Θεματολογικά το album των Hypnotic Nausea εξερευνά τις ανησυχητικές συνέπειες της τεχνολογίας στην κοινωνία, την ατομική ταυτότητα και την ανθρώπινη σύνδεση. Tοποθετημένο σε μια δυστοπία κοντινού μέλλοντος, το άλμπουμ αναδεικνύει τις συνέπειες της υπερβολικής εξάρτησης από την τεχνητή νοημοσύνη, την ψηφιακή επικοινωνία και την εξάλειψη της αυθεντικής ανθρώπινης εμπειρίας.
Μέσα από έναν συνδυασμό παραμορφωμένων μεταδόσεων, ειδησεογραφικών αναφορών και δημόσιων ανακοινώσεων αποκαλύπτει έναν κόσμο όπου η τεχνολογία και τα συστήματα που σχεδιάστηκαν για να βελτιώσουν τη ζωή, έχουν οδηγήσει στην αποσύνδεση του ατόμου από την ίδια του την φύση.
Αυτά διατείνονται οι Hypnotic Nausea για τη μουσική τους.
Και επειδή τα λέει η ίδια η μπάντα, έχει σημασία να τα πούμε πρώτα από όλα. Γιατί όπως και να το κάνουμε, στο μυαλό των δημιουργών υπάρχουν αυτοί και μόνο αυτοί και η γνώμη τους μετράει. Τουλάχιστον για να πάρουμε μια ιδέα από τo ύφος της μουσικής.
Εγώ έχω να πω για τους Hypnotic Nausea πως το Age Of Nothing είναι ένα πανέξυπνο album για να ξεκινήσω την κριτική. Ξεκινάει με το shoegaze σχεδόν Sunrise και νομίζεις πως παίρνεις μια γεύση από τι θα ακολουθήσει. Αλλά το Sunrise είναι μόνο η εισαγωγή στο δυστοπικό μουσικό ταξίδι της μπάντας. Στο Damaged Sattelites και στο Mechanism το πάμε σχεδόν στο metal ή και εντελώς αν θέλετε.
Ευκολα καταλαβαίνει κανείς από την αρχή λοιπόν πως η μπάντα έχει τη διάθεση να πειραματιστεί και να ρισκάρει μεταπηδώντας από το ένα είδος στο άλλο. Στο δε Mechanism μέχρι και growling έχουμε. Και εκεί που νομίζεις πως το κομμάτι τελειώνει, έχουμε μια “ανακοίνωση” ραδιοφωνικού τύπου και το κομμάτι σε πάει αλλού. Οι κιθάρες παραμένουν heavy αλλά το τοπίο είναι πιο σκοτεινό.
Οι Hypnotic Nausea συνεχίζουν με το ομώνυμο Age Of Nothing που αλλάζει τη διάθεση και τους ρυθμούς. Έχουμε μια πιο υποβλητική μελωδία, μελωδικές κιθάρες, φωνητικά και πιο indie χαρακτήρα. Για τα δικά μου αυτιά, έχουμε μια πολύ καλή στιγμή και ξεδίπλωμα ταλέντου που δείχνει δυο πραγματάκια. Πρώτον, το ότι η μπάντα έχει πολλές επιρροές, και δεύτερον, εκφράζεται ελευθερα. Γιατί πολλάκις έχουμε δει μπάντες να υπηρετούν ένα είδος. Χωρίς βέβαια αυτό να είναι κακό , αλλά όπως και να το κάνουμε όταν ακούς πληθώρα ήχων σε ένα album , γεμίζουν τα μέσα σου.
Το αυτό είναι και ένα δείγμα απόλυτης ελευθερίας έκφρασης. Που είναι και ο τίτλος του επόμενου κομματιού. Πιο πειραματικό, με synths και σε ύφος post punk . Μικρής διάρκειας, μόλις 1.35. Αλλά δεν έχει αυτό σημασία. Σημασία έχει πως η μπάντα εδώ έχει αλλάξει ξανά έκφραση. Βέβαια η δυστοπία είναι μάλλον η κοινή αναφορά σε όλο το δίσκο.
Στο Underground Resistance οι Hypnotic Nausea ξαναγυρνάνε σε metal μονοπάτια με ολίγον stoner riff θα πω εγώ αλλά δουλεύει και εδώ μια χαρά το κομμάτι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά θα μπορούσε άνετα να είναι soundtrack σε μια ταινία με δυστοπικό μέλλον. Στο θέμα της τεχνολογίας που λέει η μπάντα επίσης έχουν δίκιο, γιατί το πράμα παιδιά μας έχει καβαλήσει και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Εδώ δεν έχουμε τραγούδι, μόνο τις ανακοινώσεις ραδιοφωνικού τύπου που είναι άλλη μια υπογραφή στο δίσκο. Ίσως εδώ η διάρκεια είναι πιο μεγάλη από όσο θα ήθελα, αλλά εγώ είμαι συνηθισμένος στις μικρές διάρκειες. Είπαμε γούστα είναι αυτά. Θα μπορούσε να ήταν 2 κομμάτια.
Στο Reality Error πάμε σε σχεδόν ψυχεδελικά μονοπάτια στην εισαγωγή. Η μουσική αποτελεί υπόκρουση για το μήνυμα που θέλουν να μας περάσουν. Μετά έχουμε stoner υφάκι και δουλεμένες διφωνίες που ντύνουn το κομμάτι πανέμορφα κάνοντάς το να ξεχωρίζει.
Στο Fragments Of Freedom έχουμε την μπάντα να μας λέει μουσικά πάλι το μήνυμά της με ένα επαναλαμβανόμενο hypnotic riff μέχρι τη μέση του κομματιού και εκεί αλλάζει η διάθεση ο ρυθμός και η ενέργεια που δίνουν. Ειδικά εδώ, έχουμε πολλά σημεία διαφορετικά στο κομμάτι και πολύ σκέψη. Δηλαδή το κομμάτι φαίνεται πως είναι δουλεμένο πολύ . Αλλαγές σε ακόρντα, riffs, ρυθμούς που τραβάνε το αυτί.
Oι Hypnotic Nausea κλείνουν το Age Of Nothing με το Sunset. Me υποβλητικά τύμπανα , μπασογραμμή που δένει και μια κιθάρα καθαρή με delay και reverb που σε πάει αλλού. Αλλά θα μπορούσε να είναι μια μέρα με την μπάντα το άκουσμα του δίσκου από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου. Να ακούσεις τη μουσική τους και να κάνεις τη μέρα σου να μετράει.
Γενικά κάποιος θα μπορούσε να πει διαβάζοντας πως ίσως πρόκειτα για μια μπάντα που ίσως ακόμα ψάχνει την ταυτότητά της και τον τρόπο έκφρασης. Αν αυτή είναι η περίπτωση, θα πω πως το κάνει με πολύ ωραίο τρόπο έγω. Αν και στα δικά μου αυτιά οι Hypnotic Nausea είναι μια παρέα που εκφράζεται ελεύθερα , έξω από φόρμες, καθαρά και μόνο όπως της βγαίνει και όπως της αρέσει. Προοδευτικούς θα τους πω εγώ. Και μπράβο τους.
