Οι γνωστοί άγνωστοι Perfect Strangers, οι Deep Purple μάγεψαν με την παρουσία τους στο φετινό Rockwave Festival! Εκτός από την μοναδική εμφάνισή τους, την εξαιρετική απόδοση και σκηνική τους παρουσία μας ευχαρίστησαν, με τον δικό τους τρόπο. Δια χειρός Don Airey έπαιξαν τις μελωδίες 2 ελληνικών τραγουδιών, δυο τεράστιων Ελλήνων συνθετών. Δεν ήταν άλλα από τον Ζορμπά του Μίκη Θεοδωράκη & τα Παιδιά του Πειραιά του Μάνου Χατζηδάκι.
Πώς φτάσαμε από το Highway Star στα Παιδιά του Πειραιά είναι μια μεγάλη ιστορία… Βάλε καφέ να στα πω!
BOKASSA
Τρέχοντας, με τη γλώσσα στην πλάτη παρκάραμε στην Μαλακάσα λίγη ώρα πριν τελειώσει η εμφάνιση των BOKASSA. Για όσους δούλευαν την Παρασκευή (ονόματα δε λέμε) η ώρα προσέλευσης ήταν μετά τις 6.30 και μας στέρησε την ευκαιρία να απολαύσουμε και τα υπόλοιπα συγκροτήματα του line up. Έτσι λοιπόν, δυστυχώς, δεν έχω πολλά να γράψω καθώς άκουσα μόλις 2 κομμάτια τους. Δεν είχα ξανακούσει το συγκρότημα αλλά από αυτά τα λίγα που άκουσα νομίζω ότι οι fans της stoner θα τους εκτιμήσουν δεόντως. Για Νορβηγοί, που μας έχουν συνηθίσει σε άλλα μουσικά στυλ, αυτό το ιδιαίτερο punkstoner ηχόχρωμα τους είναι πρωτόγνωρο!!! Ήταν η πρώτη εμφάνισή τους στη χώρα μας. Παρατήρησα ότι ο μπασίστας τους φορούσε tshirt των Planet Of Zeus!
Ευχαριστούμε πολύ την Δέσποινα Σταματάκη για τις φωτογραφίες
As I Lay Dying
Αχ μεγάλη καψούρα, που λένε και στο χωριό μου! Ένα από τα συγκροτήματα που ήθελα πολύ να δω, my wish came true!! Τους ακολουθώ από τα πρώτα τους χρόνια και συνέχισα να ακολουθώ ακόμα κι όσο ο frontman ήταν στη φυλακή… Ηγετική μορφή ο Tim Lambesis, ξεχώριζε, σα δίφυλλη ντουλάπα! Ο παππούς του είχε γεννηθεί στην Ελλάδα, μετανάστευσε στην Αμερική, the rest is history να’χαμε να λέγαμε…
Με πρώτο κομμάτι το “Within Destruction” έφυγα σφαίρα για το κάγκελο, ΟΝΕΙΡΟ ΖΩ!!! Έκανα που λέτε ένα pit μόνη μου, όλα καλά! Αλήθεια είναι ότι ήμουν ανάμεσα σε πιτσιρικάδες, ενώ οι μεγαλύτεροι ηλικιακά ήταν πιο πίσω. Το χάσμα γενεών ήταν εμφανές καθώς οι 2 ογκόλιθοι που ακολούθησαν έχουν σαφώς άλλο κοινό. Πάντως να ξέρετε, δε δαγκώνουν παιδιά, να σας μυρίσουν θέλουν μόνο! Ακούσαμε μεταξύ άλλων και τα “My Own Grave“, “The Great Foundation” αλλά και “The Darkest Nights” και είδαμε έναν frontman να μας ευχαριστεί, να ευχαριστεί τα μέλη της μπάντας που τον έχουν “ανεχτεί” τόσα χρόνια. Το χαμόγελο μεγάλο σαν τις πλάτες του και η διάθεση ΟΛΩΝ υπέροχα μοναδική!
