε στη μουσική. Για αυτούς που ξέρουν, τα αυτάκια θα γαργαληθούν ηδονιστικά από την αλητεία που εκπέμπει από την αρχή ως το τέλος καi στα 14 κομμάτια αυτό το album διαμάντι των Plastic Section. Και αυτή η αλητεία είναι πολύ σπάνια παίδες.
Και 14 δεν είναι πολλά γιατί οι διάρκειες των Plastic Section είναι αυτές που πρέπει. Δεν υπάρχει ίχνος φλυαρίας αλλά το attitude φτάνει και περισσεύει για το καλοκαίρι ολάκερο και το χειμώνα και το 26 που έρχεται. Τώρα αν δεν ξέρετε ή δεν έχετε ψιλιαστεί περί τίνος πρόκειται, αφήστε το να παίξει όλο και θα σας κερδίσει. Εύκολα. Αρκεί να χτυπάει η καρδιά σας και να έχετε κόκκαλα.
Θα την ιδρώσετε τη φανέλα σας όπως και το τρίο. Θα ανάψετε τα τσιγάρα σας και θα ψάχνετε παγωμένα ποτάκια για να συνοδεύσετε το άκουσμα. Κατά προτίμηση ένα φτηνό burbon ΜΕ κοκακόλα θα κάνει τη δουλειά, παρέα με πολύ πάγο, ή τελοσπάντων διαλέξτε το δηλητήριο της προτίμησής σας. Και αυτό γιατί οι Αυστραλοί δεν αστειεύονται. Και καλά κάνουν.
Πολλοί κακοπροαίρετοι θα πουν πως είναι το rock n roll για πρεσβύωπες. Εγώ θα πω πως οι Plastic Section, χωρίς να προσπαθούν κάνουν το αδιανόητο. Επαναπροσδιορίζουν αυτό που παίζουν γυρνώντας το στην πιο βρώμικη version του. Και αυτό μου αρέσει πολύ. Ίσως γιατί έχω κουραστεί να ψάχνω καινούργιο ήχο, δεν ξέρω. Πολλές μπάντες παίρνουν ως αφετηρία το rock n roll και προσπαθούν νa το πάνε κάπου αλλά στην πορεία χάνουν το νόημα.
Τα δύο παλικάρια και ο κορίτσαρος που τυμπανοκροταλάει, δεν θέλουν να πάνε μουσικές βόλτες. Αν και είναι το ιδανικό soundtrack για βόλτες με το αμάξι το βράδυ. Πατάνε γερά στη βρωμιά και δεν τη φοβούνται, την ασπάζονται. Μπλέκουν rockabilly, psychobilly, rhytm n blues και κλείνουν το μάτι πονηρά στον Lux Interior και την Poison Ivy. Φιλάνε την εικόνα του Link Wray και ξεκινάνε το set τους.
Τα πρωτόγονα ντραμς της Sue, οι βρώμικες μπασογραμμές του Pip και τα κοφτερά riffs και τα γρυλίσματα του Ben δημιουργούν ένα ηχοτοπίο τόσο απρόβλεπτο όσο και οι ιστορίες που αφηγούνται.
Ηχογραφημένο στο A Secret Location Sound Recorders στο Fairfield της Μελβούρνης και με master από τον Mikey Young, το Revenge δεν απαιτεί απλώς την προσοχή σας – την αρπάζει με ένα χαμόγελο στην κόψη του μαχαιριού. Και αυτό το μαχαίρι κόβει βαθιά
Αυτό είναι το rock “n” roll όπως έπρεπε να είναι: σκοτεινό, αχαλίνωτο και αδιαμαρτύρητα ωμό. Η εκδίκηση είναι σχεδόν εδώ και θέλει αίμα. Όχι απαραίτητα το δικό σας. Φυσικά από την εξαιρετική Chaputa Records που μας βομβαρδίζει ευχάριστα εδώ και πολύ καιρό με τις κυκλοφορίες της.
Το εξώφυλλο είναι του Olaf Jens.
1. Insane 01:14
2.Thunder & Lightning 02:10
3. Party Crashers 02:04
4. Din Daeng 01:38
5. Breakin’ Out 02:20
6. Seven Deadly Sins 02:31
7. Speedway Spinout 02:16
8. Revenge 02:24
9. Frenzy 02:01
10. Rip Off 02:24
11. Make It Out Alive 02:04
12. Hell Highway Truckin’ 02:32
13. White Lightning 02:38
14. Deuces Wild 02:44
