Το βράδυ της Τρίτης μας βρίσκει στο κέντρο της Αθήνας, στο Terminal Stage του Booze, για να παρακολουθήσουμε την performance «Ψάρι», της Χριστίνας Τασκασαπίδου. Ομολογώ ότι δεν είχα πάει διαβασμένη για την παράσταση, δεν είχα την παραμικρή ιδέα αυτού που θα παρακολουθήσω. Όμως γνωρίζοντας την αισθητική του χώρου περίμενα κάτι ανάλογο, κάτι ονειρικό, pop και λίγο avant-garde ταυτόχρονα. Και δεν έπεσα έξω.
Ένα πιάνο ηχεί μονότονα στο βάθος. Μια κοπέλα κουλουριασμένη σ’ ένα περβάζι, μια κοπέλα κουλουριασμένη σ’ ένα κρεββάτι. Η μάνα και η κόρη, η αιώνια πάλη, η αιώνια ανάγκη για αγάπη, αποδοχή, διαφοροποίηση. Η ζωή και ο θάνατος, συμβάσεις σε ένα θεατρικό κείμενο που αδιαφορεί για τη λογική σου και στοχεύει στο θυμικό σου. Η Αΐνα, ένα κορίτσι – ξωτικό, ζει στον κόσμο των ζωντανών χωρίς αισθήματα. «Δεν ξέρω τίποτα από αγάπη», είναι ένα απ’ τα μοτίβα της παράστασης, η ίδια όμως κάθε βράδυ ονειρεύεται τη νεκρή μητέρα της. Μια μητέρα, που ακόμα και μέσα απ’ το όνειρο προσπαθεί να επιβληθεί, να ζήσει ξανά μέσα από μια κόρη που δεν της μοιάζει καθόλου. Η μητέρα αγαπάει με όλη της τη δύναμη, η Αΐνα δε γνώρισε ποτέ να την αγάπη, αδυνατεί να νιώσει το παραμικρό, ακόμα κι όταν ο μυστηριώδης θαυμαστής της προσπαθήσει να την κάνει έστω να το πει, ξεγλυστράει. Μπορείς άλλωστε να πιάσεις ένα ψάρι που ελίσσεται, κολυμπάει και χάνεται στο βάθος του ωκεανού;
Πρόκειται για μία ξεκάθαρα συνειρμική και αφαιρετική performance η οποία μέσα απ’ το πρίσμα των σκέψεων της κεντρικής ηρωίδας πραγματεύεται την Αγάπη, τη Ζωή, το Θάνατο, το Όνειρο. Δυνατή μουσική και video art πλαισιώνον τις σκηνές που διαδραματίζονται μέσα στο μυαλό της Αΐνα και μπροστά στα μάτια μας. Οι μονόλογοι και τα διαλογικά μέρη χαρακτηρίζονται από μία αέναη συναισθηματική φόρτιση η οποία δεν εκτονώνεται ποτέ, μιας και δεν υπάρχει αρχή και τέλος, η κίνηση του ψαριού είναι αδιάκοπη. Οι τρεις πρωταγωνιστές Ορέστης Ζακυνθινός, Χριστίνα Τασκασαπίδου, Φωτεινή Τεντολούρη χαρίζουν δυνατές ερμηνείες με μεγάλη εσωτερικότητα και συναισθηματικές διακυμάνσεις. Οι δύο κοπέλες έρχονται σε εξαιρετική αντίφαση μεταξύ τους – η νεκρή αλλά γεμάτη ζωή μάνα, η ζωντανή αλλά χαμένη στα όνειρά της κόρη – δίνοντας ένα δυνατό αποτέλεσμα στη σκηνική τους συνύπαρξη.
Μη έχοντας εντρυφήσει στο συγκεκριμένο θεατρικό είδος, δε μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι μπορώ να κρίνω το 100% της παράστασης. Υπήρξαν σημεία που με άγγιξαν, σημεία που με ξένισαν, σημεία που δυσκολεύτηκα να καταλάβω. H performance στο σύνολό της όμως μου άφησε έναν έντονο αισθητικό και συναισθηματικό αντίκτυπο βγαίνοντας από το χώρο, οπότε πιστεύω πως πέτυχε το σκοπό της.
Το «Ψάρι» ξεκίνησε το ταξίδι του πέρυσι στο Θέατρο Παραμυθίας, και θα συνεχιστεί για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο Terminal Stage του Booze, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 .
