Η Ρούλα Καραμάνη μίλησε με τους Dephosphorus εν όψει και της εμφάνισής τους στο New Long Fest. Απέχουμε μόλις ένα μήνα και κάτι από το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου & οι Dephosphorus θα εμφανιστούν τη 2η ημέρα του New Long Fest. Περισσότερα μπορείς να διαβάσεις ΕΔΩ
Dephosphorus: Το astrogrind ως τελετουργία αντίστασης και κοσμικής αναζήτησης.
Από το 2010 μέχρι σήμερα, οι Dephosphorus έχουν διαμορφώσει ένα ξεχωριστό ιδίωμα μέσα στο extreme underground & το ονόμασαν οι ίδιοι astrogrind. Είναι ένας εκρηκτικός συνδυασμός επιθετικού ήχου και υπαρξιακής κοσμολογίας. Με πυρήνα τους την επιστημονική φαντασία και την αναζήτηση νοήματος στο χάος, το σχήμα κινείται στα όρια του grind, του black, του post-metal και της noise, δημιουργώντας κάθε φορά ένα ηχητικό σύμπαν που αποτυπώνει με ακρίβεια τη δική τους καλλιτεχνική και ιδεολογική πυξίδα.
Εν όψει της πολυαναμενόμενης εμφάνισής τους στο New Long Fest στις 27 Ιουλίου, μιλήσαμε με τους Θάνο και Πάνο για την εξέλιξη του ήχου τους από το Axiom μέχρι τον επερχόμενο Πλανητοκτόνο, για τη φιλοσοφία πίσω από το concept τους και για το τι σημαίνει τελικά να παραμένεις ενεργός και δεμένος καλλιτεχνικά σε έναν κόσμο όπου “η μόνη μορφή ελευθερίας που μπορούμε να διεκδικήσουμε είναι η καλλιτεχνική”.
Όπως λένε και οι ίδιοι,
Tο concept μας είναι το πνεύμα των Dephosphorus, η κουλτούρα, οι κοσμοαντιλήψεις και η στάση ζωής μας.
Η έννοια του “astrogrind” έχει γίνει σχεδόν συνώνυμη με το όνομα των Dephosphorus. Πώς θα περιγράφατε σήμερα αυτό το ιδίωμα και πώς έχει εξελιχθεί από το “Axiom” έως σήμερα;
Θάνος: Από όσο γνωρίζουμε, δεν υπάρχει άλλη μπάντα που να αυτοπροσδιορίζεται ως astrogrind, πέρα από εμάς. Ο όρος ήταν εξαρχής μια προσπάθεια να περιγράψουμε τη δική μας προσέγγιση στον ακραίο ήχο – μια ταχύτατη, επιθετική grind βάση, εμποτισμένη με κοσμική θεματολογία, που αντλεί έμπνευση από την αστροφυσική, τη φαντασία και την υπαρξιακή αναζήτηση.
Από την εποχή του Axiom έχουν αλλάξει πολλά: ο ήχος των Dephosphorus έχει εξελιχθεί οργανικά μέσα στον χρόνο, αποκτώντας μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, πλουσιότερες συνθέσεις, αλλαγές ρυθμών, μελωδικά στοιχεία και πειραματισμούς με διαφορετικά όργανα. Παράλληλα, και η στιχουργική μας γραφή έχει αναπτυχθεί, όχι μόνο θεματικά αλλά και γλωσσικά. Τα ελληνικά, ειδικά στα πιο πρόσφατα κομμάτια, μας επιτρέπουν να εκφράσουμε ακόμα πιο άμεσα και ποιητικά το κοσμικό και υπαρξιακό μας όραμα – και τελικά φαίνεται πως ταιριάζουν ιδανικά με το σύμπαν του astrogrind.
Οι Dephosphorus είναι μία concept μπάντα.
Πολλοί οπαδοί σας παρατηρούν μια φιλοσοφική και κοσμολογική διάσταση στους στίχους σας. Τι ρόλο παίζει η επιστημονική φαντασία και η υπαρξιακή αναζήτηση στη μουσική των Dephosphorus;
Πάνος: Οι Dephosphorus είναι μία concept μπάντα. Η επιστημονική φαντασία, η κοσμολογία, οι ανάλογες πολιτικές και υπαρξιακές προεκτάσεις, αποτελούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργούμε την μουσική, την στιχουργική και την αισθητική μας.
