Να μου επιτρέψετε για αρχή να αναφερθώ στο εκπληκτικό εξώφυλλο που κοσμεί τη νέα δουλειά των Aeonian Sorrow. Αναμφισβήτητα, η δεκαετία του ’90 ανέδειξε το ακραίο metal σε μεγάλο βαθμό. Δημιουργήθηκαν ισχυροί πυρήνες οπαδών των παρακλάδιων του, οι οποίοι υπάρχουν μέχρι και τώρα και είναι πιο ισχυροί από ποτέ. Η παράδοση δεν χάθηκε ποτέ, ίσα ίσα που εξελίχθηκαν τα είδη βασιζόμενη σε αυτή.
Η παράδοση δεν χάθηκε ποτέ, ίσα ίσα που εξελίχθηκαν τα είδη βασιζόμενη σε αυτή.
Οι πρωτεργάτες Theatre of Tragedy ξεκίνησαν να ξετυλίγουν το κουβάρι με την πρώτη θρυλική τριπλέτα τους “Theatre of tragedy”, “Velvet darkness they fear” και “Aegis”. Μπορεί η συνέχεια να μην ήταν η ανάλογη, αλλά την ζημιά την έκαναν για τα καλά. 1998 και το ταξίδι των Tristania ξεκινάει, “Widow’s weed” και “Beyond the veil” δεν πρέπει να λείπουν από καμία δισκοθήκη. Μια πολλά υποσχόμενη μπάντα από την Νορβηγία και αυτή κυκλοφορεί ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο του χώρου, το “Lake of sorrow”. Αυτοί είναι οι Sins of thy beloved.
…Κάποιοι τα κατάφεραν, κάποιοι άλλοι “χάθηκαν” στο σωρό…
Μετά ήρθαν εκατοντάδες μπάντες που προσπαθούσαν να μοιάσουν στους προαναφερθέντες, κάποιοι τα κατάφεραν, κάποιοι άλλοι “χάθηκαν” στο σωρό. Πολλές μεγαλούργησαν όπως ήταν οι Lacuna Coil, Within Temptation και φυσικά οι Draconian. Για τους τελευταίους δηλώνω φανατικός της πορείας τους και τους θεωρώ ισάξιους με Tristania και Theatre of Tragedy.
Ερχόμαστε λοιπόν στο 2023. Οι ToT και οι Tristania το έχουν “διαλύσει”. Έβαλαν τα “θεμέλια” και έδωσαν τέλος στην καριέρα τους. Η μεγάλη δύναμη ακούει στο όνομα Draconian. Τον Johan δεν τον φοβόμαστε, θα κυκλοφορήσει και άλλα “διαμάντια”. Οι Aeonian Sorrow μας έρχονται από μια από τις πιο αγαπημένες μου χώρες για φεστιβαλικό τουρισμό, την Φινλανδία.
Η Gogo κατάγεται από τα Γιάννενα, όμως τα τελευταία χρόνια διαμένει στη χώρα των χιλίων λιμνών. Να φανταστείτε ότι εγώ την θυμάμαι και μου είχε κάνει εντύπωση η φωνή της από την θητεία της στους Luna Obscura (Τι θυμήθηκα τώρα…). Στην παρέα της βρίσκεται και ο Taneli Jamsa(Guitars), ο οποίους παίζει και στους εκπληκτικούς Red Moon Architect. Από τους τελευταίους να ακούσετε οπωσδήποτε και τα τέσσερα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει. Στην μπάντα βρίσκεται και ο Jukka Jauhiainen(Guitars), ο οποίος παίζει και στους Red Moon Archtect και στους μελωδικούς heavy metallers Crimson Sun. Στα harsh vocals έχουμε τον Joel Notkonen, μπορείτε να τσεκάρετε τους εξαιρετικούς Black metallers Ondfodt σχετικά με την πορεία του. Στα drums έχουμε ένα πατριωτάκι, τον Αχιλλέα Παπαγρηγορίου από τα Γιάννενα.
Στο “Katara” έχουμε να κάνουμε με μια θαυμάσια έξοχα δημιουργική δουλειά ατμοσφαιρικού Doom/Death/Gothic Metal.
