Οι Black Body Radiation είναι ένα post-punk κουιντέτο, που δημιουργήθηκε το 2015 στην
Αθήνα. Πήρε την τρέχουσα σύνθεση του το 2020.
Το καλοκαίρι του 2015 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP, “Master of Yourself”, που αποτέλεσε την πρώτη προσπάθειά τους να αποτυπώσουν μουσικά το αποτέλεσμα των συνδυασμένων διαφορετικών επιρροών τους, που κυμαίνονται από post-hardcore και heavy metal έως indie pop και progressive rock. Ηχογραφήθηκε κυρίως ζωντανά στο The New Fab Liquid Studio.
Aς πάρουμε το album από την οπτική της μπάντας:
“Το “Burn the Cycle” είναι μια προσπάθεια μελέτης της ζωής, όπως είναι, και ένας ύμνος στον τρόπο όχι μόνο να επιβιώσουμε μέσα σε αυτή, αλλά να την αλλάξουμε τελείως. Τα κοινωνικά ζητήματα του σήμερα, η εκμετάλλευση, ο πόλεμος, η αδικία, ακόμα και το άγχος της καθημερινότητας, είναι εκεί, συνοδευόμενα από μια διαφορετική άποψη και προσέγγιση. Από την κινούμενη άμμο (Quicksand) της καθημερινής ύπαρξης μέχρι τις σπίθες (Sparks) που γεννιούνται συνεχώς από την ανάγκη να ξεφύγουμε από αυτήν, το άλμπουμ υμνεί τους αγώνες των ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή σε όλο τον κόσμο.
Σηματοδοτεί τη γνώση ως το μέσο για να επιμένουμε, ως τη γέφυρα που συνδέει την
ανθρωπότητα με το λαμπρό μέλλον της, παρουσιάζει μια ελπιδοφόρα και αισιόδοξη προοπτική για τη ζωή”.
Εγώ που δεν είμαι τόσο βαθυστόχαστος αλλά μάλλον καφροπαλίκαρο με γραφικότητα μπορώ να σας πω τα εξής φοβερά και τρομερά. Αρχικά έχουμε 8 κομμάτια που δείχνουν ταλέντο και όρεξη. Το Quicksand που ανοίγει το album είναι σε κλασικά indie alternative μονοπάτια με μια πινελιά post punk στα φωνητικά. Μελωδικότατο και αρκετά κολλητικό.
Συνεχίζουμε με το Beauty και αλλαγή διάθεσης και χροιών. Πολύ ωραία φωνητικά και εναλλαγές σε ρυθμό τραβάνε το ενδιαφέρον. Άρα κάτι κάνουν πολύ καλά οι Black Body Radiation. να σταθώ εδώ και λίγο στο όνομα της μπάντας που παραπέμπει σε φυσική και να κλείσω το μάτι συνωμοτικά.
Ακολουθεί το Losers Of Tomorrow.
Από τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια αυτής της δουλειάς με σπάσιμο στο ρυθμό . Και κρεσέντο για το ρεφραίν. Ιδιαίτερη δουλειά στο drumming ο συνάδελφος παρέα με τον μπασσίστα που εδώ πρωταγωνιστούν.
Στο Unyielding Mind εναλλάσσονται οι κιθάρες με τα φωνητικά σαν πρωταγωνιστές στην αρχή του κομματιού . Σταδιακά ξαναμπαίνουν να συνοδεύσουν σε υποβλητικό ρυθμικό. Μην ξεχνιέστε, για post punk μιλάμε.
Με το ομώνυμο Burn The Cycle μας περιγράφουν την δυστοπία που βιώνουμε με ωραίο riff και ένα ωραίο ξέσπασμα με γρήγορο ρυθμό. Το Εternal ξεκινά θυμωμένο για να σπάσει ξανά ο ρυθμός και να γλυκάνει η κιθάρα μαζί με τα φωνητικά. Και εδώ το σημείο με το μπασοτύμπανο κλέβει την παράσταση. Στα δικά μου αυτιά.
Το Daydreaming ξεκινάει σε pop σχεδόν μονοπάτια αλλά μετά την εισαγωγή έχουμε επαναφορά στο στυλ της μπάντας. Ωραίο solo στην κιθάρα που αλλάζει και το ύφος του κομματιού. Και από εκεί και πέρα δίνουν τα όργανα μαζί με τη φωνή το έναυσμα για ένα ντελίριο όμορφο που ενώ φορτώνει σε ένταση δεν έχουμε ενοχλητικό overplay. Και το λέω για καλό γιατί συνήθως οι μπάντες πέφτουν σε αυτή τη λούπα….
Το album κλείνει με το Sparks . Για μένα η καλύτερη στιγμή σε μια έτσι και αλλιώς πολύ προσεγμένη δουλειά. Δεν θα κουραστώ ποτέ να λέω πως οι εγχώριες μπάντες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα πια από τις αλλοδαπές τόσο σε σύνθεση όσο και σε παραγωγή.
Ακούστε το και δείξτε την αγάπη σας εδώ. Nuff said.
