Helloween: Ανασκόπησης για τα 40 χρόνια | Part 3

Όπως αναφέραμε στο προηγούμενο άρθρο της ανασκόπησης μας, οι Roland Grapow και Uli Kusch βρέθηκαν εκτός Helloween μετά το άλμπουμ “The dark ride”. Ένας από τους λόγους που αποχώρησε ο πρώτος ήταν γιατί σε κάποια φάση μίλησε για κάποιες ιδέες του σχετικά με την κατεύθυνση της μπάντας στους Markus Grosskopf και Michael Weikath.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του αυτοί το αντιλήφθηκαν ότι ήθελε να πάρει τα ηνία της ηγεσίας της μπάντας. Εντάξει, μεταξύ μας τώρα, δεν θέλει και πολύ ο Weiki να στείλει κόσμο εκτός. Άλλη μια εκδοχή ήταν η αφοσίωση τους στην μπάντα, δεν ήταν στο 100% γιατί είχαν ξεκινήσει τις προετοιμασίες για τους Masterplan. Νέα αρχή λοιπόν για την μπάντα από το Αμβούργο με παραγωγό και πάλι τον Charlie Bauerfeind και χωρίς τον Roy Z.

Εποχή αλλάγων για τους Helloween με την προσθήκη δύο νέων μελών

Οι Helloween δεν χάνουν χρόνο και προχωράνε στην πρόσληψη του Sascha Gerstner που πριν ήταν στους Freedom Call. Η ιδέα της πρόσληψης αυτής ήρθε από τον Charlie Bauerfiend μιας και χρειαζόταν η μπάντα κάποιον που να είναι στο ίδιο μήκος κύματος με τον Weikath. Ο Mark Cross μπαίνει στη θέση του drummer, όμως για λόγους υγείας ο άλλοτε drummer των Metallium, Kingdom Come και Firewind δεν ολοκλήρωσε τις ηχογραφήσεις. Ουσιαστικά “έβγαλε” δυο συνθέσεις μόνο.

Τα υπόλοιπα κομμάτια ηχογραφήθηκαν από τον άλλοτε drummer των Motorhead και King Diamond, Mickey Dee. Μετά ανέλαβε καθήκοντα drummer ο Stefan Schwarzmann που είχε περάσει από Accept και Running Wild. Συντόμα όμως θα αποχωρήσει λόγω διαφορετικής νοοτροπίας από αυτή της μπάντας. Στην τελική, ο Dani Loble, πρώην Rawhead Rexx, προσλήφθηκε για την θέση του drummer.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι το “Rabbit don’t come easy” είναι κάτι σαν το “Master of the rings” στην ατμόσφαιρα που “κουβαλάει”. Έχει την ίδια νοοτροπία, δηλαδή μια νέα αρχή για την μπάντα. Συνθέσεις όπως “Liar”, “Sun 4 the world”, “The tune”, “Listen to the flies” και “Open your life” θα μπορούσαν άνετα να ήταν στο “Master of the rings”. Τα “Back against the wall” και “Hell was made in heaven” είναι απομεινάρια από την εποχή του “The dark ride” ξεκάθαρα όμως.

Τα “Never be a star” και “Don’t stop being crazy” θα μπορούσαν να ήταν και από την εποχή που ήταν ο Andi Deris στους τρομερούς Pink Cream 69. Στην συλλογή “March of time-The best of 40 years” έχουμε το “Hell was made in heaven”, μια σύνθεση του Markus Grosskopf που την έχουμε σε συχνά σε εμφανίσεις των Γερμανών.

Το καλό της υπόθεσης είναι οτι οι Helloween πέρασαν από χίλια κύματα πάλι αλλά εντάξει βρέθηκαν με ένα σταθερό line up. Επίσης, ένα πολύ σημαντικό γεγονός ήταν ότι η μπάντα περιόδευσε στην Βόρεια Αμερική, κάτι που είχε να συμβεί απ΄οτο 1989. Μπορεί να έγιναν γρήγορα οι αλλαγές στα μέλη και ειδικά του drummer να ήταν αρκετά ζόρικη ιστορία, όμως η “χημεία” μέσα στο άλμπουμ υπάρχει. Ο Gerstner με τον Weiki ήταν κομπλέ και βγήκαν εξαιρετικά κομμάτια για αυτόν τον δίσκο.

Ένα άλμπουμ που έπρεπε(?) να φέρει άλλο τίτλο και η ενθρόνιση στη θέση του ηγέτη ξανά

Το “Keeper of the seven keys-the legacy” ίσως για πολλούς να ήταν μια ατυχής ονομασία. Μουσικά θεωρώ ότι η συνέχεια των “Keepers…” είναι τα “Heading for tomorrow” και “The time of the oath”. Ξακάθαρες κα ισταράτες κουβέντες. Τα “παιχνίδια” του marketing ίσως και να χαντάκωσαν λίγο την εν λόγω δουλειά, μιας και αρκετοί παλιοί οπαδοί ξενέρωσαν με την κίνηση αυτή. Εγώ ήμουν από αυτούς που δεν έσωσε καν σημασία. Γνωρίζω ποιες δουλειές θεωρούνται η μουσική συνέχεια των θρυλικών άλμπουμ.

