The Akulas λοιπόν. Είναι μια μπάντα από το Βέλγιο για την οποία δεν γνωρίζω απολύτως τίποτα. Για να είμαι ειλικρινής από Βέλγιο λίγα πράγματα γνωρίζω. Νταξ τηγανητές πατάτες. Για αυτό όμως φροντίζει η ελληνική δισκογραφική Green Cookie Records να μας βγάλει από την άγνοιά μας και να ποτίσει τα αυτιά μας με όμορφους ήχους. Για να δούμε λοιπόν τι έχουμε εδώ.
Ιnundated Land είναι ο τίτλος. Πλημμυρισμένη γη αν κατάλαβα καλά και δεν πρέπει να σκίσω τα πτυχία μου ή να κάνω μήνυση στους δασκάλους των αγγλικών μου. Τι μουσική παίζουν λοιπόν οι Akulas; Βάλτε μια κιθάρα που είναι εμποτισμένη με reverb. Προσθέστε σφυροκοπήματα στα ντραμς. Μια γενναία δόση από πρώιμα 60’ς όργανα. Και ψιλοκόψτε και λίγο ρυθμικό μπάσο. Ανακινήστε όλα αυτά μαζί – μην ανακατεύετε. Σερβίρετε δροσερά. Αυτοί είναι οι Akulas. Σε γενικό πλαίσιο. Καθόλου άσχημα έτσι;
Ας πάμε όμως λίγο πιο ειδικά.
Στα 14 κομμάτια που αποτελούν το album οι Akulas δείχνουν πως παίρνουν την μουσική τους σοβαρά. Έτσι ξεκινάνε με το Decoy Dandy θα μπορούσε να είναι soundtrack για ένα παιδικό πάρτυ ή μουσική επένδυση στους τίτλους αρχής ενός heist movie β’ ή και γ’ διαλογής. Από αυτά που μου αρέσουν πολύ. Στο ίδιο μοτίβο είναι και το ακόλουθο Memory of a fish. Στο Seduction of a Jellyfish όμως η διάθεση αλλάζει. Γίνεται λίγο πιο τσαχπινογαργαλιάρικη, για να χαμηλώσεις τα φώτα, να ανάψεις τσιγαράκι και να απολαύσεις κοκτεηλάρα. Το οργανάκι κυριαρχεί και δίνει χαρακτήρα.
Στο επόμενο The Spartans (ρε τι έχουμε πάθει με τους Σπαρτιάτες) ο πρωταγωνιστής είναι η κιθάρα και το οργανάκι χρωματίζει με riffάκια και γλυκαίνει το κομμάτι. Στο Grand Prix ο δίσκος αρχίζει και μου αρέσει πολύ. Καθώς ο ρυθμός αυξάνεται, η κιθάρες καβαλάνε κύματα (όπως λέμε surf στο χωριό μου) και τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα με αρκετή δόση αλητείας. Στο Costa Monger επιστρέφουμε στο χαζοχαρούμενο πρώιμο 60’ς ύφος και ξαφνικά πετάγεται μια κιθάρα από το πουθενά να σώσει την παρτίδα.
Με το Black Woody με κερδίζουν ξεκάθαρα.
Βρωμιά και αλητεία, και θυμάμαι τους εκπληκτικούς συμπατριώτες τους Vice Barons. To ίδιο συμβαίνει και με το Haunted. Με το Staminee προσπαθώ να καταλάβω γιατί το πάνε μια έτσι και μια αλλιώς. Από την αλητεία στο organ music σταδίου. Ειλικρινά πάνω που θα φώναζα DE-FENCE DE-FENCE πάλι η κιθάρα σώζει την παρτίδα. Στο Μad Lesley πάλι βουτάμε σε κατασκοπικό βάλτο με ένα ωραίο σπάσιμο στο ρυθμό σε βαλσάκι έτσι για ποικιλία. Ίσως το αγαπημένο μου. Και το The Hook σε παίρνει από το χεράκι και σε χτυπάει αλύπητα. Και σου αρέσει αλλά δεν το ξέρεις. Κιθάριστικός και organ-ικος οργασμός.
Το Bombay Duck σε πάει πάλι πίσω στη μουσική που θα άρεσε στη γιαγιά σου σήμερα. Τρελλό Hammond και δεν συμμαζεύεται. Το Polonium 210 δεν ξέρω τι είναι αλλά άμα βρω θα πάρω, μου άρεσε πολύ. Riffαρα και ωραίο ρεφραίν. Απλό γρήγορο και επικίνδυνο. Τελειώνουμε με το Grandes Vacances που θα μπορούσε να είναι το soundtrack μιας summer movie για παρέες, πλάκες , έρωτες, καυγαδάκια κλπ.
Στο σύνολο του έχουμε ένα δίσκο Jekyll & Hyde.
Εδώ όμως και οι 2 όψεις είναι ιδιαίτερες. Τον ήχο που έχουν οι Akulas δεν θα τον βρείτε πουθενά αλλού. Και παρότι στην Jekyll φάση τους μπορεί να σας φανούν λίγο αδιάφοροι, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σκάσετε χαμογελάκι. Τόσο feel good είναι ο ήχος τους. Στην Hyde φάση τους απλά τους λάτρεψα. Ο δίσκος κυκλοφόρησε αρχές Ιουνίου . Από το Βέλγιο πλέον γνωρίζω λίγα πράγματα και γουστάρω κάργα!
Ακούστε τον και ψωνίστε τον από εδώ. Προσέξτε μην την ψωνίσετε.