Η επιστημονική φαντασία, είναι για εμάς ένα όχημα που επιτρέπει να οραματιστούμε ένα βιώσιμο μέλλον και να καταπολεμήσουμε την απάθεια, την ηττοπάθεια και την απελπισία. Η αγάπη μας γι’ αυτήν συνδέεται άμεσα με τις υπαρξιακές ανησυχίες μας, αφού μέσω αυτής αναλογιζόμαστε τις δυνατότητες της ύπαρξης κι εκτιμούμε όλη αυτή την μεγαλοπρέπεια μέσα στην οποία είμαστε βυθισμένοι – συχνά χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.
Οι δονήσεις του concept είναι επίσης απανταχού παρούσες σε μουσικό επίπεδο, ιδιαίτερα μέσω των συμπαντικών κιθαρών, της βάσης δηλαδή των κομματιών, αλλά και των πειραματισμών, ειδικά μέσω των ηλεκτρονικών στοιχείων, υπεύθυνος για τα οποία είναι ο συνεργάτης μας εδώ και πολλά χρόνια, μουσικός και παραγωγός, Μίλτος Σχιματαριώτης.
Το concept μας είναι το πνεύμα των Dephosphorus, η πυξίδα που μας επιτρέπει να πλοηγούμαστε.
Αντικατοπτρίζει την κουλτούρα, τις κοσμοαντιλήψεις και την στάση ζωής μας.
Έχετε περάσει περιόδους σιωπής, αλλά επιστρέφετε πάντα πιο δυναμικά. Τι κρατά ενωμένους τους Dephosphorus και ενεργούς καλλιτεχνικά μέσα σε μια τόσο απαιτητική σκηνή;
Θάνος: Από την αρχή θέσαμε έναν άτυπο στόχο: να κυκλοφορούμε σχεδόν κάθε δύο χρόνια ένα νέο άλμπουμ. Και, σε γενικές γραμμές, το καταφέραμε. Ένα στοιχείο-κλειδί σε αυτό είναι ότι έχουμε πάντα “στο συρτάρι” υλικό – συνθέσεις έτοιμες για επεξεργασία, που μπορούν πολύ εύκολα να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένα κομμάτια. Αυτό σημαίνει ότι όταν έρθει η ώρα για δισκογραφική δράση, δεν ξεκινάμε από το μηδέν.
Ο πρακτικός περιορισμός –ότι εγώ προσωπικά ταξίδευα από τη Σουηδία στην Ελλάδα για μικρό χρονικό διάστημα κάθε χρόνο– μας ανάγκασε να λειτουργούμε με απόλυτη συγκέντρωση και αποδοτικότητα. Δεν υπήρχε περιθώριο για χάσιμο χρόνου: οι πρόβες, η προετοιμασία, οι ηχογραφήσεις έπρεπε να γίνουν μέσα σε στενά χρονικά πλαίσια. Αυτό το “καθεστώς έκτακτης ανάγκης” μας κράτησε σε εγρήγορση και διατήρησε την ένταση της δημιουργικής μας σχέσης.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία γίναμε πιο αποτελεσματικοί: μάθαμε να επικοινωνούμε καλύτερα, να παίρνουμε αποφάσεις πιο γρήγορα, να ολοκληρώνουμε διαδικασίες όπως οι πρόβες ή ακόμα και η μίξη των άλμπουμ σε χρόνο που παλιότερα θα μας φαινόταν απαγορευτικός. Αυτή η πίεση, τελικά, δούλεψε υπέρ μας και μας κράτησε ενεργούς και δεμένους καλλιτεχνικά.
Dephosphorus “Θέλουμε να εκφραζόμαστε με ακρίβεια και σαφήνεια, έτσι ώστε να γίνονται πλήρως κατανοητές οι προθέσεις μας”.
Το “Sublimation” ήταν ίσως ο πιο πειραματικός δίσκος των Dephosphorus μέχρι σήμερα. Το νέο υλικό που παρουσιάζετε τώρα, τι κατεύθυνση ακολουθεί; Υπάρχει κάποια θεματική ή ηχητική πρόθεση πίσω του;
Θάνος: Κάθε μας άλμπουμ είναι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πιο πειραματικό από τον προηγούμενο — οπότε το ίδιο ισχύει και για τον Πλανητοκτόνο. Χωρίς να θέλουμε να χαλάσουμε την έκπληξη πριν την κυκλοφορία του, μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως ηχητικά διαφοροποιείται αισθητά από τις προηγούμενες δουλειές μας. Είναι πολύ πιο heavy, πιο πυκνό και στιβαρό, και αντανακλά τη διάθεση μας για μια νέα προσέγγιση, τόσο σε επίπεδο σύνθεσης όσο και εκτέλεσης.
Καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της κατεύθυνσης έπαιξε η επιλογή να ηχογραφήσουμε στο Studio Ignite με τον Γιώργο Χριστοφορίδη. Ο Γιώργος κατάλαβε αμέσως τη φύση και το δυναμικό του υλικού, και με χαρακτηριστική μαεστρία το σμίλευσε σε κάτι που αποτυπώνει πλήρως το όραμά μας. Η συμβολή του ήταν καθοριστική στο να πάρει ο Πλανητοκτόνος τη μορφή που έχει σήμερα.
Παράλληλα, η απόφαση του Πάνου να γράψει όλους τους στίχους στα ελληνικά αποδείχθηκε απολύτως ταιριαστή με τη νέα ηχητική κατεύθυνση. Υπάρχει πάντα μια θεματική συνέχεια στον κόσμο του astrogrind, αλλά αυτή τη φορά εκφράζεται πιο ωμά και άμεσα, σχεδόν τελετουργικά.
Η τελική πινελιά ήρθε από τον James Plotkin, ο οποίος ανέλαβε το mastering. Η δουλειά του ήταν καθοριστική — κατάφερε να αναδείξει τις ηχητικές λεπτομέρειες και να δώσει συνοχή και δύναμη στο άλμπουμ, κάνοντάς το να ακούγεται πραγματικά φανταστικό.
Το live στο New Long Fest είναι επιστροφή σε ένα φεστιβάλ όπου εμφανιστήκατε το 2014. Πώς βιώνετε την προετοιμασία για αυτή την εμφάνιση, και τι μπορούν να περιμένουν οι θεατές;
Θάνος: Πράγματι, έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία εμφάνιση των Dephosphorus στο New Long Fest, και είναι πολύ ευχάριστο να βλέπουμε πώς το φεστιβάλ έχει εξελιχθεί και μεγαλώσει εντυπωσιακά από τότε. Είμαστε πραγματικά χαρούμενοι – και ειλικρινά ευγνώμονες – που μας κάλεσαν ξανά να συμμετάσχουμε. Είναι τιμή μας να βρεθούμε στη σκηνή ενός θεσμού που πλέον παίζει κομβικό ρόλο για την ελληνική underground σκηνή.
Η προετοιμασία κυλά με θετική ενέργεια και ανυπομονησία.
Υπάρχει μια δυναμική ατμόσφαιρα στις πρόβες μας, και ο ενθουσιασμός για να παρουσιάσουμε τα νέα κομμάτια ζωντανά είναι διάχυτος. Παράλληλα, είμαστε και ακροατές στο φεστιβάλ – περιμένουμε να δούμε και να ακούσουμε τις υπόλοιπες μπάντες, που φαίνεται να βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Αυτό από μόνο του λειτουργεί σαν έξτρα κίνητρο: θέλουμε να ανεβούμε στη σκηνή και να τα δώσουμε όλα. Οι θεατές μπορούν να περιμένουν μια έντονη, φορτισμένη εμφάνιση με καινούργιο υλικό, αλλά και την ενέργεια που πάντα προσπαθούμε να μεταφέρουμε live – την astrogrind ενέργεια!
Dephosphorus “Είμαστε πλέον ακομπλεξάριστοι και ισότιμοι παίκτες στο διεθνές underground. Αυτό μεταφράζεται και σε παραγωγικές και δημιουργικές συνεργασίες, ειδικότερα μεταξύ συγκροτημάτων και δισκογραφικών εταιριών εκατέρωθεν”.
Το ελληνικό underground έχει αλλάξει πολύ την τελευταία δεκαετία. Ποια μπάντα ή καλλιτέχνης σας έχει κινήσει το ενδιαφέρον πρόσφατα; Νιώθετε πως υπάρχει μια νέα γενιά με παρόμοια καλλιτεχνική νοοτροπία;
Πάνος: Θα αναφέρω ενδεικτικά τους Kvadrat, οι οποίοι κυκλοφόρησαν πέρυσι το ντεμπούτο album τους.
