Βίλχελμ Ρίχαρντ Βάγκνερ (22 Μαΐου 1813 – 13 Φεβρουαρίου 1883) ήταν Γερμανός συνθέτης, θεατρικός σκηνοθέτης και μαέστρος, ο οποίος είναι κυρίως γνωστός για τις όπερες του. Η προσφορά του ανεκτίμητη στις περισσότερες τέχνες που ασχολήθηκε. Ιδιαίτερα βαρύ επίθετο το Wagner. Στο χώρο της μουσικής μας έχουμε έναν Wagner και εμείς, το όνομα του είναι Peter(ή Peavy όπως τον ξέρουν όλοι). Είναι ο ιδρυτής των Γερμανών Power Metallers, Rage. Μπορεί ο πρώτος να μας έδωσε πολυάριθμα κολοσσιαία έργα τέχνης, ο δεύτερος από την άλλη από το 1986 μας προσφέρει μόνο συγκινήσεις Power Metal μεγαλείου.
Προσωπικά αγαπάω πολύ αυτή την μπάντα και την ακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια. Μπορώ να μιλάω για ώρες για μια σειρά από συνταρακτικά άλμπουμ. Πως μπορείς να χαρακτηρίσεις το “Perfect man” που ουσιαστικά έβαλε μέσα στα πράγματα την μπάντα από το Herne της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Πως να μην νιώσεις συγκίνηση όταν ακόμα και τώρα ακούγονται συνέχεια τα “Secrets in a weird world” και “Trapped!”. Τι επίθετα να αναφέρεις για το σερί “κοσμημάτων” για το Power Metal όπως ήταν τα “The missing link”, “Black in mind”, “Lingua Mortis”, “End of all days”, “Thirteen” και “Ghosts”.
Story behind
Και μπορεί να αποχώρησαν τα αδέρφια Ευθυμιάδη, όμως ο Peavy “ψάρεψε” τον Victor Smolski από τους εκπληκτικούς Mind Odyssey και τον Mike Terrana και έβγαλε πολύ καλές δουλείες. Ποιος μπορεί να εκφράσει αρνητικά λόγια για τα “Welcome to the other side”, “Unity”, “Soundchaser” και “Speak of the dead”. Ο Smolski έκατσε μέχρι και το “21”, στο επόμενο άλμπουμ “The devil strikes again” αντικαταστάθηκε από τον Marcos Rodriguez. Με τον οποίο κυκλοφόρησε τρία αξιοπρεπή άλμπουμ, μέχρι που στην μπάντα ήρθε ο Jean Bormann και “έδεσε το γλυκό”. Εκπληκτικό άλμπουμ το “Ressurection day”. Ερχόμαστε στο δεύτερο άλμπουμ με τον γείτονα του Peavy, μιας και μας έρχεται από το Duisburg της Γερμανίας. Το “Afterlifelines” είναι εδώ και το αναφέρω από τώρα, είναι ένα άλμπουμ απύθμενης ποιότητας.
Ναι, ακούμε αψεγάδιαστης ποιότητας Power Metal από την παρέα του Peavy, μπορεί να έχουν περάσει τα χρόνια, όμως η συγκίνηση παραμένει η ίδια. Για αρχή να αναφέρουμε ότι έχουμε να κάνουμε μένα διπλό άλμπουμ. Το κάθε CD περιέχει από 11 και 10 συνθέσεις, μιλάμε για πλούσιο υλικό. Το πρώτο έργο ονομάζεται “Afterlife” , το δεύτερο “Lifelines” και το καθένα διαρκεί πάνω κάτω 40-45 λεπτά. Συνολικά έχουμε να κάνουμε με 90 λεπτά μουσικής.
