Η Livania (κατά κόσμον Θεοδώρα Λιβανία Κατσίβελου), είναι μια 23χρονη αυτοδίδακτη και diy μουσικός και καλλιτέχνης από την Κομοτηνή. Με την κιθάρα, το αρμόνιο και τον υπολογιστή της έφτιαξε στο δωμάτιο της ένα άλμπουμ/ αποχαιρετισμό προς τον παλιό αθώο και όμορφο εαυτό της, εξιστορώντας τη ζωή της και τα βιώματα της μέσω ωμού και ακατέργαστου αλλά ονειρικού και νοσταλγικού dream folk/ dream-pop ήχου.
H Livania είναι επηρεασμένη από καλλιτέχνες και μπάντες
όπως Mazzy Star, Phoebe Bridgers και Ruby Haunt, προσπαθεί να μοιραστεί με τον ακροατή τα συναισθήματα της. Ένα άλμπουμ αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που αποτέλεσαν ή αποτελούν αποδιοπομπαίοι τράγοι και μαύρα πρόβατα στην κοινωνία και στις πλευρές της, η Λιβανία μας δείχνει ότι είναι εντάξει να είναι κανείς ευάλωτος.
EΜείς που είχαμε την τιμή να το ακούσουμε, μπορούμε να σας πούμε τα εξής: Πρόκειται για μια κατάθεση μιας πολύ ευαίσθητης ψυχής. Το καλό είναι ότι ανακαλύπτει τη μουσική μαζί μας. Και αυτό είναι από μόνο του όμορφο. Τα τραγούδια είναι γυμνά από φιοριτούρες και εφέ. Μια φωνή και κυρίως μια κιθάρα, ή ένα πλήκτρο. Φτιαγμένο όλο το album στο δωμάτιο τής. Όμως τολμάει να φύγει από το safe space της και μοιράζεται μαζί μας το πόνημά της.
https://www.facebook.com/61560266520503/videos/1400122431413364
Χορταστικό καθώς αποτελείται από 18 τραγούδια που δεν κουράζουν όμως καθώς τα περισσότερα είναι μικρής διάρκειας. Μην κάνετε το λάθος να νομίζετε πως είναι ακατέργαστες ιδέες. Για αυτό που λέμε “φτασμένος” μουσικός μπορεί να πει κανείς πως αυτά είναι προσχέδια κομματιών. Όμως μην ξεχνάτε πως η ουσία στα τραγούδια και η ομορφιά τους φαίνεται πραγματικά αν στέκονται έτσι, γυμνά. Θα μου πεις βοηθάει και το είδος. Η μελαγχολική pop προσφέρεται για αυτό, αλλά μην ξεχνάτε και το άλλο άκρο, όπως πχ oi Belle & Sebastian που πρόσφεραν στο είδος πλούσιες ενορχηστρώσεις και μας θύμισαν τι ωραία που είναι να ακούς μινόρε τα απογεύματα.
‘Όμως εδώ έχουμε αυτό που λέμε εγώ σου δίνω την αλήθεια μου. Δεν είστε υποχρεωμένοι να σας αρέσει, αλλά η μουσική μου είναι αυτή. Άλλωστε αυτό δεν κάνουν όλοι οι καλλιτέχνες;
https://www.facebook.com/61560266520503/videos/2199809210433298
Από στιχουργική πλευρά έχουμε μια μελαγχολία τόσο στον αγγλικό όσο και στον ελληνικό στίχο. Ίσως λίγο πιο βαριά από όσο μπορώ να αντέξω. Ίσως γιατί τα 6 λεπτά μου φάνηκαν πολλά. Ίσως γιατί δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου να πέφτω τόσο πολύ. Ίσως γιατί αυτά που κουβαλάω στο κεφάλι μυ με κάνουν να θέλω να ακούσω κάτι πιο “ανεβαστικό”.
‘Όμως, η Livania καταφέρνει να σε ηρεμήσει. Και να σου πει αυτό που θέλει και να την ακολουθήσεις από το πρώτο ακόρντο του sprained ankle Μέχρι το τελευταίο του I am okay now. Κλείνει και με μια νότα αισιοδοξίας το album. H αλήθεια είναι ότι εύκολα σε ρίχνει στα πατώματα. Όμως αυτό λέει και κάτι για τη μουσική. Δεν είναι απλή διασκέδαση, αλλά προκαλεί συναίσθημα . Αυτό φανερώνει τη δύναμη των κομματιών της.
Γιατί δεν είναι όλα feel good σε αυτή τη ζωή. Άλλωστε την έχουμε κάνει δύσκολη, τόσο από μόνοι μας όσο και το περιβάλλον μας πια. Και εδώ έρχονται τα τραγουδάκια της Livania να σου πουν πως είναι OK να είσαι ευαίσθητος. Να είσαι διαφορετικός. Να είσαι ο εαυτός σου ακόμα και αν δεν αρέσεις στους άλλους.
Σίγουρα δεν πρόκειται για εύκολο ή εύπεπτο άκουσμα. Και ενδεχομένως να πρέπει να του δώσεις και μια δεύτερη και τρίτη ευκαιρία στο άκουσμα. Έχει όμως μια μελαγχολική ομορφιά που αποπνέεται από τη φωνή της Livania από την Κομοτηνή. Και μια ομορφιά ενός ανθρώπου που ανακαλύπτοντας τη μουσική, εξωτερικεύει και τον εαυτό του.
Σε πλαίσια one on one εξομολόγησης λοιπόν το album. Πιο άμεσο στα πλαίσια επικοινωνίας με τον ακροατή μάλλον δεν γίνεται. Διαπιστώστε το και εσείς εδώ!
