Οι CRM – Customer Relationship Madness, έρχονται από την Ρώμη και φέρνουν τη νέα τους δουλειά, γεμάτη με Psych-Electro-Postpunk διάθεση! Ασχοληθήκαμε μαζί τους πριν 3 μήνες και όπως φαίνεται ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ολοκληρωμένα για τη δουλειά τους! Κάπου εδώ να πούμε ένα ευχαριστώ στην OverDub Recordings, που έστειλε χειροπιαστό υλικό μέχρι την Ελλάδα! Αυτό μας τιμά ιδιαιτέρως και δείχνει εμπιστοσύνη στη δουλειά μας!
Όπως είπα, έχουμε πλέον στα χέρια μας το ‘My lunch’! κυκλοφόρησε στις 14 Απριλίου και φέρνει ακούσματα που θα σε κάνουν να μιλήσεις για την δεκαετία του 80′. Αν κρίνω από την εισαγωγή που μου θύμισε The Cure, ε ναι, τότε μιλάμε για μια καλή αρχή.
“My Lunch“
Ο δίσκος προσφέρει έναν ήχο που είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί. Σκοτεινός και απόμακρος με δικό του χαρακτήρα. Post-punk και ηλεκτρονικός ήχος, με έντονες βιομηχανικές εκρήξεις. Περιέχει χτυπήματα κάτω από την ζώνη με μια συνεχή ψυχεδελική μόλυνση, που εναλλάσσονται με στιγμές βαθιάς μελαγχολίας για έναν χαμένο κόσμο.
Το “My Lunch” είναι ο δεύτερος δίσκος του ιταλικού Post-Punk συγκροτήματος CRM (Customer Relationship Madness). Είναι γέννημα της πανδημίας COVID-19 και του συνεχιζόμενου πολέμου στην Ουκρανία.
Στο άλμπουμ θα βρείτε και τη συμβολή σε 2 κομμάτια (Vanity Wheel και Alone) του τρομπετίστα Marcello Maggi. Από την άλλη το artwork ειναι του Νοτιοαφρικανού καλλιτέχνη Sean Gregory.
Ας τα δούμε αναλυτικά ένα ένα!
1.Interference 07:01 | Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου έφερε στο νου, τα χαμένα χρόνια. Εκείνα που οι Cure ακουγόντουσαν πολύ δυνατά- κάτι που ανέφερα και παραπάνω. Δεν ξέρω γιατί έχω αυτήν την εικόνα, αλλά θα μπορούσε να είναι η δεύτερη επιλογή στην ταινία The Crow του 1994. Φαίνεται πως οι CRM έκαναν μια καλή αρχή.
2.Buy 04:01 | Είναι το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε (κλικ εδώ) και κατάφερε να μας κάνει να κολλήσουμε! Δεν σας κρύβω πως είναι το αγαπημένο κομμάτι του δίσκου! Λίγο Bella Lugosi, λίγο ψυχεδελικό dark wave με μια μίξη post punk.
3.Alone 04:44 | Είναι το 2ο single-video που κυκλοφόρησε από το συγκρότημα. Όπως είχα πει και τότε, “Είναι σχετικά σκοτεινό και θα μπορούσες να το κάνεις ένα ελαφρύ remix με black keys ή Artic Monkeys, μέχρι και u.n.k.l.e. Τώρα που το ακούω ξανά, θα πρόσθετα και λίγο Fontaines D.C.. Δεν ξέρω αν έχω πετύχει στο ελάχιστο τα ακούσματα και τις επιρροές τους. (Διάβασε περισσότερα)
4.My Lunch
09:24 | Πάμε και στο ομότιτλο κομμάτι, που περιμέναμε πως και πως. Εδώ η ψυχεδέλεια του Buy, έρχεται για να αγγίξει ενα post punk vibe, που δεν θα το έλεγα όμως ακριβώς έτσι. Περνάει από διάφορες ψυχολογικές φάσεις. Άλλοτε σου δίνει μια σπρωξιά πιο ηλεκτρονική και άλλοτε μοιάζει να διαλύεται σε μικρά κομμάτια, για να βγει μια ηχοτοπία πιο ιδιαίτερη. Ειναι το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου και δεν ξέρω, τυχαία αλλάζει ύφος στα 3 πρώτα λεπτά. Είναι όπως όταν είσαι μεθυσμένος και ξεκινά να βαράει η μουσική λίγο περίεργα στο κεφάλι σου (και αυτό δεν είναι κακό). Φτάνοντας στα 5 και κάτι, χάνεσαι, νομίζοντας πως ακούς τον Brendan Perry των Dead can dance! Και όχι φίλε μου, δεν είναι διαφορετικά κομμάτια, αλλά ένα ξέσπασμα μέσα στο κεφάλι σου, μια πινελιά του Luca Palazzi, που είναι τραγουδιστής-ζωγράφος.
