Εντάξει, οι Firewind έφτασαν στο δέκατο άλμπουμ τους αισίως. Έχω ένα ιδιαίτερο “δέσιμο” με αυτή την μπάντα και δηλώνω λάτρης όλων των περιόδων της. Εντάξει, μεγαλύτερη αδυναμία τρέφω την εποχή που βρισκόταν στις τάξεις τους ο Apollo Papathanasio. “Allegiance”, “Premonition”, “Days of defiance” και “Few against many” τα θεωρώ “διαμαντάκια” στο χώρο του Heavy/Power metal. Βέβαια και τα τρία πρώτα άλμπουμ της μπάντας τα ακούω απολαμβάνοντας τα, είναι φοβερής ποιότητας δουλειές.
Όπως επίσης και το “Immortals” μου άρεσε πολύ με τον τρομερό Henning Basse στα φωνητικά. Μετά η μπάντα προσέλαβε τον Herbie Langhans στη θέση του τραγουδιστή. Ο Herbie είναι ένας performer που μπορεί να ερμηνεύσει τα πάντα γύρω από τον κλασσικό heavy και power metal χώρο. Η προϋπηρεσία του σε Sinbreed, Seventh Avenue κτλ καταδεικνύει ότι δεν είναι διόλου τυχαία η επιλογή του και η εμφανής επιτυχία του. Ναι, το “Firewind” ήταν ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ και όπως φαίνεται και ο διάδοχος του είναι στα ίδια επίπεδα.
Το “Stand united” που κυκλοφορεί και αυτό από την AFM Records ξεκινάει από εκεί που τελείωσε το “Firewind”. Δεν έχει αλλάξει η σύνθεση του group και γενικά ούτε από την μουσική περιμένουμε τεράστιες αλλαγές. Πάντα σε μπάντες όπως οι Firewind που κινούνται στον μελωδικό heavy/power metal χώρο αναμένουμε μικρές αλλά σημαντικές αλλαγές. Με αυτό τον τρόπο δεν βαριέσαι ένα άλμπουμ ποτέ, μιας και είναι καλοπαιγμένο και “σερβιρισμένο” σωστά. Πέρασαν τα χρόνια, δέκα δουλειές αισίως, άρα από τους Firewind περιμένουμε το τελευταίο.
Το “Salvation day” είναι ότι πρέπει για να ξεκινήσει το άλμπουμ, κλασσικά firewind riffs από τον Gus G και όλοι οι υπόλοιποι να εξυψώνουν ένα ουσιαστικά heavy metal κομμάτι. Το “Stand united” μπαίνει με υψηλές ταχύτητες, επιθετικά φωνητικά και refrain που σου μένει στο μυαλό. Μελωδικά catchy riffs στο “Destiny is calling” με υπέροχο refrain και έναν Herbie σε μεγάλα κέφια. Τα solos που μπαίνουν όπου υπάρχει κάποιο κενό είναι όλα τα λεφτά. Στο “The power lies within” ξεκινάει ο Πέτρος με όμορφη μελωδία στο μπάσο σε ένα mid tempo κομμάτι που κινείται σε Hard Rock φόρμες με κάποιες AOR αναφορές στο refrain. Ο Gus G προσφέρει “διαστημικά” solos και σε αυτό το κομμάτι.
Το “Come undone” που ακολουθεί, είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου κομμάτια από το “Stand united”. Μου αρέσουν πολύ τα πλήκτρα στην αρχή και τα Heavy Metal riffs που ακολουθούν τόσο ταιριαστά. Ακόμα σιγοτραγουδάω το “κολλητικό” refrain. Η συνέχεια με το “Fallen angel” “κουμπώνει” υπέροχα, μιας και έχουμε “τιτάνια” riffs, ευρηματικά solos και όπως πάντα, to the point refrains. Σε αυτό τον δίσκο ο Herbie είναι μεγάλος “άσος”, τρομερά ορεξάτη και επαγγελματική απόδοση. Συνέχεια με το “Chains” στο οποίο έχουμε ένα AOR “άρωμα” το οποίο γουστάρω τρελά μέσα στο Power Metal όταν προστίθεται έξυπνα. Εδώ, αυτό συμβαίνει.
Το “Land of chaos” είναι ένα “καθαροαίμο” Heavy Metal κομμάτι, με σαρωτικά riffs και ωραία “κοψίματα” κατά την διάρκεια του. Για άλλη μια φορά τα solos και τα riffs του Gus G αποτελούν εγγύηση, όπως και το αριστοτεχνικό drumming του Jo Nunez. Θεωρώ ότι η διασκευή στο “Talking in your sleep” των The Romantics είναι πολύ επιτυχημένη. Η Hard Rock προσέγγιση της μπάντας το πάει σε άλλη φάση ένα ιστορικό κομμάτι. Αν και φανατικός της διασκευής του “Maniac”, αυτή την διασκευή την απόλαυσα σε μεγάλο βαθμό. Επίλογος για το “Stand united”, το “Days of grace”. Ταιριαστή επιλογή για το τέλος του άλμπουμ, μιας και ξεκινάει ήρεμα και στη συνέχεια ξεσπάει. Μελωδία που σου κολλάει στο μυαλό και ένας Herbie που δίνει ρεσιτάλ μαζί με τους υπόλοιπους. Πανέμορφη ημιμπαλάντα για ένα ιδανικό τέλος.
Το “Stand united” το άκουσα αρκετές φορές για να το καταλάβω, δεν ήθελα να το κρίνω γρήγορα. Δεν θα έλεγα ότι είναι ίδιο με το ομώνυμο προηγούμενο άλμπουμ τους, έχει πρόοδο όσο χρειάζεται. Είναι ένα άλμπουμ με ευρηματικότητα που στέκεται με περίσσια περηφάνια ανάμεσα στα υπόλοιπα άλμπουμ της καριέρας τους. Για μένα ένα από τα μεγαλύτερα κέρδη του “Stand united” είναι ο Herbie Langhans, έχει ενσωματωθεί πλήρως στην ομάδα. Το rhythm section για άλλη μια φορά σταθερό και άκρως αποδοτικό, όπως και ένας Gus G που δίνει τον καλύτερο του εαυτό. Το δέκατο άλμπουμ της ομαδάρας είναι από τα καλύτερα που κυκλοφορούν στο είδος.