Το “Afterlife” μετά από μια όμορφη εισαγωγή ξεσπάει με το “End of illusions” με τον Bob στα τύμπανα να “θερίζει” και τον Jean να μην αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Στο πρώτο single “Under a black crown” οι Rage παραδίδουν μαθήματα Power Metal και συνεχίζει η εκπληκτική κιθαριστική δουλειά του Bormann. Πανάξιο αναφοράς η παραγωγή που είναι ότι πρέπει για το άλμπουμ. Στο ίδιο μοτίβο και τα “Afterlife”, “Dead man’s eyes” και “Mortal”, Thrash/Power metal riffs “ξυράφια” και ένας Bob, “βομβαρδιστικό”. Τα φωνητικά του Peavy είναι κάτι παραπάνω από ποιοτικά και ταιριαστά φυσικά. Όσο κυλάει το άλμπουμ, διαπιστώνεις ότι είναι μια δουλειά που έχει μπει πολύς κόπος και μεράκι. Τρελά solo στο “Mortal” και ένα υπέροχο refrain, τι πανέμορφο mid tempo κομμάτι. Μελωδικά riffs στο “Toxic waves” και ακουστικές κιθάρες να προσδίδουν αρμονικότητα και λυρισμό στην όλη σύνθεση.
“Waterwar”
Έχουμε μια “καταιγίδα” από riffs, Power/speed metal Τευτονικό με όλη την σημασία της λέξεως. “Πόλεμος” σε όλη την διάρκεια του κομματιού με πανέμορφα solos. Κι όπως το βλέπω, μιας και πήραν φόρα στο στούντιο, στο ίδιο tempo και το “Justice will be mine”. Ο Jean Bormann κάνει ότι θέλει στο “Shadow world” και μας συνεπαίρνει με τα ποιοτικότατα solos και riffs. Το πρώτο μέρος του “Afterlife” τελειώνει με το “Life among the ruins” το οποίο και συνεχίζει από εκεί που τελείωσε ο προκάτοχος του. Γενικά το πρώτο μέρος του άλμπουμ μου έχει αφήσει θετικότατες εντυπώσεις, δεν περίμενα κάτι το οποίο να με απογοητεύσει άλλωστε. Είμαι ένας κριτικός/ακροατής που λάτρεψα το “Ressurection day”, άρα δεν το φοβήθηκα.
Πάμε να θυμηθούμε τα ένδοξα χρόνια που η μπάντα συνεργάστηκε με την Lingua Mortis και μάλιστα με ολοκαίνουρια κομμάτια τότε. Ναι, το δεύτερο μέρος “Lifelines” έχει μέσα ορχήστρα. Το “Cold desire” έχει την συμμετοχή συμφωνικής ορχήστρας που μπορεί να ξεκινάει ήρεμα αλλά μετά σε παρασέρνει σε έναν χαοτικό power/speed metal ρυθμό. Στο “Root of our evil” “χάνουμε την μπάλα”, πιο heavy metal φόρμες με συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας και solos όπου υπάρχει χώρος. Μέχρι τώρα όλα είναι τέλεια, ούτε ένα ελάττωμα σε όλο το “Afterlifelines”. Έναρξη για σεμινάριο με τα riffs στο “Curse the night”, με τα ορχηστρικά μέρη έχω εντυπωσιαστεί. “I curse the night!”.
“One world”
Παίρνει την “σκυτάλη”. Πραγματικά ένα πανέμορφο κομμάτι με heavy metal riffs να έρχονται σε πλήρη αρμονία με τα ορχηστρικά μέρη. Ένας ακούραστος Peavy πίσω από το μικρόφωνο, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Ας γυρίσουμε καμιά τριανταριά χρόνια πίσω με old school power metal από αυτούς που ξέρουν καλύτερα. Βιρτουόζικη δουλειά από τον Bormann. Το “It’s all too much” δείχνει τον δρόμο για το δεύτερο μέρος του άλμπουμ. Το “Dying to live” αποτελεί το τρίτο single του άλμπουμ από τα τέσσερα συνολικά. Είναι μια ιδιαίτερη σύνθεση, ουσιαστικά μπαλάντα και μπορώ να πω ότι με “ταξίδεψε”. Λυρισμός και μαγευτική ατμόσφαιρα σε όλο το κομμάτι που σε συνεπαίρνει. Οι ακουστικές κιθάρες με τα ξεσπάσματα και την ορχήστρα να συνοδεύει, σε βάζει να πατήσεις το repeat.
