Όταν διέρευσε η είδηση ότι οι Savatage θα πραγματοποιήσουν περιοδεία με το line up του “The wake of Magellan” χιλιάδες κόσμος ενθουσιάστηκε. Ειδικά εδώ στην Ελλάδα έχουν πολύ ισχυρό “πυρήνα” οπαδών αρκετά χρόνια τώρα. Βέβαια, όταν ανακοινώθηκε οτί ο ηγέτης της μπάντας, Jon Oliva, θα απουσιάζει τελικά, πολλοί δυσανασχέτησαν. Αυτό που πρέπει να αναφέρουμε πάντα είναι ότι πάντα προέχει η υγεία και ύστερα όλα τα υπόλοιπα. Με τέτοιο ιατρικό ιστορικό ο Jon Oliva ήταν πολύ δύσκολο να ακολουθήσει έως και ακατόρθωτο. Περαν τούτων, ανακοινώθηκε ότι θα εμφανιστούν στα πλαίσια των εορτασμών του Rockwave Festival για τα 30 χρόνια ζωής του. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην agenda μας.
Εδώ θα μιλήσουμε για δυο μεγαλειώδεις δίσκους των Savatage
Για αρχή να αναφέρω ότι είμαι από τους φανατικούς οπαδούς τους, έχοντας παρευρεθεί στην εμφάνιση τους στα πλαίσια του Rockwave Festival ξανά πριν καμιά εικοσαριά χρόνια. Τότε έπαιζαν μαζί τους οι Less than human, Rotting Christ, Cradle of Filth, Megadeth και Judas Priest. Αν θυμάμαι καλά είχε διοργανωθεί σε ένα χώρο του Olympic Athletic Complex της Αθήνας. Τότε μας είχαν επισκεφθεί, όχι με τον Zachary Stevens αλλά τον πολύ καλό Damond Jiniya. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, η αγάπη όμως για μια από τις καλύτερες μπάντες στον χώρο του Αμερικάνικου Heavy/Power Metal δεν “έσβησε”. Εδώ λοιπόν θα μιλήσουμε για τα “Streets: A rock opera” και “Gutter ballet”, τα άλμπουμ που έφεραν το Broadway στο Heavy Metal.
Το “Streets: A Rock Opera” ήταν η φυσική εξέλιξη των Savatage
Θα το λέω συνέχεια οπου κι αν βρεθώ, η δουλειά που έχει πραγματοποιηθεί σε αυτό το άλμπουμ είναι συνταρακτικά εκπληκτική και επαγγελματική. Να σημειώσουμε ότι πολύ απλά μετά το “Gutter ballet” ήταν απόλυτα λόγικό να έρθει ένα άλμπουμ σαν το “Streets…”, ηταν ξεκάθαρα η φυσική εξέλιξη αυτού. Όμως, τι θα λέγατε αν μαθαίνατε ότι ήταν να κυκλοφορήσει πριν το “Gutter Ballet”?
Ας “βουτήξουμε” στο ένδοξο 1991
Ναι, εντάξει, για πολλούς δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ των Savatage, ειδικά όταν έχουν περάσει “Hall of the mountain king”, “Sirens” και “Gutter ballet”. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια Rock όπερα και σίγουρα η προσέγγιση ήταν πολύ διαφορετική σε σχέση με το παρελθόν. Το concept στηρίζεται σε ένα βιβλίο που είχε γράψει κι κυκλοφορήσει το 1979 ο επί χρόνια συνεργάτης της μπάντας και δυστυχώς μακαρίτης Paul O’Neil και το είχε βρει ο Criss Oliva σε ένα συρτάρι και αποφάσισε να είναι το θέμα του επόμενου άλμπουμ της μπάντας.
Το ρίσκο που πάρθηκε μεταγενέστερα
Ο στόχος της μπάντας ήταν να κυκλοφορήσει ως διπλό άλμπουμ και η αλήθεια είναι ότι επιθυμούσαν να το κυκλοφορησουν μετά το “Hall of the mountain king”, όμως δεν το έπραξαν γιατί σκέφτηκαν ότι μπορεί το κοινό τους να ξενερώνε με την αλλαγή αυτή, έτσι λοιπόν καθυστέρησε λίγο καιρό και για την ακρίβεια, ένα άλμπουμ. Εμείς πάλι χαιρόμαστε που καθυστέρησε γιατί κυκλοφόρησε το ανυπέρβλητο για μένα “Gutter ballet”. Στη συνέχεια, είδαν ότι το “Gutter ballet” πούλησε τρελο αριθμό αντιτύπων και έτσι ρίσκαραν να κάνουν αυτό το βήμα.
