Για το ντοκιμαντέρ για τους Dream Syndicate σας τα είχαμε πει εδώ και πολύ καιρό. Και μάλιστα πριν του αλλάξουν τίτλο. Αλλά οφείλω να ομολογήσω πως φέτος το Gimme Shelter Film Festival χτύπησε 2 πολύ ευαίσθητα νεύρα του τελείως κεντρικού μουσικού μου αισθητήρα. Το πρώτο χτύπημα ήταν με τους Dream Syndicate. H προβολή έγινε λοιπόν στις 16 του Οκτώβρη στο Gagarin. Όντας βλαχάκι δεν μου επιτρέπει το πρόγραμμά μου να είμαι Δευτέρες βράδυ στην Αθήνα και έτσι μου είναι αδύνατο να παρακολουθώ τα πάντα ενδιαφέροντα δρώμενα αυτού του φεστιβάλ.
Επειδή όμως είμαι παιδί τζιμάνι και τα παιδιά από τη διοργάνωση πιο πολύ τζιμάνια, μου παραχωρήσανε ένα screener. Και οφείλω να ομολογήσω πως το είδα 2 φορές στα καπάκια και μια ακόμα μετά. Και τις 2 φορές δεν μπορούσα να κοιμηθώ μετά. Άξιζε; FUCK YEAH!!! Για μένα οι Dream Syndicate είναι το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην εφηβεία. Η αρχή του αέναου ψαξίματος, αν και αποτέλεσαν μεγάλη στάση. Ήταν στην πρώτη κασέτα που είχε τα διαφορετικά της εποχής. Από εκεί και πέρα, αναζήτηση και τυχαίες ευρέσεις βινυλίων στην πορεία απλά μεγάλωσαν σε υπερθετικό βαθμό την αγάπη μου για αυτή τη μπάντα.
Και εδώ έρχεται το ντοκιμαντέρ να αναθερμάνει αυτόν τον έρωτα.
Έτσι κι αλλιώς ο Steve Wynn και η παρέα του για μένα είναι από τα πιο επιδραστικά ονόματα της εποχής τους, μαζί με Greg sage. Αλλά ας μιλήσουμε για το προκείμενο. Ξεκινάμε λοιπό με το μουσικό υπόβαθρο της εποχής και ο Steve ξεκινάει να αφηγείται την ιστορία του. Ήθελε να γίνει αθλητικογράφος. Ευτυχώς πολύ γρήγορα άλλαξε ρότα για όλους εμάς. Μας παίρνει από το χέρι και μας λέει πως ξεκίνησε με 2 κορίτσια που του θύμιζαν τις Shaggs και από εκεί γνώρισε τον Precoda. Με την Kendra έπαιζε ήδη στους Suspects. Αυτή έφερε και τον Dennis Duck που ήταν ήδη γνωστός. Παντρεύουμε ηχητικά το punk με τους Velvet Underground et voila!
Και τα πράγματα απογειώθηκαν γρήγορα.
Τόσο γρήγορα που δεν το πίστευαν ούτε οι ίδιοι. Βρεθήκαν από την πρώτη πρόβα σε κυκλοφορία δίσκου και περιοδεία πολύ γρήγορα. Έτσι λοιπόν μας βγαίνει και ο τίτλος. Νομίζω πως ακόμα και τώρα τους προξενεί την ίδια εντύπωση. Όμως αν το κοιτάξουμε λίγο πιο αντικειμενικά, ο ήχος και η επίθεση που έτρωγε το κοινό στα live τους, ήταν λογικό να προξενήσει εντύπωση. Και να τραβήξει γρήγορα την προσοχή από τις δισκογραφικές.
Και από εκεί και πέρα η αφήγηση όχι μόνο δεν χάνει το ενδιαφέρον της, αλλά αυτό εντείνεται. Τα μέλη λένε ο καθένας το πως έβλεπε τα πράγματα από τη δική του σκοπιά. Βλέπουμε τις εναλλαγές στα πρόσωπα και τους χαρακτήρες τους. Η αφήγηση, τα εκπληκτικά videos που έχουν σωθεί και η μουσική υπόκρουση δίνουν ρυθμό. Ούτως η άλλως η πρώτη περίοδος των Dream Syndicate δεν κράτησε και πολύ. Από την επιτυχία του πρώτου δίσκου στον αμφιλεγόμενο για τότε δεύτερο που στοίχισε σε όλους τόσο χρηματικά (στην εταιρεία) όσο και ψυχικά(στα μέλη της μπάντας).
Μαθαίνουμε πως γινότανε τα πράγματα τότε,
πως οι παραγωγοί βάζουν χέρι στις μπάντες και τους παίρνουν τον ενθουσιασμό και την αυτοπεποίθηση νομίζοντας πως βοηθάνε. Μας δείχνει όλα τα άγχη που περνάει ένας μουσικός , ακόμα και αυτοί που λέμε “φτασμένοι”. Δεν θέλω να κάνω spoiler για όσους δεν το έχετε δει. Νομίζω πως κάθε φορά που το βλέπω ανακαλύπτω και κάτι άλλο. Πραγματικά αξίζει να το δείτε ούτως ή άλλως. Αν δεν είστε μπαντάνθρωπος δεν πειράζει. Το ντοκιμαντέρ πραγματεύεται μουσική ιστορία της δυτικής ακτής από τις αρχές του 80 με μια μπάντα κύριο εκφραστή της. Μπορεί να σας ωθήσει να κάνετε και μια καινούργια μπάντα. Αν είστε μπαντάνθρωπος όμως είμαι σίγουρος πως στο τέλος θα πάτε στο στούντιό σας και θα αρχίσετε να βαράτε το όποιο μουσικό όργανο γιατί έτσι. Σε μένα τουλάχιστον είχε αυτό το εφέ. Και τις δύο φορές.
Δεν θα σταθώ σε κινηματογραφικές λεπτομέρειες.
Άλλωστε δεν μπόρεσα να βρω ψεγάδι. Έχει ρυθμό, σε κρατάει ξύπνιο μετά από 14 ώρες δουλειάς και σε συγκινεί. H χρονολογική του ροή εξαιρετική. Από footage και memorabilia έχει απίστευτα πράγματα. Μαθαίνεις συνεχώς όσο ξετυλίγεται η ιστορία τους. Επίσης σε παροτρύνει να ψάξεις για τα καινούργια πράγματα που ίσως να μην ήξερες από εκείνη την εποχή ή την ιστορία της μπάντας. Από μουσική δεν μπορώ να πω, δεν μπορώ να είμαι ούτε τόσο δα αντικειμενικός με τους Dream Syndicate. Ίσα ίσα, θα συνεχίσω από εκεί που τους είχα αφήσει όταν ξαναχτύπησαν δισκογραφικά πριν λίγο καιρό και μου ξαναζωγραφίσανε χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Ο Steve Wynn λέει σε κάποια φάση στην αρχή “punk rock saved my life”. Μετά από αυτό το ντοκιμαντέρ και έχοντας όλους τους ήχους των Dream Syndicate στο κεφάλι μου, παλιούς και καινούργιους, Ι ‘m Still Holding On To them! To How did we find ourselves here είναι απλά απολαυστικό. Ζηλεύω πραγματικά όσους το είδαν στην μεγάλη οθόνη του Gagarin. Άσε που μετά είχε και Steve live, άσε με σου λέω….
