Oι Los Intrusos μας χτύπησαν νεύρο. Από αυτά που μουδιάζουν τον εγκέφαλο. Με μεξικάνικο ταμπεραμέντο έιναι μια μπάντα που πιάνει το 0-100 σε dt και μένει στην τελική από την αρχή μέχρι το τέλος.
Αλλά επειδή το site δεν αφορά αυτοκίνητα αλλά τέχνη, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι Los Intrusos μας έρχονται με πολύ φόρα από την Ixtapaluca του Μεξικού. Αν δεν ξέρεις που είναι αυτό δεν πειράζει, κανείς δεν είναι τέλειος. Είναι όμως και μια αφορμή για να μαθεις και να μη μεινεις για όλη σου τη ζωή ζλάπι.
Ας ξεκινήσουμε από το εξώφυλλο και το format του βινυλίου που έχουν το δικό τους ενδιαφέρον. Έχουμε την αισθητική του λίγο ζόμπι λίγο έλιωσε η φάτσα μου από τα καταπιώματα που μου αρέσει. Άλλωστε το Delirium είναι γεμάτο μπυρόνια, που είναι και το κατάλληλο υγρό για την ακρόαση του album. Αν είστε όπως εγώ και δεν πίνετε σαπουνάδες, βάλτε μια τεκίλα για να μπείτε στο κλίμα. Αν δεν σας έπεισε το artwork του εξώφυλλου – οπισθόφυλλου του album, θα σας πείσει το κατακίτρινο χρώμα του βινυλίου.
Mουσικά οι Los Intrusos δεν αφήνουν αμφιβολίες.
Πατάνε αποκλειστικά και μόνο στην αναβίωση των 80’s της garage punk σκηνής . Και αυτό στα όριά της. Τα fuzz στις κιθάρες είναι οριακά. Το βάθος τρέμολο στη φωνή είναι οριακό. Τo βάθος είναι οριακό. Οι ταχύτητες στα μπασοτύμπανα είναι οριακές. Το vibrato στο όργανο είναι οριακό. Και εκεί που νομίζεις πως το πράμα είναι έτοιμο να ξεφύγει, απλά ακούς τα πάντα στα τέρματα. Όχι από εντάσεις που έτσι κι αλλιώς είναι ψηλά και καλά κάνουν. Αλλά οι χροιές.
Δεν ξέρω αν την κατάσταση τη σώζει το όργανο που είναι χαλί παντού. Σίγουρα χωρίς αυτό με τις 2 κιθάρες θα είχαμε κάτι πολύ τραχύ. Με όλο αυτό θέλω να πω πως οι Los Intrusos πατάνε πιο πολύ στο punk παρά στο garage αλλά το αποτέλσμα είναι κάτι με πολύ γκάζι και πολλά οκτάνια. Ίσως “ροκίζουν” πιο πολύ από ότι “ροκενρολίζουν”. Αλλά αυτό για τις κιθάρες και μόνο σε κάποια σημεία.
Και αυτό το δηλώνουν από την αρχή με το Ιntro να ξεκινάει με feedback και παραμόρφωση. Βέβαια έχει και φοβερές στιγμές όπως το ομώνυμο του δίσκου Delirium Tremens που πολλές μπάντες από τα 80’ς θα το ήθελαν στην φαρέτρα τους.Να ακούστε και σεις:
To Solo Quiero Bailar Rockanrol έχει τις κλασικές ακολουθίες ακόρντων , κλασική συνταγή που δεν χάνει το όργανο να απαντάει στην φωνή. Τελικά τώρα που το ξανακούω ολάκερο, αν οι κιθάρες είχαν μια πιο σωστή παραμόρφωση θα μιλούσα διαφορετικά και σίγουρα πιο διθυραμβικά.
