Κάπου στις αρχές του 2013, ένας φίλος μου που είχε-έχει-και θα έχει αγάπη με την κέλτικη πανκ και γενικότερα την Ιρλανδία και την Σκωτία, μου έδωσε ένα cd των Dropkick Murphys με τίτλο “Signed and Sealed in Blood”, λέγοντάς μου “Ξεστραβώσου! Μέσα έχει το rose tattoo που σου άρεσε”. Άκουσα τον δίσκο το ίδιο βράδυ πίνοντας άπειρες Guiness μπύρες, σκεπτόμενη ένα ταξίδι στη Βόρεια Σκωτία που είχα κάνει πρόσφατα – αν εσύ που διαβάζεις δεν έχεις πάει σε πάμπ της Βόρειας Σκωτίας δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Κάπως έτσι γεννήθηκε ο έρωτας με τους Dropkick Murphys. Ήταν η φάση μου εκείνη την εποχή. Ήμουν στην άγρια νιότη των 20 ετών. Άκουγα κάθε τραγούδι τους με το “καλημέρα” και είχα φτιάξει special music list με τραγούδια τους στο Spotify. Μέχρι που μια μέρα πήγα και “χτύπησα” ένα μικρό τριανταφυλλάκι tattoo στο πίσω μέρος του μπράτσου μου, φόρο τιμής στο “ Rose Tattoo”. Είναι που συνδυάζουν από τη μία στους Clash και τους RAMONES και από την άλλη στους Pogues και τους Dubliners που αποτελούν βασικές επιρροές τους. Αδυναμίες μεγάλες!
Από όλους τους δίσκους τους, εμένα ο αγαπημένος μου είναι ο πρώτος που άκουσα, δηλαδή ο “Signed and Sealed in Blood”. Αλλά εκτιμώ αρκετά και το “Blackout”, που είναι του 2003, αλλά φυσικά το “11 Short Stories of Pain & Glory” του 2017.
Ο νέος δίσκος τους με τίτλο “Turn Up That Dial” που κυκλοφόρησε το 2021 είναι το 10ο στούντιο άλμπουμ τους. Ξεχώρισα τρία τραγούδια, το “Smash Shit Up”, το “Mick Jones Nicked My Pudding” και το “I Wish You Were Here”, γιατί μου θύμισαν παλιούς, καλούς Dropkick Murphys.
To 2016 τους είχα δει Live και ήταν από τις ωραιότερες στιγμές τις συναυλιακής μου ζώης. Τώρα αναμένω την εμφάνισή τους στην Αθήνα την Δευτέρα 13 Ιουνίου, στο πλαίσιο του Athens Rocks.
