Αισθηματική Αγωγή Vol.2 λοιπόν. Το Σάββατο 21 του Γενάρη βρεθήκαμε νωρίς στο Gagarin 205 για να δούμε , να ακούσουμε και να απολαύσουμε μπάντες. Τέσσερις . Αλλά πρώτα μάλλον θα μιλήσω για συναυλιακή αγωγή . Το κοινό του Gagarin 205 πολυάριθμο. Δεν ξέρω αν έγινε sold out . Το εύχομαι γιατί η διοργάνωση αξίζει πολλά, όπως και τα συγκροτήματα. Αλλά δυστυχώς ήταν από τις φορές που το κοινό απογοήτευσε οικτρά.
Αγαπημένα Ορκς, αν δεν θέλετε να δείτε live, μην χαλάτε τα δύσκολα κερδισμένα λεφτά του μπαμπά σας. Αγαπημένοι μου φασαίοι, το πηγαίνω σε ένα live δε σημαίνει πως με μια selfie είσαι ok . Τα likes που θα πάρεις δεν ενδιαφέρουν πραγματικά κανέναν. Και κυρίως τον (μάλλον ) λίγο κόσμο που βρέθηκε εκεί για τους ίδιους λόγους με εμάς. Και για να μην μιλάω άλλο με γρίφους εξηγώ τι σημαίνει συναυλιακή αγωγή. Όταν λοιπόν πηγαίνουμε σε live, όταν αρχίζει η μουσική ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΕΙΣ. Αν έχεις να πεις κάτι, το λες χαμηλόφωνα ανάμεσα στα κομμάτια. Αν θέλεις κουβεντούλα, το κάνεις ΕΞΩ από τον συναυλιακό χώρο . Το να κάνεις ένα ουάου σε κάθε μπάντα που βγαίνει και μετά να μην δίνεις σημασία δεν σημαίνει ότι είσαι εντάξει.
Το να μην σέβεσαι τα λεφτά που πλήρωσες ή στα δώσαν άλλοι, ας πούμε πως τρώγεται. Αυτό που δεν τρώγεται με τίποτα όμως είναι να μην σέβεσαι τους ανθρώπους που εκτίθενται και εκθέτουν τη δουλειά τους. Και καταθέτουν την ψυχή τους. Για να διασκεδάσεις και να περάσεις καλά ή να σου δώσουν τροφή για σκέψη. Και εσύ κάθεσαι και μιλάς λες και είσαι σε καφενείο ή στο προαύλιο με τη λογική του όχλου. Αίσχος. Και αρχικά χάρηκα να φανταστείτε γιατί ο μέσος όρος ηλικίας ήταν μικρός. Αλλά δυστυχώς, η αγωγή αισχρή. Η οχλαγωγία τέτοια που δεν άκουγες σχεδόν τις μπάντες…Τις 3 από τις 4 …
Λάμδα
Λίγο μετά τις 9 λοιπόν ανέβηκαν στην σκηνή οι Λάμδα. Σεμνότατοι. Με το ιδιαίτερο εναλλακτικό στυλ τους, προσπάθησαν να γεμίσουν με τις όμορφες μελωδίες τους το Gagarin. Ευτυχώς ήταν ιδιαίτερα συγκεντρωμένοι και αποδώσαν πολύ όμορφα τα τραγούδια τους. Γιατί ο κόσμος ήταν για φτύσιμο. Ωραίες εναλλαγές από το ήρεμο τραγουδιστικό στις κιθαριστικές εκρήξεις. Synths με ιδιαίτερους ήχους. Επίσης πολύ ωραίες επανατοποθετήσεις στα όργανα. Χαίρομαι (και ζηλεύω μαζί) όταν βλέπω μουσικούς πολυεργαλεία. Πολύ ωραία παιξίματα και ιδιαίτερες συνθέσεις. Ακόμα και από αυτό που μπόρεσα να ακούσω (λίγο) θα τους ψάξω περισσότερο. Θα ήθελα να τους ξαναδώ με καλύτερο κόσμο.
Να κάνω και μια μικρή μνεία στο πόσο γρήγορα, αθόρυβα και ουσιαστικά μάζευε η μία μπάντα και έρχοταν η άλλη, και με τη βοήθεια του προσωπικού, που βοήθησε να μην κάνει κοιλιά το live όσον αφορά τη μουσική.
Tango With Lions
Είναι μεγάλη χαρά να βλέπεις μπάντα live και να είναι καλύτερη από το ηχογραφημένο τους υλικό. Από την αρχή , η παρέα εξαιρετικών μουσικών που πλαισιώνουν την Κατερίνα Παπαχρήστου έδωσαν το στίγμα τους. Πότε ηλιόλουστες και πότε συννεφιασμένες μελωδίες. Ωραίες συνθέσεις που σε ταξιδεύουν και σου αφήνουν μια γεύση από ροζ μαλλί της γριάς σε σχήμα σύννεφου. Επίσης εναλλαγές στα όργανα. Όμορφες διφωνίες με την Βιολέτα και ωραία πλήκτρα. Ακουστική κιθάρα να δίνει ξεχωριστή χροιά σε κάποια κομμάτια. Indie pop στα καλύτερά της. Και μια ιδέα από new wave για το γκρι της διάθεσης. Ο κόσμος βέβαια το χαβά του. Εντάξει το χειροκρότημα υπήρχε μεν, αλλά η οχλαγωγία ήταν χειρότερη και από βολιώτικο τσιπουράδικο.