Μιλάμε ότι είχαν υλικό σχεδόν 50 συνθέσεις
Ο αριθμός που είχαν συγκεντρώσει ήταν γύρω στα 50 κομμάτια και ο Jon ξεκίνησε το “ραβε-ξηλωνε” και το περιόρισε στα 17, μιλαμε για υπέρογκο αριθμό συνθέσεων που δούλευαν όλη μέρα σε βάρδιες στα όρια της εξάντλησης. Ο συγχωρεμένος Criss Oliva είχε αναφέρει σε συνέντευξη του “Ηταν σαν να γράψαμε και ηχογραφήσαμε τρία “Gutter ballet” και ότι άλλο είχαμε κάνει μέχρι τότε, φαινόταν σαν δουλειά νηπιαγωγείου. Αλλά και για εμάς ήταν πρωτόγνωρο, αφού δεν είχαμε ασχοληθεί με κάποιο τραγούδι παραπάνω από 20 λεπτά, μέχρι τότε”. Μάλιστα, ειχαν βγει εκτός προϋπολογισμού κάτι χιλιάδες δολάρια, αλλά την εταιρεία δεν την ένοιαζε, μιας και το αποτέλεσμα μάλλον ήταν προδικασμενο.
Ένα άλμπουμ “θησαυρός” που πρέπει να κοσμεί κάθε δισκοθήκη Metaller
Τώρα για μένα είναι αριστούργημα, μιας και λατρεύω όλα τα άλμπουμ τους με ελάχιστες εξαιρέσεις. Έχει τρομερή κιθαριστικη δουλειά, το story πάει “μπάλα” και όλο το άλμπουμ ρέει μέχρι το τέλος χωρίς να το βαριέσαι. Ένα πραγματικά υπέροχο άλμπουμ το οποίο κυκλοφόρησε στις 4 Οκτωβρίου 1991, το οποίο ήταν και ένα τεράστιο βήμα για την εξέλιξη της μπάντας. Πολλοί θα ελεγαν ότι το “Gutter ballet” εκπλήρωσε το όραμα της μπάντας σχετικά με την κατάκτηση της κορυφής, ήταν αυτό που λέμε ότι βρίσκονταν στο comfort zone, δεν τους αγγίζε κανεις. Αμ δε, τράβηξαν για αλλού πλώρη, είχαν τα κότσια να αλλάξουν πολλά και να πετύχουν. Κι όπως ήταν αναμενόμενο δημιούργησαν ένα αριστούργημα.
Πολύς κόσμος δεν γνωρίζει…
Στο “Jesus saves” τύμπανα έχει παίξει ο Jon Oliva και ο Criss Oliva τις κιθάρες και το μπάσο. Ο λόγος ήταν ότι η Atlantic δεν δέχτηκε τον αρχικό τίτλο “DT Jesus” και το κομμάτι έπρεπε να αλλαχτεί. Η φάση είναι ότι Middleton και Walchotz ειχαν ήδη φύγει για Φλόριντα και έτσι δεν μπορούσαν παίξουν πάλι τα κομμάτια. Και επειδή η απόσταση δεν είναι Ομόνοια – Πατήσια, τα έβγαλαν το φίδι απ την τρύπα τα δύο αδέρφια.
Το “Gutter ballet” θα είναι για πάντα το “Magnum Opus” των Savatage
Φέρνω στο νου μου το πρώτο κομμάτι που άκουσα από αυτό το άλμπουμ. Αυτή ήταν φυσικά το ομώνυμο. Ένα θαυμάσιο, εκθαμβωτικό και λαμπερό “αστέρι” στον “γαλαξία” των Savatage. Όμως, όταν άκουσα τα “Hounds” και “The unholy”, έπαθα μεγάλο σοκ. Μιλάμε για τον ορισμό του repeat σε αυτά τα διαχρονικά και ορμητικά Heavy Metal κομμάτια. Συνθέσεις που ξεφεύγουν από την προσέγγιση που είχαν στο ομώνυμο, “Thorazine shuffle”, “Temptation revelation”, “Summer’s rain” ή και το “Mentally yours”.
