Οι παραστάσεις που συνδυάζουν χορό, συνδυαστική κίνηση και έξυπνη χρήση σκιών και φωτός, είναι πάντα εντυπωσιακές να τις βλέπεις από την τηλεόραση, αλλά ακόμα περισσότερο να τις απολαμβάνεις από κοντά. Όταν ήρθε λοιπόν η ευκαιρία να παρακολουθήσω την παράσταση Firefly του eVolution Dance Theater, δεν το σκέφτηκα καθόλου να την αφήσω να περάσει…
Η ομάδα χορού λοιπόν eVolution Dance Theater, δημιουργήθηκε από τον Anthony Heinl, πρώην χορευτή και χορογράφο των MOMIX. Η αναζήτηση πριν την παρακολούθηση της παράστασης, άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και πήρα τη θέση μου με ανυπομονησία, παρά την παράκληση για μη χρήση φωτογραφικών μηχανών και κινητών. Βέβαια, αυτό ήταν απόλυτα λογικό, μιας και η παράσταση απαιτούσε σκοτάδι ώστε να επιτύχει τις ψευδαισθήσεις του show. Η παράσταση ξεκίνησε λίγο μετά την προκαθορισμένη ώρα 21:00, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στον κόσμο να γεμίσει το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Θα έπρεπε βέβαια ο κόσμος να είναι ήδη εκεί, αλλά αυτό είναι μόνιμο θέμα στην Ελλάδα! Η παράσταση ήταν χωρισμένη σε επιμέρους χορογραφίες, πάντα βέβαια με το συνδυασμό φωτορυθμικών εφέ και μουσικής πάνω στην κίνηση των χορευτών.
Από τις πρώτες χορογραφίες φάνηκαν οι ικανότητες της ομάδας, καθώς η απαίτηση για συγχρονισμό αλλά και δύναμη είναι μεγάλη. Η κίνηση των χορευτών δένει αρμονικά στο σκοτάδι με τη μουσική, με το φως στα κοστούμια τους να δίνει την ψευδαίσθηση που θέλουν να εμφανίσουν. Οι χορογραφίες δεν έχουν μεγάλη διάρκεια η κάθε μία, καθώς δεν είναι εύκολο να εκτελεστούν από μια μικρή ομάδα όπως αυτή του Heinl, αλλά αυτό είναι προτιμότερο από μια μεγάλη και ενιαία. Φαινομενικά συμμετέχουν 2-3 χορευτές σε κάθε πράξη, αλλά υπάρχουν κι άλλοι στο σκοτάδι που βοηθούν με τρόπο που χρειάζεται αρκετή δύναμη! Η κίνηση των χορευτών είναι τόσο αρμονική ου σε συνδυασμό με τη προσεκτικά επιλεγμένη μουσική καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, παρά την απουσία διαλόγων που συνήθως υπάρχουν σε μια θεατρική παράσταση. Το κοινό φαίνεται να απολαμβάνει την παράσταση, κρίνοντας από το χειροκρότημα σε κάθε δυνατή ευκαιρία, ένα κοινό στο οποίο εκπροσωπούνται όλες οι ηλικίες. Είδα αρκετά παιδιά μαζί με τους γονείς τους, καθώς και πιο μεγάλους σε ηλικία, παρόλο που θα έλεγε κανείς ότι ένα τέτοιο show απευθύνεται σε πιο νεανικό κοινό. Κάθε χορογραφία έχει και ένα διαφορετικό στοιχείο να την χαρακτηρίζει… άλλη στηρίζεται στο φαντασμαγορικό φωτισμό, άλλη στον χορό, η τρίτη στο συγχρονισμό ήχου και ψευδαισθήσεων… ειδικά ο συγχρονισμός είναι πολύ σημαντικός καθώς εύκολα μια μικρή διαφορά μπορεί να οδηγήσει σε άσχημο αποτέλεσμα στο κοινό, η ομάδα όμως είναι έμπειρη και αποδίδει άψογα τις κινήσεις.