Το άλμπουμ στην ολότητα του σηματοδωτεί την επιστροφή των Helloween

Για αρχή να αναφέρουμε ότι η μπάντα περιόδευσε σε τρελό βαθμό και κυκλοφορήσε ένα απιστευτό live album όπως και DVD που γυρίστηκε σε τρεις ηπείρους. Συγκεκριμένα σε τρεις μητροπόλεις, Sao Paulo, Sofia και Tokyo. Η μπάντα θριάμβευσε πάνω στη σκηνή με το ένα φρέσκο line up. Ο Andi Deris από την άλλη, σάρωσε τα πάντα σε ότι κι αν ερμήνευσε. Η απουσία του Uli Kusch δεν φάνηκε καν, ο Dani Loble έβγαλε ότι χρειαζόταν με τις συνθέσεις που του ανέθεσαν. Σε αυτό το άλμπουμ όλα τα κομμάτια έχουν τον ρόλο τους. Βασικά αν βάλουμε μόνο τα “The king for 1000 years” και “Occasion Avenue” νομίζω ότι το λήγουμε το θέμα.

Το πρώτο άλμπουμ με συνθέσεις από Gerstner

Με άλλοτε κιθαρίστας των Freedom Call, με συνθέσεις όπως “Pleasure drone”, “Silent rain” και “The invisible man” παίρνει…εξοχικό στην Τενερίφη που λέμε. Με λίγα λόγια, απέδειξε την αξία του και με το παραπάνω και δικαίωσε τους ανθρώπους που τον εμπιστευθηκαν. Ο Loble από την άλλη συμμετείχε όπως όλη η μπάντα στο “King for 1000 years” και το αποτέλεσμα ήταν απλά ότι καλύτερο.

Το δεύτερο μέρος του άλμπουμ έχει γραφτεί εξ’ολοκλήρου από τους “παλιούς” και αυτά που υπάρχουν μέσα είναι συναρπαστικά για άλλη μια φορά. Τεράστια κομμάτια τα “My life for one more day”, “Occasion Avenue”, όπως και η μπαλάντα “Light the universe” με την Candice Night να πρωταγωνιστεί. Έχει αρκετά πιο απλοίϊκά κομμάτια το δεύτερο μέρος όπως τα “Come alive”, “Do you know what you are fighting for”, “The shade in the shadow” και “Get it up”.

Σε αυτή την συλλογή λοιπόν συμμετέχουν τα “Light the universe” και “The invisible man”. Πολύ καλές επιλογές αν αναλογιστούμε και τον χρόνο και τα περιθώρια που είχαν για αυτή την συλλογή. Δύσκολα να χωρέσουν 40 χρόνια σε τρια CD, η αλήθεια να λέγεται. Η μπάντα περιόδευσε και μπήκε μέσα στο studio για τις ηχογραφήσεις του επομενου τους άλμπουμ και με ένα κλίμα στις τάξεις τους από τα καλύτερα ever.

Το “Gambling with the devil” των Helloween είναι ένα θεαματικό Power Metal άλμπουμ

Κοιτάξτε τώρα τι γίνετε εδώ, το εν λόγω άλμπουμ είναι άξιος διάδοχος του προήγουμενου. Δεν μπορούμε να αναφέρουμε ότι είναι καλύτερο, μιας και στα σημεία το “Keeper of the seven keys-The Legacy” το κερδίζει. Όμως είναι ένα άλμπουμ που άνοιξε τους ορίζοντες για την μπάντα από την Βόρεια Γερμανία. Είναι ένα πολύ δυναμικό και σε σημεία αγριεμένο άλμπουμ με παραγωγή που θυμίζει αυτή του “The dark ride”.

Κομμάτια όπως “The Saints”, “Kill it”, “Paint a new world”, “The bells of seven hells”, “Dreambound”, “Final fortune”, “As long as I fall” και “Heaven tells no lies” είναι απλά από τα καλύτερα της Millenium εποχής της μπάντας. Το εξώφυλλο θυμίζει “Better than raw” όπως και γενικά ο δίσκος φέρνει προς εκείνη την περίοδο.

Είναι ένα άλμπουμ που χρειάζεται αρκετά ακούσματα για να καταλάβεις την αξία που έχει. Με αυτή την δουλειά η μπάντα περιόδευσε με τους Gamma Ray και τους AXXIS για λογαριασμό της “Hellish rock” tour. Ο Kai Hansen ανέβαινε στη σκηνή μαζί με τους υπόλοιπους Helloween για να παίξουν τα “I want out” και “Future world” στο τέλος της συναυλίας.

