Κατάφερα επιτέλους να δω την ταινία “Mickey 17” και απόλαυσα πραγματικά και αγάπησα ένα τσικ παραπάνω τον Robert Pattinson!
Μετά τον ρόλο του ως Batman ο Robert Pattinson επιστρέφει ως Mickey Barnes, στη μαύρη κωμωδία επιστημονικής φαντασίας “Mickey 17” σε σενάριο, σκηνοθεσία και συμπαραγωγή του Bong Joon-ho (Parasite, 2019). H ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα Mickey7 του Edward Ashton (2022) και θα βρείτε αρκετές πληροφορίες σε προηγούμενο άρθρο μου ΕΔΩ. Για την συμπαραγωγή Η.Π.Α. και Ν.Κορέας θα βρείτε και στο IMDb καθώς και πικάντικα σχόλια!
Mickey 17: καθυστέρηση κυκλοφορίας της ταινίας & το hype γύρω από αυτή
Για τους λόγους πίσω από την απόφαση της Warner Bros να καθυστερήσει την κυκλοφορία της ταινίας για έναν ολόκληρο χρόνο, μπορώ να κάνω πολλές εικασίες. Υπήρξε κορυφαία επιλογή της πλειοψηφίας των φίλων του κινηματογράφου αλλά και δική μου. Η αλλαγή της ημερομηνίας προκάλεσε σίγουρα πολλά σούσουρα. Ωστόσο, έδωσε μεγαλύτερο hype σε συνδυασμό και με τη θεματολογία της γενετικής καθαρότητας αλλά και την ερμηνεία του Mark Ruffalo ως ένα πολιτικού που απέτυχε στη γη κι έγινε αποικιστής ο οποίος θυμίζει έντονα τον Donald Trump όχι εμφανισιακά αλλά στις απόψεις και την όλη συμπεριφορά.
Μήπως τελικά αυτή ήταν και η πρόθεση του;
Ο Bong Joon-ho άλλαξε αρκετά το μυθιστόρημα του Mickey7, προκειμένου να συμπεριλάβει έναν ακόμα χαρακτήρα, τον εγωπαθή επικεφαλής της διαστημικής αποικίας που εξακολουθεί να έχει φανατικούς οπαδούς και κυβερνά τον παγωμένο πλανήτη. Είναι ένας αυταρχικός δικτάτορας με εθνικιστικές φιλοδοξίες που επηρεάζει τις καταστάσεις κι έχει συμμαχήσει με την εκκλησία. Σας θυμίζει κάτι ίσως;
Μια παρατήρηση επιτρέψτε μου να κάνω, πριν εμβαθύνω στην ταινία, σχετικά με τα “κοψίματα” της… Ενδεχόμενα υπήρξε κάποια διαφωνία μεταξύ της Warner Bros και του σκηνοθέτη γιατί υπάρχουν στιγμές που βιώνεις μια έντονη αλλαγή. Ο Bong Joon-ho όμως, σε σχετική ερώτηση που του έγινε, απάντησε ότι κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της επεξεργασίας υπήρξαν πολλές απόψεις και πολλές συζητήσεις. Ωστόσο το μοντάζ της ταινίας το έχει επιμεληθεί ο ίδιος και είναι πολύ χαρούμενος με το αποτέλεσμα.
“Ήταν μια μακρά διαδικασία, αλλά ήταν πάντα ομαλή και με σεβασμό.”
Mickey 17: απολαυστικός Robert Pattinson σε μια αιχμηρή σάτιρα επιστημονικής φαντασίας
Αυτή είναι η 3η ξενόγλωσση ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ Bong Joon-ho που όμως εξερευνά μερικά από τα ίδια θέματα που είχε θίξει και στις 2 προηγούμενες “Okja“, “Snowpiercer“. Οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, η καταστροφή του πλανήτη από την απληστία του ανθρώπου και οι κίνδυνοι που παραμονεύουν όταν ο αυταρχισμός κυριαρχεί παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ, δεδομένης και της δεξιάς ιδεολογίας που σαρώνει τον πλανήτη τα τελευταία χρόνια.
Ο Robert Pattinson στην ταινία Mickey 17 υποδύεται έναν εξερευνητή του διαστήματος, πολύ άτυχο θα έλεγα, που αναλαμβάνει ολοένα και πιο επικίνδυνα καθήκοντα κάθε φορά! Βασικά αναλαμβάνει αυτά που κανένας άλλος δε θα έκανε…
Δε σας κρύβω ότι περίμενα με ανυπομονησία να δω αυτή την ταινία. Τόσο γιατί σέβομαι αρκετά τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Bong Joon-ho αλλά και γιατί ήθελα να δω πώς θα ενσαρκώσει ο Robert Pattinson τον Mickey Barnes.
Η ταινία ξεκινά δυναμικά και μετά… σα να σέρνεται λιγάκι.
Το Mickey 17 είναι μια δυστοπική κωμωδία επιστημονικής φαντασίας και είναι αρκετά φορτωμένη με πολλά στοιχεία που δυστυχώς δεν αναπτύχθηκαν αρκετά. Ωστόσο ήταν αρκετά “διασκεδαστική” όσο και γροθιά στο στομάχι και τη συνιστώ σε όλους εσάς τους σινεφίλ, που σας αρκούν τα νορμάλ εφέ και οι ελάχιστες ή και καθόλου έντονες σκηνές δράσης.
