«Δεν είμαι κλασικός συνθέτης, δεν έχω κλασική μουσική παιδεία, χώρος μου είναι τα στούντιο και η σκηνή». Πράγματι, ο Yann Tiersen δεν έχει τίποτα το κλασικό. Οι μελωδίες του, μινιμαλιστικές, νοσταλγικές, αρκετές φορές μυσταγωγικές, επαναπροσδιορίζουν την έννοια του κλασικού και επάξια τοποθετούν τον ίδιο στον πυρήνα της νεώτερης γαλλικής μουσικής σκηνής. Τα συναισθήματα κατακλύζουν τις νότες, που τοποθετούνται άναρχα στο πεντάγραμμο και με συνέπεια αποδίδουν τον ψυχικό και πνευματικό κόσμο του μαέστρου τους.
«Πολλοί θεωρούν ότι γράφω soundtrack. Όχι, απλά τα τραγούδια μου μπορεί να ταιριάζουν σε κάποια ταινία ή σε κάποιο σκηνοθέτη», λέει ο ίδιος και το επιβεβαιώνει ακόμη και το πιο απαίδευτο μουσικά αυτί, εντοπίζοντας την καλλιτεχνική του σφραγίδα στις μελωδίες που έντυσαν το Amélie – ταινία σταθμό του σύγχρονου γαλλικού κινηματογράφου- και το GoodBye Lenin!, αντίστοιχα σημαντικό δημιούργημα του γερμανικού κινηματογράφου. Το νοητό νήμα που ενώνει αυτές τις δύο ταινίες είναι οι ηλεκτρισμένοι ήχοι, ερωτικοί κι ευαίσθητοι, εύθραυστοι κι αποφασιστικοί, φινετσάτοι και πανκ, τόσο συνεπείς στο δημιουργό τους, που απορρίπτουν κάθε κανόνα στη μουσική δημιουργία.
Και το κοινό ερωτεύτηκε τα soundtracks του Yann Tiersen: μέσα από μια χούφτα νότες, μέσα από τα ακατάπαυστα επαναλαμβανόμενα μουσικά μοτίβα, που εκπέμπουν νοσταλγία και σπινθηροβολούν λαχτάρα και επιθυμίες, ο συνθέτης καταφέρνει να χτυπά κατάκαρδα και να ξυπνά τα πιο βαθιά συναισθήματα.
Γιατί αυτός είναι ο Yann Tiersen, ένας αιώνιος μουσικός, που εξακολουθεί να πειραματίζεται και να εκπλήσσει το αφοσιωμένο του κοινό. Το κοινό που κάθε φορά τον ευχαριστεί που γέμισε με μελωδίες ακόμη και τις πιο ανεξερεύνητες πτυχές της ψυχής του και μαζί του ταξίδεψε, ταυτίστηκε με τα πλήκτρα του πιάνου και ένιωσε τον συνθέτη, σα μαέστρο, του δικού του ψυχικού μωσαϊκού.
Με ξεγυμνωμένη την ιδιόρρυθμη μουσική του ύπαρξη, ο Tiersen ταξιδεύει στην αγαπημένη του Αθήνα.
Το ελληνικό κοινό θα έχει την ευκαιρία να τον δει να καταθέτει την ψυχή του, πότε με ένα πιάνο, πότε με ένα δαιμονικό βιολί, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.
Την Πέμπτη 13 Ιουλίου, ο πολύ- οργανίστας συνθέτης μας προσκαλεί σε μια απέριττα, μυσταγωγική βραδιά, τόσο οικεία όσο και «μυστική», όπως μία παράσταση μέσα σε ένα «παλιό μουσικό κουτί».
Το τελευταίο του project, Εusa, είναι μια εξερεύνηση των ήχων και της ατμόσφαιρας του μικρού νησιού στο οποίο ζει, της Ushant, απέναντι από τις ακτές της Βρετάνης, γραμμένων στο τόσο χαρακτηριστικό του πιάνο.
Την Πέμπτη 13 Ιουλίου οι μουσικές του, θα είναι όλες εδώ, σε ένα μαγευτικό live show και τα κομμάτια του, νέα και παλιά, θα φωλιάσουν στην ψυχή μας.
Οι φωτογραφίες του δελτίου τύπου είναι του Christopher Espinosa Fernandez και μπορείτε να τις κατεβάσετε σε μεγάλη ανάλυση από παρακάτω link:
Download link
