Οι Sevengill, έρχονται από την Αθήνα και έχουν έτοιμο υλικό στα χέρια! Πριν ένα μήνα, το Νοέμβριο, κυκλοφόρησαν τη νέα τους δουλειά με τίτλο “Sea”, όπου το ακούμε στο repeat!
Ο δίσκος αποτελείται από τρία κομμάτια με μικρότερη χρονική διάμετρο τα 7:38′ ενώ μεγαλύτερο θα βρεις στα 12′. Αν είσαι αυτού του βεληνεκούς και αντέχεις (Εγώ είπα το ακούω repeat…), τότε ξεκίνα και πάτα το σύνδεσμο που σου έχω παρακάτω. Θα μου πεις γιατί να το πατήσω αν δεν μου έχεις πει τι είναι αυτό που ακούω και γιατί.
Θα σου αναφέρω μονάχα, πως πάτησα το play, χωρίς να διαβάσω το οτιδήποτε, για να μπορέσω να δημιουργήσω εικόνες. Και μου έδωσε… αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω.
Σε κούρασα; Έχεις τα δίκια σου μικρέ μου noizerα. Ας ξεκινήσω λοιπόν με το δίσκο γενικά.
“Sea”
Το συγκρότημα αναφέρει το εξής και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω:
Όσον αφορά το Sea, πρόκειται για μια ενιαία σύνθεση, χωρισμένη σε τρία κομμάτια, η οποία αφηγείται την ιστορία ενός πλοίου-φαντάσματος, με πλήρωμα καταραμένο να μένει αιώνια δέσμιο σ’ αυτό. Η ιστορία ξεκινάει με το πλοίο στα βάθη του ωκεανού, μας ταξιδεύει με ξεσπάσματα στην επιφάνεια της θάλασσας για να περισυλλέξει νέο πλήρωμα, νέες ψυχές και καταλήγει στην ωμή συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχει διέξοδος στην «κατάρα» και πως αναγκαστικά πρέπει να επέλθει η αποδοχή της νέας, μη αναστρέψιμης πραγματικότητας.
Το Sea «μιλάει» επομένως ουσιαστικά για μια άλλη διάσταση της μετά θάνατον ζωής, πιο βίαιη και αγωνιώδη. Διαφέρει όμως πραγματικά από τον αέναο και ανούσιο πολλές φορές καθημερινό μας αγώνα;
What about
Υπάρχει μια ομαλή πορεία από το ένα στο άλλο, όχι πως σε ξενίζει αν καταλάβεις τη διαφορά μεταξύ τους ή που έχει stop. Ίσα ίσα, θεωρείς ότι είναι ένα ενιαίο άκουσμα και αυτό για μένα δεν είναι απόλυτα κακό. Η μοναδική απορία που έχω είναι αν αυτό που ακούω είναι post metal όπως περιγράφουν ή doom. Για να μην παρεξηγηθώ, το λιγότερο που με νοιάζει είναι η ταμπέλα. Κυρίως για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου μουσικά το αναφέρω. Το μόνο σίγουρο είναι πως είναι instrumental και το βλέπεις ξεκάθαρα από τα ανοιχτά.
Την απορία ίσως να μου λύσετε, εσείς που μπορεί να έτυχε να τους δείτε στο opening που έκαναν στους Cult of Luna, όπου το mastering του δίσκου επιμελήθηκε o Markus Lindberg!
Θα ήθελα τις εντυπώσεις σας, καθώς δεν είχα την τύχη να βρεθώ στο συγκεκριμενο live. Αν και μόλις πληροφορήθηκα από το control, πως θα τους δούμε στις 4 Γενάρη στο Ίλιον plus. Και αν δε με πιστεύετε, δείτε την ατζέντα μας.
Αυτό που κράτησα περισσότερο, προσπαθώντας να μη συγκρίνω τη δουλειά τους με μεγαλύτερα ονόματα, είναι η εισαγωγή στο πρώτο κομμάτι με τίτλο, “Starless Dome” στα 9:42 καθώς και το δεύτερο σε σειρά “A thousand lives” στα 7:38. Το κλείσιμο σαφώς εντυπωσιακό και επικό, όπως πρέπει να είναι, αλλά μάλλον θα ήθελα ένα κομμάτι ακόμα για να το ευχαριστηθω πλήρως.
Καταλαβαίνεις την αγωνία, το συναίσθημα, την πορεία που μπορεί να αποκτήσει αυτό το μακρινό ταξίδι. Το θέμα είναι πως θα περάσει μέσα από εσένα. Το πλοίο, η ψυχή.
Είναι τόσο γυμνό όσο αρμόζει στην ψυχή ακόμα και στο σώμα μας, δίχως φωνητικά ή έξτρα αβαν γκαρντ σκηνές.
Αν ήταν ταινία, θα ήταν μικρού μήκους με ξεσπάσματα στην πλώρη. Δεν ξέρω αν συναντήσουμε τον Leviathan, καλό θα ήταν να προσέξουμε και να κάνετε το σταυρό σας 😉
Πληροφορίες
Ακούστε τη νέα του δουλειά, από εδώ. Διαλέξτε το τρόπο!
Βρείτε τους στο facebook.