Τους θεωρώ ένα κρίσιμο σχήμα τόσο μουσικά, όσο και αισθητικά/στιχουργικά. Το δυσαρμονικό black/death τους και η απόγνωση αλλά και μαχητικότητα των Ελληνικών στίχων, ιδιαίτερα live, με έχουν συγκλονίσει. Τους αισθάνομαι κοντά σε αυτό που κάνουμε.
Πιστεύω ότι ανήκουν σε ένα κύμα νέων Ελληνικών σχημάτων -όπως επίσης οι Chain Cult, Chronoboros και άλλοι, που ασκούν με τον τρόπο τους πολιτισμική αντίσταση στον αυταρχισμό, τον συντηρητισμό, την πατριαρχία, την θεοκρατία και τον κυνισμό που κάνουν τα πιο ελεύθερα και προοδευτικά πνεύματα να ασφυκτιούν σε αυτή την χώρα.
Έχετε συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Haapoja, και οι κυκλοφορίες σας φιλοξενούνται σε διεθνή labels. Πώς βλέπετε τον διάλογο ανάμεσα σε ελληνικές και διεθνείς extreme σκηνές σήμερα;
Πάνος: Θεωρώ ότι μετά από ένα τέταρτο του αιώνα προσπαθειών και σκληρής δουλειάς από πολλούς παράγοντες, το Ελληνικό ακραίο underground έχει ξεπεράσει την επαρχιώτικη νοοτροπία που είχε στα 80s και 90s, απόρροια της γεωγραφικής απόστασης από την πιο ανεπτυγμένη πολιτισμικά Κεντρική Ευρώπη και της αραιής ροής της πληροφορίας προς τα μέρη μας στον προ-ιντερνετ κόσμο.
Είμαστε πλέον ακομπλεξάριστοι και ισότιμοι παίκτες στο διεθνές underground. Αυτό μεταφράζεται και σε παραγωγικές και δημιουργικές συνεργασίες, ειδικότερα μεταξύ συγκροτημάτων και δισκογραφικών εταιριών εκατέρωθεν.
Ένα παράδειγμα όσον μας αφορά, είναι το Collaboration LP με τους Φινλανδούς Haapoja τους οποίους αναφέρετε. Τραγουδώντας στην μητρική τους γλώσσα, μας προκάλεσαν να πράξουμε το ίδιο, δοκιμάζοντας τον Ελληνικό στίχο για πρώτη φορά στο Κοιτάμε Με Τα Δόντια, το πρώτο κομμάτι της πλευράς τους όπου τραγούδησα στίχους από το ομώνυμο ποίημα του Μιλτου Σαχτούρη.
Dephosphorus “Η επιστημονική φαντασία, είναι για εμάς ένα όχημα που επιτρέπει να οραματιστούμε ένα βιώσιμο μέλλον και να καταπολεμήσουμε την απάθεια, την ηττοπάθεια και την απελπισία”.
Η εικόνα των Dephosphorus παραμένει low-profile, σχεδόν μυστηριώδης. Είναι αυτό συνειδητή στάση ή απλά έκφραση χαρακτήρα; Πόσο σημαντικό είναι για εσάς να αφήνετε τη μουσική να μιλάει από μόνη της;
Πάνος: Η εικόνα είναι μέρος της αισθητικής, συμπληρώνει το σύμπαν μας. Είναι ένα από τα μαθήματα που έχουμε αφομοιώσει ανά τα χρόνια από μέντορες όπως οι Neurosis, οι οποίοι δεν άφηναν τίποτα στην τύχη και μετέδιδαν το όραμα τους μέσα από την παραμικρή λεπτομέρεια.
Συνεπώς, το να βγάζουμε προς τα έξω κάτι προσεγμένο το οποίο απολαμβάνουμε καταρχήν εμείς, μας δημιουργεί την σιγουριά ότι στέκεται μόνο του σαν ανεξάρτητο και αυτόνομο έργο, χωρίς ανάγκη από επεξηγήσεις, υπότιτλους (ίσως μόνο όσον αφορά την μετάφραση των Ελληνικών στίχων), φρου φρου και αρώματα.
Η ίδια προσοχή στην λεπτομέρεια αποτυπώνεται και στην προώθηση των δραστηριοτήτων μας – όπως αυτή η συνέντευξη. Θέλουμε να εκφραζόμαστε με ακρίβεια και σαφήνεια, έτσι ώστε να γίνονται πλήρως κατανοητές οι προθέσεις μας.
