Boom: a film about the Sonics. The review!

Τη Δευτέρα 6/11 το Gimme Shelter Film Festival έκανε την πρώτη πανελλήνια προβολή του Boom! : A Film About The Sonics στο Gagarin 205. Προηγήθηκε liveαρα από όσο έμαθα από τους Acid Visions. Από τα παιδιά δεν περίμενα τίποτα λιγότερο, τυχαίνει να ξέρω την πυρήνα της μπάντας και αυτός είναι σκληρός και σταθερός. Μάλιστα κάνοντας tribute στους Sonics προσθέσανε και σαξόφωνο. Και από όσο άκουσα από τα videos πολύ καλά κάνανε.

Aς πάμε όμως στο προκείμενο που είναι το film που παρουσίασε ο Jordan Albertsen στο αμετανόητα ροκενρολ σε σημείου αυτισμού ή αλκοολισμού αν θέλετε, ελληνικό κοινό. Αν δεν το έχετε καταλάβει, να το πω και αυτό. Δεν ήμουνα στην προβολή. Τα παιδιά από το GSFF μου έστειλαν όμως ένα screener και δεν μπορώ παρά να τους ευχαριστήσω για αυτό πάααρα πολύ. Πραγματικά υπόχρεος, καθώς η Δευτέρες για έναν διαμένοντα στην επαρχία είναι απαγορευτικές για κάθοδο στην Αθήνα. Τουλάχιστον με το πρόγραμμά μου. (Έχουμε και δουλειές, τα χιλιάδες εκατομμύρια που κονομάμε από δω δεν φτάνουν).

Η ιστορία ξεκινάει από προσωπικό επίπεδο ,

πως δηλαδή ο σκηνοθέτης ήρθε σε επαφή με τους Sonincs από τον πατέρα του που του άφησε να ακούσει το Boom. Και πως η αγάπη για την μπάντα τον ώθησε να αρχίσει να κάνει κάτι που του πήρε 15 χρονάκια.

Έχουμε λοιπόν σε γραμμική χρονική προβολή τη δημιουργία της μπάντας που ξεπέρασε τα όρια του cult. Ξεκινάμε πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο και τα μέλη διηγούνται με χιούμορ και νοσταλγία την ιστορία τους. Πως το Witch άλλαξε την οπτική γωνία των ανθρώπων του τότε για το πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι το rock n roll. Πώς άρχισε να γιγαντώνεται τοπικά η μπάντα. Πως ο Βuck Ormsby από την Etiquette Records έκανε σκοπό ζωής την εξάπλωση της μουσικής των Sonics.

Παράλληλα, Ακούμε και διάφορα μέλη από μπάντες του Seattle να καταθέτουν ο καθένας για τους Sonics την αλήθεια. Soundgarden, Mudhoney, Pearl Jam, Heart και δεν συμμαζεύεται. Και φυσικά, πως μετά από 3 δίσκους, 2 στην Etiquette και ένα στην Jerden τα παιδιά αποφασίσανε πως δεν πάει άλλο και το διαλύσανε. Και πως μετά από αρκετά χρόνια και χάρη στην επιμονή του Little Steven, έγινε το θαύμα. Reunion και οι Sonics ξεχύθηκαν για άλλη μια φορά στον κόσμο.

Από εκεί και πέρα υπάρχει και αρκετό video live.

Αρχειακό υλικό από τα 60’s δεν υπάρχει σε live , αλλά υπάρχουν άπειρες αφίσες, φωτογραφίες και πλαισιώνονται τόσο ωραία από τις ιστορίες που αφηγούνται όλοι. Το Boom φτάνει μέχρι σήμερα και ακολουθεί την μπάντα ευλαβικά. Μας παρουσιάζεται και ο καινούργιος τους δίσκος και βλέπουμε τι γίνεται με τα μέλη μέχρι και σήμερα. Άκουσα και τη βλακεία “θα έπρεπε να είχε live από τότε”. Τότε ο κόσμος πήγαινε στα live και ξεφάντωνε. Επίσης και: δεν υπήρχαν κινητά και οι κάμερες ήταν σπάνιες και ακριβές. Το λήγω εδώ γιατί θα αρχίσω να δαγκώνω.