Mickey 17: Αθυρόστομη σάτιρα με τον πρωταγωνιστή να πεθαίνει ξανά και ξανά…
Αρχικά βλέπουμε την άθλια ζωή του Mickey Barnes στη γη. Άφραγκος, αποτυχημένος μικροεπιχειρηματίας που τρέχει να ξεφύγει από έναν τοκογλύφο. Κάπως τα καταφέρνει τελος πάντων και επιβιβάζεται σε ένα διαστημόπλοιο με προορισμό πλανήτη Niflheim. Συμφωνεί να γίνει “αναλώσιμος” γιατί από την “βιασύνη” του δεν διαβάζει ποτέ τα μικρά γράμματα στο συμβόλαιο που του δίνουν κι έτσι άθελά του δίνει τη συναίνεσή του να του ανατίθεται οποιαδήποτε εργασία ή πείραμα, να σκοτώνεται και να… “ξανατυπώνεται“.
Μέχρι τη στιγμή που γίνεται ένα συστημικό λάθος και ο Mickey 17 επιζεί και συναντά τον Mickey 18 δεν έχουμε ξανασυναντήσει τον όρο “multiples” ούτε έχουμε κατανοήσει πόσο αρρωστημένο είναι το καπιταλιστικό σύστημα που τους δημιούργησε.
Οι τρόποι που πεθαίνει ο Mickey Barnes είναι πραγματική γροθιά στο στομάχι. Γίνεται ζωντανό πειραματόζωο χάριν του οποίου οι υπόλοιποι ζουν σε κανονικότητα, αναπτύσουν νεες τεχνολογίες, βρίσκουν θεραπείες για ασθένειες αλλά και φονικά όπλα. Το σώμα του δεν ενδιαφέρει κανέναν. Σε μια σκηνή το χέρι του κόβεται κατά λάθος και το βλέπουμε να αιωρείται στην εξωτερική ατμόσφαιρα, να περνάει κυριολεκτικά μπροστά από τα μάτια των αποίκων που βρίσκονται καθισμένοι και συνομιλούν και γελούν και δε δίνουν καμία σημασία σε αυτό. Πόσο σουρεάλ σκηνικό με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια να λαμβάνει μόνο απαξίωση.
Η ερμηνεία του Robert Pattinson στο Mickey 17 είναι τόσο θορυβώδης
τόσο διαταραγμένη και κυριολεκτικά κουβαλάει όλη την ταινία στους ώμους του. Του βγάζω το καπέλο για τις επιλογές που έχει κάνει μετά το “Twilight“. Οι συνεργασίες με τους τον David Cronenberg (Cosmopolis, 2012), Claire Denis (High Life, 2018) και Robert Eggers (The Lighthouse, 2019) απέφεραν καρπούς και έδειξε μια διαφορετική και σκοτεινή παρουσία στο ρόλο του Batman του Matt Reeves. Τώρα, στο “Mickey 17” μπορεί και παίζει πολλαπλούς ρόλους γιατί ο Mickey είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει το εύρος της υποκριτικής δεινότητας του.
Η ταινία είναι υπερβολική; Ναι, είναι! Είναι παράλογη; Σίγουρα ναι!
Τελικά τι κρατάμε; Η ζωή έχει το νόημα που της αποδίδουμε.
Δεν είχε την αφήγηση που περίμενα και κάπου η ταινία κούτσαινε σαν να πήγε κάτι στραβά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Ωστόσο κάποιες σκηνές είναι πολύ δυνατές και στέλνουν ηχηρά μηνύματα. Η υποτίμηση των εργαζόμενων, η προδοσία (φίλων), η νοοτροπία του “live and let die” ή του “πατώντας επί πτωμάτων” (κυριολεκτικών πρωμάτων όμως) ουρλιάζουν σε πολλά σημεία μέσα στην ταινία, όπως και στο Parasite άλλωστε.
Εξοργιστικά αληθινό το περιβάλλον με τους εξαθλιωμένους πολίτες, να είναι φοβισμένοι και να αγνοούνται από τους ψυχοπαθείς που βρίσκονται στην εξουσία. Παθητικοί, κακοποιούνται στη δουλειά, δεν μιλούν για να μην χάσουν τη θέση τους και η ανάγκη για εξέγερση θυμίζει ένα όνειρο. Κατά τ’άλλα τα έχουμε λύσει όλα, αλλά η διαφοροποίηση, η διαφορετικότητα και κάθε είδους ανισότητες καλά κρατούν…
Μου άρεσε κι ας ήταν αργή. Ναι, ίσως περίμενα να εμβαθύνει περισσότερο σε κάποια σημεία. Εν τέλει δε με χάλασε αυτό που είδα. Τα μηνύματα που ήθελαν να περάσουν πέρασαν και παρόλο που πολλοί έχουν σχολιάσει αρνητικά την ταινία θα σας προ(σ)καλέσω να της δώσετε μια ευκαιρία και να την δείτε.
