Αν δεν ξέρετε τους Dwarves, έχετε χάσει ένα μεγάλο κεφάλαιο από την ιστορία του rock n roll. Βέβαια οι ίδιοι θέλησαν να είναι στην αθέατη πλευρά του. Προκλητικοί από την πρώτη στιγμή και την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά. Ας πούμε πως έχουν ένα θέμα με τη λογοκρισία. Δεν τους αρέσει. Πρεσβεύουν την ελευθερία, την ξενοιασιά και την έλλειψη σοβαρότητας.
Στο κάτω κάτω, αρχικά μουσική κάνουμε για να περνάμε καλά. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, καλό είναι ή να κρεμάς τις κιθάρες ή να βρεις τρόπους να ξεγαλάσεις το τέρας της μουσικής βιομηχανίας. Να μην τουράρεις ανελλειπώς και να βγάζεις δίσκους με σκοπό το κέρδος. Bγάζεις δίσκους γιατί θέλεις και οι άλλοι ακούγοντάς τους να περνάνε καλά. Να μην παίρνεις τον εαυτό σου και πολύ σοβαρά, γιατί στην τελική η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι σοβαρή.
Τελοσπάντων, αν δεν ξέρετε τους Dwarves ψάξτε τους.
Εγώ το μόνο που θα πω είναι πως βαράνε από τα 90’s και κρατάνε χαρακτήρα από τότε. Εδώ έχουμε την 23η (νομίζω) δουλειά τους που φέρει τον παιχνιδιάρικο τίτλο Keep It Reel. Εξωφυλλάρα για άλλη μια φορά. Αν και πολύ λιγότερο προκλητική σε σχέση με άλλες δουλειές τους. Αλλά μη γελιέστε, η μπάντα δεν έχει χάσει τίτποτα ούτε από την ενεργεια ούτε από το χιούμορ της. Έχουμε λοιπόν 10 κομμάτια . Στα 10 αυτά κομμάτια οι Dwarves ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και το χιούμορ τους. Ξεκινάνε δυναμικά και ανεβάζουν εντάσεις και ταχύτητες. Και εκεί που έχει φτάσει στα όρια του hardcore punk σου αμολάνε το I HAd A Dream με πιανάκι και φωνούλες και σε ξαναφέρνουν στα ίσα σου να μην αρχίζεις να στάζεις. Μπορεί και να τρολλάρουν τον Cave αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Αλλά μετά με το Blast Off θα αναβλύσεις ιδρώτα από κάθε πόρο του κορμιού σου και θα χτυπηθείς ανελέητα. Οι κιθάρες και οι κραυγές πρωταγωνιστές και το καλιφορνέζικο hardcore εχει την τιμητική του. Νταξ μπορεί να προτιμάτε το νεοϋορκέζικο εσείς αλλά δεν πειράζει. Αν σας αρέσουν συγκροτήματα τύπού Suicidal Tendencies θα τον κούνησετε το σβέρκο σας.
Στα κομμάτια 7 και 8 αυτού του πονήματος έχουμε και μια ευχάριστη έκπληξη. Οι Dwarves επιστρέφουν στην garage punk αφετηρία τους. Το Parasite δίνει το σύνθημα που το λες και χαζοχαρούμενο ποπάκι. Και μετά έχουμε την διασκευάρα των Hamilton Street Car, το Invisible People. To fuzz το σωστό και ένα swirling organ τίγκα στο vibrato σε παραπέμπει κατευθείαν στην παράνοια. ‘Αλλωστε και το αυθεντικό κομμάτι είναι από τα κλασικά psych punk των 60’s με ένα extra touch παραξενιάς.
Τα περισσότερα κομμάτια είναι μικρής διάρκειας,
ό,τι έχουν αν πουν το λένε στα γρήγορα και όποιος προλάβει. Βέβαια υπάρχει και το We Won’t Skate με διάρκεια μόλις 18 δευτερόλεπτα. Περάστε, τραγουδήστε, τελείωσε. Και τελειώνουμε με το It’s All For You είναι μισό punk και μισό επίκληση στον εξαποδώ με επιβραδυμένα – ανάποδα φωνητικά. Ή μπορεί τα σιρόπια για το βήχα να χτύπησαν κόκκινο και να θεώρησαν πολύ καλή ιδέα να κάνουν ένα τέτοιο κομμάτι. Άλλωστε η μπάντα έχει δείξει πληθώρα τέτοιων καλών ιδεών και στις προηγούμενές της δουλειές.
Τέλοσπάντων , αν και σας έδωσα δείγματα, μπορείτε να το ακούσετε όλακερο μαζεμένο εδώ. Επίσης και: δεν έχει κυκλοφορία σε βινύλιο ή σουβέρ (cd) , αλλά μόνο ψηφιακά. Τουλάχιστον προς το παρόν. Δηλαδή τζάμπα πράμα τελείως ρε. What is not to like?