Όταν το μικρόφωνο σε προδίδει…
Εσύ συνεχίζεις να γκαρίζεις ακάθεκτος!! Έτσι κάνουν οι επαγγελματίες, συνεχίζουν το show τους και αντιμετωπίζουν κάθε δυσκολία που μπορεί να συμβεί σε ένα live με ψυχραιμία και χαμόγελο! Αν δεν με απατάει η μνήμη μου όλα ξεκίνησαν στην κομματάρα “Redefined“. Πάνω που είχαμε πωρωθεί ωπ! χάσαμε το κορμί (mic) κι ο πατριώτης δεν το κατάλαβε αμέσως και συνέχιζε να δίνει πόνο! Ενωμένο το κοινό φώναζε προς κάθε πιθανή κατεύθυνση, εξασκηθήκαμε και στη νοηματική και κάπως έτσι κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά.
Μήπως τρόμαξε το μικρόφωνο από τις γκαρίδες του Tim;
Γενικώς είχαν αρκετά θέματα τα οποία δεν διορθώθηκαν αμέσως. Έγινε μικρή διακοπή, τεστ, ξανά τεστ… Εν τέλει κάτι έφτιαξαν και συνέχισε η συναυλία. Κυριολεκτικά θα μπορούσα να πω ότι “χαντακώθηκαν” και υπό άλλες συνθήκες θα μιλούσαμε για ισοπεδωτική εμφάνιση! Δεν ξέρω ποιος φταίει αλλά… με αυτά τα σκαμπανεβάσματα στον ήχο (ένταση) κρόσσια τα νεύρα έγιναν!
Είπαμε τρόμαξε το μικρόφωνο κι έκλεισε μόνο του!
Καθόλου δε με πείραξε που δεν είχε εφέ, φωτιές, φώτα και τα συναφή αλλά με πείραξε που ο ήχος τους ήταν “κακός” και μας “έκοψε” το show. Η σκηνική παρουσία τους ήταν φανταστική και πραγματικά εύχομαι να μη χρειαστεί να περιμένουμε άλλα τόσα χρόνια για να τους απολαύσουμε live ξανά!!!
Saxon
Ο ήλιος είχε δύσει και στη σκηνή κάνει την εμφάνισή του το κόκκινο πανί με το σλόγκαν “Carpe Diem“. Μέσα σε μια ώρα μας έδωσαν ένα set list με best of γιατί σε κάθε εμφάνισή τους είναι party-time!! Από το “Motorcycle Men“, στο “Capre Diem” και το “Thunderbold” (αφού έχει πηγή έμπνευσης τον Δία και τους κεραυνούς του!). Συνέχεια με “Wheels Of Steel” και “Heavy Metal Thunder” και το πάρτυ συνεχίστηκε με τον Biff Byford να χοροπηδά επί σκηνής! Φυσικά και έβγαλε το κινητό του και έκανε live μετάδοση!
Έβαλε το κοινό να επιλέξει ποιο τραγούδι να παίξουν. Το δίλημμα ήταν μεταξύ “Ride Like A Wind” και “Never Surrender” και επέλεξαν το πρώτο. Προσωπικά προτιμώ το δεύτερο γιατί είναι γκαζιάρικο και οι στίχοι του μου ταιριάζουν πιο πολύ
Never surrender
When you’re up against the world
Never surrender
Stand up fight them all
Αν και αντιμετώπισαν μικροθεματάκια ήχου στην αρχή, όχι κάτι το ιδιαίτερο όμως και αντιμετωπίστηκαν γρήγορα και όλα ακούγονταν τέλεια μετά! Με σύμμαχο λοιπόν τον καλό ήχο τόσο στα φωνητικά όσο και στις κιθάρες τα σόλο τους αποθεώθηκαν από τον κόσμο! Με τα “747 (Strangers in the Night)” και “Princess of the Night” έκλεισε η αυλαία. Καταχειροκροτήθηκαν από ένα κοινό που δε σταμάτησε ούτε στιγμή να τους αποθεώνει και να συμμετέχει στο έπακρο σε κάθε τραγούδι τους!