Συνεχίζει το “Lifelines” σε μελωδικά περάσματα με το “The flood” που θα το χαρακτήριζα ως πρόλογο του επόμενου κομματιού. Ακούγεται πάντως πολύ ευχάριστα, χωρίς να σκεφτείς καν το skip. Το σχεδόν δεκάλεπτο “Lifelines” είναι ένα έπος, ο λυρισμός στο μεγαλείο του. Ξεκινάει με μια επιβλητική ατμόσφαιρα και πιάνο το οποίο συνοδεύεται από την κιθάρα. Μετά έχουμε καταιγισμό riffs και πομπώδη ορχηστρικά μέρη μέχρι να χαμηλώσουν τα φώτα πάλι με την μελωδική φωνή του Peavy. “Παραδοσιακά” heavy metal riffs σαρώνουν όπου στη συνέχεια δίνουν χώρο σε solos. Ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι που αυξομειώνει τις εντάσεις και δεν σε κάνει να βαριέσαι καθόλου. Όπως επίσης “ανεβοκατεβάζει” και τις ταχύτητες. Πραγματικά ένα πανέξυπνο κομμάτι με πολλές αλλαγές στα riffs και στις μελωδίες. Το λάτρεψα και το άκουσα αρκετές φορές.
Έχουμε ένα ιντερλούδιο στη συνέχεια το οποίο μας προετοιμάζει για το τέλος αυτού του συναρπαστικού διπλού άλμπουμ. Μας νοστάλγησε με την έμμεση αναφορά στο “From the cradle to the grave”. Η μπαλάντα “In the end” ήταν το καλύτερο επιδόρπιο, χίλια μπράβο στην μπάντα για την επιλογή ως τελευταίο κομμάτι. Η μελωδία είναι εξωπραγματική, μας έδωσε μια τεράστια υπόσχεση για την μπάντα ότι κάτι τόσο όμορφο δεν τελειώνει ποτέ.
Καριέρα
Γιατί αυτή η καριέρα που έχουν πραγματοποιήσει δεν τελειώνει ποτέ έτσι εύκολα. Σίγουρα υπήρξαν δυσκολίες στην καριέρα των Γερμανών, εμείς οι φανατικοί οπαδοί αυτών αλλά και της Γερμανικής σκηνής, γνωρίζουμε καλά. Όταν αποχώρησαν τα αδέρφια και ο Sven, σίγουρα η αλλαγή ήταν κρίσιμη. Όμως όταν αγαπάς κάτι, τα καταφέρνεις και στις δυσκολίες. Ο Peavy Wagner είναι από τις προσωπικότητες που τα κατάφερε περίφημα, πήρε τον Smolski και κυκλοφορήσε μεγάλους δίσκους, μετά τον αντικατέστησε και έβγαλε πάλι αξιόλογες δουλειές. Μέχρι που ήρθε ο Bormann και κυκλοφόρησε το υπέροχο “Ressurection day”. Δεν το έβαλε ποτέ κάτω και του “βγάζω το καπέλο”.
Το “Afterlifelines” είναι μια κατάθεση ψυχής από την μπάντα που στέκεται αγέρωχη σε αυτές τις ζόρικες εποχές που διανύουμε. Όσο υπάρχουν μπάντες όπως οι Rage, δεν φοβόμαστε τίποτα. Το “Afterlifelines” είναι ένας δίσκος “¨μνημείο” που πρέπει να ανήκει σε κάθε Power Metal δισκοθήκη. Όσο για μένα, πήρε την θέση του δίπλα στο “Lingua Mortis”. Αυτό το διπλό άλμπουμ ήταν ο καλύτερος τρόπος για να γιορτάσουν τα 40 χρόνιας ζωής.
