“Το Forest Reveries των Technicolor Sewer αυτοσχεδιάστηκε και ηχογραφήθηκε σε εξωτερικούς χώρους στη φύση* – δίπλα σε ρυάκια, μέσα σε ένα δάσος και σε λιβάδια την άνοιξη του 2020 – όπου κάναμε και τις ηχογραφήσεις πεδίου. (Oυσιαστικά δραπετεύσαμε από το λουκέτο και πήγαμε να ζήσουμε στο αγρόκτημα της γιαγιάς της Sanja στους λόφους των νότιων Καρπαθίων). Αργότερα προσθέσαμε μερικά overdubs.
Tα όργανα που λειτουργούν με μπαταρίες και τα αναλογικά synths είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση της εποχής μας …όλα, εκτός από το Deca Dima (The Smog Children) που ηχογραφήθηκε σε μια ετοιμόρροπη παιδική χαρά στην κοντινή πόλη των ορυχείων Bor (αυτός είναι ο ήχος από τις σκουριασμένες κούνιες – ήταν η Sanja και ένα μικρό τσιγγανόπουλο που κουνιόντουσαν μαζί – σε κάποιο σημείο ακούγεται το κορίτσι να φωνάζει “Πετάω!” στα σερβικά). Ακούγεται σαν το εκκρεμές του Στίβεν Ράιχ, αλλά ήταν απλώς ένα παιδί που περνούσε καλά.
Το The Unbroken Circle (παρεμπιπτόντως, αυτή είναι μια αναφορά στους 13th Floor Elevators/Bible) είναι επίσης πλήρως αυτοσχεδιασμένο με overdubs που προστέθηκαν αργότερα – μόνο που έγινε σε εσωτερικό χώρο, στο σπίτι μας στο Ρότερνταμ και αργότερα στο Βελιγράδι.
Ήχος: Το Forest Reveries είναι ηχογραφημένο σε μονοφωνία, ενώ το άλλο σε στερεοφωνία”.
————————————————————————-
Αυτές είναι οι πληροφορίες που έχουμε για ένα album που αφορά ταξίδια. Μουσικά ταξίδια με το νου κυρίως. Ίσως και με τη βοήθεια ψυχεδελικών. Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία όμως και μάλιστα μεγάλη είναι το τι ακούμε σε αυτά τα 2 μέρη στα οποία χωρίζεται το album.
Αρχικά μην πανικοβάλλεστε από την διάρκεια. Δεν είναι ένα κομμάτι αλλά μια ενότητα που αποτελείται από μικρότερα κομμάτια. Όλα όμως μαζί συμβάλλουν στον τίτλο. Το αυτό συμβαίνει και στις 2 πλευρές.
Μουσικά τώρα που αυτό έχει άλλωστε και σημασία,
έχουμε μια πανδαισία ήχων, χρωμάτων, χροιών, ρυθμών και ιδεών. Αυτό που μου άρεσε έιναι πως όλα τα παραπάνω δεν αποδίδονται πάντα με τον πιο εύπεπτο τρόπο. Υπάρχουν και στιγμές που θέλουν να σου τρυπήσουν τον εγκέφαλο. Υπάρχουν στιγμές που ο Κάρπεντερ άνετα θα έκλεβε για κάποια σεκάνς του. Πηγαινοέρχονται ιδέες από 60’ς γαλλική Pop μέχρι progressive synths του θανάτου.
Μιλάμε λοιπόν και για εναλλαγή στη διάθεση. Επίσης σε αυτό βοηθάει ίσως πως το ντουέτο δεν το έκανε μονοκοπανιά το album. Να πούμε εδώ πως κυκλοφορεί σε κασέτα . Αν έχετε κασετόφωνο θα καταλάβετα ακόμα πιο εύκολα το θέμα ενότητας και ονομασίας.
Αυτό που μου αρέσει στη μουσική που δημιουργούν οι Technicolor Sewer, είναι το εξής. Με παλιά όργανα, χροιές και τεχνικές, αλλά ακόμα και επιρροές, βάζουν τα γυαλιά με άνεση (ίσως και με λίγο σαρδόνιο χαμόγελο) σε πολλά σχήματα που ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ να είναι σχετικά με το σήμερα. Και το ντουέτο το καταφέρνει όχι γιατί το θέλει. Αλλά κυρίως γιατί έτσι εκφράζεται αβίαστα , ελεύθερα και δημιουργικά.
Γενικά συμβαίνουν πολλά πραγματάκια καθ’ όλη τη διάρκεια, αλλά αν πατήσεις το play, θα διαπιστώσεις πως όλα είναι υπέροχα. Και δεν θα καταλάβεις πότε θα το καταπιείς με τα αυτιά σου.
Κασετούλα που αν σας αρέσουν τα synths πρέπει να την παραγγείλετε από εδώ γιατι μετά (πολύ σύντομα δηλαδή) θα κλαίτε.