Deep Puple
Μια φορά κι έναν καιρό, το 1968 στο Λονδίνο, δημιουργήθηκε μια rock μπάντα. Το όνομά της Deep Purple. Οι Deep Purple που λέτε παιδιά μου, έχουν πουλήσει πάνω από 100 εκατομμύρια δίσκους και φυσικά έχουν μπει και στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες. Όχι όμως για τις πωλήσεις τους αλλά ως το πιο θορυβώδες συγκρότημα για τη συναυλία τους στο Rainbow Theatre του Λονδίνου το 1972! Προσωπικά είναι οι Perfect Strangers της καρδιάς μου γιατί μεγάλωσα με τα τραγούδια τους!
Επειδή ακούστηκαν γκρίνιες για τα ορχηστρικά κομμάτια, τα σόλο, τα τζαμαρίσματα… Mιλάμε για ένα συγκρότημα που αποτελείται από Μουσικούς και είναι ηλίου φαεινότερον ότι θα “πέσει” πολύ σόλο. Εξάλλου κάθε κομμάτι του setlist έχει ένα τέτοιο εξαιρετικό μέρος όπως το “When A Blind Man Cries“. Είναι ποτέ δυνατόν να κόψεις το επικό ορχηστρικό κομμάτι αυτής της τραγουδάρας; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!!! Επίσης, μην ξεχνάμε και τις ηλικίες τους, Ian Gillan και Roger Glover είναι 77 ετών, ενώ οι Ian Paice και Don Airey είναι στα 75! Ακόμα ένας λόγος για να κάνουν και mini breaks.
Στην ηλικία τους άραγε θα μπορώ να πηγαίνω σε καμιά συναυλία ή θα είμαι ανάσκελα μαζί με τα ραδίκια;
Εμείς προλάβαμε και τους είδαμε, εσείς;
Πριν πολλά πολλά χρόνια, 12 για την ακρίβεια οι Perfect Strangers είχαν επισκεφτεί και πάλι τη χώρα μας. Για κάποιους ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπαν live, για κάποιους άλλους όχι, πιθανότατα για κάποιους να είναι και η τελευταία. Οι ζωντανοί θρύλοι που έχουν γράψει το soundtrack της παιδικής μας ηλικίας ή/και της ζωής μας ολόκληρης στέκονταν επί σκηνής και παρέδιδαν μαθήματα rock n’ roll ιστορίας!
Το εξαιρετικό show τους άνοιξε με το “Highway Star” (1972) κι ο Ian Gillan απέδειξε ότι το’χει ακόμα. Αν και το τρέμουλο του χεριού του ήταν εμφανές δε νομίζω ότι πτοήθηκε. Ακούσαμε και το “Lazy” και η φωνή του ήταν όπως έπρεπε, αξιοπρεπέστατη για τα χρόνια του και ναι, γουστάραμε τα “Space Truckin’” και “Black Night” χωρίς φωνητικές υπερβολές! Σαφώς και η φωνή του δεν ήταν ίδια με εκείνη του παρελθόντος. Ο χρόνος περνάει και η φθορά πλέον φαίνεται. Ναι, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι οι μουσικοί σου “ήρωες” μεγάλωσαν (παραμεγάλωσαν ίσως)… Θα βάλω μια τελεία εδώ. Η συναυλία ήταν εγκεφαλική. Τα πλήκτρα του Don Airey από άλλο πλανήτη! Το κοινό θαρρώ είχε αποχαυνωθεί λιγάκι…
Πολλά και ανάμεικτα συναισθήματα συγκίνησης αλλά και σεβασμού και ευγνωμοσύνης για τα όσα μας έχουν προσφέρει αυτοί οι άνθρωποι με τα τραγούδια τους.
And if you hear me talking on the wind
You’ve got to understand
We must remain
Perfect strangers…
Setlist: Highway Star | Pictures of Home | No Need to Shout | Into the Fire | Uncommon Man | Lazy | When a Blind Man Cries | Anya | Perfect Strangers | Space Truckin’ | Smoke on the Water | Hush | Black Night
Φωτογραφίες: Σοφία Θεοδώρου
S & D Photography
