Elina’s cassette: Μια νύχτα Πολυτεχνείου, μια ημέρα με την Μαρία Παπαγεωργίου

4 months ago Elina Papachristoforou Elina's cassette, Η γνώμη μας 0

Elina’s cassette: Μια νύχτα του Πολυτεχνείου, μια ημέρα με την Μαρία Παπαγεωργίου

Η στήλη Elina’s cassette ξαναχτυπά, για να συγκινήσει και να φέρει δάκρυα στα μάτια. Και όλα αυτά με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Μια ακουστική γνωριμία με την Μαρία Παπαγεωργίου, που μπορεί να εξιστορήσει αναμνήσεις ενόψει Πολυτεχνείου.

16 Νοέμβρη του 2022. Παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου. Μιας ημέρας που στο σπίτι την τιμούσαμε με τη γιορτή στο σχολείο το πρωί και το δικό μου και της μαμάς, με τις ιστορίες από τα Εξάρχεια και τα στρώματα στα παραθυρόφυλλα, τη γιαγιά που φρόντιζε τους τραυματίες. Ο Γιώργος έφηβος τότε βρέθηκε να κοιμάται κυνηγημένος όπως μου είχε διηγηθεί δίπλα στο φίλο του τον Μανώλη.

Ξύπνησα λίγο αδιάθετη σήμερα, σκεφτόμουν την αυριανή πορεία. Την κατάσταση εδώ που ζούμε τελευταία, την πατριαρχία, τις γυναίκες στο Ιραν κι ένα σωρό ακόμα πράγματα. Είχα και 2 δυσάρεστα μαντάτα από συνοδοιπόρους στο δύσκολο δρόμο να ζεις με ένα χρόνιο νόσημα.

Δεν ήθελα να ακούσω μουσική. Έβαλα να δω τις παραστάσεις της αγαπημένης μου πρώτης δασκάλας χορού για να γαληνεψω την ψυχή μου, στη γνωστή εφαρμογή. Και ξαφνικά μια ανακάλυψη… Νέα για εμένα…

Μια βελούδινη, αλτο απαγγέλει Μαζί… ποτέ… ξανά….

«Ποιος να σκεφτεί
Πως όλα γίνονται για μας
Ποιος να σκεφτεί
Ποιος
Αν υπήρχε άλλος δρόμος θα τον παίρναμε κι οι δυο
Αν υπήρχε άλλη λύση θα ‘χαμε κι οι δυο ζωή κανονική…»

Και ένα ρολοι χτυπάει ρυθμικά στα 2 τέταρτα. Ανεπιτήδευτη, αισθαντική χωρίς ίχνος επίδειξης με ταξιδιάρικη διάθεση, να μιλήσει στην καρδιά σου, να σου απελευθερώσει το κλάμα.
Το όνομα αυτής Μαρία Παπαγεωργίου. Έψαξα για αυτή την δημιουργώ μου κίνησε την επιθυμία να ανακαλύψω ποια είναι.

Το όνομα του δίσκου «Ο τελευταίος αναλογικός έρωτας».
Απαγγελίες, μουσική, φυσαρμόνικες, απαλές μελωδίες,post rock κιθάρες, νοσταλγική δόνηση, ελληνικός στίχος. Συμπαθώ πολύ όσο μεγαλώνω την Ελληνική στιχουργική ενώ πιο μικρή δεν την ήθελα….

«Χωρίζαμε για λίγο γιατί πως θα ανταμώναμε ξανα?»

Από την επίσημη σελίδα της Μαρίας Παπαγεωργίου https://mariapapageorgiou.com/
Μπορείτε να γνωρίσετε την καλλιτέχνη, ερμηνέυτρια, μουσική παραγωγό και δασκάλα φωνητικής. Έχει κυκλοφορήσει 4 προσωπικούς δίσκους και μέσα στην πανδημία επίσης κυκλοφόρησε τον δίσκο ΕΣΟΡΙΑ.

Θα δείτε ότι όταν ξεκινήσετε να ακούτε το πρώτο κομμάτι θα θέλετε να τα ακούσετε όλα μονομιάς.

Δεν μπορώ ακόμα να περιγράψω πως ακριβώς νιώθω, με άγγιξε πολύ η μουσική της…
Μια τέτοια μέρα τόσο φορτισμένη συναισθηματικά από τις αναμνήσεις αλλά και το σήμερα.
Που είναι πια δύσκολο πολύ… και πολύ λίγοι οι άνθρωποι που θα σε καταλάβουν, θα σε νιώσουν αληθινά.

«Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος» και πάνε πια τόσα χρόνια που λείπετε αγαπημένοι μου, θα περάσω από το σπίτι και το Πολυτεχνείο τη νύχτα ή αύριο. Βλέπεις δεν έχετε πια μνήμα να το πλύνω με τα δάκρυα μου και να γείρω πάνω του να αφήσω τους λυγμούς μου. Πάω έξω από τις πλέον πολυκατοικίες που έχουν πωληθεί στην Ανδρέου Μεταξά και κάνω προσευχές να είναι αναπαυμένες οι ψυχές σας. Εκεί μπροστά στα graffitι και στα λερωμένα πεζοδρόμια αποτίνω φόρο τιμής και νιώθω ευγνωμοσύνη που αγαπώ τη μουσική όπως με μάθατε.

Ενδόμυχα σας περιμένω προς το παρών στα όνειρα μου ή ένα σας σημάδι.

Όπως και στο τραγούδι που άκουσα το πρωί…

« Και είπαμε να εφεύρουμε την δική μας γραφή
Να μην την ξέρει άλλος
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι
Κοντά σ’ ένα ποτάμι
Πάντα ένα ποτάμι
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο
Θυμάσαι
Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας
Ένας και πολλοί μαζί
Χωρίζαμε για λίγο γιατί αλλιώς

Πως θ’ ανταμώναμε ξανά

Όμως μια φορά άργησες
Κι ήρθε ένας χειμώνας
Που κράτησε όσο πέντε
Κι όταν τέλειωσε
Ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς
Και μου έγραψες
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος
Μπορεί
Όμως τα ωραιότερα ταξίδια μας
Δεν τα ταξιδέψαμε ακόμα
Σε περιμένω
Θα μετρήσω ως το δέκα»