Εγώ έχω αναφέρει πολλές φορές ότι υπάρχουν μπάντες που δεν απογοητεύουν ρε φίλε. Αυτοί είναι και οι Obscura που μαζί με τους εκπληκτικούς Origin είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί εκεί έξω στο χώρο του τεχνικού Death Metal. Τους έμαθα στο ντεμπούτο τους σε μια εποχή που άκουγα πολύ Death και είχα στην κορυφή των προτιμήσεων μου τα “Symbolic” και “Human”.
Ξαφνικά έπεσε στα χέρια μου το “Retribution” και μάζευα το σαγόνι μου.
Εντάξει λέω, μια αναλαμπή αλλά θα τους ακολουθήσω. Κυκλοφορούν μετά από λίγα χρόνια, 2009 και 2011, τα “Cosmogenesis” και “Omnivium” αντίστοιχα. Τότε αναφωνήσαμε ότι οι Γερμανοί ήρθαν για να μείνουν. Έρχονται μετά τα “Acroasis”, “Diluvium” και “A valediction” και οι Obscura απλά είναι στην κορυφή των προτιμήσεων μου. Η κληρονομιά του Chuck ρε γαμώτο.
Το “A sonication” των Obscura είναι άξιος διάδοχος του “A valediction”
Εδώ δεν έχει εισαγωγές, ούτε ατμοσφαιρικά περάσματα, εδώ απλά έχει τεχνικό Death Metal υψηλής ποιότητας. Τα μαθητούδια του Chuck και σε αυτό το άλμπουμ πραγματοποιούν εκπληκτική δουλειά. Είναι ένα πιο άμεσο άλμπουμ το “A sonication”, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι σε σημεία γίνεται απλοϊκό για τα γούστα μου. Η χρονική πλειονότητα όμως είναι τεχνικό Death Metal με το progressive να οργιάζει. Το “Silver linings” σε κάνει να θες να τα σπάσεις όλα γύρω σου με τα καταιγιστικά riffs και το ανελέητο drumming. Ο Steffen Kummerer στα φωνητικά δίνει τον καλύτερο εαυτό του, ένας από τους καλύτερους ερμηνευτές για το είδος δικαίως. Έχει κάνει θητεία άλλωστε και σε Death DTA όπως και Cynic.
Οι Obscura συνεχίζουν την παράδοση των εξαιρετικών άλμπουμ
Το “Evenfall” μόλις ξεκινάει είναι σαν σε προειδοποιεί ότι εδώ τα πράγματα δεν είναι αστεία και ότι είναι η φυσική συνέχεια του “A valediction” το νέο άλμπουμ. Είναι και το δεύτερο μέρος της τριλογίας άλλωστε. Η Gothenburg σχολή στις μελωδίες συνεχίζεται και εδώ και εμπλέκεται τόσο υπέροχα με την αγάπη τους για τους Death.
Το “In solitude” που ακολουθεί σε συνεπαίρνει με την ορμή του και το δαιμονιώδες riffing. Αυτό είναι και το πιο “Σουηδικό” κομμάτι του άλμπουμ. Η παραγωγή του Nordström σε συνεργασία με τον Kummerer είναι “κρύσταλλο” και δίνει χώρο σε όλα τα μουσικά όργανα. Πάμε για το τέταρτο κομμάτι και ήδη τα προηγούμενα τα έχω ακούσει πολλάκις, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα θαυμάσιο άλμπουμ.
Το άλμπουμ σφύζει από δύναμη, ακρότητα και μελωδία
Το “The prolonging” είναι ένα αρκετά γρήγορο κομμάτι που θα σας θυμίσει τους At the Gates λόγω και της χρονικής περιόδου του κιόλας. Να θυμηθούμε κάτι συνθέσεις σαν “Beyond the good and evil” ή “The burning darkness” από τους Σουηδούς.
Το instrumetal “Beyond the seventh sun” σε πάει κατευθείαν πίσω στην ένδοξη “Human” εποχή του ηγέτη.
Φοβερό κομμάτι με ένα απίστευτο μπάσο που θα σας φέρει στο νου τον Steve DiGiorgio και την τεχνική του στο “Individual thought patterns”. Ένα χάος συμβαίνει στο “Stardust” με διεσπαρμένες μελωδίες και εκρηκτικά riffs όπως και solos. Ένα ταχύτατο κομμάτι με πολλές αλλαγές στο riffing όπως και στο drumming που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τον Hoglan. Το άλμπουμ εξελίσσεται με τέτοιο τρόπο που κάθε σύνθεση την ακούς δυο και τρεις φορές. Υπάρχει πολύ υλικό εδώ μέσα για να κατανοήσεις.
“The sun eater” και ομώνυμο κλείνουν τον δίσκο με επιτυχία
Το “The sun eater” “καλπάζει” με περίσσια ακρότητα και η Death Metal παράδοση της Tampa πρωταγωνιστεί. Εδώ δεν έχει πολλές μελωδίες, έχει βάναυσα riffs και κοπάνημα από το rhythm section, όπως και solos της Slayer σχολής. Για μένα από τις καλύτερες συνθέσεις του “A sonication” ξεκάθαρα. Πίσω στις γνωστές μελωδίες του δίσκου με το ομώνυμο κομμάτι, μελωδικά solos και riffs κάνουν πάλι την εμφάνιση τους. Μιλάμε για ένα επικό κλείσιμο του δίσκου με όμορφες μελωδίες από Σουηδία μεριά.
Το “A sonication” είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ
Το έβδομο άλμπουμ των Obscura συνεχίζει την παράδοση των εξαιρετικών δουλειών που μας έχουν συνηθίσει οι Γερμανοί. Δεν έχω κάποιο παράπονο σχετικά με την μουσική που μας προσφέρουν η οποία έχει μπολιαστεί με περισσότερες μελωδίες. Οι Obscura είναι μια σπουδαία μπάντα και σίγουρα γνωρίζουν τι πράττουν. Το “A sonication” αξίζει τον οβολό σας και με το παραπάνω. Παρακάτω σας παραθέτουμε μια περιοδεία που δεν πρέπει να χάσει κανείς που ακούει Death Metal αν περάσει από την Ευρώπη. Εγώ θα το πω ξανά: Μα τι δυναμίτης το “The sun eater”!