Στη συλλογή αυτή το εν λόγω άλμπουμ συμμετέχει με τα “Kill it” και “As long as I fall”, που θεωρούνται επιτυχημένες επιλογές μιας και μιλάμε για δυο τελειώς διαφορετικά κομμάτια. Το δεύτερο θυμίζει και “If I could fly” στο τρόπο που ξεκινάει, ενώ το πρώτο σου φέρνει κάτι λίγα από το “Push”. Πραγματικα΄ένα πολύ καλό άλμπουμ!

Το “7 Sinners” συνεχίζει την παράδοση των προηγούμενων με απόλυτη επιτυχία

Το “7 Sinners” είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου άλμπουμ, πραγματικά την αγαπάω αυτή την δουλειά. Ίσως γιατί τους είδα στην περιοδεία αυτού του δίσκου στο Βέλγιο μαζί με Stratovarius και Trick or Treat. Μπορεί και όχι, μιας και μέσα έχει συνθέσεις που δεν περισσεύει καμία. Μιλάμε για έναν πολύ δυνατό δίσκο στα επίπεδα του “Gambling with the devil” και την αύρα των “Better than raw” και “The dark ride”. Πάλι εδώ έχουμε παραγωγή που προσδίδει τον απαράιτητο όγκο και κάνει τον ήχο του άλμπουμ ακόαμ πιο τραχύ.

Οι Helloween απλά είναι πιο δυνατοί από ποτέ και δεν τους αμφισβητεί κανείς

Στην ουσία της υπόθεσης κομμάτια όπως “Long live the king”, “Are you metal?”, “Who is mr madman?”, “You stupid mankind”, “If a mountain could talk”, “My sacrifice” και “Far in the future” πρεσβεύουν αυτό που ανέφερε ο Andi Deris πριν την κυκλοφορία οτυ δίσκου το 2010. Είχε αναφέρει λοιπόν ότι μετά απο το ακουστικό άλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει πριν είχαν ανάγκη να δώσουν στον κόσμο κάτι το οποίο θα ήταν Metal με όλη την σημασία της λέξεως. Υπάρχουν μέσα και οι μελωδικές συνθέσεις του Weikath όπως “Raise the noise” και “The sage, the fool, the sinner” που ακούγονται πολύ ευχάριστα. Επίσης το “World of fantasy” του Grosskopf είναι τρομερό και “πιασάρικο” κομμάτι.

Στην πρόσφατη συλλογή των “κολοκύθων” θα βρείτε τα “Where the sinners go” και “Are you metal?” οι οποίες και είναι χαρακτηριστικές εκείνης της περιόδου. Προσωπικά ίσως επέλεγα άλλη μια, αλλά λογικά μόνο 2-3 συνθέσεις από κάθε άλμπουμ μπορούσαν να υπάρχουν μέσα. Σίγουρα θα έβαζα μέσα τα “Who is mr madman?” και “World of fantasy” πάντως. Να σημειώσουμε πάντως ότι στο πρώτο ακούγεται ο Biff Byford των Saxon στην αρχή.

Οι ταχύτητες πέφτουν και το “Straight out of hell” είναι μια “σκάλα” κάτω

Το “Straight out of hell” δεν είναι κακό άλμπουμ, δεν θα το έλεγα ούτε μέτριο. Είναι ένα καλό άλμπουμ το οποίο και το ακούω ευχάριστα. Όμως όταν έχεις κυκλοφορήσει μια σειρά από εκπληκτικούς δίσκους, έρχεται και η κόπωση και πέφτεις σε τέλμα.

Όπως ανέφερα και παραπάνω, δεν είναι καθόλου κακό άλμπουμ. Μου φέρνει στο νου όταν ας πούμε οι Judas Priest κυκλοφόρησαν το “Painkiller” και μετά ήρθε το “Jugulator” και ο κόσμος δεν μπόρεσε να το ακολουθήσει εύκολα. Εδώ δεν είμαστε σε αυτόν βαθμό, μιας και το “Straight out of hell” είχε μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο, αλλά δεν μπορούμε να το θεωρήσουμε ισάξιο των προηγούμενων τριών δουλειών της μπάντας.

Προς θεού, κομμάτια όπως “Burning sun”, “Nabatea”, “World of war”, “Church breaks down”, “Straight out of hell”, “Far from the stars” και “Waiting for the thunder” είναι συνθέσεις που μπορώ και τις ακούω συνέχεια. Απλά έχουν χάσει κάπως την δυναμική τους από το προηγούμενα. Όταν άκουσα πρώτη φορά το άλμπουμ διέκρινα μια κούραση στην μπάντα γενικά και αυτό ήταν φυσκιολογικό μετά από τρεις μεγάλους δίσκους.