Η ιστορία είχε σκαμπανεβάσματα όμως
Οι Savatage, μετά το τέλος της περιοδείας με τον Dio, μπαίνουν στον “πάγο” για να περάσει λίγους μήνες σε κλινική αποτοξίνωσης ο Jon Oliva και για αυτόν τον λόγο το άλμπουμ άργησε να κυκλοφορήσει. Η απόφαση ανήκε, όχι στην μπάντα, αλλά στη δισκογραφική εταιρεία που ανήκαν οι Savatage. Όλα ξεκίνησαν σε μια συναυλία τους στη Νέα Υόρκη, ο Jon από πλευράς performance δεν ήταν στα καλύτερα του λόγω των καταχρήσεων που είχε κάνει. Στο τέλος, έπεσε πάνω σε εξοπλισμούς της μπάντας και λιποθύμησε, όταν συνήλθε άρχισε να κάνει φασαρίες, μέχρι και τον Cronos των Venom “πήρε η μπάλα”.
Ένα άλμπουμ που πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα ωδεία και τις μουσικές σχολές
Το ότι κυκλοφόρησε αυτό το αριστούργημα μετά από όλο αυτό το επεισόδιο του Jon, αποτελεί θαύμα και θα πρέπει να διδάσκεται παντου. Κι όμως πάνω σε αυτή την περιπέτεια στηρίχτηκε εν μέρει η τριλογία “Mentally yours”, “Summers rain” και “Thorazine Shuffle”, μιας και αυτή πραγματευεται την ιστορία του Timmy που πέρασε πολύ δύσκολα χρόνια, μπήκε στο ψυχιατρείο μετά και στο τέλος πέθανε. Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι το “Gutter ballet” ήταν ένα πείραμα για τα επόμενα βήματα της μπάντας (που οδήγησαν στο “Streets”).
Φαίνεται και από το εξώφυλλο, όπου έχουμε το πιάνο σε πρώτο πλάνο και μια κιθάρα, χωρίς το ένα να επισκιάζει το άλλο. Και τα δύο είναι πρωταγωνιστές. “When the crowds are gone” και το ομώνυμο φέρουν αυτό το χαρακτηριστικό. Είναι απίστευτο πως σε όλο το άλμπουμ οι κιθάρες “αγκαλιάζουν” τις μελωδίες του πιάνου. Όλα τα κομμάτια έχουν τη σφραγίδα των αδερφών Oliva, και όλα τα κομμάτια συνθεθηκαν για ένα και μόνο σκοπό, να προοριστουν για την αιωνιότητα.
Πράγματα που ίσως δεν σας είχαν περάσει από το μυαλό καν
Πριν μπει στην κλινική αποτοξίνωσης, πήραν την απόφαση από κοινού με την εταιρεία να διακομιστει σε νοσοκομείο και εκεί συνέθεσε το τελευταίο άσμα του άλμπουμ “Thorazine shuffle”. Η θωραζινη χρησιμοποιείται για τις ψυχικές διαταραχές και κυριολεκτικά σε ρίχνει στα πατώματα, μπλοκάρει νευροδιαβιβαστες και άλλα “όμορφα”.
Το εξώφυλλο κατεδείκνυε τι θα ακούσει ο ακροατής
Το εξώφυλλο, αυτή η αίθουσα μουσικής που έχει εγκαταλείφθει από τους θεατες, ίσως εκεί θα μπορούσε να είχε γραφτεί το “Gutter ballet”, ο χρόνος που πέρασε προσωποποιημενος από τα φαντάσματα έχει κατακλύσει αυτόν τον πανέμορφο χώρο. Ο δίσκος αυτός εδώ φαντάζει ως καταφύγιο μπροστά στις επίμονες αυτές αναμνήσεις. Το “Gutter ballet” είναι ένα αψεγάδιαστο κομψοτέχνημα τέχνης που όμοιο του δεν θα κυκλοφορήσει ποτέ. Εγώ θα σας αφήσω με ένα από πιο αγαπημένα μου κομμάτια από τους Savatage. Το “The unholy” βιντεοσκοπημένο στο Tilburg της Ολλανδίας το 1990. Μπάντα ορόσημο για την αγαπημένη μας μουσική και θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που τους έχουμε ακόμα. Savatage για πάντα!
