Οι Deafheaven κυκλοφόρησαν άλμπουμ και δεν είμαστε καλά γιατί πολύ απλά μας έστειλε αδιάβαστους. Ναι, ξεκινάω έτσι το κείμενο μου γιατί πολύ απλά δεν ξέρω τι είναι αυτό που με χτύπησε έτσι. Θυμάμαι το 2011, όταν άκουσα το ντεμπούτο τους που είχα μείνει με το σαγόνι κάτω όπως και με το “New Bermuda”. Μιλάμε για μια θαυμάσια μπάντα που έχει τα πάντα μέσα. Black Metal με συνδυασμό shoegaze και τα “μυαλά στο μπλέντερ” που λένε. Έχουμε νέο άλμπουμ λοιπον και απλά “σπέρνει”. Το πρώτο άκουσμα μας έφερε στο νου τα δυο πρώτα άλμπουμ. Χαρά μεγάλη λοιπόν.
Το “Lonely people with power” των Deafheaven είναι αυτό που αναμέναμε
Με το πρώτο άκουσμα του “Doberman” ξέρουμε ότι πάμε προς τα πίσώ, όπως και σε αυτό του “Magnolia”. Τα ουρλιαχτά του Clarke σου διαλύουν την ψυχή και τo αδυσόπυτο blast beat σε καταρρακώνει. Οι κιθάρες είναι μελωδικές όσο πρέπει, δηλαδή στο ελάχιστο και έτσι πρέπει να είναι. Οι δυο πρώτες συνθέσεις σε βάζουν κατευθείαν στον κόσμο του “Lonely people with power”. Εν τω μεταξύ, στο “Magnolia” έχουμε τρελά progressive περάσματα στην αρχή, πρωτού μπει στον βασικό ρυθμό και χτίσει τον “κορμό” της σύνθεσης η μπάντα. Η παραγωγή στα Eastwest studios, όπως και στο προηγούμενο τους άλμπουμ, είναι από τις καλύτερες στο είδος. Καθαρος ήχος και με την απαραίτητη “βρωμιά”.
Τα post rock περάσματα του “Infinite granite” δεν έχουν εγκαταλειφθεί, τα έχουμε και εδώ και μάλιστα στο υπέροχο “The garden route”. Ο τρόπος που ξεκινάει αλλά και η συνέχεια του είναι τρομερά ενδιαφέρουσα. Εδώ καταλαβαίνεις ότι το “Lonely people with power” έχει να δώσει πολλά ακόμα και είναι κάτι παραπάνω από αυτό που νομίζεις. Η μπάντα παίζει μεγάλη μπάλα λέμε. Ίσως το “The garden route” να είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, ή μήπως και όχι? Έχει “ψωμί” ακόμα το άλμπουμ.
Το “Lonely people with power” σε παρασέρνει μέσα στον κόσμο των Deafheaven
Ο κόσμος των Deafheaven είναι το “Lonely people with power” ξεκάθαρα, έχει όλα τα στοιχεία που τους έκαναν μεγάλη μπάντα και να έχουν κερδίσει τον σεβασμό όλων. Δηλαδή κομμάτια όπως το “Heathen” με τα “καθαρά” φωνητικά να κάνουν την εμφάνιση τους ξαφνικά, απλά σε πιάνουν απροετοίμαστο. Οι εναλλαγές των Brutal με τα “καθαρά” φωνητικά είναι όλα τα λεφτά. Ταχύτητα και λιγοστή μελωδία και φωνητικά που απλά σε παραλύουν. Τρομερή σύνθεση.
Το “Amethyst” είναι ένα “κόσμημα” μέσα στο νέο άλμπουμ των Deafheaven. Υπάρχουν τοσο τα γαληνία περάσματα όσο και τα ακραία ξεσπάσματα, η δύναμη που εμπεριέχεται σε αυτή την σύνθεση είναι κάτι το απίστευτο. Τα φωνητικά του Clarke ίσως από τα καλύτερα που έχει κάνει, γεμάτα συναίσθημα δηλαδή απόγνωση και οργή. Το ξέσπασμα μόλις περνάνε τα τέσσερα λεπτά είναι το κάτι άλλο.