Στο επίκεντρο της μουσικής σας υπάρχει συχνά η ένταση, η έκρηξη, αλλά και η τελετουργία. Ποια είναι η εσωτερική διεργασία που ακολουθείτε όταν συνθέτετε ένα κομμάτι;
Θάνος: Ο ήχος από μόνος του μπορεί να είναι αρκετός για να πυροδοτήσει μια καινούργια ιδέα. Ίσως ακούγεται παράδοξο, αλλά ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας μέσα από τον συγκεκριμένο εξοπλισμό δημιουργεί μια ατμόσφαιρα με την οποία συντονίζομαι – και μέσα σε αυτήν γεννιέται το πρώτο μουσικό σπέρμα. Από εκεί και πέρα, η σύνθεση είναι μια νοητική διαδικασία όσο και σωματική: σκέφτομαι πώς μπορεί να εξελιχθεί η ιδέα, πού μπορεί να κρύβεται το απρόβλεπτο, πώς θα έρθει η έκρηξη ή η αποδόμηση.
Η τεχνική κατάρτιση στα χέρια παίζει ρόλο, αλλά είναι εργαλείο – το όχημα για να φτάσει ο ήχος εκεί που τον θέλει το μυαλό. Η πρωτοβουλία έρχεται από τη φαντασία, την αίσθηση, το ένστικτο. Και αυτό, για μένα, είναι βαθιά τελετουργικό. Συνήθως όλη η διαδικασία εκτυλίσσεται σε έναν συγκεκριμένο χώρο, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Μέχρι να ολοκληρωθεί ένα κομμάτι, όλα –ο ήχος, ο χώρος, η διάθεση– είναι μέρος ενός προσωπικού τελετουργικού, ενός διαλόγου με κάτι εσωτερικό αλλά και απρόσιτο ταυτόχρονα.
Κλείνοντας, πώς θα ορίζατε σήμερα την “ελευθερία” μέσα από το πρίσμα των Dephosphorus – ως άνθρωποι, μουσικοί και δημιουργοί;
Θάνος: Η έννοια της ελευθερίας είναι πιο δύσκολη από ποτέ να οριστεί – εξαρτάται από το πλαίσιο στο οποίο την εξετάζεις. Ζούμε σε μια εποχή όπου η τεχνολογία υποτίθεται πως υπάρχει για να διευκολύνει τη ζωή μας, αλλά ταυτόχρονα μάς κρατά παγιδευμένους σε έναν ψηφιακό μικρόκοσμο απόλυτης έκθεσης. Οποιοσδήποτε μπορεί να γνωρίζει πού βρισκόμαστε, με ποιον μιλάμε, τι σκεφτόμαστε, τι επιθυμούμε. Αυτό από μόνο του είναι εφιαλτικό.
Σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, η “ελευθερία” είναι επίσης ένα έντονα προβληματικό ζητούμενο. Μπορούμε πραγματικά να πούμε ό,τι σκεφτόμαστε χωρίς συνέπειες; Υπάρχει ελευθερία λόγου όταν όλα φιλτράρονται, ελέγχονται, ή στιγματίζονται; Υπάρχει ελευθερία του Τύπου όταν η ενημέρωση είναι κατευθυνόμενη και συχνά μονοδιάστατη; Μας ακολουθούν στενά προκατασκευασμένα όρια – πολιτικά, κοινωνικά, ακόμα και πολιτισμικά – που δύσκολα αφήνουν χώρο για ουσιαστική αυτοδιάθεση.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ίσως η μόνη μορφή ελευθερίας που μπορούμε να διεκδικήσουμε είναι η καλλιτεχνική.
Η μουσική και η ποίηση παραμένουν για εμάς το καταφύγιο όπου μπορούμε να μιλήσουμε για όσα μας βαραίνουν και για όσα έρχονται. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, προσπαθούμε να αποστάξουμε σκέψεις, οράματα και αγωνίες σε κάτι απτό, που ίσως λειτουργήσει σαν σπίθα. Αν καταφέρουμε, έστω και ελάχιστα, να εμπνεύσουμε ή να αφυπνίσουμε, τότε ίσως συμβάλλουμε – έστω και μ’ ένα λιθαράκι – στη διαμόρφωση μιας μελλοντικής κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής ελευθερίας.
Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τον χρόνο σας!
Ραντεβού στο New Long Fest στις 27/07!