Απέδωσαν εξαιρετικά τα κομμάτια που παίξανε, τόσο από το τελευταίο δίσκο, όσο και από προηγούμενες δουλειές. Άλλωστε μας τα είχε πει και εδώ πως θα ήταν από όλα στο σετ. Σε κάποια φάση υπήρχε και μια διασκευή του the Boy που άρεσε. Όμως και οι δικές τους συνθέσεις πολύ δυνατές και καλοδουλεμένες. Ελπίζω να πέρασανε τόσο καλά όσο εμείς ακούγοντάς τους και να το ευχαριστήθηκαν όπως πρέπει.
Melentini
Η Αισθηματική Αγωγή Vol.2 συνέχισε με την Melentini στην σκηνή. Η Κοπέλα είπε στην αρχή “Μη μιλάτε βρε” αλλά απευθύνθηκε σε ντουβάρια. Πάμε στο προκείμενο που είναι η μουσική. Disco Pop αισθητική. Μπασσογραμμές και ρυθμικό σφιχτό. Synth μελωδίες να χρωματίζουν και ιδιαίτερη κιθάρα. Ο ξεχωριστός τρόπος που τραγουδάει σε τραβάει από το αυτί και σε κάνει να προσέξεις. Προσόν που δεν το βρίσκεις εύκολα. Βέβαια κάποιοι μπορείτε να πείτε πως δεν είναι του γούστου σας.
Όταν όμως ο καλλιτέχνης προκαλεί αντιδράσεις με το έργο του, για μένα έχει πετύχει. Είτε αυτές είναι θετικές είτε αρνητικές. Ο κόσμος κάθε άλλο παρά αρνητικός ήταν. Ήταν σαφώς πιο ζεστός στην ανταπόκρισή του. Διακύμανση στη διάθεση από την Melentini που ενώ δεν την είχα ξαναδεί/ ακούσει, σίγουρα είχε αυτό το “κάτι” που μαγνητίζει εύκολα το κοινό. Αρκεί να κάνεις ησυχία να την ακούσεις. Έχει να σου πει ωραία πράγματα ντυμένα με ωραίες μελωδίες και στίχο που θα σε αγγίξει. άλλωστε το κάνει για χρόνια τώρα.
Τα Παιδιά Της Παλαιότητας
Τελευταίοι για την βραδιά ήταν τα Παιδιά Της Παλαιότητας. Και Ω του θαύματος ο κόσμος το βούλωσε αφού δεν άκουγαν τί τους έλεγε ο Παντελής Δημητριάδης. Εγώ που ήμουνα κάγκελο και δεν… αλλά οκ. Από το δεύτερο κομμάτι και μετά τα ακούγαμε όλα. Η πολυάριθμη μπάντα των παιδιών με τα φοβερά ηχοχρώματα κατάφερε να μεταδώσει χαρά και λίγο εφτανήσιο αέρα. Επίσης μουσικοί πολυεργαλεία. Ούτως ή άλλως ιδιαίτερες συνθέσεις. Από art rock, indie, και noise στοιχεία, (η κιθάρα με το κατσαβίδι και το μπάσσο με τη σιδερόβεργα δώσαν extra) μέχρι ελληνική 80’s pop. Όλα αυτά όμως με την ξεχωριστή υπογραφή της μπάντας.
Ότι και να πω για αυτούς τους μουσικούς είναι μάλλον λίγο. Το συνθετικό ταλέντο του Δημητριάδη δεν το συζητάμε, εξαιρετικό κεφάλι. Όσον αφορά τις ικανότητές του σαν frontman, τα έδωσε όλα. Πραγματικά. Ο κόσμος τον αποθέωσε με crowd surfing πολλές φορές. (Σ.τ.Ε. – Παιδιά να γυμνάζεστε να βαστάτε τον άνθρωπο, πολλές φορές φοβήθηκα πως θα σας έπεφτε).
Το σετ τους ήταν ωραίο με crescendo για το τέλος που σίγουρα δεν άφησε κανένα παραπονεμένο, παρά τις πολλές “παραγγελιές”. Άλλωστε , όπως είπε και ο Παντελής Δημητριάδης πολλάκις, δεν ήταν δικό τους live , αλλά ήταν 4 μπάντες μαζί. Παίξανε τραγούδια από όλους τους δίσκους . (Αν θυμάμαι καλά). Οδηγήσαν τον κόσμο σε ένα όμορφο ντελίριο που τραγούδησε (αυτό να το κάνετε δυνατά στα live, το γουστάρουν οι μπάντες) σχεδόν όλα τα τραγούδια. Και νομίζω πως σταματήσαν εκεί που έπρεπε. Δηλαδή να θέλουμε κι άλλο. Και ας ήμασταν 4 ώρες και βάλε όρθιοι. Κάτι τέτοια σε αποζημιώνουν.
Γενικά ήταν μια βραδιά με εξαιρετικές μπάντες, πολλά ηχοχρώματα και διαθέσεις, ρυθμό και μουσική για αισθηματίες. Με χαρά λοιπόν αναμένουμε το vol. 3
Φωτογραφίες Jo Gogou