Ρίσκο επαίρναν πάντα οι Deafheaven για αυτό είναι και μεγάλη μπάντα και για αυτό το “Sunbather” είναι ένα ένα κολοσσιαίο άλμπουμ, τελεία και παύλα. Στο “Incidental II” έχουμε φάση ηλεκτρονικής μουσικής με την συμμετοχή της Jae Matthews των Boy Harsher. Ενα πολύ ευχάριστο διάλλειμα ανάμεσα στην ακρότητα του άλμπουμ. Η μπάντα είναι τελείως out of the comfort zone σε αυτή την σύνθεση και στο τέλος η παράνοια βαράει “κόκκινο”. Πανέξυπνη κίνηση για την ροή του άλμπουμ.
Το άλμπουμ απλά σε καθηλώνει και δεν σε αφήνει να σηκωθείς
Το “Revelator” είναι από τα κομμάτια που στις συναυλίες θα πέφτει τέτοιο moshing που τα circle pits δεν θα έχουν τελειωμό. Ανελέητο blast beat με λυσσαλέα riffs να δίνουν την τέλεια παράσταση για τον ακροατή. Χαμός στο ίσωμα λέμε! Μια μπάντα που ίσως τους πλησιάζει σε αυτό που κάνουν, είναι οι Gaerea και αυτό με επιφύλαξη.
Ο Tracy στο drumming απλά δίνει σεμινάρια τεχνικού performance. Ο τύπος είναι με διαφορά από τους καλύτερους στο είδος. Αυτά που κάνει στα “Magnolia”, “Doberman” και “Revelator” είναι από άλλη διάσταση. Το “Body behavior” είναι από τα πιο περίεργα κομμάτια του δισκού λόγω των “παιχνιδιάρικων” ρυθμών που διαθέτει. Βεβαία τα γρήγορα σημεία δεν λείπουν καθόλου, ίσα ίσα μάλιστα. Στο “Incidental III” έχουμε την συμμετοχή του Indie rock καλλιτέχνη Paul Banks, έτσι για ένα ήρεμο break. Το “Winona” είναι απλά από τα πιο ξεχωριστά κομμάτια του άλμπουμ και έχει γίνει και clip, φάση short film και έτσι.
Είναι ένα συνταρακτικό κομμάτι με εκπληκτική και καθηλωτική ατμόσφαιρα που θα σας φέρει και λίγο στο μυαλό τους παλιούς Alcest. Η γοητεία του shoegaze Black Metal στο μεγαλείο της, αυτή η αποπνικτική ομορφιά της αβύσσου που σε στέλνουν οι Deafheaven, βρίσκεται εδώ. Οι Αμερικάνοι μέχρι τώρα με το νέο τους άλμπουμ με έχουν βάλει σε μια πολύ δύσκολη θέση. Να τους βάλω στην πρώτη τριπλέτα του Top10 μου ή όχι? Η αλήθεια είναι ότι με το “Winona”, σίγουρα θα είναι στα υποψήφια για την πρώτη θέση.
Ένα άλμπουμ που δεν θες να τελειώσει λόγω του εκπληκτικού diversity του
Οι Deafheaven έχουν ως τελευταία σύνθεση το “The marvelous orange tree”. Εδώ λοιπόν πάμε στα μονοπάτια που χάραξε το “The garden route”. Μια σύνθεση που ουσιαστικά δίνει ένα τέλος σε ένα δίσκο που θα ακούω για πολύ καιρό ακόμα. Βασικά μέχρι να έρθει ο διάδοχος του.
Εν κατακλείδι…
Είναι πανέμορφο το συναίσθημα της αναμονής ενός νέου άλμπουμ, ενός διάδοχου μιας δουλειάς που με το πρώτο άκουσμα αναφώνησες “Εδώ είμαστε!”. Αυτό είναι το “Lonely people with power” ένα άλμπουμ που θα το ακούει ο ακροατής μέχρι να έρθει ο διάδοχος αυτού. Το νεο άλμπουμ των Deafheaven θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για άλμπουμ της χρονιάς για τον γράφων.