Προσοχή! Το ότι αναφέρω ανθρώπους ή συγκροτήματα που μου θυμίζουν, δεν σημαίνει πως έχουν υιοθετήσει τη μουσική τους. Προφανώς και από κάπου έχουν πάρει στοιχεία. Επειδή εμένα μου έσκασαν σαν bubblewrap μέσα στο κεφάλι μου, δεν σημαίνει τίποτα άλλο, παρά πόσο μου άρεσε αυτός ο δίσκος. 🙂
5.Mirror 08:29 | Ο ρυθμός πέφτει, μάλλον πιο σωστά, η ένταση και ο παλμός. Γίνεται σαν ένα χαμένο ταξίδι στο χρόνο, εκεί που πραγματικά οι Dead can dance, μας φανερώνονται για πρώτη φορά. Σκέψου αυτό να το άκουγες εκείνη την περίοδο! Οκ δεν είναι τόσο low rythm, δεν παύει όμως να είναι γίνεται σκοτεινό.
6.Weirdo 08:34 | Άγριες διαθέσεις. Ο ήχος αλλάζει και γίνεται πιο μυστήριος. Δώστε λίγο σημασία… κάτι έχει να σας πει.
7.Vanity Wheel
06:18 | Το intro και μόνο σε παραπέμπει σε μια άλλη εποχή. Ο τρομπετίστας Marcello Maggi σε μεταφέρει σε ένα υπόγειο καμπαρέ, με χαμηλωμένα φώτα, κόκκινες λεπτομέρειες και καπνό. Αν δεν σας αρέσει, τότε κρατήστε έναν μουσικό που παίζει στη βροχή. Και όλα πριν καν να μπει η φωνή στο δημιουργικό. Ωραίο δέσιμο και της θηλυκής οπτικής, που επιτέλους ακούσαμε στο δίσκο. Προσωπικά μου έλειπε λίγο μια τέτοια προσθήκη.
8.Dreamers 04:53 | Εδώ δεν θα σου πω πολλά, κλείσε τα μάτια και όπου σε βγάλει. Ας πάρει ο κάθε ένας το δικό του δρόμο.
9.Jesus’s Back 09:13 | Η επιστροφή όλων, όπως αρμόζει σε ένα κλείσιμο. Ίδιο τέμπο με το Mirror που έχει αυτά τα μικρά χασίματα στο χρόνο.
Σου προτείνω να ακούσεις τη νέα τους δουλειά και μάλιστα σε δυνατή ένταση! Φαίνεται πως η αναμονή μας άξιζε!
“In my room/ there’s a view/ in my bones/ in my brain/ there’s the clue/ in the dark/ like a stone hides its grace/ hold your breath/ come you bliss/ like a newborn/ like a newborn I’ll close my eyes” (Dreamers).
Ότι κι αν προτιμάς, είναι εδώ για να καταλάβεις πόσο δίκιο έχω!
Τι σημαίνει όμως ο δίσκος και ο τίτλος του;
Φανταστείτε να προγευματίζετε, μετά από σκληρή δουλειά, ένα ορεκτικό και καλοπληρωμένο γεύμα, σκεπτόμενοι ακριβώς τα αγαπημένα σας φαγητά: αυτά που σας κάνουν να νιώθετε σαν στο σπίτι σας. Μόνο όταν φτάνετε, όμως, ανακαλύπτετε την τύχη του γεύματός σας. Τι απέγινε το υπέροχο πεπρωμένο που ο νέος κόσμος θα έπρεπε να έχει επιφυλάξει για όλους μας.
“Mother, what have you done? Why don’t’ you care about your son? Why did you burn my lunch?”. These questions filled with frustration and anger will lead from the realization of the betrayal of the generational pact to a hallucinatory release, “Hey, here we go, dancing over the sun”
Σε αυτό το CRM concept album, οι στίχοι είναι “πινελιές” εικόνων στις οποίες ο τραγουδιστής-ζωγράφος Luca Palazzi αφήνει στον ακροατή ανοιχτούς χώρους για τη φαντασία και τον προβληματισμό.
Κάθε κομμάτι είναι ένα ψηφιδωτό πλακίδιο που συνθέτει ιστορίες κοινωνικής κριτικής “Then I Start to believe in my own State of Police” και ονειρικής μελαγχολίας (Vanity Wheel, Mirror, Dreamers ) εξέγερσης και οργής (Interference, Weirdo) και απορίας για έναν κόσμο στον οποίο η λογική του καταναλωτισμού είναι τόσο εφαρμόσιμη όσο και στους νέους απαραίτητους πολέμους (Buy, Alone) όσο και στον κόσμο που “προδίδεται”, από την καταστροφή του οικοσυστήματός μας, όπου τα είδωλα της ψυχαγωγίας πλασάρουν την προπαγάνδα σαν να ήταν πολιτικοί και το αντίστροφο, σε ένα υπνωτικό βραχυκύκλωμα που αποσκοπεί στο να αφήσουμε το καλό να πάει καλά και να επιτρέψουμε στους ανθρώπους να κοιμηθούν ήρεμα. CRM
[…] το 83ο κομμάτι του album και όπως είχαμε αναφέρει στην δισκοκριτική μας, ‘φέρει λίγο από Brendan Perry των Dead can dance’ (μην […]
[…] Φυσικά για περισσότερα μπορείτε να ανατρέξετε στην δισκοκριτική μας και να μάθετε για τον 2ο τους […]
Comments are closed.