Αυτό είναι το ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος. Το “Junky” είναι το ψευδώνυμο μιας ομάδας μουσικών και καλλιτεχνών, ένα είδος κολεκτίβας, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δραστηριοποιούνται από τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Η σύνθεσή τους έχει παρασυρθεί με την πάροδο του χρόνου και από το 2017 έχει κατασταλάξει στην τετραμελή μορφή των jx2mas (μπάσο, κοντραμπάσο), foundbeneathapillow (κιθάρες), Maestro Komikern (φωνητικά, live visuals) και Grandmaster (τύμπανα).
“Η δουλειά των Junky ευδοκιμεί στη διασταύρωση του ήχου και της κινούμενης εικόνας ενσωματώνοντας βαριές γραμμές και πειραματισμούς που οδηγούν σε μια συστηματική εξερεύνηση της οπτικοακουστικής καλλιτεχνίας. Ως ένας άλλος εύγλωττος τρόπος παραπλάνησης οι συνθέσεις τους δημιουργούν τοπία ήχου ανασύροντας ενέργειες, μνήμες και εκρήξεις κατευθείαν από το κενό. Οι στίχοι τους αφομοιώνουν την ποίηση, τη λαογραφία και ένα μυστικιστικό στοιχείο που συνολικά περιστρέφονται μεταξύ γαλήνης και τρέλας”.
Αυτά τα λένε τα ίδια τα παιδιά που ξέρουν και είναι και καλλιτέχνες. Εγώ που είμαι ερασιτέχνης καφροπαλίκαρο με γραφικότητα μπορώ να σας πω τα παρακάτω. Το album το κυκλοφορήσανε στα τέλη του 22. Εμείς χαμπάρι δεν πήραμε και ευτυχώς μας το έστειλαν. Και δεν πήραμε χαμπάρι γιατί παιδιά ο όγκος νέων κυκλοφοριών είναι πολύ μεγάλος και αυτό είναι πάρα πολύ καλό!
Σε 9 δικές τους συνθέσεις,
οι Junky εξερευνούν διάφορα μουσικά είδη. Από post rock, noise, ολίγη ψυχεδέλεια. Μέχρι και grunge και metal κιθάρες θα ακούσετε. Πολλές διαθέσεις και εναλλαγές στα κομμάτια τους. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Από μπαλάντες σε experimental, και από spoken word σε growl. Είναι δύσκολο να βάλεις ταμπέλα στη μουσική τους, ακόμα και κομμάτι κομμάτι. Εμένα δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες έτσι και αλλιώς. Το σίγουρο είναι ότι εκφράζονται με απόλυτη μουσική ελευθερία και αυτό έχει ένα ενδιαφέρον από μόνο του.
Είναι από τα album που δεν ξέρω αν μου έχει αφήσει θετικό ή αρνητικό πρόσημο και για αυτό θα επιστρέψω να ξανακούσω. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως ψάχνουν ακόμα την ταυτότητα τους, αλλά γιατί πρέπει να έχει κάτι ταυτότητα; Σαν ροκενρολάς που είμαι, εμένα μου άρεσε το Arabian Nights που έχει τις αραβικές κλίμακες και θυμίζει κάτι δικά μου με κύματα, αλλά αυτό για τα δικά μου αυτιά. Και το Megatron αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους. Όπως λένε και οι ίδιοι, δανείστε τους και σεις ένα αυτί εδώ. Δεν θα χάσετε. Δεν τους έχω δει live, αλλά αν η μουσική τους συνοδεύεται και με οπτικό υλικό, τότε σίγουρα θα είναι εμπειρία.
