Sympnea: Ένα μαγευτικό ταξίδι με το “Oceanic”

Κοιτάξτε τώρα φάση, πολλές μπάντες τις μαθαίνω επειδή ψάχνομαι συνέχεια στο Bandcamp  και σε άλλες πλατφόρμες. Πρώτου καν υπογράψουν με κάποια εταιρεία. Παλαιότερα, όταν δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα σε μεγάλο βαθμό, γινόταν με tape trading, “καίγαμε” CD και ανταλλάζαμε από την Κρήτη μέχρι και την Λάρισα ας πούμε. Πολλές μπάντες που τώρα κάνουν παγκόσμιες περιοδείες, τις έχω μάθει από το Metal Invader όταν κυκλοφορούσε ως έντυπο. Εδώ, για τους Sympnea, μου ανέφερε ο Michel Stiakakis στην πρόσφατη συνέντευξη που μας παρέθεσε για το νέο άλμπουμ των Skeptikal Minds, “Kharon”.

Έτσι λοιπόν, επειδή τον άκουγα και ενθουσιασμένο με την μουσική που παίζουν, είπα να κάτσω να τους ψάξω. Βρήκα κάποια μεμονωμένα κομμάτια στο Bandcamp και στο youtube, τίποτα περισσότερο. Η αλήθεια είναι όμως ότι μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Και όταν κολλάει το μυαλό μου κάπου, τότε έχουμε θέμα. Ας πούμε στο μακρινό 1998, το μυαλό μου είχε κολλήσει στο ντεμπούτο των Evergrey, “The dark discovery”. Η ιστορία μετά γνωστή. Τα χρόνια πέρασαν αλλά ο χαρακτήρας και ο τρόπος που ψάχνω την αγαπημένη μας μουσική, δεν άλλαξε. Έτσι λοιπόν και με τους Sympnea, μόλις είδα ότι κυκλοφόρησαν ολοκληρωμένη δουλειά, σήμανε συναγερμός.

Οι Sympnea λοιπόν, είναι μια μπάντα που μας έρχεται από την Αθήνα και σχηματίστηκαν τον Οκτώβριο του 2022. Για το τι μουσική παίζουν θα πούμε μόλις βάλω να παίζει το “Oceanic”.

Το άλμπουμ αρχίζει με το “Time”, κατευθείαν μου έρχεται στο μυαλό μια κινηματογραφική προσέγγιση στη μουσική τους. “Κοφτά” thrashy riffs, με αιθέρια φωνητικά και εκπληκτικά πλήκτρα. Ένα μωσαϊκό ήχων καλύπτει όλο το δωμάτιο. Μπορούμε να πούμε ότι είναι μια progressive metal φάση σε συνδυασμό με τον μοναδικό ήχο της αρχαιοελληνικής λύρας. Εξαιρετική και αφηγηματική σύνθεση το “Fates”. Δυναμικό κομμάτι με υπέροχη ατμόσφαιρα που προσδίδουν τα πλήκτρα. Πολύ πιο progressive από το προηγούμενο με την λύρα να μπλέκεται περίτεχνα. Μυστήρια φωνητικά να συνοδεύονται από μαγευτικά ακουστικά μέρη. Υπέροχο πλέγμα.

Επόμενο κομμάτι είναι το “Evolution lethargy”. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πλησιάζουν σε Dream Theater φόρμες στα riffs και τα φωνητικά προσδίδουν υπέροχο λυρισμό σε συνδυασμό με την λύρα. Τα brutal φωνητικά του Δημήτρη διανθίζουν ακόμα περισσότερο το κομμάτι. Με έχουν κερδίσει για τα καλά οι φωνητικές γραμμές στο ρεφρέν να πω την αλήθεια. Είναι της σχολής Anneke αν έπρεπε να δώσω χαρακτηρισμό. “Weeping prophet” για την συνέχεια και ακούγεται σαν μια φυσική συνέχεια του προηγούμενου.

Πολύ αγαπημένο μου κομμάτι το “Dark passage”, εξαιρετικές κιθάρες από την Anthi και ίσως από τα πιο άμεσα κομμάτια. Ένα κομμάτι που έχει από ήρεμα μέρη μέχρι και μουσικές κορυφώσεις.

Το “Pnoe” είναι ένα γαλήνιο κομμάτι, τα φωνητικά της Ραφαέλας σε πάνε σε άλλη διάσταση. Το “Hidden ruins of Atlantis (Prelude)” είναι μια πολύ όμορφη εισαγωγή με ακουστικά μέρη για το “Last fall”. Ένα κομμάτι από τα καλύτερα του δίσκου και προσωπικά πολύ αγαπημένο μου, μαζί με το “Dark Passage”. “Κινηματογραφικό” σκηνικό στο “Gate of sun”, κιθάρες “ξυράφια” από την Anthi και πλήρως ισορροπημένα φωνητικά από την Ραφαέλα. Το τρίτο πιο αγαπημένο μου κομμάτι μιας και έχεις μέσα solos που δίνουν “πόνο”. Το “Clarion call” είναι ένα άμεσο heavy metal κομμάτι με λιγότερη progressive αισθητική. Οι κιθάρες χαρακτηρίζονται από πολύ όμορφες μελωδίες και δυναμισμό στα βασικά riffs. Για το τέλος έχουμε το “Harmonic convergence”, η αρχαιοελληνική λύρα σε συνδυασμό με τα άμεσα heavy metal και το τεχνικό drumming του Γιάννη Αρβανίτη, σχηματίζουν ένα υπέροχο κομμάτι.

Για να τα δούμε λίγο τώρα πιο ξεκάθαρα. Αναμφισβήτητα έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ αξιόλογο ντεμπούτο με καταρτισμένους μουσικούς. Οι λάτρεις του progressive metal με πολύ έντονους πειραματισμούς, θα τους αρέσει πολύ. Η μπάντα είναι ένα project που τα κάνει όλα μόνη της από την σύνθεση μέχρι και την παραγωγή. Τώρα, ίσως είναι υποκειμενικό αυτό που θα πω, αλλά η αρχαιοελληνική λύρα είναι ένα μουσικό όργανο που ταιριάζει υπέροχα στη μουσική τους. Δεν σε μπερδεύει, στην αρχή ίσως νιώσετε λίγο αμήχανοι. Όμως όσο προχωράει το “Oceanic”, σε “κερδίζει”. Να γνωρίζετε ότι θέλει πολλά ακούσματα η δουλειά αυτή, στο τέλος όμως θα σας έχει δώσει πολλά. Αν μπορώ να δώσω ένα χαρακτηρισμό είναι ότι η αρχαιοελληνική μουσική συναντάει τον Heavy Metal προοδευτικό ήχο κάπου στην ανατολική Μεσόγειο.

“Οργή, χαμένη ιστορία
Σιωπή στα άδεια μνημεία”

Sympnea:

Anthi Bozoviti: Guitars, Ancient Greek Lyra

Rafaela Tsoi: Vocals

Dimitris Giannopoulos: Bass, Piano, Harsh Vocals