Όλη αυτή η εισαγωγή έγινε για να δούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια τυχαία μπάντα από τις εκατοντάδες του χώρου. Στο “Katara” έχουμε να κάνουμε με μια θαυμάσια έξοχα δημιουργική δουλειά ατμοσφαιρικού Doom/Death/Gothic Metal. Τα φωνητικά της Gogo είναι αιθέρια, ο τρόπος που ερμηνεύει μου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την Heike Langhans και κάτι ψιλά την Vibeke. Αυτό είναι θετικό, μιας και την Heike την θεωρώ από τις πιο όμορφες φωνές του χώρου και στους Draconian μεγαλούργησε με δυο αριστουργήματα.
Το “Katara” είναι ένα άλμπουμ “ταξίδι”, σε πάει μακριά από την Φινλανδία, πολύ μακριά.
Το “Katara” είναι ένα άλμπουμ “ταξίδι”, σε πάει μακριά από την Φινλανδία, πολύ μακριά. Συγκεκριμένα σε στέλνει στα θηριώδη βουνά της οροσειράς της Πίνδου. “Κατάρα” ονομάζεται ένα πέρασμα της οροσειράς. Σύμφωνα με τον μύθο, το πέρασμα πήρε το όνομα του από έναν δεσπότη γύρω στο 1800. Αυτός ξεκίνησε από τα Ιωάννινα για να πάει στα Τρίκαλα, όμως οι καιρικές συνθήκες στην περιοχή τον δυσκόλεψαν τόσο πολύ που πέθανε στο δρόμο και καταράστηκε το βουνό.
Το “Katara” δεν θα κάτσει να σε μπερδέψει με αναφορές σε άλλα είδη για να ξεχωρίσει, μιας και δεν τα χρειάζεται. Η δουλειά που έχει γίνει είναι επαγγελματική και η παραγωγή στα Deep Noise Studios της Φινλανδίας είναι ότι πρέπει για το είδος. Είναι ένα άλμπουμ που διαχέεται από συναισθήματα όπως αγωνία, δυστυχία και απελπισία. Μουσικά κινείται εκεί που το άφησε ο προκάτοχος του, ατμοσφαιρικό Death/Doom metal υψηλών προδιαγραφών με μια πιο συντηρητική χρήση πλήκτρων σε σχέση με τις περισσότερες μπάντες τους είδους. Χαρακτηριστικές συνθέσεις είναι τα “Elumia” και το ομώνυμο, μιας και τα φωνητικά του νεοαφιχθέντα Joel “κουμπώνουν” τέλεια με αυτά της Gogo. Οι κιθάρες δεν είναι στον μονότονο gothic metal ήχο της πλειονότητας, εδώ μας έρχονται vibes από τους αγαπημένους μου, My Dying Bride. Σε αυτά τα σημεία η μπάντα με κερδίζει και με βάζει να βάλω ξανά το άλμπουμ να το ακούσω.
Όποιοι είστε οπαδοί των My Dying Bride, Draconian και Swallow the Sun, κάνατε την τύχη σας.
Όποιοι είστε οπαδοί των My Dying Bride, Draconian και Swallow the Sun, κάνατε την τύχη σας. Το “Katara” δεν θα σας απογοητεύσει. Η αρχή που γίνεται με το “Anemos” είναι ότι καλύτερο για να σε βάλει στο κλίμα του δίσκου. “Elumia”, “Ashes and death” και “Her torment” σε έχουν πάρει ήδη από το χέρι και σε κάνουν ένα με το άλμπουμ. Το ομώνυμο το θεωρώ ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει η μπάντα, εννιά λεπτά οδύνης και αγωνίας. Σεμιναριακή κιθαριστική δουλειά στα “Forbidden cry” και “Ikuinen suru” που κλείνουν έναν πραγματικά αξιοθαύμαστο δίσκο.
Οι Aeonian Sorrow είναι από τις μπάντες που θα μας απασχολήσουν στο βάθος του χρόνου. Άλλωστε, αυτό είχε φανεί και από το “Into the eternity a moment we are”. To “τρένο” των Aeonian Sorrow έχει μπει ήδη στις ράγες και εγώ αναμένω το επόμενο τους βήμα. Μέχρι τότε απολαμβάνω το “Katara”.