Μην παρεξηγηθώ, το album τσακίζει κόκκαλα έτσι κι αλλιώς. Απλά Τα πενταλάκια που χρησιμοποιούν οι Los Intrusos με έβαλαν σε σκέψεις. Είναι λίγο πιιο σύγχρονα για τα γούστα μου. Από την άλλη καλά κάνουν και σπρώχνουν τον ήχο, μια που είμαστε στο 2025 και θέλουν να έχουν μια φρεσκάδα.
Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με αυτό που λέμε νοτιοαμεριάνικο garage punk, με το Εl Intruso. Ξαναέχουμε κλασικό rock n roll ίσως όπως θα το έπαιζαν οι Los Saicos σήμερα. Άλλωστε το νοτιοαμερικάνικο τεμπαραμέντο είναι διάχυτο και είναι και το στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει από τις σημερινές κυκλοφορίες.
Στο Αtrocidad η μπάντα ξεφεύγει και παρότι έχουμε το ωραίο riff, τα πράγματα πάνε εντελώς στο punk. Αυτό είναι κακό; Ίσως με την επόμενη κυκλοφορία θα έχουμε πιο σφαιρική άποψη. Το ίδιο ισχύει και για το Kacivin που ακολουθεί αλλά έρχεται το όργανο να σε βάλει σε modd να μην σου μείνει αυχένας. Punk and disorderly σε rock n roll ρυθμούς.
Aν πατήσατε το video να παίξει, το Nocturna είναι επίσης από τις πιο καλές στιγμές του δίσκου για τα δικά μου αυτιά. Είναι από τα κομμάτια που θα χτυπιόμασταν άνετα οπαδικά σε κάτι υπόγεια αν το ακούγαμε 35 χρόνια πριν.
Το Νο Hay Piedad που κλείνει το album είναι από αυτά τα garage psych σκοτεινά κομμάτια που μόνο από νότιο αμερική τα ακούς. Έχει κάτι το νερό εκεί κάτω προφανώς. Ενώ είναι σκοτεινό είναι καραγκαζωμένο. Another huge winner here.
Αξίζει να το προπαραγγείλεις από τη Sunnyboy66 Records που έχει κάνει σύμπραξη με άλλες εταιρείες για αυτή την κυκλοφορία; ΣΙΓΟΥΡΑ και κάντε το γρήγορα, 300 κόπιες όλες κι όλες, θα φυγουν στα γοργά. Και αυτό γιατί από θέμα attitude στο παίξιμο oi Los Intrusos σε αυτό το album είναι εκεί που πρέπει. Μπορεί σε κανα δυο σημεία να ξεφεύγουν ολίγον τι , αλλά αυτό θα ξενίσει τους αλκοολικούς του είδους (παρών!) και μόνο. Αν έχετε ακούσει και λίγο άλλα πράγματα, το album θα σας κάνει να την ιδρώσετε τη φανέλα μια χαρά.
Είναι ένας δίσκος party time; Επίσης ΣΙΓΟΥΡΑ. Καλοπαιγμένο και σφιχτό, drummer που αγαπάει τόσο το ταμπούτο του έχει την ψήφο μου δαγκωτή και σε πολλά σημεία είναι και αυτός που δεν αφήνει την μπάντα να ξεφύγει εντελώς παίζοντας ρυθμικό γρήγορο rock n roll με ριπές πολυβόλου στο snare.
Επίσης έτσι εκφράζονται οι Los Intrusos και πολύ καλά κάνουνε. Γιατί αν το πάρουμε από την punk μεριά του πράγματος, δεν υπάρχουν κανόνες και επίσης, κάνω αυτό που θέλω με αυτά που διαθέτω . Και αν κρινόμαστε από το αποτέλεσμα, αυτό όχι μόνο δεν είναι κακό, αλλά έχει και μια φρεσκάδα αν θέλεις που σε κάνει να κολλάς. Ας το ξανακούσω άλλη μια λοιπόν να ξεβουλώσουν τα αυτιά μου και να μπουν τα κουνάβια στις τρύπες τους!