Η μπάντα βγήκε σε περιοδεία πάλι με τους Gamma Ray, μιας και πετυχημένη συνταγή δεν την αλλάζεις. Υπάρχει μια εκδοχή του “Burning sun” που χρησιμοποιείται Hammond προς τιμή του Jon Lord, ηγέτη των Deep Purple. Ουσιαστικά οι Helloween κυκλοφόρησαν έναν πιο “χαρούμενο” δίσκο σε αντίθεση με το σκοτάδι που περίκλειε τους προηγούμενους σύμφωνα με τα λεγόμενα του Andi Deris. Ε λοιπόν, τα κατάφεραν μια χαρά. Σε αυτή την συλλογή λοιπόν έχουμε τα “Nabatea”, “Straight out of hell” και “Waiting for the thunder”. Not bad at all!

Σειρά έχει το “My God given right” και τελευταίο άλμπουμ αυτού του line up

Το “My god given right” για κάποιο λόγο το βάζω πάνω από το προηγούμενο άλμπουμ των Helloween, εντάξει σίγουρα δεν ακουμπάει “Gambling with the devil” και “7 Sinners”. Όμως βρίσκεται κάπου ανάμεσα και νομίζω ήταν ότι καλύτερο για να λήξει αυτή η περίοδος της μπάντας.

Όταν άκουσα για πρώτη φορά το single “Battle’s won” κατάλαβα ότι κινούμαστε στα πλαίσια του προηγούμενου άλμπουμ. Δηλαδή ότι έχουμε να κάνουμε με μια “χαρούμενη” δουλειά, δανειζόμενος την έκφραση του Andi Deris για το προηγούμενο άλμπουμ. Μετά ήρθε το “Heroes” το οποίο και ήταν ένας heavy metal “δυναμίτης”. Μου άρεσαν ακόμα πολύ τα “My God given right”, “Lost in America”, “The swing of a fallen world” όπως και τα πέντε τελευταία κομμάτια του άλμπουμ.

Δηλαδή τα “Claws” και “Creatures in heaven” είναι απλά Helloween κομμάτια, τελεία και παύλα. Το “If God loves rock ‘n’ roll” είναι στο ίδιο μοτίβο με το “Lost in America”, συναυλιακά και όμορφα για sing along. Το “You, still of war” είναι στην ίδια φάση με το “The swing of a fallen world”, σκοτείνο και δυνατό. Το “Living on the edge” είναι μια σύνθεση του Grosskopf και είναι Power Metal δύναμη. Στη συλλογή που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό βρίσκουμε τα “Heroes” και “My God given right”.

Η μπάντα με αυτό το άλμπουμ επέστρεψε στη Nuclear Blast, μιας και είχε αποχωρήσει μετά την κυκλοφορία του “The dark ride”. Το “My god given right” είναι ένα άλμπουμ που είναι πιο κοντά στις “ρίζες” των Helloween, δηλαδή όταν ακούς το ομώνυμο σου έρχεται κατευθείαν η μελωδία του “Power” ας πούμε. Μιλάμε για τέτοιες φάσεις. Αυτός λοιπόν ήταν και ο τελευταίος δίσκος με αυτό το line up. Ένας πολύ καλός δίσκος που κλείνει μια άκρως επιτυχημένη περίοδο για την μπάντα απ΄οτο Αμβούργο (ή την Τενερίφη, έχω μπερδευτεί πια).

Φτάνοντας στο τέλος αυτού του άρθρου και τρίτου μέρους του αφιερώματος για τους Helloween, έσω να πω ότι ουασιαστικά μεγάλωσα με αυτή την περίοδο. Δηλαδή δεν έζησα την εποχή που είχαν κυκλοφορήσει ούτε τα “Keepers…” αλλά ούτε τα “Master of the rings” και “The time of the oath”. Ξεκίνησα από τα “Better than raw” και “The dark ride” και μετά ειχαμε και την συνέχεια. Δηλαδή μόλις βγήκε το “Better than raw”, έτρεξα να το αγοράσω τότε. Μιλάμε για τέτοιες φάσεις.

Ουσιαστικά όμως ακολούθησα την μπάντα εξ’ολοκληρου με το line up που ήρθε κάπου το 2001. Για αυτό τον λόγο έχει μεγάλη σημασία για μένα αυτή περίοδος που αναφέρετε αυτό το άρθρο. Αφήστε που και live τους είδα με αυτό το line up των δίσκων που μιλήσαμε εδώ. Εδώ έχουμε το τέλος αλλής μιας περιόδου για μια μπάντα που πέρασε δια πυρός και σιδήρου στην καριέρα της και να κατακτά συνέχεια τους στόχους της. Τα λεμέ στο επόμενο και τελευταίο άρθρο του αφιερώματος μας.