Ιδιαίτερη μνεία χρήζει η χορογραφία με το παιχνίδι των σκιών, όπου πολύ έξυπνα η ομάδα χρησιμοποιεί πολλαπλό φωτισμό και υφασμάτινο παραπέτασμα κατά την κίνηση των χορευτών, με άλλους να βρίσκονται πίσω από το παραπέτασμα και να ακολουθούν την κίνηση των πρώτων ακόμα και όταν οι αρχικοί χορευτές αποχωρούν προσωρινά, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι χορεύουν οι σκιές τους! Πραγματικά, καλύτερα που υπήρχε η απαγόρευση φωτογράφησης και βιντεοσκόπησης, ώστε οι θεατές να προσηλωθούν στην παρακολούθηση. Εδώ βέβαια να 
αναφέρω ότι κάποιοι ακόμα και έτσι τραβούσαν video με τα κινητά τους, κάτι που συμβαίνει πολύ πιο συχνά από όσο θα έπρεπε γενικότερα σε τέτοια θεάματα (συναυλίες, θέατρα κ.τ.λ.). Φτάνει ο κόσμος στο σημείο να προτιμά να κρατήσει με τέτοιο τρόπο ένα μεγάλο κομμάτι οποιασδήποτε παράστασης παρά να το απολαύσει τη στιγμή που συμβαίνει. Κλείνω εδώ την παρένθεση αυτή και συνεχίζω με τη παράσταση… Ένα διάλειμμα είναι απαραίτητο ώστε να ξεκουραστούν οι χορευτές, καθώς όπως ανέφερα η απαιτήσεις και σε κίνηση αλλά και σε δύναμη είναι μεγάλες. Περίπου 45 λεπτά μετά την έναρξη της παράστασης έρχεται η παύση, όπου βρίσκω την ευκαιρία να κρυφακούσω αντιδράσεις του κόσμου γύρω μου. Οι πιο μικροί σε ηλικία είναι ενθουσιασμένοι, κυρίως βέβαια με την φαντασμαγορία του θεάματος, αλλά υπάρχουν και αυτοί που σχολιάζουν τις απαιτήσεις μιας τέτοιας παράστασης.
Ένα τέταρτο μετά τη διακοπή η ομάδα είναι έτοιμη να ξαναρχίσει την παράσταση, αυτή τη φορά σε διαφορετικό ύφος. Πλέον επικεντρώνεται περισσότερο στη δυναμική του σώματος και τις ακροβατικές επιδείξεις. Πολύ ωραία η χορογραφία – αυτοσαρκασμός, όπου κατά τη διάρκεια της ανάβουν τα φώτα της σκηνής και αποκαλύπτεται ο τρόπος που κινούνται οι χορευτές ώστε να επιτύχουν τις ψευδαισθήσεις. Το κοινό απολαμβάνει τον χιουμοριστικό τόνο της χορογραφίας, αλλά αναγνωρίζει και τις ικανότητες, βλέποντας χορευτές να κρατάνε άλλους στον αέρα, να κινούνται ταυτόχρονα και γενικότερα να εκτελούν απαιτητικές φιγούρες. Είναι αρκετά διαφορετικό να βλέπεις το show με και χωρίς το απαραίτητο σκοτάδι, ακόμα και αν το έχεις ήδη στο μυαλό σου ότι κάπως έτσι συμβαίνει. Από τις πιο ενδιαφέρουσες και απολαυστικές στιγμές της παράστασης, καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος… το τέλος όπου εμφανίζονται τα μέλη της ομάδας για ακροβατικές επιδείξεις σε στρώμα, επιβεβαιώνοντας και τη υπόθεση σχετικά με τα σώματά τους, καθώς όλοι τους είναι εξαιρετικά γυμνασμένοι. Δεν θα μπορούσε να ισχύει τίποτα λιγότερο φυσικά, ώστε να επιτυγχάνεται αυτός ο βαθμός αρτιότητας και δυσκολίας των χορογραφιών. Σίγουρα εμείς θα θέλαμε κάτι παραπάνω από τα συνολικά περίπου 75 λεπτά που κράτησε η παράσταση, αλλά αυτό είναι και ένα δείγμα του πόσο ωραία ήταν, σωστά? Το κοινό αναγνώρισε την πολύ ωραία παράσταση που μας έδωσε το eVolution Dance Theater και αντάμειψε την ομάδα με ένα παρατεταμένο ζεστό χειροκρότημα.
Φεύγοντας από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, συζητούσα την παράσταση με φίλους που την παρακολουθήσαμε μαζί, σχολιάζοντας πόσο πραγματικά χρειάζεται και αυτή η έκφραση της τέχνης. Ένας συνδυασμός κίνησης, χορού, ακροβατικών, ψευδαίσθησης και μουσικής, ο οποίος κατάφερε να διεγείρει τις αισθήσεις σε μεγάλο βαθμό. Μακάρι να γίνονται περισσότερες τέτοιες παραστάσεις, έξω από τα συνηθισμένα πρότυπα αυτών που περιμένει κάποιος σε χώρους όπως το Μέγαρο Μουσικής!