Κινηματογραφικά ,

το Boom είναι απολαυστικά νοσταλγικό. Όχι μόνο για τους μουσικόφιλους και τους die hard followers της μπάντας. Αν είσαι μουσικάκιας, δεν γίνεται να μη σου αρέσουν οι Sonics. Γεγονός. Αυτό όμως που τραβάει το ενδιαφέρον εξίσου, είναι η προσωπική ματιά του σκηνοθέτη. Αρχικά είναι ένας έφηβος που ψάχνει κοινό τόπο με τον πατέρα του. Και η μουσική είναι ο δίαυλος επικοινωνίας που θα γεφυρώσει το ηλικιακό χάσμα. Θα σφίξει την σχέση πατέρα γιού. Θα τους κάνει φιλαράκια. Και στο γλυκόπικρο τέλος, θα δούμε πως πατέρας και γιος, όχι μόνο είναι κοντά, αλλά πηγαίνουν και σε μια μεγάλη συναυλία κάθε χρόνο. Είναι πολύ ωραία παράδοση αυτή να έχεις με τα παιδιά σου. Και στο δικό μου προσωπικό επίπεδο, με άγγιξε ακόμα περισσότερο γιατί το κάνω με τα δικά μου παιδιά. Και χαμογέλασα και κοιμάμαι πιο ήσυχος.

Όσον αφορά το της μουσικής,

σας γράφει ένας άνθρωπος που είχε την τιμή να μοιραστεί το stage του Gagarin και τις 2 μέρες την πρώτη φορά που οι Sonics μας τίμησαν με την παρουσία τους. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Δεν με νοιάζει. Είμαι και γω ένας σκληροπυρηνικός οπαδός σε όρια μη αναστρέψιμης βλακείας. Ίσως αυτή η βλακεία όμως είναι και το μυστικό που μας κρατάει παιδιά στην ψυχή. Και βλέπεις τον παιδικό ενθουσιασμό που έχουν τα μέλη όταν διηγούνται τις ιστορίες τους. Και πως γυαλίζει ακόμα το μάτι τους όταν ανεβαίνουν στην σκηνή για να περάσουν καλά και να το μεταδώσουν στο κοινό τους.

Δεν ξέρω αν το Boom θα γίνει αφορμή να μπουν οι Sonics στο Rock n roll Hall Of Fame. Μπορεί και να μην τους αξίζει. Αν και μιλάμε για τρομερή επίδραση ήχου και στυλ. Σίγουρα δεν τους νοιάζει. Νομίζω πως στο Boom βλέπουμε ξεκάθαρα πως παίζανε για να περνάνε καλά και τίποτα άλλο. Το σίγουρο είναι πως μιλάμε για μια underplayed μπάντα κυρίως από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Έχω την εντύπωση πως από τη δικιά μας πλευρά έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Και το Boom το επιβεβαιώνει και αυτό.

Μέσα σε 75 μόλις λεπτά,

βλέπουμε λοιπόν και την ιστορία του σκηνοθέτη παράλληλα με της μπάντας. Το καταφέρνει με τόσο ωραίο τρόπο να δέσει τη μία με την άλλη, που δεν θα απορούσα αν έβλεπα και κανα βουρκωμένο μάτι στο Gagarin. Άλλωστε μην ξεχνάτε πως οι ροκενρόληδες κατά βάση έχουν καρδιά βούτυρο. Όπως και ο σκηνοθέτης. Όπως και οι Sonics. Badass ήταν μόνο η μουσική τους. Και αυτό δεν ξεπερνιέται ποτέ. Πάω τώρα να το ξαναδώ άλλη μια. Μόνο και μόνο γιατί ζηλεύω το κοινωνικό του πράγματος που έχει μια προβολή σε σινεμά. Πέραν της παρουσίας – κουβεντούλας με το σκηνοθέτη και το live Acid Vsions. Πιο ολοκληρωμένη φάση δεν γίνεται. Εκτός και αν μας ξανάρθουν . Αν και βλέποντας την ταινία θα δείτε πως είναι πλέον απίθανο. Αλλά το Sonics legacy μόνο να μεγαλώσει μπορεί πλέον και αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό. Και γω χαμογελάω σαρδόνια ακούγοντας τις ανελέητες ταμπουριές του Psycho…