ΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΥΠΟΓΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ 1993-1998
Τα καλοκαίρια τα περνούσα με τον παππού,τη γιαγιά, και το Γιώργο στην Κεφαλονιά. Τώρα πια δεν πάω γιατί έμεινε μόνο ένας τάφος εκεί να μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να ζω χωρίς αυτούς. Εκεί στο υπόγειο είχαμε τον δικό μας «μουσικό χώρο» με κασετόφωνο, πικ απ, κιθάρα, αρμόνιο, κιθάρα και ένα βιολί. Κι εκεί έκανα τις πρώτες μου μουσικές ανακαλύψεις από τις κασέτες που μου έγραφε ο αδερφός της γειτόνισσας. Θεωρώ ότι επηρέασαν πολύ τη μουσική μου προσωπικότητα αλλά και την ψυχολογία μου.Πλέον δεν ακούω τις κασέτες όμως ακούω τις φωνές με το ίδιο δέος του 13χρονου και έχω την τιμή να μου δίνεται ο χώρος να γράφω για αυτές .
H ΚΑΣΕΤΑ ΜΕ ΤΗ MANUE MOAN
Πάντα με τραβούσε σαν μαγνήτης όποιο γκρουπ είχε γυναικεία φωνητικά .Μιλώντας για το φασμα της ροκ και μέταλ θα σας συστήσω μια ξεχωριστή κυρία που αποτελεί μια από τις φωνές που με επηρέασαν όταν άρχισα πλέον να ηχογραφώ τη δική μου φωνή.
Manue Moan δεν ξέρω αλήθεια που βρίσκεσαι τώρα σε ευχαριστώ μου δίδαξες να αφήνομαι και να ξετυλίγω με ειλικρίνεια κάθε μου συναίσθημα μέσα από τη μουσική.
Ίσως την ξέρετε ήταν η γυναικεία φωνή στο Ιnto the Pandemonium των Celtic Frost κάπου εκεί στο 1987
και ηγετικό μέλος του γκρουπ “The Vyllies”.
Το γυναικείο τριμελές συγκρότημα από την Ελβετία με επιρροές από Siouxsie & The Banshees.Στα μέσα του 1980 συμμετείχαν σε περιοδεία με την Αnne Clark. Γνωστά άλμπουμ τους το Lilith και το Sacred Games από την Out of Tune Records.Οι Vyllies ταξίδεψαν στην χώρα μας και έτσι από ότι είχε πει η κυρία Μoan σε παλαιότερη συνέντευξη έγιναν γνωστές .Τα 3 κορίτσια παρατάνε τις σπουδές τους και έρχονται στην Ελλάδα όπου γνωρίζονται με τα μέλη των Yell o Yell.
Μέσω αυτής της γνωριμίας βγήκε και ο πρώτος δίσκος από την Creep Records με τιτλο “Τhe Vyllies” .
Και τα χρόνια πέρασαν τους έπαιζε και το ραδιο και τελευταία φορά το 2006 το είχε στο Playlist του ο dj του Rebound. Το 2018 όταν κλήθηκα να βοηθήσω σε κάποιο dj set ήταν από τα πρώτα γκρουπ που συμπεριέλαβα στη λίστα μου.
Σε ακούω ακόμα Manue Μoan από την Ελλάδα και θαυμάζω την ερμηνεία σου ελπίζω και πολλοί ακόμα. Με ταξιδεύεις σε μια άλλη εποχή και με παρηγορείς συνάμα όταν “there is no place to go”.
